Buitenlandsch Overzicht
Influenza
Siroop
ZAANDAMMERTJE. Een keu
rig heertje stond daar op je post
papier. Heb je veel pret gehad op
den verjaardag van zus? Hoe is het
met broer 1 Heeit hij de anderen niet
besmet Ja zek. r mogen cr in dc
pyramide woorden voorkomen,
grooter zijn dan een lettergreep-
BLOEMEN VRIENDINNETJE.
Ik waardeerde het zeer, dat jo
op je verjaardag nog geschreven
hebt. De volgende week hoor it ze
ker alles van het feest. Wat heb je
een prachtige cadoaux gekregenEn
wat Kun jo nu fijn knikkeren.
ORCH1DE mag haar schuilrfaam
houden.
AARDMANNETJE. Je raadsels
zijn goed.
GEMS. Dat was weer een reuze-
brief. Jij bent nog eer.s een fietsrij
der. Een mooi gezicht hè, als zoo'n
groote boot binnenkomt. Jammer,
dat je de spoorbrug niet cp hebt
zien gaan. Je hebt onderweg n:
goed uit je oogen gekeken. Heb je
nog vreemde schelpen meegenomen I
Vau wien heb ie al die namen ge
leerd? In die drie kwartier heb je
zeker aardig wat naar binnen ge
werkt. Jouw moeder is maar erg
knap, dat ze zelf kattctongcn kan
bakken- Wat zul je dien nacht lek
ker geslapen hebben. Aardig, dat je
voor de kippen ook nog een trnefcatie
mee bracht. Je raadsel is gced.
VERDERE BRIEFJES wordefi
Woensdag beantwoord.
W. BLOMBERG -ZEEMAN.
Haarlem, 17 Febr. 1923.
v. d. Vinnestraat 21 r.
Wraak is het wapen van
den zwakkeling.
("Uit het Dogelsch).
In d'e diepte van het raviin stroom
de de rivier wild tusschen de nauwe
rotsen door, een donkere zware wolk
hing dreigend over het landschap. Er
was geen zuchtie aan de lucht.
Het sombere landschap gaf goed de
stemming weer van" den man. die
voorover plat op een overhangenden
klip lag en naar beneden in de diepte
keek.
Een flinke groote man was Paul
Gonway. <n h:i moet er vroeger wel
knap hebben uitgezien. Maar nu,
hoewei hii noc seen dertig jaar was,
was - - gezicht al doorgroefd met
harde lijnen en begon zim haar bii de
ooren te snizen. De uitdrukking van
zun gezicht was norsch en barsch en
ziin oogen keken boosaardig. Het
noo.i'ot had ziin 9tcmnel op hes., ge
drukt.
Hii had een slecht passend, blauw
pak aan. dat klaarblijkelijk nieuw
Was. maar goedkoop.
EenHud lang lag hii bewegingloos,
in de diepste gedocht"- verzonken,
hii merkte niet eens. dat de lucht
steeds donkerder en dreigender werd.
Plotseling schrok hii op en staarde
naar twee mensclicn. die wat lager
dan hii, op een paar honderd meter
naar het zuiden toe verschenen.
Het waren een man en een meisje.
De man droeg vischeerii. liet meisje
had niets in de handen ze had een
kort mantelpak aan. stevige schoe
nen en een tweed slan hoedie. Een
breedgerande hoed verixwrc het gz.cht
van den man.
Paul Conway staarde onafgebro
ken r*»ar hen. z.in adem gin» koit en
gejaagd-
„Het is Sylvia!" stoott© hii er moei-
liik uit. „Maar. wie is de man!
Het paartje daar beneden hield stil,
en praatte druk. Toen maakte de
man beneden het vischtute los en zij
hielp hem.
Hoewel Paul niet kon hooren wat
ze zeiden, bcorde hii hen samen
lachen, zii schenen op bijzonder
vriendschappelijke voet met eikaar te
staan. Ziin ®ez!tht veranderde en hij
haalde zwaar adem.
„Het ia Harwood!" mompelde hij.
„Bob Harwood 1 ik ken hem! Hij
Jieeft ziin kans waargenomen toen ik
in de gevangenis wasMijn hemel, ze
moeten getrouwd ziinDe man ging
visschcn en hot meisje stond een
poosje dicht bii hem od een hoagen
rots er naar te zien. Toen ging ze naar
hem toe en gaf hem een kus op de
wang. Paul liet een onheilspellend
gebrom hooren, ziin nagels drukte
hii in ziin handpalmen. Op zijn ge
zicht stond moord te lezen.
Toen nam het meisje afscheid van
den geduldigen vissclier en begon
Pauls kent uit te klauteren. vlu« van
rots tot rots springende. Paul stond
ook op en ging nar. den anderen kant
naar beneden. Het struikgewas hier
en daar verborg hem voldoende. Hij
klom met de handigheid en de soepel
beid van een athlcct. maar de uit
drukking in ziin oogen zou elke
vrouw schrik aaniaveu. Terwijl hij.
van ruts tot rots sprong, vervulde hél
geluid van den donder de zware
lucht, maar hii lette er niet op. Hij
hooide het nauwelijks, hoewel on
weer in dezen tiid van het jaar iets
biizonders was.
