I
hij. Gauw, houdt u allen gewed.
•li\ ga &CB BiUtÖ zoeken..
Goed, gal Dank. Tot eiken prijs,
«ietwaar.
op (lat o ogen bi ik kwam mevi - uw
eimuri de hedge stoep af.
Wat loopt mijnheer De Smet
.hard. Maar wat heb je toch? Je z»ot
t eek, zou iK zeggen? vroeg zij. nee'
ongerust.
I.ulster, zei hij. De trein van
x mavond zal er niet zijn. De laatste
ls zoo juist vertrokken, maar maak
J': niet ongerust wij zullen hem in
halen, De Smet verzekert het me. met
een auto, dio hij hier zal brengen.
Waarschuw gauw Marie, en zorg
vooral, dot Antoinette niets vermoedt
Zvg haar... zeg haar, dat wij een
a i'o-ritjo maken om verder den trein
te nemen: dat het zeer prettig zal
zijn, dat vriend De Smet op dat idéé
is gekomenHaast je, maar vroo
lijk, lachend. Haasten jelui je allen,
wij hebben tien minuten tijd. Zag
haar, dat het heel leuk is, zich zoo
te haasten... Laat alles liggen, onzo
vriend zal alles na ons vertrek regw-
ien. Ga, ga gauw. We komen er
Twco minuten daarna kwam Antoi
nette op baar vader toegeloojam, het
gelaat rose van genoegen, met ver
laste oogen:
Mama heeft mij verteld Smet
is hvol aardig! 't Is prettig, 't is pret
tig! Ik waciit op de atuo, en Jij, ga
je gereedmaken...
Nu staan alle vier voor het hek. In
folterenden ang9t strekten do drie
volwassenen gansch hun wezen na.ir
het gedempte gekras, dat, zoo leek
hot hun too, sinds een eeuwigheid
talmde. Hij elke minuut keek Simart
op zijn horloge. En iets zwaars, iets
onduldbaars drukte hun schouders
samen. Zenuwachtig doden zij stap
pen, naar rechts, naar links, stonden
eensklaps stil, luisterend nog, en zij
gevoelden lust om le schreeuwen, om
als het-ware uit zichzelvon te treden.
Antoinette liep en kwam t rug, op
den door de soevereine zon van vber
uur beschenen weg, heur vreugde
vooruit genietend.
Spreekt u niet? vroeg zij. Waar
lijk, jullie zijt niet vrocdijk, zoo in
eens! Jullie zut ook veel te ongedul
dig-
i-. ttseling rilde Simart en keek
nog eens op zijn horloge:
Daar is hij! zei hij, rnet verstikte
- n: i een k-w artier nog. \Vat i* de
tijd lang, hemeltjelief!
Een groote limousine verscheen, ko-
mend in allerijl, en stopte oen secon
de daarna voor hen. Do Smet steeg
er uit en Antoinette wierp zich op
liem.
Ik zoen je, Smet! Je bent lief!
Vian! alweer zijn knevel in rnijn oog,
„woel jo wel!" Je gaat met ons mee?
Met een onkelen oogopslag verzocht
Simart hem, aan te nemen.
Zeker! Aan den trein zal ik af-
Tie id van jullie allen nemen. Hé, ze
is prachtig, rnijn idee, Antoinette?
Men steeg vlug in. Onderwijl kon
den boido vrienden eenige woorden
wisselen:
Hebt u moeite gehad om de auto
te vinden?
Ja, nogal. Vooral een groot© en
solide Dan. deze is een bekwame
bes» uurder. Wat een vaart en wat een
zekerheid! U zult zien.
Op het tx ceiïbllk, dat hij op zijn
beurt zou instijgen, raakte Simart de
hand van den chauffeur aan en vroog
met halve stemr
Je weef er van?
Ja, mijnheer In volle vaart. Wij
zullen op tijd aankomen. Ik zacht
jes afrlWen, om het kleine rnoiaje niet
banar le doen zijn...
Goed. Drie louis voor u. Falen
wij gaan
Allengs nam do snelheid toe over
de heldere wezen v>n deze weelderige
vallei der Ardennen die de dalende
zon verguldde met levensprarht. Heel
hoov bleven eenise sohitter-liohtendo
ivolken in het onmetelijk azuur han
gen. Een zachtheid was over allo din
gen. in do lucht die mem inademde,
rloch ze was tezelfdertijd opwekkend.
Men voeMe, dat het bewonderens
waardig en hemelsoh Is te leven!
Tlmns trina-de auto in volle vaart. Om
T voertuig heen schonen hoornen, ha-
pen, velden, gansch de onmiddellijke
natuur van beiile kanten too te stor
men, In duizeling over te hellen, voor-
hu ie gaan en to vergaan. Hat was
als het stil voortduren van eenzelfde®
ilroorn mot cinema-tographlsch sa
menstel.
lien je tevreden? vroeg Do Srnet
aan do kleine. Antoinette, die. hijkans
•eind. do handen in do hoogte en
open voor do zachtheid van de® wind,
die tuss chcn de vingors door glipte,
in de open auto onvermoeibaar allo
dingen zag snelle® on zich in de veria
achter verliezen.
