Jonkvrouw Jacpeline
HAARLEM'S DAGBLAD
ZATERDAG 26 SEPTEMBER 1920 - OERSE BLAD
Rubriek voor Vrouwen.
VAN EEN ENGELS CHE DOKTEBES.
AJe ik u iet© ga vertellen van den
Jevenslcop cn het werk van een een
voudige, maar daarom niét minder
iuteiTêisante Engelsclie vrouw, dan
fcioet ge wat ik u vragen mag, niet
(denken ,dat ik maar iets vermin, om
«enige ©tellingen of men6cheu, die mij
peisoonlijk na aan het hart liggen, te
demonstreer en
Wat Ik wil navertellen kwam geheel
(ongezocht en ongevraagd tot mij en
werd zoo simpel en onopgesmukt
{weergegeven, dat men eenige moeite
had om te beseffen, tegenover iemand
van groote beteeken ie te staan. V- ant
Mrs. Herford, die hier in Howard
vertoefde voor een medisch congres,
maar misschien nog meer om zooveel
mogelijk en op alii cried gained van ons
land t.e. zien, vond zichzelf heeAemaaJ
niet interessant, maar wol alles wat
zij in zich. op wilde nemen. Als een
vrouwelijke dokter die haar speciali
teit van zenuwziekten maakt, van En
geland uit dergelijke aanbevelingen
meekrijgt, welke haar van regeer'mge-
Wege hier te lande alle hulp verzeke
ren en alle deuren openen, dan hoort
er niet voel scherpzinnigheid toe, om
te begrijpen, dat men niet met de
eerste de beste te doen heeft.
Stel u voor een klein onaanzienlijk,
meer dan eenvoudig gekleed persoon
tje, het haar eenigezine grijzend, maar
met 'n frissche teint, één van die men
ecben waarvan «Ie leeftijd zeer moei
te bepalen is; vooral daar zij, toen zij
eindelijk In Haarlem kwam, na een
vier daagse h congres 011 een ro ulreis
langs onze voornaamste opvoed ings^
en verbeteringsgesticliten, gevange
nissen en kinder tehuizen, eenige da
gen rust wel zeer noodig liad. Maar
heel veel rust gunde zij zich niet,
want behalve dat zij gaarne alles zien
,wilde wat in Haarlem voor vreemde
lingen belangrijk is, wilde zij haar in
drukken over Holland, cn IioMandechc
instellingen bespreken cn die aan onze
oivaring toetsen.
Laat ik echter eerst iets van haar
leven vertellen, zooals zij 't mij 'eed.
Mrs. Herford heeft medici; non
gestudeerd, nadat zij eenige jaren
verpleegster geweest was, en ging toen
in die dubbele kwaliteit naar Britech-
Iiïdiê, waar zij verscheidene jaren
hospitaal-werk verrichtte. Baar
trouwde zij met iemand, die handels
zaken droef en daarvoor dikwijls heen
en weer naar Engeland moest reizen.
Op één van die reizen werd haar kind
je in een zaekeuinxicliting te Ler.c.c
geboren en bleef zij daar toen maar
eem'ge weken als -dokter werken.
Toen zij men- kinderen kreeg (zij heeft
ér nu vier, volgens d© foto's drie
flinke jongens en één meisje), vonden
■de ouders het beter, dat de kinderen
niet meer heen en weer reisden naar
(Indië, en regelden zij hun leven zóó,
dal de moedor met liaar kinderen in
.Engeland bleef wonen en do vader
jaarlijks overkwam. In die jaren
heeft, zij nog in een paar Duitsche kli
nieken gewerkt, maar nam dan altijd
haar troepje mee, met een trouwe
kindermeid ,en richtte haar eigen
huishoudentje in, hetzij te München
of to Freiburg. Totdat de groote oor-
Jog uitbrak, die zooveel uit elkaar
rukte en op losse schroeven zette. Wie
heipen kon hielp mee, en waar
ontzagliik veel mannelijke doktoren
naar het front trokken, moesten de.
vrouwelijke collega s het werk thuis
doen. Zoo lang dat nu maar kon ge-
leuren op de plaats barer inwoning,
ir. het kleine stadje Reading, ging a:
les makkelijk. Iedereen werkte aard,
dus dat sprak van zelf, maar bezwaar-
ijker werd het, toen Mm. Herford
door de regeering naar een district
in Yorkshire gezonden werd, v.
veel grooter behoefte aan mreische
huip was. Zij vertelde mij, dat het
erntrai© punt een plaatsje was, dat
de meeste jonge mannen aan 'net le
ger had afgestaan en daarvoor dan
ook 'n eereschild had ontvangen.Maair
de eetr en de glorie waren maar
uïte-rdijik en hef leed cal de tranen, de
tragische werkelijkheid. Ge/urnen
jwaar men vijf zoons aan hel „vader
land had gegeven", waren geen uit
zondering. „Och", zaide dr. Herford,
,,u wfSït niet wat men met die moe
ders en vrouwen doormaakt, c-n het
ergste is nog als ze gaan beseffen,
dat liet alles voor niets is geweest. Ik
zeer hun dan altijd maar, «lat liet niet
vcior mets i» geweest, als ae mensch-
heid maar voelt, dat het een oorlog
tegen den oorlog was, en dat het
rooit meer mag voorkomen.
l_k yroeg haar natuurlijk, hoe zij
in dien tijd met haar gezin, voorna
melijk met haar kinderen geschikt
had. Maar ioi zulke tijden, .waarin
iedereen voelt, hoe men alles voor el
kaar moet over hebben, i© het heel
begrijpelijk, dat hierin vóórzien
werd, en de vrouwen, die slechts een
voudig werk konden doen, steunden
<te vooraanstaanden. Reading is een
c.uierafdeeling van de universiteit van
Oxford, heeft zelf voel studenten en
tehuizen voor mannalijike en ook voor
vrouwelijke studeerenden. Zoo is er
ook een leerschool vopr de a.s. onder
wij&krachten, deze word nu uitge
breid met een internaat voor de. kin
deren waarvan de moeders oorlogs-
werk doden. Het was één groot, gezel
lig gezin, waar diio moeders op haar
vrije dngen kwamen om met de kin
deren te zijn, maar waar me 1 alle
zorg en werk van haar afnam.
