De wilskrachtige
secretaresse.
■PÉL
I ij ip ar
von nipt genummerd te worden. Ou .iy
ook nog eon schoolreisje waltont
BOB ZONDEK ZOBÜ. Jo ruaJsel is
good.
BOBBlfiliT. -- Jo riuidsel is gpwl. Was
jouw vader ziek? En hou ia hot or
ELZKN'K-ATJB. Beu jo Woensdag
prettig wet tanto naar duin gowoost 1 l)at
■proekwoord was lieuscli zoo moeilük uiot.
Bat zul je nu zelf wel inzien. Heb jo al
K'"S los gozwonunenl
DE ÖC1HPBEB1N- Bibber je met
weer, als je in 't water komt! Woens
dag hoop ik den nieuwen wedfltryd te
geven. Ban zul je eons wat zien.
WIP VAN 'T STOELTJE. Bat was
dus oen lovend vrachtje in de kast. Ze-
kor, als ze grooter zyu, wil ik er jo wel
oen plaatsje voor afstaan in de Buil-ltu-
bnok. Moeder heeft zeker behalve de 5
katten nog wol een tweeboeuig poesje 011-
der hu ar drietal. Jy had uatuurlpk wel
gewild, dat moedor dat kleine kindje
maar gehouden had. Wat zul jo van
soinor liuerlyk mot haar speleu.
LJLNA P. Ja kind, iedereen is uiet
•oo trouw als jy. Je port je buurtjos nog
maar eens flink nan. Is moeder nog in
Oorltnmf Ik kan me wel begrypen, dat
Opa blij ia met dat bozook. Misschien
nooiut moedor hom wel moe terug naar
Vogelenzang. Leuk, als dat nichtje dan
ook weo kwam. Je raadsel is goed.
BUINKOOSKE. Nog mot jo go-
daohteu aan duin on zee? Ben jo op
•chool al weer by?
W. BLOMBERG—ZEEMAN.
v. d. Viauostr. 21r.
17 Jnni 1922.
„Wilskracht 1" zei de eminente lec
tor, „Wi.skraoht is alles! Die inoast
naarstig aangekweekt woi'den. lit ben
overtuigd juffrouw eli Winchester,
van het noodzakelijke van wilskracht
in alle omstandigheden van het le
ven'
,,L)at ben ik .vo.komen met u eens",
zei de nieuwe secretaresse, en glim
lachte aangenaam.
Hi] merkte met genoegen op, dat
zij niet al.een een aangenamen glim
lach had, maar ook een bijzonder
aardig gezichtje. Niet. nattmilijs;,
dat de groote lector daar in de versie
verte om gaf.
James Morgan of „Ordelijke
Morgan", zooals zijn vrienden hem
noemden, ©telde geen oei ang ,n
vrouwen. Wat het geestelijke betrelt,
kwamen zij bij iiem niet m aanmer
king, en daar „ordelijke Morgan"
geen ander standpunt erkende, dan
het geestelijke, is het onnoodig te
zeggen, dat zij in zijn leven heele-
maal niet telden.
De bijnaam „Ordelijk©" hadden
zijn medestudenten aan de Hooge-
echool hem jaren geleden gegeven en
had hij nog steeds. De naam teekende
hem geheel en al.
„Jide", verkondigde hij steeds
gaarne, „is de kern van alles. Wees
ordelijk. Verdeel ie leven in afgeba
kende stukken, laat je gedaohten niet
doelloos van het een naar het andere
afdwalen. Heb voor elke gedachte een
Cigen plaatsje in je geest."
Daar hij zoo methodisch was, hield
Jarnes Morgan natuurlijk niet vun het
romantische. In zijn geest had iedere
gedachte haar aangewezen pmats, en
was er dus geen ruimte voor zoo n
onberekenbaar iets als romantiek.
Homantiek laat zich niet binden,
ze heeft een neiging zich gohecl vun
de geest meester te maken en alle or
de en regelmaat, die er heeifiriit, om
ver te werpen
Ordelijke Morgan had een afschuw
van emotie; hij wist dat die soms de
meest logische geest kon ontwnien
ten. Hij moest evenwel toegeven, dat
het toch wel prettig was, om te wer
ken met een meisje, dat er aardig
hitziet; het bracht de harmonieuze
stemming, die zoo noodzakelijk is
voor goed werk. Maar het feit, dat
zt er goed uitzag telde touli maar
weinig in verhouding tot het feit, dat
ze intelligent vvas.
Ze was werkelijk verbazend intel
ligent, dat meisje! Hij merkte bet
den eersten den besten dag, dat ze
bij hem in betrekking kwam als s*>-
cretaresse, al op. Haar' stenografie
wus uitstekend en baar typen feil oos.
Ilij vond het een genot, dat hij zoo
viug kon dicteeren, als zijn ged.icn-
ten gingon, zonder dat hij telkens
moest wachten, zooais hij steeds bij
zijn vorige secretaressen had moeten
doen.