O ja! Ik was ©ens in eeu auto.
maar dat w as niets dat was alsof
je met paarden g-ng. Maar nu Is het,
alsof je hee! ver, heel ver ging, wee»,
je, wanneer je niet weet waarheen,
als in de vertellingen. Dat zal lang
duren niet?
Zeker. Tot aan het station.
De Anderen keken elkander aan
Allen waren zij vervud van deze soort
van zwijmel der snelheid, waarin de
gedachte en do bezorgdheden ver
zochten un inslapen, waarin men gaat
met de enkele vrees, de vage vrees
voor het oog blik, waarop men zal
sloppen met de loegto in z'.oh, oen
g-roole moeite om opnieuw in de wer
kelijkheid. terug te komen, in,het lo
ven. waarin men moeizaam schijnt te
gaan, ais ware gaan iets ongewoons!
En zij werden eensklaps wakker
van hun zwijmel. Simart keek nog
maals op z'n horloge, en rekende in
zijn geest uit
Wij komen er, zei hij zocht Mw
deze sm-iheid moeten wij vijf minu
ten vóór den trein aankomen.
Zooveel te meer, daar hij zéker
oponr-houd za hebben
Tot nes toe had men slechts een are
andere auto's, voetgangers en een i«©
karretjes ontmoet, die zich vlug had
den opgesteld aan den kant van den
weg, gewaarschuwd als zij waren
door den van verre en op elk oogenv-
l>Uk luidenden toeter. In de dorpen,
die men, langzamer rijdende, door
kruiste, geen voorval: menschen on
hoenders haasten zich naar huis.
Doch plotseling verschijnt, fcuaschen
de twee glooiingen van den weg op
deze plaats een kudde sc.Iiapem na
een opgang.
De toeter luidde onophoudelijk.
Doch, opeengedrongen en bestookt
door Ja hond-®, bleven de solvapen
aldoor iiet midden van den weg be
zet houden. Men was gedwongen om
langzamer te rijden, vervolgens als
In loopi>a-s, terwijl de groot© grrs-
nard, die hen hoeddo, met zijn langen
stok schermde om de passage te ope
nen. Men kon weer doorrijden,
De vijf minuten vóór zijn verlo
ren. -laakte De Smet, zenuwachtig.
Thans schoon rle auto, al haar
krachten gebruikend, naar den hori
zon té snellen. Alles er om heem, alle
dingen ijlden voorbij in oen soort
van dwarrelenden angat. Antoinette,
heslemnalVovorolnd, klapte met heur
handjes!
Op een gegeven oogonblik liot zich
bij een omweg een vaag rumoer hoe
ren, dat allengs duidelijker werd en
grooter. do ruimte scheen te vullen.
Do trein! 't Is de trein! kreet me
vrouw Simart.
Da chauffeur wendde zijn hoofd te®
halve naar hem om. In groots drop
pols gutst© het zweet hem langs hol
gezicht.
Hij is voor ons. Wij hebben hem
ingehaald. Nu komt de wedren, weet
u. We zullen hem krijgen, woest maar
nic bang!
En do wedren begon naar het trein-
lawaai, dat toenam, bijwijlen bijkans
verdoofde, om daarna nog geweldiger
op te klinken. En daar opeeD3 zag
men hem. Hij rolde voort, zeer lang,
ver voor, non holling af, m verdween
vervolgens nogmaals.
De auto schoon dan grond -niet
moer te raken. Het station daagde
op, ver nogmen hoorde den,trein
niet moer rollenl
Hij Is aan 't station! Te laat!
zei Simart, opstaand.
Nog hopen! antwoordde de chauf
feur, geheel voorovergebogen.
Minuten gingen voorbij. Het station
naderde, naderde... Allen waren nu
opgestaan. Men kon het zien: de trein
was nog aan het station'
Op hot oogenbllk, dat de auto, bij
kans zonder de vaart te vertragen, fri
de binnenplaats doordrong, hoorde
men den drogen, korten schok van
portieren. ili© gesloten worden, en. in
de seconde van stilte, een fluitsig
naal Ben on dor I.role on gehijg volg-j
de er onmiddellijk op: de trein zotte
zich ln beweging!
De auto had nog niet gestopt, of
mevrouw Simart haxf, in een tastin©-1
tl even drang, zonder dat zij ko>n we-1
ten hoe, zich gehaast naar de stall-
onsdeur. Loopend als een razende,
doorrcu.le zij da opengebleven wacht
zalen, en men zag haar op liet per
ron, loopend met opgeheven handen,
den gaande® trein volgend, waarvan
allo portieren levendig waren van
hevig ontdane hoofden. En toon, rnet
gansch heur wezen, riep zij, en hour
stem was als oen rumoer, dut alles
Leheerschte:
Laatste trein naar Frankrijk!
I-sus?; -trein naar Frankrijk! Stop!...
En do trein stopte. En hij voerde
ben mede.
