HAARLEM'S DAGBLAD
OM ONS HEEN
FLITSEN
VRIJDAG 9 OCT. 1925 TWEEDE BLAD
No. 3507
EEN HERDENKINGSFEEST VAN
Dr FREDERIK VAN EEDEN
LJ.v. VAN EEDEN.
Dezen morgen ontvingen wij het
portret van Dr. Frederik van Eedcn
met het onderschrift: „den lOen Octo.
bcr zaJ Dr. Frederik van Beden den dug
herdenken dat hij vóór 40 jaar tot Doe.
tor in de Medicijnen werd gepromo»
veerd."
Het feit. dat deze schrijver doctor in
de medicijnen is. was tot nu toe weinig
bekend om de eenvoudige reden, dat
hij de geneeskunst maar een klein ge
dccltc van zijn leven beoefend heeft,
maar nu hij dat blijkbaar zal her.
der-ken is er voor een Haarlcmsch
dagblad aanleiding nog eens wat meer
te zeggen van deze merkwaardige fi.
guur, die bovendien een geboren Haar-
lemmer is.
Van Eedcn is de zoe n van r. \V.
van Eedcn. een zachtmoedig man. groot
liefhebber van botanie en daarbij ja-
rcnlang secretaris van de Maatschappij
van Nijverheid, waaraan hij als verza
melaar grootc diensten bewezen heeft:
rijiv moeder, mevrouw N. van Eeden—
van Warmcloo. een energieke vrouw,
heeft zich voor Haarlem verdienstelijk
gemaakt door den stoot te geven tot
de huishoud» en industrieschool. óór.
dat deze werd opgericht, was zij de pre.
sidentc van een damescomité, dat ir.
het klein in deze richting van onder»
wijs en ontwikkeling der Jonge mei»,
jes werkzaam was.
Frederik van Beden heeft dus in
Haarlem ichool gegaan, daarna gestu»
deerd in Amsterdam. Hij promoveerde
op een proefschrift over kunstmatige
voeding bij tuberculose, maar wend
de zich. kort nadat hij de ge-
nccskunst hegonnen was. al spoedig
tot de psychische geneeswijze. die
in dien tijd door de procfncmin-
ren van Charcot te Parijs en Lié«
ault te Nancy zeer op een voor-
Êrond kwam: hun theorie kwam. om
et kort te zeggen, hieron neer. dat
vele aandoeningen van den mcnsch
eerder uit den geest dan uit het
lichaam van den mcnsch voortkomen
en dus met geestelijke middelen moeten
worden bestreden. Daartoe gchruiktcn
de Franschen de hypnose en de sugges.
tic, weliswaar zoo oud als de wereld
zelf. maar die. gedeeltelijk door de
humbug waartoe zij vaak aanleiding
gaven, gedeeltelijk ook door de positi»
vistischc richting van de geneeskunst
zelf. in onbruik waren geraakt.
Tot dezen tak van wetenschap voelde
van Beden zich bijzonder aangetrokken,
zoodat hij zich met Dr. A. W. van
Renterghem te Amsterdam vestigde.
Na ccnigcn tijd trok hij zich evenwel
terug en liet de praktijk aan Dl. van
Renterghem over. die haar tot heden
beoefend heeft. In dien tiid zijn de
meeningen van dcmici en leckcn over
deze psychische geneesmethode zeer
veranderd; zij is mag men zeggen,
gemeen goed geworden en wat de «po»
theker Coué aanbeveelt ter genezing
van allerhande klachten, is niet anders
dan een voortzetting, omdat zijn
methode op auto.suggcstic (ten naas
tenbij vertaald: zelf.overtuiging of zelf-
opdringing) neerkomt. Toen Van Eedcn
evenwel begon had hij de bczwatcn
moeilijkheden van den pionier te os
winnen. Het publiek, dat altijd voor
een nieuwe richting in de geneeskunst
gevoelig is. luisterde aandachtig naar
wat Van Eedcn het over de psvchi»
sche geneeswijze kwam vertéllen, Wan.
neer wij nu zijn in druk verschenen
rede nog eens lezen, begrijpen wij dui
dclijk. dat veel wat toen werd gezegd
met den nadruk die tegenspraak ver.
wacht, nu beschouwd wordt als de
eenvoudigste zaak van de wereld.
