KAMER NEGENTIEN
Er was niets, wat de menschen die'
weldadig© natuurindrukken wilden
opdoen in do wereldstad terughield.
V.\\ waren zeker van de gebeurtenis
sen dio voor de deur stonden. Voor
h.et volk in zijn geheel is Italië een
verafstaand begrip. De Russen, de
Franschen, de Engelsohen, zij reflgee-
ren op deze namen met geivoelene als
tegenover beken,den. De Italianen
waren restauratiehouders en vrueh-j
tenverkoopers en arbeiders in de groe
ven of lieeldjesventers langs do sim at
Voor de beschaafde standen was Ita
lië meer. Het te'ntd uit Mignon's on-
eterfelijk ]ted, het land hunner droo-
mon, het land waar velen hunner
artisten, kooplieden, achoonheidszoe-
kers, maainden, soms jaren door
brachten, het land der huwelijksreis-
es. hot fashionable land om in
lome natuurlijk de Paaschdagon
door te brengen en de yveken daarna
in Florence on Venetië. Met duizend
bandon is hot esthetische Duitschlaud
en wat zich daarvoor uitgaf aan Italië
.vastgesmeed. Ja, zelfs in den zomer
se nen gloed dor Italiaansche dieven
vermeiden zich bij voorkeur Duitsche
geleerden en kunstenaars. Dat Italië
de bondgenoot was. had daarmede
niets te maken. Om hot verbreken de
zer geestelijke banden treuren de ge
moederen der velen die Italië lief
hadden en diie zijn bodem niu jaren
lang, misschien hun gansche leven,
niet meer zullen betreden.
Pinksteren gaf een voorproefje va'n
tie zomerreis, De menschen zuilen in
Duitschland blijven, welles bodemge
steldheid ook afwisseling genoog
biedt, voor zoover zij niet naar de
neutrale landen tijgen. Vol zal liet
overal zijn. Want do stedeling d'ie
maar eenigszins kan trekt er in iede
re vacantia met zijn kinderen op uit
al zijn het r. aar enkele dagen zooals
thans. En hij blijft volstrekt niet in
de buurt. Want diat doet hij immers
eiken Zondag. Hemelvaartsdag is in
Berlijn bekend als de dag der heerem-
uitstapjes. Vereenigüngen en Stamm-
lischgezelschnppen trekken er dan op
uit. Doch de Pinksterdagen worden
aan de familie gewijd en voor de huis
vrouw is zulk een reisje een aange
namer verpoozing dan het zomerver
blijf van eenige weken waarbij de last
der huishouding vaalt op haar druk
ken blijft,
Een dor beroemdste plekjes op eeni
ge uren sporens van Berlijn is het
Spreewald. Ontelbare armen der
Spree, 't water waaraan Bei-lijn, ook
wel Spreealhene genaamd, ligt,
vloeien daar over vruchtbaar weide
land en door uitgestrekte eenzame
bosschen van eiken, esschen en ol
men. Dit Spreewald is de woonplaats
der Wenden, die ton getale van nog
geen 10000 als laatste overblijfsel van
een bekenden Slavischen volksstam
daar huizon in lage, lange, met mos
bedekte woningen nis landbouwers on
veehouders. Zij zijn bekend otm hun
eigenaardige oude gebruiken, de
schilderachtige kleedierdracht der
vrouwen en hun trouw aan het Prui
sische koningshuis.
De stedeling die in het Spreewald
een paar dagen gaat doorbrengen
zoekt en vindt er de beste versterking
voor zijn afgematte zenuwen. Stil
verglijden do uren op het water in de
platte, door een bandigen .veerman
voort geboomde schuit onder de hooge
ruischende hoornen, met hier en daar
oen poosje rust onder die "bloeiende
kastanjes en seringen van cea bui-
teu-eetgelsgenheid. Daar is een bosch
tour en oeu weide-rondvaart, die elk
bijna een dag tijd nemen en waarbij
allerlei combinaties de afwisseling
van het landschap verhoogen. Men
passeert, in de boot gezeten op met
dekens voorziene gemakkelijke zit
banken een sluis of men slapt uit en
sleept zijn vaartuig over rollen naar
een parallel loopenden waterweg.
