Duitsche leger tijdens Jen oorlog
acuiergeiaieu, voor aoel to gc
brui&eu. aaco jaar a^carup moes», weer
wat nieuws gevott^ién worueu en tocu
Mciueu eigiue n ja papier eu schoolca
hiers gebeiugib»
tat^eie w jteu geleden deed een jon
ge JvugeL^tuuau eeu zeer 6elangnjue
puiiate^uscne vondst, hen Kantoor
was i\A liquidatie van een oude tiruia
opgeruimd en verscheidene ba:eu oude
b-i-ven naar een papierfaoriek ter
vernietigiug gezonden. n de jonge
man in kwestie biervan hoorde, was
bet gebouw reeds vrijwel leeg, tcaar
hij utid hier en daar verspreid nog
een aantal cude schrifturen, uie posi
zegeis van een paar generaties geleden
bk&en te bevati i.hij liet er ge-11 gras
O' er groeien, maar begaf zien onver
wijld uaar de papierfabriek, waar hij
er -n slaagde den rommel weer terug
te koopen. Zijn moeite werd beloond
want de verkoop van alle, op deze
wijze behouden zegels bracht tiendui
zend guldens op.
In belangrijkheid wordt deze vondst
slechts overtroffen door die van 1912,
toen eeu papierfabrikant in een hoe
veelheid oud papier, voor 150 gulden
gekocht, oude postzegels ontdekte.
Een grondig onderzoek werd ingesteld
en behalve vele oude, kostbare Ame-
rikaansche postzegels werden niet
minder dan 105 St. Louis zegels van
9-5ö1S47 ontdekt die van 3jO tot
700 gulden per stuk waard zijn. De
geneele verzameling bracht 240.00?
galden op.
Zeer onlangs werden te Londen
eenige vellen van de vroegste post
zegels van Nieuw- Zuid Wales (Austra
lië) teruggevonden. Zij hadden 60 jaar
in een vergeten hoekje gelegen.
Op een liefdesbrief uit Alexandria
(Virginia) werd eenige jaren geleden
een buitengewoon zeldzaam exmplaar
geronden. Deze zegel, reeds als zeld
zaam bekend op beige papier, was 00
blauw papier gedrukt en is nu nog de
eenige van die soort, bekpnd in de
w-ereM. Deze brief was op 25 Novem
ber 1847 door een jongeman Ilough
gezonden aan mej. Jannett 11. Brown,
•jju meisje, iict liUwcnja. a>.am tutu
.u& swMiu. in ivoi, uus u<J jaar luiei
voiiu een uoenter van net ecutpaar uo
enveloppe eu Kreeg er izou goiueu
voor. men schat ue waarue van uen
zegel tuaus op net drievoud van uit
oeurag.
-uaar zelfs moderne postzegels kun
nen een jong paar gelui aauorcugeu.
in lhlb gat itttueu eeu serie uit van
ore postzegels niet overdruk 12. hen
vel wera onuerste boven gedrukt eu
ontsnapte aan de waaszaamneiu van
uen controleurs. Het bereikte een
iiem postiauiocri'e m het hooge
Aoorden. Vele postzegels werden hier
niet verkocht maar een boschwachter
zond er dagelijis een brief aan zijq
meisje in Mocxhotm. hen aantal van
deze postzegels »a» reeds gebruikt
toen een pnilateliat er de reuk van
kreeg eu trachtte, het restant meester
te worden. Hij bood 300 Kronen per
stuk ongeveer lbCo maai de «aar
de. De boschwachter schreef zijn ver
loofde of zij bijgeval Je enveloppen
had bewaard. Als een ware vrouw-
had zij ze alle nog en het jonge stel
kreeg <S000 Kronen voor do geheele
party.
Dit zijn eemgc staaltjes uit de ro
mantiek van de philatelic een liefheb
berij. die hoe langer hoe uitgebreider
wordt, sinds in de laatste jaren alle
stateu en slaatjes bijkans nieuwe ze
zeis hebben uitgegeven. Hoe groot
deze vermeerdering van het te ver
zamelen maSerianl is, moge blijken
uit het feit dat sinds het vorig jaar
December gemiddeld ongeveer zes
nieuwe zegeis per dag zijn uitgegeven
of 2185 in het jaar. In dit totaal zijn
de Duitsche staten en Dantzig alleen
met 388 nieuwe postzegels vertegen
woordigd. En ons eigen land laat zich
tegenwoordig ook niet onbetuigd, net
is nu reeds duizelingwekkend hoeveel
verschillende nostzegels van 10 ent
wij hebben. Er is «g werk aan -len
winkel voor den philatelist. Wij wen-
schen hem sterkte.
De
genoegens
door F. DUDLEY HOYS.
der draadlooze
(Nadruk verboden).