Hii bereikte eer. punt twintig voet
boven de rivier, Daar bleef hi; wach
ter of zes bejiedensfrooms. Paul's
poozc oogen keken naar haar. maar
zii kerk naar den vissclier.
..lleb io nog geen geluk gehad?"
Bii het hooren van dien welbekenden
stem. trilde Paul ondanks zichzelf.
Drie iaar gevangenschap hadden hem
buna onherkenbaar veranderd, maar
Sylvia was liever geworden dan ooit.
Van een aardig liakvischje was zij
veranderd is oen knappe vrouw.
Paul's oogen dronken haai schoon
heid in. maar ziin hart was vervuld
van woede en jaJouzie.
locn Svivia nader kwam klonk d'e
donder opnieuw. Zij keek naar bo
ven en plotseling ontmoetten baar
oogen die van Paul. Eenige oogen
blikken staarden die twee elkaar aan,
Paul's oogen wreed en boos, de hare
onbeschrijflijk verbaasd.
„Ben iii het, Paul?" zei ze eindelijk
maar haar woorden gingen bijna ver
loren in het geluid van den donder.
Of was het eigenliik wel donder, dan
was het ren eigenaardig soort, want
het geluid hield aan en ging over in
een zwaar, dreigend geloei.
„Ja", zei Paul nijd.g. „ie ver
wacht ie mi' zeker nog niet?"
..Waarom zeg je dat zoo?" vroeg
Svlvin piinliik verbaasd
..Waarom ik dut zeg! Waarom
spreek ik eigenlijk tegen je! Je be
loofde me, dat ic od mij zoudt wach
ten. Je„„'
Het aanzwellend geluid overstemd®
z-in woorden. Sylvia schrok.
..De rivier! O, kijk....!"
Een groote re!c golf was plotseling
over de rotsen gekomen en viel in ver
schrikkelijke majesteit naar beneden.
De raviin werd overstroomd en het
water kwam in nazenden vaart op
haar af.
Svivia sprong -naar het rotspunt
waarop Paul lag.
„Help Paul, help.!" riep ze.
Paul bewoog zich niet en keek op
haar neer.
„Dit is de straf voor ie verraad'"
riep hii wreed. Waarom zou ik ie hel
pen Jii en Harwood mogen, wat mij
'treft, verdrinken".
Svivia hoorde hem niet- Het leven,
dat het water maakte was oorverdoo
▼end. Maar ziin gezicht zei haar ge
noeg. Zii stond onbeweeglijk en keek
hem strak nan. Haar eigen gezicht
was doodsbleek, maar haar grijze
ooeen keken hem eerlijk en vast aan.
Zoo eeriiik en vast. dat het plotseling
door hem heen ging. dat ziin een-ge
hoop was haar ée redden.
Vlug als de wind sprong hii van ziin
plaats naar haar toe. Hii sloeg zim
arm om haar heen en trachtte haar
naar een opening een eindje verder
te brengc-n. Hot was een nauwe
plaats, verschrikkelijk steil, maar dc
eenige kans op redding.
Het was tc laat. Voordat zii halver
wege waren, hod de vloed hen al be
reikt
i boom groeide iets hoogor en
een van ziin takken was ruist binnen
het. bereik van Paul.
Iiii groen hem met zijn linkerhand
vast. torwiil hii Syivia in ziin rechter
arm had, hii vocht om een diedbaar
leven. De knaoht en do woede van den
vloed waren ongelooflijk. Zonder do
geringe bescherming, die de rots hen
bood. zouden zii beiden in den maal
stroom ziin meegesleurd. De inspin-
waarmoe Paul zicb vasthield,
zoo groot, dat hii het gevoel had,
of ziin arm uit het lid werd gerukt.
a was folterend. Het was hein
of hii od de pijnbank lag. Hii had
ziinvoetsteun verloren, al ziin hoop
was nu gevestigd op de tak. Hoe lang
het wel duurde heeft Paul nooit ge
reten. In zulk gevaar schijnen seccti-
deft roir.nten. terwijl minuten uren
liiken. De tak hoog door onder het
eewicht en een vrcoselirke gedachte
schooi door Pauls hoofd.
„Het w ater valtHet ergste gevaar
is voorbij, hoorde hii Svlvia's stem in
ziin oer
Het wad waar. Nog een paar minu
ten werden zii door het wilde water
bestookt, toen zakte het gauw, kwam
nog maar tot hun knieën en Paul
vond weer zijn voetsteun. Op de ecu
of andere manier bereikten Svivia en
hii den top van den rots, en daar
zakte Paul ineen, ziin hoofd duizelde,
hii beefde over ziin geheele
lichaam. Svivia boog zich over liem
heen en toen hii opkeek, zag hii haar
lieve gezichtje vlak I ii zich
„Gaat. het wat beter, PauU" vroeg
zii zacht.