Juffrouw Winchester bleek vlugger
te kunnen stenografeeren, dan hij kon
spreken, en zijn werk was na haar
komst beter dan hij ooit geleverd
had.
.Naarmate zij hem beter kende, werd
zij voor hem van grooter nut. Zij be-
greep hem buitengewoon goed. .-Vis
liij even aarzelde over een woord, zei
zij het en onverander.ijk was het het
meest geschikte. Dikwijls ook kwam
zij op een bepaald denkbeeld of
maakte zij eon opmerking, die liem
op nieuw© gedaohten bracht. Ge
woonlijk zou hij dat kwalijk nemen.
Ilij wus niet gewoon, dat iemand
en in do' laatste plaats oen vrouw
zich in zijn work mengde, maar haai-
opmerkingen waren meestal zoo juist,
aat hij ze graag overdacht en in
overweging nam, in plaats dat hij
haar berispt© op de koude, hoog
hartig© manier, waarmee hij bij zijn
studenten ontzag inboczemue
Sonte bespraken zij ook onderwer
pen buiten zijn werk. ilij veront
schuldigde dat, door zichzelf te over
tuigen, dat het met haar praten zijn
denkbeeiden verhelderde. Voordat zij
gekomen wos, zou hij nooit hebben
toegegeven, dat zijn denkbeelden ook
maar ©enigszins verhelderd moesten
worden.
„Voor een vrouw bent u werkelijk
intelligent", vertelde hij haar een3
in vol.en ernst. Ik geloof, dat u ge
lijk staat in verstand met een mid-
delmntigen man. Het i6 nog niet erg
veel, natuurlijk, maar „voor eon
vrouw is liet werkelijk iets bijzon
ders. „Vrouwen", noteert u dat
even voor mijn lezing over „Vrouwen
in de Sociale Economie", voor de
eh ach, u weet den naam wel van
de Veroeniging, meen ik? „Vrou
wen zijn van nature niet in staat oiu
zich lang met één ding bezig te hou
den en er al haar aandacht aan te
besteden, omdat een groot deel vun
haar gedachten altijd verwijlt bij on
beduidend© aangelegenheden als
kleeding en uiterlijk. Ze helben een
ongelukkige voorliefde voor
„Opschik, kin beien en oppervlak
kigheid'' flapte juffrouw Winchester
er uit.
Methodische Morgan staarde haar
vol verbazing aan. Toen lachte hij
„Praohtig gezegd! Deze uitspraak
zuilen we vast in den tekst van de
lezing gebruiken Weet u, het onpret
tige van vrouwen is. dat ze niet eens
berekend zijn voor haar eigen vak.
De beste koks en de beste kleerma
kers zijn altijd mannen. Het komt
eenvoudig omdat de doorsnee-vrouw
geen bepaalde eerzucht heeft. Ge
looft u ook niet?"
De eminente lector had zich Iangr
zanierhand aangewend haar meening
te vragen.
„Zekerzei de secretaresse weer,
en glimlachte, als verdiept in haar
eigen gedachten.
Zij voor zich liad zekerlijk een be
paalde eet zucht.
Langzamerhand nam zij de leiding
van al zijn zaken. Zij maakte zijn
aanteekeningen voor de lezingen, tte-|
handelde de onderwerpen met hem, i
hielp hem met zijn "notities en zorgde
er voor, dut iiij bij koud weer een
dikke overjas droeg. Zij behandelde
ook zijn conespondentie; ze we geide
beleeid maar positief de talèoozo uit-!
ooodigingen voor bijeenkomsten, die
kwamen meestal van vrouwen, die
hem op een lezing gehoord hadden en
een kansje bij dien „interessanten
meneer Morgan" wilden wagen.
„Zoo'n bijzonder begaafd spreker,
weet je, ecu kluizenaar, en hij heeft
'zoo'n knap gezicht! Hij geeft niets om
vrouwen. Hij verfoeit ze, zogt men.
Dit was natuuilijk tamelijk overdie-l
ven. Hij nam nooit voldoende notitie
van een van haar, ombaar werkelijk
te grieven.
Morgan zelf was zich er nauwe.ijks
van bewust, hoe afhankelijk hij van
zijn secretaresse geworden was. Het
drong plotseling tot hem door, toen
om geen naspeurbare reden, juffrouw
Winchester licm de betrekking op zei.
„Maar waarom, juffrouw Winches
ter?" vroeg hij.
„Om particuliere redenen", ant
woordde zo kort.
„Oh!" Hij koek liaar onderzoekend
aan. „U gaat toch, hoop ik, niet
trouwen U bent werkelijk veel te
verstandig, om ouder te gaan in de
duffe atmosfeer van de huishouding,
als de vrouw van het een of andere
gewone mannetje.