WILMA KNAAP.
beur-d als vredesapostel op te treden,
nadat het door den ongehinderden
wapenuitvocr naar de landen, die te
gen Duitschland oorlog voeren en het
bemoeilijken der zendingen van le
vensmiddelen naar Duitschland een
ietwat twijfelachtige positie hoeft in
genomen.
Een kleine verstrooid
heid.
Brieven uit Berliji.
(Particuliere Correspondentie.)
Anders dan gewoonlijk heeft Ber-
Ljr- h Paaschfeest gevierd Het
feest der 'ente beduidde anders deze
paar (ineen, eene oase in het werkle
ven der were'dstad. Do menschen
fltroomen naar buiten, naar de natuur
die ("O gemakkelijk te bereiken is
met de veie en velerlei verkeersmid
delen naar Noorden en Zuiden, naar
Oost en Wast. De Noordduitsche lente
in de Mark Brandenburg is vol poCzie,
vol schuchter ingehouden teederhe'd,
vol lieflijke ingetogen bekoring zon
der het wijde van het HöUandsche
Iand?chap. En de Berlijnsohe Gross-
sUidtor gaat daarvoor op den trein,
soms ma ar een zoogenaamd Vorort-
treu.:je on verlustigt z'ch naar het
Wc?' n toe in de parken en paleizen
van Potsdam, in de bossclien en op
de hen-rol© der Havelmeren daarbui
ten en naar alle andere windrichtin
gen op andere heuvels en in andere
bcssChen, en het eenige verschil met
den v.-.Hen zomer bestaat daarin dat
de mombooten op <ie zilvergrijze,
tn-swhen donkere dennenbosschen ge-
b-g.sn meren, het schoonste sieraad-
des- Mark, nog niet varen en de uit
stapjes dus nog niet zoo gecombi
neerd en gevariëerd kunnen worden
als later.
Op den eersten Paasclulag kwam er
niets van zulke tochten dit jaar. Het
regende en woei, Jie-t was guur en
naar weer. En velen die gewoon wa
ren hun schade dan maar op den
tweeden Paasohdag iu te halen, kon-
ii-n daar dit jaar niet aan denken.
Want er is ook op den tweeden feest
dag druk gewerkt in Berlijn. Aan aL
ien <ti met leveranties voor het leger
te doen hebben werd voor de f eest da-
geiverzocht de interruptie van liet
werk 7 -o kort mogelijk te doen zijn
en deji Paasch-Maandag het werk te
hervatten. Heele scharen van bearab-
toii kregen ook niet vrijaf Nu reeds
tornt in-n aan het zomerverlof, en de
Pinksterdagen zijn evenmin als ong©
doelde vacantie te beschouwen.
l. n groote Du'tsche vereeniglng,
gel*-..-'. Instaande uit beroepsvrouwen,
voor wie zulk een verpoozing van hot
ihiye'ijksch werk meer dan alleen een
genot beduidt, heeft al vn6t besloten
juist op Pinksteren haar jaarlijkscli
tv\oedaag«ch congres te houden. ,,De
soldaten hebben ook geen vacantie,"
zoo motiveerde -de voorzitster iiaar
voorstel,
laatste is, gelukkig, niet letter
lek waar. Vele officieren e® man
schappen hebben Keratverlol—gehad,
v'-it'ii waren met Pasohen hier. En de
Bcrlijners troostten zich bij den aan
blik van al dat veldgrijg, dat men rnet
evenveel recht veldgroen zou kunnen
noemen (als men daarbij maar niet
aan grasgroen denkt) over het gemis
aan natuurgenot.
At te iang kon hot veriof voor de
moesten echter niet duren. .Aan a'!c
fronton is het offensief voor de gea<-
leerden begonnen en dus zijn de j
mannen weer overal noodig orn dat
te breken. De tijd van wachten heeft j
iang geduurd. Al bijna een half jaar
ligt een ijzeren legergordei in het!
Westen tegenover een anderen gordel j
en or schijnt aan weerskanten van be- j
langrijken voortgang geen sprake te
zijn. Kén voordeel hebben de Duit-]
schors hiermede vast in handen een
boel bezet land en een aantal der ge- j
wichtigste departementen van ton
tweede, dingen, die bij het sluiten
van den vrede van hot grootste ge-
wicht zijn. En uit de Karpathen ko-
iï.on sedert de Duiteche Zu'darmee I
daar vecht gunstige berichten, ter-!
wijl de forceering der DardanaHon j
voor'oopig niet v eel meer dan een
poging gebleken is
Doch tegenspoed is evenmin uUge-1
bleven. De ondergang van de „U 29" i
mot den jongen commandant Von1
Wedd'gen, d'e zoo snel tut over de!
gruiro-n der Marine popu'air gewor-
ion was een slag, grooter oin het j
ideöle dan het ma^erieele verlies Als
persoonlijk 'eed is het geheimzinnig
verdwijnen van dit vaartuig, waar-»
van men vermoedt dat het geramd
werd. door een ieder ondervonden.