Rechte kanalen vindt men er wei
nig, meest bochtige slingerende bree-
de en smalle geulen. Aon den rand
van het uitgestrekte woud zijn v'eklon
met komkommers en uien (beplant,
een voornaam uitvoer product dei-
streek. Grijsgroen glanzen de rogge
velden in de zon. En do bewoners ho
pen op een oogstverlof voor de man
nen in Juni. Reeds voor het omspit
ten werd/en vele soldaten uit Rusland
en Frankrijk lijdelijk naar hun ak
kers gestuurd. Doch ook hier werken
de vrouwen ijverig mee. Wij zagen
zelfs hoorn ende vrouwetri op de schui
ten, en met trots wezen zij op bet
door haar bewerkte stuk land. Eo
met teedere liefdo ziet elk Duitsclier
juist, in dit jaar en op dit tijdstip,
nu de ijzeren ring om Duilscliland
gesloten is, naar do bloeiende Duit
sche aarde, naar het rijke gewas dat
een goeden oogst belooft
Tan dB BeildentU en haar
htwontrs.
CCCV1II.
Het was me zonderling te moede
toen ik in den Haagschen gemeente
raad de verzuchting hoorde slaken:
Feuilleton
Uit het Engelsch van
FLORENCE WARDEN,
10)
Intussclien wees de koetsier 'haar
verscheidene )»elaaigi ijke dingen aan,
dio ze voorbij roden, en ze bedacht,
dat ze hem wol eens kon ondervragen
over Heath Uil. Zo kreeg er al gauw
een mooie gelegenheid voor. Met zijn
zweep op een (helder roodstcemen huis
wijzend, dat een eindje verder op een
heuveltje stond, zeid© de oude iman
Dat is de buitenplaats va'n Lord
Moorhampton, juffrouw.
Dat groot© huis tusschen de hoo
rnen:
Ja, Juffrouw.
Hij scheen het prettig te vinden dat
■hij een onderwerp had. waar zij be
lang in stelde. Hij draaide izich oen,
en vroeg
Kent u Lord MoarhamptCrti, juf
frouw
Neen, antwoordde Mabin.
En aijn vrouw ook niet, juf
frouw
Neon, haar ken i'k. ook niet.
ach was ik maar jurislf Na hetgeen
ik schroef over de prestaties van de
rechtsgeleerde hoeren in ons gemeen
telijk college, zal men mijne verwon
dering begrijpen. Iemand die het be
treurt, dat hij aan geen haarpluiz©
rijen mee kan doen hij gebrek aan
kennis van het pluizen! Enfin, niet
alle menschen hebben den zelfden ge
dachtegang cn die van den heer van
Vu uren en van ondergeteokende sche
len dan ook heel wal Behalve jurist
zijai zou de heer van Vuur en ook nog
wat anders wensclien: stevig toezicht
op alles wat op 't looneel vertoond:
word, 't zij door gezelschappen of
door het zwijgend geaelschap dat als
bioscoop heet. Hij wilde van het too-
neeJ alles Weren wat. betrof echt
breuk, verloten van kinderen door
de ouders, diefstal, moord en dit in
den ruinisten zin van het woord.
Werd dit verlangen werkelijkheid
dan zou men rare dingen beleven.
Klein Duimpje, Blauwbaard mocJT-
tcn niet, meer vertoond worden:' kin
deren verlaten en moord. Sneeuwit-
Je ook niet: moord.
Mocbnth en IDaihlet, van het too-
neel; Tim Boots, Arsène Lupin,
Faust en Carmen, -gaan we d© ge
boel© serie van-toonoelwerken en ope
ra's na, dan blijift er bitter weinig
over, indien we censuur gaan uit
oefenen in den zin, gelijk de heer
van Vu uren aangaif. De voorzitter
ging dan ook op het plan niet in,
waarschijnlijk ook niet, omdat hij.
als persoon, die de censuur zou moe
ten uitoefenen, geen leven meer zou
hebben.
De films, die hier voorlaan ver
toond zullen worden het boven
aangehaalde denkbeeld werd geuit
tijdens d© behandeling van de Bios-
'coopverordening zullen niet alle
van te voren gekeurd wórden-
Alleen die voor apeoittló kinder
voorstellingen en naar de 'niet voor
kinderen Ixisteimd© voorstellingen,
zullen personen beneden die 16 ja-ar
geen toegang hebben. Heel do Se en
4e klas von de H. B. S. en hot Gym
nasium zal wel vuur en vlam spuwen
over deze bepaling, maar er is niets
meer aan te doen. De Raad heeft ge
spreken en wet zal het worden; want
de kans voor vernietigen door Gedet-
puteerden söhijnt al heel gering te
zijn en van een adresbeweging togen
de verordening door bokvisehjes en
derzelver aanhangsels, is wog niets
vernomen.
Of het toezicht op deze wijze uit
geoefend!, een% praktisch nut zal
hebben, moet de practijk loeren.