Mns. Hen-ford heeft in d© oorlogsja
ren nog nnder werk gedaan, want
toen in 1915 in Londen liet corps
vrouwelijke politie-agemten werd op
gericht, verzocht men haar om deze
organisatie mede tot stand te brengen.
Be oprichting van dit corpr, door
Miss Drona Dawson, bedoelde een
keurcorps van hoogstaande beschaaf
do vrouwen te vormen, niet in de eer
ste plaats om de mannelijke politie te
vervangen, maar om zooveel mogelijk
in deze abnormale tijden misdrijf te
voorkomen, vrouwen te Dcschermen en
dc jonge 9oldaten, die door Londen
trokken naar geschikte gelegenheden
te brengen. Er werden liooge eisdhen
gesteld aan de officieren en sergean
ten van het geheel militair gedrilde
coips, dat na cenigen lijd uit 2000 per
sonen bestond. Men begrijpt dat Mrs.
Herford aitfi medisch adviseur met de
keuring der can did alen en verzorging
bij ziekte baar handen vol had. Toch
vend zij dit werk bijzonder interes
sant en vooral prettig, omdat zij zoo
dicht bij huis alle Zondagen bij haar
gezin kon wezen. Zij vertelde mij, dat
flit corps, wel door de Londemche
County Council, zooveel als onze Ge
meenteraden. erkend was, maar niet
door de Engelscbe regeering. Deze
begon op het laatst van den oorlog
ook vrouwelijke politic aan le steHen.
maar als lmlp en order directie van
het bestaande mannelijke corps- Of
Imt daaraan ag, of aan de mindere
eisohen dio hierbij van bekwé amheid
en beschaving werden gesteld,
maar volgens Dr. Herford was dez-
laatste instelling een mislukking.
De dokterfe heeft nu een kliniek
voor zenuwzieken in Londen cn rei
ie deren dag tussclien Reading en
Londen heen en weer. Ik vroeg haar.
ho:; zij dit nu met haar huishouden
en kinderen kon veneenigen. Ten'
site, vertelde zij mij, was haar man na
'don oorlog uit zaken gegaan en veel
tlruks, maar zij hadden een aangenn-
mn dochter, die wel vonscheid'ene col
lages aan de universiteit vólgde maar
verder altijd thuis was, en dan, zeade
Mrs. Herford, heb ik al sinds jaren
lv.ee uitstekende dienstboden 1). Ver
geet u daarbij niet, dat ik pas weg ga,
als de kinaeren naar ach ooi zijn en
voor den eten thuis kom en Zaterdags
en Zondags ben ik geheel voor mijn
gezin. Dezen zomer heb ik 5 weken
vacantia gehad en gaf mij op om ais
dokter en „moeder" mee te gaan met
r-eri jongenskamp naar de zee. Een
kamp piot 500 jongens plus mijn man
en ik en onze vier kinderen. Wij zelf
bobben er genoten, maar :nijn eigen
jengens vooldc-n zich niet zoo vrij als
de anderen cn te veel onder mijn
contröle."
Kinderen, óók de normale en ge>-
zonde, is wat Mrs. Herford het be
langrijkst in de wereld vindt en zij
meest alles weten van onze opvoe
ding, moreel en physiek. "We hebben
h'ier eamen heel wait voor haar jon
gens verzameld, postzegels, en de in
Engeland zoo vermaarde II oil and-
echo halve centen en vierkante stui
vers, ook onze Hoeksema-plat en en
spelletjes, als a-s. Kerstmiscadeak
ftjes. Deze vrouw leek mij de groote
kunst te verstaan vun zelf te clirige:
ren en anderen te leeren Tiet weak te
dofn, -wal zij niet meer waar kon
nemen. En nu haar oordeel over Hol
land en de Hollanders, in zooverre
als zij dat nu reeds geven Kon, nu
haar indrukken nog aoo jong waren.
W at inrichting en verzorging betrof,
vond zij de verbeter- en opvoedingsge
stichten, die zij gezien had, wel op
écn hoog peil staande, maar een nieu
we opvoeding, een nieuwe o rooming
in de geestelijke verzorging kon zij
niet ontdekken. Altijd, evenals in En
geland nog het systeem van opslui
ting en van weinig vrijheid, dat vol
gens haar zoo weinig geschikt maakt
om weer in de maatschappij terug te
-keer en.
