s'-;.
te
betere tijden gekend: velen zijn werke
lijk kunstenaars. Er zijn eronder hen,
die het succes hebben gekend, de
cnlhusiasjnen van het oogenblik, eu
sommigen hadden namen, die men
onthield. En thans
Nu eens is het een orkestje, samen
gesteld uit vijf instrumenten on due
of vier zangera en zangeressen. Zij ko-
men van kleine theaters die niet her
opend zijn, of blijven eenvoudig-weg
zonder engagement. Ik heb ook door
oen troepje hol „Ave Maria" van
Gounod liooren uitvoeren, zoo zuiver,
met zulk een groot gevoel, dat rechts
eu links veler oogen vochtig werden.
Men hoort vaak mooie stemmen, en
het is treurig zo daar to hooren, in de
tochtige atmosfeer, ze te hooren weer
klinken op goed geluk af van «enige
stuivers, die vallen! Zij zijn het meest
te bekingen, artiesten of halve arties
ten. leidend dit leven van bijna-bede-
Inrij, toch gered van de bedelarij dooi
de macht der kunst, die alles opheft!
Telkenmale, dat men hen weêr ziel,
staan niettemin hun oogen hollor,
treuriger, en meer moe. Zij waren bij
kans met zorg gekleed, doch de man
en het kleed zijn allengs veranderd:
want de ruggen hebben zich oen wei
nig gekromd van het oprapen van
stuivers. 0! hoe bittor ironisch zijn
soms hun lippen bij hot oprapen van
Stuivers! Er is er een, die van tijd tot
tijd weder verschijnt het is een
„eerste prijs" van het Conservatoire...
Zij komen groepsgewijze, en 's avonds
is het deel van elkeen ongetwijfeld
klein.
Dan weer zijn het twee jongens van
vijftien en zestien jaar, die, daar de.
vader vertrokken is, op die wijze iets
trachten te verdienen voor de onge
lukkige moeder. Zij verkoopen Juin
liedjes voor tien centimes. In een
zoo groote ruimte als de binnenplaats
is, detoneeren zij veel: liet is niets dan
een reeks van detonaties, die men
lioort, waarin men moeilijk oenige
wijs zou kunnen onderkennen. Men
begrijpt slechts 't eerste couplet, wan
neer hel tweede geëindigd is. Het is
vreemd en zonderling gezang maar
welk een goede wil! Men beloont dien
met een overvloedigen val van pas
munt: ook een beetje, opdat zij eer
der heengaan! Maar neen, onze klei
nen, geiukkig en ie gewetensvol, ge
ven ons waar voor ons geld, cn zingen,
zingen nog!...
Het gebeurt wel eens, dat
ook studenten komen. Zij zijn vol kin
nigheid en elegantie, en laten aan d<
vensters soms aardige snuiten zien.
Trotsch op hun overwinningen in de
lucht, zingen zij hartstochtelijk, en de
violist en do zanger worden af en
toe zeer sentimenteel en smachtend,
wanneer hun blikken het licht vaii
mooie oogen kruisen...
Onder onze stamgasten bevindt zich
een troepje van drio mannen,
het beroep uitnemende verdiensten
moet opbrengen: een zanger, een gi
taarspeler en een violist. Ik zal niets
over hun uitvoering zeggen, doch zij
bevallen aan het publiek, zij spieken
tot de vrouwenharten dat is het
essenlieelee dat is het geheim! Zi.i
kondigen aan: „Vrouwen, weent niet
meer,'en zelfs van de straat komt
het publiek aangeloopcn. En, o won
der! de vrouwelijke concierge zegl
niets tegen dit binnenvallen, zij staat
op do eertse rij der toehoorders cn zij
deelt in hun ontroering! Onze drie
muzikanten hebben do bewonde
ring der concierge verworven!
Eerst waren zij slechts met hun bei
den. Met den violist kwam hot succes.
Zij „pakken" het volk, welks hart
sentimenteel is: hun liedjes worden
alle verkocht. De vorige week zog rneu
hen met bundels van acht zangen, tot
den prijs van twintig centimes. „Om
onze soldaten te verstrooien en te lie
koren!" zei de zanger na elk complet,
gaande langs den kring. Een beetje
muziek voor onze soldaten, het idee
is uitstekend zelfs als koopwaarde
iedereen moet die muziek hebben!