Het verlichtte hem te hooren, dat
zij werkelijk niet met het een of an
dere gewone mannetje ging trouwen,
niet natuurlijk, omdat hij eenige
persöonljk© belangste.ling voor buur
had, hij glimlachte al bij het idee al
leen maar omdat hij het jammer,
van haar zou vinden. Verstand bij j
mannen was zeldzaam, bij vrouwen
was het op het abnormale af, vond
hij.
„Ik wil mij natuurlijk niet mengen
in uw particuliere aangelegenheden,
maar heeft liet iets met gold te ma
ken? Want in dat geval. Iconden wo
het denk ik, schikken
„Nee, het had niets mei geld tc Dia
ken, enkel en alleen particuliere >c-
denen.
Morgan liep met groote stappen de
kamer op en noer, terwijl hij m.t zijn
eene hand door zijn dikke bruine
haar streek, dat zijn vrouwelijke be
wonderaars zoo' graag zouden willen
streel en.
„Dus, u bent vastbesloten, juffrouw
Winchester!"
„Ja!" "zei zijn secretaresse, èn glim
lachte geheimzinnig
Hij was verüaasd over de chaos,
waarin zijn zaken kwamen, toen zij
weg
vas.
Zijn aanteckeningen bijvoorbeeld!
Ilij sprak nooit voor de vuist weg, en
was het ontwend ze in handschrift te
lezen, sedert zij alles typte. Boven
dien miste hij haar invallen en haar
tegenwoordigheid.
Hij wilde beslist geen ander© secre
taresse nemen, en werkte harder dan
hij kon, om zijn gedachten af te lei
den.
urn zich te dwingen tot iets nieuws,
nam hij uiuioodigingen voor lezai-
gen aan over voor hem ousympatme-
Be onderwerpen. Op henzelf den dag,
nat hij om twee uur gedurende een
uur moest spreken voor de „Vooruit
strevende Vrouwenclub" over
„Vrouwen in de socia.e Economie"
moest lnj om half vier oen lezoig uou-
•ieii over „Ue ware taak der rouw"
voor den bond van getrouwde vrou
wen „Dc geiukkige Huisvrouw", wier
wuchvvuord was Plicht en Toewij
ding.
Op den dag van deze lezingen was
OrdeiijKo Morgan voor het eerst in
zijn leven t© laat. Hij had de aantee
keningen voor de eerste lezing niet
kunnen vinden. Juffrouw Winches
ter bewaarde zijn aanteekeningen al
tijd tot het laatste oogenblik. Ze had
ze getypt en op hun eigen plaats op
geborgen, veronderstelue hij, en ze
had zo hem aitijd zoo feilloos op tijd
gegeven, dat hij niet eens wist, waar
die piaats was
Hij doorzocht de heole kamer, maar
zondei succes. Wanhopig begon hij
een kwartier voor d6 lezing moest be
ginnen aauteekeningen te maken-
Om twee uur precies nam hij de no
tities voor de tweede lezing, legde ze
boven op de stapel, en sprong in een
atux. Wat zenuwachtig door zijn on
gewone niet-op-tijd-zijn, liep Morgan
hel podium op, pakte het eerste, het
beste papiertje op en begon zonder in
leiding aan zijn lezing.
De eerste vijf minuten werden zijn
woorden aangehoord onder een dood-
sche stilte, die of sterk geboeide aan
dacht, of de grootste verbazing ken
merkt. Daarna begon zijn gehoor on
rustig te worden, er werd gefluisterd
en gekucht; maar Morgan, heerlijk
onbewust van deze opwinding, die
hij veroorzaakte, ging urgo.oos door,
terwijl zijn geest bezig was met de
.onaangenaamheden, die liet vertrek
van juffrouw Winchester hem veroor
zaakten.
Wat een intelligent meisje was z©
toch! Hij was er verbaasd over, wat
een voorname plaats zij in zijn leven
en in zijn werk had ingenomen. Orde
lijke Morgan, die de aanteekeningen
voor zijn lezingen kwijt was! Het was
werkelijk absurd'.
Onderwijl had hij zijn lezing op zijn
gewone beproefde m.inier gehouden-
Het was voor een geroutineerd mai^
als hij, gemakkelijk het a's het ware
droomend te doen.
Plotseling merkte Morgan, dat meer
dan de helft van zijn gehoor, dé zaal
uit was gekuierdH ij hield op en
keek n iet-begrijpend rond, zoo iets
wus hem nog nooit overkomenHij
keek in zijn aanteekeningen en in
grooton schrik merkte hij, wat hij ge
daan had
In zijn haast had iiij do aanteeke
ningen voor zijn lezing ,,De' ware
Taak tier Vrouw" genomen, en dit
waren do „Vooruitstrevend© Vrou
wen".
Het was niet meer de moeite waard
om nog aan de andere lezing to be
ginnen, de meeste dames waren ai
weggegaan.