W'-i-dra zullen wij weer hooron van
n'ouwc b'oedige gevechten en verder
dan ooit schijnt de vrede. Doch juist
ln zulke tijden is eeu vredesboodschap
zooals zi.l door den Paus aan het Ame-
rikaansche volk gericht is van hoogo
Ideale beteekenis. Of zij ook van prac
tise li nut kan zijn is een andere vraag.
Amerika heeft in Duitsche oogen ten
minste het recht wel een weinig ver-
Dr. Buardeman was de stad uitgo-
i-roguan orn aan eene vergadering van
philoiogen deel te nemen; den vrij-jn
tijd, (lie hem na aankomst tot aan u»
avaudbijeerikomst overbleef, had hij
voor allerlei boodschapi>eii, door zijne
goede vrouw hern opgedragen, benut,
Te eer behoorde zij dit op prtijs te
stelle®, omdat Dr. liaardemnu ver
trokken was met een paar fonkel-
nieuwe schoenen, d'ie hem te klein
waren en deerniswaardig pijn- deden.
's Avonds laat was hij moede on,
wat meer zegt, met pijnlijk gezwollen
voeten, naar liet hotel teruggekeerd*
waar hij bleef overnachten, om den
volgenden morgen met een dor vroog-
freinen terug te koeren.
Het eerst wat hij deed, toen hij in
zijne kamer zich bevond, was zijn
schoeisel uit te trekken, hetgeen hem
eerie ware verademing gaf, en uit zijn
valies de poj.iuffrJs i nemen, die hij
de tegenwoordigheid van geest liad
gehad, me»; te voeren.
De geleerde heer leed namelijk aan
een voeteuvel; schoenen of laarzen tut
den winkel kónden hom nooit dienen,
maar ze motsten m t de meeste zorg
hein worden aangemeten. Steecis dein?
de iri terug voor nieuwe en hij ge
bruikte de oudi zoó lang tot zijne
vrouw noodig vond, in te grijpen, hem
te dwingen om zich von beter schoei
sel te voorzien en dan de schunnige
afgedankte schoenen te verwijde
ren.
Zoo luid hij dus rnet de nieuwe, wa
re foltorwerk111ige®op reis moeten
gaan en was het hem ondoenlijk ge
weest, voordat hij naar de vergade
ring ging, uit lijfsbehoud een paar
anderen te konpen.
Terwijl hij zich baron uit te klecden,
verontrustte hem de gedachte, of hij
ook soms e .1 van de veie boodschap
pen voor de vrouw zijner Leuze ver
gieten t-t>d als wajineor mevrouw
Baardemcn liij leed nog wel eens
aan ecm zekere afgotrokkenlleid of
veretrooklliéid hem dauig onder
handen placht te nomen; hij nam al-
zoo een lang verlanglijstje van haar
uit zijne bi Seventaach, waarin alles
met de nooiige uitvoerigheid vermeld
was, en hieid nu eene nauwlettende
iaapectio, wuartoo het kolossale va
lies werd leeggehaald. Daarna open
de hij a-He pakjes en doozen en on
derzocht nauwkeurig den inhoud
Geiukki-; was alles Ln orde. Niets
ontbrak. Nu ging hij er toe over, om
de zaken weder zorgvuldig in te (wik
ken en in het valies te sto-ppe®. Nadat
op deze wijze zijn geweten was ge-
rustgestdd, kleedde hij verder zicli
uit. zette zijne sclioenen builen de
deur e (gei.lijk overbodig, want het
is reeds vermeld, dot ze fonkelnieuw
waren on liet was dien dag mooi weer
geweest, rnaar hij deed het werktuig
lijk.
Toen hoort hij bevredigd zich naar
bsd.
l»e trein, die Dr. Baardenta® naar
iiuis zou b ren son, vertrok 's morgens
om acht uur. liaarüeruan stond ai
kwartier voor zevonen op e® had dus
alien tij'l; hij hield er niet van, zich
te overhaasten eu ontheet graag op
zijn gemak. Hij begon mei zijne wol
wat uitgetreden, maar met bouiiuetjes
geborduurde pantotfols handwerk
van zijn gatue «au te schieten; om
verklaarbare redenen een weinig
schuw voor de schoenen, die hij weer
zou moeten aantrekken!
Zoo slofto hij door do ruime kamer
en begon toilet te maken. Ten laatste
nam hij zijn jas van de® haak aan
de deur en haaide hij de schoenen,
dio hij buiten had gezet.
Maar hue merkwaardig! Do sclioe
nen, dio hij in de hand h.ad kwamen
hern zoo k.cin voor. Hij probeerde ze
aan te trekken ;docii of zijne voeten
gezwollen waren, dan wei het leer
gekrompen was, hij kon op vorre na
ze niet aankrijgen. Hoe zeer hij zich
inspande, er wa» niet aan te denken.
Ha d-it waren zijne schoenen
niet'.
Hij schelde meermalen, c»m den
UuiM-;hecht. Hef duurde geruiman tijd
vooi-dat dïze verscheen.
Dat zijn mijne scitoonen niet, d-io
je voor de deur gerot hebt, riep Dr.
