HAARLEM'S DAGBLAD
BRIEVEN UIT BELGIE
Victoria-Water
Stadsnieuws
Herdenking van
Lenin.
Hst Tooneel
Oe laatste Avonturen
van den Rooden
Pimpernel
WOENSDAG 30 JANUARI 1924 - TWEEDE BLAD
I.
Nu ik voor mijn eersion bii«
ten, gaat in éön oogenblik e-'ii gansch
leven van werken door mijn n
'k Zie hoe ik oj> een Februari-mor;.,
van het jaar 18S& met mijn vader do
woning in „de oude et ad" in Jiet klei-
11e atadje Ooetburg verlaat om mij over
SKhoondijke naar Breskeus te beg<
Lang had het afscheid van moeder
niet geduurd, uo zucht van de
groet©, mooie wereld iets t© rz-
mij reeds eenige maanden doJ
hoofd gespookt. Begin Ihvembr is*l
was ik voor mijn oogen afgekeurd,
doch na ©enige weken verpleegd
Zijn geweest, op aanraden v.n
Belgische familie, in liet oogiiisti
te Gent in den Nederpoider. tva
medio Februari daaruit ontslagen en
thans zou het gvbeuren. Om vijf uren
in den ochtend verliet ik het oudorl:'
ke huis; toen wij in Broskens kwamen
gingen wij 11a emig wachten met do
©toombool van den provincialen «tcorn
Lootdierisi op de \V©gvrarhe!de var
Vlissingon. Ik werd goedgekeurd. Com
mandant- de KonU-r in de Hydra ver
telde mij wat er in de krijgsartikelen
voor hei ..krijgsvolk te water ver
nield stond, ik teekend© voor tien Jaren
bij de Koninklijke Nederlandscho Ma
rine. Mijn vader vertrok en ik stond
a's jongen van nog geen lf> jaar op
mijn eigen heenen; ik zou mij verder
alleen door de wereld moeten slaan.
Spoedig zag ik, dat hot in die groo-
te. mooi© wereld ook niet altijd gaat
zooals men hoopt en verwacht. Van
mijn plannen om stuurmansleerling
to worden, langs dien weg op te klim
men totdat wat ik hoopte, kwam
niets. Bij de Marino zng ik voor mij
geen plaats ingeruimd aan den divch,
ïooals ik had gehoopt. Maar tien ja
ren zijn zoo miir niet om; allerlei
function beklec-dend© en zoekende
naar een gepast© gelegenheid om mij
to bekwamen vwr het examen *.011
commies der rijksbelastingen, voml ik
dec© gelegenheid te llellcvoetsluis in
do Maritieme zk-keninrichting. In
Maar; iSfC slaagde ik voor het
en in October van dat jaar werd tk
aangesteld te Bergcijk. Zoo had ik
dan bereikt de betrekking, waarii
grootste «kei van mijn leven g.-art»eid
zoude worden. Ook daarin zag ik veel
idealen verloren gaan. maar toch d©
functie van belastingambtenaar lijkt
mij ook thans nog. nn mijn pensiou-
neerii'.g. een zeer mooie betrekking In
verschillende plaatsen van ons land
was ik als zoodanig werkzaam «n met
genoegen denk ik aan al die planteen
terug. Geen enkele uitg./onderd,
maar todt neemt Haarlem daarin de
belangrijkste plrmls in.
Heb ik iu andore gemeenten, waar
ik woonde, deel genomen aan het
openbaar leven, in Haarlem heb ik
door het vertrouwen, dat d© kiezers
schonken aan de politicko partij,
waartoe ik in April 1836 was toegetre
den, daaraan tien jaren mijn hue te
krachten mogen geven. Mn met hoe-
voel vreugd nam ik altijd deel aan den
strijd der ambtenaars- en arbeiders-
organisaties! Maar de werkzaamhe
den In den Rn ad vond ik steeds het
mooiste werk! Hoe grijpen do daden
van den Raad niet in het docelijksche
leven der bevolking? Juist, omdat elke
werkzaamheid die daarin verricht
wordt het algemeen welzijn zoo ten
nauwste betreft. Mogen wetten be
langrijke zaken r< geien. d« gemeente
verordeningen betreffen 10 het alge
meen voel cn veel meer «ie dagclijksdi©
behoeften van den muwch, opreken
veel meer tot de bewoners, zijn daar
om voor de groo te massa van moer
belang, omdat zij, én do-r <i© uitvoe
ring der wetten èn door d© toepassing
der genomen besluiten, voelen het
groo to belang, dat do menich heeft
door tc leven iu ©cn geordendo, sa
menleving, zij n©t dan dat deze niet
altist geheel naar zijn zin is inge
richt.
Thans is dat alles voor mij geschie
denis, do zucht naar het land, waar
ik als kind speelde, waar ik als jon
geling en man mijn vacanti© vaak
sleet, heeft geleid tot het verhuizen
haar Gent.
