Haarlems Duilm
TWEEDE BLAD
Zaterdag 22 Mei 19)5
Parijsche Brieven
HET VERHAAL VAN ACHILLE.
De korporaal Achille, gekomen met
ten week verlof, is nog aan tafel.
Tuinier cn wannoezenier in hot Bur
gerlijk leven, ie hij voor bet middag
eten uitgenoodigd geworden door een
oude en beminnelijke Parisieno, die
gewoonlijk 's zomers verblijf houdt
In hour negorij van Islekle-France
Do korporaal Achille ie een groole
kerel van vijf en dertig jaar of iets
ouder, van de ltmdweor. Hij is ma
ger onder do kapoljas, de schouders
een beetje opgeirokken, een prettige
en sympathieke kop: een groole en
dikke neus, boven den langen kne
vel, die ietwat rossig is geworden
door de lucht en "den regen, een nogal
uitstekende adamsappel, en kleine,
schuchtere oogen, die niettemin zeer
fjjntjvs kunnen kijken.
II ij heeft noch zijn lange kapot jas
uitgedaan, noch zijn képi afgezet; bij
houdt zich een weinig gebogen over
'de tafel, waarop zijn ellebogen rusten,
en op dit oogenbiik draait hij gerui
man tijd hel kopje koffie in de rondte,
waarin hij vier stukjes suiker heeft
gedaan.
In de loopgraven, dames, zegt
hij ons met een laohje. dat heel zijn
gebruind gezicht plooit, houdt men
van suiker. Men is dan als jongens,
wat!
Daarop leunt hij een boetje tegeu
den rug van zijn stoel, de képi schuin
op het oor. Hij kijkt en lacht etil in
alle tevredenheid.
Maar, Acliille, u hebt niet go
zegd, waarom u tot korporaal be
noemd bent geworden, zegt zijn gast
vrouw Vertel ons die geschieden'
wilt u?
Achille bloost wn krabbelt aan zijn
voorhoofd, plotseling geïntimideerd
als hij is:
O, u weet wel, inijn lieve me
vrouwtje, dat dat, waarvoor ik be
noemd ben geworden, nic-t zooveel
bijzonders was. Elk ander had het
zelfde gedaan. En dan, ik moest het
eigenlijk niet zeggen, maar 't is do
eerste keer, precies, dat ik hang ben
geweest. En eon vrees, nee maar, een,
die je koude rillingen geeft!
O, meneer Achille, vertel ons dat,
riepen wij allen.
Ik wil 't wei doen, dames, maar,
ik zeg u nog eens, dat het niets bij
zonders is.
Om zich een houding te geven,
heeft hij tusschen zijn onbeholpen
dikke vingers het boel kleine koffie-
lcpeltje genomen, en het om en om
draaiende, vertelt hij:
Toen waren wij in de loopgraaf,
In de eerste linie, de heele sectie. De
avond was gevallen, een vochtige
herfstavond, die daalde en afvloeide
op de aarde als een slak. Men had het
niet warm in zijn soldatenplunje!
Daar komt de. luitenant aan, na lau
gen tijd met den kijker naar de loop
graaf der Duitschers te hebben geke
ken, dienaar schatting tweehonderd
meter van ons ver was. Hij staat niet
ver van mij stil:
Hoor eens! zegt hij met een niet
vroelijk gezicht lk heb twee flinke
kerels noodig...
Mijl antwoord ik.
En mijl zegt een makker.
Goed! herneemt de luitenant, die
tms met een soort van diepen ernst
aankijkt. Nu zal ik u zeggen: waar
om... Ik kan do juiste plek niet on
derscheiden, waar hun prikkeldraad
afsluiting eindigt... Ik geloof, dat z'j
die op onze rechterzijde hebben door
getrokken. Ik moet weten, of ze de
klein» ruimte daar, met struikgewas
bedekt, doorkruist Dus jullie gaan.
de richting van die afsluiting uit
voorzichtig, nietwaar? Jullie volgt die
kruipend, rechts. En wanneer jullie
op de plok zijn, die mij bezighoudt
zulk 11 jullie mijn gefluit hooren,
twe© verlengd© slagjes, heel zacht.
Komaan, jullie kijken en zoeken met
zorg Begrepen?
Begrepen, mijn luitenant
Daarop drukte hij ons de hand,
ons nog steeds aankijkend met een
eigenaardig geziohtsgetrek, waar zijn
knevel van danst. Wij bijsdhen ons
heel zacht de glooiing der loopgraaf
op, nven reikt 0113 onze geweren aan
en tot weerziens en dankje'. Wij
vangen aan te kruipen, hier en daar
klompen aarde en terreinplooiingen
ziend, Daarna vinden we eonigo lij
ken. ilie daar gebleven zijn: van tijd
tof tijd liggen wij er achter, en luis
teren Niets, de Duitschers zien niets!