Op één uitzondering n-i, én daar
was onze dókteres niet over uitge
praat, n.l. de Boddaert-te'. ruizen in
Amsterdam. Zij vond, aat dozi in op
zet en ethische bedoeling v«r boven
ales stonden wat voor deze categorie
do rorimiueele jeugd in Engeland ge
daan werd. Jutet het systeem van het
niet geheel onttrekken aai de huise-
ii.'ke omgeving wekte haa- groote be
wondering en daarnaast het vermij
den van het. neerdrukkende :,m ge
stichtssfoer, 'dar unifonm-kleeding der
'dood en de tucht, was hapir uitermate
syarpathiek. Gestraft, geknord word'
er rooit, slechts gewezen op «vat e-
itor is en indien een kind te or maat
schappelijk le dan tijdelijke plaatsing
in een kamer alleen. Daarbij ue gccto
tf actor van zelfwerkzaamheid, wat
bi) deze kinderen zoo noolig is en
niet het groote onderschei"! msschcn
jor ;iens en meisjes bij1 deze jonge
tl aderen. Ook de jongens cn juist de
lestigsten, koken het eten, en mimen
mee op, en daar al dit werk hoog
wordt gehouden gaan de kinderen liet
huis voortzetten. Zij woonde juist op
Maandagmorgen het praatuurtje bij,
waar ieder kind eeDs moest verteUeói
of 't een goeden of een slechten Zon
dag ha3 gehad. Wie heeft er mot va
der en moeder gewandeld, en toen
moeder helpen koken en opruimen?
Wie heeft er bloemen op de wandeling
geplukt en heeft liet huis mooi
maakt? en zoo meer werd er
vraagd.'
„Maar frl BoïMaert heeft den echten
Montessori-geest al sinds jaren toege
past", aside Mm. Herford, „zalf wer
ken. Zelf tucht, en geen opgelegde
orde" (U bont toch natuurlijk ook een
•volbloed Montessoriaan? onderbrak zij
zich Och als alle kleine kinderen zóó
werden opgevoed, dan zou na een
paar geslachten, het aantal der Rijks-
opvoedingegestichten en tuchtscho
len tot een minimum terug te brengen
zijn. Deze kinderen worden zoo gees
telijk sterk gemaakt, dof ze tegen den
r- .'chteri invloed van hun omgeving
kunnen, nl zuilen ze die niet altijd
verbeteren. Want wat beteekent het
«Mi jeugdigen op te sluiten en ze zóó
van liet kwaad af te houden, ééns
moeten ze toch weer de wereld in ei
zijn dan meestal niet sterk genoeg"
Op dit thema kwam zij veel terug,
er was hier Wel veel moois en goeds,
zij had den indruk, dat hier in Hol
land veel goed maatschappelijk werk
werd gedaan maar wat haar het
meest had getroffen, dat waren de
B o< I d a.e r t-tol i uizen.
Haarlem is voor vreemdelingen de
stad van de Frans Tfals-schilderiji
en dezs moest zij natuurlijk zien, lang
en aandachtig bekeek ze dio zonder
•vctó! te zeggen, en mij trof 'haar oor
deel, dat zij mij latei- gaf: ,,lk weeit
niet zoo hoe! veel van kunst af", zeiile
zij, „maar zooveel kan ik wel zien,
lat. dit schilderijen zijn, die de n
schon van hun tijd levend en waar
tc-ruggcvc-n. En dan verbaas ik mij
over deze karakter-types, niet zoozeer
van de mannen, want daar zijn naast
de genoegolijke levensgenieters, ook
fijnere en intellectuele gaziohten bij.
Maar de vrouwen, wat zijn ze hard
en koud en waardig en weinig ge
schikt, om het "leven van kinderen en
weezen te bestieren! Wat is dan het
karakter der Hollandsclxe vrouwen
veranderd, want haar beste trokken
lijken mij nu vriendelijkheid, eenvou
digheid en warme moederlijkheid."
Zoo ziet ieder schilderijen op zijn
manier, de één om dc techniek en ar-
iistieke waarde, een ander als cultuur
historisch bewijsmateriaal. Mits.
Herford is nu naar Duitschland
trokken om een paar weken in
kliniek te wei-kan en 'de toestanden
daar op le nomen. Zij voelt zeer inter
nationaal en is vol medelijden met het
Duitsche volk. „Hoe kon het ook
ders loopen", zeide zij mij, „met eeai
volk, dat opgevoed werd als hel Duit-
oohet' Jaren geleden, toen ik nog al
eens. in Duitechland was bij een
vriendin, Engelsclie van gebooite,
maar gehuwd met een Duitecher,
maakt© ik bet volgende voorval mee.
Zooals bijna alle Engelsclie kinderen,
had liet 6-jarig zoontje in dit gezin
van zijn moeder dit gebedje geleend
„Lieve Heer, zogen mijn vader en
mijn moeder en help mij om een lieve
jongen te worden". Maar de dreumes
kwam op school en de moester vroeg:
„heeft moeder je een gebedje geleerd?"
De jongen zegde het op. „O, neen', zed
de meester, „dat mag je nu nooit meer
zeggen, een Duitsche jongen bidt
zóó: „Lieve Heer, zegen onzen keizer,
en mijn sclrooimeester. Amen".
„Ik ga eens kijken", zei Dr. Herford,
„of de Duitsche kindertjes nu wat an
dere leeren, zoo ja, dan heb ik alle
hoop voor het Duitsche volk, maar
als het niet zoo ie?...,
P. J. WJLLEKES MACDONALD—
REYNVAAN.
1) De dienstbodenkwestic ie in En
geland nog moeilijker d{tn hier, ik
kan niet beoordeelen hoe Mrs. Her
ford met haai- meisjes omgaat.
De Ijsbeer
Het rook heerlijk io dc keuken.
Dc buitendeur was open gezet, de deur
naar de gang gesloten, opdat de baklucht
niet naar boven zou gaan, want juffrouw
Molleboon wilde haar commensaal verras
sen. Hij hield dol veel van flensjes, van
die kleine dikkortjes. drie in de pan gebak
keu. ract veel krenten cn rozijnen.
Zij lagen geel-bruin te sissen en te prutte
len in de heerlijke roomboter, van margarine
moest juffrouw Molleboon niets bobben d'r
eten moest goed zijn, de levensmiddelen van
dc beste kwaliteit, daarvoor keek ze niet
op 'n paar centen De maag, beweerde ze al
tijd, is bet middelpunt der wereld. Op d'r
klceding was ze erg zuinig, maar nooit op
d'r eten.