En thans merk ik, dnfc dat land,
Zocuwsch-Vlaanderen, ook notr altijd
met België een zot slechte verbin
ding hoeft. Was het ln vroeger Jaren
door Nederland niet altijd gesteund
om uit zijn achterlijkheid te wordc-D
opgebeurd, do spoorwegverbindingen
znot Belgiö zijn ook thans nog ultijd
slecht.
Het toeval heeft gewild, dnt ik
thans eiken dag als wij uit onze ven
sters kijken, tegenover ons zien hot
oog-instituut waarin meer dan veer
tig jaren geleden mijn oogen werden
goojiereerd en genezen, zoodat ik al
die jaren lang nimmer iets daaraan
behoefde te laten doen! 'Zoo keert de
jnensch meermalen naar ©en plaats
terug, vele jaren geleden verlaten, iu
gel ei I andere omstandigheden; toen
verliet ik deze inrichting Jeugdig.Cn
opgewekt, hoopvol gestemd o?s cio wij
de wereld in ie gaan, thans kwam ik
terug als gepensioaaeord ambtenaar!
En zoo zijn wij dun in Gent.; er»
gi ij ze grauwe nevel hing over d«< stad
toen wij onze meubels gingen halen
aan het S'.apelhuis. „entrepot" zeg
gen wij in Holland, 01 daar onder-
vonden wij. wat I1--1 1 ggen wil de
grenzen van wn ander land me: zijn
'ig-n huisraad te hei-beu overschre
den.
Spreekt jnen in Nederland van ver-
©envoudichig dor dounno-form&litei-
t n. ook hier zou dnt niet overbodig
in. K<-« geloop van tiet kastje naar
•Ion muur en van den e©ncn ambte
naar naar den anderen. Al* men dan
zijn goederen ..vrij" loeft. don 1©
merkt men pus. dai ook hier niet al
len koks zijn dis lang© messen dra-
gen. lie verhuizing kost je dan ook
nog ©enige zuchten «n .ngsien voor
tl© meubds ©n allcrlo. huisraad op
hun plaats zijn.
Sedert c n paar dag n zijn wij ech
ter in e^n meer goorderuien toestand
e<-k<un©n en kunnen wij weder eens
aan wat anders denken dan aan de
beslommeringen van de verhuizing.
Gent- draagt nog altijd aan liet
uiterlijk der huizen, de nawenen van
den oorlog; liet meereikieel ziet,
wat verf en oudcrlloud hetrv't. er
slecht onderhouden uit en menigeen
die in Nederland klaagt, dat dc huis
eigenaren zoo weinig aon liet onder
houd der huizen doen, zou, nis hii hier
kwam, dezelfde ervaringen opdoen.
Ook wat tien woningnood betreft,
deze. bestaat hier net in groeten om-
vang; de bewoners der in den oor
log verwoeete gemeenten zijn voor een
deel nog woonachtig in de andere ge
meenten. de aanbouw heeft gedurende
den oorlog voor een groot deel ook in
laatstgenoemde plaatsen stil gestaan,
terwijl de reeeering. evenals in Ne-
derland niet ..ie inedevverkine ver
leent. welke noodig zou<le zijn om
sta dig uit deze misère t© komen.
D© toestand onder d© arbejdersklaa-
s© if. wat de werkloosheid betreft,
li:©r béter dan in Nederland. Echter
hebben d© loonen geen gelijk-n tred
gehouden met het dalen van d«
de van het geld. zij zijn bctr©>..-.el.Jk
zeer laag.
Door d«n oud-minister Pevèr© is
©en ontwerp van wet ingediend, waar
door de arbeidstijd van adit uur ver
lengd kan worden tot negen en tien
uur.
Ook hier maakt de georganiseerde
art*:Jersklasse zich gereed, om,
mocht dit ontwen» wet worden, zich
met hand en tand te verzetten tegen
<ie verlenging van den arbeidsduur.
Zij meent, dat deze maatschappelijke
hervorming, verkregen na iaren-lnn-
gen strijd, broodnoodig was en is
voor bar© maatschappelijk© verhef
fing en zich daarom deze zoo maar
niet kan laten ontnemen.
Ook in België woedt sedert een
paar jaren de reactie ©n tracht Ie ont
nemen aan do arbeiders wat na don
oorlog door de arbeidersklasse is vor-
kregen. En dut. terwijl op 15 Januari
II. bet indexcijfer een nog niet be-
reikt© hoogte aangaf nL 480 voor het
geheel© land. Te Brussel VwIto©? het
502. Antwerpen 490. Luik -185 en
Gent 480. Uit het laatste cijfer wordt
hier algemeen afgeleid de gunstige in-
xloed der machtig© coöpe.ratie „Voor-
uit".
!k hem hier natuurlijk nog veel te
kort©n tiid om over tal van zaken te
kunnen oordeelen met die beslistheid,
welk© gewenseht is voor een brief-
eoh rijver. maar ik hoop. dat dit bin
nen »ii«-t t© langen tiid wel het geval
is. In die® iussrhentiid hoop ik. dat de
lezers van Haarlem'© Dagblad genoe
gen willen nomen met mijne losse op
merkingen.
LOUIS J. C. POPPE.
Spieg«*lstraa£ 4.
GenT, 26 Januari 1924.