Er komen ook alleenstaanden. Op
de groote vierkante binnenplaats lijkt
hun eenzaam persoontje nog melanko-
lieker. Jong, groot, mager, vijf-en-
twintig jaar misschien, niet ten strij
de getogen, men weet niet waarom,
lijkt deze met. do lange zwarte over
jas, de lange haren onder den slap
pen hoed, een dichter niet een fataal
air te zijn. Hij heeft een losse, naïeve-
1 ij It irotsche houding aangenomen, bij
schijnt zelf niet te bemerken, dat hij
er is. Beide handen in de zakken, met
groote stappen heen en weer loopen-
de, zingt hij, zeer slecht en met groote
slem, patriottische liederen: Giste
ren was het een arme werkman, in
oen schamel werkpak, over don schou
der een zak, gevuld met men-weet-
niet-wat. Hij was bleekblond, het
uiterlijk vervallen, en toch mei
een soort van moed en vroolijkhoid in
de houding. Het is zeker iemand van
het Noorden, en, na hem nauwkeuri
ger opgenomen te hebl>en, besluit ik,
dat hij, ja, een Belg inoet zijn! Hij
galmt onvervaard de „Marseillaise",
hij schijnt met het heroïsche lied te
marcheerenIk heb hem een geld
stuk toegeworpen: hij heeft mij be
dankt, en toen hij vertrok, zocht zijn
blik inij nog. Ik heb hem meteen glim
lach gegroet, waarvan hij nog geluk
kiger schijnt geweest te zijnl
Ik had mij weêr aan mijn
schrijftafel gezet na het heengaan van
de vier jongens met de trompetten. De
stilte was breed geworden.
Maar mijn ooren worden sedert
eenige minuten heerlijk gestreeld, ik
kan niet anders dan weêr naar het.
raam te gaan. Ik luisterIk open
nu het raam: de viool, die daar zingt,
bed alleen, is te pathetisch dan dal
ik er mij van kan afwenden, en de gi
taar klinkt daarna als een harp.
Twee bejaarde mannen, in wie een
begaufde ziel huist echte kunste
naars zijn het. Ik had mijn penhou
der in de hand gehouden. Ik speel
er werktuigelijk mede. Ik luister gre
tig. Zij hebben gezien, zij hebben
misschien mijn aandoening gevoeld.
En, gansch gelukkig, een weinig be
grepen te zijn, verzoekt de violist mij,
zelve de stukken te kiezen, die ik zou
wenschen te hooren. Ik l>en te zeer ver
rast, en weet niet, wat ik moet kie
zen. Dan, heel teergevoelig, kiest bij
zelf: cn het is, wonderschoon uitge
voerd, „Trdumerei" van Schumann.
Ilij zegt mij, een der drie leerlingen,
van Sarasatc te zijn geweest: hij ls
thans de eenige, die nog leeft.
Gansrh doordrongen van de zuivere
cn ROiivereine mclnncolie. de ziel
vergroot, ben ik hier nu weêr alleen
met mijn gedachten.
WILMA KNAAP.
Tan it Residentie en Raar
bewonen.
CCJ.XXXVIII.
De jubi'-eum-Op Hoop van Ze-
gen-voorstelling is luer een fiasco
geworden. De zaal was nog voor geen
tiende deel bezet an van het luister
rijke eere-comité -dat men gevormd
had, schitterde driekwart van het
aantal leden cloor afwezigheid.
Voor lieijennans was de avond
waarschijnlijk verre van genoeglijk,
maar had hij anders verwacht?
Jubiluuin-vooratellingen 6iaan
Den Haag noo't in. Zelfs de uitvoe
ring bij gelegenheid van de 50-jari-
,ge toonoeUoópbuaii van Bouwmeester,
trok weinig publiek en dan nog een
publiek, dat als regel nooit betaa't.
Dat de 500e voorstelling van Op Hoop
van Zegen geen succes zou worden,
was met moeilijk te voorspellen.