Zoo komen we aan bij de uiterste
prikkeldraadomheining, en van het
een© paaltje naar het andere trekken
we voort, ik voorop. We gaan niet
ving. Ik zei tot mezelf: „Verdikkie!
wat boffen d© huisjesslakken, dat re
geen haast hebben!'... Daar opeens
trekt mijn makker mij aaai een dor
voeten. Ik sta stil en keer een weinig
het hoofd om:
Achille, zei hij me, langs mij
kruipend, ga er alleen op uit! Ik kan
niet Ik kan niet meer. Ik word go
dood, als ik vooruitga, ik ben «f ze
ker van. Ik voel dat! Ik zeg je. ga
heel alleen 1
Blijf dan. Ga languit liggen, ver-
,roe-r je niet. Ik zal j» bij mijn terug
komst. weer oppikken.
Ik zet den tocht voort op mijn
buik. lk liob er niet bij hem op aan
gedrongen. Ik weet, dat mijn makker
moedig is, en indien hij stilstaat, is
het om ic-ts, waarover niemand moes
ter is en dat je waarschuwt zoo maar.
opeens. Arme drommel lk ga dooi
en ik bereik de door den luitenant
aangeduid© plok. lk ga nog verder
en daar hoor ik, heel zacht, de twe©
fluitsignalen. Ik Iron beelemaal plat
gaan liggen: het lijkt me, of daar, in
do loopgraaf der Duitsahers, men ook
gehoord lieeft, men zich verontrust,
zich beweegt. Eenige geweerschoten,
de kogels snellen in den ingevallen
nacht voorbij, nogal ver van mij
trouwens^ Daarop dezelfde stilte: zij
zijn gerustgesteld. Ik wacht nog
En ik kruip cpnicuw. Ja, de omhei
ning eindigt op dal punt. Ik begrijp:
het zal misschien mogelijk zijn, hen
dezen kant uit te does gaan, onder
bet voorwenden van een frontaanval.
Nu is het er om te doen, van daar
terug te keeren, want de plek
elk geval „ongezond", onveilig! Om
van daar terug te keeren heeft men
niets anders te doen dan terug te kee
ren, niet?Jawel, zeker! maar plot
seling is mij dat onmogelijk! Een ver
schrikkelijke vrees hoeft zich van heel
mijn lichaam meester gemaakt. Ik
voel ©en groole kou in de haren, en
daar lig ik plat op den buik, hot
hoofd een weinig opgericht in de
richting van de vijandelijke Joop-
graaf onbeweeglijk, als een pad
die men aankijkt! Onmogelijk, onmo
gelijk me 0111 tc keeren en mijn blik
af te wenden van die vervloekte loop
graaf!
Ik voel me beven binnenin mij, en
ik heb maar één gedachte, en die ge
dachte is als een heel klare stem, die
ik zou hooren: „Achille, mijn vriend,
als jij je omkeert, ben je dood!''
Was u bang een kogel in den
rug 1» krijgen? vroeg een onzer.
O! in den rug of van voren, oen
kogel blijft een kogelI lk wed liet
niet. Ik voelde alleen, dat ik, voor
mijn heil, do loopgraaflijn niot uit
het oog moest verliezen. Waarom? Ik
wist er niets van, zeg ik u. E01 loetn
zweette ik over mijn heele lijf... Toch
kon ik daar niet blijven, wol? Nu
dan, heel zachtjes, met een ontzag
lijke inspanning, heel zachtjes, alsof
elk van mijn bewegingen honderd
Jaar duurde, begon ik weer te krui
pen aclrterwaarts: het hoofd altijd
een beetje opgeheven, de hals zoo
stijf, dat het m© pijm deed, en aldoor
kijkend, slaroogend, In do richting
der Duitscliers!
De tijd, dien ik héb besteed om te
rug te kernen, zóó, glijdend, schrij
dend met do ellebogen en de knieën
en geleid door mijn voeten? Misschien
een uur, misschien heel de eeuwig
heid! Ik heb er mij geen rekenschap
van gegeven. Jk elk geval waren het
mijn beide voeten, die mijn kamera
den bet eerst boven de loopgraaf za
gen aankomen, mijn voeten, die lang
zaam de rast van mijn persoontje
voorafgingenI „Sindsdien hebben die
rekels mij „de Kreeft" genoemd, we
gens mijn acbterwaartsche terug
komst. Om die roden, dames, en om
geen andere, is Achlll© tot korporaal
bevorderd. Ik had gelijk met te zeg
gen, dat liet niet veel bijzonders wasl
En uw kameraad? Wat is er van
hem terechtgekomen?
