HAARLEM'S DAGBLAD
"ÓM ONS HEEN
FLITSEN
Binnenland
ZATERDAG 17 JANUARI 1925 TWEEDE BLAD
No. 3416
Varia.
Hei guat niet goed met de Kruota
porccrien ïu do Kemoente Haarlem.
-VL do priwiuese bewoner ze verlaat,
Mudui zij -'©vil 1-in bbeia jih. i I »o
kapitale »Jla van Mejuffrouw do Pe
tit in hot Florapark ia tot school ge
degradeerd, hei huis van Mr. Ch.
Enschedé aan do liuzepaterslaau
evenzoo, de villa van den heer Fon
tein daarnaast staat al Lng leeg en
nu vertrekt de heer van L uden Tol
uit zun mooie woning H lidebrand, die
iiij blijkbaar omdat er geen particu
lier plezier in had, aan een restau
rant te Amsterdam gesToffccrd ver
huurt.
.Natuurlijk", hoor ik al zeggen,
„want do Haarlentsche belastingen
zijn to hoog maar bij hot luns
van den heer van 1-inden Tol gaat
dat niet op. Dat staat, aan don an
deren kant van tic *1©©-. precies op
het grondgebied van Heemstede en ij©
bewoner geniet dus van de lage belas
tingen. Het moet dus wel zijn, dat
ook gefortuneerde personen geen nei
ging meer hebben voor een groot huis
dat veel personeel vereischt cn in
houw en verdeeling niet modern meer
is. Wij loven snel en onze huizen le
ven snel met ons. Maar voor de be
lastingen en ook voor de schoonheid
van de grm*etit« i» het heel Jammer,
dat do liefhebberij voor deze huieen
vermindert. Na de buitenplaatsen
verdw ijncu dus nu ook de kapitale
huizen.
Intussctien is het merkwaardig om
te zit*u, hoe het huis „HiMebrand"
terugkeert tot de vroegere bestem
ming. Toen de heer van Linden Tol
dezen grond kocht, stond het oude
hAtel „Het Wapen van Amsterdam"
r op, een ouderwet» h in bouw, van
hoven vrij laag van verdieping en dat,
uitgezonderd misschien ««ome zom«r-
maanden. als Mt-1 weinig doel meer
had; Wel als koffiehuis en restaurant.
Bij mooi weer kon Je in den tuin
.oor het gebouw laten opschaft.*n en
ik herinner mij nog heel goed dat de
gedekt* tafeltjes binuens- en bui-
tenahuis allemaal bezet waren. Hier
»I>e©!d© ook een van Hildebrands aar
digste schetsen, „een onaangenaam
meusrh in den Haarlemmerhout"; hit
heeft er met RoberUis Nurks dan
morgendrank gebruikt en gezien hoo
deue, na een paar spottende opmer
kingen over het uiterlijk van een tnu-
siceerrnd trio, een kwartje op het
l-akje legde. ..want zoo Was hij'
Nurks namelijk.
F.n zoo zullen dan soeplepel ©n
fcuiukom er binnenkort hun intrede
w i <l.»*n oud i i«- i n v.indo
firma Dikker en Thijs te Amsterdam.
die als perfecte koks een reputatie te
verliezen hebben. „Is deze grond
som» erfelijk b< !n»t?" zou men kunnen
v ragen. „En hoe zal het wio'<s van
de nieuwe onder neming zijn?" Als
Norit* op deze tweede vraag ant
woorden moest, dan zou hij bedenke
lijk ki ken. gelijk nu zijn naneven
doen. want Robertus zelf moge lang
ter ziele zijn. hun nageslacht leeft
voort tot in lengt* van dagen. I na-
de firma die dit onderneem» zich
iroc«ten met de overweging, dat wie
bij de zwartkijker* om raad g:nff nog
nooit v#n zijn Ie*, en een onderne
ming, op welk gebi«d ook, aangedurfd
heeft. Den dappere belioort de we
reld. Laat ik du* wenachen. dat de
firma Dikker en Thija zooveel jaar in
den huizo „Hildebrnnd" moge ver
blijven dut zij de beelden ui' de
.Camera Olmcuru" nog op de fontein
/.al zien. Blijft zij zóólang, dan heeft
zij het pleet stellig gewonnen.