Intusschen had ze de ..dikkertjes" op een
bord gelegd en er met bet groote mes de uit
steeksels. uitloopers van het meel. afgesto
ken da! gaf mooier oog cn die gebruin
de stukjes voor^ dc bal gegooid, die miau
wend om baar 'been streek, kopjes gevend
tegen baar fluweelcn toffels.
Toen zij de versnapering boven had ge
bracht, keek. mijnheer Van der Lam haar
cenigszins verrast aan, en niet zonder ver
wondering vroeg bij
Is u soms jarig, juffrouw?
Dc juffrouw glunderde even.
"Welnee, meneer! zei ze, 'baar banden
op de heupen plaatsend, dat weet u toch wel
beter.... De volgende maand pas..., de
vijf en twintigste.
Ooh, ja!Dat is ook zoo.... Ik
dacht er niet aan.
Nee..ziet u, lichtte dc Juffrouw hak
kelend toe. ik morlc, dut k wat weinig
aai appels liad geschild., en toen doch 'Je.,
dan maar 'n flcnsie d'r bijder houdt me
neer toch zodveul van. ziet u!
O. juist! Nou, 'k vind 't best. hoor!
Maar toen juffrouw Molleboon eenige
oogt-Jiblikkeii daarna de tafel bij mijnheer
kwam afnemen, bleek het toch, dal ze met
die flensjes-bakkerij écu diplomaticken zet
op 't oog had. Ze had er nice bereikt, dat
ze mijnheer Van der lam in een vrij goede
stemming had gebracht, dat bemerkte ze wel
en daarom stak ze onder het afnemcD ook
maar onmiddellijk van wal.
Zij vertelde lien» met een grooten omb:i3l
van wooiden. dat het kamertje boxen-achter,
dat zoo wat als ccn berghokje werd ge
bruikt. zou worden opgeknapt, om als zit-
slnapkamer te worden ingericht, voor dc
nieuwe onderwijzeres, die hier j..u was be
noemd. en die nergens kanicm kou krijgcu.
't Was maar tijdelijk; als zc wal anders
kon vinden, ging ze weer heen. Maar juf
frouw Molleboon had haar graag willen hel
pen. Ze was nog zoo jong en een goede
kennis, ja. eigenlijk nog familie van baar.
Menecr moest hel maar zoo lang voor lief
nemen, "t was wel waar, meneer was uitslui
tend bij haar gokouien. omdat zij er geen
berocpspension op na hield cn bij de eenige
commensaal zou zijn, maar in dit geval, zou
meneer dat wel willen schikken, 't was maar
tijdelijk!
Mijnbeer Van der Lam had vreemd opge
keken. en heel veel tegenwerpingen ge
maakt; hij had liet juist, zoo naar genoegen,
zo,o geheel alleen bü juffrouw Molleboon; en
nu een juffrouw, een onderwijzeres nog wel.
veel coinjilirnenten en erg pedant, natuurlijk!
Enfin! 't Was gelukkig slechts tijdelijk, en
juf:rouw Molleboon kan best een cxtra'tje ge
bruiken in deze dure lijden. Daarom bad hij
er ten slotte in berust, maar zich ernstig
voorgenomen bij het geringste conflict, of bij
den minsten overlast van die nieuwe huurster,
er ceu eind aan te maken. Dan kon ze kie
zen of dcclcn: or dc onderwijzeres, óf hij er
""rrans van der Lam was architect eu om
streeks dertig ja3r. Hij had hard moeten
werken, om zich een positie te verschaffen,
ma.ir nu was hij er langzamerhand boven op
gekomen. Iiij bad veel eu mooi werk cu zijo
adviezen op bouwkundig gebied werden
overal gevraagd. Hij zat tot over zo oorci
in de bezïghedeu en werkte op z"n kamer
nog dikwijls tot Iaat in den uaeht. Aan genot
daclit hij niet veel en hij kwam zoowat ner
gens Hij ging zelden uil; ccn enkele maal
bezocht hij een vriend, die omgekeerd weer
een:- bij hem kwam oploopcn, cn eens m de
week ging hij naar dc soos. daar liij een lief
hebber was van een partijtje schaak. Om
gang met vrouwen had hjj nooit gehad; hij
kwam zelden in gezelschappoll waar dames
waren en hij zocht die kennismaking nim
mer. llij bad omtrent liet zwakke geslacht
zijn eigen bijzonder oordeel, dat nooit onver
deeld gunstig was; integendeel wist bij van
dc vrouwelijke eigenschappen juist altijd dc
meest ongunstige op te noemen cn sterk uaar
vorc-u te brengen. Bij ziju vrienden en ken
nissen slond bjj dan ook vrijwel als een
vrouwenhater bekend.
Toen er eenige weken verstreken waren,
had de nieuwe juffrouw de kamers kunnen
betrekken.