Hiermee is. meen ik te weten, de me.
dischc loopbaan van Dr. Van Eeden ge.
cindigd. Nieuwe problemen trekken
de aandacht van zijn zoekenden geest.
Ongeveer naar het voorbecl-1 van de
phalanstcre van Fourier, richt hij in het
Gooi een broederlijke samenleving op,
waarin de declgcnootcn den arbeid ge
zamenlijk verrichten. De spot waarmee
deze proefneming begroet wordt,
schrikt hem niet af. Hij bezit de over
tuiging van den profeet en de minach
ting voor cntiek, die daarbij onmisbaar
is. Maar op den duur brengt de on-
dcrncming alleen teleurstellingen en
ten slotte wordt Walden opgchev-
na veel geld te hebben verslonden
schrijft van Eeden zelf met aandoen»
lijkc openhartigheid een artikel waar
in hij ae mislukking erkent en de rede.
non. daarvan verklaart De voornaam,
stc noemt hij, dat er onder de dcclge»
nootcn velen waren, die de grenzen
van hun bekwaamheid cn geschiktheid
niet kenden. Het is een kort woord,
maar diepzinnig. Dat juist in deze nicu»
wc stichting zich de tncnschcn kwa
aanmelden, die niet in staat waren tot
aanpassing bij de gewone maatschappij,
ligt voor de hand. Hoe moeilijk moet
het geweest zijn. te werken met dit
uitmiddelpuntig materiaal, zelfs voor
man als Van Eeden. dien het aller»
st om geld of goed. maar alleen oni
de verwezenlijking va# het ideaal te
doen was.
Nog is hij niet ontmoedigd, maar
richt het oog op het klassieke land der
vrijheid (een niet onaangetast gebleven
reputatie) voor de vestiging van Ne.
lerlandsche gezinnen te Wilmington,
n den Staat Carolina. Tot verwezenlij*
rir.L' 'S dit plan evenwel niet gekomen.
Dit artikeltje heeft niet de bedoeling
ion volledig overzicht te geven van het
werken en streven van dezen merk»
rdigen manhet wil slechts aan»
stippen hoe hij leefde en streefde ter
bereiking van zijn idealen Multatuli
(ik heb veel geleden), zou hij zich zelf
kunnen noemen, want hij moet geleden
hebben door veel tegenspoed en ge»
streden met zichzelf. Daarvan vinden
wij de bewijzen in zijn letterkundig»
irbeid*
Want daarin is Van Eeden het
grootst. Niet als medicus, evenmin als
hervormer, maar in liet letterkundig
werk dat hem kenschetst als een van
de besten in Nederland. Als de Nieuwe
Gids wordt opgericht, is hij in de
dactic. De dartelheid van de jeugd
brengt hem tot medewerking aan het
vermaarde .,cpo%' Julia, dat de bcdoc»
ling heeft de machteloosheid aan te
tooncn van de dames en hceren van de
toenmalige letterkundige critick en
vooral af te rekenen met Mr- M. G- L
l.oghcm die toen onder het pseu
doniem Fiorc della Sere gelikte verzen
schreef, die zich al lang overleefd heb»
ben. Van Eeden was ook de Cornells
Paradys, die in het bundeltje ..Gras
sprietjes op het gebied van deugd,
godsvrucht en vaderlandsliefde" den
spot dreef met veel en velerlei- Nader»
hand heeft hij amende honorable ge
maakt aan de nagedachtenis van Dr
J. J- L ten Kate, die toen in het oog
an de mannen van de Nieuwe Gids
mar een erbarmelijke rijmelaar was
ik vermoed, dat hij meer mceningen
uit zijn jeugd sinds dien tijd zal heb»
ben herzien-
Maar daarna komt zijn talent totont»
wikkeling en verrijkt hij de letterkunde
met werken, die niet vergeten zullen
worden lang nadat Van Eeden er niet
meer zal zijn. De Kleine Johannes.