Hii deed ziin oogen dioht.
..Kan ie het mij ooit vergeven!"
roeg hii hcesch.
„Je vergeven? Wat. dat je mij het
leven gered hebt?"
.Maar ik ik wilde ie eerst
laten verdrinken?"
„Waarom Paul. hoe kwam die ge
dachte-in ie od?"
„Omdat.... omdat ik een <rek was!"
antwoordde hii lieschaamd. „omdat
ik het niet kon hébben, ie de vrouw
an een onder te zien. Sylvia!"
.De vrouw van een andej-i" Syl
via's stem was een en ul verbazing.
..Wat bedoel ie tooh, ik begrijp ie
niet. Paul 1"
„Harwood 1" zei Paul. „Ik zag jul
lie samen. Ik... ik.„. Je kuste hem.
je met hem getrouwd?"
..Getrouwd met Bob Harwood?"
liet meisje was toon juist een me- hernam Svivia. ..Maar hii is verleden
iaar met May Brandon getrouwd
„Maar... maar met wien was ie
dan Wie is er dan. daar op dc rots?"
Svivia lachte en het leek Paul of
bii nooit iets liefelijkere gehoord had
„Die? O. dat is Frank, mijn broer!
Hii is met verlof uit lndie. We ziin
al veertien dagen m Weïverton. om
direct naar ie toe te komen, zoodra ie
vrii kwam."
Paul- bedekte beschaamd zijn ge
zicht met dc handen, maar Svivia
deed ziin handen weg.
„Paul", zei ze en haar stem was
zacht maar ernstig, „jo bent dj'ie
iaar geleden ïn moeilijkheden geko
men. doordat ie ie onh&r.cerechte na
tuur niet :n bedwang hlA'd en een
■dronge rechtbank veroordeelde ie tot
een harde straf. Al <iipn tijd heb ik
od ie gewacht, in de hoop. dat ik ie
veel leed zou kunnen '---goeden. Je
wilt toch niet. dat ik zal moeten on
dervinden. dat do gevangenschap ie
hopeloos heeft b -ven?"
Paul nam haar rechterhand en
kuste die.
..Do hemel sta mij bii. dat di\t niet
gobeure. Svivia zei hii eerbiedig.
CE VERHOUDING TUSSCHEN ENCELAND EN FRANKRIJK IS
ER NIET VRIENDELIJKER OP CEWORDEN.
ZAL ENCELANO TOESTAAN, DAT DE STEENKOLEN DOOR DE EN-
CELSCHE ZÓNE UIT HET ROERGEBIED NAAR FRANKRIJK
VERVOERD WORDEN?
FRANKRIJK ZAL EEN POCINC TOT BEMIDDELING ALS EEN
ONVRIENDELIJKE DAAD BESCHOUWEN.
Door het conflict in het Roergebied is
de verhouding tusschen
Frankrijk en Engeland
niet hailelijker op geworden. Aan 't
Algemeen Handelsblad wordt daarover
o.a. gemeld
Te Parijs is het pleizier aan Bonar
Law er al hcelemaal af cu het zal niet
lang meer duren of hij heeft cr een
even slechte pers als Lloyd George.-Men
neeuit hem aan de Seine zijn xedevoc-
ring in het Lagerhuis zeer kwalijk, en
vooral zal daarbij de loop der geb'eurtc-
da: tot dusverre de loop der gebeurte
nissen dc ongunstige meening van den
Britschen premier over de plannen van
Poincaré, maar al te zeer bveestigt. Bo
vendien oordeelt men tc Parijs, dat de
uitlatingen van Bonar Law slechts cr
toe zullen bijdragen, het Dunsche ver
zet te stijven, alsof al niet uic het feit
'van Kngelands niet-deeinen.ea aan de
actie .ii Roer- en Rijnland en uit de
onthouding van den Britscken gcdelc-,
geerde aan dc besluiten van dc telk'
weer opnieuw Duitschiaud m gebreke
s'ciietde Commissie van He:s-tl
doende duidelijk blijkt, dat Eagciand, of
wil men liever de Engelsche rcgccring,
de Fransche politiek «egenover
Duitschiaud niets wil weten. En eindelijk
s men te Parijs verontwaardigd, omlit
lit Bonar Law's woorden blijkt, da'
deze en hij is hgt niet «üeen di
aan deze meening in het Engelsche par
lement uiting gaf achter de Franse!:
politiek nu niet in de eerste plaats liet
•erlangen ziet naar het verkrijgen
de begeerde vergoeding.