INCEZONDEN MEOEDEELINCEN
a 60 Cts, per regel.
t ook in de «wlntermnanden
Oberlahnslein
het bevordert de digestie en oen re
gelmatige afscheiding der vochten.
Voor huishoudelijk gebruik bijzonder
aanbevolen in heel© Litcr-sohroeffles-
schen, inhoudsprijs 32 cents.
In een openbare vergadering, die
Dinsdagavond in do.' bovenzaal der
Gem O.-» tel ijlke Concertzaal door
afdeelingen Haarlem van de Commu-
nistiscue Partij en van den Jeugd
bond „De Zaaier" was uitgesci.ro
ven, is de Russische communist Le-
jiin- die de vorige week overleed,
herdacht. Op het podium Stond het
portret van 1-eniu, niet rood doe
omiiangen.
De voorzitter, de heer Langenberg,
opende de tamelijk druk f ©zocht©
bijeenkomst met ©en woord vap
moedige hulde „aan Lcnin. den pio
nier der pioniers, die op 21 Januari
aan het strijdende proletariaat ont
vallen is. Deze das zal voortaan elk
jn.-.r als een rouwdag herdacht w.vr-
<!en." De voorzitter verzocht
aanwezigen. zich even ter eerbie«li
nagedaditenis «in lenin van hun
zitplaatsen te verheffen.
Nadat het Revolutionair Cemonird
Koor cenige strijdliederen ten b«st©
had gegeven, verkreeg de 'neer i d
Kodt het woord. Rez© l-ego.i zijn
rede met te zeggen, dat dc menfch
l.enin iemand was met zeldzame
ven: in allt- opzichten een man. Hij
ging recht op hel doel af. zonder
meats of links af tc wijken, vin het
oop-nbük af. dat hij in dc arbei
dersbeweging kwam üi'-'i rcvolir
lionnir strijder, bezield met geest
driftig vuur. Ilij was als politiek
leider on man uit édn stuk; do
voorvechter van het proletari rat-
Revolutionair door aanleg cn door
omgoving, niet. bet minst na bet
lijden van zijn ouderen broeder, dio
door do Tsaristisch© beulahianden
gevallen was. Hij, die over do groot-
Jiied van l-enin spreekt., moet daarbij
<«.>h «leakon aan d© grootlieid vnn
het Marxisme.
Hot .was een geluk voor Lenin, dat
hij de gaven e» talenten liezat om
een'groot politicus t© worden. Lij
niet eenzijdig, zooals wel eens
beweerd wordt; zijn belangstelling
ging «it naar alles, wat het prole
tariaat raakte. Zijn ©enigst© do©)
as. de arbeidersklasse strijdbaar te
i.-ik«n. Nauwelijks was hij in de ar
beidersbeweging gekomen, «1 i'ij
werd er het middelpunt van. Hij kon
niet tevreden zijn met een gedeelte
van den luensch; lüj eischte den
gnnscben inensch, zooals ook Vtij zijn
geweldig© capaciteiten aan de ar
beidersbeweging gewend was te ge
en. Toch duurde het lieel wat jaren,
eer d© naam Lenin in do Westermhe
arbeidersbeweging een bekenden
klank kreeg Lang werd 'nij door liet
Russische proletariaat beschouwd r.ls
een sectariér. men vond hem geen
politicus, maar beschouwde liem als
een strijder voor een bepaalde secto.
Dc geedxicdenis lic-eft evenwel bevvo-
zen, dt. Lenin's strijdwijze voor het
Russisdte proletariaat de juist© was.
l.enin wns de onvermoeide werkoi
voor het socialisme. Hij sprak sleclils
dc waarneid en niets dan do waar-
huid, óók tegenover zijn partijgenoo-
ten. Ilij noemde de dingen zoonis 7.0
waren, daarom was hij do man tan
do waarheie. Hij waes ook de eerste,
dio na liet uitbreken van den oorlog
in 1914 constatoorde. dat <le Wcs-
tersdlie sociaal-democrat ie ton smit-
dolljke nederlaag geleden had. Le
nin vorkondigilo toen. dat do twocde
Internationale dood was; dat do ar
beiders moesten gaan Ijveren voor
d komf-1 van dc nieuwe en strijden
de. derde Nationale.
I©nin's naam kreeg Jn do W es bor
sch e arbeidersbeweging eerst een
goeden klank 11a de Russische revolu
tie, toen hij de oorzaak was, dat
een groot gedeelte van Europa aan
de handen der Bolsjewistische arbei
ders werd toevertrouwd.
Het groot© werk van Lenin is niet
mislukt, zooals in dez© dagen vaak
wordt gezegd en geschreven, ook
door hen. die hem bewonderden, zij
het ook rnet oen bewondering, waar
in de blijdschap over zijn val door
straalde. Sovjet-Rusland staat nog,
niettegenstaande al mar bestrijding.
De Communistische Internationale is
er. Daarom is zijn werk niet mis
lukt. Hij was de man zonder franje,
zonder versierselen; die al het ovor-
ibodige van zich afwierp en die zich>
zelf tot den grootsten wereldstrijder
voor het proletariaat hoeft gemaakt.
