HAARLEM'S DAGBLAD
HET ZILVEREN SIGARETTEN ETUI
FLITSEN
Fa. ANTON DE ROOIJ
Van het Politieke Tournooiveld
Woelige Dagen
DONDERDAG 4 DECEMBER 1924 - TWEEDE BLAD
Bepaalde dagen van bet jaar lija voor
den Hollander, die in bet buitenland ver
blijft, steeds dagen van sentimentaliteit
en van Mil heimwee, waarop men weer aan
vrienden en verwanten tehuis terugdenkt
dari gewoonlijk bet geval 1». Vooral wan-
bet ouderlijke huis heeft doorgebracht,
nog niet too heel lang achter den rug
lig:. Met Kerstmis, niet Oudejaarsavond
met Paschen en vooral met St. Nico laas
denkt men recr sterk aan hel verre, sinds
langen t:jd niet getiene vaderland en men
tie: tteh te\t we«r met de anderen rond
verwachting kl pper. i tart" c,. de dingen
Eu toch ia Lint niet zoo heel ondrage-
ijk, er boersebt zelfs een «eht-Oosten-
'ïjksche „gemoedelijkheid" en men heeft
oude ge-
iclijk
het pijnlijke bewuttrijo. dat al baast in
het g«-heel niet meer weel, hoe deze ema
km. Mon Dieu hoe lang is het dan ook
niet geleden, sinds men een vijfden-De-
ceroberavocd In Holland vierde'
In Oostenrijk komt geen „Stoomboot
1 hoofd en
«leh i
scsad^nTrsn
de cl
mjTnmtson net ge
xrecimbalen. Af en
u b#!oot>#n «n
lo# ijk##ld# -1«
ollsl solo, dan hiel-
«•n d# Ybti
1 Instill x#!/fl t#o
■I»ii d« mik.'f
n plo
ecliaf op ooi kort
me ro««t
daarop allen l«
in te vallen. Op
n» de«t.
het dikko tapi
in
lm St. Xicclsst-
het vierkant#
voor de birtafel.
voorbij. Wel hul
gekleed pnb!i«*. de
lie#ren voor «en
deel
n smoking, de vrou-
rvroegd aankondigen van den ..Weib-
chtneit" te beschouwen, en wel atellen
„Kondllorei»n" en de banketbakkers
Nicolaasfiguren en grijnrende „Kram-
is"-poppen ten toon. roode duiveltjes
vierd. Men heeft geen lust xi;n gewone
kennissen op te zoeken, omdat men den
ehet wil geren, men heeft ook geen trek
naar een theater of naar een cabaret te
gaan, omdat men zijn gedachten toch ook
w«*r niet op een geheel bullen de lijn
van hat St. Xicolaasfeest vallend pheno-
men wil ronoen tree ren. Het gevolg it dan
meestal dat men in een bioscoop kruipt
om eventueel hel een of ander afgrijs#
lijk» stuk te raan lien en men gast dan
later naar en bar. Geheel alleen, omdat
men meent het gerei schap van and
men den avond op zooveel andere wi
rond
Me:
ruik
Voor enkele jirni bevond* ik mij op
Sinterklaasavond toevallig te Lint. Ik
I,mz ralten kennen, het is een betrek
kelijk vervelende plaats, waar ondanks
liaar honderddulrend inwoner,# oerprovin-
ciaalsche toestanden heerschen en waar
heel weinig omgaat. Intieme kennissen
had ik er, vcorzoover ik wist, niet, slecht»
alleen een paar heel oppervlakkige be
kerden. De stad maakt de* avonds een
vrij dood en en veriaten Indruk, vel# Wee.
ner» beweren, dat het er roo taai en ver-
willen begraven liggen en de groot# Oos-
lenr ijkscftl* dichter Kduard Bauerneld
Mit dem Zyankali hat's keir.e Eila,
Man kann auch sterben aus Langeweile,
rokstijl opgetrokken. En het dagelijksche,
rustige leven -van Lini werkt onrustba
rend k.ilmeerontl op de overspannen ze-
uwen van den groote-stadamensch.
Ik voelde me dien avond echter onuit
sprekelijk melancholisch gestemd; ik
ïi uit een bioscoop en slenterde door
ritbeeneeuwde „Landstrasse" de straat
Eins, de «enige hoofdstraat der ë'-ad,
-op haast alle andere straten uitko-
Ik had geen oog voor het
oude barok van de hulzen, dat
schijn kwam en ik had het vee
seden i
>tel aan den Don at
andere ..drink" te gaan nemen.
