BIJBLAD VAN HAARLEM'S DAGBLAD
OF 10 CENT PER WEEK.
GROOTE HOUTSTRAAT SS.
DRUKKERIJ ZUIDER BUITBNSPAARNB 6.
Voor Eer en Recht,
31e
ZATBBDA8 13 JUNI 1#U1
»e 8302
0E ZATERDAGAVOND
HAARL£M« DASSLAO K09T
f 1.20 PER B KAANDEN
IN HAAftUEM'S DAOIUAO BJN
ADVEJTTBfnÊN OOCLTREf-TfiNÖ.
«om ocatMBwp
ffet Rijke Natuurleven
DE VIJANDEN ONZER AARD-
ÜEI'EN.
„Geen grooter vijanden van mijn
tuin dan de geheimzinnige naakte
elakken'j hooide ik onlangs oen
kweeker beweren. „De musschen
kunnen we ten minste wegschieten of
door gespannen draden op een af
stand houden, mollen zijn nog wel
eens in eeu klem te snappen, maar
'het slokkengebroed glijdt s nachts
verraderlijk over de pea ken en zoekt
de fijnste blaadjes cn vruchten uit."
En heelmnal ongelijk had de slak
ken vijand niet.
Do tijd komt weer aan, dat de sap
pige aardbeien tusschen de drietal-
ligc bladeren kleuren en daarmee
breekt ook voor de slakken de tijd
van genieten aan. Voorkomen
is beter dan genezen. Laten we even
de bedrijvers van het kwaad in hun
leven nagaan.
Het zijn vooral de slakken, die zon
der huisje liun bestaan moeten lei
den, welke als de grootste vernielers
van onzen aardbeienoogst moeten be
schouwd worden. De huisjesslakken
hebben hun operatielerrein meer in
de heestei"S.
Hot vochtige lichaam der slakken
is niet bestand tegen de heete zonne
stralen. Geheel den dag houden de
Seholploozo dieren zich op in de voch
tige plekjes tusschen het gras, terwijl
de huisjesslakken binnen hun wo
ning blijven. Bij geen van beide
soorten behoedt do afgescheiden
slijm laag de dieren volkomen voo'd
uitdroging.
Een vochtige omgeving is dus een
eerste levensbehoefte dezer dieren en
dit is de eenige reden, waarom ze des
avonds op roof uitgaan. Dat ze dan j
legelijkeSrlijd door de duisternis wor
den beschermd is een bijkomend® om
standigheid die ze niet bewust ex-
ploiteeren, maar die ons het 'bestrij
den dezer veelvraten heel wat lasti
ger maakt.
Het pas gekuipte, borstelige gras
houdt ze niet tegen, over den pas ge-
schoffelden, korrelige» bodem van
het bloembed glijden ze heen, alsctf
het een gladde spiegel is. Er is dus
maar weinig, dat ze kan beletten, bij
de jonge planten en de rijpe vruch
ten te komen en het vermogen, om
hinderpalen uit den weg te ruimen,
mag dan heel klein zijn, onoverkome
lijk zijn ze niet licht en dit danken
de dieren aan de slijmlaag, die ze op
alles kunnen afzetten.. Op deze 111a-
niea' vormen ze zichzelf een glijvlak-
te, dio des morgens,als de dieven
reeds lang wedr zijn schuil gegaan,
nog als een zilveren streep is te zien.
lloe lijkt een raadsel hoe deze
weeke dieren harde plantencellen
kunnen verwerken, maar wie den
b'akkenmond heeft bekeken, vindt ca*
niCTs vreemds meeir in.
Gemakkelijk kunnen we de working
daarvan nagaan bij de watcrslakkeo
in een aquarium, als ze, met den
glijvoet naar ons toegekeerd, de groe
ne algen van do ruiten grazen.
Dan is de harde kaak en de als
een nootm uskaakrasp werkende
Vrijfplaat duidelijk waar te nemen.