TERUGGEKEERD. EEN
STATION, - TRAMOPMERKINGEN
J'e Kamer vau Koophandel is op
I liet pructische deuk meld gekomen,
aan de «poórwegmaatsciiappij i* Ma
gen, of deze deu uoordelij.ien uitgang
mot w«ier openen wil, zoodat althans
op dniK^e uren do pussagicrs dio in
de r.i u vau Schoten, IJluuuciidaal
en lie. erpark mouten ga .u, danr-
van gvoniik kunnen maken en dat
Ook a© particuliere auto's er wach
ten xunuen. 1) armee, zegt de Kamer,
wordt het Sta', on plein ontlast, ter
wijl zij het voor hand liggende be
zwaar hij voorbaat tracht te ontzenu
wen: ..geld behoeft het niet te kos
ten". Want een van do bestaande
controleurs kan op de drukke uren
zijn taak aan den uoordkant doen.
Of de Kamer van Koophandel dat
goed inziet, behoeven wij ona niet af
te vragen. Rekenen kan do sooor-
wegmautvhappij zelf wel co wanneer
de verandering toch de kosten ver
groot, doet zij het zeker niet. Het
denkbeeld is er dan niet minder nut
tig om. Dit weten wij immers we!,
dat d« inrichting van 't Stationsplein
met rails cu vluchtheuvels niet zóó
gewijzigd worden kan. dat het groo-
ter wordt dan hot nu is. Du» hapert
er aan. Het is geen plein, veel eerder
een smalle gang tusschen het station
en de daartegenover gelegen gebou
wen in en bovendien is en blijft het
te klein en te benepen, vl'es. wat er
overgebracht kan worden naar den
noordkant, is gewonnen.
Ik moet wel erkennen, dat in de
laatste jaren sommige; ingezetenen van
Haarlem wel eens zijn gaan twijfelen
aan de rekenkunstige capaciteiten
van de spoorwegmaatschappijzij
heeft niet alleen niet haar dure vracht
tarieven in de kaart gespeeld van het
vervoer te water, maar zelf* in dat
van de autobussen. En bovendien be
grijpt toen haar tramweg-politiek niet
t«« best. Dat zij te zeggen heeft, hoe
het met 't tramverkeer zijn zal, is al
sremcen bekend. In "t algemeen knn
dat geen kwaad. Liever een grnote.
sterke maatschappij die wat doen
kan en durft, dan een tobbende, klei
ne combinatie. Maar wat de tram
weg maatschappijen in de laatste ja
ren hebben uitp©©pookt. gaat toch bo
ven het besef ook van hen, die voor
frn monopolie niet al te bang zijn.
Niet alleen dat zij nu weer tracht
een gedeelte van het personeel aan
het toezicht van den Haarlems' hen
gemeenteraad te onttrekken, (daar
over is het laatste woord nog niet
gesproken) maar men staat ook ver
wonderd over de manier, waarop het
éénraanswagennysteren wordt doorge
dreven op lijnen, die daarvoor onge
schikt ijn. Op de Ceintuurbaan, die
geen drukke lijn i« en. gelijk deze on
nractischo cirkels, nergens vandaan
komen en nergens heengaan kan het
misschien minder kwaad, ofschoon het
systeem ook daar lastig i*. Maar op
een drukke lijn al* de Noord-Zuidhol-
landscbe. door de »tad en naar IJecm:
stede, mankt het systeem ecu bij/on
der slecht figuur. Toen on* paarden-
trammetje door een clectrisehe ver
vangen werd. is dat toch niet alleen
voor on* fatsoen gebeurdruuneliik
omdat het paard ouderwetecb en de
paardenkrachten modern waren, maar
ook wel degelijk (en in de eerste
plaat*) omdat wij sneller vervoerd
wrnsrhten te worden.
Dat gebeurt inderdaad. Op atille
uren. En dan nog alleen wanneer een
enkele wagen rijdt of wanneer achter
den motorwagen een groote volgwagen
koppcld is. Op drukke oogcnblik-
ken (en die moet de onderneming
toch het liefste villen) veroorzaakt
het écnmansw'agen-stelsel nog altijd
groote vertraging. Ook wanneer de
volgwagen ecu vau de luciforsdoozen
is, die vroeger di'-nst deden bij do
paardentram cu die door do firma
Beijncg destijds zijn gebouwd met een
soliditeit, welke helaas den tand der
tijden tart.