„Kus»' die Hand. jonger Iïerr",
darf ieh
Klei
gkeit bitten!"
I in een donkeren shawl gewikkeld
gebogen voor mij en prevelt iets van
gehselen dag niets «egeteD,
honger!" enz. Naar de uitspraak
haar Duitsch te oordeelen, een Zi
ervrouwDe weeke gemoedstoestand
waarin ik verkeerde, stemde mij mild, ik
greep In mijn zak en gaf haar enkele
•rirfje» van honderd kronen toen nog
eel geld. De vrouw trachtte mijn hand
e grijpen oin er een kus op te drukken,
k trok echter terug en vervolgde mijn
..Vergeh'i Gotl tauseudmal" mur
Twes
terna.
nd als i
rend
neer uit de In teere kleuren getinte
lampekappen, de kellners bewogen zich
In hun roode jassen met zwierige bewo
gen tu«schen de tafeltjes en de «lan
den door. lange horizontale strepen,
uwgrijzo sigarettenrook wolkten door
vertrek, de lucht was vervuld mot
y x l'Origan «n met chjrpre. »n stukje
adeln wereW»t»d-leven temidden van
reeds htlf-slapen<!e l.ioz met zijn
at. genomen hebbend# aan het
relijks de door mij bestelde whisky-
gen gttuke voor me. stond. „Dui
zei de man tegen me. „dus tóeh
ik me niet vergist. Ik dacht het al
i '»pen. En dat in Linz." Het wai
Oonduliy, een jongs Hongaar, dien ik
dn* maanden nog in Wee een had ge
:n. Tijden» den oorlog was hij ander
half jaar te Amsterdam geweest en hij
<Un ook soo'n beetje Hollandich
spreken. „Dag jneneer, 'oe maaaakl u 'et"
„tot ziens" e.rl. HIJ roemde de Hollanders
altijd zeer en wa* erg ingenomen met onze
gewoonten en gebruiken, ,,'t Ia vanavond
Nlcolo" zei hij, toen hij naast rne zat,
„daar moeten we bia»chop op drinken."
Kn bij gai den kellner op fluisterenden
•n uitvoerige orders. „Nee. lsst mij
ar voor de indeellng van den avond
gen. ik weet nog we! uit Holland zoo'n
tje, hoe dat gaat. Rookenl"
Xe#, dank j«. ik heb zelf sigaretten bij
neem van mij."
Zoo." antwoordde hij, en eerst Is'.er
1 he- me op, op hoc'A merkwaardigen
n hij dal teide. Ik greep naar mijn
itzak. maar ik vond mijn etui niet.
eh in mijn andere rakken I Ik had het
't meer. jk moest bet verloren hebben,
df liet was gestolen
Gestolen," zei Gandoliy, want wanneer
het had verloree», *ou je het moeten
>ben hooren vallen! Was bet dat zware
zilveren étui, dat je altijd bij je droeg!"
Ja, hel was «1st zware étui geweest, een
■itvenir. geschenk van een vriend, vlsk
vóór hij naar In'|^ ging. Ik had
machtig het land.
Kom", zei Gondoliy, .„misschien krijg
je h*t nog we| terug!"
Jui»t op St. Xioolaas moest me dere
koker worden gestolen, jaren geleden had
tk h#t étui op den zelfden avond gekreget
Spsl van het noodlot! He', verlies van eet
voorwerp, dat ik langen tijd voortdurend
bij me heb gedragen. »:emt me steeds bij
ronder treurig. c>k sl Is het nog zoo waar-
de loos geweest. Het is. alsof men plotse
ling e-n g«#d*n vriend door den dood
verliest, in beide gevallen is een weerzien
Xiet bepaald in een St. Xieolaasavond
stemming dronk Ik dan ook den
bisschopswijn, die de kellner in een
groote glazen terrine voor ons bad neerge
zet. „Kom kerel, leef «en beetje op," zei
Gondoliy weer, ik zal de muziek eens een
aardigheidje laten spelen." IIij ging naar
de zigeuners en floot hun bet „Zie ginds
•krant de stoomboot" voor. De kapelmees
ter, vlug van begrip cn van opnemings
vermogen, een echte Zigeunermuzikant,
kraste snel enkele tonrn na op zijn viool
en toen speelde het orkestje het vreemd
soortigste El. Nicolas*!ied, dat ik ooit heb
gehoord. Er werden do meest absurde va
naties in aangebracht, door de eenvoudige
melodie heen werden alle mogelijke tier
lantijnen en sierlijke arabesken gespon
nen en af en toe was bet moeilijk het ori
gineel in hel Pathetische en met vurigen
hartstocht gespeelde lied terug te vinden,
r in zulke OOgenblikken let je niet
precies op dergelijke schrille wan
klanken. De beele stemming is toch
valsch. St. Xicolaasavond in een vreemd
land, onder vreemde menschenal
leen met een Hongaar, die per ongeluk
«>ok eens een lijd in Holland heeft ge
woond en met wien je toevallig per „je"
en „jou" bent.«en mondaine har.