Mijn makker? Ik was hem verge
ten, den armen drommel. Ik wist
niets, letterlijk niets meer! Hij kwam
nog 11a mij terug, zich voortslce-pcnd,
en toen hij er was. gezeten in de
loopgraaf, begon hij te bibberen van
koorts, en zijn tanden klapperden...
Ik begon hem t© troosten, maar men
kan niemand troosten over wat hij
had, heusch! llij had den dood ge
voeld Het is, alsof... Ik verzeker u,
dat rnon zijn dood voelt komen: soms
dadelijk, voor anderen wéér is het
meer vér-af. En het bewijs daarvan
dal mijn kameraad, door ccu kogel
rn het voorhoofd, op slag werd ge
dood, acht en-veertig uur daarna
Ik zeg u, dat rncn gemarkeerd is:
wanneer men vertrekt, zijn zij, die
niet zullen terugkomen, tevoren aan-
gewozwnalsof men ben met den vin
ger aanraakte! Nu, dan is hol niet
noodig, zicli te kwellen, wel?
En, ziend© dat op den bodem van
>ijn kopje een weinig opgeloste suiker
was overgebleven, schepte de korpo
raal Achille die heel kalm roèt zijn
lepeltje op.
WILMA KNAAP.
Versprofd nieuws
van deoorlcgsvelden
BIJ DE CANADEESCHE EN INDI
SCHE 1 BOEPEN TE VELDE.
De oorree pondent van de Associa
ted Press heeft een bezoek gebracht
aan de Indische en Canadeesohe troe
pen ln het Engelsche hoofdkwartier
en vertelt daarvan hot volgende:
schilderachtig© Indische troepen
derbreken de eentonigheid van den
kleurloozcn oorlog. Hunne kleine
ezolwogcns rijden voortdurend rond
te midden van do zware motor-omni
bussen.
Aanvankelijk schenen do Indiërs ini
het dhrnpnell-vuur minder bruikbaar
thans editor zijn zij or aan gewend.
De meester* hunner hebben hun le
ven doorgebracht in een heet, droog
klimaat, en het n-atkoiide weder van
Noord-Frankrijk is derhalve hun erg
st© vijrnd. Ms do aon schijnt, is het
alsof o 1 glimlach over hut gcheo! e
Indische front glijdt. In den lx-gfnn
was liet aantal zieken onder hen bui
tengewoon crool; mm heeft hea ech
ter than.- van wanne kl'eed ing voor
zien. en speciale maatregelen geno
men voor hun verpleging, en-het ziek-
lecijfer is dientengevolge belangrijk
gedaald.
Al liet voedsel, dat deze soldaten
gebruj'kx]!moet uit Jndlie naar
Frankrijk worden gebracht.
Dec© donkerkleurig© vreemdelin
gen, die geen enkel woord Engelsch
spreken, wekken nog doze'Me nieuws
gierigheid en belangstelling a's in
<Pcn beginne.
Hediénochtarid ontmoette ik 30XI
man Indische cavalerie, die over ©on
doorweekten weg roden. Hier en daar
zag ik onder de donkerkleurig© ge
zichten bet blanke geóaat van een E11.-
gelsch officier, die de soldaten afge-
exerceerd heeft.
De 72-jarig© Sir Pen-tab Singh reed
aan de *j>its van zijn rogijueait. Hij
reide tot mij: „Men beweerde, dot ik
te oud was, maar ik antwoordde daar
op, dat ik geen lust had om op mijn
bed te sterven er. dat ik toch niet lang
moer te leven hod. Eu tocëi lieten zé
mij medetrekken".
Ofschoon de Indische cavalerie ook
in de loopgraven strijdt, worden de
paarden toch steeds gereed gehouden
teneinde de troepen »ls cavalerie bij
een aanval te kunnen gebruiken.
Ik bezocht hier ten eigenaardig ge
bouw, dat geen hospitaal i6 en ook
geen contine. maar een plaats voor
rust en herstel. Hier krijgen de Indi
sche troepen warme baden en schoo-
ne kleederen, maar niemand mag cr
langer don H dagen blijven. Bij het
vertrek wordt enn ieder een metalen
penning uitgereikt.
Dit is een auduiding, dat zijn tijd
an Ontspanning verstreken is on dat
liij den volgenden dag terugmoet
naar de loopgraven.
„Weg daar, let op de wagens
riep plotseling een stem met Muon
kaansch accent en ik wist dadelijk,
dat ik aam de Canodeescho linie was
gekomen. Het was reeds donker cn
het oogen blik. dat het eten naar de
loopgraven weid gebracht. Geen en
kele wagen had. cm luntaalru, wij
strompelden er dan langs heen, gin
gen door een donkere gang en kwa-1
neJii eindelijk terecht in oen holder
•erlichle kamer, nut zware gordij
nen voor de vensters, zoodot ec-« a
Li-li tstnta.01 naar builen kon vallen.