Op een mooie, witte kaart stond met kamer en de keuken voorstellen, oude
gouden letters de uitnoodiging aan
mijn zoon Bob 'oud acht jaarj. De af
zender. oude Jonas, had er met inkt
potlood onder geschreven: „Kom, ais
je kunt ook, oude vriend!" Ik ben
hoegenaamd geen oude man, dus even
min een oude vriend, maar ik zag de
beleed iging dezen keer maar over het
hoofd, en op Kerstavond gingen Bob
er. ik er samen op uit, keurig afge
werkt met witte dassen, lakschoenen
en hoofden, die /lommen van pomade
Jonas troonde in een van die stra
ten, waar de huizen zoo maar uit den
grond verrezen schijnen te zijn en
waar het eenige verschil russchen no.
1 en 301 bestaat in een ander naam
bordje op de deur. Het is de soort
straat, waar j« ergens aan een bel
trekt, daarna mompelt dat je je vergist
hebt en den raad ontvangt, om liet eens
twee deuren verder te probeeren. Maar
man", sprak Jonas gemoedelijk. „Ga
nu maar eem> rustig ritten en steek
een sigaar op" Hij biel 1 tae een katje
met kaars*, a voor en ik antwoordde
vriendelijk, dat ik nog even zou wach
ten met rocken.
,.Oh pardon", giebelde Jonaa. „Ik
gaf je ae verkeerde kiat. Neem zelf
maar even, zeg. De sigaren staan in
dat potje op tafel".
Ik deêd een uw uwe poging.
in het potje en trok mijn hand er met
een angstkreet uit. Er zat stroop in.
Jonas was 00 een stoel gaan staan
en hield de volgende schitterende toe
spraak:
„Dames en heeren, nu wij allemaal
present zijn kunnen wij beginnen"'
Er volgde luid applaus en ik keek
eens om in de richting, waarheen de
oogen van Jonas stralend staarden.
Toen zag ik liet... een luid-spreker
teleurgesteld, want in plaats van
geschenken en lekkers waren er een
paar oude kopertli'aadjes, waaraan
niets te zien was. Bobbie liet zijn lip
opstandig hangen. Ik rook de nade
rende misère.
Wij waren in het midden van een
-ouwenotem, toen buiten een orgel
begon te spelen: „Uren, dagen, maan
den, jaren, vliegen al* een schaduw
heen", hetgeen niet bepaald 111 over
eenstemming was met de zangen van
bet draadlooze ontvang-riatiou.
Van dit oogenblik tot aan liet geze'.-
ige avondmual laat de toestand zich
bet best beschrijven in de volgorde der
minuten. - -
8 uur: Lied van den radio-kabouter.
Dit lied werd alleen gehoord door
mevrouw Biffin, die eerst later ont
dekte. dat het heelem&al geen lied van
de draadïooze was. doch dat het aoon-
ie van de Bruine naast haar zat te
lapen en hevig snurkte).
8 uur 15: Iwzing over ..Het cuder-
■vetseha Kerstfeest tJonas blijft in
gebreke den wenk te snappen).
8 uur 25: Gefluister in uen hoek der
kanier. Bobbie's oog-m glazm kwaad
aardig als hij de andere jongens iets
in bet oor fluistert.
uur 30: Twistgesprek tusschen Jo-
en den liefhebber over de beste
methode om de leegte van een trolf
te stellen. Mevrouw Dibble zegt
dat voor dertiz gulden een kapper in
Parijs blijvende golven maakt en me
vrouw Loop antwoordt, dat die er toch
weer uitgaan als het voch wr i«.
8 uur 40: Teperatuur ongeveer 170
graden. Een kind vraagt zacht: ,,Moee-
ie over een draad en grijpt in haar
al de brandende sigaar van meneer
Timsou, wiens tanden in' de kolenbak
vallen.
8 uur 50: Bobbie glundert verdacht
naar een jorwtetj© ia den andereu
hoek; zij wisselen geheime teekens.
8 uur Sö: Onheilspellend gegichel
onder de kinderen. Temperatuur on
geveer 210 graden. De buren links be
ginnen piano te spelen: buren recht»
zingen een Kerst-cantate, onze luid
spreker doet zijn beet om den Eiffel-
toren over te brengen, maar de hoeins
en gums overstemmen alles.
Dan staat Jonaa op en noodïgt de
aanwezigen uit voor bet souper. Het
is klokslag negen.