Dan raakt het met de snelLcid mis,
want het publiek heeft ceu hekel aan
deze dingen cn dringt, naar den mo
torwagen. i >odat de bestuurder alle
abonnementskaarten bestudeeren moet
(vooral seder een knoeier de maat
schappij me. een afg.loopen kaart bij
den neus heeft gehad) en bovendien
kaartjes knippen en vc-rkoopen moet,
zij het dan ook tegen gepast geld.
Men moet zien hoe de bestuurder op
bijna iedere halt© zijn veelzijdigheid
heeft te tooncn en natuurlijk eene
vertraging na de andere krijgt. Komt
het dan. ten slotte toch weer niet op
snelheid aan f Doet h®t er minder
toe, of menscbcn uit Heemstede en ver
der op rekenen, dat zij hun trein aan
't station niet kunnen halen?
Met de verbinding tusschen Haarlem
en Amsterdam /.ijn wij er inet dezen
w iuterdicist lang niet o|> vooruit ge-
gaan. Dat menschen geld over gehad
hebben voor een verzuchting in de
dagbladen Regen zooveel per regel)
A"d a m s- k o m terug! i» een veeg
teeken. Maar Adams kmt niet en. wal
erger is, de t ieuminuten-dienst, waar
mee hij destijds de concurrentie inet
de Hollandsche Spoor aanbond, even
min. Naderhand vonden wij elk kwar
tier een tramdienst. zakten vervol
gens af naar twintig minuten en zijn
nu al gedaald tot een regeling per
half uur. uitgezonderd dan enkele,
zeer zeldzame, uren op den dag. waar
in de abontiés naar en van Amsterdam
moeten worden vervoerd.
Elect rische 'ram* om het half uur.
Contradietio in terminis. Tegenspraak
in zich zelf. Kleine treinen, maar
vaak. ziedaar het beginsel van de
©Icctrische tram en al boet de E. S.
M. ecu spoorweg, zijn onrd van
clectrisehe traui verandert in de prac-
tijd daarom niet. De voorstanders
van d,. tram zijn daarmee teleurge
steld. zij vonden deze gemoedelijker
dan den trein, die bovendien vaak
zeer vol is.
Ik weet wel- dat de leek al de roer
solen van het hart der tramweg-ex
ploitanten niet vermag te peilen,
vooral niet wanneer deze met 't eene
oog naar de tram en met het andere
naar zijn spoorweg dienen te zien.
Maar de populariteit van het vervoer
middel. dat weet de leek wel zeker,
neemt door een halfuurs dienst toch
af en w-.-tnneer daarmee gepaard gaat
de aanschaffing van nieuwe, groote
wagens, die vaak lang niet vol zijn-
begrijpt hij er al heel weinig meer
van. vooral wanneer de reizigers voor
Aerdenhout m Bentveld in de Tem
peliersstraat overstappen moeten.
.,H«-t kan toch niet wezen", zegt de
toeschouwer, ,-diit wij zoetjes aan het
trammen naar Am sterdam moeten
ontwennen, tegen den' tijd. dat de
elocrifiratic van dc sporen gereed
moet zijn! Dat duurt nog jaren!"
Het is zoo jammer, dat aldus dó
treindiensten bij stukje cn beetje hun
populariteit verspelen, juist terwijl
de autobus bovendien nog op den uit
kijk staat. Met een belletje oin den
bestuurder te waarschuwen houdt zij
die sympathie niet. Eii het kan toch
ook niet wezen, dat er peen concur
rentie meer zijn zou: behalve de
autobus zien wij immers ook de fiets,
de motorfiets op den wegOp de
klacht: .-waarom, waarom T" p©cft dc
echo in deze streken geen afdoend
daarom, daaromtemp. De ge
mcentebesturen vragen niet veel. Al
thans wij Kr»peuren er niet* v.-in. Men
zoo zeggen, da* hun toezicht op
de uitvoering van dc coneessio maar
weinig beduidt.
J. C. P.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 198
DE SCHAAP*
Mi entje, plaag Jan niet
Jan, hou jo mond va
der roept cn ik kan niet
verstaan wat hij zegt.