bisschopswijn.«en hartstochtelijk-spe
'.en-je zigeunerkapel. rn dan „Zie ginds
krant de stoomboot uit Spanje weer
aan"vol verwachting klopt ons
hart, wie de koek krijgt, wie de gard." vol
gens Zigeuneropvattingen gespeeld. On
willekeurig huiver je. je grijnst, Jö giet
een glas wijn naar binnen, je doei een
stevige trek aan je sigaret en met geweld
zet je de in je hoofd opkomende gedacli
het Hollandsche degelijke feest
je af. En plotseling
denk je weer aan je sigarettenkoker
zou die zigeunervrouw misschien f.
kom, neen, niet mogelijk, dat moes» je
dan toch gemerkt habi.cn!..,..
Doch daar komt eefi kellner op ons la
feitje af. met «en in rood papier gewik
keld pakje in dn hand. Een dennetakje
is er op vastgeboixlcn. Hij legt het pakje
voor me neer, zwijgend gaat hij weer weg
Ik kijk Gondoliy aan, die glimlachend
knikt. Voor mijf Ik liTeek hel open, ner
veus wikkel ik het papier af:mijn
sigarettenkoker komt te voorschijn, tnijn
dikke, zware, mat-gliuimende sigaretten
Waar vandaan, vsn wief. hoe is het
mogelijk. Verrast zie ik Gondoliy aan.
Hij zwijgt nog immer en hij knikt. En
dsn ver.elt hij hoe hij toevallig op straat
gesten had, hoe de Zigeunervrouw het
étui uit mijn sak graep. Hij bad arbiter
mij geloopen »n de vrouw barech in het
Hongaarsch aangesproken. Vrijwillig had
zij hem het gestolen voorwerp overhan
digd. Hij was me*n«g«loopen en had eerst
later bemerkt, dat ik ren kennis van hem
was. Hij wa» uie in het hotel en in de
bar gevolgd en hsd mo willen verrassen,
liet was hem gelukt!
Nooit ben ik t<><> blij mot «en nieuw go
schenk geweest als met hel terugkrijgen
van mijn geliefden ouden koker. Het was
alsof ik een dubbel geschenk had gekre
gen.
Kindsdien draag ik het alleen maar vei
lig verborgen in mijn achterzak.
.Jelui zijn veel te onvoorzichtig, jelui
ordisnders." heeft Oondoliy tegen me
wen de utenvhen te
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 163
DE UITSTELLER
Vader is Juist rustig
gaan zitten, als nioedc-r
hem eraan herinnert,
dat hij mevrouw Kom
mer nog moet opbellen
Vader rucht en kijkt
somber naar de tele
foon; hij kan ook nooit
eens rustig zitten, er is
altijd wat te telefonee-
hij merkt op dat de
Kornmers nog wel aan
taiel zullen zitten
eij eten altijd laat
- hij zal nog even
wachten
i let t
te Lin*, die aan
ntimentecl beloof-
och nog goed «In-
En Linz is me
Kerk en School
NED. HERV. KERK.
Beroepen te Ooetwoud (N.-H.) da.
J. Diephui», i<y G&rmerwolde Gr.!.
te Rijnsan i wonde (toez.) C. vat.
der Wa], Candida at te Rarreveld.
Bedankt voor Spanbroek c.n. f'oez.)
door ds. J. Eikema, te Benningbroek
c.a.
EVAXO. IXTH. KERK.
Aangenomen na .r Middelburg-Vlis-
singen door ds. J. N. Riegor, te Stads
kanaal.