Bob en ik waren te gehikkig gestemd (l.otrtspiekert noemt Jonaa het)
om ons daaraan te kunnen ergeren secure grammophoon-hoorn, waardoor
en een stevige wandeling door de wij straks de klanken van her, door
avond-kou 'gaf aan onne neuzen een den gastheer aangekondigde „drttad-
prettigen clans. Met deze troostende looze Kerst-concert" zouden kunnen
werenschap liepen «ij de eindelooze booren. Ik wist wat one te wachten
.«traas een paar maai heen en weer
terwijl Bob droomd* van K«r»tboomen
en ik aandachtig de naambordjes be
studeerde.
„Wii zijn er. mijn jongen", rie© ik
eindelijk uit en Bobbie snoot de lucht
Is een fox-terrier.
Vlugge, opgewonden rukjes aan de
en daarna een rachr, schurend are-
luid natuurlijk oude Jonas, d.e steeds
me- zijn schouders langs >le gewitte
tcuren van de ganc schaaft
„Vroolijk Kerstfeest, ouwe man
Kom r innen Je ben*, zoowaar de laat
ste; al do anderen zijn er al!"
Dat „al rie anderen" klonk mij een
teefje overdreven in de ooren. maar
het allerminst, wrat in de
voorkamer, waar Jonas mij met mijn
zoon binnenloods:*. vond ik een groot
gezelschap vergaderd. In de achterka
mer zaten er nog twee maal zoovee! en
de keuken zaten de meesten! Een
ding stond vast: stemming was er ge
noeg:
„Ga mee", fluisterde Jona^mij toe,
-„ik zal je voorstellen aan mijn gas
ten".
sprong over drie paren beenen
heen, hinkte over neven kinderhoofd
jes en bikkelde met. mijn voeten een
e' oof in e<m roomtaart. Toen kon ik
beginnen de ronde te doen
„Hoe maakt u het?" vroeg ik be
leefd den eereten gast.
„Proost!" antwoordde hij lachend
en nam een slok uit het fleschje lever
traan, dat ik altijd in mijn zij-zak
heb voor Bobbie.
Ik zag het gezicht van den gast in
allerlei maskers plooien en keerde
inij om, juist op tijd om de rest van
de levertraan op mijn achoone boord
te krijgen. Op dat oogenblik moffel „Hallo!" fcrsiMe Bobbie terne,
de Bobbie een stuk van de verbrijzeld - mijn kind", mompelde mé-
roomtaart ia nriju broekzak. vrouw B::f:n, „je mag groote men-
sclien nooit in de rede vallen".
Toen volgde de aankondiging van
n redenaar, die ons vertelde dat het
Kers-feest soms een boem boem
boem gum gumgumgum
heel belangrijk feest en dikwijls een
pang pang pang ring
ring —boem.
weer niet of de gasten het wel
allemaal geloofden Ik voor mij heb
van boems en gums en pangs te weinig
rerstand om een oordeel -e kunnen
vellen. Maar verschillende aanwezigen
:den: „Kostelijk". „Eénig", „Hoe
ijzen ze 't 200". *n mevrouw Bif
fin beweerde: 't I» precies de stem
.in mijn Jan". Ik hield mij maar stil.
Jonas beaamde: ,,'t Is een wonder,
hè, die draadlooze. Zeldzame on'i
voor den Kerstavond, vind-je
niet? Maar nu scheelt het ook. dat dit
r ik je even vooretellen aan me- een prachtig toestel is, zie je",
vrouw Biffin", spr ik Jonas onveretoor- „Je moet h*r mime eens hooren",
bear door en ik glimlachte zoetsappig, i zri ec-n ernstige liefhebber.
Mevrouw Biffin was een soort rhi-J Jonas keek cotroffen.
norer'-.- met de neusvleugels van een „Mijn waarde, ik heb Bo«eh-mngne-
kameel en een hand, die aanvoelde ten. Kraak-condensatoren, Knal-detec-
als een warme kreeft.. Toen werd ik tors en Zwakheids-accu's, terwijl de
Voorgemeld aan den jongen meneer geheel* kamer hier behangen
Timson, wiens 1 ij -'m glimlachend geluiddempend papi'4''-
stond.
Jonas «telde zijn toestel in. Hij draai
de wat knoppen rond en stak een paar
lampjes aau; toen maakte hij een be
weging van „Seaast".
Er heerschte groote stilte, plotseling
onderbroken door een paar afgrijselij
ke kreten. De kinderen keken ver
schrikt.
,.D'r wordt bepaald leman ver
moord", zuchtte cec angstige dame.
Jonas stelde allen tevreden en troost
te dat het slechts een s-'iiecps-signaal
wa.«. dat toevallig door den „luid-spre
ker" werd weergegeven.
„Hallo! Hallo: Hallo!" schreeuwde
een stem.
probeerden zijn tantlen
zij f-r uit vielen, en -rvolgens aan
mevrouw Loop, die nijdig naar den
c-ond wees en zei: „b staat op mijn
fikdoorn".