Zijn persoonlijleheid cijferde hij wog.
Men spreekt thans over het Leninis
me, de wetenschap der arheiderabe-"
weging. Hij hoeft niets anders wil
len wezen dan een strijder voor liet
proletariaat; daarom wordt hij door
de Russische jeugd vereerd, alsof hij
meer dan ton mensen was.
Do heer Do Kadt sloot zijn redo
met op te merken, dat de aanwezi
gen do nagedachtenis van Lenin het
best kunnen eoren, door te trachten
zijn voorbeeld t© volgen, met, als
einddoel; de wereldrevolutie. Nu hij
gevallen is, rust op de mannen en
vrouwen van de Communistische In
ternationale do taak, om zijn work
voort to zetten. Lenin moet hun
voorbeeld zijn in den strijd, dien het
proletariaat nog te voeren hoeft.
Mevrouw II. Roland 11 o 1st
zei, dat Lenin thans door duizenden
en millioenen wordt betreurd als een
leider van het proletariaat, zóó
groot, als er nog nooit een geweest
is. Ilij was streng, wantrouwend en
hard in de polemiek; nij eisc'nte veel
van do rnenschen en was karig met
zijn lof. En toch hadden zijn volge
lingen l.cra lief; zij vereerden hem;
Ilij was hun beste kameraad. Lenin
was «cn figuur, begaafd met groot©
kennis, helderheid van geest, onver
woestbare wilskracht en onversdhrok
ken moed, zooals er niet vc-1 in «1©
wereld te vinden zijn. Hij was oen
man van een zeldzaraen zede! k n
moed, di© grooter is dan lichamelijke
moed. Hij had den moed. om all-cn
te staan en te roeien togen den
stroom op; hij hield onwrikbaar vast,
omdat hij geloof had in zijn eigen
overtuiging. I»nin h*d den moed,
om na de oorlogsverklaring de hoop
u t t© spreken, dat zijn land en volk
zouden worden verslagen, waarmede
liij d© woede van de grootc patriot
tische massa op den hals baalde. Hij
heeft liH bewerkt, dat do vrede Jtus-
when Rusland cn Dui'.schland her
steld werd na het mislukken van do
conferentie te Breet-Litofsk. Het kon
hein niets schelen, dat men van hem
veronderstelde, dat hij zich door
Duïtschland had lat©n ornkoopen; hij
begreep, dat da Russische proleta
riër- dezen vrede noodig hadden.
Sohijr, kon hem niet schelen; hij
vroeg alleen naar het wezen.
Uitvoerig gebotst© spreekster hr4
loven on weiken van l.ejiin. Zijn on
verschrokken waarheidszin heeft 'nij
ook 111 den loop der revolutie doen
blijken. Hij vroeg niets voor zichzelf,
maar deed alles voor anderen. Voor
hem stond het ideaal vin een hetere
toekomst der menscliheid onwrik
baar va=t. ,,De eenige uitweg voor
de menscliheid, om uit de afschuwe
lijke modder van het kapitalisme
gered t© worden, is aldus eindig-
de spreekster het socialisme. Dit
was ook het geloof van Lenin."
On verzoek van den voorzitter
werd den gnnschen avond niet ge
applaudisseerd.
Provinciale Staten
Noord-Holland
van
Ziekenhuis nabij
ar krankzinnigen-
en Bij:, diiecieur
e Zutfcn,
euwen c.s. die
(V crvolg.)
Na de heropmiig der zitting deell tit
Voorzitter mede, -ia: door Ged. Swtei
bcsumifingsoommi&sie-Coiijn is bent
beoiinJe ui: de hecivn Kooiman, l:d ran
Ged. Siaten, voorzitter; A. Colijn, iid Prov.
S'.vten; De Coiter. ItijkabizaingiagtJii-
ipeotear; Mevr. Van K'Ljkhoff, :id com-
ii.tMte v*n beetuur voor Duin tn Boecu;
Modoo, idem voor Pm
Santpoort; Sap, direote
geeticlit te 'Loosduinen,
krankziowiieenjresticht 1
Do heeren Van L e
oen de volgende motie
„De Staten, enz., overwegende, dat al
lten zij, die van onderhoudslast. van pri
ze wegen worden bevrijd, bohooren
verplicht to worden tot een uitkeerirg
behoeve van de provincie in de ender-
houdckoê'en dier wegan, doch tot geon
hooger loedrag. dan dat, waarop hun de
ondcrlioudslast jaarlijks gemiddeld
slaan is gekomen."
De heer Kernkamp is er wel v
lm dra Zaanlandsehc-n Comtnunicatleweg
over te nemen, maar hel onderhoud or
van aan 't Hoogheemraadschap Noord-ITol-
lastds Noorderkwartier op te dragen, voor
rekening van de provincie.
De heer Bosman bestrijdt bet voor
stel van God. Blaten. Ilij ontkent, dat deze
Commtwlcalieweg een primaire weg zoo
eijn; dat kan die weg nooit worden, om
dat die er «liet goed voor ligt.