Baardemau den binnentredende toe.
Wel wis en zeker 'k zal tocli
Ree® andere schoenen liier terugbren
gen.
Maar als ik je zeg
De mu® lid den geleerden lieer niet
uitspreken.
Larie! Die bobben voor do deur i
gestaan en ik heb zo wat afgeveegd
en dadelijk weer neergezet was.
nioincT.d il aan u- doom Eu kijk
hij rukte Baard oman de schoenen uit
de hand eat schoof triurofaiitdijk ze
onder döeus achtenswaardig groeten
neus 't r ummer van de kamer staat
er toch op!
Hot was zoo; in kiijl prijkte op do
zolen nummer dertien, door den logé
betrokken.
Opeens echter ver?, torn do de huis
geest, toen hij de dingen nader be
keek.
Wat deksel! mompelde hij nu
heel verbaasd; dat zijn 'n paar da-
rnesiaarzen hoe komen dn- hier?
Zie je wol, dat 't mijn schoenen
niet zijn! beet Baardemau hem toe.
Nee, cie is moui! Dat moet ik
nakijken! Met het sciioeisel in de hand
rondo de gedienstige geest den corri
dor af.
I'aajxfceman was nu spoedig zoo ver
gereed, dat hij enkel nog maar ^.ine
schoenen had aan to trekken en
wiehtto mot toenemend ongeduld, o»p
do terugkomst van don schuldige.
Evenwel deze liet zicii wachten liij
verscheen niet.
De man van wetenschap keek wan
hopig op zijn horloge on drukte ue-
nuwachtig oii liet knopje van de olec-
trischo bel. De gevolgen bleven uit
Nu werd het de hoogste tijd, wan
neer hij nog wild© ontbijten. Ilij slof
te dus in zijne pantoffels de trap irt,
om ernstig zijne schoenen op le
eischen.
Benoden trof hij eeno mensciwnver-
zameliiMg aan. De oigonaar van iiet
hotel, ober- on onder© kélLuers, zoo-
mede de huisknecht stonden op n
hooii on heraadslnagdea over het uii-
verk'aaihaar gevai. De dameslaars
jes bij toeval niet oen van de klein
st? nummers, maar toch onmisken
baar dameslaarsjes gingen van
hand Pit hat:'! en werden met groote
nieuwsgierigheid bekeken.
Toen liaardeman de merkwaardig
bow ooglijke groep naderde, week
man schuw lenig. Do logementhou
der monsterde hem met wanhopige®
hl ik on verzekerde: zoo iets was in
zijn hotel nog niet voorgekomen.
Toen dr. liaardeman nadruk-
drukkelijk eischte, dat hij wedtar
in hot bezit, van zijn rechtmatig eigen
dOm gesteld zou worden, begon de ho
telier eon anderen toon aan te slaan;
Lij werd nu overdreven hoffelijk, be
loofde eon vernieuwd grondig onder
zendt on deed de verlent-ljkste belof
ten. Hij verklaard© zelfs zich liereid,
li oenen uit een winkel in -riten ha-
Ie® en den verentwaardligdeu logé
eon paar aan te bieden; doch met een
wanhopiff gebaar w ros doze op de
zichtbare verhevenheid een knob
bel op zijn voet.
fa dit tragisch moment kwam een
juffrouw beneden, die reisvaardig
was. Zij vernam, wat or aan d© hand
was, on bezag de gewraakt© laarsjes.
Ah, die zijn van mij ik hob or
mo mal naar gezocht dan heb ik
allebei clo paren bui ton gerot? Geluk
kig dat ik ze terug hob!
Terwijl ze dit zei, nam -/.ij het schoei
sel op, stak het in haar tnsch on ging
blijkbaar tevreden gesteld, naar bui
ten.
Dat ging alle? zeer snel in zijn werk;
men besefte dat dit herkenningstoo-
noc-1 althans iets dichter hij do oplos
sing van het raadsel braoht.
Er had don toch oeno verwisseling
plunis gehad.
Doelt v oordat nog iemand ton v be
zich rekenschap van don toestand go-
va ri kon. was d© resolute juffrouw
verdwenen.
Op wn wenk van don logementhou
der spoedde de huisknecht thans zich
naar boven, om in do kamer te zien,
<U>or dó juffrouw verlat-.-®. Dit lever
de ©venwel don angstig orbeiden uit
slag niet op.
Zoo was liet voor Dr. liaardeman
de hoogst© tijd geworden, wilde hij
den trein niet missen; hij kon niet
langer vertoev©n hij moest thuis
wezen... Do liotelomiïlbüs was al
Kn. daar. tiots alle verontschuldi
gingen en schoono beloften van don
liotelhóudór zijn schoem-u maar niet
terecht kwamen, moest do heer Baar-
de-man er too besluiten, geheel zco-
01% hij was, mot de on aanzienlijk©,
met rozen bewerkte pn-ntoffe s aan d©
voelen, do terugreis te aanvaarden. x
Nagezien door bet Ik>t©!personeel,
<1ix»r de voorbijgangers nageroepen
en nagejouvv sloft© hij over het pla
veisel, z-ju zwaar valies torsende, m
inachto'ooze woede, on zoo kwam hij
u,iu het station, nuchter on armzalig,
jiii?t toe»n de trein zou afrijden.