„Ik zal Je maar niet in de achter-
„Toch
ren", herhaalde
heb een paar
De booms en gums begonnen weer
blijk van aanwezigheid te geven. De
kinderen begonnen to huilen. Zij wa-
Aan het souper heersch'e een vroo-
Üjke stemming, ofschoon ik ern oogen
blik verbijsterd werd door de mededre-
liDg van Jonas. d»t na tafel opcieuw
een draadloos concert zou worden ge
geven.
„Wij zullen even Birmingham op
vangen', zei Jonas ter toelichting,
„dat .0 werkelijk mooi en wij moeten
zorgen er zoo weinig mogelijk van te
In een volle kamer, waar iedereen
probeert boter en mosterd en peper
aan te geven aan een ander, dreigen
altijd ongelukken. Het duurde met
lang. want plotseling sprong mevrouw
Biffin met een gil van haar stoel. Zij
Teekening XI
zat op de chocolade- pud ding. Gelukkig
was haar japon van bruine etof. Even
iater doopte meneer Bruin* zijn elle
boog in de sauskom en mevrouw de
Wit deelde met haar zoontje een glas
wijn op haar schoot", dot wil zeggen:
de wijn, niet het zoontle. liet zoontje
zei, dat het niet zoo ncel erg was,
want dat hij toch geen wijn Instte.
(Toen kwam er eenige oplichting, voor
al in db schalen, en de rest van hti
'maal verdween kalm en ongemerkt,
evenals Bobbi*. Denkend,* dat hij
wat andere kinderen misschien in de
gang was gaan spelen, maak to Ik mij
over hem maar niet bezorgd en ik be
nijdde hem slechts, dat hij niet ge-
livonsen werd naar het concert van
Birmingham te luisteren.
Mevrouw Bruins maakte ons Juist
opmerkzaam, dat Jonas ar niet was,
toen de deur met wild lawaai open
werd geduwd er er i«*t* afzichtelijks
binnen kwam. Draad-antennes als
.-pinnewebben waren er omheen ge-
wikkdd en op de ooren van dat „iets"
zaten telefoons.
„Het Kerstmannetje is van de aar
de verdwenen", sprak do stem van
den vermomden Jonas. „In zijn plaats
is het Badio-mannetje verschenen.
Dat hen ik".
Er was een stilte; een van de akeli
ge stilten, dio komen als iemand een
hok maakt. De kinderen ke*;en naar
den ru(j-zak van het Radio-mannet
en de liefhebber riep:
„Wio heeft er nog ouwe lorren
beenen J"
Maar de kinderen bleven «aar den
zak kijken. Misschien vroegen zij zich
af of er echt speelgoed in was of weer
van dio akelige „draadloozigheden".
Gelukkig was het. nu eens cent speel
goed en Jonas deelde zijn giften uit
met rijke hand.
„Dat. moet het vak van do toekomst
worden, die draadlooze", zei hij in
het voorbijgaan tot mij. ..Let eens op
ho© blij die kinderen allen zijn met
een geschenk van het Radio-mannetje.
Heus'ch, het is een toekomstig sue-
Hij legde zijn vermomming af en stel
de net radio-toestel weer In, verheugd
lachend als e*r. poes. die oen blikje
sardientjes heeft gekregen.
„Ik verzoek uw aandacht voor iets
buitengewoons", riep hij luid. „Da
mes en Heeren, «:j krijgen nu oen
Kerst-zang van het Jongenskoor der
militaire academie, mndg«*etnd door
het station Birmingham. Volgens het
programma wordt precies half elf aan
gevangen; ik verzoek u dus te- luiste
ren. want er zijn nog maar twee se
conden
Docdsche stilt* heersr'ata alom. Wij
luisterden er. bleven luisteren. Het
was de heerlijkste, zaligste stilte,
welke ik ooit Behoord heb.
Jonas krabde eern achter zijn oor.
..'t Is een mirakel", zuchtte hij Kf-
slnzen. „Er moet Iets niet in orde
rijn".
„Je moot het mijn© cons hooren'
schreeuwde de liefhebber.
Plotseling gleed er "on glimlach
over het gelaat van rn'n vriend. Het
was de lach. die glijdt over de gelaten
van 'lie mcnschen. die iets hebben
ontdekt. „Natuurlijk", sprak Jonas,
„hoe kon ik dat nu toch vergeten.
Luisteren jullie nu nog maar eens".
Hij morrelde iets aan een schroef
wii luisterden opnieuw.
Wanneer u nooit, een menigte
mensehen eenparig hebt zien luisteren
naar niets, kunt u do schoonheid van
dit oogenblik nooit ten volle hesef
fen. Zonder twijfel luisterde mev
Biffin met haar neusvleugels en mo-
neer Trimson met zijn tanden. Maar
niemand hoorde iets.