De „Times" schrijft naar aanleiding
.n dc debatten over Engelands buiten,
landsche politiek in het Lagerhuis o.m.
het volgende „Het groote nut van deze
debatten is, dat de houding van het Brit-
:che volk zeer duidelijk aan den dag is
gekomen. Er is geen ruimte gelaten
misverstand, voor Frankrijk, noch
Zwitserland. Het Britschc volk is
Frankrijk vriendschappelijk gezind en
begrijpt vele der motieven, die het heb
ben genoopt om op te treden zooals het
beeft gedaan. Doch de vriendschap voor
Frankrijk en onze hartelijke wensch om
naast Frankrijk te blijven staan in het
van het herstel der oorlogsverwocs-
ting kunnen de sterke afkeuring van zijn
optreden aan de Roer, en de ernstige'
ongerustheid over de waarschijnlijke ge-
'olgcn daarvan, niet verbloemen. Alle
partijen in het Britsche parlement ver-
oordeelcn gemeenschappelijk de midde
len. waarmede Frankrijk tracht, het
probleem op te lossen, dat de zorg heeft
a'le landen, die in den oorlog met
elkaar verbonden waren. De nadrukke-
af keu ring van de operatie der
Franscbcn beteekent niet dat Brittan-
overhelt naar de zijde van Duitsch
iaud. De zaak staat zoo, dat terwijl wij
ondubbelzinnig op staan Duitschland
verplichtingen, die van dit land kup-
nen worden gevorderd, ten volle na
komt, wij niet kunnen toegeven dat
Frankrijk den juisten weg heeft geko-
n tot het afdwingen van betaling.
Zoo is men dus te Parijs over Bonar
Law en dc Engelsche regeering in hel
algemeen zeer ontstemd, en heel gerust
over de resultaten van de besprekingen
van minister De Trocquer te Londen is
men er ook nieL De „neutraliteit" van
Engeland belemmert de doorvoering van
de Fransche afweermaatregeien tegen
het lijdelijk verzet der Duitseuers, voor
al omdat enkele der voor de verbinding
met Frankrijk belangrijke spoorlijnen
ever het Britsche beze.tmggebied loo-
pen. De Franschen zouden dus gaarne
de lijn KeulenDiiren in beheer krij
gen, die dwars door deze Britsche zóne
loop: of indien dit mocht afstuiten op
hel Britsche verzet, althans de kleine
spoorwcgscctie in de lijn NeussDuren,
die in het westen juist nog in de Brit
schc zóne is gelegen. Hierover gaan nu
wel in de allereerste plaats de onder
handelingen te Londen, al komen daar
dan natuurlijk nog andere Fransche ver
langens bij in verband met de voltooiing
der douanclinic e.d.
Zooals te voorzien was, zjjn
de EngeJsch-Fransche
onderhandelingen
to London niet erg vlot verloopen. Do
Fransche minister Lo Trocquer kon dan
ook nog niot, goljjk het plan was, Don
derdagavond naar Parijs terugkeerou,
omdat b\j eerst Vrijdag ecu definitief
antwoord van het Kngelseho kabinet krij
gen zou.
Volgens do „Éclair" is intusschea ook
generaal Weygaud naar Londen vertrok
ken, om de aanvraag van militaire ziyde
to belichten, aangezien g-ueraal Payot
slechts ais spoorweg-autoriteit aanwezig
is. Volgens de Londenscho berichten
heeft Le Trocquer zijn verzoek niet be
perkt tot de l\jn DurenKeulenLotha
ringen, maar heeft hü do Engelsche re-
gecring gevraagd in liet algemeen be
schikking te mogen hebben over de
spoorwegen in do Eagclscho zone, voor
zoover ciii nooSig is om troepen, steen
kolen, of mondkost voor het Roergebied
te vervoeren. De Engeléohe ministers
hebben .daaraitrcnt nog geen onmiddel
lijke beslissing willen nemen, volgens een
der correspondenten omdat Engeland al
tijd een onov erkomclijkon tegenzin hoeft
tegen het nemen van dergelijke beslissin
gen van algemeene theoretische strek
king, en liever afwacht om elk geval op
zichzelf te beoordeelen, naarmate het
zich voordoet. Hierbij komt echter zeker
in niet mindere mate do overweging, dat
do Duitsehe spoorwegliedon beloofd heb
ben, dat in de Engelsche zone geen sta
king zou komen, indien er geen steen
kolen oor de Franschen- werden ver
voord. Men vermoedt te Parijs, dat Enge
land eigenlijk het liefst zijn troepen hce
lemaal uit het Rijnland terugtrekken 2
maar dit is moeilijk geworden (al zijn
ia Frankrijk zeker personen, die dit
eigenlijk «!s do beste oplossing apudon
beschouwen, ómdat Frankrijk dan de
handen geheel vrij hebben zou), 11a de
uiting van Bonar Law, dut met dit ver
trek feitel^-k e?n eind komen zou aan
de „Entente Cordiale". Daarom hoopt
en verwacht men te Parijs, dat bij ge
brek aan een algemeene en prineipieelo
beslissing een oplossing gevonden zal
worden m den afstand door Egeland,
van het kleine hoekje, waar binnen dc
lyn NeussDüren valt, aan de Fran
sche bezetting. Omtrent het vraagstuk in
het geheel zou bet Engelsche kabinet dan
eon besluit alsnog kunnen uitstellen.