Veel contreMe komt er wel niet.
maar liet keuren van alle films
bracht zulke juridische en ook prac
tise!!© bezwaren mee, dat de meer
derheid van den Baad teruggedeinsd
is voor het amendement, dat (lie con-
tróle wildie invoeren.
Het Is zoo langzaam aan duidelijk
geworden met welke groepen de
strijd voor de raadsverkiezingen ge
streden zul worden; de Godsvrede
leed schipbreuk. Het plan den toer
stond te handhaven zooals hij was
werd dadelijk verworpen door de S.
D. A. P. en de rechter partijen wil
den er ook niet van weten, tenzij zij
eenige genoegdoening kregen voor t
gebeurde bij de verkiezingen van
1913, toen ecu 5-tal van haar man
nen door een compromis biouw-rood
op de keien gezet zijn.
'Twee derde der linker partijen, de
oude en de gewone liberalen, ver
klaarden zoo»' er voor, zoodat de leans
bestond dat links en rechts gecamen-
1 ijk tegen rood zouden optrekken,
wat deze partij, naar menschel ijk©
berekening, een zetel in I gekost zou
hebben, die van den heer Heisdihgên.
Maar d© vrijzinnig-democraten wei
gerden mee te doem; zij wilden den
heer II. handhaven en van een com
promis links-rechts kon derhalve
niets komen.
De drie linkerpartijen zoeken het
nu maar weer bij elkaar. Een defini
tieve overeenkomst iö nog niet geslo
ten, maar werkt ieder op rich zelf
dnn zouden, behalve in III vreemde
dingen kunnen gebeuren en het zal
dan ook wel aan geen twijfel onder
hevig zijn of de concentratie 'blijft
bestaan.
Van candidatcn die door de linker
zijde gesteld zulten worden, hoorden
we nog we'nig. In II worden natuur-,
l'iilk do 5 aftredenden l'inlksc'hen ge
steld, in III 4 van dezulken en in de.
plaats van den Christelijk-historisohen
Schweninger Den Du-Ik misschien 't
Kamerlid Rooden-burg, misschien I
In I wordt de zaak lastiger. Daar tre
den af2 vrijzinnig-democraten,
waarvan ©r één n'et meer in aanmer
king wil komen, 1 socialist, 1 Katho
liek en 1 nationaal-historisch man. De
vrijzinnig-democraten willen stellen
8 van hun partijgenooten., den heer
Van PaHundt (nal.-hist.) en 1 liberaal
Nu, u zult Lord Moorhampton
wol aardig vinden. Daar au'lt u wel
good meo kunnen opschieten. Maar
zijn vrouw, dat is (he-efl wat oudere.
Ziet u, ize is zijn tweede vrouw, onze
kon zijn dochter wel zijn, wat haar
leeftijd betreft, en nu 'ze ©en coon
heeft gekregen, na er tien jaar op
gewacht te -hebben, is er om zoo te
z(vagen geen huis mot haar te 'hou
den. Daar is de Ingang van den tuin,
(juffrouw.
Hij wees met zijn zweep naar de
portierswoning, eenig© hemderden
meters verder ©n na ©en paar mi
nui ten reden ze door den tuin.
Mabin wist niet of liet huis oud of
nieuw was. Maar zo was er zeker van,
dat zo nooit ©eu mooier huis gelden
had. Do muren waren overal begroeid
met walden wingerd cn klimop, on
-hier en daar zag mem nog wat van de
rooclo slcouien. Het was oen schilder-
ach tig gëfheel.
Haar hart klopte hevig. Pas toen
een bodiend© in livrei de trap uf ge
komen was en de deur van baar rij
tuigje open gemankt had, zag ze in,
hoe gevaarlijk het eigenJijk was Oin
onder volsch© vlag hier hinnem te
dringen.
Maar het was to laat om nog terug
te gaan. Met zac-hte, bevend© stem
vroeg zo, of Lord Moorhampton thuis
was en of zo hom spreken kon.
Ik zal eons hoc reu. juffrouw.
Of do andore groepen met deze ver-'
dceiing accoord gaan, is nog niet be
kend. Of de schikking in 1 succes zal
hebben, va.lt te betwijfelen. Alleen
dr. Rombouts (vrij<z.-dem.), een zeer
populaire geneesheer van het arbei
ders-ziekenfonds van de Volharding,
schijnt er kans te hebben.
Overigens zal 'het wel een strijd
tussohen reolvtsch en rood worden.
D© vischverkoop, uitgaande van 't
Centraal Bureau voor de Zeevissche-
rij, was hier een succes. Den eersten
dag waren de 9 kramen in een 'half
uur uitverkocht en ook den tweeden
dag bleek de v-ooraad aangevoerde
visch Ie klein.