Ellen. De Broeders, cenig tooneelwerk
Don Tnribio. Het Poortje. De Student
Thuis, vele bundels gedichten verschij.
nen achtereenvolgens- Werk van ver»
schillende waarde, maar vaak van haast
gcnialen klank Toen de Stadsschouw»
burg te Haarlem geopend werd, fs
daarbij opgevoerd een stuk van dezen
zoon van orrc stad, ,Dc Heks van
Haarlem".
De vroolijkhcid van de jeugd is in
dit werk niet meer te vinden. Intcgcn»
deel. de philosophische bespiegelingen
van den dichter hebben vaak een zwaar»
moedigen toon- Hij schrijft veel 'en van
het beste over heengaan, verdwijnen
en sterven. Een van de mooiste is het
treurige ..nachtlicdje" in den bundel
van dien naam
,Nu wilde ik liever hier vandaan
En slapen gaan en slapen gaan
Bij mijnen lieven Hcerc-
Het leven is mij, waar ik toef,
Toch veel te droef, ach veel te droef
Dan dat ik 't nog begeere.
Doch wordt mij, lacy. niet gevraagd
Of 't mij behaagt, of 't mij behaagt
In zulk een druk te leven
En schoon 't geplaagde harte niet
Van zulk verdriet de reden ziet.
Toch moet het verder streven.
En ten slotte de noodkreet
Ach, of de Goede Herder kwam,
Die 't arme lam nu medenam
In zijn ontfermende armen.
Voor mij ligt een ander vers over den
dood Finis", dat aldus begint
Spel mijner wereld! nu is het genoeg.
Wel zijn zij mooi, de bonte droomen-
reien.
De kleuren en geluiden en het licht
Doch laat het stil zijn. want nu wil
ik scheten
Maar eer het eeuwig zwart fluweel
zai vallen.
Groet ik de levende gestalten allen.
Die speelden voor mijn aangezicht
En dan neemt hij afscheid van alles
wat hem lief was en ook van wat hem
kwelde, in schitterende taal en met een
rijkdom van beelden, die tot hun
hoogtepunt gestegen bijna hun wederga
niet hebben.
Van Eedcn werkt nog altoos, of
schoon zijn jaren geklommen zijn en
het gelaat gegroefd is geworden als van
icmi.nl, die veel leeds gekend heeft-
Zal hij ons nog een grootsch werk
schenkcn op den avond van zijn leven?
Een. dat getuigenis aflegt van de ver
anderde overtuiging en levensbeschou
wing. waartoe hij ecnigc jaren geleden
gekomen is? Wij weten het niet. Maar
oolc al geeft zijn pen geen letter meer
af. wat hii getracht heeft en mislukte
zal hem altijd doen kennen als een
mcnsch. die het goede heeft gewild
ook voor anderen en van wat hij
schreef zal. als Vader Tijd de wreede
zeef heeft gehanteerd veel overblijven
dat van onvergankelijke schoonheid is.
Dit van dezen merkwanrdigen zoon
van Haarlem te zeggen was mogelijk,
nu hjj morgen het begin van zijn loop»
baan herdenkt, de promotie tot medi
cus, die van zijn leven slechts een de
tail en niet eens een belangrijk détail
is geweest.