GEREF. GEMEENTE.
Bedankt voor Cbarloia door ds. A
de Blo:», te Vlaardingen.
GEREF. KERKEN.
Beroepen te Brouwershaven ds. C
J. van Voorst ie Kootwijk. Te Ha-
zerswoude ds. J. f). Bcerkoel te Vel-
acn.
Aangenomen naar 1<ralingschcveer
door «Is. H. Veldkamp te Anna Jaco-
bnpolder.
CHRIST. GEREF. KERK.
Beroepen te Nieuwcndam K. G
van Smeden, ennd. Ie Zwolle.
ANEGANG 14 TELEF. 560
Sous-Mains
Vloeiboeken
Dag- Week- Maandkalenders
wordt er op attent ge
maakt, dat ze nu klaar
moeten zijn en ant
woordt, dat hij even
het kamerverslag moet
uitlezen
beeft dit en nog veel
meer gelezen, kreunt
hoorbaar, wil opstaan,
maar bedenkt, dat me
vrouw Kommer juist
de kinderen naar bed
zal brengen
een half uur later mom
pelt hij ja, ja. hij
heeft bet niet vergeten,
maar hier staat van een
man, die zijn eigen
schoonzoon is, omdat
hij
berekent den gebeelen
srsmlxxim van d«n man
en besluit te telefonee-
ren, maar Willem heeft
juist het toestel in be
slag genomen
kijkt «enigen tijd later
op zijn horloge het is
half tien en nu kan hij
toch met goed fatsoen
niet meer telefoneeren
als zij uitgemaakt heb
ben aal- het nog best
kan. is het, 10 uur ge
worden en te laat en va
der eindigt met het ver
zoek hem er morgen
aan te herinneren.
(Nadruk verboden.)
TWEEDE KAMER
3 DECEMBER
De Onderwijsbegrooling Wie laakte den
minister in het Voorl. Verslag? Veel lof
voor den heer de Visser Het Fransch op
de Lagere School.
De heer VAN WIJNBERGEN heeft
-andaag de ondc-rv. ::<-ïi6CU««ies ge
opend. Met cenige belangstelling werd
deze afgevaardigde aangehoord im-
ine.-:. men heeft de passage» uit het
voorloopig verslag, die scherp afkeu
rend waren over des ministens beleid
icn aanzien van de doorvoering der
pacificatie-gedachte. zóó dat het bii-
zonder onderwijs nadeden ondervond,
aan den heer Van Wijnbergen gewe
ten. Edoch scherpe afkeuring Jcwasn
■gisteren niet.
Ue hoer van Wijnbergen sprak zelfs
arooten dank en waardeering uit voor
den minister, hij gispte 'tin de critiek
dat zij den minister in de schoenen
echoot. wat niet op zijn rekening
mocht geschoven worden. Daar was
bijv. <i< bezuiniging. Die uit- noodzaak
geschiedde. Dat er van een bewust
achterstellen van het openbaar onder
wijs sprake is de heer Van Wijn
bergen ontkende het.
Wel bracht hij gevallen, die wel
licht onbewust, zeide hij achter
stelling van liet b' 'zonder onderwij»
hcteckenen. Wellicht onbewustHoe
zacht drukte de heer Van Wijnbergen
zich v«t En het eind was al evenzeer
weer een lofspraak on den minister.
Voor het oordeel van den lateren ge
schiedschrijver waarover de heer
Van Zadelhof! had gesproken was
do heer Van Wijnbergen allerminst
bevre^J. Want met liefde, met zorg,
niet toewijding had de minister naar
zijn besle weten, naar zin eerlijke
overtuiging bestuurd.
Begrijpelijk wel. dat de heor Kete
laar zich wat spotziek over den heer
Van Wijnbergen uitliet, over zijn
vriendelijkheid. ..Zoo hebben wij 'm
nog nooit eehoord". Beg-ijpelijk. dat
de lieer Ketelaar met belangstelling
had uitgezien naar de toch uitblij
vende scheme critiek van rechts,
die in het Voorloopig Verslag tot
uiting kw»m.
De beer Ketelaar zag er van af. in
den breede over het onderwijs te spre
ken. nu spoedig het eind van dee hee-
ren De Vissers ministerieele leven komen
zou. Dat het onderwijs achteruit ging
dat stond vast bij den V.-D. onder-
wijeman.