Zooals doze dieren hun voedsel
naar binnen werken, zoo verorberen
de landslakken ook onze groente en
vruchten en dat ze heel wat aan
kunnen maakt een och tend inspectie
langs de perken duidelijk.
Do vermenigvuldiging der slakken
geschiedt door middel van eieren;
Zitten deze bij de waterslakken als
gelatinehoopjes langs de bladeren, de
tuinsla kken laten ze een voor een in
een- zelfgemaakt kuiltje in den grond
glijden. Ze zijn mat wit getint en
lijken in het klein wel iets op de bes
sen van Mistletoe die met kerstmis
in geen bloem winkel ontbreken.
Het is niet gemakkelijk de slakken
te bestrijden, vooral niet als liet weer
is,» zooals dezen zomer. Voor de ge
hate dieren is het vele regenwater al
heet voordeelig. het behoedt hen voor
uitdroging en het doet onze weinige
bestrijdingsmiddelen bijna nutteloos
zijn.
Men kan nl. in kleine tuinen heel
goed wat «ngeb'luschto kalk ef ook
wel wat zout om de planten of om
het gchccle lied strooien.
Beide stoffen trekken sterk water
aan en. zoo gauw de weeke slakken-
lichamen zich er op wagen, moeten
ze wat voclitdcelcn missen en het li
chaam trekt in elkaar. Het is een
minder vriendelijk onthaal, maar on
verdiend is het niet
Wanneer echter de uitgestrooide
stoffen veel gemakkelijker het water
tot zich kunnen nemen, in den vorm
van regen, hebben ze up het slakken-
lichaam geen invloed meer en vaak
is bet mij overkomen, dat 's morgens
met het uitgestrooide zout ook de lek
kerste aardbeien waven verdwenen,
terwijl de dieven waren schuil ge
gaan.
Enfin, zo laten in ieder geval een
spoor achter. ITet eenige dat ik in
hun voordeel wist te zeggen.
11. PEüSENS.
Rubriek voor Vrouwen
Wanneer de laatste nou-
veauté's ons bereiken.
Reeds worden allerlei plannen be
raamd voor de a.s. zomer- en vacan-
tie-reizen en hebben de dames het
druk niet het in orde brengen barer
garderobe. Het spreekt van zelf, dat
de samenstelling der garderobe ge
heel afhankelijk is van de toekomsti
ge reisplannen.
De eischon toch, die de mondaine
vrouw, die eenige maanden in eeu
luxe-badplaaté gaat vertoeven, daar
aan stelt, zijn heel anders dan die
der zorgende huismoeder, die zich met
haar kinderen eenige weken terug
trekt in een eenvoudig dorpje in een
ol' andere bosclirijke streek of een
eemoudig hadplaatsje, om wat op
verhaal te komen van het drukke,
rustlooze leven in de groote steden en
0111 van de lucht en do schoone natuur
te genieten.
Weer anders zijn die efscben voor
dc touriste, die per auto of rijwiel wat
van een of ander land wil zien en er
dus slechts op uit is haar bagage tot
een minimum te bepalen.
Dc mondaine vrouw heeft natuur
lijk de gruotste toiletzorgcn. Zij toch
wil in de kurzaal schitteren, zoowel
als op dc wandeling en aan de diners
in eerste klasse restauratics I
't Is dan ook van haar, dat de mo
demagazijnen hel hebben moeteul
Zoo liet dezer dagen een gracieus,
jong vrouwke belet bij mij vragen, 0111
eens te mformccreti naar de allerlaat
ste niodeberichten uit Parijs, die ik zoo
juist ontvangen had.
Haar verschillende vragen brach
ten mij up het idéé mijn geaehie leze
ressen het een en ander up te helde
ren, waarover sommigen barer zich
ook reeds verwonderden.