J. C- P.
Opening van het koelhuis
Frigo" te Umuiden
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 417
EEN BIS-NUNlMERTJE
Vader breekt in opgewonden I merkt tegen moeder op d.itl verdubbelt zijn pogingen als de
applaus los nis de neger-liedjes-1 v. as een prachtkerel, hij hoopt, I liedjeszanger terugkomt om te
zanger zijn liedje eindigt en ach-1 dat hij nog een toegiftje geeft I buigen
ter de coulissen verdwijnt I
kijkt rond als hel applaus teeke» I en waarom klapt moeder niet -
nen van verzwakking toont I die man is het beste nummer va
waarom houden die menscben I het programma
niet beter vol
neemt de leiding in hernieuwd ap«
plaus als de zanger weer terug»
komt en wacht tevreden op de
toegift
ging, der Reedensvoreeniguig, van de ver-
eeniging ..IJmuklens Bloei" de hoofden
de gemeentelijke takken vam dienst
Mui" KOELHUIS VAN BUITEN.
Dondervlojrmiddag was er aan de Z. Z.
-Ier Vi6»chershaven een ongewone drukte.
Te voet en per nuto trokken de vele gc-
ii'H-xlipden naar de terreinen van de Is".V.
Vewnigde Ijsfabrieken, ons getuige t«
zijn van de officieels opening van het
koelhuis ,.Frigo".
i'cr lift werden de g.ieten naar «en der
koelruimten gevoerd, welke ruimte op
fraaie wijze m «>n «HvanpKroaJ her-
Khapen. In één der hoeken prijkte een
pradhjig b'oecnstuk, voorstellende het
nieuwe koelhuis met den lifttoren. een
geschenk van het personeel der fabriek.
Dit "alle kringen van handel en induairie
bij het vieecherijbedrijf betrokken, was
voel belangs'.el'ing voor deze gebeurtenis
waarmede een betrekkelijk jon< bedrijf
een nieuw stadium von haar ontwikkeling
is ingetreden. Ook het gemeentebestuur
van Velsen was vertegenwoordigd. Behal
ve burgemeester Rijkens, die vergezeld was
van zijn edhtgenoote, waren aanwezig de
heer J. Kostelijk, gemeentesecretarie en
de hoeren Handgraaf en Dunnebier, wet
houder», lier.evens ve'e raadsleden. Ver
der merkten wij op den heer Schneiders,
directeur van hei Yieechesshavenbeörijt.
den heer Tngen Houez. directeur der Hoog
.ovens, besturen der Vi-fchhaodelwereeni-
inaar de zanger buigt alleen nog I waarop vader tot zijn schrik bc=| en somber blijft kijken terwijl
maar eens en verdwijnt opnieuw! seft, dat hij hcelcmaal in zijnI een groep dansers „de ziel van
achter de coulissen j eentje zit te klappen 1 een vlinder" voor hem vertolkt.
(Nadruk verboden).
D« directeur der N V. VereenVgde IJs
fabrieken, de heer K. H. Tueenius heette
de aanwezigen welkom. Hij gaf een uiteen
zetting van de totstandkoming en de in
richting van hec nieuwe koelhuis en
richtte een woord van dank tot aljeo, die
hadden medegewerkt aan den bouw en de
inrichting daarvan. De heer T. dankte
den burgemeester voor zijn bereidwillig
heid, de inrichting te wi'len openen.
De burgemeeeter eprak daarop de vol
gende openingsrede:
„Toen mij de vereerende ui'noodigtn:
gewerd, om deze inrichting met een en
kel woord te wi'len openen, heb ik daarin
met ocnige schroomvalligheid toe-.' om d.
Mel ecnige e eb room zeg ik, immers bij
mij kwam de alle stoutmoedigheid he
vriezende gedachte op, dat ik van oen
koelhuis weinig af wiet. Maar de gedach
te, dat het hier een voor de gemeente
nieuwe industrie gold, deed de tempera
tuur weer stijgen en deze lu-efl zelfs na óe
zeer wetenswaardigs uiteenzettingen van
uwen directeur een aangename hoogte be
reikt. Al wat kan medewerken oin der.