De „Echo do Pans" wijst er op, dat
volgens het verdrag van Versailles ge
neraal Degoutte, als commandant dei
geallieerde Rijnlegcrs, de beschikking
heeft over aile communicaties in het
bezette gebied. Dit schijnt ook door La
Trocquer aangevoerd te zyn, maar aan
gezien de -Engolschen daarop antwoord
den, dat er dan blykbaar geen midden-
•g bestaat tusschen hun algeheels me
dewerking aan do Rocrbezetting, die zjj
afkeuren, en het algeheelo vertrek hun-
troepen uit hot Rijnland, zou lijj
niet verder aangedrongen hebben.
Do Fransche troepen blijven
langer onder do wapenen.
minister va a oorlog hoeft :u de
Fransche Kamer medegedeeld, dat de
toestand ia het Roergebied, dio hot nco-
dig heeft gemaakt tien spoorweg-, tele
graaf- en telefoondienst geheel in tan
den te nemsn, hem noodzaakt de thans
aldaar vertoevende speciale troepen, die
een herhalmgsperïode doormaakten, wat
langer onder de wapenen te houden, tot
dat dc noodigc vrijwilligers zyn geairi-
veerd om hm te vervungc-n. De be
staande wetgeving geeft den minister,
daartoe steeds het recht.
Over de kansen van een vergelijk
De „Oeuvre" betoogt opnieuw, dat
men slechts door een Fransch-Duitsch
ergeljjk uit de tegenwoordige moeilijk
heden geraken kan, want slechts een
overeenkomst, bij welker uitvoering'
beide partijen belaag hebben, wordt op
den duur behoorlik a tgevoerd. Nu heeft
Thyssoa wel gezegd, dat zulk een over-,
eenkomst niet meer mogelijk is, omdat
Frankrijk in 1919 cn 1920 niet gewild
heeft, maar dit is overdreven, want men
heeft in Duitschiaud het Lotbaringsche
erts nog altijd zeer nood.g. Daarom moet
men aan de Roer aan do realisten, welke
de Duitsebo groot-industrioeien zijn, be
wijzen, dat 7.jj door ©eii verder tegenstand
bieden geruïneerd dreigen te worden,
wijl een ontonte slechts voordeelig
hen zjjn kan, en deze voor Frankrijk oen
waarborg is voor de betaling va
'orlogssobattiug on da veiligheid
het land.
Maar toch is cr blijkbaar weinig
3 een vergelijk.
Frankrijk beschouwt elk
voorstel tot bemiddeling
als eou onvriendelijke daad.
Do correspondent van de „Daily Mail'
ten Parijs meldt, dat hjj uit voortreffe
lijke bron kan modedeclon, dat de Fran
sche regeering olko officïcele poging tot
het aanbiedeq van bemiddeling, of tan
een compromis, tusschen Frankrijk
Duitschland- ah een onvriendelijke daad
zal beschouwen.
Dit beteekent niet, dat do Fransche re
geering zich streng zou houden aan de
diplomatieke boteckenis van deze woor
den, die in normale gevallen een verbre
king van do diplomatieke betrekkin;
'n zich sluiten, doch dat de betrekkin
tusschen Frankrijk en oen land, dat
meent bemiddeling te moeten voorstellen,
tastbaar gespaanm zouden zijn.
De correspondent heeft verder een
hooggeplaatste Fransche autoriteit cm
oeu duidelijke definitie gevraagd van
do beteekeuis der Fransche
actie lil hot Roergebied
•erband mot de berichten dat dc
actie in de praktijk zou neerkomen op ei
economischo inlijving van hot gebied,
het volgende ton antwoord gekregen:
Frankrijk koestert niot den wensch het
Roergebied of het 'Rijnland te
ai.
Frankrijk koe:'ert niet den wtnseh,
een knnstmatigo agitatie te bevorderen
voor het in liet leven roepen van een
autonomen staat daar.
Frankrijk koestert niet den wensch,
een toestand van economische dienst
baarheid to scheppoo, die de Roer en het
Rijnland geheel van do Frausche indus-
:o afhankelijk zou maken.
De autoriteit zette vervolgens uiteen,
wat Frankrijk met z-ija actie fn het Roer
gebied wel op het oog heeft. Hij zeide:
Frankrijk wenscht Duitscblan-i te be-
egen, tot het doen van een ee,/qko po
ging, zjjn schadevergoedingsschuMcn te
voldoen.
Frankrijk is samen met België in hot
Roergebied gedrongeu, omdat dit gebied
do schatkamer van Duitschland is.
Do werkelijke hcerschers van Duitsch
land zijn do industriecle magnaten.
Frankrijk ie er vau overtuigd, dat de
beste wijze om het te dwingen zijn bo
drog to staken en met betalen te bogin-
nen is, de Roer en hot Rijnland in een
worgende groep ^„strangle hold") te
houden.