In Amsterdam is Heijermans be
kend, to Rotterdam ook. Daar heeft
hij veel persoonlijke kennissen en ie
het groote toonee'pub'iek in elk ge
val met zijn uiterlijk bekend. Anders
in de residentie, waar zijn stukken
wel toeloop vonden, doch nooit een,
die na een half dozijn voorstellingen
niet verflauwde en verder, dan ais
schrijver van tooneels tukken kent het
publiek Heijornians Jtier niel. Daar
bij ontbreekt deze goede stad alle ju
bileums animo (Frits Tartaud jubi
leerde eens voor een loege zaal) en
het publiek voor Op Hoop van Zegen
zou derhalve gerecruteerd moeten
worden uit de nienschcu, die het stuk
nog niet gezien hadden.
En daar dö 490-en zooveelste voor
stelling hier enkele suppoosten als
toeschouwers had, lag het voor de
hand., dat do ü.-Oate zich iu oen niet
veel grootere belangstelling zou ver
heugen. Op het Juatste oogenblik werd
wel een eere-comité gevormd nirêt tal
van mannen van naam, zulk een
oere-vUig trekt hier geen inonschen en
doordat de zaal zoo akelig leeg bleef,
bleek dat zelfs van de illustre man
nen van het groote ecre comité, nog
geen half dozijn aanwezig was....
Voorloopig zal dan ook wel geen
tooneelgozelschap liet wagon, hier in
don Haag te komen jubilecren.
Als staartje van de tramstaking
hebben we een duel op papier tus-
schen Mr. D. van Houten en het
raadslid Harms gekregen. In den
Raad had de laatste den president-
commissaris van woordbreuk beschul
digd en nir. Vau Houten vorderde
daarop herhaling van die beschuldi
ging buiten den raad. Op die somma
tie ging de hcor Harms niet in, maar
in zijn thans Verschenen open brief
vertelt hjj, op grond van veler getui
genissen, van de onderhandeling,
die ten slotte tot opheffing van de
staking geleid hebben. Tegenover de
verklaring van Mr. van Houten, dat
nooit beloofd is, dat géén slachtoffers
zouden allen, stelt hij de woorden
van de hetren Rutgers, Voort v.
Zijp (de Kamerleden), liet raadslid
lloejembos eu van twee bestuursleden
van do Vereenïging van Spoor- en
Tramwegpersoneel, welke hoeren al
leen bij het onderhoud met den heer
Van Houten tegenwoordig waren, en
uit hun v/oorden zou blijken dat Mr.
vau Houten w e i beloofd zou hebben,
dat geen. slachtoffers zouden vaden.
De verhouding tusschen II. T. M.
en haar personeel is er met dat al
niet bet or op geworden. Wachten we
ochter af wat het beloofde arbeids
reglement brengen zal.
SINTRAM.
Van kwaad tot erger.
Het vriendelijk dorpje Molveer, niel
ver van de stad gelogen, telde onder
zijn bewoners hot echtpaar Theodoras
Bunvlak en Johanna Kaarstuk, Vijf
tien jaren had dit eohtpaar reeds in
elkanders lief cn leed gedeeld, doch
goen kroost was hei wel en wee der
eerzame echtelieden komen vergroo-
te: Doris, zooals Johanna hom ge
woonlijk noemde, had zijn valt, het
kJoermakeraamht, voor goed vaarwel
gezegd, nadat, eene oude lonle hij
haar verscheiden, of liever eenige da
gen vóór dien tijd, de vriendelijke
attentie had gehad, om hem 'lot uni-
verseclen erfgenaam te benoemen.
Behalve een degelijk hecht en sterk
woonhuis, zooals de officioele make
laarsterm luidde, had Doris van tante
Rika ongeveer dertigduizend gulden
geërfd.
Zijne middelen veroorloofden het
hem dus om do attributen, dóe aan
zijn voormaligon werkkring herinner
den, uit zijne omgeving te verwijde
ren.
Me. zijn Hanna sloet hij 'n goed le-
entje.
Doris was gewoon om ieder jaar in
den zomer!ij-I mot zijn wederhelft,
■oor 'n weekje op reis te gaan.
Meestal werd die week gedeeltelijk
be Amsterdam en overigens le Arnhem
doorgebracht.
Andere kwam hei echtpaar nooit
an honk.