naam onzer gemeente ook buiten haar
grenzen ten goede bekend te maken, ver
dient onze en zeer zeker mijne belang
stelling. En :k ben er van overtuigd, dat
déze inrichting den naam ran Vclsen ten
goede zal koenen- Daarom verheugt mij
he* totstandkomen dezer onderneming en
wenech ik commissarissen en directeur
van harte geluk met dezen dag. Gij zult
van mij we' niet verwachten, dat ik in
bijzonderheden treed over do mogelijkhe
den, hoe deze industrie de praktijk van
leven ten dienste kan komen. Dat ie
daareven door den directeur geschetst, be
ter dan ik het kan on ik bepaal suij er
dan ook toe een blijden blik te werpen ën
de t-ekomet van dvze jonge onderne
ming-"
Met eenige hartelijke wensohen voor het
welzijn der onderneming verklaarde de
burgemeester het koelhuis „Frigo" voor
geopend.
Toen sproken nog de heer VY. Jongstra
namene „IJmuidens Bloeien de heer
Geer'mg», aanlegger der teolatiemnchiir.g.
waarna de vlag van „Frigo" door den bur;
gem oester op den lifltorcn werd géhe
schen.
EEN KIJKJE VAN BINNEN.
LANGS DE STRAAT.
FEUILLETON
HET PARK MET DE
BLAUWE VOGELS
Uit bef Fransch van
CHARLES FOLEY.
35)
Hij overdacht dat zoovele jaren achter
een zijn leven zoo gemakkelijk geweest
was. zoo zonder zorgen da' deze gebeur
tenissen hem '-eerloos vonden. De ver
dachtmakingen zijner nicht brachten zij
ne gedachten nog meer in den war De
woorden schande, oneer, lafheid dreven
h. -i tot het uiterste. De kwaadwillige
raadgeefster hitste hem voortdurend meer
op. zonder zich aan zijn leed te storen.
Zit trachtte alvorens te vertrekken hem
er toe te brengen, dien avond nog te ver
trekken zonder Albine weer te zien. Te
gen dit plan wist Saint I'reuil geen an
der bezwaar n het midden te brengen
dan van zakelijken aard
„Ik heb altijd door elkaar f-bruikt wal
mij persoonlijk toebehoorde en wat van
tante wasHoe kan ik nu op eens die
zaken uit elkaar halen en alleen medene-
men wat van mij is."
„Dat kan later geschieden, daar kan de
notaris voor zorgen".
„Ik wil geen van de auto's hipr ge
bruiken".
„Dat zijn bijzaken! Ik laat mij wel de
gelijk door Jen chauffeur naar het hotel
du Lac brengen. Mijn kamenier wacht
mij daar met mijne bagage. Als ik daar
de rekening betaald heb. zal ik de auto
van het hotel laten komen en kom ik je
hier halen".
„Neen wacht mij met die auto liever
buiten het hek op. Dan kan ik het park
nog eens doorloopen. Ik wil hier niet
vertrekken zonder voor het laatst nog
eens die heerlijke tuinen te zien waar ik
zoo vrij en gelukkig geweest benl 'Ik wil
van dat alles afscheid nemen."
..Wonderlijke gedachte!"
Laura hield aan haar neef aan het huis
zelf te komen afhalen. Dien jongen man
onder de oogen van Albine te ontvoeren
leek haar een volmaakte overwinning.
Daarop overviel haar een vrees, waaraan
zij uiting gaf:
„Je zult Albine aan den maaltijd te
rugzien. zij zal smeeken. huilen en je zult
je nog laten vermurwen".
„Ik zal in mijn kamer eten en vermij
den haar voor mijn vertrek te zien."
Mevrouw d'Herville kon meer niet ge
daan krijgen. Tegen zeven uur liet zij de
auto voorkomen en verliet met medene-
men van haar handbagage het huis.
Zooals was afgesproken bleef Saint
Preuil in zijn kamer eten, wat een nieuw
verdriet voor Albine was. Zij had ge
hoopt nu haar neef ter ig was gekomen,
nooit meer alleen in die groote eetzaal
te zullen zijn. En moedwillig vermeed hij
elke toenaderir.g.
„Hoelang zal ik nog dien pijnigerden
twiifel en onzekerheid v -elen? vroeg zij
zich af toen zij naar het terras begaf.