Jo Yünk was, na voor het examen geslaagd
te zijn, bier cn daar werkzaam geweest als
„tijdelijk", om eindelijk, na veel sallivitcc-
rcu, hier tot raste onderwijzeres benoemd tc
•worden. Zij was een der dochters uit een
groot gezin, en Vader had er erg op gestaan,
dat zijn dochter zou trachten onderwijzeres
te worden, om zoodoende haar eigen brood te
kunnen verdienen. Jo gevoelde echter niet
veel voor hot ouderwijs; ze wan te vroolü'k
van natuur en vatte het. leven van een veel
te iucliligen kant op, om zich met crust op
studie te kunnen toeleggen. Zij was na veel
wederwaardigheden eindelijk geslaagd en
trachtte daarna liaar werk in do school zoo
goed mogelijk te doen, doch bepaald van
harte ging het nooit. Zij bad aan het toonccl
gewild cn daarom gaarne dc laoceeisehool
bezocht, al- vader «'r maar van bad willen
hoe-ren. In de liefhebbcrij-elub speelde ze
altijd mee en met succes: meermalen luid
men in het plaatselijk blad liaar geprezen
om haar goed vertolkte rollen. Zij was
steeds vroolijk en opgewekt en zong den beo-
len dag Allerlei opcrcfte-wijsj -s kende zc
van buiten cn elk oogenblik schalde het een
of andere refrein door het huis. Den eersten
morgen, dat ze van haar nieuwe pension naai
de school wilde gaan, kwam juist nênhecr
Van der Larn z'n knmer uit. ,Jiin Voglcin
sang im Limlenbaum. in lauer Sommer-
nacht", neuriede Jo. doch op liet zien van
haar incdc-commensa.il. liet ze dadelijk c;n
opgewekt „morgen, meneer" Imoren.
Van der I am gromde Iets terug cn toen z;j
even bleet staan bij de trapleuning. wee3 b-'i
baar met een kort gebaar naar dc trap en
Toe, gaat uw gang'
Beneden gekomen, nam hij z'n ficlc. stapte
vlag op en reed onmiddellijk liccn, zon,Ier
verder eenige notitie van dc juffrouw te ue-
Brrr! zei Jo, waf 'n ijsclijkc man!....
Dc juffrouw beeft niets le veel van liern
verteld.... Zonderling, dat zoo'n man Vu,
der Lam heet.. Hij heeft meer van een
beer.. Hij is zoo kond als ijs Hu! net
'n ijsbeer!.... Ha! bal ha! lachte ze. zoo
zuilen we boni voortaan noemendc ijs-
Frans van der Lam zorgde in den ver
volge. dat bij 's morgens reels vertrokken
was, voor juffrouw Vlink naar school
ging. Eens op een dag. toen hij op z'n ka
mer koffie had gedronken. Iets wat gewoon
lijk nooit thuis gebeurde, en weer naar zijn
werk wild© gaan. zag hij. met z'n fiets
buiten gekomen, juffrouw Vlink bij baar rij
wiel staan, meewarig kijkend naar een slap
pen voorband.
Och, meneer Van der Lam. zei ze, mag
'k even uw fietspomp?
Hm!Rijdt u véél fiets? vroeg
Van der Lam. barsch.
O. héél veel!.Ik ben cr dol op!
Dan zou 'k beginnen met 'n pomp tc
koopui! antwoordde Van der Lam, met te
genzin haar dit instrument gevend.
llé! vv.it 'u engerd! mopperde Jo voor
zich, terwijl zij hegon het gummi-slangetje,
aan liet ventiel 1c schroeven.
Daarna zette ze bet neusje van haar ver
lakt geschoeid voetje, in den grooten beugel
van de pomp. en begon toen met inspan
ning den zuiger op en neer tc bewegen.
Hè! Wat was dat moeilijk, zc bijgdo cr
van. Doch de band vertoonde geen nicrk-
baie zwelling. Mei een cynisch glimlachje op
het gelaat, stond Van der Lam die mislukte
pogingen aan te zien.
Geef es hier! zei btj. eindelijk, ik heb
geen tijd langer ie wachten.
Met z'n voet op den beugel, gaf bij forsch
een paar krachtige slagen, voelde toen even
den band, deed nog een slag cn daarna was-ie
als ceu kei zoo liard. Vlug schroefde hij het
slangetje los. stapte met z'n pomp op de
fiets, reed dadelijl. heen eu hoorde niet
eens meer, dat jufrouw Vlink hem ccn
„hartelijk dank" nariep.
Voor Jo bleef bij een echte ijsbeer, „maar",
zei ze lachend tegen juffrouw Molleboon, „ik
zal ben. wel weten '.e temmen".
Mijnbeer Van der Lam gaf echter voorloo-
pig geen kans. dat ze daartoe in de gele
genheid zou komen hij ontweck liaar meer
en meet hij vond haar een luiruebtig
schepsel, een brutaal nest. dat alleen scheen
te leven voor haar plezier, met baar altijd
durend gezang i n gelach.
Op een avond zat bij druk tc werken, be
zig een ongewikkcld gevel-plan te projec
teeren, toen cr luid op de deur werd ge
klopt. tiet was warm in buisVan der
Lam had bet raam hoog opengeschoven en
zat in z'n hemdsmouwen, maar daar hij niet
anders dacht, of juffrouw Molleboon kwam
even vragen, of bij nog iets hebben wilde,
riep hij. zonder van z'n werk op tc zien
„Binnen!"
Hij schrikte dan ook. toen bij plots met
heldere, radde stem boorde
lieeft u ook ccn postzegel voor me, me
neer Van der I,aiuV Ik heb 'n brief ge
schreven eri nu heb 'k geen eukclen postze
gel meei en alle winkels zijn al diebt
Van der Lam baalde dc schouders op, stond
geërgerd overeind, schoot haastig z'n jasje
Juffrouw Vlink. T is hier geen postkan
toor, gromde hij,
Nee. dat zjo 'k wel. was bet bescheid
van Jo, terwijl ze parmantig op den hoek
van de groote tcekeutafcl ging zitten, "t ziet
er hier veel gezelliger uit, boor! dan op 't
postkantoor Wnt 'n mooie kamer beeft
u bïeiErg leuk ingericht.. Zoo echt
huiselijkWal 'n aardige plaat is dat!