Hanna kweot zich mot vuarbeekte
loozen ijver van hare huishoudelijke
(plichten, en Doris wijdde eiken l ig
oen uurtje aan het verzorgen van (te
kippetjes en hel varkontje.
Alleen op Zaterdagavond was hij
afwezig en stect dan eon paar uurtjes
in de dorpssociöielt, waar hij met
dokter, notaris, een paar landbcni- j
were cn enkele renteniers, gezellig
koutte of eeu partijtje maakte.
Een der Joviaalste 9ocioteitsleden
was de rcir.cnier Dikhuid, oen man
die do wereld gezien had en veel op
reis was geweest.
Eens, 't was in April, toon Doris
'met dien lieer alleen fn de scuëtail
was, kwam het gesprek op "t reizen.
- 'k Ga er weer spoedig uit, zei
j mijnheer Dikhuid.
Wat, gaat u op reis?
Ja, nog vóór MoL
Reeds zoo vroeg in jaar?
Zeker; dat doe ik alle jaren.
Heeft u daarvoor dan soms bij
zondere redenen?
Wel, snap je dal niet, koreJ? Op
die manier ontloop ik de misères van
de schoonmaak.
Hé, dat is heerlijk, riep de ex-
kleermaker in volle overtuiging.
Welnu, doe hetzelfde. Of houdt
je soms veel van dat geroezemoes?
Kan je begrijpen! Ik wou dat ik
aan die ellende ontkomen kon.
Ga dan met mij mee op reis.
En waar ga je heen?
Van dit jaar naar Landen; ver
leden jaar ben ik naar Parijs ge-
weest.
Maar dan moet je over zoo, niet
Om te Parijs te komen? Hoe heb
ik liet nu?
Neen, naar Londen bedoel ik.
Zoolang de tunnel onder 't Ka
naal nog niet klaar is, spreekt dat els
vanzei f.
Maar ik ben zoo bang, zeeziek te
worden, en dan naar Londen! Dat zal
zoo erg inhakken.
Welnu, kwel, ga dan naar Gel
derland en ga or eiken dag voetreisjes
maken; dat kost veel minder cn het v
bepaald heerlijk om daar in de lent:
in de vrije natuur om te doelen.
De komst van eenige andere bozoe-
kers maakte 'n einde aan dit gesprek.
Bij het naar huis gaan overdacht
Doris nog eens alles cn 's nachts
droomde hij van niets anders dan
van heerlijke boschjes, liefelijke lan
douwen, jubelend vogelgezang, geu
rige bloemen en levenwekkende lente
genietingen.
Bij t opslaan was zijn plan ge
maakt cn stond 't bij hem Vasfc, dat
hij dit jaar dein schoonmaaktijd in
Gelderland'® bekoorlijke dreven
doorbrengen. Alleen vreesde hij
rnna-r, dat misschien zijne Hanna het
reisplan zou afkeuren, en wat danr
Ja, dat diende hij af le wachten.
Zoodra zij liaar voornemen had ken
baar gemaala om in de volgende week
met de schoonmaak te beginnau
meende Doris het juiste tijdstip ge
komen om zijn reisplan le ont\ ouwen.
Na n paar malen gehmd te hebben,
ing hij aldus aan:
He, zoo, wil je in do nieuwe week
beginnen schoon lo maken?
Zeker! Wordt "t niet zoetjesaan
tijd?
Dat weet ik niet
Nu, dat hindert minder; ik woct
Iffet wol voor ons allebei.
Ja, ja, dat zal wel zoo wezen,
Hanna! Ik heb van (lat soort van din
gen minder vorstand.
En waarom spreek je er dan
over?
Och ja, zie je, dat komt omdat Ik
'n plannetje gemaakt heb.
F,en plannetje, jij?
't. Is eigenlijk niet van mij. zelf,
maar van buurman DiklmiM.
En wat ma.g dat dan wel voor 'n
plamioljo zijn?
Buurman Dikhuid is gewoon, ie
der jaar gedurende den schoonmaak
tijd op reis te gaan.
O, en wilde jij ook soms
Op reis gaan? Ja. Maar ik zou T
heel goedkoop doen en niet, zoodis
Dikhuid naar Londen trekken, dorii
een voetreisje ondernemen in <ie
heerlijke dreven van het schoone Gel
derland.