Spreker noemde verschillende wegen,
c geen primaire wegen zijn. Amsterdam
hijvoorbee'd is de eeuïge hoofdstad
wereld, dio zulke 6leohte toegangswegen
naar het platteland beeft. Dat kan ook
niet, omdat het reeds van do vroegste
ijden af aan water heeft ge'egen. Hei
hccle voorstel van Ged. Blaten noemt spre
ker „bureau-werk"; het houdt geen reke
ning met do werkelijkheid. Hij vraagt, of
Ged. Blaten er toe bereid aijn,
ie te benoemen, bestaande uit perso-
dto verschillende be'angcn hebben,
die zal onderzoeken, hoe de kwestie der
provinciale wegen kan worden opgelost.
Dc heer Ketelaar bestrijdt don heer
Kernkamp, die hot onderhoud aan het
Hoogheemraadschap wildo opdragen.
Spreker hoeft namelijk vaak gehoord, dat
li'. Hoogheemraadschap juist duur is met
ijn onderhoudskosten. Wil men het vraag
stuk aanpakken, dan moet men het nu
doen. We moeten flinke breede wegen in
de provincie hebben.
Spreker is het met den heer Van Leen-
ren eens, dat de provincie, nu de zaak
zoo goed zal worden aangepakt, geen
nieuwe belanghebbenden moet zodken,
dio wat zouden moeien bijdragen. Do pro-
vinoio kon een vergoeding krijgen uit de
opcenten op do belastingen en de wegen
belasting. Wal da weggeldbelastlng
treft, daar slaat spreker onsympathiek
genover. Men gaat de tollen opheffen,
ze door een achterdeurtje weer binnen te
halen. A's het even-wel niet anders kan,
dan zou hij daarvoor alleen in aanmerking
wi'len laten komen de zware vrachtwagens
die de meeste schade aan de wegen be
rokkenen. Niet de kinderachtige methode
van Noord-Brabant navolgen, om ook de
wielrijders te laten betalen. Want welko
schade berokkenen de rijwielen nu aan de
wegen f
Dc heer Balk noemt eveneens liet voor
el va.n Ged, Staten zeer belangrijk, voor-
voor het p'.atte'and, nu het verkeer
ver de Wegen zoozeer is toegenomen. Hij
1 er tegen, dat het onderhoud door de
rovineie zal plaats hebben, omdat dit
*r kostbaar za! worden door het aanstel
n van een Leer ambtenaren, enz.
De heer X. Dekker verklaart zich te
-n liet voorstel van Ged. Staten om fi-
"•ic:<"-'.e overwegingen, vooral in deze
nidige moeilijke omstandigheden. Wel
hij vóór hel overnemen vso den Zaan-
Lrd«ch«n communicatieweg zonder meer.
ri ieder geval is hij tegen het provinciaal
eheer. He'. Hoogheemraadschap tg daar-
oor het aangewezen lichaam.
De heer Colijn verdedigt lief voorstel,
rndat de wegen totaal miet meer geschikt
ijn vcor hot toenemend zware verkeer
wegen. Daarom is hij tegen alle moties,
ie ui'.nel beoogen. De verbetering d«;-i
-egen zal weliswaar veel geld koeten,
Mutr dat zal dan toch in ieder geval goed
beeteed worden.
1 hc-er Binnendijk is legen het
heffen van tolgelden; die vindt hij
bi'bjk, omdat kapitaalkrachtigen even
betalen als de minder financieel «terkon.
Ook acht hij het niet goed, dat Ged. Bta
rn naar nieuwe groepen van belamgheb
>'iden zoeken.'Hij beveelt aanneming van
le motie-De Miranda aan.
I)e lieer Verschure is vnn meening.
Int over deze zaak Teeds veel te veel ge
broken is. Het voorste] van Ged. Staten
s zóó belangrijk, dat hij het zeer zoi
treuren, nis men op zijwegen ging afdwa
len. Hij is het geheel met den heer Colijn
<ns. Er moeten goede wegen in do pro-
Jieie komen.
De' lieer Lu den verklaart zic.h tegen
hei beheer door het Hoogheemraadschap,
dat alles duur en royaal doet. Hij zo
voordel willen aannemen en aan Ged.
•n de toezegging vragen, eon com
ie van deskundigen te benoemen
het verdere gedeelte van het wegenvraag
stuk zal bestudeeren. Wat de weggeldbe-
'asijig betreft, wil hij. in tegenstelling
met den heer Ketelaar, wel degelijk wiel
rijders volgens het Noord-Brabantscho s;
teem óók laten betalen.
Do heer Luycx zou het beter vindon.
als de Staten eerei over het hoofdbeginsel
konden stemmen. Daarna kan overneming
van den Zaanlandschen communicatieweg
worden overwogen.
De heer Van der W.aerden
strijdt hen, die het beheer en onderhoud
der wegen aan het Hoogheemraadschap
Hol'aai da Noorderkwartier willen opdra
gen. nij noemt het voorstel van Ged. Sta
ion zeer urgent. Als men nog langer
wacht, zuilen de kosten «tijgen. Men mag
niet aan het karakter van de primaire we
een raken, daarom is spreker huiverig,
om het bepalen van de breedte van de
wegen aan meergenoemd Hoogheemraad
schap op te dragen, want dat durft reeds
van een breedte van 12 M. te spreken. Hij
verklaart zich (egen do motie van den heer
Van Leeuwen. De Staten moeten <nu geen
beginselverklaring afleggen, maar
dezo voordracht doorgaan.