Gélukkig kon hij nog mee en was
het lenteweder hem gunslig geweest.
lit de coupé gezeten, ontging het
zijno aandacht niet. hoe de medepas
sagiers op zijne ongewone voetbeklee- I
<L' rig ncerbliktc-n Daarbij g-ing zijn j
hxge maai onrustbfii oud to keer,
daar hij geen tijd had kunnen vin
den orn te ontbijten; kortom de be-
klagenswaarojge reiziger verkeerde
gtduronde cis terugreis niet in een fee-
niMenswaardige® toestand.
Maar aan alles komt een eind.
Ook Dr. Baardemau lieroiktc ten
hintte zijn woonplaats.
Nu althans kon hij tuin het station
een rijtuig nemen tui behoefde hij
met, do geborduurde pantoffels gew»
opzien meer te haren!
En thans wns hij tehuis.
Tohuisl Uier kon hij over de lotge
vallen op reis zijn gemoed uitstorten,
on bij zijno gade vond hij een mede
lijdend hart voor het leed, dat hem
wedervaren was.
Zijn© echtgenoot© zag inmiddels
met genoegdoening na, wat hij voor
haar had meegebracht. Alleen óo
laarsjes ontbraken.
Ja, die moeten er zijn; ik heli 7©
ingepakt, zei hi; mc-t vertrouwen.
Maar toon zij de doos opende, wel
ke haur schoeisel bevatten zou. 9tiet
ze cron kreet van verbazing uit.
Man, dat zijn jouw schoenonl
Maar waar zijn nu de mijne, die je
gekocht hebt?
Wat zeg je zijn die dan niet
in do doos?
Wel neen!
Hemel! dan heb ik de mijne
ingepakt, en die van jou buiten do
dour gezet...
Dat ls weer zoo'n staaltje va® jo
vefötrooidheidl
Nu ging hein ren liciht op.
En met kluchtige wanhoop riep hij
uit: -
Dan zijn de nieuwe meegenomen
door die ondeugende feeks!
WAT NOOIT TERUGKEERT.
Het woord, dat me® zich laat ont
glippen.
Keert zich nooit weder tot de lip
pen;
De pijl die voorfsneH, v'iegensvlug,
Keert nimmer tot den boog terug;
v. 't zon vMg-mkiijk ©ar ische le
ven
Wordt nooit <ron stond teruggeven;
En nimmer cok, ho© lang verbeid,
Keert do eons verzuimd golegen-
helcL
Onlangs maakten wij melding van
een waarschuwend artikel in do „Fi
garo", die groot gevaar voorzag voor
Frankrijk van het voortwoekeren van
de tuberculose in het leger.
Thans melden de Fransche bladen,
dat de minister van binnenlandsche
zaken Mak}-, in een circulaire aan
dó prefekteu en burgemeesters do
aandacht vestig; op de „bicssés de i©
tuberculose", die evenzeer als de ge
kwetsten verzorging behoeven.
De minister wil in elk departe
ment kolonies oplichten, waar aan
tuberculose lijdende militairen onder
dak wordien gebracht en waar ..ij,
naar gelang van het ziektestadium
waarin zij vorkeeren, een passend©
verpleging kunnen vinden. Zoodoen
de zal tevens tegemoet gekomen wor
den aan de bezwaren der hospitaal-
directeuren. orn de „blessés de Ia tu
berculose" tegelijk met de kwetsten
te verplegen.
In het „Journal" doet i - senator
Harriot, burgemeester van Lyon, oen
krachtig lx:roep op het Fiansche volk
in al zijn iagen, om doze mmisterie©-
le circulaire nu cons niet oen admini
stratief document te doen ziin, zona's
er reeds zoovelen bestaan.
Allen moeten naar krochten mede
werken wn het dreigend gevaar het
hoofd te bieden. En voorat de vrou
wen die liare zorgen zul c-n moeten
wijden aan de verzorsinc van doz©
slaohioffers.
.Wij allen voelen het (schrijft Her
riot) dadelijk na den vred© zal liet
vraagstuk der ontvolking alle niidero
quacsties dominee-ren. Dan zulle® wij
at dio JüeiiiZieiige, niisembole politie
ke intrigues, welke üo kracht van een
vonk vcrlamition, op zijae moeten zot
te®; dan zullen wij voor de scaootio
taak sutat. eeu n.euw Frankrijk ta
scheppen: jvuigor, gezond i, irisscuer.
Thans roeus bthoorwi onze gcJ-uch-
ten daarop gericht te zijn. Laten wij
toch met vei goten, dut de tuberculosa
ons ieder Jaar do bevoduug van ton
stad (gemiddoid honderd tot hondoid-
vajltig duizend iiionsdiony onlrvolt.