Als in een droom zocht hij zijn pa
pieren bij elkaar en verliet het po
dium en in één verbaz.ng over de
ontdekking die hij zoo juist gedaan
had, een ontdekking, die niets met
de verruilde leringen t© maken had,
ging hij naar huis.
Juffrouw Winchester had haar
adres en telefoonnummer achtergela
ten, „in geval hij ergens moeite mee
had". Morgan vond, dat dit wel de
gelijk zoo'n „geval" was, en belde
haar o,p.
Met een heerlijk" gevoel van verlich
ting hoorde hij haar bedaarde stem,
die hem antwoordde.
„Ik moet je zien, lieve", zei hij.
Hij had haar nog nooit „lieve" ge
noemd, en was nieuwsgierig hoe zij
het op zou vatten. Hij zou er wat vooi
gegeven hebben als hij haar gezicht
op dat moment gezien had.. .Ik moet
je spreken over een heel belangrijke
zaak Zou je even willen komen?"
„Nu?" Haar stem was niet onvrien
delijk.
„Ja, graag!" zei hij, en hing de
hoorn op.
Hij stond bij haar komst op het
haardkleed, nu wear op zijn taenen,
dan weer op zijn hielen, zooals hij al
tijd deed, als hij een moeilijk pro-
lileem moest oplossen.
„Juffrouw Winchester", zei hij
zonder eenige begroeting, „u moet, ik
zeg eenvoudig u moet l)ij mij te
rugkomen. ik heb zoo juist een vree-
senjke vergissing op een van mijn
lezingen begaan. Ik lean niet bui
ten u".
„Hot spijt mij", zei juffrouw Win
chester vastbesloten, „maar ik kan
heusoh niet meer uw secietaresse wor
den. Ik moet u eerlijk bekennen, dat:
dat baantje mi? niet bijzonder meer1
aanstaat".
„Nee! Ik veronderstel dut ook geen
oogenblik. Ik hoop dat oh
Morgan aarzelde, plotscCing wist hij
niet, wat to zeggen.
„Zou je dan willen komen als mijn
vrouw?"
„Dat wel!" zei zijn secretaresse en
glimlachte triomfantelijk.
ENGEZONDEN MEDE DEELING EN
a CO Cta per regel.
^suKim/fno
f onrust, gej&&qdheïd,o\'er<pdnrsnq
Cebrwk MW1H&RDTS
k Zenuw-iabisiten
Fcfkoke!-7Sd.bijApoIh.endrcgisïëni
MMRÜBEIËI.
DamredacttjurJ. W. van Dartelen,
Haarlem, Roosveldstraat 70.
Alle oorrespondentie, deze rubriek
betreffende, gelieve men te zenden
aaor bovengenoemd adres
„Wit speelt en wint" geldt voor aE©
vraagstukken.
Oplossingen der problemen uit deze
ruzriek worden gaarne ingewacht tot
uiterlijk Maandag 26 Juni a.s. bij den
redacteur dezer rubriek.
PROBLEEM No. 460.
Auieur: J. B. Sluiter Jr., Aarden-
hout.
Eerste publicatie.)
ZWART
J-LJ.
'mie
li O Dl i I i
Bil i I i li
I i I I
I l i
I l IQ i I
□□II
40 47 48 48 50
WIT
Stand in cijfers:
Zwart 10 schijven op: 7, 8, 10, 12,
13. 14. 20. 26, 34 en 40.
Wit10 schijven op19 .22, 23, 28,
33. 42, 43. 47, 48 en 49.
PROBLEEM No. 461.
Auteur: J- B. Sluiter Jr.,
Aerdenhout.
Eerste publicatie.)
ZWART
i ii i M
i i i i i
i i i i i i i i
i i i i i
Mil
m
i i i i
i i
Hi Pi
l
□llllll
WIT
Stand in cijfers:
wart10 schijven op9, 10. 19, 20
23, 24 .25, 27. 31 en 37.
Wit 10 schijven op28, 34, 35, 38,
39, 40, <12, 43, 46 en 47.
PROBLEEM No. 462.
Auteur J. B. Sluiter Jr,
Aerdenhout.
Eerste publicatie.).
ZWART
1 II 1 M M
M 1
I i i
185;
aai i i
i 1
i£i 1
I il M
sa
1 1 iSl
e
ri
p
I
m i
PI PI 1
i I
1 Ol 1
pl
1 1 Q
□i
WIT
Stand ill cijfers:
Zwart 10' schijven op6, 11, 12, 18,
23. 29, 30. 26 on 34.
Wit 9 schijven op31 ,32, 36, 38, 39,
43, 47. 49 en 50.
OPLOSSINGEN.