Te kwart over vier dee't de Voor
tor mede, dat Gedeputeerde Staten,
vorens de heer Hendrix de 6prekers zal
beantwoorden, ceret over do ingediende
moties willen beraadslagen. Daarom
schorst hij de vergadering tot Woensdag-
INCEZONDEN MEOEOEELINCEN
a 60 Cts. per regel.
bindt Akker's Kloosterbalssm dert
strijd aan met rheumatiek en spier
pijn. Heerlijk wrijfmiddel, zet bet zijn
verzachtende, zuiverende en genezen
de werking voort tot de kwaal over
wonnen is. Door ic-der gebruiker ge
prezen bij brand- en snij wonden, win
terhanden en -voeten en alle huidaan
doeningen.
ochtend half elf.
DE OPENINC VAN DE NIEUWE
MONTESSORISCHOOL.
Wij geven hieronder nog eens in haar
geheel de rede. door mevrouw M. E.
Land ri'dag bij de opening der nieu
we Moctessori-school te Heemstede, in
haar qualiteil van presidente der afd.
Haarlem van ce Ned. Mojitessori-Ver-
ecniging lot Dr. Moniessorrgericht 1
Mevrouw,
In mijn qualiteit van voorzitster hec:
ik u welkom te Haarlem.
Het is acht jaar geleden dat op een
zekeren dag mijn moeder mij een u' -
knip cl uit een courant bracht, waarin
werd melding gemaakt van een Ita-
Iiaansche dame, (wier naam niet ge
noemd werd) die onder meer een instru-
t had uitgevonden waarmede kleine
kinderen drukknoopjes konden open
en dichtmaken. Dit wekte dadelijk mija
belangstelling, want daar ik er altijd óp
uit was geweest mijn kinderen in het
practische leven in to wijden, geloofde
ik hier iemand gevonden te hebben die
mij bii die taak behulpzaam kon zijn.
Ik schafte mij dus de brochure en do
boeken op elk gebied, welke die dame
geschreven had. aan en mija belang
stelling nam toe. Groot was mijn vreug
de toen ik tot de ontdekking kwam dat
de idealen van deze dame. mevrouw
Montessori, zich veel verder uitstrek
ten dan het openen en sluiten van
drukknoopjes, dat dc gehecle toekomst
van den mensolt er mede samenhing,
dat zij bedoelde ziel, geest en lichaam
te vormen cn dat het kind zoo geschikt
zou gemaakt wordert voor alles, ook
het practische leven. Ik behoefde
dus niet meer mijn kinderen dooc
.standjes" tot succes in het leven te
brengen. Al mijn denkbeelden werden
omvergeworpen. Ik trachtte de Iessen(
uit uw boeken geput, te volgen ik be
dankte de gouvernante van mijn kinde
ren en na eenigen tijd bleken cc resul
taten verwonderlijk te zijn.
N'a eenige jaren kon een grooter aantal
kinderen van deze methode profïteeren.
Een kleine klasse van ongeveer twaalf
kinderen werd gevormd met een on
derwijzeres, die uw werken goed be
studeerd had, maar die haar studie ia
deze richting niet verder had kunnen
voortzetten.
Een klein aantal ouders durfde dit
gevaar te loopen, want spoedig ver
spreidde zich net gerucht, dat de kin
deren in de Montessori-sch-ool vrij wa
ren in het schoollokaal te loopen waar
zij wilden. Dit kon toch slechts wan
orde veroorzaken cn voor dit doel wil
den rle meeste ouders h'i kinderen
niet afstaan.
Van wanorde sprekende wil ik door
een voorbeeld duidelijk maken wat er
in werkelijkheid gebeurde.
Onze onderwijzeres was ziek gewor
den en had geen bericht aan het be
stuur gezonden. Ik kwam icderen mor
gen om twaalf uur om de kinderen op
de maat van muziek te laten marchee-
ren. Dien morgen begaf ik mij, als al
tijd. naar de school, maar hoe groot
was mijn verwondering toen ik alle kin
deren s'.il aan den gang vond met b -u
geliefkoosde bezigheden. Die kinde-^r,
van vier of vijf jaar, die grootendcels
steeds aan de hoede van een kinderjuf
frouw waren toevertrouwd geweest, wa
ren zonder eenige moeilijkheid aan 't
werk gegaan en waren daarin geheel
verdiept, als echte kleine menschen!