Hot was het hoofdkwartier van 'te
brigade en eon der officieren telefo
neerde juist nut liet front. De com
mandant en de overige officieren
ontvingen mij teleefd c-11 gaven mij
verlof om naar de loopgraven to gaan.
Spoedig won.*» wij, onder geleide van
©en onderofficier uit Ottawa, op weg
naar den Ixitaillonsstaf. In een boe
renhuisje, dat zoo dicht gesloten was
lo donkere kamer van een photo-
gruaf want do vijand gebruikt
lederen lichtstraal nis mikpunt
vonden wij eindelijk den bataillons-
commandtar.t. De kolonel van liet re
giment was er ook en daar li ij juist
dien nacht 111 do loopgraven wilde
doorbrengen, nam hij me mede. „Let
goed op bet pad", zei hij, .anders valt
ge in de slootZoo liepen-w© achter
elkander in den donkeren nacht
Dit punt beschieten do Duitschers
geregeld om liunne machine-ge weren
niet te laten roestenzoid© de kolo
nel, toen wij over een open plek ho
pen. ..Als du begint, kan men niet
beter doem dan maar c>p den grc-nd
blijven ligger-, tot het schieten vo>r-
bij is".
Op dit oogenbiik bestraald.- een
zoeklicht onze buurt. „Stil blijven
staan", fluisieivl© de kiotoae). Dan
worden we niet zoo gemakkelijk ge
zien-".
Nu lioorden we enkele schoten uit
do Duitsche loopgraven.
„Dat rij» de Duilsche scherpschut-
tere", verklaarde do kolonel. dik
wijls komen die velfs door onze linies
ei» wij weten i.i*-t op welke wijze,
wamt zij zijn altijd in khoki-geklced
Toen de flink int do kluiten gewas
sen Canadoezea liet Engolsehe regi
ment hadden afgelost, vonden zij do
loopgraven to lang voor hert en gin
gent ze dus aan hot werk om ze lioo-
ger t© maken. En tevens maakten ze
van de gelegenheid gebruik 0-111' zo
wat huiselijker in te richten. De man
wen waren zeer verheugd iemand te
ontvangen, die het Engelsch met hun
eigen tongval sprak. Een soldaat uit
Ontario zeide tot mij: „Als wij terug-
keercu naar Canada, gaan we beelist
geen vuurwerk meer zien. daarvan
hebben we bier meer dan genoeg ge
kregen". Op hetzelfde oogenbiik vi.-|
liet schei 10 licht van die Duitsche
zoeklichten op do loopgraven.
Toen ik later mijn tocht vervolgd?,
kon ik vooral liet snorken van do
Canadeescho soldaten hooren. In hun
bomvrije holen sliepen, do soldaten,
gehuld in hiinno deken, rustig voort,
tot liet sedn om .op wacht te trekken,
hen weder roept.
REPUBLIKEINEN' BIJ KONING
ALBERT.
Een medewerker van t Alg. Hon
delsblad schrijft:
Een interessante anecdot© werd me
door een voorraam ambtenaar van
Koning Albert's omgeving medege
deeld:
Onlangs was staatsminister Van-
dorvoldo, de bekende leider der so-
ciallvtlsch© partij Jn België, voj* Lon
den naar Do Panne gekomen orn met
koning Albert over be'iangrijke staats
zaken te corefercOTcax De socialist.i
sche minister stelle op lit bezoek 7..
M. den benoemden Belgischen dich
ter Emilo Verliaeren voor. Kort doar-
na werd een andere bekende voor
man der s-:« i ilistiseho beweging dc
heer Kamiel lluysmans secretaris mo
liet Internationaal -Socialistisch© Bu
reel, aangemeld. Koning Albert, v->
svion Huysmans geen onbekend© ls
toonde zich met diens komst zeer in
genomen er de socialist vond het al
republikein geenszins in strijd mot
zijn beginselen den koning dor Bol
gen, opperbevelhebber der Belgische
legers, d» bewondering «1 den eer
bied dien hij toer zijn «topper gedrag
voelde. to tuiden.
Terwijl do koningin zich had ver
wijder-1 om toilet te maken voor de
revuo der troepen, wolk© zo met h«
ren gemaal zon bijwonen en waarop
liij oon roemrijk regiment «0 nieuw
vaandel zou overhandigen, infor
meerde de vorst, met vcc) belungstcl-
lirig, bij dyn heer lluysmans naar dc
opinio dor Belgisch© socialisten over
zijn persoon. En daar Iiij ter gepas
ter ure graag schertst, vroeg hij «>p
het verjoreëid antwoord van des. s«o-
ciaJisfischer. dóputé:
Dus mag ik me voois».©Hen als
lid der Werklieden-Partij?