Dö auteurs oplossingen van de pro-
r:'rnien nos. 454 tot ©n mol 406 zijn
IN©. 454
Oplossing
Wit: Zwart
46—41 1019
35—30 24:35
34—29 2334
42—38 31 :42
21—17 12:43
47:29 36:47
20—24 47:20
25:1 16:7
1:27 13—19 (dc beste)
27—49
45—40 verforen.
No. 455
Oplossing
W it
44—40
23—22
42--37
38-47
35—30
30—25
20—14
25:1
1:91!
Zwart
18: 17
27:13
31 :42
21) 49
4935
35:19
920
16:7
verloren
No. 456
Oplossing
Wit:
27—21
18—12
26—21
21 :3
24:22
verloren.
Deze vraagstukken werden corect
opgelost door de volgende hoeren F.
A. Berkemeier-, W .van Haaien, W. C.
Groenings. W. J .A .Matla, P. Molle-
ma. II. G. en W. J. Teunis&e, Ph. F.
Ame'.ung, C J. van Wijk, J. Siegerist,
S. M. irons, H. Boks on J. van iljoy,
alien te Haar.emP. J. Eype en A.
Slinger, beide te Schoten.
fers-liverzlciit
BEDENKELIJKE RECHTSPRAAK.
Om,er ait opschrift schrijft dc Ne-
derfander
Het Hoopigéïeoli-tshof te Washing
ton heeft uitgemaakt, dat vakvereeni-
gingtn onder de Anti truiwt-wet kun
nen val-en en dat zij kunnen worden
annsprake.ijk gesteld voor 9c-hade, di©
door of tengevolge van stakingen is
aangericht.
Niet voor de eerst© maai dient zulk
een kwestie.
En met voor de eerste maal valt de
btoiiïring uü in dezen gees;.
Voor bijna vijftien jaar_ hebben
soortgelijke uitspraken in Engeland
de vakbeweging lam gelegd totdat
wetswijziging een berlia-ing onmoge
lijk maakte. Voor weinige laren heeft
men in Amenha de vakorganisatie
schuldig verklaard aan „samenspan
ning" en deswege haar vervolgd.
i'han3 valt zij onder de anti-trustwet.
Hetgeen aldus geschiedtachten wij
in dubbelen zin bedenkelijk.
Er wordt wet om d aan het recht van
vereeniging. Eu men doet dit langs
omwegen, niet royaal.
Indien iemand meen.t dat aan de
arbeiders het recht van vereeniging
moet worden onthouden of dat het
hun slechts zeor ten deele kan wor
den toegestaan laat hij een wet in
die riohtin gontwerpen. Dit den tijd na
1789 kan hii daarvoor il ustre voor-
oeokien vindon.
Maar wil men dit niet en blijft men
in de liin die in cte vorige eeuw al
meer is gevolgdvrijheid van orga
nisatie voor alle groepen dan
vermijd© men ook om met de linker
hand terug te nemen wat met de rech
terhand gegeven is.
Dit echter gebeurt voor en na üi
uitspraken als waarop wij doelden.
Een wet. die nooit mot het oog op
arbeiderswereid gemaakt is, wordt
daarop toepasselijk verklaard. Een
aansprakelijkheid, die naar recht, noch
naar billijkheid kan rusten op een
vakbeweging, wondt niettemin haar
opgelegd, zoodat zij daaronder moet
teniet gaan.
Dat de reohtea- in dit gev.al het hoog-
gerechtshof opzettelijk aldus van den
rovalen weg zou afgeweken rijn, aoh-
len wij natuurlijk teu eenenmalc uit
gesloten. Waarop het aankomst, is de
blik. dien de leden der rechterlijke
inacht bezitten op doel en werking der
nrboideisbeweging. Het moet door so
ciale voorlichting onmogelijk worden,
dat zij vakbeweging en trusty dat zij
staking en samenspanning in één adem
noemen.
't li? dubbel noodig. wanneer in
een tijd als de onro ©n in een land
Amerika de wind de vakbewe-
tegen is ©n dus de reohterlijke
macht wel een extra taak heef; om dt
organisaties te doen zeker sijn van
naar r-rolit en om deze *-r voor te
bewaren, dat zii-de dnr.i worden van
veelal willekeurige oordeelvellingen
der publieke opinie.
S8K0HBÜ Nieuws
E ZAAK-BESSARABO.
De zesde ziuing duurde maar kort,
omdat cea getuige, de stenotypiste Ca-
zenave gehoord moest worden, die niet
op dc zitting aanwezig was.
Maar Bessarabo verklaarde n.l. dat zij
den 3isten Juli, den dag volgende op
dien, waarop Bessarabo zou zijn verdwe
nen, niet haar dochter en den hber
öauphin, die met Bessarabo zaken deed,
op het kantoor was van haar man, toen
er plotseling werd getelefoneerd. Mej.
Cazcneve werd aan de telefoon geroe
pen cn er weid veel gelachen. Mevrouw
Bessarabo kreeg den indruk, dat haar
man telefoneerde. Dauphin herinnert
zich het geval, maar is niet zeker van
den datum, daarom heeft hij er over ge
zwegen.