Zoo spoedig mogelijk zag hij en
hij riep de rechterzijde tot medewer
ken op een wijziging in art. 73
gaarne aangebracht, om aan het ge
knoei met liandteekeningen een eind
Ie maken. De MINISTER heeft aan
dien wenach geen gevolg gegeven.
Ernstig klaagde de heer Ketelaar
over opleiding voor het openbaar
onderwijs, dat hij .in elechteren toe
stand gebracht zag. dan de bijzonde
re opleidingsinstituten. Voorts was hij
bajig, dat de minister bij de ophef
fing van de rijksdagnormaalscholen
wel eens verkeerd is ineelicht.
De heer RUTGERS heeft Mej. Wes
terman op alle punten bestreden en
zich ook uitgesproken vóór een wij
ziging van art. 73, zóódanig, dat de
opgaven voor leerlingen van nog te
bouwen bijzondere scholen aan ds
werkelijkheid moeten worden eo-
foest, door een garantie te eischen
van volle 100, der bouwkosten van
net schoolbestuur.
Een wensch van den eersten «lag
van het onderwijsdebat herhaalde de
heer HEUKF.LS: financieele gelijk
stelling door <?en rijkswet van het
openbaar cn bijzonder bewaarschool
onderwijs. Een rijkswet wenschtê hij,
want als Rotterdamsah raadslid!
wist hij 't dat de gemeentebestu
ren wel willen helpen, als er maai
een rijkswet zou zijn. De pacificatie
gedachte eischt zulks, zeide de heer
Heukels. Kunnen de gemeentebestu
ren 't niet betalen, dan moeten bijz.
en openb. bewaaTschfaolonderwijs
maar ponds-ponds gewijze iets toebe
deeld krijgen van het geld, dat be
schikbaar is.
De heer HeuKela zwaaide den mi
nister lof toe om zijn instellen van
een schooleindexnmen aan de kweek
scholen, waarover ieder grootelijks
content is. Maar de geleidelijkheid
die de minister zag in de subsidie-
Feuilleton
Geautoriseerde vertaling naar bet
Engelsen van
BARONES ORCZY.
34;
Intusschen 'gingen de onderhande
lingen door. Er schoen niets tus-
achenbeide te komen.
„Luister een«", zei Kolonel Scrope
ten slotte. ..Misschien sta je mij we!
weer vo r 'e liegen, en als het zoo
is, dan sta de hemel Je bij, maar als-
Je mij de waarheid lubt verteld zal
:k je de tweehonderd gulden geven,
die ik Je vroeger ock lub beloofd. Ga
nu. Als je mij iedrozen eb', ecef ik
je den raad om h er >en 1 eel eind
vandaan t* ga n wan ik zweer je,
dat ik je da:i laat ophai-'en, als ik
je tp pakken krijg.
„Uwe Genade i* wel goe«i". ant
woordde Tubnl spottend. „Waarom
zou ik tegen li liegen?"
„I.aat uw mannen vanavond om-
si re-ks zonsondergang maar naar
mijn huis gaan, dan kom ik morgen
mijn tweehonderd gulden halen".
Even later keerde Kolonel Scrope
zich om en liep den stal uit. Barbara
hoorde de klink van de deur en toen
zijn voetstappen op de binnenplaats,
ad om loos bleef ze stil terwijl Tubal
scheen te staan wachten of te luiste
ren. Barbara voelde, dut dit het
vreselijkste oogenblik vnH haar leven
was. Ze schrok van haar eigen hulpe
loosheid. Zij, die altijd trois h was
geweest op haar eigenzinnigheid,
haar onafhankelijkl e d ca die gepre
zen was om haar handigheid en ver
sland, voelde zieh nu zwakker en on
machtiger dan haar hond. Ze bleef
nog een heelen tijd in het stroo zit
ten cn streelde Rex, terwijl ze met
e*n half oor luisterde naar do gelui
den buiten, in d^ verte hoord - zij de
stem van den Ko'onel, die v at tezen
zijn nianrcha; pen r ep. he' hinniken
«n stampen van de pnard'n in hun
ho.res en Tubai's korte, luide adem-
biüng aan den anderen kant van bet
schotje. Wat een overeenkomstWat
c«n schurkenstreek! T"b l v] ekte
hardop, het scheen hem op te luch
ten, nu de spanning hem als hef wa
rn vasthield op de plek waar hij deze
wandaad had bedreven. E en bewoog
liii zich, en Barbara boonie, «lat hij
weg zou gaan, ze vo lde dat, zijn te-
genwo«frdighe:d de Iuc.i t. om haar
heen zoo bozjzedelde dat ze bijna,
flauw viel naast Rcx.