't Zijn nog al groolsclie planden,
die je gemaakt hebt, Doris!
- Jawel, maar 't lijkt erger dan 't
is. En wat zou jij daarvan nou eens
denken, Hanna?
De groote waag was gedaan.
Nu je er naar vraagt w-'oof ik
dat je maar moest gaan. Ik schiet dan
'lugger op; want 'n man in huis t ij-
der het. schoonmaken is toch maar
Ti sta-in-den-weg.
Dit antwoord, ofschoon niet in alie
opzichten vleiend voor de mannen in
algemeen, was voor Doris oen soort
van vobrassendo nrodedeeling.
Dz cx-tallleur ademde ruimer en
•rijer en zei: Ik dacht wel dat jé
er niet tegen zou zijn; daar was je
;c,zorid versland mij waarborg genoeg
■oor.
Den dag vóór dien waarop do
seb inmaak kuur zou worden onder
nomen, kusto Doris zijn wijfje harte
lijk tot afscheid en reed met den post
wagen naar hot naaste station, om
verder per trein naar het hart van
Gelderland te worden gevoerd.
Nadat Doris den dag van aankomst
te Arnhem had doorgebracht, ging
hij reeds don volgenden dog op weg
om te voet de provincie verder te door
kruisen.
Hot -was een liefelijke lentemorgen.
Alles jubelde en tierde cn geurde.
Nieuw leven blonk cn straalde van
alle zijden tegemoet.
De werkelijkheid overtref zijn stout
ste verwachtingen.
Zoo zag 't or in Molveer niet uit
al3 hier. Ofschoon Doris nu wel niet
zoo bijzonder veel gevoel voor na
tuurschoon bezat, greep hom te mid
den van 't overweldigend' tentege-
neugi toch iets in het hart, dal zijn te
rn -H deed popelen, dat zijn ganse'ue
ik er toe drong om met de vogels to
jubelen.
Uren achtereen was de voetreizi
ger dioorgeloopcn, zonder er op te let
ten waarheen hij ging.
Nu eens schreed hij langs een land
go»! voort, dar, weer doorkruiste Hij
'n heuvelachtig veld of trok een den
nen boschje door.
Geheel onbekend met de landstreek
stapte onze voetreiziger maar op goed
geluk voort.
Eindelijk deed de natuur hare rech-
(on gelden en begon Doris eens naar
'n goed dak uit te zion waar hij
wijle kon rusten en de maag vullen.
Ginds, tusschen hot dennegroen,
achter oen -kleinen heuvel, stak een
i torentje de spits hemelwaarts.
Aanstonds richtte de reiziger zijne
schreden daarheen en oen kwartier
tje later landde hij in 'n dorpje aan.
Spoedig had zijn vorschend oog <1
herberg ontdekt en weldra trad hij "t
lage Vertrek, dat de gelagkamer
moest zijn, binnen.
Vermoeid als hij was, wilde Doris
zich op den eersten stoel den J>esten,
die onder zijn bereik was, laten neer
vallen, doch een: „gaoi niet op dien
natten stoel zitten" door 'n krijschen-
do vrouwenstem uitgegild, weerhield
hem.
Jenneke, riep dezelfde stem, die
van de vrouw dos huizes bleek te ka
men, Jonneke, leg 'n plenkske op
den stoel.
Is dte stoel nat? Hoe komt dat?
't Ileeft toch norit geregend?
Wel neen, manneke; zio-de dan
niet da wi ouu de schooninao'k zijn?
lleiaas, dacht Doris in stilte,
moet ik nu de schoonmaak thuis ont
vluchten, om er in 'n achterhoek je vun
Gelderland door gekweld te wordun?
Jenneke had intusschon de stoelzit
ting met 'n plankje bedekt en onzo
reiziger viel er op neer.
Aanstonds bestelde hij brood, kof-
fie en eieren.
'k Zei oe vort helpen, sprak de
waardin, 'k mot erst dat taofelken
nog afboenen.
Zij ging voort met haar werk on do
arme gast, tot wachl en gedoemd, ge
voelde voor 't eerst heimwee naar
huis. IJlings sprong hij van zijn zetel
op cn riep Verstoord: Dekselse
meid, wat doe je nou?