Zij bleef daar in afwachtin van Lionel
als hij naar beneden zou komen, op de
balustrade geleund wachten. Dé avond
was stil en mooi. De maan was nog ach
ter de groole boomen die door een zach-
ten wind even heen en weder werden be
wogen. De sterren begonnen reeds zicht
baar te worden en het dal toonde aan
haar blikken zijn geheimzinnige diepten.
Hemel en aarde werkten samen tot een
beeld vol schoonheid en rust.
„Hoe kon Lionel er toe komen om ten
gevolge van gekwetste eigenliefde dit
heerlijke verblijf te verlaten?
Zich aan deze gedachte vasthou»
dend, bleef Albine nog hoop kocstc»
ren. Maar plotseling kwamen haar in
de gedachten al die in den namiddag
gedoodc vogels en huiverend onder den
indruk van een bijgcloovig voorgevoel
zcidc zij:
Het park heeft de blauwe ijsvogels
verloren, daarmede is ook mijn gelu<
ten einde".
Zij keek omhoog naar dc kamer van
Lionel waarvan alleen de vensters ver»
licht waren. Zijn schaduw tcckcnde
zich soms tegen de gordijnen af.
„Hij is onrustigHij heeft ook
verdriet, bedacht zij. maar hij heeft
verdriet omdat hij het zelf wil, terwijl
ik
„Hij is nog hier, dacht zijAls hij
het raam opende zou ik met hem kun
nen sprekenIn weinig uren zal hij
ver weg zijn en misschien zie ik hem
nooit weer".
Dat leek haar zoo wreed dat zij naar
binnen ging, schelde en Pascal opdroeg
haar neef een laatste onderhoud te
verzoeken. Daarop begaf zij zich weder
naar het terras.
„Mijnheer heeft alles bij hem onderste
boven gehaald, als voor een verhuizing,
kwam Pascal zeggen. Hij is bezig een
kleine reiszak te pakken cn heeft mij
verzocht u te zeggen dat een laatste
onderhoud tot niets zou leiden en al»
leen van weerszijden pijnlijk zou zijn.
Hij heeft niets meer tc zeggen en wil
van niets'meer hooren, hij gaat ver
trekken".
„Zij ging naar de grafkapel, haar toe»
vluohtsoord in haar leed.
Saint Preuil bleef nog een uur op
zijn kamer. Besloten te vertrekken,
bleef hij kinderachtig talmen bij zijn
boeken cn snuisterijen. Na alle banden
verbroken te hebben, knoopte hij deze
weer aan. maar hoe zou hij den on-
zichtbaren band, den machtigsten welke
zijn ziel aan die der overledene en der
overgeblevene bond. ooit weer aan»
knoopen als hij dien zou verbroken
hebben? Die vraag bleef hem kwellen.
Ver van het huis zou zijn leven doelloos
en nutteloos worden. Daarbij, koe zwaar
viel het zich los te rukken van alle dier
bare herinneringen van al wat hij lief,
gehad, nog liefhadl Toch vertrok hij;
het was tegen elf uur toen hij de trap
afkwam.
Pascal had hem gewaarschuwd dat
zijn nicht hem op het terras had gewacht,
hij meende dat zij in weerwil van het late
uur er nog zou zijn. Daarom ging hij
door een achterdeur naar buiten. Een
maal in het park, ilep Lionel naar de
groote laan die langs den vijver om-
KINDERVRIEND
Zij waren aan het tollen op het trot»
toir twee kleine meisjes gewone kinde
ren, eenvoudig gekleed, maar zij had
den aardige tevreden snuitjes.
Er naderde een oude heer. cn dade
lijk keken zc lachend naar hem op.
Kinderen zien scherp cn voelen onmid
dellijk wie iets met hen op heeft. Ze
hadden ook ditmaal juist geoordeeld.
Wel, lieve meisjes, vroeg mijnhee;
vriendelijk, wat willen jullie?