„Laat mij alsjeblieft weggaan, Jo-
as", smeekte de liefhebber.
Het was een bittere pil om door te
slikken. Maar ofschoon zwijgen goud
is, kan de waarde ervan daleu wan
neer er een teveel van bestaat I Zoo
was het ook in een oogenblik, toen de
liefhebber eenmaal het ijs had durven
breken. Jonas boog zijn hoofd voor
liet noodlot.
We kijken van den een naar den an
der. De kinderen gichelden om het
hardst. Jonas keek hopeloos in liet
rond tot zijn oog bleef rusten Op een
kleinen jongen van om«treeks negen
jaar. Het was een zoentje van mijn
huurman en een dikke vriend van
Bobbie. Het hoofd van den knaap be
stond uit een voorhoofd en een bril,
meer niet.
„Wel Jopie", vleide Jonas met wee-
ke stem, weet jij nu niet wat er toch
aan ooms toestel zou kunnen mankee-
m
Jopie zette een wijsgeerige snuit en
vroeg: ..Is uw toestel goed ingesteld!-'
Jonas knikte en mevrouw Biffin
stootte meneer Timson aan. die juist
"n fleschje limonade leegachonk In e*u
glae. Een breede «'raai van het roode
sap spritste over den grond.
„Wat een zonde van dat lekkere
spul zuchtte mevrouw Biffin schuld
bewust.
Oh, mijn tapijt k'-mt er niet op
aan hoor' antwoordde Jonas' vrouw
met een draken-gezicht van ingehou
den nijd.
„Wou u mij iets vragen t" vroegen
de tanden van meneer Timson, daar-
kltlm en mevrouw Biffin, terug op
haar uitgangspunt Zei: „Ja, ziet uwe
toch es dat kleine Jopie! Hij hot zoo
waar veretnnd van radioed".
„Stilte alstublieft!" gilde Jopie
boven alles uit, en zich weer omwen
dend tot den ouden Jonas, ging hij
voort:
„Staat er een antenne op uw dak?"
Jonas knikte.
„Welnu oom, als uw toestel dan In
gesteld is en dc antenne staat op het
dak, waarom verbindt u dan het toe
stel niet m*t de antenne als u Iels
wilt hooren!"
Jonas werd wit om zijn neus maar
sprak seen \woord. HIJ keek om naar
zijn toestri en zag, dat de kleine Joop
gelijk had.
..Wat eeo grasneffer". mompelde de
liehebber en plotseling klonken uit
alle hoeken lachjes van de kinderen.
Op dat oogenblik kwam Bobbie wver
binnen. Z.'n gelost had een uitdruk
king. d:e ik meer gezn-n heb. bijvoor
beeld toen hij het hoofd van zijn klei
ne broertje groen bad geverfd en ook.
tceo hij eens t»fo vette wormen In
mijn beri had gelegd.
Ik nam hem bij de hond «n wij na
men geen desl meer »nn de staands
receptie voor hst afscheid, maar
wij vlogen weg!
LICHTE KOST
MAAR GEZOND
Als je humoristische bladen kan ge
loovcn, deden de Duitschcrs niet» an
ders dan bierdrinkeu, de Tyroier»
niet» dun jodelen, dan droegen alle
Nederlanders pofbroeken en klompen,
allo i' ransuilen hooge hoeden, dan
waren allo schooiunedcra feeksen, alle
Auieriiuiucn millionaire en alle -Schot
n vrekken.
Het moet allemaal niet te nauw ge
nomen worden, ook niet met dia
Schotsche gierigheid, waarvan de
Engelsche grappenmaker» altijd zoo
veel te zeggen hebben.
Een paar 'oorbeelden:
In de Schotache hoofdstad veroor
zaakte een zonderling geval onlang»
groote belangstelling op straat. Het
paard van een bierkar bleef plotse
ling stilstaan en was nie* meer verder
te krijgen. Men trachtt op allerlei
manieren het dier tot doorloopen te
bewegen, maar niets baatte. Totdat
t tenslotte een veearts bijgehaald
moest worden. Na eindelooss moeite
gelukte het deren d«n iinkervoorpoot
op t« lichten. Toen bleek, dat daar
onder een zilverstukje lag.
Twee Schotten ontmoetten eikaar
op een „bloemetjesdag". Bob iij «at
eegevent vroeg do een. Ja ant
woordde de ander een kwartje,
maar het wa* valsch.
Stommerd, zei 'le eerste wee
had je dan een valsch dubbeltje
kunnen geven?
Twee vliegen ontmoetten elkaar na
den winterslaap.
Waar Jieb iit den winter d
gebracht vroeg nummer een.
Ik heb i:i e«n klok geslapen en
bijna geen oog dicht kunnen doen van
het lawaai.