Jenneke, dia ijverig l>ezig was met
liet boenen van den zolder, had juist
opnieuw ingedompeld en het schrob-
werktuig met de zoldering, in de na
bijheid van den reiziger in aanraking
gebracht.
't Gevolg van die kunstbewerking
was, dat de gust met 'n straal vettig
zeepsop werd overgoten.
Jenneke zag hem van haar verhe
en standplaats, bestaande uit oen
stoof op 'n ouden stoel, glimlachend
aan cn sprak glunder: kunde daar
:o legen; zijde go door bang van?
Doris was overbluft en schoof zijn
van 'n plankjo voorzieuon stoel zoo
ver mogelijk uit de nabijheid der wa
ter vork! wis tendo deerne.
In tusschen bracht dc waardin hem
'n drietal gekookte eieren, een paar
sneden we-iiebrood en 'n kop lcoffio,
glroot genoeg om desnoods voor
loempot to kunnen dienen.
Nauwelijks had Doris van de koffie
gevroefd, oi 't bleek hein, dat bij de
bereiding de zuivere Prcanger beslist
afwezig meest zijn geweest, maar des
te overvloediger gebruik was gemaakt
an cichorei. Ook was 'n sterke rook-
sniaak aan dc koffie te bespeuren.
Wat 'r, kost, riep de reiziger go-
ergerd, waarop de waardin hem toe
voegde, maor wie kan daor in den
schoaiirnaokUed ve-ur wêzenl
Doris.nuttigde verder in stille be
rusting zijn ontbijt, totdat de eieren
aan de beurt kwamen.
Nadat hij er een niet moeite had
gepeld en mtar biimongevverkt, begon
iiij 'n tweede exemplaar van de schaal
te ontdoen.
Kolossaal, riep hij eindelijk, zijn
6i'serais niet longer meester, wat
zijn die satnnsche dingen hard, 't
lijken wel biljartballen!
Dai kunnen wie in den schonn-
moaktied zoo krek niet rooien, her
nam de waardin.
t Komt die stadshoeren zoo nao
bie, merkte Jenneke brutaal aan.
Jao, dat raagde wel zeggen, Jen-
icke, ihtJinam weer die meesteres.
Dc koffie deugt niet eens voor de
ar keus en dc eieren kunnen dienst
doen om er roofvogels mee te t re ito
ren, barstte Doris nu geergord los.
A'cet je wat, geef mij maar lie
ver 'n groot glas melk.
Na et'Tiig getalm voldeed de kaste
leines aan z'ij.i verzoek.
De reiziger hod zijn glas half uit
gedronken.
De melk l>eviol hem uitstekend.
Weer wilde hij iets uit 't glas drinken,
toen hij bespeurde (lat er 'n groote
lok koeliaar onder in de- melk rond-
bocmelde.
Met 'n geve.il van walging schoof
hij 't glas van zicli af, betaalde 't go-
lag, waarvoor heni slechts dertig
cents in rekening werd gebracht, en
errrok zonder te groeten.
Da is 'n vreundelike mosch, zei
Jenneke bij zijn heengaan.
Doris bevond zich na eenige minu-
'M weer buiten 't dorp en trok in dc
jchlïng van 'n bosch verder, met het
doel zich danr in de schaduw wat
.r te vlijen en 'n uurtje te rusteiu
Spoedig had hij 'n geschikt plekje ge-
'ond'On, dat or als 't ware voor was
aangewezen.
Behaaglijk legde de vermoeide zich
„eer cn bezigdo zijn reistasch, welke
hij aan 'n riem over de schouders
droeg, tot hoofdkussen.
Daar dat Item ochter wat te hard
bleek, verzamelde hij ecnig mos en
wat andere planten, bedekte ©en eu
ander niet den zakdoek cn legde daar
op 't hoofd neder, nadat hij de tasch
at terzijde had geschoven.
Zijn luid gesnork verraadde weldra
dut, hij vast was ingeslapen.
Welk een Eden Gelderland in teu
te- en zomertijd ook moge zijn, toch is
'L geenszins een oord, dat uitsluitend
door brave meischcn bevolkt wordt.