V'sch als vol'ksvoedsel is dus geen
onmogelijkheid.
SINTRAM.
Dindio Vendoria.
Juist d© hoeren geleerden, die alles
meeneu to weten, zijn. vaak stekeblind
voor wat om hen heen zich bevindt.
De zeergeleerde Duitsche professor
Dr. Kail er was door (li© dan ook zeer
ergerlijk© verdachtmaking, vvellce zijn
steeds spotzieke vriend der jeugd,
Max Frey hém en dien onderscheid©-
nen Faculteiten toeslingerde, in hoo
ge mate ontstemd. Max stelde den ge-
krenkten man van wetenschap glim
lachend een© weddenschap voor, cn
wel om tien flesschen champagne,
dat hij voor deze stelling binnen vier
weken den hooglecraar het bewijs le
veren zou, en wel door aan le toonen
dat deze Prof. Dr. Kailer zelf
in hot onderstelde geval verkeeren
zou.
Kailer gaf een w'etensch apaghjk
tijdschrift uit, waarin hij zelf de ru
briek. Kunstgeschiedenis behandelde,
en hij moest heel wat in zijn denkers-
hóófd hebben als hij het tenmin
ste niet ulL andere werken putte...
Peinzend, als gewoonlijk met de
handen, op den rug en dien blik op
den grond gevestigd, kwam de heer
Kailer thuis en terwijl hij wachtte,
tot hem opengedaan was, keek hij
steeds in cddachten verzonken
langs de huizen aan de overzij em het
uithangbord van een schoorsteenve
ger en rookverdrijver schuin tegen
over hem. Doch rekenschap van wat
hij in de profane wereld zag, gaf hij
zich zelden of nooit.
Zekeren mongen zat hij in zijne stu
deerkamer voor zijne schrijf taf©!,
toen de bel van de telefoon ging. Hij
ging er heen en vernam:
Spreek ik met professor Kailer?
Ja,
Tic doel u mede. dat ik een zeld-
zamen aankoop heb gedaan. Een toe
val s-peelde mij namelijk d© geheel on
bekend© memoires van een beroemd
Ilaliaansüh schilder uit den Cinque-
conito in handen. Ik ben gaarne he
boid u het oude manuscript voor uw
tijdschrift af te slaan. De publicatie
er van zal veel opzien baren.
Als ik vragen mag, welken kun
stenaar bedoelt u?
U gelieve don naam t© notee-
ron, die u wellicht onbekend zal zijn
hij heette Dindio Vendoria.
Ilij, prof. Kailer, zou dien naam
niet kennen integendeel, die kwam
hem volstrekt niet onbekend voor, en
hij, dio de eerzucht bezat, alles te we
ten, antwoordde:
IJoe zou ik den beroemden Vene-
tloonschen schilder Dincllo Vendoria
'niet kennen I
Pardon Dindio's wieg stond in
Pisa! verbeterde de kunstvriend.
Dank u zeer voor uw vriendelijk
aanbod; maar met wien spreek ik
eigenlijk?
Met graaf S por au.
Ah is u het Onderdanige die
naar. Veertien (lagen geleden nog
trachtte ik u te bezoeken.
Ik was op reis; antwoordde Spo-
rau maar nog lieden zal ik u ont
vangen.
Met genoegen.
Hiermede eindigde het tclephonisch
gesprek.
Allicht zal men reeds vermoed heb
ben, dat do spotvogel Max Frey heit
was, die al© de kunstbeschermer Spo-
rn.il optrad; hij had er vvondergoed
slag van, zijne stem te veranderen.
Kailer wreef zich vergenoegd die
handen; hij vond liet charmant van
graaf Sporau, (lat deze dadelijk aan
hem gedacht had.
Dionzelfden middag ging hij naar
hem toe; haastiger dan andera be
woog hij zich langs den weg.
Mijnheer, sprak plechtig de in
gala verschenen geleerd© L'r. Kailer,
nadat, de gewone begroetingen gewis
seld waren, ik kom met het be
leefd verzoek tot u, mij wol inzage te
willen verleen en van uw© memoires.
Memoires? lilt? Mijne memoi
res? %fk heb gecaie memoires geschre
ven.
N'cen, niet de uwe bedoel ik, ge
oorde hoer, maar die van den baroera-
Wilt u tmaor naar binnen igaan
Ze volgde den man door een kleine
vestibule naar een groot© hal, met
eikenhouten lambrizeenng, mooie
gordijnen en oud© schilderijen aan
de wanden. In een hoek brandde oen
helder vuurtje in een open haard.