Zc antwoordden niet direct; eenigs»
zins verlegen staken ze de vingertjes in
haar mond, zc waren verbaasd, dat die
mijnheer zoo maar dadelijk wist, dat
zc iets wilden.
Hebt uhebt u assicblicft 'n
rood pampiertje voor ons? vroeg ze
vleiend.
Dc oude heer keek zeer verbaasd,
stond eventjes paf door dat vreemde
verzoek. Een rood papiertje. Die vraag
bad-ic ailcrr.inst verwacht.
F.en rood papiertje? herhaalde hij.
vragend-v erwonderd. wat.... wat moe
ten jullie daar mee?
Voor onze tollen! antwoordde nu
de kleinste kordaat.
Mijnheer moest niet zelf jong zijn ge
weest, om thans onmiddellijk de portee
van d;c vraag te snappen. Wel zeker,
ook hij plakte in zijn jonge jaren een
gekleurd stukje papier op zijn tol, waar
door als hij stevig draaide, het effect
werd verkregen alsof er gekleurde rin
gen op den tol aanwezig waren. En
ofschoon hij zeker wist. dat hij het niet
zou hebben, oladerde Lij toch in z'n por
tefeuille. of hij daarin niet een stukje
rood papier kon vinden. Doch hij vond
niets.
Nee! zei Kij teleurgesteld, ik heb
"t nietMaar komaa.i. meisjes, we
gaan het koopen ia den boekwinkel, .en
Kom maar mcc!
Wel verblijd, maar toch schoorvoe
tend stapten dc meisjes naast hem.
Dc bediende in den boekwinkel infor
meerde beleefd welk soort rood papier
mijnheer verlangde: dikdun
cartonvloei?
Och, kijk es, was het antwoord
van den kindervrienu, ik heb maar 'n
klein stukje noodig.... voor dc kin
derendie wille- het op haar toi
len plakken.
O! zei dc bediende, een en al
bazing nu. Ja' dan maar wacht
es... dan heb 'k voor u 'n paar mooie
strooken. die gegomd zijn. die zijn
zeer geschikt voor.
Prachtig! p*-«chtig! zei dc oude
boog. Naarmate hij verder kwam ver
langzaamde hij zijn tred en keerde zich
telkenmale om ten einde, nog eens het
huis le zien.
„Ik zal nimmer meer geluk kennen her
haalde hij in zich zelf. nimmer meer zal
men van mij houden gelijk hier het ge
val was. Vaarwel dus mijn geheel ver
leden!"
Hij had moeite zich goed (e houden.
Weliswaar behoefde hij slechts om te
keent; maar hij gaf gehoor aan de slech
te inblazingen zwakheid, lafheid.
Weldra was hij uit het gezicht van het
huis ett bereikte het riviertje, dat ten
gevolge var. gevallet regen sterk stroo n-
de. De vijver vertoonde zich met de ko-
lonnade.
Saint Prcui! bleef bij dit fraaie ge
deelte van de omgeving staan. Hij kon
niet nalaten zich toen ie herinneren hoe
hi z ine tante en nichtje daar voor het
eerst had le zamen gezien, de twee on-
afscheidel ijken, thans gescheiden, de eene
oud. lief cn zacht met witte haren de
andere jong, sl nk en mooiDe be
koring der omgeving had haar invloed.
Het ,vas hem alsoi hij de stem zijner
tante hoorde vragen: „Indien gij eens
wist Lionel hoe treurig sommige kinde
ren in hunne je igd zijn! Weer. goed voor
haar.... Help mii haar te troosten."
Hoe had hij wien wensch der overlede
ne vervuld? Albire bied alleen iet haar
verdriet.
Van den kanl van het hek verstoorde
een ruw geluid deze stemming, het was
de auto, die vandaar ongeduldige seinen
gaf.
heer, zeer in zijn schik, hoeveel geld?
Maar de bediende wilde geen geld aan
nemen. Het waren strooken, die geen
waarde hadden, verklaarde hij.