En laten wij cr tevens van doordron
gen zijn, dat deze ziekte, die kun
voortwoekeren, omdat de menschen ia
lui 7.iju om d>ï txisirijdine krachtig
ter hand t© nemen, te genezen is,
vooral in het beginstadium.
Wat wij gedaan .hebben eu nog doen
voor onze gewonden en verminkten
moeten wij cok d'»en voor de tulxrcu-
loaeüjders".
SOLDAAT-PIANIST.
In 't A'g. Handelsblad lezen we
Een Fransche officer meldt naar
huig een staaltje van soldatenmoed
bij oen zwaargewonde, w>en een vij
andelijk kanonschot een der becnen
heeft afgerukt. Als de generaal den
gewonde in het veldhospitaal de hand
komt drukken, antwoordt de gewon
de op de deelnemende vraag:
,,'t Gaat nogal generaal. Ik hou'
nog één been over voor het vaderland.
En dat kan ik ook nog best opoffe
ren. want ik ben piano-i-roraar en kan
m'n brood iat»-r nog wel verdienen
met mijn handen alleen."
F e u i 11 e t o n
Armorel.
Uit het Engelsen van
WALTER BESANT.
»2)
Er schijnt hier iels gebeurd to
lijn, zeidc zij zoet. Iets waar-
scrnjtilijk een bijl of een ander hard
en scherp voorwerp is met de deur
in aanrnklng gebracht. De deur heeft
er door geleden. Ik vermoed dat het
een aardbeving geweest is.
ilij zei de niets, maar trommelde
me-' zijn vingers op de tafel een
toeken van ongeduld en gedwongen
luisteren.
Aardbevingen zijn somtijds ge
vaarlijk. Intusschen zou lk. aia ik jou
was, Alex, die splinters laten weg
nemen. Ze legde hare hand op de
tafelschel. Ford, dit wae de
raam van den beccheiden knecht,
zoudt gij do deur, die. zooals Rij ziet,
©tuk is. uit hare hengsels willen ne
men en haar laten maken? Wij zullen
ons wel met de portière redden.
Wat moet Je, Zoo vroeg Alex,
toon dit geschied was. Welk ge-
v. Ichtlg nieuws komt go mij brengen
a a rem hehi ge je k«»iH verlaten? Je
denkt zeker, dat ik rnijn pink slechts
ixihoef op to heffen, om Je eea betrek
king te bezorgen. Ik hoor dat Je, zon
der Anno rel tc waarschuwen, het
huis zi.it uitgeloopen.
Ja, ut hen weggekropen, Alex. --
antwoordde zij. Na hetgeen er ge
beurd voegde ztj er r.aar adem
hijgende hij, was ik verplicht weg
te loepen. Ik kon niet langer blijven.
Wat is er dan gebeurd? Heeft
Armorel je iets verteld 1 Neen, dat
zal zij zeker niet gedaan hebben.
Zij hoeft mij mets verteld. Ik heb
haar de laatste dagen haast niet ge
zien. Natuurlijk 'weet ik, dat je haar
ten huwelijk hebt gevraagd omdat
Je rnet dat doel naar haar toe zijt ge
gaan. Natuurlijk weet ik ook, dat zij
je bedankt heeft omdat cüt vanzelf
sprak. Begin nu maar niet met knor
ren en uitvragen. Wij hebben vrij
wat gewichtiger zaken te bespreken.
Ik heb Armorel verlaten en ik hen
hier gekomen. Zet, als je dit mogelijk
is, je gelaat iet9 vroolijker, vergeet de
aardbeving eri beproef een weinigje
beleefd te z.ijn. Ik oisch dat ik met een
schijn van beleefdheid behandeld
word.
Bedenk, dat ik niet in een ge
moedsstemming ben om naar klach
ten of JaloeKcii geharrewar te luiste
ren
In welke gemoedsstemming go
ook wezen moogt, ge kunt wel een op-
vroo!uking velen, ik za! ie niet ver-
rivi li niet klachten of jutoersch ge-
kiblx-l. lk zal zelts niet eens vragen,
wie hier die aardbeving heeft tevveeg-
gebr;:» hL De gewichtige zaak, waar
over ik je moet spreken, Alex, is geld
geld
ln hare wijze van spreken schemer
de ©en belofte door. iemand dio op het
punt is te verdrinken, houdt zich aan
oen strooh&lm vast. Alex hief zijn som
ber gelaat op.
Geld? zeide hij. Je hebt
gix-n crold kunnen krijgen op.de wijze
die ik je aan de hand had gedaan, lk
heli niets ineer. ik ben geruïneerd.
Het spel ia uit. Wij moot en het op
geven
Nog niet geheel, lieve Alex,
rolde zij zacht.