Op een met groen cn goudkleurige
9tof bekleed© rustbank lag een man
van ongeveer vijf-en-dertig jaar,
blond, met een blonde snor cn blauwe
oog en inct ontstoken randen.
Hij keek haai- brutaal aan.
Mainn word in een kleine kamer
gelaten, liet was blijkbaar een wacht-
komor voor bözockers, want op de
tafel lagen, schrijfbehoeften, en de
knecht verzoold haar op een papiertje
le schrijven wie ize was eu waarvoor
ze kwam.
Ze aarzelde even en sclireef toen
haar naam Mabin. Wrest, ©n daar
onder secretaresse. Do man nam het
moe en Mabin was benieuwd of hij
na een paar minuten terug zou komen
met de boodschap, dat Lord Maor-
ha.nipto.il geen secretaresse noodlg
had.
Maar na een minuut of vijf hoorde
ze een gemaakt lachje van een vrouw,
cm toen hoorde ze ln de hal een man
en een vrouw praten. Even later zei-
de de vrouwenstem
Nu, ik moet weer een van die
eecrela rossen ontvangen. Ik «al «ien
zoo gauw mogelijk van haar af t©
den schilder Dindio Vendoria uit don'
Ciiiijuecento.
Sporau haalde de schouders op.
Ik weet waarlijk ndet, wat u be
doelt.
Maar van morgen heeft u mij liet
manuscript toch toegezegd merkte
de liooglc-eraar een weinig geërgerd
aan.
Ik'? riep Sporau uit, Dat moet
u gedroomd hebben ik ben in een©
maand niet hij u geweestI
U liadi toch de goedheid, mij he
den per telefoon mede te dealen,
dat u door een toeval in het bezit
gekomen was van
Ik? Geen idee'
Ja, maar don naam Dindio
Vendoria moet u, den vermaarden
konner der Kunstgeschiedenis, toch
bekend zijn! lispt© Kailer, met wat
minder overtuiging.
Vendoria Vendoria Dindio
Vendoria wacht eens! sprak Spo
rau cn hij dacht nu ernstig na.
Dien naam héb ik wel eens gelezen
ja maar waar? Hm! hm! Ja juist
schuin tegenover u dat groote
uithangbord, dat iedereen dadelijk in
't oog valt ja, nu ben ik er:
Dindio Vendoria, Italiaansche
schoorsteenveger en rookverdrijver.
En dien man will u in uw tijd
schrift vereeuwigen? ging hij voort,
eon laoh-n anval met moeite bedwin
gend e,
Misschien een beroemde voorva
der van den man stotterde verle
gen de geleorde.
Neen. neen mjjji goede vriend,—
ze schijnen u Icelijk le hebben beetgê
nomen e©n schilder Dindio Vendo
ria heeft er nooit bestaan, haliahal
Vijf miniut©n lalor weggeld© Dr.
Kailer als oen met koud water .over
goten poedel dio hooge stoep af en hij
mompelde:
Vervloekte Max onuitstaanba
re grappenmaker. Geen twijfel, jij
hebt d© weddenschap gewonnen.
Docfh veel liever bad hij de tiemi
flessohem schuimwijn betaald, wan
neer dit bewijs hem niet geleverd
waai
De Ruiter,*
D© aanstaa'nd© familie was aller
aardigst; alleen had ze één stok
paardje, dat hem (in verschillende
beteekenissen) nog wel eens duur te
staan kon komen: schoonzoon moest
een goed ruiter wezen.
Schoonpapa in spo, ravalerle-offi-
oier was op het punt paard" ge
decideerd maniak. Wie iet .reed,
deugde niet, en hoe steviger men in
t zadel zat, des te vaster was men
van karakter. I-Tij had zoo z'n heel
eigen en eigenaardig© tbeoriën om
trent ruiterlijk© dingen, 't Stond hij
hem als een paal boven water, dat
z'n schoonzoon 'n goed ruiter moest
zijn), aan iemand die niet uitstekend
reed zou li.ij zijn eenige dochter
nooit geven! Zijn vrouw goedig ja-
em-arnen-meinschjö ging natuurlijk
ook hierin geheel mat hem meo. Zijn
zoons, zooals to begrijpen is allebei
cadet, hadden al van hun vijfde jaar
op een paardenrug giezetönen z'n
dochter Emma, 't is duidelijk dat
die ook rijden kon.
Caen was dol op Emma.
En toen hij solliciteeren kwam
vroeg d© toekomstige schoonpajia al
lereerst: Kan je rijden?