Mijn elegante bezoekster dan, be
klaagde zich er over, dat zij meerma
len ondervonden had, dat hoewel
ze in de eerste magazijnen haar be
stellingen deed ze toch niet altijd
het allernieuwste ontving. Ze vroeg
me, of het dan beslist noodig was.
haar bestellingen bij eeu huis te Pa
rijs te doen, om later niet tol de ont
dekking te komen, dat de vreemde
lingen in het seizoen nouveautés
dragen, die wij hier nog niet zagen.
Ik bracht haar daarop het volgende
onder dc aandacht*
Als dc modistes haar clientèle be
richten, dat de nouveauté's voor het
seizoen ontvangen zijn, dan haast
men zich er vlug bij te wezen om toch
vooral een ruime keuze te hebben, en
natuurlijk is daar ook heel veel voor
te zeggen, want in hot drukst van deu
tijd wordt men toch al niet vlug be?
diend, Nu is het evenwel een feit, dat
te Auteuil en Longchainps de verschil-
lende sport-rêunies tot einde Juni du
ren, hetgeen zooveel betcekent, dal er
tot dien datum nouveautés gebracht
worden. Hetgeen daar inslaat, is ..de
mode van den dag"en nu laat het
zich begrijpen, dut er met het copiëe-
ren der modellen in dien drukken zo
mertijd toch nnu6iens twee a drie we
ken gemoeid zijn. üp liet oogenbiik,
dat die laatste modellen uitkomen,
hebben de meeste dames hare bestel
lingen reeds gedaan, behalve de
Fransatee, die hienan op de hoogte
is en bovendien als het ware aan de
bron zit.
Zóó worden de laatste nouveautés
van de beroemde rennen te Auteuil,
meestal onze vroege najaarsmodel
len; en liet zou al weinig baten of
men zijn toiletten in Parijsche hui
zon alsAu Louvrc, Au Pnntemps of
anderen bestelde; want ook daar
het allernieuwste dan nog niet voor
radig.
Zou w erden de capes, die nu in on
ze mode-magazijnen geëtaleerd wor
den, reeds in November van het vo
rige jaar te Longchainps gezien, de
zen wiiïter werden zo als sortie de
théatrc te Parijs reeds druk gedragen
n nu ziet men ze pas hier te lande.
Voor zomertoiletten is in Parijs
thans liet allernieuwste model voor
een gekleed toilet- een lange, gladde
taille, die lot over de heupen reikt!
De taille is in het voorntidden met
knoopjes gesloten, een weinig „en
coeur" uitgesneden en afgewerkt mat
een witte mousselinen kraag. Op den
zeer nauwen rok, die van onderen
nauwelijks ziebtbaur is, zijn twee
zécr wijde plissées aangebracht, die
de tunique vormen en daarboven een
ruime ceintuur, die in het achtermid
den gestrikt wordt als een baby-cein
tuur daar de taille maar weinig ge
serreerd is, leent dit model zich uit
sluitend voor groote, slanke figuren
Over het algemeen laat het zich
aanzien, dat dc korte tuniques, die
tot aan de taille reiken, spoedig tot
het verleden zullen belmorendaar
voor in de plaats komen de zéér
lange tuniques, die in ruime plooien
vallen en op eeu nauwen onderrok
gewerkt zijn.
Tafzijde, soepel moiré, popeline en
zijden crèpon verheugen zich nog
steeds in de gunst der mode, terwijl
wat de kleuren betreft behalve de
witte lingerie-japonnon die voor de
warme dagen bestemd zijn do don
kere tinten nog domineeren. Het is
opvallend zoo lang als irien zich dit
jaar-te Parijs in het zwart kleedt en
dal terwijl de magazijnen vol zijn van
toiletten cn mantels in de bontste
kleuren I
MARIE VAN AMSTEL.
Parijsche Brieven
CCCCXXVI.
Hot geschil tusschen Sarah Bern-
liardt en Edmond Roeland loopt met
n sissertje af.