Dan heb jo ook geen goede plaats
gekozen oordeelde d« ander ik
heb in de beur» van een Schot gesla
pen en ben den heulen winter niet
gestoord.
En tenslotte Een Schot had eenozg
van het leren. Hit besloot daarom er
een eind aan te maken cn verschafte
zich tossang in het hui* van zijn buur
man. om daar ds gaskraan open te
zetten.
Laatste berichtDs Schot, die zich
hij zijn buurman van kant wou ma
ken leeft nog. Het was een muntgas
meter.
De nwArvrete mode rijn partijen,
waar iedere gast iris mee moet ne
men. dat ger.nge wnanie voor den
bezitter heeft, maar toch te nuttig is,
om weg te gooien.
Op een dameskransje, dat natuurlijk
ook deze mode moest volgen, namen
zee van de dames onlang» haar echtgc
iiooten inee.
Op het plein voor de kazerne stond
een compagnie opgesteld. Daar kwam
een sergeant en beval
Alle manschappen die muzikaal
aangelegd zijn. twee pas voorwairti.
Onmiddellijk trad een half dozijn
soldaten, met il^usip» v-.n een gomak-
kriiik baantje in do regiuu-ntsk-ipel
Jullie zessen gaan na.ir boven
beval de eergejmt, en haalt de pinno
uit de officterscantine ot> de vierde ver
dieping en brengt 'm naar «Je onder-
officierecantine op de eerste.
BELACHELIJKE WEDDE NSCHAPPEN
RONDOM DE WERELD MET HANDBOEIEN. OP HANDEN EN
VOETEN OVER EEN BRUG. --EEN ERWT MET EEN TANDENSTO
KER TEGEN EEN HEUVEL OP ROLLEN. - 31 DAGEN MET EEN
ZWARTGEMAAKT GEZICHT EN ANDERE DWAASHEDEN.
Ons volk heeft, als ieder ander zijn -
contingent van dwazen. 1» er met in
dertyii een nian door Haarlem komen
wandelen, letterlijk met een blok aan
zijn been i llebben wij kortgeleden
den duikelaar hier niet zien doortrek
ken op weg naar Marseille. Waar
hij, tusschen twee haakjes? Wij heb
ben hein na Parijs uit het oog verloren
Ja, dwaze vaderlanders zijn er in vol
doende mate, maar op het gebied van
zonderlinge weddenschappen eiaan
wij toch ver bij de Engelsehen achter.
Engetechman wedt altiid en op
>m alles. Wanneer de gelegenheid
tot wedden zich niet aan hem op
dringt, dan zoekt hij ze. En tot welke
vreemde exhibitie» dit al aanleiding
gegeven heeft, willen wij in het kort
trhaleo.
Een vrij gewone soort is nog die,
waarbij de wedder op zich neemt om
eeu onmogelijke hoeveelheid eetwaren
ia een enKelen maaltijd naar binnen
te alaam Eeu zekere Nickolas Wood
mag in dit genre wel als kampioen
aangemerkt worden voor d» gedenk-
waardige gelegenheid waar hij a rai
son van een belooning van 1200 gul
den dertig duiven. 84 konijnen. 18
yard» wonst en 60 pond kersen veror
berde. Het verhaal, wij moeten het
toegeven, is al even moeilijk te slik
ken als het maal en misschien heeft de
historicus in dit geval wel overdreven.
Minder onmogelijk is de geschiedenis
van Phil Mciloy, die zich eveneens
kampioen-veelvraat acht op grond
van een maaltijd, waarbij hij 85 pond
biefstuk verwerkte voor een beloo
ning van 240 gulden. Naar beweerd
ordt, was hij zoo verrukt over het
ïcce» van zijn poging, dat hij onmid
dellijk na het S5ete pond de straat
op liep en in een nabijzijnd restau
rant drie groote blikken zalm en vier
stukken appeltaart naar binnen
sloeg als een soort dessert. Voor wij
van dit chapiter afstappen moeten wij
nog ds prestaties vermelden van een
zekeren Howard, die in 10 minuten
tijd 72 eieren opat en deze met een
paar liter melk besproeide.
lutusschen zijn deze jireitaties niet
alleen dwaas, maar ook walgelijk en
wij wenden on« daarom tot andere,
hoewel niet minder dwazo wedden
schappen.
Voor een bedrag van 240.003 gul
den zijn ook wij tot veel bereid, maar
toch niet to. het maken van een voet
reis rondom de wereld met ccn k:n
dcrwagea voor ons en een ijzeren
masker voor onze oogen. Toch is dit
feit volbracht met <Je bijkomstige
voorwaarden, dat de Jwoaa, die het
ondernam, zua identiteit nooit zou
mogen verraden en dat hij onderweg
een vrouw moest vinden, die natuurlijk
evenmin zijn nuam zou mogen weten,
voor de tocht volbracht was.