Coen, dio het belang van de vraag
onmiddellijk inzag, en zich gelukkig
nog juist bijtijds herinnerde, dat hij
in z'n studentenjaren wel eeas op do
schonken van een afgedanst molen-
paard do hypodrome was-road,ge
draafd .pen. verliefd menseh hegjl
nu eenmaal merkwaardig optimisti
sch o opvattingen van alle mogelijk©
levensvraagstukken.
Goen antwoordde: Ja zeker, ruijia-
heerl
Zoo da.n kunnen we verder pra
ten! bromde het onder den ouwen
"snorrebaard. Hob heet u en wat
doet u, en wat wou u?
Hij moest zijn coup d'essai spoedi
ger leveren, dan hij verwacht had,
doch dat het een, coup de matt re zou
zijn, daar stond zijn eergevoel borg
voor.
kom on.
En loon ging do deur open en er
kwan, een vrouw binnen, waaraan ze
al dadelijk als bij Instinct een hekel
kreeg,
En toch was er niets bijlzonder on
aangenaams in. hot uiterlijk van do
vrouiw, liet was Lady Mooriiorapton.
Ze was ongeveer vijf-on-dertig jaar,
maar door 'het gebruik van verschil
lende kunstmiddelen zag ze er jonger
uit«e was lang, cn ze had een
mooie houding. Haar uiterlijk was
moer opvallend dan knap, want haar
neus was te groot en baar mond was
t© groot. Maar haar diomkerbSon'de
haar was keurig gekapt cn baar grije
laken japon, an et bont afgezet, was
mooi cn slonrl Jiaar goed; en Mabin
moest bekennen, dat het alleen kwam
door 'haar vooroordeel, dat ize de«e
vrouw onaangenaam vond nog vóór
ze een mond. open gedaan had.
Maar toen Lady Moorhaanpton
haar aansprak, kreeg «e al oneer
grond voor haar afkeer. Geen be
schaafde, lieve vrouw 'zou een andere
vrouw, van wie ze niets afwist, op
zulk een minachtend© manier toe
spreken.
U 'kwam voor de betrekking van
secretaresse voor Lord Moorhamp
ton, is het niet 1 Hoe wist u dat er
geen was op het oogenfolik Komt u
van csen verhuurkantoor, of waar
komt u anderte vandaan
Nog denzelfden middag, dat lijj'
was toegelaten, sloop hij.naar de ma
nege van Brownie en had zijn eerste
les. En sedert dien zag men hem min
stens tweemaal een rossinant be
klimmen.
Hij begon dan ook al zeer rudimen
tair begrip te krijgen van die edele
rijkunst, toen zijn meisje hem acht
dagen later 's middags aan tafel eens
vroeg, mot een stoelschen Mik naar
haren vader, of ze den volgenden
ochtend niet eens een wa'ndelritje to
paard zouden doen.
Dat is een uitstekend idee, viel
de oude heer in, dab lean jij Hum
phrey van me krijgen, Coen.
Ik kan zelf ndet mee, tot mijn spijt,
maar misschien gaan jullie ook lie
ver téte ó-téte hè? de rij grijo© slok-
kels, die zijn rechter wimper voor
beelden kromde zioh tot een vriende
lijk knipoogje. Je zult eons zien
wat een overlieeriijk paardje Hum
phrey is.
Schoonzoon gaf echter bescheiden-
lijk te ken'nen, dat hij liever zijn
eigen paard zou berijden.
Je eigen? Heb Je dan oen paard?
vragen Emma en haar vader tegelijk
met 'n blijidle verwachting popelend in
hun oogen.
Neen, hm ja, ik bedoel het paard,
dat ik altijd bij Brownie heb. Ik ben
zoo aan hét beest gewend.
O! Nu zooals je wilt.
Den volgenden ochtend vroeg hij
aan de manege met nadruk het mak-
ste en oudste paard, dat ze hadden,
Hot zich met behulp van den rug van
don stalknecht daar boven op duwen
en stapte fier (le straat op.
Het kleine eindje naar het hui© van
schoonpapa ging het best. liet paard
draaide werkeHjik >d© hoeken iom,
die 'hij aangaf en voor het huis. hield
het enthousiast stil. De kolonel was
gelukkig uit en dus 'hoefde Coen
geen andere opmerkingen over zijn
ros te slikken dan van zijn meisje,
dat zei
Wat een aardig, mak dier! Hij
lijkt me ai oud, is 't mis, Coen?
Ik rijd ©r al vijftien, jaar op, re
pliceerde Coen overmoedig.