Frankrijk, dat volstrekto veiligheid te
gen een aanval in de toekomst wenscht.
weet dat in hot Roergebied de wapens
voor zulk.een aanval het best kunnen
worden gesmeed.
De correspondent voegt er ten slotte
nog eens aan toe, dat bovenstaande ver-
Jciari
INCE70HDEN MEDEOEELINCEN
i 60 cents pe> regsl.
De valivcrccnigingea van alle rich
tingen in het Roergebied hebben
een oproep tot de
arbeiders.
gericht, waarin zij er op wijzen, dat
de gebeurtenissen der laatste dagen,
in de eerste plaats de mishandelingen
en arrestaties van bestuursleden der
erknemersorganisaties, speciaal van
de mijnwerkerbonden, duidelijk aan-
toonen, dat de bezettingstroepen trach
ten de arbeiders te provoceeren. Zij
trachten door een algemeene staking
der arbeiders en bloedige botsingen
hun doel te bereiken. De vakvereeni-
jingen sporen daarom de arbeiders
dringend aan, zich niet te laten pro
voceeren, maar hun kalmte en bezon
nenheid te bewaren.
De Duitscho correspondent van het
Alg. Handelsblad seint verder:
Wanneer men do lijst nagaat van de
Fransche en Belgische gewelddaden,
die dag aan dag in Roergebied en
Rijnland worden bedreven, als men
daarvan 50 als overdreven be
schouwt, dan blijft er nog altijd zoo
veel over, dat men inderdaad moet
meenen, dat de vakverenigingen ge
lijk hebben met hun bewering, dat de
bezetting de arbeiders tracht te pro
voceeren. Uit den overvloétl van ka
rakteristieke voorvallen, die voor ons
ligt, zuilen wij dc voigende vermel
den:
Dezer dagen verschenen 's avonds
ongeveer veertig officiereu m de
wachtkamer 2de klasse van het sta
tion te Essen. Zij ontruimden, wijd,
met hun rijzweepen in het rond
slaand, de groote voorhal van het!
station. Daarna stelden zij rond om'
het station wachtposten op met de
bajonet op het geweer. In de wacht-!
kamer legden zij liun revolvers osten
tatief op tafel, sloegen met hun rij-
Verbruikers van
„LI^COL"
Denkt er vooral om Uw lediee Lin-
col-busjes aan Uw winkelier terug te
geven ze hebben waarde.
Iedere winkelier betaalt U bij inle
vering van 1 ledig busje 4 cent. bii 5
busjes. 20 ct. terug, of verstrekt een
nieuw vol busje.
Geuuzing door Planten
van alle 'hierna te noemen ziekten,
pas voorgekomen en verouderde ge-
vallen, zolfs wanneer die ongeneeslijk
verklaard zijn, door de producten van
Dr. Damman, specialiteit ia behande
ling met plantaardige middelen.
Voor «llia zisr.s nrtcMIInl
Suikorzlekto, Bloedarmoode, Eiwit-
ziekte, Nierziekte, Asthma. Hoest,
Bronchitis, Huidziekten (Puisten, ec-
•<?em, huiduitslag, jeuk, baard, hoofd
haar, enz.).
Rheumatiek, Jicht, Neuralgie, ?o-
dagra, Aambeien, Verstopping (bedwa-
u, aandrang lot wateien, enz!).
ZELFS ALS MEN ALLE VERTROU
WEN IN' GENEESMIDDELEN VER
LOREN' MOCHT HEBBEN', aarzele
met, onder duidelijke opgaaf voor
wclko ziekte hot is, bij M, S.NABILIE.
Groote Markt 7, Rotterdam, tea der gra
tis Broch., N'o. 04. van Dr. DAMMAN
me' bewijze» van genezing?a aan re
ragen.
F**
Wacht niet, bij deze gevreesde j
ziekte, totdat de genezing moet-
lijk is, maar neemt bij het min- j
ste hoestje, de geringste rilling,
dadelijk Uw toevlucht tot de J
beproefde - - - -
zwccpen op de tafels en verlangden
bediend te worden, daar hun in hotel
Handelshof geen avondeten was ver
strekt. liet personeel week voor het
geweld en bracht de gewenschte spij
zen. Zoodra echter de officieren de
wachtkamer hadden verlaten, legden
alle kellners c-n hat overige perso
neel het werk neer, en tot heden toe
blijft de wachtkamer gesloten. Ver
schillende café's en kleine hotels dee-
len mede, dat Fransche officieren en
soldaten in hun keukens zijn binnen
gedrongen, vaak ook in de wijnkel
ders een bezoek hebbed gebracht, aan
spijzen en fles-cken meenamen waar
ze zin in hadden en als ze weggingen
maar een paar biljetten van duizend
mark op dc tafel gooiden.