Door het huwelijk van onze onder
wijzeres en door financieele moeilijkhe
den kon de kleine klasse niet blijven
bestaai. Welk een vreugde toen, na twee
jaar, de vcreeniging door een gift ia
staat gesteld werd een nieuwe school te
openenWelk een nog veel grootere
vreugde gevoelden wij toen dit nieuve
gebouw kon worden gesticht. En onze
reugdc is nu ten top gestegen, want'
mevrouw Montessori zelf heeft zich be
reid verklaard het gebouw in te wijden,
Dit is een gedenkwaardig oogenblik ra
ons leven cn in dat van de leerlingen
der school. Dit uur ral voor ons altijd
onvergetelijk blijvenEn later, wanneer
alle gemeentescholen gemeentelijke
Montessori-scholen zullen zijn gewor
den, zullen wij met trots spreken vaa
het uur, dat nu geslagen is.
Dramatische Kro
nieken door- Top
N a e f f (uitgave van
Holkema en Warendorf,
Amsterdam).
Het was tegen de groote pauze
der voorstelling van N j u, dat ik
liet zeer zwaar te verantwoorden
had. Ik verdedigde Nju tegen eenige
dames,- die dit stuk van Ossip
Dymou „onmogelijk", „leelijk",
„vervelend", ..krankzinnig" en
„slecht" vonden. Ik stond alleen
tegenover vijf vrouwen; de strijd was
moeilijk en de partijen waren onge
lijk I Wat moest ik antwoorden op de
opmerking, dat ik geen „vrouw"
was eu dus over Nju niet oordee-
len kon? Ik begreep, dat van mijn
kritiek over Nju mijn prestige als
criticus althans bij deze tegen
standsters zou afftangen. Was er
zelfs niet één, van wie ik moest lioo-
ren> dat zij niets meer om mijn kri
tiek gaf, als ik dit stuk mooi Vond!
Och ja, zoo had de arme, kleine Nju
de gemoederen verhit.
Ik heb in Nju hoewel niet alles
bewonderd, toch veel moois durven
vinden en ik vrees, dat jk na
dien dag één of meer lezeressen ver
loren heb, wat jammer zou zijn, om
dat zij dan ook dit artikel niet zul
len lecten Het zou haar natuurlijk
niet overtuigen maar haar wellicht
tooh tot nadenken stemmen.
In Top N'aeff heb ik een bondge
noot© gevonden. Hare „Dramatische
Kroniek" deed IV nog eens
doorbladerend vele van deze be
langrijke tooneelkritieken had ik
Feuilleton
Uit het Engelse h van
BARONES ORCZY.
(Nadruk verboden).
J7)
HOOFDSTUK IX.
Angstige oogenblikkeu.
Haar kleine hand hield zijn arm
als in een schroef vast, terwijl Pcpi-
tn, zonder tegenspraak, door dc ves-
tibulo schuifelde, om aan de bevelen
haler meeiteres te gehoorzamen, ller-
trnnd e; nt©r worstelde, om los to ko-
men. Een kort begrip van hun gin-
scbo leven was dezo worsteling tua-
echen hen, li ij. trachtend 7-ich te be
vrijden van do verraderlijk© banden,
die hem het eene oogenblik gevangen
hielden en het volgende ooginblik
loslictin, dio hem ongevoelie maakten
voor alles, wat hij voor lieiiig en goed
placht te houden zijn liefde voor
Régine, zi.in trouw aan zijn koning,
z'n eer. Een kort begrip van haar ka-
raktor en het zijne: hij zwak. en toe
gevend. steeds een bereidwillig marte
laar. dorstend naar zelfopofferinpen
zij, niets dan wat vrouwelijke grillen,
het een© oogenblik meegesleept door
haar gevoel, hei andere floor eerzucht
of zorg voor persoonl jke veiligheid.
„Je inoet even wachten. Bert rand'*,
drong ze met klem aan. „Citoyen
Tallien zou juist de trap kunnen op
komen hij of of de ander. Als z©
je zagen!. Genadig? hemel!"
Mon hoorde d>% voetslappen van de
oude trouw luuisticr terugkomen. Rpr-
trand wendde opnieuw «en poging
aan. cm los tc komen thans inder
daad met succes; en There®!a onder
drukte met moeit© een kreet- van wan
hoop, toen hij snel naar de deur en
door do vestibule schreed, waar Pe-
pifa hem tegenhield.
„Citoyen Tallien" had Pepita ge
jaagd gefluisterd. „Ilij i? al op hc$
benedenportnal. Volg mij".
Zonder de bevelen van haar meeste
res af to wachten, trok ze Bert rand
aan zijn arm moe.dóór e n smal, don
ker gangetje, welks uit'inde toegang
tot een keukentje gaf. Zii duwde hem
dit. vertrekje binnen en deed de deur
achter hem op slat.
Citoyenn© Cabarrus had zich ulel
verroerd. Haar oogen, wijd openge
sperd van angst richtten zich vragend
op d© oude vrouw t©en dez© zich gereed
maakte, om den bezoeker binnen t©
laten. Pepita beantwoordde de stom
me vraag, zoo goed zij kon, door zwij
gende gebaren. Haar lippen bewogen
zich nauwelijks, toen zij snel ©n met
plotseling gezag mompelde:
„Zelfbeheersching. kind, of j© zult
jo zelf en ons allee in gevaar bren
gen".