Een Londenaar verbond zich, onder
uen invloed van ccn zwaar diner zijn-
do tot een waudoiing van Londen
naar Brighton, een afstand van 65
K M. binnen een etmaal, gekleed in
avondtoilet zonder hoed en op dans
schoenen. Hij" kreeg gezelschap van
<-cn disebgenoot di«i gewed iud, dat
hii hetzelfds rno ''oen «.«-Ve-I iu erp
ver hemd en een kort broekje.
Verkieringen brengen in Engeland
•n ook in ds Vereeniirde Sta'en ech
ter de zonderlingste weddenschappen
mee. He* efv»| j* hekend van d»n ve-
liexer, die den winnaar ettelijke mij
lea in een kruiwagen moest voortdu
wen, dien audere die als hoofdper
soon moeet optreden in een quasi be
grafenis, een derde, die zich het hoofd
moestenten kaalscheren, weer een an
der, uie den winner als kelner aau ta
fel moest bedienen. Op handen «n
voeten heen en terug over eeu brug
kruipen, in een winkel etalage eeu dag
lang liedjes staan zingen, ecu etmaal
rondloopen in vrouwenkleeding, een
'oord met het opschrift„Ik beu een
ezel" dragen, een kippenvecr een kilo
meter ver over den weg te blazen,
een erwt met behulp van een 5 c.M.
lange tandenstoker tegen een heuvel
op rollen tusschen een haag van ju.
chende toeschouwers, blootsvoets
door de voornaamste straten van New
York of Washington loopen zijn
slechts enkele voorbeelden van dwaze
weddenschappen op het resultaat van
verkiezingen in Engeland en Amerika.
Nog enkele. Na de laatste Engel-
sehe verkiezingen was do verliezer van
eeu weddenschap genoodzaakt van 10
uur 's morgens tfll 6 uur des namid
dags in de hoofdstraat van eeu En-
s.cDche stad op handen en voeten door
rijkeüjkeu modder te kruipen, met
een bord op zijn nek. dat do wereld
vertelde, dat hij een idioot was. een
ander was veroordeeld om eeu dag
lang niets dan zeewater to drinken cn
een derde moest 31 dagen met ccn
zwartgemaakt gezicht rondloupen,
Voor een bewoner van Chicago was
het resultaat van «en verloren wed
denschap dat hij een maand lang met
een gouden ring door zijn neus moest
loopen. .Als hij gewonnen in plaats
van verloren had, zou zijn tegenstan
der zijn geheele gebit nebben moe
ten laten uittrekken.
Een wedder ia New Jersey moest
een week in een varkensstal leven,
een collega een boksmatch houden
met een volwaseen ram. die hpm le
lijk toetakelde, een derde moest de
schoonmoeder van zijn succesvolleu
tegenstander voor de rest van haar
leven onderhouden, een vierds <1«
staart van een onhandelbare muilezel
gedurende drie weken eiken dag rond
draaien. tot het beest woedend werd.
terwijl een vijfde een maand lang
slechts achterwaart» mocht loopen en
zijn kleeren binnensts buiten rnoest
dragen.
Zoo nu en dan «laat deze ziekte
over naar Frankrijk en zoo heeft Pa
rijs het beleefd, dat een man op zich
ti.-.m een meter geirelvanbrerd kachel
pijp op te eten. Hij liet do pijp eerst
tot poeder malen rn verorberde het
hapje daarna :n ettelijke glazen bier.
Een stadgenoot van dezen zonderling
moest over de Seine ca terug zwem
men in avondtoilet, ds hooge hoed op
het hoofd en een monocle 111 het oog.
terwijl een Parijsche jonge dame op
de boulevards liedje» moest zingen.
Wij mogen ook niet vergeten dat
een Deensch journalist, Marius Bern-
storf Schroder gehcotcn, op zich nam
do wereld rond te reizen m ccn jaar
tijd en met handboeien nan, die hij
slechts gedurendo tweo uur per dag
mocht afdoen.
Tenslotte zijn twee Italianen de we
reld rond gerold in een vat, dat zij
slecht* eenigs minuten per dag moch
ten verlaten en een Belg ia onlang*
een werridrei. aangevangen, waarbij
hii «leehts achteruit m*g loon-n.
Wrik een erAOtwer.-i i die zulk
een beschaving heeft verworven.