Zie zoo! zei mijnheer, buiten geko
men, tot de meisjes, de strookjes rood
papier aan de grootste van het twee
tal gevende, nu maar samen dcclen
hoor!
Opgetogen werd de rchenking aan»
.aard, en in verrukking over haar be
zit, konden ze geen woorden vinden
n te^bedanken.
Ze wilden stilletjes afdruipen eerst,
doch weldra keerden ze zich om, stakea
om beurten den ouden heer haar mollige
at smoezelige knuistjes toe, waarop
dc grootslc zei;
Dank udank u wel, meneerl -
Zijn het geen schatten? vroeg d.e
oude heer aan een juffrouw, die het
laatste gedeelte van dit straattafercel»
tje met genoegen had gadegeslagen.
Nou, was het lachende antwoord,
dat zeit uwe met recht!.Want dat
bènnc' ze!
Vervolg Stadsnieuws
COÖPERATIE VOORUITGANG.
A.s. Dinsdag zal de vierde winkel van
de Coöperatie Vooruitgang, die naar
het ontwerp van den heer Aug. J M.
Sevenhuvscn, hoek Dubbele Buurt
Byzanthiumsiraat werd gebouwd, ge
opend worden.
HAARLEMSCHE JEUGDKERK
VOOR OUDEREN.
(Vroeger Waalscbe Kerk).
Men deelt ons mede. dat a.s. Zondag
10.30 uur in het gebouw van den Pro
testantenhond (Jacobijnestaat) zal spre
ken de heer A. A. Wildschut uit Haar
lem. Dc samenkomst is bedoeld voor
jongens en meisjes van 14 jaar en
ouder.
ALG. NED. STUCADOORSBOND.
Do6r dc ufdeeSing Haarlem van den
Alg. Ned- Stucadoorsbond wordt he
denavond in Dc Centrale een leden
vergadering gehouden waar o.m. ver
slag zal worden uitgebracht van een
met de ongeorganiseerde patroons ge
houden conferentie inzake de situatie
van het bedrijf.
PERSONALIA.
Bij het machinisten-ekamen is ge
slaagd voor bCwijs C (Theorie) G. A.
Wark te Haarlem.
In het tijdvak 31 Juli25 Septem
ber, is geslaagd voor het examen kan»
toor«stcnog:aaf, onder anderen de heer
C- F. Schotborgh, te Haarlem.
Tot tijdelijk onderwijzeres aan de
openbare lagere school no. 9 te Zwanen
burg te Haarlemmermeer, is benoemd
mej. A. van Campen te Haarlem.
De jonge man beefde als uit een droom
ontwakend. Hij maakte zich op oni ver
der te gaan toen hli bij hei maanlicht een
wit voorwerp op het water zag drijven,
was hei een zwaan of een groep lelies
die met den stroom werd medegevoerd?
Dichterbij gekomen slaakte Lionel een
kreet van schrik:
„Een drenkelingeAlbinel Albine
even mooi als zij- weinige uren geleden
niet gevouwen handen bij hem was ne-
dergeknield, hem smeekend niet iveg te
gaan.
En hij meende haar woorden te hoo-
..Na den dood mijner lieve moeder, zou
mijn grootste erdriet «ijn je het huis te
zien vertalen! Ik weet dat je een goed
hart hebtDor mij dat verdriet niet
aan.... Ik heb n-.emand anders op de
wereld!"
Saint Preuil bleef versteen z?.n schrik
staan. Hoe was het mogelijk, dat hii door
dc Iranen van dat meisje niet begrepen
had dat zij hem lief had? Hij was doof
voor haar smeekei gebleven, was heen
gegaan, had haar hel hart gebroken en
Albine had zich door verdriet overwel
digd verdronken!
De jonge man maakte zich de bitter
ste verwijten. Hij ^ag nu in zich zelf, zag
hoe dwaas hij geweest was <ioor dat
vertrek, hoe ongegrond zijn wanlrouw.j
en trots.
(Slot volgt)