Niet lang toch had Dons vast ge
slapen, of van achter het boschje ver
scheen oen dmr talrijke exemplaren
uit het noniadenrijk, die voor don
schijn met het vonten van postpapier
en aanverwante artikelen in hun on
derhoud voorzien.
Zijn blik was ter nauwemood don
slapende gewaar geworden, of be
hocd-zoam sloop de vagebond nader.
Toen liij zich overtuigd had, dat do
•eemdo man zich aan Morpheus hoe-
do had overgegeven, trok hij zacht
aan den riem de reistasch weg.
Weldra achtte hij zich veilig genoeg
orn 't voorwerp van don grond te beu
ren en er 't hazenpad me© te kiezen.
Doris zou 't nooit weerzien.
(Wordt vervolgd).
Verspreid nieuws
van de oorlogsvelden
UIT DE KARPATHEN.
Ade't, de oorlogscorrespondent van
het „Berliner Tageblatt" bij liet Oos-
tenrijkischo leger, seint <1 cl. 3 Jan.
De strijd in West-Ga üci 5 is nu 'n
een stadium gekomen, dat men de
bodoeliing der Russen met hun zoo
krachtig hervat offensief kan door
zien. Nadat tegelijkertijd met dc voor
hen zoo ongunstige beslissing op hun
rechtervleugel de slag bij Limanowa
de Russen gedwongen had. Juin Zu1-
d'.'lijkc strijdmacht op de Weiohscl-
linic terug te trokken brachten zij uit
Ktew groote versterkingen aan, die
weliswaar voor het meerendcel uit
landstorm bestonden, maar toch vol
doende waren orn de Russische legers,
dte in de Karpathen en Wesl-Galicië
in het nauw gebracht waren, 1n den
rug to eterken. Het Galicische leger
•on de Russen kon dientengevolge
Taniow cn den benedenloop van dc
Dunajec houden, waarbij het in den
hoek, die de Dunajec en de Bialla
vormen, een dubbele beveiliging vond.
Langs den bovenloop van do Wisloca
cn den spoorweg drong het leger we-r
voorwaarts over Krosno en Jnslow in
de richting van Nieuw San doe, blijk
baar mot de bedoeling bier tusschen
liet Oostenrijk-Hongaarsctie leger in
Gal'cië en dat in de Karpathen door
te breken, en den rechterv'eugel van
het eerstgenoemde leger om te trek
ken. Tegelijk daarmede maakten de
Russen rechtsomkeert tegen het Oos-
tonrijk-Hongaarsche Karpathen-leger.
welks krachten niet bestand waren te
gen den heftigen aandrang. Bij dezen
nieuwen aanval in de ongastvrije, dik
onder de sneeuw liggende Karpathen,
vermeden de Russen dezen keer hun
krachten te versplinteren, en bepaal
den zich tot de Zuidoostelijke passen,
waarbij zij met bijzonderen nadruk
den overgang uit het Galicische Stryi-
dal naar het Iiongaarsche Uug-dal I
over den Uszoker-pas forceerden.
»>óorrtat zij daarbij voorloopig succa
gehad hebben is liet den Russen gé
lukt, het gewichtige petroleumgebiei,
te dekken, waarin zij zich nu gehea,
als heer en meester gedragen. Da
technische directeur van de Premi.'è
rijvvielfabriek hebben zij hier tot in-4
specteur van liet mijnwezen benoemd/
en zu hebben hem opgedrneen om de
nnphtn fabrieken, waarbij Fransch
Engelsch, Belgisch of neutraal kapi-
taal betrokken is, to ontzien, terwijl
zij in de fabrieken van de vereeni-
ging van naphta-producten in Boris-
law twee honderd bassins met ruwe
olio hebben laten leeg loopen. In Dro-
hobycz werd in eenige winkels de
boel kort cn klein geslagen, en parti
culiere huizen werden geplunderd en
aangestoken.
Als hoofdreden voor het nieuwe of
fensief van de Russen kan men, naast
den wensch om zich Przcmysl, dal
reeds twee maanden belegerd is, niet
weer to laten ontgaan, ook uls bedoe
ling aannemen, dat zij zich den weg
naar Zuid-Rusland om stratcgischo
on politieke redenen vrij lioudon.