De schaar dio ligt
waar io altijd ligt. op
moeders werktafeltje
maar vader is niet t©-
v reden cn een oogenbük
later
vraagt moeder zuchtend
of hij heusch overal
heeft gekeken, hij moet
toch ergens zijn, laax
hij eens op do waechta
fel kijken
worden
in tusschen
Méentje en Jan ver
hoord, of zij schaar
vandaag ook gehad heb
ben, cn zoo ja heb
ben zij 'in dan op ziju
plaats gelegd
vraapt vader waarvoor
hij hot eigenlijk noodig
heeft, kan her. niet met
een nagelschaartje
maar vader meldt, dat
hij 'm al gevonden
hcoft
moeder gaat weer lezen,
maar herinnert zich
plotseling, dat ze de
groote schaar zelf in de
keuken heeft laten lig
gen welke heeft va
der dan
informeert angstig
het is toch niet haar
nieuwe borduurschaar,
di<- hij gevonden heeft,
welf
daar antwoord uitblijft,
beseft moeder dat. dit
c-<-ii geval is dat onmiu-
delijk ingrijpen ver
dacht
komt samen met hem
terug, onderwijl vertel
lende. dat die schaar
voorgoed bedorven is,
hoe krijgt hij het in zijn
hoofd ijzerdraad
knippen met een bor
duurschaar.
(Nadruk verboden.)
De relletjes te Leerdam
Behandeling voor het Hof te
Arnhem
Voor het Gerechtshof to Arnhem
tonden in hooger beroep terecht de
los werkman S.. dc arbeider I'. C,
v. O. cn d<- lavverkmu c. W. u„ al
len uit Leerdam, die wegen* weder
spannigheid tegen dc politic ieder tot
acht maanden gevangenisstraf waren
veroordeeld.
Omtrent de behandeling der zaak lo
zen wij in dc Tel.
AIh eerste getuige werd gehoord de
burgemeester van Leerdam. Vervol-
gen* dc beide agenten v d. II. en v.
d. W. Zij bleven bij hun afgelegde ver
klaringen en weken in geen enkel op
zicht van hun proces verbaal af.
Get. M. K.. logementhouder tc Leer
dam verklaarde, dut de beklaagden
n zijn café samen vijftien borrels had
Jen gedronken. Verschillende getui
gen n décharge zeiden, dat beklaag
den wel dronken waren maar van we-
derspannigheid hadden zij niets ge-
De advocaat-generaal, requisitoir
Haarlemmer Halletjes
EEN ZATERDACAVONDPRAATJE
Do krans was deao weck te pat bij
de familie van Stuiteren. Heb ik al
eens verteld, hoo de salon van dc Van
Stuiteren* er uitziet NV".} Dan zal
ik het bij deze gelegenheid eens doen.
lfct is er allemaal oud. Oud« meube
len, schrikkelijk stijve en harde din
gen, waarop alleen een geharuaMo
krijgsman een uur lang zitten kan
/onder spierpijn te krijgen, oud
blauw in oude kasten, waar gordijn
tjes voor hangen wegens d« neraonoc-
3e belasting, maar die natuurlijk weg
geschoven zijn, wanneer wij op be
zoek komen en een heelf verzameling
oude portretten, familie-portretten,
van de Van Stuit* re na cn do voorzaten
van mevrouw Van Stuiteren. Wie het
precies zijn staat er niet aifcmaal on
der tc lozen, in dat opzicht is oen mu
seum vin schilderijen gemakkelijker,
maar overigens is dat geen groot be
zwaar. omdat zijn familie kenbaar is
aan uitstekende jukbeenderen cn haar
familie aan den wipneus. Het kan niet
missen. Je ziet hel eene. of bet andere:
wipneus van haar. Jukbeenderen van
zijn kant.
Toen ik voor don eersten keer deze
collectie had gezien, maakte ze een
onwiiarschijnlijkon indruk, zonder dat
ik kon zcgzcti waarom; den tweeden
keer was dat nog onzer, zoo zelf* dat
ik voelde: wanne-r ik nog oven door
denk. dan voel ik de oorzaak. En na
het derde k ran«bezoe-k bij de Van Stui
teren» maakte ik Hopma deelgenoot
van mijn onzekerheid en vroeg wat
hij er van dacht. Hopma lachte en
wou juist den mond opendoen om tc
antwoorden toen hot. mij plotseling
zelf to binnen echoot: „net i*", zoo
riep ik, „of al dio familieportretten
in denzelfden tijd geschilderd zijn
„En door denzelfden man", zei
Hopma. Sedert dien tijd zou ik de
verzameling I-W <kn rug toedraaien,
maar daar alleVi do wanden van den
talon er mee vol hangen, kan dat niet.