Eeu kiontje suiker, dat Emmy voor
het beest had meegebracht, liet het
goedig vallen, zonder de minste moei
te om hel op te rapen. De knecht trok
achter den rug zijner meesteres een
vee'lbfileolceTiond gezicht tegen een
groenteboer, die met zijn kar voor
bij kwam rollen.
Ik zal maar blijven ziten, zei
Goeu, terwijl het zweet 'hem uitbrak,
bij do gedachte alleen, dat hij eigen
lijk van z'n paard hoorde te klimmen.
.Hoe oud hij ook is, hij is altijd nog
een beetje lastig om op te komen,
weet je. In z'n jeugd hebben zer
eens eer.- ander op laten rijden, hoe-
wal ik het veihoden had die heeft
hem bedorven.
Ze 6tapton voortGoen rechts,
links durfde hij zijn knol niet te lei.
den, Overigens ging het bedenkelijk
goed. Ze hadden al 'n minuut of tien
zonder bijizondlere ontmoeting gere
den, toen ze lange het I.indeplein op
weg waren om door de Houtstraat de
Boschjus in le gaan. Dp 't Lindeplein
hadden z© evenmin een bijziendere
ontmoeting, maar om de een of an
dere onmogelijk le doorgronden re
den, bleef Goen aan den ingang van
de Houtstraat plotseling staan.
Wat doe j©? riep Emmy, achter-
omziend
Ik weet 'het niet, i Ilij blijft in
eens staan I
- O, hemel, dacht Coen, terwijl het
zweet hem weer uitbrak nu zal het
beginnen. En als een wanhopige klak
te iiij rnet zijn tong, hakte met de
sporen, zooals de pikeur hem geleerd
bad, en riep
Ilallo' Vort, Blesl
Maar of Bles koppig was, ol dat hij
hier vroeger eens wat gehad had
liij verdraaide 'het verder een been
te zetten.
Met hun tweeën, naast Coen het
trottoir on achter Emmy, die dwars
over den weg stond, een bloemperk,
versperden z© de straat. Achter hen
naderde een begrafenis, voor h©n
Mabin was .verontwaardigd over
do.'i loon, waarop Lady Mooi'hamp-
ton sprak en een oogenblik kwam de
gedochte hij haar op, te zeggen, dat
ze Lord MoOnhanupiotu v, enechte te
spreken.
Maar bij nader inzien deed dat
toch niet. Zo beet even op haar lip,
ly'.oef kalm. en antwooidd© ondorda-
Ik hoorde toevallig, dat u een
secretaresse noodig had en ik kom
niet van een kantoor. Als de betrek
king niet moor vacant is, hoop ik, dat
u mij niet kwalijk «zu'lt nemen dat ik
u lastig val.
Er was iels waardigs iu de manier
waarop zij antwoordde, on in de wij-
waarop ze Iwiar oogen neergesla
gen hield, zelfs terwijl zij sprak.
Haar manier van doen bracht een
verandering te woog in Lady Moor-
hampton's wijize van optreden en ze
barstte Ln laclven uit.
Mabin was lieel verbaasd over de
zen plotselinge!) overgang van onge-
inanierdhoid in luchthartigheid. Zoo
iets had o© van een dame als Lady
-Mooi'hampton niet verwacht.
U behoeft geen verontschuldigin
gen le maken, zelde z© vriendelij
ker. Maar Lord Moorhampton is
zoo ja, wat zal Ik u zeggen zoo
precies, weet u, en hij is moeilijk te
voldoen. Ik heb er eigenlijk zóó ge
noeg van om aldoor nieuwe men-
kwam van de hoogte een wagen vnit
Van Gend en Loos naar beneden roL
ten.
Kom, ga jo me©? Inviteerde Ero-
my ongeduldig, met een hoofd al«
vuur.
J© hebt makkelijk praten, dacht
Coen en hij verzuchtte hartgrondig
bij zic-'h zelf Wat ben ik begon
nen I 't Paard weigerde beslist verder
te gaan cn stond zoo stijf a's een
muur. Naast hem stond een lantaarn
paal Coen dacht er aan, daar maar
in te klimmen. De begrafenis wacht
te werd ongeduldig.
Kom, Coen, smeekte Emmy, kan
j© nou niet een beetje opzij gaan,
die stoet kan ©r niet doorl
Zij zelf was al uit den weg gegaan,
maar Coen stond Sn het midden.
Toen nam de kootsier achter hem,
vloekend opeens zijn lang© zweep en
het koord doo«r de lucht zwiepend, gaf
hij Coen's paard een 6oherpen striem
tang© den buik. De uitwerking was
prachtig I D© knol schrikte hevig en
nam opeens e©n draal, dwars het
Lindeplein op, recht naar de fontein.