En Kamk-I lluysmans, op des ko-
nings woorden ingaande, antwoord
de joviaal
War© België ee.io republiek,
voorzeker zou ik uwer majesteit© can-
didatuur voor hel voorzitterschap
voordragen.
Ondci'lut^chcn hoorden zij in liot
naastgelegen vertrek een levendig ge
sprok Do koningin liet op zich wach
ten, koning Alben zocht haar op en
vond haar koutend met dc-n socialis-
tischen minister Vandei velde e:i Ver
liaeren
■en dc vc-rst dit tafereeltje zag.
bloef hij in de d.vir staan. Jlij zag
er een teeken dee tijd© In. maar in
terpreteerde het op een allergeestige
ij ze.- 9
Wie zen ooit hebban gedacht,
■i hij vroelijk, dat mijn vrouw den
koning zou doen wachten om zioli
het hof to laten maken door den chef
dor republikeinen!
In Bolglë
Er ls sprake van geweest het mora
torium 111 Belgie cp te heffen. Aan t
AJg Handelsblad wordt daarover g'
se!i teven:
Tegen 1 Juni zou dan het morato
rium afgeschaft wezen, cn de waar
den. die in omloop waren bij het uit
breken van den oorlog, zouden hun
vervaldag hebben in Juni, Juli en
Augustus 1915, naar gelang zij zou-
don vervallen zijn in Augustus, Sep
tember of October 1914.
De Koop-handelskamer Ie Antwer
pen hoeft niet long moe-ton nadenken
om te vatton, welk© een warboel het
in het economische leven van t ont
redderde België zou teweegbreng©»»
als het moratorium in de huidige orn
standigheden geschorst worvl. N et al
leen een onontwarbare verwikkeling
zou t worden maar "t zou daarenb©
vei) aanleiding geven tot oen econo
mische raznp in het reeds zoo erg be-
Proel.le lax*l.
Do voorzitter der Koo|,hOodclska-
mor, <1© heer Lïdysrd CastOÏein, heeft
desaangaando een vertoog geschii©-
ven naar don heer Stranden, senator
van Hauburg. dm als voorzitter ann-
geeteld is va'ui d© Givil-Verwaltuna
to Antworpen.
Hij vat den slier J'ij do horons 011
zegt openlijk:
Wij zoelmn vruchteloos naar het
geen vóór het eind© van <lon oorlog
noir wat handelslevon kon vcrwokken
in <Kt land, waar alle middelen tot
productie en O'ansactio verlamd of
vernietigd zijn.
„Selort acht maanden is ons land
een van <1© voornaamst© tooneolen.
waar do vreesclijkst© oorlog, die ocit
over de wereld gewoed neett, gestro
doa wordt. Onze landbouwers zagen
hun oogsten, hun paarden, hun
hoornbeesten, hun pluimvee v orn iet i-
gen of opvorderen; onzo nitveraars
mooetcn hun fabrieken, voor zoover
die niet verwoest waren, sluiton of
minder laten vooitbrangen, omdat t
hun niet mogelijk was grondstoffen
aan te voeren cf productc-n to verzen
den; do nijvetiieidswerklieden zijn
zonder werk c-n bijna zonder brood;
d© inkomsten van 't roerend ea on-
roemid fortuin zijn getroffen ir» bun
bronnen; do handelsvoirichtincen,
ook d© meest noodzakelijke en gering
ste, in Antwerpen aoowel ul« in het
kleinst© dierp, bestaan nog slechts in
de herinnering, vermits alle voorwer
pen, die kunnen verhandeld worde»,
of wol ontbreken, of wol meegenomen
zijn; onze verfceers- en verzondings-
middolen, die van do meeet uitgebrei
de en volledigsto waren wolke l»e-
s torn Ion, slaan niet moer tot onze Lc
schikking; kortom, hrt hcole land,
waarvan «lo levendig© werkzaam heul
toch spreokwoonk-lijk w.,s geworden,
is tot oen bedroevend cn staat van
ontbering en machteloze roe. l-.os-
hf id e.hr.'irht, en li. 1 is zooverre, dat
d© Openbar© voeding, waarvan do
voorziening het allereerste en aller
noodzakelijkste element van .1©
handelsvc-rrschtiiigen bij de meest
primitieve volkeren, cei? ni.-t n.ecr
mogelijk is dooi eigen mid<I«de.n. I) t
is zóó waar dat, om x dorste ramp
te vermijden dat «hjizemlen v.sn ©n/<
medeburgers van longer zond.-n stri
ven op bet puin vim hun woningen,
do siioiilni©, machtige 011 bewonde
renswaardig n.etli<xlis-:ho tussui.-n-
konist van do groot© Amerika a nache
natie noodig w as
„Daar hebt u. mijnheer do voorzit
ter, in groot© trol ken, eenvoudig en
tragisch echt, de schets van <ien a!-
oeme«?nen torétand van het land van
7 millioen Idwoiioim. wicn men zou
willen opleggen dal bfniien vier
maanden. 750 millioen ocntraclen,
zonder ochtertUicht aangegaan ui iy n
period© van volle werkzaamheid i« i-
d<*. .geliqukleerd worden.