O, wacht es dat is uit do sprookjes van
Grimiu. de zeven Zwaben. niet?.. _'k Mij
best gclooven, (iat u hier graag zit -'n Mooi
uitzicht ook11 heeft heel wat gerieflij
ker kauier dan ik Maat natuurlijk, u
heeft de oudste rechten, hè? 0. wat is dit?
vroeg ze pints, wijzend op een vacht voor
de schrijftafel, oen tijgervel.'
Nee, een vos! antwoordde Van der Lam
kort, terwijl hij bezig was in een doosje op
de schrijftafel naar een postzegel te zoe
ken. Wou ïi niet liever gaan zitten? vroeg
hij sarcastisch, ccn stoel prescntcerend.
Niet noodig. hoor! ik zit hier best!
antwoordde Jo, met baar been schommelend.
TÏier is 'n postzegel, zei Van der Lam,
moet 'k cm er soma upplakkcn ook? vroeg
hij, met tergend sarcasme.
Ja, doe dat es! repliceerde Jo. hem den
brief toewerpende.
Frans plakte zoowaar den postzegel op
den brief, gaf' hem baar terug en ging toen
weer zitten en nam z'n teekenpen op, alsof
hij zeggen wilde „Doe me nu assieblieft 'n
plezier en ga heen".
Jo stond op, doch scheen nog geen plan
nen ie hebben om te vertrekken Ze liep naar
den schoorsteen, bekeek ccn meisjesportret
op 'n standaardje cn zei, bijj verrukt
O, wat lief!.... Wat snoezig!
i dat is dat?..
un stuk -
Wn zuster! antwoordde Van der T.am,
zjndcr moer, even naar baar opkijkend.
0-o-oL... Ik dacht Beeldig
hoor! rieji ze, in verrukking bel portret in
lfaar Jiand nemend, zc lijkt op u! ging zo
weer rafelend voort, O. ja, bccl duidelijk!
Nee maar.'vprckend'
Zc keek hein vlak in bet gezicht, toen hij
naar baar opzag. Even kleurde ze, waarop
bij z'n oogen wee* neersloeg.
Nu. ik zal ii niet langer opbonden-...
Wel bedankt voor dc moeite.... O. inaaï
nu zen 'k nog vergoten ie betalen
Komt wel terecht, zei Van der I„vm.
die al opgestaan was en de dear geopend
bieb!
„Dc hemel zij dank!" zuchtte hij, „vinde-
ljjk is zij weg.
Maar liet werk vlotte dien avond niet
meer. Hij meende nog aanhoudend dat vroo-
l(jk©. snaterende stemmetje te hooren van
juffremv Vlink, dat brutale ding.
Hij had haar eigenlijk niet van «lieiiBt
moeten zijn. nu zou ze hem voortdurend ko
men lastig vallen om het een of ander, H(J
had wijzer moeten zijn. Wat ceu vroolijk,
luchthartig schepseltje was ze auder*. Wat
kon zc smakelijk lachen. En voor het
eerst had hij liaar zoo dichtbij in liet gelaat
gezien war kreeg ze alleraardigste kuil
tjes in haar wangen, wanneer ze lachte.
Dat wibl ze blijkbaar, vandaar dal zc het
vermoedelijk zoo veel deed. Hij nam zich
voor z'n kamer voortaan af tc sluiten, als
hij er werkzaam was, dan kon bij zich even
tueel niet thuis houden. Nu hij haar gehol
pen bad, zou ze wellicht meer op hem re
kenen en elk oogenblik dat d i t en dan dat
noodig hebben. Zij met baar scluilkscho
kuilt jC8.
Inderdaad klopt" ze nog wel eens bij hem
aan. maar toevallig was hij dan werkelijk
niet thuis, zoodnt liij van haar verzoeken
meestal onkundig bleef.
Op ccn morgen, toen hij wat later naar x n
werk ging en meende, dat juffrouw Vlink al
lang naar school vertrokken was, kwam bij
jnist in den corridor, toen zij haastig uit
baar kamer kwam met een opgestoken para
plu ie
Toe, meneer Van der Lam. zei zc. niet
commando-stemmetje, doe m'n parapluic eens
dicht, 't 1« een «lf-öpenspringendc, maar ze
wil nu niet meer dlchi. Heip ine es gauw.
Ik bui al zoo laat!
Frans van der Lam w ist met hoe bij t
had
Hoor es, juffrouw, sputterde bij tegen,
gaat u naar den parajiluiemaker. hè! Laat
die 't doen!
Drh. dan koiu 'k immers te laat!....
En 't regent zoo.
Inmiddels luid Van der Lam z n rol tee-
koningen op den grond gelegd c
scberni er was natuurlijk niets
gemaakt.
Klaar! zei Van der Lam barsch. en
maalt nou maar gauw dat je wegkomt, voeg
de hiï ei op hoogst onaangenamen toon aan
toe, dc rol teekeningen weer van den grond
opiemcnd.
Er waren al eenige maanden verloojicn en
nog altijd was Jo Vliuk hij juffrouw Molle
boon het gelukte baar maar steeds niet an-
doie ïcnme.r* te vinden.
Frans van der T.am sprak er echter niet
meer over. berustte er blijkbaar in. Of bet
Jo gelukt was den ijsbeer te temmen, kon
juffrouw Molleboon nog altijd niet vol
doende uitmaken, docli bij scheen niet meer
zoo norscli te zijn en bij oniweek juffrouw
Vlink niet meer zoo. Zij werden zc'.t* wel
een.- samen en in gesprek sezieu. cu cou-
raaal had juffrouw Molleboon van veroazing
de hinden in elkaar geslagen en in -ver
wondering baar hoofd geschud, toen zij sa
men op de fiets wegredeu.