Men kent het geval. Edmond Ros
tand, die-, in weerwil Van zijn aan
„Cyrano de Bergerac.L'Aiglon,
„Chantecler" enz. verdiende millioe-
nen, diep in de schulden steekt, had
L'Aiglon", waarvan hij het opvoe-
ringsn'ecbt uitsluitend aan Sarah
Bernhardt had afgestaan, ook bij
een cinéma oi.der dak willen bren
gen. Saruh vond dat gedoe terecht
niet .comine il tuut" en deed Edmond
een proces aan. Daarop telegrafeerde
deze ui: zijn lusthof Ca mbo aan Sa
rah's advocaat:
,,Ik heb de eer te uwer kennis te
brongen, dat ik nnj veeleer de hand
zou doen afkappen dan een advocaat
tegen madame Sarah Bernhardt te
nemen. Geen menschelijke kracht
zou mij kunnen verplichten mij to
gen haar to verdedigen. Het is mij
voldoende, aan mijn groote vriendin
de noodzakelijkheid te hebben uitge
legd, waarin ik mij op een gegeven
oogenbiik heb bevonden, om mijn
werk in beeld te doen -brengen. Te
genover elk ander wezen zal ik een
beginsel handhaven, dat al mijn con
fraters belang inboezemt, doch voor
haar buig ik, gelijk zij allen zouden
doen. Ik verklaar, dat wat zij wil, al
tijd goed is. Ik sta. indien deze scha
deloosstelling hcur advokaten kan
voldoen, al mijn rechten af op deze
ci nematogra phismh e voorst e" 1 i u gen
die haar verontrusten, cn ik kus "met
eeif/ied en dankbaarheid heur vin
gers".
Mooi gezegd, Edmond! Maar die
cinéma-manoeuvre daar zijn bijna
alle confraters hot over eens was
toch heuscli niet in den haak. En als
men in nood is, piept men wel eens
111 overbeleefd® termen.
Sarah, voor wie het om "t recht
van het spel was te doen sommigen
glimlachen sceptisch ov er deze onder
stelling seinde terug:
„Het telegram van Edmond Ros
tand snijdt alle argumenten af, die
ik inriep uit naam van de vvelvoege-
lijkheid en de geschonden rechten;
twee maanden geleden heb ik mijn
grooten vriend-dichter gesmeekt, den
titei „L'Aiglon" terug te trekken. ,,lk
bid u", zei ik hein, „noem die film
„Keizerszoon' of .Hertog van Reich-
sUixtt" of nog anders, zooals het u be
haagt, maar niOi L'Aiglon. Hij ant
woordde mij, dal, tot zijn d:ep leed
wezen, mijn verzoek niet kon worden
ingewilligd. Ik ging dus in procedu
re. niet tegen hem, vvien ik zeer toe
genegen ben, doch in dc hoop, zijn
luitenants te bereiken; hij antwoordt,
dat hij mij al zijn rechten afstaat, d:e
12 procent zijn op alle verwezenlijkte
inkomsten, na aftrek van de door
Hertz en Coquelin gemaakte kosten,
die bereids verklaren, meer dan een
millioen te hebben uitgegeven. Ik
denk dus. dat de rechten van den
dichter 200.000 francs zullen bedra
gen. Ik weiger die 203.000 francs, ik
heb nooit geld van Edmond Rostand
gewild; ik wilde voor zijn belangen
en de mijne waken, want Hertz kon
digt voor liet volgend jaar „La Prin
cess® loiniaine" aan, waarop ik zelve
sinds acht jaar wacht. Het goed-
geefsch gebaar van den dichter riep
mijn weigerend ge tiaar in het leven.