„Hel fata!© en rechtstreek»:he Ge
volg va» zulk eon proefneming is ge
makkelijk to voorzien. Hot wigvr- n
an wissels zou geen onteorondo uit*
ren do rig meer zijn, maar oen datje-
lijkeche 011 gewone daad worden. Ii--t
Ixrgrip van handelseer en oerlijklr.-j»l
zou, althans voor een tijd, le !o«>r
gaan in do algchoelo veil>gen!ie:'l
van eer. respectabelen noodtoc-tun'l
en twijfelachtig© handelingcj'.
De heer CastelHn wijst r vorder
r.p, dal do Duitsche overheid van .lo
particulieren iets clschen zou wat rij
zo'f niel bij machte was t«. ond-rhou-
don. Nog altijd moeten de iniiliocn-.ii
betaald worden van de mpiisiti s.
-,R«?«h1s lang moesten die belui in»
gon gedaan zijn, in gevolge van do
formeel© verbintenissen, aangegaan
tijdens do onderhandelingen -wdo
oorlogsschatting. Velo haridelshu:-
zen hebben meer gcrequisitionncerd©
waren moeten leveren dun hun ka
pitaal bedraagt.. Het schorsen v .n
hot moratorium, vóór de betaling «tor
requisition, zou dus betoeker.cn, «l.it
do Duiischo cveiheid b.v. den Aut-
werpsctojn handel do waren zond©
doen betalen die dc Duitsche over
heb! zelf afgoitoincn l.oeft en niet be
taalt".
Alterlei.
BELGIö NA DEN OORI.OG.
De Temps" meldt:
Dezer dagen heeft de Belgis, hv niT-
ministervan justitie, Carton de Wlart
te Lyon een iedevx<-ring gehouden,
waarin voor het eerst van ofjicieelo
zijde met ©en enkel woord melding
ervan werd gemaakt hoe de Belgi
sch© regeering zich h« herstel van
België na d» overwinning der geal
lieerden voorstelt.
Van uitbreiding van grenzen kan
volgens velen geen sprake zijn, slechts
van teruggave van grondgebied.
Daarvoor zou dan in aanmerking ko
men, de uitsluitend Waalsch.: stick
ten oosten van do provincie Luik,
wc-Jke bij het rerdrag van Weenen
aan Pruisen werd afgestaan. Do
minister heeft in ziin redevoer-:.
verklaard, dat het nog voorbarig
schijnt over het aanbrengen van w j-
zigingen in de kaart van Europa t©
spreken, maar wel reeds ei-chie hij
voor de kleine staten het recht op,
zich vrij to ontwikkelen binnen hun
normale grenzen. Erkend dient, al
dus de Belgische minister dat Elzas-
Lotharingen weer Fransch moei
worden, en Polen bevrijd cn dat
„België het herstel van grondgebied
zaJ erlangen, dat Duitschland zeil
het toezegde in zijn ultimatum'
De heer Carton de tViart wees cr
tevens op, dat het zaak zal ujn
vast te stellen „welke barri«>ro dient
opgericht tegen hetgeen van Duitsch
land zal overblijven.
De „Temps leidt uit dit gedeelte
van de ministerieel© redevoering af,
«UiA de Belgische >tegcVrrlng, liv te
genstelling mot do meen! 11 g daarom
trent in sommige Belgische kring.m,
volstrekt niet het denkbeeld van ter
ritoriale uitbreiding verwerpt.
OVER DEN DUUR VAN DEN
OORLOG.
We lezen in de ,,N. R. Ct."
Alexander Powell, de correspondent
van de New-York World" in t
Britsch-) hoofdkwartier voor Vlaa* -.
deren en Zuid-Frankrijk, l>oeft n.ili
zijn blad ©en beschouwing van den
toestand gezoiuhu, waarin hij o
Haarlemmer Halletjes
ÉEN ZATERDAGAVONDPRAATJE.