Kijk eens, Zoe, antwoordde
hij. iet-s minder scherp. ik heb over
het geval nagedacht. Ik zal, geloof ik,
oe-n poosje moeten verdwijnen, totdat
de zn.-tk vergeten is. Wel is er juist
een lichtstraal gekomen. Ja gen al is
vandaag bij mij geweest. Hij kwam
mij vertellen, dat hij een erfenisje
voor mij opgesnuffeld heeft. Hij zegt,
dat liet zoo ongeveer duizend pond zal
beloopen. Dat ts niet veel, rnaar liet
is iets. Ik ben van plan, die duizend
pon»! in klinkende munt te realiseeren
en die contanten in mijn zok te hou
den. Stel Je niet voor, dat mijn schuld-
elscliers er ve©I van krijgen. Als ik
bankroet mocht gaan, zal lk Jou de
helft geven en de andere helft voor
mrjzeiven bewaren. Intusschen kon
het bezu van dat geld het bankroei
vertragen. .Maar ais de slug van, zui
len wij dc plaat poetsen ieder zijn
eigen weg en uoc-n alsof wij elkaar
niet kennen.
Noen, Alex, dal nu juist niet. Jij
kunt de plaut poetfceu als je wilt,
maar ik ga met jc mede. Van nu aai.
zal ik denzelfden weg gaau nis gij
niet u naast u.
O Zijn gelaat verried geen
overmatige blijdschap bij dit vooruit
zicht. lk veronderstel, dat je mij
iets anders te zeggen hebt. Als dat al
les was, zou ik met de vraag tol je
komen, ho© jo je spoorkaartje en je
hotelrekening denkt te betalen?
Natuurlijk heb ik nog iets anders
t© zeggen.
Dan moet het iets van beteekenis
zijn. Hoor eens, Zoe. het is waarach
tig geen tijd om gekheid te maken.
Alles is verloren alles opeens. Ik
kan geen verklaringen geven. Maar
mijn r.rediet ls weg ja. alles.
Ik heb ergens gelezen, zeide
Zoe, den gemakkeiijksten stoel ne
mende en well>ehaagiijk daarin ach
terover leunende, dat een wijze tot
de ontdekking is gekomen, dat leder
mensch een hamer of een aanbeeld
moet zijn. Hij besloo» de hamer te
worden. Gij, Alex, hebt dezelfde ge
lukkig© ontdekking gedaan. Ge zijt
ook een hamer geworden. Tot nu toe
hebt ge er nogal goed ine-l© geslagen.
Maar thans is er plotseling een hin
derpaal gekomen en kunt gij niet
moor kloppen.
Welnu
Dit schijnt te bewijzen, dat je
plannen onvolledig waren. Wat je in
den zin hadv, was goed. maat T werd
niet behoorlijk uitgewerkt.
Ik ken je vanmorgen niet, Zoe.
Tk heb je nooit zoo hoeren praten.
Je hebt mij nooit gekend, Alex,
antwoordde zij, misschien ©en wei
nig droevig. Je hebt nooit beproefd
mij te Ieeren kennen. Doch dat doet
er niet toe. Ik weet alles. De hoer Ro
land Lee, de schilder, was liet eene
tuinbeeld, waarop go zoer harmo
nisch hebt geslagen. F. if ie Wilmot was
een tweede. Neen, Alex, begin niet te
ontkennen zij kond© de voorafgaan
de verschijnselen omdat ik je ver
zekeren kan, dat ik alles weel. Ge
zijt als de struisvogel, dio zijn kop in
het zand begraaft en denkt dat hij
dan onzichtbaar is. Ga niets ontken
nen, want dat baat niet. Voordat wij
een stap verder gaan, <al ik je de
zaak ophelderen Ik weet de geboete
geschiedenis. Ik heb lang achterdoch:
gekoesterd, maar nu is d© waarheid
mij volkomen bekend. Bif stukjes en
brokje© ben ik daarachter gekomen,
door het gelukkige toeval van met
Armorel samen te wonen, die alles
ontdekt heeft.
Ik geloof, dat die helse ho meid
tot alles in etaat is
Zelfs tol het veroorzaken van
aardbevingen Neen, Alex, zij heeft
mij niets verteld. Zij hadden het zich
tot gewoonte gemankt zij, Effie on
die schilder met elkander te pra
ten wanneer ik deed alsof ik sliep. Ik
hg veel achterover in c-en stoel bij den
haard; ik heb geen behoefte aan pin
ten, maar ik sluit mijn oogen en luis
tor. En dtui laat Armorel alles om
zich heen liggen manuscripten van
gedichten, schetsen, brieven, alles,
en ik lees die. Ren dame de compag
nie moet natuurlijk zorgen, dat het
aan hare zorg toevertrouwd© meisje
niet in ongelegenheid komt. Het is
haar plicht, de brieven te lezen, dio
haar pupil ontvangt. Wanneer zij
des avonds nic-t elkaar z.itten l© pra
ten, vertelt Effie, die Armorel aan
bidt. haar alles, met inbegrip van do
schitterende pogingen die gii gedaan
hebt om looneeldichter te worden. Dat
was verkeerd, mijn waarde ge badt
niet meer dan één geest uit één fami
lie moeten laten vprseVteon. Je hndt
niet alles aan één spijker moeten
hanecn. Wanneer de schilder komt
Armorel is verliefd op hem en liij op
haar. maar ht) is stout geweest en
moet eerst oprecht berouw tnonen.
(Wordt vervolgd).