De opwinding van de bevolking tc
Essen was bijzonder groot en de
Fransche militaire autoriteiten zagen
zich daardoor genoodzaakt, voorlou-
rend patrouilles door do straten to la
ten trekken en ook tanks to laten aan
rukken. De staking van het gemecn-
tcpersoneol als antwoord op de ar
restatie van burgemeester Schaffer
wordt streng volgehouden. Ook de
scholen zijn gesloten.
Men wist eerst absoluut niet, waar
heen de 10 Schupo-beambten gebracht
waren. Dit geheim is thans opgelost.
Op het station te Ludwigshafen kwa
men twee wagons aan, waarin zich
de Schupo-arnbtenarcn en een groot
aantal Schupo-manschappen. die in de
laatste dagen in het Roergebied wuren
gearresteerd, bevonden, onder gelei
de van Fransche soldaten. Daar de
Duitsehe spourwegmanneri weigerden
deze wagons verder door te zenden,
ontstond 111 het treinverkeer te Lud
wigshafen een langdurige vertraging.
De Scbupo-ambtenaren werden ten
slotte naar Zweibrücken gebracht,
waar de Franschen de nieuwe cellu
laire gevangenis m beslag hebben
genomen. Daar werden de Duitschers
opgesloten.
mij! Voor het laaist wil je mij dien
brief geven?"
De hand waarin mijn vader de
snuifdoos hield, beefde. Bijna schich
tig keek hii naar Sims, en toen weer
naar Lawton. Een oogenblik staarde
liii half verbaasd naar Lawton's pis
tool. Toen maakte hii ziin lippen voch
tig.
„En als ik nu eens weigerde?"
viopg hü.
-> t een vagen glimlach wreef Law
ton met zijn linkerhand over zijn lan
den kin.
„In out gevai zoi hu. „zal ik vijl
mannen roepen die buiten staan te
wachten. Ze zullen het huis doorzoe
ken. nadat ze jou eerst eefouiileqrd
hebben. Als zii den brief niet tinden.
zul ik je nog een kans geven om er
mee voor den dag te komen".
„Je weet zeker wel, dat wat jo doet,
in striid is met dc wet?" vroeg mijn
v ader.
Lawton lachte.
„We hebben er nu lang genoeg om
hoen gedraald", zei bii. ..Moet ik er
je weer aan hcrinncp;n dat ik hior
niet gekomen bon om je te hooren
pralen? Nu terzake. Wil je ine dut
panier geven?"
Met een zt voel 1:' miin vuiler in
zijn binnenzak. Toen hij iets zei
scheen het een zw akke poging om wat
hij deed, goed te praten.
- „Wat kan ik onder deze omstandig
heden andere doen?" vroeg hij
„maar hard is het. want ik had miin
woord gegeven dat ik het niet af zou
geven".
Tlii haalde een groot, verzegeld do
cument to voorsohijn, on stak het over
de tafel toe. Lawton's oogen schitter
den toen hij het aannam. Hii hield
het boxen do tafel om het zegel to bo-
kij ken.
„Waarvoor waren al die voorzorgs
maatregelen nu noodig Siras?" riep
hij verrukt uit. „We hebben het ge'
i kregen net als ik jc zei! Heb ik je niet
gezegd
Zun stem stokte. Hij barstte in een
heftigon niesbui uit. Miin vader had
den inbond van de snuifdoo6 in Law
ton's gezicht g. eooid.
Als z.in stoel van gloeiend ijzer ge-
I weest was had hii niet vlugger on
kunnen staan. Bijna op hetzelfde
oogenblik had nv 11 varier Lawton's
pistool in zijn hand. de haan overge-
I haald en gericht on Sims.
I „Brutus", zei miin vader, „noem
meneer Sims ziin wapens eens af.
Lawton oen beolie frisscho lucht zal
I jc mbsriiieii goed doen. Laten we
I naar het raam gaan en eens peinzen
1 over liet spreekwoord:
Tusfchen .licke.rapd cn lippen
I Kan u menige kans ontglippen.
Mijn jongen, ge of Lawton een arm.
Help me eens om dc blinden open te
I maken. Pin roep nu je menschen daar.
buiten, Lawton. Zeg, dat zo weg kun
nen gaan. Harder, harder, Lawton.
Je kunt tooh zeker wel harder roe
pen? Mijn ooren tuiten tenminste nog
van je geschreeuw.
V,
Zelfs vandaag nog, terwijl ik deze
regels neerschrijf staat het heele too-
neelljc nui duidelijk voor den geest,
maar weinig vager geworden in at die
jaren. De groote oude Kamer waar
vroeger zooveel gasten ontvangen wa
ren, en waar nu de laatste uit ver
dwenen was; alleen de koude lucht
die door het open raam naar binnon
goKomen was, herinnerde nos aan hun
ï/cseuwoordigheid - het onzekere
licht van dc twee kaarsen die in de
hbog* Jvojicren kandelaars begonnen
tc sputteren, Brutus die rustig en
lug do fltsschen en de schalen weg
haalde een plotselinge vlam uit een
sink hout in den haard, waardoor
zijn schaduw grillig over den tegen
over liggenden muur sprong en
mijn vader die weer rustiu in ziin
steel zat, alsof er niets gebeurd was
- - ik herinner me dat ik om mij heen
koek en cr bijna aan begon te twijfe
len lint cr de laatste vijf minuten iels
buitengewoons gekeurd was. Ik keek
n.Midachlii naar hem, rnaur men kon
heolonuiul niet ann hem zien,,dat hij
duar niet het afgeloopen uur rustig
had zitten mijmeren. Dacht hij aan
die avonden van vroeger, toen de ka
mer vol schittering was van zilver en
kaarsen?"