De bloem der Nederlandsch* Jonge
lingschap heeft in d« laatste «eken
hcrnaimgsoefcnincen in het leger
moeten doen. Zij ken«i«a het klappen
van ds zweep co zuilen geen onder
vindingen gehad li*L:>«n al» ds
cru Ut. dis op achiidwachi stond, toen
do sergeant vau u« waoht hem vrztg
-icb ie tien kolonel ook gezien Het
uitwoord luidde ontkenncud. Vijf mi-
luten later was ds sergeant met o-
zelfde vraag terug en weer bod de
schildwacht n:ets -ezten.
Ken kwartier daarna doemde v- r
schildwacht bWf 00 ds plaats rust.
Weet w niet wie ik ben daver-
do hst in do duisternis.
Heelemaal niot zoi de onschul
dige.
Ik ben de kolonel knetterdo dc
spreker.
Do kolonel merkte de schild
wacht,op dan mag j« wel gauw-
naar den sorgennt gaan. hii heeft ai
tweemaal naar jo eovraagd.
Advert eer «n is een kunst op zich
zelf en men kan niet zorgvuldig genoe»
uen tekst van een advertentie samen
stellen. Dezer dagen la. u wij er een
van den volgenden inhoud
G* niet naar onze concurrenten om
bedrogen uit to komen. Kom bij
«1
In 'Amerika heeft de wandelende
bevolking, evenals hier. last van te
hard rijdende automobilisten. Daarom
he*ft h*r bestuur van een gemeente in
Californic waarschuwingsborden op
toegangswegen naar dc stad gezet,
me> het volgende op»chrift
Rij langzaam cn bezichtig onze
prachtige Mad.
Rij hard en bezichtig Onze prach
tige gevangenis.
Een van de onrechlvanrdigMo din
gen. die wit den laatsten tüd gehoord
hebben wos van c-n oude dame, die
nn e*n 1-ezoek aan e«n tentoonstelling
van CubUtische schilderijen, aio naar
meening te kennen gaf, dat Cuba wel
een vreeaelljk land moest zijn.
Een onder schipbreukeling, ver-
telde, in de bewoonde wereld terugge
keerd. van ziin ervaringen op een
eilnnd. bewoond door wfldo vrouwen,
die geen tong hadden.
Manr hoe konden zij dan praten
vroeg een toehoorder.
Dat. konden zo niet whb het
antwoord daarom wurea zii juist
zoo wild y
Mark Twain, de vermaards Amcri-
kianscos hunicriet, verklaarde («.os,
ast h.j altixl. w stuwer hu op zijn
zwerftochten ecu staa bereikte, <110
ccn herbepr. c«n vangen:-, cn es.-:
armhui» had. zeker was. Oat hu zieti
uog 111 cvn bea-uoaluo streek bevond-
D:t bennncr: on» aan fict vernaai
van een echipbreu.-.',.:ig, dio cp bet
onhcrbcrpz*mo slranu, aar lui aan-
/ohpoc.u was, ot„ tj.ei kannen «n ceii
Jccge jeocverfksch vindend, vu, op
luchting uitriep 1 gelukkig. Uit.ste
nen.
Een winkelier in het Noorden van
ons laud-zond ccn tiinko bestelling
voor toe.en aan ecu fabriek.
Deze seinde hem toiug Kan .-.tooien
uiet zendt-11 alvorens vorige bestel
ling betaald la.
Waarop de winkclior terug tele
grafeerde
Kan zoo lang niet wachten. Ati
nuUeer order.
Geef mij maar «cn halve eend
vogel. zonder doperwten zei <y
niant m h«;t restaurant tot den icsll-
Het «pljt mij meneer was bet
antwoord wii hebben geen dorperw-
ten vanavond, alleen spinazie cn »p<r-
lieboonen. Wilt u het zonder .-jiersic-
öoonen of zonder spinazie hcblen t
De trein êtc~>te wat lang op een tus-
•chsostation en de pass.ig-.ers dooddsu
der. tijd met het verorberen van vcr-
verachingen.
Een beambte zag. hoe cn hunner,
na liet «oloaat maken van e«-n banaan,
de schii op het perron Kooide eu in
rechtmittire toorn begaf Ju; zich tiaar
het coupéraampje.
Dat wil de innatecliappij niet
Iiebbcn meneer -- zei hij. op liet cor
pus delicti wijzend.
Eau mij niet schelen ant
woordde do passagier vr ooi ijk dan
mag jij 'm samen doelen inet «eu
stationchef.
Mevrouw Jansen vestigdo do aan
dacht van haar echtvriend op "en ar
tikel in do courant, getiteld „Do
vrouw en haar arbeid voor zwakzin-
ni-on".
Meneer Jansen was niet in een al to
beste hui en dus mopperde hijJk
zou we! eerio willen weten, wat do
vrouwen ocit voor zwakzinnigen re-
daan hebben.
/.ij trouwen gewoonlijk niet zo.
lieveling antwoordde mevrouw
suikerzoet.