Maar op dat zelfde oogenblik moest i
hij iet» gehoord hebben, want in
plaats van den stal uit te gaan. keer-
«le hij zich om, en duwde liet, t.ns-
schendeurtje open. Toen hij Barbara
daar op den grond zag z'bten lachte
hij hard.
„Zoo zoo!'* riep bij uit, „ik dacht
al [half, dat je orgers zat (o luiste
ren".
Ze gaf ge«n antwoord, maar keer
de het hoofd nf rn streelde Rex.
„Hebt go alles gehoord?" vroeg hij
op ruwen toon.
Zij knikte van: „Ja!"
„Het is een onaangename positie
voor je", ging hfj weer lachend,
voort. „Wat zijt ge van plan te.
doen?"
Ze keek hem aan en zeide kalm:
„Afwachten tot ik een goede inge
ving krijg".
„Veel tijd zult ge niet hebben, en
in ieder getal zult ge Jim met kun
nen waarschuwen
„Waarom niet?"
„Waar denk johem dan fo vin-
len?" antwoordde hij.
Ze gaf geen antwoord, wat kon ze
ook zeggen? Voor liet or,ge blik was
ze geheel onder dm indruk \an haar
onmacht en 'hulpelirsheid. Even
kreeg ze een wilde aanvechting oni
nog eens te proheoren hem te ver
murwen, hem to smeeken, over te ha-
len, desnoods voor hem fe knielen
cn de bitterste vernedering te door
staan. als ze hem maar van rijn vree-
selijkc plan kon afbrengen. Maar ge
lukkig kreeg haar gezond verstand-'
weer de overhand, en begreep ze, dat
zo nog eerder een steen zou kunnen
vermurwen, dan dezen man. Ze zeide
du» niets en bemoeide zich uitsluitend
mei, Rex; haar honden beefden Ier-
wijl ze zijn zachte ruige haar j-treel-
de.
Tubnl bleef een oogenblik noarl
haar kijken, het was net alsof hij pro-
lieerde haar gedachten te lezen. Hi)
grinnikte zachtjes hij zicli zelf.
„Den vorigen keer heb ik je een
goede ruil aangeboden", -ei ij, toen
over Jim kwam pret. n. Het zou
wijzer geweest ziui, als je die maar
had aangenomen".
Nog steeds wilde ze n et «pkijken,
i<' deed zelf net of hij er niet was, en
hij voegde er boosaardig aan toe:
Nu zul je moeten boe en oor dia
zweepslag in mijn gezicht. Jij of Jim.
Het kan mij niet schelen w e. Iemand
tal er voor nioeten betalen".
Toen k«erde hij ziep om eu ver
dween. Barbara w.vhtte een oogen
blik «n luisterde: :c hm r 'o Item het
stalple n over teken en Uon raar de
poort, gaan. N'cg een paar minuten
bleef ze wachten, lol, hii uit het ge- I
zicht verdwen-n zou zijn toen
sprong ze op en r-nde den stal uit.
In den grooien hal van het kasteel
vond ze Kolonel S.rope. Hij at te
schrijven; zijn adjudant stond naast
hem en wachtte op zijn bevelen.
Barbara wachtte kalm af; er gin
gen vijf minuten voorbij, misschien
wel tien. Kolonel Scrope had haar
niet gezien. Toen hij klaar was met
schrijven gaf hij e;n paar papieren
aan den adjudant, die salueerde en de
hal verliet. Teen stond de kolonel op
en zag Barbara.
„En, juffer Barbara", zeide hij op
minznmen toon „wat verschaft
mij de eer
Hij kwam naar haar toe. boojr en
trachtte haar hand te grijpen, maar
zij trok die met een snel heftig ge
baar terug.
„Ik knn uw hand niet aannemen.
Kolonel Scrope". zei ze. „voor u mij
verzekerd heeft dat u dit afschuwe
lijke plan niet ten uitvoer zult bren
gen".
De Kolonel keek verbaasd.