Daarom fluit ik. wanneer we op bezoek
zijn bij de Van Stuiterens af on toe
even de oogen, om mij te onttrekken
aan de starende blikken van de juk
beenderen van zijn en do wipneuzen
van haar kant.
Overigens, do gasi vrijheid i»
groot. Daarop valt nie's aan te mcr-
fccn. Do sigaren van Van Stuiteren
Zijn goed, altijd één qualiteit beter
ian dl© wij rooken en ©en paar cen
ten goedkooper. Daar tergt hij ona
mee. maar wij rooken ze, inet snaak,
llij heft kennis aan «-en sigaren f ah r;-
kant. De thee van zijn vrouw ia, of-
schoon allo dam»-- van de kran* dat
©en voor o«ii ontkennen, lekkerder
dan die wij thui* krijgen ©n bovendien
lager in prijs. Zi| heeft namelijk een
oom met e©n theeland op Java. Ook
is zijn roodo wijn beter van qualltc.it
en eoedkooper, omdat hij oen neef
heeft, die wijnbergen bezit in Frank-'
rijk. Sommig© m©n*-^ien hebben nu
eenmaal van die nuttige relatie».
Afgezien van a© familieportretten
heeft ©en avond hij de Van Stuite
ren* du* zijn eigenaardig» bekoring:
jammer dat zij dozen keer blijkbaar
verschil van niecning hadden gehad
en dat. de wolk nog niet opgetrokken
vviu», to©n wij kwamen. Je voelt dat
dadelijk bij zoo'n gelegenheid: als man
en vrouw tot elkaar --preken (wat zij
zoo weinig mogelijk doen) dan klinkt
er iet* eigenaardigs in de -temmen,
zoo'n ondertoon, zou je zeggen, van
nog niet gesleten boosheid. Iedereen
merkt© het op. behalve tante Koos. de
potted, Kn wij hoorden het allemaal,
toen op eens dc telefoon in den gang
ging en mevrouw tot haar man zei:
..daar i* <1© telefoon, hoor je hef
niet!" Hij stond, zonder een woord t©
zeggen op. en ging.
Terwijl hij telefoneert, zou ik" wil
len vragen, boe do lezer over den auto-
mafw-chen telefoon denkt Ik moet zeg
gen: het draaien aan de schijf went
gauw. maar dat voortdurend bellen
prikkelt me. Vroeger. a!< de juffrouw-
lang helde, had je altiid nog de satis
factie om te zeggen: „ja, juffrouw, ik
hoor u wel", manr wanneer n u de
Lel cant, kun je je slecht humeur op
niemand wreken. F.n zoo'n automaat
is schrikkelijk ongeduldig. Als Je op
het eerste signaal toesnelt is hij al
aan het derde gelui toe cn als maxi
mum komt hij tot twaalf. Twaalf!
Het is to veel.
Maar Intusscben lieeft Van Stuite
ren de telefoon Leant woord en komt
met een beetje verlegen gezicht terug.
Wat hij zei hebben we allemaal ge
hoord: „ik kan vanavond onmogelijk,
we hebben gasten nee, het kan
bepaaJd niet, 't spijt me wel, doet
het maar zonder mij af, ik kan be
paald niet. Adieu!"
„Ik hoop manr", zei Woium', die
het nu weer niet laten kon. „dat wij
je niet uit aangenaam gezelschap hou
den".
„Och nee. een vergadering, ze kun
nen bet heel goed zonder mij af, zei
Van Stuiteren.
..Mijn man gaat naar genoeg ver-
gaderitigcn", zei mevrouw, met dat
eigenaardige ondertoon)j©. „hii is
's avonds bijna nooit thuis."
„Kom, kom." verdedigde hij zich.
„dat i* overdreven. Fr gaan weken
om, dat ik niet uitga".
Fn zoo waren wij op eens In dc uit
huizigheid van de mannen verzeild.