Deze heer Dauphin heeft ook, na de
verdwijning van Bessarabo, brieven ver
nietigd, die hij voor mevrouw Bessarabo
aan een derde moest geven. Hij deed
zulks, omdat de brieven hem in het na
deel van BessaxaJjo ieken.
Een bediende van den vermoorde ver
klaarde nici ic kunnen geioovcn, dat
Bessarabo den 3'en Juli zou hebben op
gebeld. Men vermiste hem toen reeds ca
deed alle moeite hem op te sporen. Als
lnj had opgebeld, zou mej. Cazenave het
wel nebben verteld.
Aan het siot van de zitting van Don
derdag kwam net nog tot een incident,
toen dc verdediger, De Moro-Giaffctl,
door het publick en de in de zaal aan
wezige advocaten stormachtig werd toe
gejuicht. Het tumult werd zelfs zóö
groot, dal dc president zich genoodzaakt
zag, de zaal te doen ontruimen.
De tot nu toe verhoorde getuigen h dé
charge hebben al even weinig licht ia
deze geheimzinnige geschiedenis ontsto
ken als de getuige h charge. Bij het on
derzoek wordt dan ook meer rekening
bet gevoel gehouden. De verhoorea
zyn iQ zoover interessant, als daarb-j
dc stemming van het publiek duidelijk
naar voren komt. welke stemming zich
openlijk tegen de beklaagden, voor deu
crdedïger en legen het Openbaar Mi
nisterie uitspreekt. Men verwacht daar
om, dat dc pleidooien zeer levendig m
interessant zullen worden.
Een tieheiii,Zionig nsvei
Uit B -ustel wordt gemeld:
Op den hoek vai; de Rue Leopold et
de Hue des Princes tegeno ér het ge
bouw van de Brusselsche opera heeft
men bij het sloopen van een ke der-
muur ©en ménschelijk geraamte ge
vonden. De politie stelt een onder
zoek in, (laar aan een moord wordt
gedacht, waarb.j waarschijnlijk \cr-
scheidene personen betrokken zijn ge
weest. D© keldermuur, waarachter
het geraamte werd gevonden, be
hoort' tot een gro„t hui waar vroe
ger het Cafe de Parm, ee.i luxueus
nachtcafé, was gevest.ga.
op de plnats tc brengen, waar het
werd gevonuen, heeft men vermoede
lijk een gat gemaakt i den kelder
muur. vervo-gens eaa kuil iu den
gronu gegraven en daarna den muur
weer dicht gemetseld. Dit a les kan
echter onmogeiijK het werk van één
persoon zijn geweest.
EEN GENTLEMAN-Dlr-F ONT
MASKERD. Een gentleü'itin-dief,
zoou.s er in die crimineel© statistiek
geen tweede valt aan t© wijzen, werd
Uoor do Berlijnsche politie in do per
soon van den directeur Bermitat
ontmaskerd, wiens zaak zoo wmat
gevend was, dat hij er een prachtige
auto en drie eigen paarden op na
kon houden, terwijl lnj een weelderig
ingerichte woning met kostbare bi
bliotheek bezat. Bernutat was ret-ds
vele jaren geleden wegens inbraak
gearresteerd, doch allo aanteekenin
gen hieromtrent waren uit hel ar
chief der po.itie verdwenen. In do
woning van Bernutat vond men veie
sieraden en kostbaarheden, die hij
uit pensions had ontvreemd, alsmede
buiienlandsch geid, ordeteekenen,
enz. Men heeft reeds van vele üief-
stailen de bewijzen in handen, o.m.
van ean grooten diefstal in het westen
der stad, waarbij hij voor 1/2 mil-
lioen mark wist buit te make".
DRAADLOOS OVERBRENGEN VAN
FOTOGRAFIEéN TUSSCHEN ROME
EN AMERIKA. Door het draadloos
station San Paolo bij Rome is via
Nauen en Bar Harbour voor do eerste
maal een fotografie naar Amerika
overgebracht. De overbrenging ge
schiedde met behulp van de Selecu-
methode van Kom, die in den loop
der laatste jaren voor de draadlooze
verzending werd ingericht. I)o ita-
liaansche en .Amerikaansche pers t:o-
groetten deze technische gebeurtenis
met enthousiasme. Dezen winter had
prof. Kom persoonlijk te Rome de
rzend-toestellen vour de draadlooza
telegrafie van fotografieën geïnstal
leerd: de eerste draadlooze verzendin
gen van fotografieën hadden reeds in
Maart plaats tusschen Rome cn Mas-
sana, alsook tusschen Rome en sche
pen in volle zee.
DE SPOORWEGARBEIDERS IN
AMERIKA.