Ik meen. schoon ongevraagd, hier
min of meer salomisch te mogen
raadgeven. Zoodra men het eens is
over het recht van 't spel, kan men
gevoeglijk aan de verdeeling van de
knikkers beginnen. Indien Edmond
en Sarah die 200.000 francs eens eer
lijk deelden en ieder daarna met zij'n
deel met bekwamen spoed naar zijn
crediteuren toog? Daar zou Edntond
gedeeltelijk mee geholpen zijn. En
ook Sarah. En, last not least, ook de
schuldeischers. Wie weet, of er on
der dezen niet eenigen zijn, die reeds
langer op hun geld wachten dan Sa
rah op ..La Princesse lointair.e
Overigens valt er uit dit geruchtma
kend zaakje te keren, dat Edmond
Rostand, schoon onbewust misschien,
den leks: van „L'Aiglon" niet hoog
schat. Hij zélf oordeelt immers, dat de
cinéma het buiten de woorden van
zijn tooneelstuk kan stellen! Sapristi!
men heeft hier „Le Cid" van Coraeille
en „Athalie' van Racine op film ge
bracht, en de dingen hadden geen
succesmen miste het wóórd der klas
sieken. Het ie wel kenschetsend, dat
men bij dc cinématographische trans
formatie der Rostandaardwerken be
duidend veel minder verliest! Zoo'n
verraderlijke schelm van een cinéma!
Ja. uil alle gebeurtenissen op onze
aarde, zelfs uit de kleinste, valt wat
te leeren. Zoo zou het parlementaris
me een voor zijn organisme essentieel
wijze les hebben kunnen putten uit
het feest, dat onlangs te Montfort
l'Amaury een hoogst interessant
dorp, dat o.a. door Victor Hugo's poC-
zie is vereeuwigd is gevierd ter her
innering aan het verscheiden (ik weet
niet meer, hoe lang geleden) van An
ne de Bretagne. Tallooze Bretone van
Bretagne en misschien nog meer
van Parijs waren er om eens duchtig
te jubileeren, en ofschoon het hon
denweer was. slaagde het gedenkfeest
uitnemend en hadden de feestgan
gers, die nieerendeels in Bretonsch
costuum waren gedost, pret voor tien.
Aan den feestdisch werden, natuur
lijk, toespraken gehouden. Door den
burgemeester, door den afgevaardig
de, door den onder-prefect, door leden
van het feest-comité en door diver
se sprekers van roeping, zal ik
maar zeggen.
Doch elke redenaar mocht slechts
drie minuten spreken. Waren de drie
minuien om, dan blies een betrekke
lijk groot muziekkorps uit allo macht
een lustig wijsje. De onverbiddelijke
dirigent, die een chronometer naast
zich en strikte orders had, maakte
voor niemand, zelfs niet voor den
burgemeester en den afgevaardigde,
eeu uitzondering.
Het middel bleek allerprobaatót te
zijn. Slechts éon spreker werd harte
lijk uitgelachen, omdat zijn etem
de 180 seconden waren om midden
in een zin van weidsche allure werd
verstikt door het oorverdoovend ge
toeter der oempa's. Die eene meneer
is nu voor heel zijn leven gebrand
merkt, als „bavard", als babbelkous!
Indien in de diverse parlementen
ter wereld een dergelijke maatregel
werd getroffenVoor de goed
koopte zon men gramophonéii, liefst
van slechte kwaliteit, kunnen neuien.
OTTO KNAAP.
Gelnksblauw.
(Naar het Engelsch).
Clara Benson ging de straat lange,
haar neus in den wind en een plat,
bruin pak onder haar arm, nan wel
ke teekenen het dorp onmiddellijk be
greep, dat juffrouw Benson een nieu-
e japon zou krijgen.
Juffrouw Gooch en juffrouw Steil-
wick, die voor ihet postkantoor een
praatje maakten, staarden juffrouw
Benson achterna en knikten elkaar
daarop veelbeteekenend toe.
„Zij zal hem krijgen," voorspelde
juffrouw Gooch.
.Als t niet lukt,antwoordde juf
frouw Stedwick, „zal het niet zijn
omdat zij er geen moeite voor gedaan
heeft. Hot nwet de tweede nieuwe ja
pon wezen dit jaar."