Dit i* een gevaarlijk onderworp. Vele
vrouwen zeggen het movrouw van
Stuiteren na: „mijn man is nooit
'a avonds thui». Een van mijn l.c-n-
niaaen maakte toen eeu statistiek op
van de koeren, dat hij in vier weken
'a avonds uit «n thuis geweest was
en waaruit bleek, dat hij tien avon
den weg en achttien thui» geweest
was. Zijn vrouw sprak do statistieK
niet tegen, zo schoof die eenvoudig
op zij en vroeg: „tien avonden weg in
minder dan een maand? is bot niet
erg.» Wanneer ben ik lilt?" Rn met
dezen handigen draai was de lowe
ring ..nooit thuis" van het tapijt en
stond hij met d© door hem z©!f er
kend© tien keer alweer met beschaam
de kaken.
„Het moet wel zoo zijn", zei do
man luier int mij. „dat onze vrouwen
onze aanwezigheid minder wnardcc-
ren, dan dat onze afwezigheid linar
hindert".
Dit vind ik zwartgallig, zoodal ik
ren kleine open ruimte maak, bi)
wijze van gelegenheid om even na
te denken
„Fn waarom." Zei Snz.e Hopma,
..'ijn de mannen dnn nog af\verg
"in io kegelen of om 'e biljarten.
Mannen zijn net kinine kinderen, zo
inocien met. halletjes rollen, anders
zijn zo niet gelukkig".
„Met je welnemen." zei Hupsfra,
,,©n de vergaderingen dan?"
Hier moet ik mij zelf woor oven in
do rede vallen, Misschien heeft do
lezer liet al opgemerkt, maar wan
neer in de kranthijeenkonibi e©n van
dc dames een opmerking inaukt over
de mannelijke gebreken en tekortko
mingen in het algemeen, dan ant
woordt haar eigen man nooit. Dat
doet een ander. Het is eren afspraak,
maar komt zoo van zelf. nis natuur
lijke tactiek, zon ik biina zeggen,
waarvan wij dom- langjarige erva
ring de voordeden bebbeu leeren
kennen.
Maar wij gaan verder. Hupst ra had
gezegd: ,©ii do vergaderingen dan?"
Onmiddellijk v< rschenen op vijf roti-
wclijke gezichten vijf glimlachen,
wanneer het namelijk vergund is. het
woord glimlach in liet meervoud te
gebruiken.
„Ja, ja, do vergaderingen'....' zei
mevrouw Hopma.
„Zoo gewichtig", zei mevrouw Hup
st ra.
„En ze duren altijd zoo lang,"
merkte dc gastvrouw op. ..wanneer
r pas een versch vat aangestoken
ia".
„En ik Ingrijp maar nooit." zei mijn
vrouw, „waarom die verccnigingen
nu Juist onze mannen daarvoor
noodig hebben."
„Dat is", antwoordde Hopma, ter
wijl hij een gewichtig gebaar maakte
cn daarbij in den (natuurlijk ouden)
spiegel keek, „dat is nogal duide
lijk".
In den kring klonk een algemeen
gelach van de dames. Zelfs tante
Koosjc, die tot nu toe gezwegen had.
lachte mee.
..Het is", zei mevrouw Hupstra,
„zeker een streclcnde gedachte, dat da
openbare zaak onze mannen niet kun
missen. Jammer, dat wij arme vrou
wen ze moeten missen."
„Dat is goed gezeid," antwoordde
Hopma, als het ware uit ons aller
naam. „Muur heb ik niet onlangs in
een boek gelezen van een man, die
's avonds nooit uitging 1 Kooit, nooit.
Niet naar de kegelclub en niet naar de
sociëteit en niet naar een vergadering,
nooit, nooit. Hij was een brave man,
maar dat werd zijn vrouw toch te
machtig. Ze nam haar zuster, die aan
het andere eind van het dorj) woonde,
in het vertrouwen en die stookte haai
man op en op een nnooien zomeravoni
ginrr die zijn zwager balen, om een
wandelnw te doen. „Ik blijf thuis"
zei do man. „hier is mijn plaats."
„Kom man," zei zijn vrouw, „ik
zou toch maar eens meegaan. He'. i<=
prachtig weer en het zal ic goed
doen."
„Hier is mijn plaats zei dc- «nan,
„en daar kom ik niet vandaan."