Het vva» ccnigo weken daarna, toen op ccn
•rgen mijubter Van- der Lam dc trap uf-
.mm. om naar zijn werk te gaan. met cca
stapeltje envelopjes in de hand. Hij gaf de
bovenste aan juffrouw Molicooon cn zei tol
Dat zal eenige verandering geven hier
in huis. juffrouw!
Met een gezicht van niet begrijpen, pakte
zc de smalle enveloppe aan. deed de porte
feuille-sluiting los cn h-aldc twee visite-
kaartje- ic voorschijn, van dun glanzend
papier, waarop met een eenvoudig lettertje
gedrukt stand op het C1'™,,
FRANS VAN DER LAM,
on OP het andere
JOHANNA DOROTHEA VLINIv.
'Zij stond eenige «ogenblikken paf cn liak-
kokle toen
As-je-iuc-iiou!Eu? vroeg z<J
vordei nog altijd verbouwereerd.
Zooals ii ziet' lachte Frans, dc ijsbeor.
is gclcmd.
De heer Van der Lam nam z'n intrek in «le
directiekeet van bel gebouw, dat hij onder
handen had cn liet juffrouw Vlink zijn ka
mers betrekken.
En toen hel villatjc. dat hij voor zieb zelf
L.,,1 amn «.."'I «M «rt
lijk voltrokken cn nam ook Jo ^sdteKJ van
de woning, waarin ze ntci gedacht had tob
lang te zullen blijven.
Toen was juffrouw Holleboon ba„r beide
commensaals kwijt eu stonden liaar kamers
weer ledig, in afwachting van an,l«rer. M"f
dc brave hospita jammerde, dat ze zoo n Pes
ten meneer toch nooit meer terug zou krijgen.
Och, 't is ook feiienlijk ra u eigen
schuld berustte ze. m'n grootje bad wel ge
lijk die placht altijd ie zeggen: „Je
moe' nooit hei sjiek bi] dc kat trengen!
Pamiil8È6ruiit8ii
UIT ANDERE DAGBLADEN*.
Getrouwd :B. Bosch an W. Jesso,
Harlrógen—Aiftstordam23 Sopt.: J. A.
iFortuyn en M. J. E. Mater, Amster
dam; J„ J. de Wolf en G. v. Tutoergen;
J. Bilt en J. v. d. Ziel, Amsterdam; H.
G. v. Eiteren en H. M. C. A. Geele,
Amsterdam.
Bevallen; 22 Sept. mevr. Dentz—Mo-
nalh z., Amsterdam.
Overleden: 21 Sept.: 3. Bot-terman 87
j., Amsterdam; 22 Sept.: J. F. Has-
eoldt-Drugjhom 69 j- Schoten (N-H j:
R. Bonniétlclienhauser -i9 j Am
sterdam, W. F. Kutjk—-Kleijn 89 j..
Utrecht. Ge Fokkink, Utrecht.
Feuilleton
EEN VERHAAL UIT HET OUDE
KAMERIJK.
Vrij vertaald naar het
Eugelschvan
BARONES ORCZY.
?8)
Maar
Öli. heetren! viel Gilles plotseling
ongeduldig uit. Misschien ver
trouwt ge mij mei?
De wijze waarop de twee Viaamsche
hoeren protesteerden tegen deze ver
onderstelling was niet zoo overtuigend
als ze geweest had kunnen zijn. On
der zijn masker fronste Gilles de
wenkbrauwen. Deze moeilijkheid had
hij niet voorzien. Hij kon scheiden
von Jacqueline ja! inj kon haar
beeld uit zijn hart rukken, nu zij Jiem
nooit kon toabehooren. Hij kon zijn
rol in dcae comedi? tot liet. einde toe
vervullen maar alleen op voorwaar
de dat hij liaar nooit w eer zou zien of
trachten <1© bedriegerij nog verder
voort te zetten, wat hem in liaar te
genwoordigheid 2oker niet zou geluk
ken.
Een publieke verloving! Een» plech
tige voorstelling aan liet volk. met
Jacqueline's iiand in de zijne, terwijl
liaur lieve oogen Item natuurlijk niet
tegenstaande zijn masker en zijn ver
momming, liet eerste oogenblik al
zouden herkennen- Er was toch een
grens aan wat hij zou kunnen verdra
gen. Het was voor Gilles al erg ge
noeg om aan haar le denken als de
vrouw van een anderen man, die
haar bovendien geheel onwaardig was
Nu kon hij niet verder gaan. Zelfs zijn
eer en trouw konden hem niet dwin
gen moer te doen.
Het scheen werkelijk alsof de gril
len van hot noodlot nog op het laatste
oogenblik de scliitterende plannen van
do koningin viui Navarre zouden be
den-ven. De VJaamsche heer en zagen
er koppig uit. Het scheen Gilles toe
dat zij elkaar een veólbeteekenenden
blik haddon toegeworpen terwijl hij
een oogenblik zweeg en nadacht over
wat hom te doen 6lond.
Dit maakt© Gilles vastberadener dan
ooit. Hij voelde- zich als een dobbelaar
die zijn laatste bezit op het spel zet.
Wat mij betreft, heeren, zeide hij
met goed gehuichelde hooghartigheid,
ik zou mij op dit oogenblik niet
tot zulk een publieke vertooning kun
nen Icenen. Zijne Majesteit mijn broe
der zou het ook niet wenschen. Wan
neer ik Kamerijk als overwinnaar bin
nen trek zal ik mijn bruid opeischen
cn niet eerder.