De derde', verbeterd© juffrouw
Gooch, min of moer verontwaardigd.
„En niemand weet, hoeveel nieuwe
hoeden".
Juffrouw Stedwick deed een poging
om iict totaal van juffrouw Bensons
hoofdtooisels te bedenken, maar gaf
bet spoedig op.
,,lk zie ei- geen kans toe", erkende
zij.
„En nog altijd heeft zij Joe Mirling
er niet toe gebracht, haar te vragen,"
merkt® juffrouw Gooch op, „maalt
zij zai hem eindelijk wel krijgen, laat
diat maar aan haar over."
„Natuurlijk is 't een beetje moei
lijk voor een meisje, wanneer een
jongmensoh verlegen is,zei Juffrouw
Stedwick vergooi ijkend.
„Joe is niet verlegeu," antwoord ie
juffrouw Gooch, „maar hij is lang
zaam en voorzichtig en wil heel zeker
van zichzelf zijn vóór dut hij spreek-,
precies at» zijn vader, die Tilly Par
kins jarenlang deed deuken du', bij
haar vragen zou en eindelijk trouw
de met Annie Ling".
,yNu, Joe mag denken dat Tij zoo
lang als hij wil de zaak overwogen
kan, maar als ik Clara Benson goed
keil, zal zij dezer dagen zijn aanzoek,
wel bespoedigen."
„Zij krijgt hem", voorspelde juf
frouw Gooch opnieuw. Humeur -f
geen humeur, binnen eon half jaar is
zij de bruid. Ik ben er zoo zeker van,
dat ik binnen een paar dugert ruzie
ga zoeken met de Bens>on»s dan hoef
ik bij het trouwen geen present o
geven en na do bruiloft kan ik dun
de ruzie best bijleggen."
,,'t Is geen wonder, dat u zoo goed
met het sala'ris van uw man kunt toe
komen," zei juffrouw Stedwick voi
bewonderende afgunst. „En 't is ge
makkelijk genoeg om mot ©en meisje
van Clara's humeur ruzie le zoeken
Inlusechen had juffrouw Benson,
op haar weg naar het buisje van
de modiste, jiuftfrfcuiw Emdbrby, een
kennis ontmoet en kon de verzoeking
niet weerstaan om haar van de nieu
we japon te vertellen.
„Het is voile, zie je." zei juffrouw
Benson trotech, terwijl zij een Hoekje
van het pak openmaakte om de stof
te laten zien.
„Blauw?" vroeg juffrouw Bessie
Larter.
„Blauw," bevestigde Clara Benson,
er veelbeteekenend bijvoegend: ,.ce
Juksblauw".
,En kijk", riep het Jongere meisje
uit, „daar komt hij juist
Joseph Mirling kwam doodkalm
aangewandeld en bleef voor 'no 1
staan.
„Goedenmiddag. juffrouw Benson",
zei hij, met een zekere terughoudend
heid. „Eu ook goedenmiddag, juf
frouw Larie r 1"
Juffrouw Benson vouwde snel haar
pukje weer op en hield liet achter
haar rug.
„Welken knnt gaat u uit vroeg
i.
„Naar huis", antwoordde Joe voor
zichtig.
Bessi© Larter wandelde gedwongen
eenige passen van het paar af en
eachtte daar.
„Nu, ik moet weg zei Mirling, ói«
"wat onrustig scheen te worden, nu hïj
met juffrouw Benson alleen was.
„Mooi weer, is het niet? Goedenmi l-
daf, juffrouw Benson, goedenmiddag,
juffrouw Larter."
Om een lastig onderscheid te ver
mijden nam hij zijn pet niet voor ©ca
van beiden af, terwijl hij zich omkeer
de, want hij begreep, dat de omstan
digheden het moeilijk maakten t© lx»
slissen, wie hij het eerst zou groeten.
Hij wachtte daarom tot hij een meter
of vijftien ver was, en maakt© toen
een groetende handbeweging, dl»*
hen beiden gold.