„Mijn jongen", zei hij na een poosje.
„Voor onze bezoek ars ons stoorden,
zei ik tegen je dat er twee dingen zijn
die ik nooit doe. Wil je ze nog hoo
ren? Mij dunkt dat één voor vandaag
genoe? is. Het is dat de omstandig
heden mij er toe dwingen mijn woord
te houden".
i „Wilt u mij anders niets vertellen?"
vroeg ik liem.
„Alleen maar dat het beter is dat je
t hier blijft, inijn jongen. Als je cfht
doet zul je mij op mijn ergst zien, wat
misschien nog beter is clan dat je er
van anderen over hoort. En misschien
kan het noz wel interessant zijn. het
kleine drama dat gaat beginnen".
I11 zedachten verzonken, balanceer-
de hii het pistool.'dat bii nog \as'
I hield, op de palm van ziin hand en
half onbewust keek hii het na, ter-
wijl ik hem gadesloeg, half twijfelend
j en aan den anderen leant, biina teg-ui
miin zin. met bewondering. Toen hij
zich weer tot mij wendde, stonden ziin
oogen helder nhof hii zich juist iets
pL'zievigs herinnerde.
„Ja peinsce hii. hzou meer
dan interessant, zelf; wel vermakelijk
i' kunnen zijn als cr göon vrouw in
het spel was".
„Een vrouw?" herhaalde ik onwil
lekeurig. I
„En waarom niet?" zei hij en haal
de de schouders op. „Laten we con
sequent zijn. Welk drama is compleet
zonder dat cr een vrduw bij le pas
komt? Ik stem toe dat het eenvoudi
ger geweest, zou zijn als ik het papier
alleen gestolen had en niet de dame
cr bij- Ik vrees dat dc dame een be
lemmering fce&int te woruen
„Moet ik daaruit begrijpen dat u
een vrouw meegebracht heeft over den
uceaan?"
Hij iegde het pistool voor zich op ta
fel, ke»K er cntisch naar en verlegde
i.ei weer.
„Een dume, m'n jongen 'geen vrouw
Je zult wel merken dut dat twee zeer
verschillende dingen zun. Ik vrees
dat zij weinig keus had. Dat wapen
van Lavrion ziet cr wel aardig uit".
..Bedoelt n, dal ze op het oogenblik
hier is?' drong ik aan. ltij kon liet
toch niet ernstig meenen-
„Ja zeker", stemde hii toe. „Ze is
in de oostelijko logeerkamer en slaapt
hoop ik, en de hemel sta jo bii als je
haar wakker maakt Maar waarom
schrik je zoo, mijn jongen komt
bet je vreemd voor dat ik als Chape
ron optreed?"
„Heolemual niet", verzekerde ik
hem. „liet verbaast me alleen, dat zij
er in toegestemd hoeft u te vergezel
len. U zei immers dat zo eon daino
„Ik help blijkbaar me© om je op
voeding wat veelzijdig er te maken",
antwoordde hij. „Dat op zichzelf,
Iiiejiry, beloont mij voldoende voor al
lo moeite, dl© ik gedaan heb, maar ik
vrees dat jii er 'een verkeerde uitleg
aan geeft. Ik verzoek je, inii niet zoo
hard tc beoordeelen. Lanseloet zelfs
wat zeg ik? zelfs Beyaard zou
tot op du oogenblik alles goed keuren
wat ik gedaan heb".
„Zelts wat u iuer in huis heeft ge-
hrucut' ze-i ik koel,
„Precies' untvvuüidde hij. ..dat op
zichzelf heb ik gedaan, gedreven door
het hoogste gevoel van a.iiuisu.e dat
de hemel aan de uiervsohheid geschon
ken heeft de genegenheid die een
vader voor ziin zoon heeft".
I „Maar dacht u dan", vroeg ik boos.
I „dat u mil ook bij deze zaak betrek
ken kon?"
Ik stond nop steeds en kwam een
etap dichter naar hem toe.
„Is het nog niet eenoee. dit ik ge
merkt heb wat u eigenlijk U heeft
mij vanavond al genoeg aangedaan.
j zonder cr nog een beleediging bij te
voegen".
Mun vader knikte, alsof ik hem een
complimentje gemaakt had. Blijkbaar
nog steeds in zijn schik, nam hij weor
een snuifje en wreef zijn vingers
voorzichtig schoon met zijn kanten
zakdoek,
(Wopdit vervolgd.')