Do Raadscandidaat, van wien lk
ln mijn vorig© bijdrage vertelde, dat
zijn verzet tegen het bouwen van een
schouwburg op het Wileonsplein een
van zijn aanbevelingen was. hooft
geen fortuin gehad. Do Kroon, hij
wie vernietiging van het Raadsbesluit
gevraagd was, hooft dat verzoek af
gewezen en de schouwburg komt dus
op liet WUeonsplc'n. Verzet daarte
gen kan nu hoogstens nog eon theo
retisch pleziertje wcwsn, maar practl-
ache belcokenig hoeft het niet mec-r.
Je moei maar wanboffen. Nu kan do
Candida ar alleen nog om zijn goede
eigenschappen worden aanbevolen en
al be teekent dat voor een mensch m
gewone tij-den meer dan »ets anders,
in verkiezingsperioden wil j© wol
graag ook nog een leus er bij hebben,
bijvoorbeeld ik bon vóór mooi weer,
of ik ben tegen het wielrijden of iets
anders van die beteokenls.
Voor of tegen de bioscopen kan mis
schien wel eens als verkiezingsvaan
del d'enst doen. Een van mijn keu-
niset-.i, die in een vorige beschouwing
den lof van bet buitenleven gelezen
had. stelde daar liet gooi© van 't stads
leven tigen©ver en verklaarde, dat ik
hein met geen stofkken naar buiten
zou krijgen. Alsof wij buitenmen-
BChen zouden willen, dat al onze
vrienden -en kon niesen zich ook bul
ten kwamen ve-stigen I Dan werd ons
ru-stig dorp immers weer een stadje
en de stad een ontvolkte woestenij!
Neoir, bet bu-iten'oven kan alleen zijn
bekoring behouden, wanneer do bui-
tcr.mer schen eon beetje zeldzaam blij
ven. Net als do geridderden.
Maar dit ls een afdwaling. Mijn
vriend de stedeling dan had maar éön
grief tegen zijn omgeving er werden
te veel akeligheden in tentoongesteld.
„Ik kom," z»o vertelde hij, „op straat
langs ecu bioscoop, waar een groole
plaat hangt, met een kerel or op, di-e
een vrouw verwoed aankijktmet ko
lossale lettere staat er onder: CIIAN-
TAGE. Aha. zeg ik zoo tegen me zelf,
dat is geen vrooMjk onderwerp. Dus
loop ik door en kom voor eon speel
goedwinkel ie staan. Anders zoo geen
gewoon to van mcnschen op mijn leef
tijd, maar dezen keer was 't, of »k or
met magnetische kracht heengetrok
ken werd. Want voor dat raam lag te
koop een compleet stel loopgraven,
mot bastions en toebehooren. Kinder
speelgoed 1 Zouden w© aan ouzo klei
ne kinderen, voor wie, naar wo toch
hopen, de eeuwige vrede zal bestaan
zoodra zij dc wereld met oogen des
onderstheids loeren zien, zuike d'ngen
nog als speelgoed ln handen goven?
Ik ga verder en kom langs een tweede
cinema. Daar hangt eon plaat voor de
ruiten met op den voorgrond eon ke
rel met starende oogen geknie'd,
een strop om zijn hals, het andere ein
de over con boomtak geslingerd en
het bijschriftLYNCHEN. Och, dacht
Ik, verder wandelend, vandaag raak
ik, naar 'I schijnt, niot uit de narig
heid."
Zoo eprak mijn vriend en vroeg, of
ik er eens wat over schrijven wou, re
den waarom ik bij dezen de plechtig©
u'tspraak doe „in deze wereld kan
do niersch akeligheden niet ontloo-
pen, maar hij haalt er rioh toch veel
meer van op den hal?., dan noodig ia."
Daarom nu wat vroolij-kers. Ieder
jaar vergadert een welbekende grootc
vcreonlg'ng. Na do beraadslagingen
stappen de vergaderden het realstof
van hun hielen en ademen de frissohe
lucht in, op weg naar aljcriei fabrie
ken of wcrk-plaatsen, d'e ze dan mo
gen bezoeken.
Dat is van de eigenaars hoogst wel
willend. Maar er is een zekere beper
king aan verbonden aan vakgenoo-
ton wordt verzocht, liever buiten de
deur te blijven. De oen vindt dat oven-
dreven. omdat tegenwoordig iedereen
voor geld alles koopon kan, de an
der vindt het verstandig, daar licht
con fabridkegoheim verraden wordt
hoe 't zij, do gewoont© be«staat.
Dit jaar vergadert de vereen 1 ging te
Utrecht cn ln 't programma staat als
van ouds„de heeren fabrikanten,
die hunne fabrieken ter bezichtiging
stellen voor de deelnemers aan de
vergadering, achten dat van dit bo-
zoc-k zijn uitgefloten zij. d'e denzelf
den tak van nijverheid beoefenen."