„Vind je hem niet heel aardig
vroeg juffrouw Benson, die nog
FEUILLETON
van O. E1 s t c r.
35;
Rother sloeg met de vuist op tafel.
Wanneer ik u echter zeg, dat Lk
het papier niet heb riep hij kwasi
vertoornd.
Zoo waar is het dan
Weet ik liet lk heb deu wissel
verkocht, verdisconteerd, zooals men
da' noemt.
Maar dat mocht u niet, stiet
Stanislaus verschrikt uit, terwijl ©en
vale bleekheid zijn gelaal «vertoog.
Daartoe had u geen recht,...
Waarom niet De wissel behoor
de mij en waar meneer Born mij hot
volle bedrag bood....
Wat riep Stanislaus in vree-
selijkcn schrik luide uit. U hebt den
wissel au» Fritz Born op Nou hof ver
kocht
Zoo is het, bevestigde Rother,
en schonk zich weer een glas brande
wijn in.
Stanislaus scheen te wankelen.
'Doodsbleek stond hij daar, zijn han
den beefden, hij moest zich aan de
leuning van een stoel vasthouden. 0111
niet tc vallen.
U schijnt niet wel te worden,
waard© heer, zeddo ltotlter. Drinkt
u ook een glaasje
Woedend sloeg Stanislaus het glas
uit zijn hand.
Weet. u wel, dat u ons allen in
het verderf hebt gestort schreeuw-
dc lui.
Hoe dan Ik ben me van geen
verkeerde daad bewust Eu dan,
schreeuw niet zoo hard, anders kun
nen die lui in de keuken ons hooren.
U is een schin k.
Oho Rother richtte zich drei
gend op. Hij slak zijn ruwbehaarden,
klauwacJitigen arm uit, om Stanis
laus te grijpen, doch deze wist de
greep to ontwijken en vluchtte naar
de deur.
Rother wilde hem na, doch bezon
zich en ging weer zitten. Laat hem
loopen. Gelijk heeft hij eigenlijk, ik
zou hem den wissel brengen. Doch dat
komt er niet op aan ik heb het geld
en dat is de hoofdzaak.
Hij gaf zich vervolgens weer aan
het genot van de hrandewijnflesch
over. Hij scheen echter spoedig tot
andere gedachten te komen, want
plotseling riep hij den waard, reken
de af en verdween, onvast ter been,
door do achterdeur in de richting van
het naaste woud.
De waard zag Item verbaasd na.
Die heeft groote haast, zeide
hij tot zijn vrouw, die met een zucht
antwoorddeGelukkig, dat wij
hem kwijt zijn. Wio weet, wat hij op
zijn kerfstok heeft.
Ook Stanislaus had het dorp verla
ten. Als een stuk opgejaagd wild ren
de hij de dorpsstraat door, zonder te
weten, waarheen. Uitgeput en buiten
adem bleef hij eindelijk staan. Eerst
nu bemerkte hij, dat hij onwillekeurig
den weg naar Neuhof had ingeslagen.
Moest hij dat als ecu wenk van het
noodlot opvatten Zou hij naar Neu
hof gaan om te probeeren, of hij dien
verwen echten wissel niet kon inlos
sen
Vast besloten hief hij het hoofd op.
De moed dor wanhoop had zich van
hem meester gemaakt en met besliste
schreden begaf hij zich naar Neuhof.
Hij was het loopen niet gewoon en de
Juni-zon straalde in verzengenden
gloed van (len woJkcloozon hemel.
Dikke zweetdroppels parelden op zijn
gelaat, dat donkerrood was gekleurd.
Bijna uitgeput bereikte hij Neuhof.
Velo met geurend hod beladen wa
gens stonden voor de schuur en wer
den onder Bern's opzicht afgeladen.
Het geblaf van zijn liond maakte
Fritz er opmerkzaam op, dat een
vreemdeling den hof opkw am en met
verbazing herkende hij Stanislaus,
die met beleefden groet op hem toe
trad.