Eeu formecle mededeeiing vanwege do
leiders der spoorliedenorganisatics, wel
ke betrokken zijn bij de aangekondigde
loonsverlaging, zegt dat de overweldi
gende meerderheid der ingekomen ste.a.
briefjes zich ten gunste van staking
uitspieken. Het ledental van alle be
trokken vakvereenigingen bedraagt
andeihalf inillioen.
Ik zeg je dan, dat ik het geen
tweeden Keer op zoo'n rtiuiiior wensen
bij tc wonen, heet Mucsurlune hem
toe. Eerst breng je hem om Ztep,
Louis Soumes.
Je gaat, geloof ik. lost van j©
zenuwen krijgen, spotte Soumis.
Wou je er soms maar liever ver
der van af zien*? Ik geloof, dat je
kuidach begint te worden.
Macsarlane groep naar do trekpot,
en Harold dacht werkelijk voor een
oogenblik, dat hij die Soumes naar
het hoofd ging gooien, maar d© oudo
man beheersciit© zich en zotte de pot
weer neer.
Noem je het kindschheid ais
iemand niet van onnoodig martelen
houdt'? Het was werko ijk geen pretje,
liaui al dien tijd te hooren jammeren,
terwijl ze op den bodem van d© boot
lug. voor we vei genoi g van dt- Kust
verwijderd waren, om haar overbooru
te gooien. Het zeakje met Be al In net
je keurig uitgevoerd en met dien Ful
ton was hrt waarlijk een mce.lorstiik,
maar dien 'eersten keer heb jc een
groote dórnheia oegaun
Een mensch kan zich toch wel
©ens vergissen, zou ik denken, meen-
de Soames, maar wie komt daar
aan?
Het zul Phyllis zijn. die zin in
thee heeft gekregen, zei Macsrirlnnt».
Wat zal 7.ii boos zijn, als zo merkt,
dat. al de knekies or> ziin.
-Vu] etii zorg, zei boames, maat
uij scticeii loCli incl zou genee. Lit ui
OZijtt guuiuK, an li.j C11 JaUosai iitate
nievcu veruet zwijgenu wacu.eno, t«r-
w.jl itaroiu zijn „uem inu.g.a-
Be voetstappen kwamen n-uulnj en
uia uen noen. verscUoon dvzeiiue J©"'
ge Vloo.w mei ue !i,a.tl,.uuvvu wgei»,
nel tnoiiue iia.u en ae spitse hui, uie
riaroiu ruena meeimaien gezi.u had.
Even vroeg lnj zien aT, wat dit bclue-
keneu Kun, toen begreep hij, uat uic
het meisje was, dut zich voor Phydiö
uitgal, maar wuui was Phyl is uanr
net, Koude zweet brak liem aun ant-
liuiiien uit, want opeens beducht i.'ij,
hoe hij tie maniieu nog pa» oror ©en
siuchtufler had hooren spreken, dat
gewursio.d luid, om uit den zttk te ko
men ei'i dat daarna in de zee gewor
pen was. ilij trachtte zien wijs te ma-
hen, dat dit onmogelijk Phyllis hon
geweest zijn, maar du gelukte htm
iiiet, en hij had al zijn kracht noodig,
om zich te behecrschen en het niet
uit tc gillen van afschuw.
Het meisje kwam langzaam na
derbij.
Mficsarlanc wendde het hoofd om
er. riet» hanr toe:
Waar ben je zoo'ang gebleven?
We dachten, dat je niet meer
kwam, voegde Soames er aan too.
terwijl hij het restant van de koekjt!-
een beetje b:i zich uit de buurt schcol.
Het meisli. bleef eenice oogenblik
Ken stilstaan cn keek zwijgend van
den eéu naar den ander.
Wat is ©r nou aan de hand?
vroeg Soames. Zeg maar, wat ja
op je nart heul.
Nu, luistert dai. beiden goed toe. I
antwoordde hij op scherpe - '^.u. Ik
verbied jullie eens en vooi goed, zoo
hard „idiyllia" te roepen.
En waarom dat, al? ik het vra- j
gen fiiag? zei Soames, je heèt nu'
toch Phyllis, niét waar?
We moeten jo loc.i immers wel
zou noemen, tunvil.'e van do bedien-,
eten, legde ïViatsariune uit. Wat
zouden ze zeggen, als ze ons je Jane
hoorden noemen of Chicago Jane?
Je behoeft me niet flit d bij dien
naam te noemen en hem vooral niet
luidkeels uit'te gilleu. lit wil h 4 niet,
verata je me? lederen keer, dat julLie
haar naam uitspreken, denk. ik er
aun, hoe zij in utii z.ik worstelde,
voor zij in zee gegooid werd. Ju lie
hadden moet zorgen, dat z ?t be
wusteloos was.