En voordat d© ongelukkig© Coen, die
meende dal zijn laatste uur geslagen
was en die alles vastgreep wat hem
onder 'handen kwam, het flauwste be
sef had van hetgeen er gebeurde,
stond zijn paard met de belde voor
boeven in den bak van de fontein en
Coen met beide armen om den hals
van liet beest, 't Volgend oogenWk
stond het ros weer op pijn vier poo-
ten en leek suffer dan 't ooit geweest
was. Zijn berijder, schoon nog niet
heelemaal van den schrik bekomen,
vatte nu weer moed, en poogde zijn
figuur lo redden.
Zooiels heeft hij mij nog nooit
gelaptI zei bij vol verbazing.
Ik begrijp niet wal het beest b©-
zieltl
Moor 't beest in kwestie stapte al
weer kalm voort en genoeglijk stap
ten ze de boschjes in.
Het tweed© avontuur, waar Coen
eervoller afkwam, vond plaats bij
den steenen brug, waar z© over
kwamen om langs d© artillerie ka
zerne huiswaarts te keeren. Doch
voor het café was een reusachtig
draaiorgel bezig. Met een angstig©
blik op hel water, seind© Coen den
orgeldraaier er te stoppen. Maar deze
zag liet niet of deod alrof? Het
orchestrion dreunde donderend eeu
marscih, d.i© vijftien jaar geleden een
vague was. Niet zoodra kreeg Coen'?
paard dit in do gaten of hij spitste da
ooren. De ongelukkig© ruiter aarzel
de of hij zich er af zou laten glijden,
of cl© armen maar weer om den nok
van het beest te leggen.
Maar het paard stopte al gedeci
deerd op het draaiorgel af. bleef een
paar meter ervan staan, hief het
reclitervoorlieeu zoover mogelijk om
hoog, ©erst in een rechten hoek, toen
gebukt, op den maat van den marsch
toen met hel linker hetzelfde, draal
de als een coquet juffertje en liep
aldus in een inooien zuiveren cirkel
om het instrument heen. De orgel
man keek bewonderend: Emma riep
zachtjes en aanmoedigend: bravo.
Coen zotte oen hoog© borst op, hoe
wel hij gansob onschuldig was aan
den toestand, Bij een overgang van
den. marsch begon het paard, dat zich
zijn circus jaren herinnerde, te stap
pen met gekruiste voorbeejï&n.
Een oploop verzameld© zich om
hen hoen. De orgelman draaide. Het
paard onder. Coen stapte in een aan
wen kring er oin heen. Tenslotte
wierp Coen, die ditmaal zijn tegen
woordigheid vam geest goen oogen-
blik verloor,' den orgeldraaier eon
dubbeltje toe cn verzocht hem op te
houden. Zoodra het orgel zweeg,, zag
hij het paard weer in zijn macht on
het beest ging argeloos don weg naar
Den Haag op.
Aan de koffie vroeg schoonpapa,
hoe het gegaan was.
O best, zei Emma blozend. Hij kan
rijden, hoor pal Hij heeft lioogesohool
gereden om ©en draaiorgel heen, dat
had U moeten zien!
En Coen's papieren als schoonzoon
stogen honderd procent!
schen aan to nemen. Ik veronderstel,
dat zijn jicht hom zoo lastig maakt.
En dezen keer was ik eigenlijk zoo
verbaasd dat u kwam, want gisteren
pus heeft mijn man of liever heb
ik aan d© tegenwoordig© secretaresse
gezegd, dat 'hij haar na deze week
niet meer noodig had.
Mabin zeide niets. Ze wilde heete-
manl niot aangenomen worden als
secretaresse, dus liet slechte humeur
van Lord Moorhampton kon haar
eigenlijk niets scholen. Maar ze wild©
hem graag spreken, want niettegen
staande alles wat «e van hem boorde,
daoht ze, dat ze met hem gemakkelij
ker over de geheimzinnige zaak fcou
kunnen praten dan met zijn vrouw..
Lady Moorhampton vervolgde:
Kun t u mach toeschrijven
Ja.
En Fransch schrijven
Ja.
En kunt u voorlezen
Ja dat denk ik wel. Ik heb bet
niet veel gedaan, maar
Lady Moorhampton viel haar in de
red©
Ilebt u eon goed humeur?
Dat zou ik ii let zeker durven
zeggen, reide Mabin, die voelde
dat ze, al was k© ook goed gehu
meurd, die eigenschap spoedig ver
liezen eou ale «O deze vrouw veel
zag.
(Wordt vervolgd.)