Deze laatste zet was zonder twijfel
heel brutaal. Als de Vlamingen tegen
stribbelden was alles verloren. Met
bijna bovenmenschclijke inspanning
slaagde Gilles er in mterlijk. kalm ie
blijven" en de oppervlakkige onverscliil-
Lighedd. te bewaren <Üc de Vlammgen
al dien tijd al gehinderd had. Blijk
baar had ziju toon hen boos gemaakt,
zooals al zoo vaak gebeuld was, en
Gilles kon wel zien dat d'lnchv op
het punt stond een weigerend ant
woord te geven. Maar weer won hiex
du voorzichtigheid; de koppigheid van
d© )>eide heeren was minder gewor
den na de Laatste woorden van „Mon
sieur". Misschien gevoelden zij bei
den wol dat de zaak al te ver wus door
gozot en dat zelfs iemand die zoo
wispelturig was als Monsieur zich nu
niet moeu zuu durven terugtrekken.
Hoe het ook zij, toen Gilles een oogen-
blik later op ongedruidigen toon vroeg
Wat zuil ge nu doen, Messire?
Kunt ge er niet op vertrouwen dat
ren prins van 't huis van Yaloia zijn
woord houdt' antwooixide d'Incliy
zonder aarzelen.
0, zeker, Hoogheid!
Welnu dan? vroeg Gilles.
Er valt verder niets over te zeg
gen. zeide Lalain. En al© uwe
Hoogheid ons werkelijk wil verla
ten
Ik wensch mij zoo spoedig mo
gelijk bij mijn troepen t« voegen.
Dan zal alles gebeuren ïooals
uwe Hoogheid iiei wenscht. Ik zal er
voor zorgen dat ailcs in orde gemaakt
wordt om u een veilige en geheime
reis to bezorgen.
Gij zijt meer dan vriendelijk,
Messire, zeide Gilles, die slecht© met
moeite de verrukking verbergen kon
di© hij voelde. Zooals gij weel, is
Messire de Baiagny, de bevelhebber
van mijn kamp, nu in Kaïnorijk. Hij
zal mij gedurende mijn korte afwezig
heid vervangen.
Daarna w-erd er weinig meer ge
zegd. De laatste minuten van dit be
langrijke onderhoud werden geheel
gevuld met hete formeelo afscheid. Gil
les vond het moeilijk om niet te. Riten
merken hoe zeer hij er op gesteld was
om weg te komen: wel tien keer in die
paar minuten was hij op het punt
zich t© verraden, want het scheen in
derdaad belachelijk dat de Hertog
van Anjou er zoo ojjgestold zou zijn
om hce.ii te gaan. Miuir de beido Vla
mingen schenen nu heel gunstig ge
stemd te zijn. Zij schenen niets an
ders te verlangen dan Zijne Hoog
heid tevreden te stellen.
Uwe Hoogheid 261 niet vergeten
dat Kamerijk bedreigd wordt door
hongersnood, zeido d'Incliy eindelijk
op ernetigen loon.
Gun mij drie maanden. Messire.
antwoordde Gilit-s vol vertrouwen,
cn overal zullen de klokken luiden om
het ontzet le vieren.
Voor den öitocht van den Hertog
van Anjou binnen hare uiurein?
Eii de verloving van Jonkvrouw
Jacqueline de Broyart met een Fran-
schen prins.
Een gelukkig uur voor de Neder
landen, Hoogheid.
- En' een irotsch oogenblik voor
mij, Messire, antwoordde Gilles op
pleeliligen toon. Mant tfe Prins
van Yulois zui zijn bruid niet met
leege handen naar het altaar gelei
den. üe vrijheid van d,o Nederlanden
zal haar huwelijksgift zijn.
Amen, zeiden de Viaamsche hee
ren ernstig.
II.
Zij kusten de hand die hun ^na-
stoken werd; zij bogen dc knii^ I
men afscheid van hun ho^"
met alle eerbewijzen dio 8
zijn rang toe kwamen
Maar op het oOgen1"
eindelijk in gesluar'
oen fA zclf- VO-- z»Jn voetstappen
hadden ot><»dio'^on weerklinken in
groote lil»-"- "1 'I- "8™
diiur vai deze twee edele heeren.
ul rouvemeur trok inkt, pen en pa
pier naar zich toe, met bijna koorls-
Lhtige liaast, toen begon hij te schrij
ven. brief na brief» terwijl zqn vnend
hem in stilte gadesloeg. Meer dan een
half uur lang hoorde men geen geluid
in de kamer behalve het krassen van
nl.ik dat Gilles cr
was te ontsnap-
ichy's ]>en over het papier. Eerst
toen cr een etuk of zes brieven ware©
geschreven, peteskend c-n verte*"
maakte Lalain een opmerking.
Z,,t ge talig bevelen tót Voudm"
om morgen een feestdag
vroeg hij- ,nchy.
Ja, antwoorddede Laudas om
En bevelen #an sTad te ver-
iemand toe te
laten?
dacht ik aL Vertrouwt ge
.-frins niet?
0112eSe©ii, antwoordde de ander kort-
Jij wel?
Toen Latein geen antwoord gaf om
dat d'Incliy hem wél begreep ging de
laatston op korten bevelenden toon
voort-
Wilt ge zelf oven naax den schout
toegaan, Lalain? Log hem uit wat onze
bedoeling ie. Een receptie op hot
stadhuis, de tegenwoordigheid van da
schepenen en de ifleesters van de ver
schillende gilden, de aankondiging
■an de verloving zal van het balcon
af aan het volk worden voorgelezen.
De schepenen moeten er voor zorgen
dat er ren f'.inke verzameling volk op
de Groote Markt is en dat tic heel«
stad togen tien uui 's morgens vi.igi
en een feestelijk aanzien heeft.
Het Bal dadelijk gebeuren, zeide
LaLain eenvoudig.
iWordt vervolgd).