„Ben i© van plan er wortel te schie
ten vroeg zijn zwager. Maar het
hiel" allemaal niets. „Ik weet wel,"
zei hij. „dat de meest» mannen
's avonds uil huis looperi. maar z.oo
ben ik niet .ik ken mijn plicht en
mijn pluals «mi ik blijf hier."
„En hoe liep dat af?" vroeg tante
Koosje, die wel do zachtaardigste,
nemend, achtte dit een belangrijke
zaak. Spr. heeft een volledig vertrou
wen in de verklaringen der agenten.
Rij v njspra.-ik, zoo zei de spr., zal nood
zakelijk een vervolging wegens mein
eed moeten worden ingesteld. Bij ver
oordeeling van de andere partij zal
het niet mogelijk zijn het kaf van liet
koren te scheiden.
Spr. eischte tegen S. 0 maanden en
tegen de beide anderen ieder acht
maanden gevangenisstraf, voor ieder
met aftrek van preventief.
De verdediger, rnr. Van Es uit Tiel.
verzocht Voor lie drie beklaagden
vrijspraak.
Beklaagden voorgeroepen, ontken
Jen alle drie het in dc dagvaarding
ten laste gelegde.
DE JACHT OP EEN FIETS.
De Avondpost meldt:
Do 19-jarige juffrouw H. ter L. zette
voor hei postkantoor aan den Groenen
Stillen Dijk te Rotterdam een oogen-
blik haar fiets neer. Toen ze weer.bui
ten kwam. was het rijwiel verdwenen.
Onmiddellijk stapte zij in ec-n passee-
ronde autobus, om naar het bijriinde
politiebureau aangifte van den dief-
"laJ te doen. De politie waarschuwde
dadelijk alle verkeersagenten bij de
bruggen en de veerbooten. Nog maar
nauwelijks was do juffrouw weg, of
do verkeersagent van het Stieltjesplein
zag ©en man up con damesfiets passee-
ren Hij kon de verdachte zelf niet na
gaan.- doch waarschuwde een motor
agent. Deze zette den rijwieldief na,
Weldra bemerkte de man op de fiets,
dat liij vervolgd werd en zette er een
gangetje iu. Een jacht tuasehen den
wielrijder en den motoragent ont
stond. Door het drukke verkeer zag de
fietsende vluchteling kans weg te ko
men Eerst nadat een groot gedeelte
van de stad was doorgejaagd, geluk
te het den motoragent den dief oj>
den Cooleingel te grijpen. Het bleek to
•/.ijn de schilder A. Th. Aan het bureau
Nassaukadc werd hij in bewaring ge
field. waar tevens bleek', dat hij zich
ook had schuldig gemaakt aan een
drietal inbraken.
EEN „MOEDERDAG",
liet hoofdbestuur van 'de Kon.
Ned. Mij. voor Tuinbouw en Plant
kunde heeft, zoüalv rec-ds is medege
deeld, het initiatief genomen tot het
instellen van een „Moederdag" voor
ons land (om de moeders in het alge
meen te eeren door het schenken van
bloemen of het leggen van bloemen
op het graf. wanneer de moeder
reeds overleden is), die gehouden zal
worden op 20 Mei a.s.
Om het denkbeeld uit te voeren
zullen plaatselijke commissies in het
leven geroepen worden, die steeds
Voeling hebben met het hoofdbestuur
der Mij.
maar daarom niet do muist nieuws
gierige vau het eezebchap ;v
„Hii uleef", zei Hopma. „Toen
nam zijn vrouw een kloek besluit en
ging een dag of wat bij haai- moeder
logee rentoen ze terug kwam, op een
avond zaj hij daar natuurlijk weer, op
zijn oude plaats. als het bc-eld, het
toonbeeld, het standbeeld der huise
lijkheid...."
„L)at boek is vast door een man gi
schreven," zei mevrouw van Stuite
ren. „Als een vrouw iemand weg wil
hebben en het lukt niet, is het voor
baar niet hetzelfde, wanneer zij zelf
weggaat. Lang niet!"
En al de dames vielen haar bij.
Ook tante Koos. Maar llopma merkte
op. dat de man uil het boek de huise
lijkheid overdreef en dat hij zich heel
goed begrijpen kon, waarom zijn
vrouw hem op den duur onduldbaar
vond. „Do volmaakte deugd", eindig-
do liopina, „is in het dugelijfcsch le
ven onuitstaanbaar."