De aanval van de Russen tegen het
gebied Nieuw-Sandec, die blijkbaar
ten doel had om tusschen het Kar
pathen- en liet Galicische leger der
monarchie heen te dringen, is dank"
zij een handige verschuiving van
krachten en nieuwe versterkingen tto
staan gebracht. Waarschijnlijk zulten
zij (le pogingen herhalen, daar dc Rus
sen ten gevolg© van de betere verbin
dingen en plaatsverdeeling der Oos-
tonrijk-Hongaarsche legers zouden
moeten a roezen, tusschen twee vuren
te geraken. Daartegenover doet zich
in den laalsten tijd een sterke druk
in de richting van Krakau gevoelen.
Ook hier is, evenals in de Karpathen
voorzorg genomen om hot offensief
van de Russen krachtig te bestrijden,
tot do terugslag van de bondgenoo-
len In Russlsch-Polen zich beslissend
zal doen gevoelen.
DAMRUBRIEK.
IIAARLEMSCHE DAMCLUB.
A'le correspondentie deze rubriek betreffende, gelieve men te richten
aan den heer J. Meijer, Kruisstraat 34, Telephoon 1543.
Probleem No. G30, van J. SIEGERIST,
(le Publicatie).
--
m
i;
B
t
M
7'
B
JU
i
ïl
§1
a
B
m
•3
ar
iü
Wi
ui
m
Zwart 13 schijven op: 2, 7, 8, 9, 13, 14, 15, 1G, 18, 21, 22, 26 on 37.
Wit 14 echijN en op 11, 24, 25, 29, 30, 33, 3G, 38, 39, 40, 43, 46, 47 en 50.
Probleem No. G31, van. A.
RAYMOND.
te-
8
8
8
9
i'
M
m
ÉS
8
L-.
e*
7
a
m
£2
te"
a
J:
46 47 48 49 60
Zwart 12 schijven, op: 5, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 18, 21, 26, 31 en 36
Wit 12 soh ijvem: op 24, 25, 28, 29, 30, 33, 37, 38, 41, 42, 46 en 47.
Oplossingen van (leze problemen
word'on gaarne ingewacht aan boven
genoemd adres, uiterlijk Dinsdag 19
Januari 1915.
Oplossing ran probleem No. 626,
van den auteur: Wit 35—30, 29—24,
40- 35, 37—31, 43—39, 49 38, 42—37,
37 10, 31 41
De Stand was:
Zwart 14 schijven, op: 2, 3, 4, 7, 9,
12. 13, 14, 16, 18, 20, 22, 23 cn 25.
Wit 13 schijven, op: 21, 29, 34, 35, 86,
37, 40, 41, 42, 43, 44, 48 en 49.
Oplossing van probleem No. 627,
uri den auteur: Wit 31—27, 19—13,
13 331
De Stand was:
Zwart 4 schijven, op: 18, 22, 23, 28
en dam op 3.
Wit 7 ©oh ij ven, op:14, 19, 31, 36, 37,
42 en 48.
Beid© problemen werden goed op
gelost door d© heeren: R. Bouw, M.
ten Brink, C. M. Beck, J. Jacobson
Azn., A A. Jacobson, W. J. A. MaÜa.
P. Mollema, J. Siegurist, D. AV. Tuyb
IL W. Zitman.
CORRESPONDENTIE.
S. Ilcb dank voor Uwe toezen
ding, houden ons voor meer oorspron
kelijks aanbevolen. Hadden niets
van u ontvangen wat 625 aangaat,
hoeft u oppervlakkig gezien gelijk,
zullen beft nog ©ons nauwkeurig na
zien en in da volgende rubriek vor
meiden.
D© Hnarlemsche Damclub houd!
haar bijeenkomsten iederen Maan
dagavond van 8—12 uur in de boven
zaal van Café De Korenbeurs, Spaar-
ne 36, alhier.
Liefhebbers van het damspel zijn
daar steeds wolkom.
Voor het lidmaatschap kan men
zich bij hel bestuur aanmelden.
Jongelieden van 16 tot IS jaar kun
nen als aspirant-leden worden toege
laten.
Inlichtingen verstrekt gaarno do
Secretaris, de lieer J. Meijer, Kruis
straat w TjJophoon 1543.