Toen Harold deze woorden hoorde,
die maar al te duidelijk zeiden, hoe
vreeselijk Phyllis' duo.i geweest was i
cn hij dus wist, dat hij alle hoop, om
haar ooit weer te zien, moest opge-
ven. slaakte hij een dór-js u zucht en
bleef toen doodstil liggen Ilij gevoel
de een soort verjooving over z ch ko
oien en hoewe! hij een paar maal
fluisterde: ..arme Phvllis. arm kinl.1
schenen die woorden hem eigenlijk
zonder teel beteekenis, en toen de tra^
nen hem it.iig3 de wangen rolden,
verbaasde hij zich daaroter eh vroeg
hij zich af, waarom hij eigenlijk
sciircnie. liet kon immers niet waar
zijn, dat zoo iets yreeselijks niet Pnyl- j
lis gebeurd w us. De heinel zuu het im-
mors nooit toégostaan hebben!
Up eens kwam li iic. bebef, dal
hij, als hij niet oppaste, nog krank
zinnig zou worden, maar hoe moeet
hij daar eigenlijk voor oppassen?!
Toen bedacht hij, dat Iiij vooral niet I
Mnar
•er haar de zee moest kijken. Maar
dat was immers al te dwaas. De ze©
was zoo mooi en vredig.
Even later' hoorde Ju j Chicago Jane
weer zeggen:
Den Ken juli ia dus, om wat lk go
zegd heb.
Heel goed, Jane, antwoordde
Macsarlanc op den toon, waarme©
men tot een lastig kind spreekt, dat
tot kalmte gebracht moet worden,
maar ia huis moeten wij je Phyllis
of juffrouw Grey noemen, dat. kan nu
eenmaal niet ander?, ter wille van
die beroerde bedienden. Jc begrijpt
toch, dat ho! n<- -v oiding tot
praatjes zou geven en dat moeten wc
tot eiken prijs voorkomen, Jane.
Hooi goed. zei ze, je mag me,
als er ieniUnd in dc huurt is. cn het
bepaald noodig is, Phyllis no'men,
maar dat uitgillen van haar naam
moet niet weer gebeuren, lk kan het
niet verdragen, vooral hier niet, voeg
de zij er aan toe, terwijl ze met som
beren blik naar de zee keek,
Zeker bang, dat zo 't hoorgn zou,
zei Soames spottend, ©a bij je zal
komen spoktn.
Jane zag hem aan niet een uitdruk
king in haar oogen, die hem den er-
deren lust tot lachen benam.
Daar zou Jo wei eens gelijk aan
kunnen hebben, antwoordde zij.
Wat een onzin! mompelde hij.
Kom, drink je thee op, Jane, zei
Macsarlanc, en zeg niet meer zul
ke dwaze dingen. Er is nog nooit e©-.
van onze slachtoffers hij ons komen
spoken.
In ieder geval zijn mijn zenu
wen totaal van streek, zei de vrouw,
en ik verzoek jullie dus, haar naam
zoo min mogelijk te noemen. Waar
de melk? Allemaal op'? Dan had je
maar niet zoo lang moeten vveghij-
»n, bromde Soames.
Er moet nog een blikje gecon
denseerde melk achter <lai' rotsblok
staan. Den laakten keer, dat we hier
waren, heb ik bet er achter gelaten.
Ga eens kijken, of het er nog is,
Louis.
Doe het zelf, zei Soames nij 'ig.
Er is nog melk genoeg in het
kannetje, zei Macarlane, terwijl h;j
het Jane ove'-rcikte,
Zij nam het attn 611 dronk nu met
langzame teugjes haar thee.
Eu, zei z© einilewjk, hoe staat
liet nu met Uien Ciyife?
Wat wil je van nein? bee. Sotunos
haar toe. riij is nog springlevend,
als jc dat bedoelt.
Zooveel lo erger voor on?. Als j©
hem niet bijt„ds uit den 'vv,g ruimt,
ziet het er leelijk voor ons uit.
Onzin, zei Soames.
Let op mijn woorden, zei Jane.
Je zult misschien wel te laat in
zien, dat ik gelijk heb gehad, Louis.
Zou je nu ook eindelijk ©ens gaan
kijken, of het blikje melk cr nog Is?
Ik lust nog wel ©en kopje thee.
Zoo mal zal ik niet wezen. Zoek
het zelf, als je het hebben wil.
Dat mankeert er nog maar aan.
Dan drink ik de thee nog liever, zon
der melk. Maar nu weet ik nog niet,
Macsarlane, waar die Clyffe is.
Ik wou, dat ik het wist, zei Mac
sarlane. Zie zoo, zijn jullie klaar;
zullen w© nu maar weer rinar huls
gaan?
Ik blijf hier naj wat, antwoord
de Jane, maar denL er om, dat jc
dien Clyffe niet laat ontsnappen. life,
wat is die the© bitter!
Ik heb genoeg van je gezanik
over Clyffe ©n de thee. mopperde
Soames, Ik ga naar huis.
(Wordt vervolgd).