Theresia raapt© al haar moed bij
een. De waarschuwing van de oude
vrouw moest stellis niet in den wind
geslagen worden, cn geen oogenblik
tc vroeg gekomen. 11© bezoeker had
ongeduldig opnieuw aan de buiten
deur geklopt. Theresia herwon snel
haar tegenwoordigheid van geest;
waarop Pepita haar schort gladstreek
haar mutsje recht zette en de deur
open deed, juist op het oogenblik, dat
Theresia met vaste stem on luid ge
noog dat de nieuwe bezoeker het hoo-
ren kon, zei:
„Eindelijk een van mijn gasten!
Doe gauw open, Pepita!"
Een jonge man klein, mager,
inet een bleeke gelaatskleur en onrus
tige oogen drong zonder plichtple
gingen langs de oude vrouw hoon,
wiem zijn jas en stok on don dichtbij-
z'inden sto"l 011 betrad het salon.
Theresia had 'n half liggende hou
ding aangenomen op een kleine sofa,
die mot oud rose brokaat bekleed
was. Zo hield een open boek in do
hand, haar elleboog steunde op het
houtwerk van de sofa, en haar wang
rustte in haar hand. Het licht van
een olielamp vlak achter haar, door
een kap van rosekleurige zijde getem
perd. deed de fraaie omtrekken vnn
haar hoofdje en haar schouder en den
glans van haar zwaar, gitzwart haar
des te meer uitkomen.
„Ah. Citoyen Tallien!" riep de
schoon© Theresia met voorgewende
Kalmte uit. „Je bent de eersle, «n ik
heet je van harte welkom, want ik
verging bijna van verveling Wat!'"
voegde rij er met een nitdngenden
glimlach aan toe, terwijl zij met een
bevallig© beweging haar arm binnen
zijn bereik bracht. „Wil je mij niet
de band kussen?"
„Ik hoorde daareven een slem",
was het eenige antwoord, dat hij op
haar uitnoodiging gaf. „Een mannen
stem. Wie is er hier geweest?"
Ze trok de fijne wenkbrauwen op.
Haar oogen werden rond en onschul
dig als die van een kind.
„Een mannenstem?" herhaalde zij.
„.Te bent je verstand kwijt, boste
vriend; ©f je beschuldigt mijn trouwe
Pepila vnn een basstem, die 7© er toch
werkelijk niet op na houdt".
„Wie was liet?" herhaalde Tallieu
met een poging, om kalm te sprek n.
Hierop nam de schoone Theresia,
thans niet langer minzaam, hem van
het hoofd tot de weten op, alsof hij
een lakei ware.
„Zoo", hernam ze koel. „Wou je
me soms aan een kruisverhoor onder
werpen? Met welk recht, vraag ik je,
Citoyen Tallien, matig je je dezen
toon in mijn tegenwoordigheid aau?
Bedenk wel, dat ik ]o vrouw nog niet
ben: en naar ik meen ben jij niet Dic
tator van Frankrijk".
„Tart mij niet, Theresia!" viel de
man haar met beesche stem in de re
de. „Bertrand Moncrif bevindt zich
hier in huis".
Gedurende een seconde gaf There
sia geen antwoord. Haar vlugge,
schrandere geest had reeds allerlei
mogelijkheden overzien, en ze was
een veel te verstandige vrouw, om
zich op dit oogenblik aan een totale
ontkenning van de waarheid te wa
gen. Ze wist niet, of Tallien zijn be
wering grondde op inlichtingen hem
door spionnen verstrekt of enkel op
veronderstellingen hem door zijn ja
loezie ingegeven. Bovendien zou zoo
dadelijk een ander hier zijn een
ander, wiens spionnen alwetendheid
werd toegezegd, en wien zij misschien
niet met een glimlach of een fronsen
der wenkbrauwen zou kunnen be-
heorschen, zooals zij het den verlief-
den Tallien vermocht te doen. Daar
om besloot zij er wat omheen te
draaien, zich achter een halve waar-
heid te verbergen en dus antwoordde
zij met een snellen blik van onder
haar lange wimpers
„Tk tart je niet, Citoyen, Bertrand
kwam hier een poosje geleden een
wijkplaats zoeken".
Tallien uitte ©en zucht van voldoe
ning. en ze ging kalm \erd=r:
„Maar natuurlijk kon ik hem niet
houden. Hij scheen gewond te zijn en
was erg van streek. Hij is een half
uur geleden weggegaan".
Eén oogenblik scheen het. alsof de
man, wien -d°ze leugen werd opge-
discht, een driftig 'urwoord zou po-
ven; maar Theresia's oogen hielden
hem in toom. en bij het zien van den
minachtenden trek om haar franien
mond voelde hij zich allen moed ont
zinken.
„De man is een laaghartige en er
kende verrader", bromde hij. „Nog
geen twee uur geleden
„Tk weet er alles van", viel zü hem
kalm in do rede. „Hij heeft Robes
pierre belasterd. Bertrand is altijd
©en dwaas geweest en dezen keer ver
loor hij het hoofd".
„Dat zal morgen allicht in we'ke-
liikem zin gebeuren", hernam Tallietf
grimmig.
'(Wordt vervolgd A