Maar 't merkwaardig© is, dat de
eerste fabriek, dio daarbij genoemd
wordt, is.- de Rijksmunt.
Mij dunkt zoo, dat wie denzelfden
t&k van nijverheid beoefent, uU eigen
beweging en voor de veiligheid, maar
liever weg aal blijven.
Iloe het met onze brandweer zal
gaan, weet nog niemand. Om aiierlei
rcdenan (goede redenen; hebben drie
van de vier leden van den staf be
dankt, zoodat de ©enig overgeblevene
is de heer G. A. van der Steur, die
dus in do tonnen zou vallen om com
mandant te worden, maar van mee-
hing ls, dat de ménechen zullen zeg
gen „moet die kleermaker nou onze
branden gaan blueschen?" Ik kan
helpen, dat ik soo n bezwaar n»et
stekhoudend vind. Moet iemand juist
in natte artikelen handelen om voor
do brandweer In aanmerking to ko
men, dan heeft een spuUwaterfabri-
kart de beste kanoen. Er zijn evenwel
eigenschappen voor noodig, d-'c niets
met iemands vak te maken hebben.
Tot dusver werd de staf gevormd door
een schilder, die met zijn handelswaar
alleen dan nut kan stichten, wanneer
do boel eenmaal afgebrand en door
nieuw vervangen ia en eon horlo
gemaker, die wat zijn vak betreft,
zeker precies kon nagaan, hoelang de
brard geduurd had Weliswaar was
or een wijnkooper bij, die evenwel
voor zijn handelswaar wol betere be
stemming wist, don er branden n;
te blueschen.
Dèkr zit liet dus niet in, wel in de
vraag, of iemeiul er plezier in en be
kwaamheid voor heeft cn daar die
boidv ikn ©enig overgeblevene van de
niet ontbreken, zal de heer van
Steur eon geschikt© commandant
wezen.
Wat de reorganisatie plannen be
tref t, nog altijd waart het motorepuk-
denkbeoid rond ale eon van die bleek©
spoken, waarvan wc s nachts akelig
drocmen. Misschien tk kan het niet
geheet beoordeel c-n ls zoo'n modern
machien noodig om hóé! hoog te spul
ten, maar om gauwer bij den brand
te komen dan tegenwoordig zal niet
mogx-lijk wezen, We mogen ons in dit
opricht op zeer jongo ervaring beroe
pen, In de week, die den 15den Mol
elnd'gdo, zijn er tweo brandjes voor
gel omen. een In de Koningstraat
een ir; de Vogc-ikoopeteeg. die ai
bluscht waren, toen de brandweer op
het tconeel van de ramp verscheen.
Wat kan van een motor-brandspu t
méér verlang«l worden. Toch niet, dat
d e eon uur of con dag, of misschien
wei ctn weck vóórdat de brand u-R-
breekt, op de plaat© dee onhei's gear
riveerd zal zijn?
Zooiet© zou overhaastig wezen en
niet plezierig voor de familie. Een
boetj© overhaastig was Woensdag ook
eon Raadslid, dal in de vergadering
van Woensdag vroeg naar eon
dl ex et reglement voor een der Haar-
leiusche stichtingen, in verband met
het ontslag, dat aan iemand, die daar
in dienst was, werd gegeven.
Do spreker wou niet zeggen, dat
dit cei ontslag ten onrechte was:
dódrvoor ontbraken hem de gegevens.
Van de tafel van B. en W. werd
betoogd, dat hij wel degelijk terecht
was ontslagen en dat ook zelf erkend
had
liet Raadslid wou wel zeggen, dat
hij deti indruk van den man gekregen
had, alsof het ontslag zeer terecht
gegeven was.
Van de tafel van B. en W. werd
nog verzekerd, dat hij gelegenheid
had gekregen tot hooger beroep, na
dat hij herhaaldelijk in gonad© was
aangenomen.
Het Raadslid liet de zaak verder
rusten. Maar stond hij niet ook, even
als de raotorspuit, t«; vroeg vóór de
deur op d« brand te wachten?
Zooiet© spijt jo te meer. wanneer
het een Raadslid geldt, die ander?
zulke goed© dingen zeggen kan.
Intusschen wordt alles of bijna aiics
maar steeds duurder en duurder m
duurder,
Bas toen het ossenvleeech alweer
was opgifeslagon, hoord© ik iemand op
straat zoggen „do kooien steken hun
kop von trots hoogerin de lucht,
omdat ze zoo kostbaar worden."
„Maar de menschen," antwoordde
eon ander, „laten het hoofd te'kcne
meer zinken van torg."
FIDELIO.