„Daar zijn jelui dan gelukkig nog
niet aan toe." zei Suzc llopina-
Dien avond ging dc telefoon nog
meernwlen. ccn keer om van Stuite
ren te herinneren aan een tweede
vergadering die hij verzuimde bij to
wonen. In dien tijd Was de ondertoon
in do manier waarop hij en zijn
vrouw elkaar toespraken, al belang
rijk verzacht, maar toen wij weer in
d© gang haar man hoorden verzeke
ren ,,t spijt ine wezenlijk, ik kan
niet, ik beb gasten", kon zij toch r.iet
nalaten spottend ie zeggen: „dit is het
bestuur vail de vereeniging tot bevor
dering van de belangen van roodha
rige kinderen. Hi© liever zwart zouden
willen wezen." Het is eenmaal niet
mogelijk een vrouw de bcteokenis van
lmt maatschappelijk vereenigingsle-
vou bij te "breugetn, vóórdat zij er zelf
aan deelneemt.
Van Stuiteren achtte zich blijkbaar
verplicht .uitlegging te geven, waar
om hij nu weer weggeroepen werd
„Dit is ten vereeniging" zei hij.
.waarvan de voorzitter en de pen-
ningmeestc-r twee jaar geleden een
Dersoonlhk geschil hebben gekregen.
De voorzitter is een geacht man en de
penningmeester niet minder. We heb
ben in het bestuur alles gedaan om dc
heeren tot elkaar te brengen, maar
zonder succes. Er is een dik dossier
vol com-spoildenlie over de /aak, hij-
na al de bestuursleden, behalve ik,
hebben bedankt en zijn door anderen
vervangen, dio op kun beurt telkens1
weer geprobeerd hebben deu president
en den penningmeester te verzoe
nen."
„Waarom bedankt dan niet een
vau dc twee... kemphanen?" vroeg
mevrouw Hupstra.
„Neen. dat ban niet, de een wil
natuurlijk niet voor den ander wïi-
ken." zei van Stuiteren en al de man
nen waren het met hem eens.
„Och hemeltje," zei tante Koos, „is
dat verschil van meening nu zoo ver
schrikkelijk, dat daar geen eind aan
komen kan Wat is het eigenlijk?"
„Ik weet het niet meer", zei van
Stuiteren. ..Niemand weet het meer.
Het is zoolang geleden en er is zoo
veel over geschreven, het. is hoe lan
cer -hoe grooter geworden, maar het
fijne weet niemand meer. De voorzit-
tc-r en de penningmeester zelf, geloof
ik. ook niet."
..En aan zulke vergaderingen ver
kwisten mannen." zei Suze Iïopma,
„nu den kostelijken tijd."
Wij zwegen. Waarom had Van Stui
teren de onvoorzichtigheid gehad, dat
te vertellen?"
Maar Hupstra had op een tafel een
darnest ijitechrift zien liggen -, was er
tersluiks in gaan bladeren en had er
een artikel over de ontwikkeling der
vrouw in gevonden, waaruit hij
ons een passage voorlas -.
„Want wanneer de vrouw haar
geestelijke eigenschappen tot volle
ontwikkeling brengen wil, dan moet
zij niet avond aan avond tusschen do
vier muren van haar woning opge
sloten Wijven zii moet. zoovee! mo
gelijk. nuttige ©edachtenvïsseling
zoeken, goede muziek gaan hooren,
lezingen bijwonen, kortom zich tc-1-
ki vis opnieuw verfriS6chen."
Toen hij dit voorgelezen had, zwe
pen de viif vrouwen oen oogcnblik.
Toen nam Koos, ja dc goede Koos, het
woord en zei
..En wanneer wij da( nu eens gin-
en doen!"
Hieron hadden vijf mannen geen
antwoord. Want wii begrepen wel.
dat onze uithuizigheid, hoe groot of
klein die dan ook wezen mag. alleeu
mogelijk is omdafc_ d© vrouwen thuis
hl "ven en den Tniiseliiken haard be-
waken, waar de vrienden en de ere-
'rouwde kinderen zich uf en toe aait
lomeu verkwikken.
FIDELIO,