„Dit afschuwelijke plan, zegt ge?"
ze hij. „Tk begrijp u niet. Welk af
schuwelijk plan?"
„Dit koojien cn verkoopen van een
menschenleven, het onderhandelen
Diet, een spion
„Aha!" riep Kolonel Scrope uit, en
er kwam een eigenaardige glimlacT»
om zijn dunne lippen. „Dus ge hebt
opheffing voor parallelklassen dec
kweekscholen, onderkende de a.-r.
afgevaardigde tot zijn grooten spijt
niet.
Lof ook zwaaide de neer RUTGERS
v. ROZENBURG rond den minister.
Hem ook was het opgevallen, dat de
vermomde ridder uit het voorloopig
verslag niet met ópen vizier in de
openbare vergadering was opgetre
den. Hij ging niet mede met den heer
Rutgers, waar deze 103 pCt. garantie
vroeg voor de bouwkosten voor school
stichting. Dat kan geen schoolbe
stuur garandeeren meende de c—h.
afgevaardigde.
Gelijk gebruikelijk had de heer VAN
RAVESTEIJN de communistische be
zwaren tegen de pacificatie, waarvan
hij niet anders verwachtte, en dat als
bedoeling van rechts zag, dan een in
den grond boren tan do openbare
school. Fel tornde de heer van Ra-
vesteijn op tegen de benoeming van
Alb. Vervvey tot hoogleeraar te Lei
den. Diens nationale gevoelens noenifc
Dr. van Ravesteijn een gevaar voor
ons land, zij leiden tot imperialisme
en dus lot ooriog. Alleen het com
munisme werkt tegen den oorlog in
besloot de lieer van Ravesteijn
onder hartelijk gelach van alle ban
ken. Daar weten ze in Reval van mee
te praten, interrumpeerde de heer
Dresselhuijs.
De heer SCHOKKING pleitte voor
het behoud van de theologische facul
teit aan de openbare universiteiten
en de heer DRESSELHUIJS dekte de
rede van mej. Westerman met zijn
autoriteit.
De MINISTER riposfeerde sterk]
tegen de opmerking des heeren Van
Zadelhoff als zou hij eenzijdig het -
openb. onderwijs benadeelen. Vol
strekt onpartijdig wilde de minister
oordeelen. Van eenzijdigheid sprak
ook niet het feit, dat de minister in
:il beroepen met betrekking tot al- of
met opheffing van opc-nbure scholen
van 33 beroepen het, advies van cïen
Raad van State heeft gevolgd
meende de bewindsman.
Met den heer Ketelaar sprak da
minister er zijn groote bevreemding
oyer uit, dat niemand, ondanks het.
niet-malsche voorloopige versla? 'n
het openbaar de aanvallen had her
haald, die deden denken, dat. de mi
nister het bijzonder onderwijs druk
te. De minister hield ook hier ziin
volstrekte onpartijdigheid vol
voor het openbaar en bijzonder onder
WBS ook bij de opheffing van nor-
maallessen. Wat de scholenaplitsing
voor luistervink gespeeld?"
„Kolonel Scrope
„Ja, ja", viel bij haar op vriende-
i'jKen toon ;n de rede, en de eigen
aardige glimlach werd plotseling pret
tig, minzaam en geruststellend. Hij
nam haar hand in >'e zijnen ei»
streelde ze zachtjes hij kuste zelfs
de koude vingertoppen. „Wat «en ai-
lerliefste, romantische jongs dame zijt
ge! Dus ge hc-bt ons gesprek afge
luisterd, hè?"
-Ft Was lieelemaal buiten mijn
wil mompelde ze, „dat zweer ik".
..Natuurlijk, buiten uw wil", stem
de hij toe, „maar ge hoorde dat wree-
de monster van een kolonel Scrope
onderhandelen met een schurk, die
den armen James F ennes aan hem
wilde verraden, hè?"
...Lm Fiennes was vroeger mijn
speelkameraad. Kolonel Scroti*ging
ze voort, aangemoedigd door zijn
vriendelijkheid, hoewel er ook wel
iets in zijn manier tan doen was. dat
haar tegen stond „hij is mijn echt-
gonoot".
„Maar dat. zal toch niet lang meer
duren, is 't. wel?" zei hij. met een
eemgszins snot rende t rek op zijn ge
zicht, „en hij is het. als ik het goe«l
begrepen heb, alleen maar in naam"*
(Wordt vervolgd).