Vergeef me, meneer Born, dat ik
u een oogenbiik stoor, ik kom voor
oen zakelijke aangelegenheid....
Ik zou niet weten, antwoordde
Fritz koel, wat voor zakelijke aan
gelegenheden wij met elkaar hadden.
O, slechts een kleinigheid..,. U is
in het bezit van een wissel van den
overleden haren..."
Een vluchtige, triumfeerende glim
lach gleed over Boni's gelaat.
Zeker. zei hij.
Nu, ik kom dien inlossen.
U Hoe komt u er bij. den wissel
van den baron in te lossen
De barones heeft mij opdracht
daarvoor gegeven, antwoordde hij
brutaal.
Hebt u een volmacht van de ba
rones
Een volmacht Neen ik
daclu, dat mijn woord voldoende was.
Mij is uw wooi\l in ieder geval
niet voldoende. Overigens zou ik ook
niet 111 staat, zijn, u den "wissel ter
hand te stellen.
Waarom niet Ik heb het geld
bij me....
Ik heb mijn advocaat den wissel
ter iucasseering gegeven bij de udmi-
nistratie op het slot, daar er eenige
twijfel aan de echtheid van den wis
sel bij mij is gerezen.
Het nog rood gekleurd gelaat van
den jongen man werd bleek als de
dood.
Meneer Born u wilt daarmee
toch niet zeggen
Ik wil daarmee zeggen, meneer
Von Prokowsky, antwoordde Fritz
op snijdenden toon, dat de wissel
valsch is. Kent u misschien den ver-
valscber
Ik? Hoe komt u daarbij....
Meneer
Fritz kon zich niet langer beheer1
schen. Met bliksemende oogen en
dreigend opgeheven hand trad hij op
Stanislaus toe, die bevend terug
deinsde.
Ik verzoek 11 geen gewelddadig
heden riep hij in zijn angst.
Fritz liet zijn arm zakken een ver
achtelijk glimlachje speelde om zijn
lippen.
Verlaat direct mijn grond,
zeide hij scherp en zich tot kalmte
dwingend.
Ik verzoek u nogmaals, meneer
Bom, mij in do gelegenheid te stellen
den wissel, dio slochls door een ver
gissing in uw handen is gekomen, in
te lossen. Misschien kan ik dat bij uw
advocaat doen, mag ik zeggen, uit
uw naam te komen
Het geeft u allemaal niets
Meneer Born ik verzoek 11 ik
smeek u, meneer Born, u bevindt zich
in een pijnlijken toestand, de barones
heeft een smadelijke verdenking op u
gevestigd, een onderzoek is tegen u
begonnen, ik neem op me, de barones
te bewegen, de aaakincht weer »o te
trekken en u een volledig herstel in
uw eer te verkenen, als u ntij den
wissel geeft....
Fritz hief de hand op en wees naai
het hek.
Ga heen, zeide hij kortaf. G«
heen, of ik laat u door mijn bodiendee
van mijn erf jagen.
Meneer Born heb medelijden
ik zal u alles zeggen
Weg lk wil niets van u hooren.
Ik geef u drie minuten tijd, om u te
verwijderen, dan maak :k gebruik
van mijn huisrecht....
Hij nam zijn horloge in de hand.
Meneer Born, smeekte Stuiiis-
laus. hoort u mij toch aan....
Eén minuut is om...
Meneer Born mijn leven
mijn eer liggen in uw hand heb
medelijden....
Twee minuten....
Nu dan ik ga de gevolgen
komen voor uw rekening
Hij snelde heen. Fritz stak zijn hor»
loge in den zak en haalde diep adem.
Nu kennen wij den verva!schor,
zeide hij in zichzelf. Jammer,
dat dr. Fischer deze scène niet heeft
bijgewoond.... Doch nu weer aan den
arbeid
(Wordt vervolgd)
