Haarlem's Dagblad | 1926 | 27 februari 1926 | pagina 9

HAARLEM'S DAGBLAD

HET TOONEEL

FLITSEN

ZATERDAG 27 FEBR. 1926

DERDE BLAD

ONZE T00NEEL-DILE7TANTEN

ANTON SNOEKS

Wanneer een recensent avonden
achtereen naar dilettanten»voorstellin»
gen gaat, dan 19 het niet van hem ie
verwachten, dat hij als dc andere
toeschouwers er aldoor geheel en
al ..in" is, vooral niet, wanneer er een
stuk gespeeld wordt, dat hij misschien
al 5 maal gezien heeft. Hij zit plichts»
getrouw naar het toonccl te kijken,
zonder dat het spel hem koud of warm
maakt- Hij „gelooft liet wel". Zelfs TTct
slechtste spel vermag hem niet meer
uit zijn evenwicht tc brengen hij heeft
op dat gebied al tc veel ondervinding-
Hij glimlacht zelfs niet, wanneer
zooa's mij ecnige juren geleden over»
kwam de voorzitter van een pas
opgerichte vcreeniging. die enkel uit
krukken bestaat naar hem toekomt
cn zegt„Nou, meneer, u zult zich wel
best amuïccrcn vanavond! Ik zeg u,
het wordt 'n prachtige voorstelling!"
Hij zit herhaaldelijk bij ccn toonccl»
opvoering, zooals een klerk op het kan.
toor of ccn winkelbediende achter dc
toonbank, onbewogen cn gelaten, en
het ecnige. wat hij dikwijls denkt, is
„Hoe lang zou dc voorstelling wel
duren?"

Ik wi* met dezo bekentenis niet zeg»
gen, dat dc recensent daarbij niet
„op let". Volstrekt niet! Wanneer hij
dat niet deed, zou hij zijn plicht ver»
zaken. Alleen maar, dat spel cn stuk
dikwijls geen enkele emotie bij hem op»
wekken.

Doch soms kan het gebeuren, dat
het spel plotseling hem „pakt", dat hij
bij ccn voorstelling, die hem als het
ware „voorbijging" op eens geboeid
wordt Dan heeft, wat op het toonccl
gebeurt, dadelijk zijn nlgchcclc aan»
dacht, gaat hij „er voor zitten", is hij er
geheel en al ..in". Dat gebeurt \ooral,
wanneer tusschen dc gewone dilettan»
ten, die hij kent en wier optreden hem
geen enkel nieuw gezichtspunt
vort, onverwachtseens ccn mleuwe
kracht staat. a;c door zijn stem cn
atijn spel onmiddellijk het bewijs geeft
van het „goede, echte timmerhout" tc
zijn wanneer hij dus iemand met wcr»
kolijke aanleg voor tooncelspclcr onder
dc liefhebbers „ontdekt". Zulke oogen»
blikken zijn op de dllettantenvoorstc:»
lingen uit den aard der zaak uitzonde»
ring- Het zijn de aangename s'crrassiu»
gen voor den recensent-

Zulk een verrassing wis het voor m!J
toen dc heer Anton Snocks voor
het eerst bij ccn opvoering van ..Het
Voorbeeld" door de vereen:ging „Door
Inspanning Uitspanning" als acteur
mijn volle aandacht trok. Ik had hem
ook vroeger in „De Cirootc Nul"
wel eens een rol heel aardig zien spc»
len, maar eerst als Dirk Rijtsma in „Het
Voorbeeld" trof hij mjj door zijn zelf»
bewust, stevig 6pcl cn vooral ook door
zijn krachtige, volle, varm»gctimbrecrdc
stem, waaraan men dc goede spelers
dadelijk herkent. Het was maar ccn
enkel groot tooneel, dat hij dien avond
met mejuffrouw Busquct tc spc»
Ion had, maar ik wist toen ook onmid»
dellijk, dat Anton Snocks dc speler met
den mccstcn aanleg voor dc groote dra»
matischc rollen in „D. I. Lwas- Men
voelt zooicts op het eerste gezicht.
Zulk een speler loopt niet zooals
Barbarossn het eens zoo pi'tig uitdruk»
te te „slaapwandelen" op het too»

nccl, hij heeft geen slappe gctiarcn. hij
praat niet, alsof hij tegenover je 111
zijn kamer zit. Hij ïs. zoodra hij op»
komt, dc acteur; hij vult het too»
ncel, hij schept atmosfeer om zich heen,
hij spreekt en hij boeit jc door zijn
stem cn zijn spel.

Zulk een speler nu is dc heer Anton
Snocks van „D- 1. U-". Ik zou hem hel
best kunnen vergelijken met den heer
Van lillen van „Tonevo", die een spe.
Ier van ongeveer denzclfden eanLg en
dezelfde kracht is, Snocks heeft "ccn
mooi, donker geluid, dat hij zeer goeu
weet tc gebruiken. Dat is voor het
toonccl reeds dadelijk een kostbaar bc»
zit. Met een mooie, krachtige stem
kun je het publiek tot luisteren
dwingen. Daarbij weet Snocks met
'ijn stem wat tc doen- Hij mtonccrt
zeer goed, hij voelt intuïtief, welk tent»
po hij moet nemen en welke toonhoog»
tecijn stem is voor zijn dramatische
effecten ccn gewillig instrument.

Maar dit zou natuurlijk op het too.
nccl vrijwel nutteloor zijn, als het
woord niet 'door het juiste gebaar gc»
soulignecrd werd met andere woor»
den, als de heer Snoeks "niet spelen
kon- Daarvan is gelukkig geen sprake!
Snocks heeft ccn zeer natuurlijke wijze
van actecrcn, ccn breed gebaar, dat
het woord steeds krachtig ondersteun:.
Hij heeft dan ook al'en aanleg voor
dramatische eerste rol in een dilettan»
tcn»milicu. Snoeks kan kracht ontwik,
kelen zonder een oogenblik ruw te
worden hij vermag zich 'tc geven,
zonder de contrólc over zich zelf tc
verliezen. Dat is voor ccn liefhebher
lang geen geringe lof! En dan is hij
één van dc weinige dilettanten, die
lange rusten durven en kunnen nemen
om dc dramatische spanning voor te
bereiden of te verhoogen. Djaraan
vooral herkent men dc spelers met een
uitgesproken dramatisch talent.

Ik heb den lieer Snocks slechts en»
kclc malen zien spelen, mr.ar toch ge
noeg om tc weten, dat hij onder dc
hccrcn van „D. I- U-" den meest gepro»
nonccerdcn aanleg voor het toonccl
heeft. Ik ben er we! zeker van zon»
der dat zij mij dit ooit heeft gezegd
dat mejuffrouw Busquet hét liefst
naast den heer Snocks optreedt, omdat
zij van hem het sterkste tegenspel
krijgt. Dat is onmiddellijk tc zien, wan»
neer die twee samenspelen. Zij bcgrij»
pen elkander, vangen eikaars dialoog
op, weten gezamenlijk ccn scène tot
een climax I.mgzaam op tc voeren,
clectriseeren elkander door hun wcdei»
zijdsch spel. Dc tooneelcn, die >k vu.,
hen samen zag. vormden steeds ac
hoogtepunten tier voorstellingen, waar»
in zij beiden hun medewciking ver»
leenden.

In den Iaatstén tijd is men bij „D.
I. IJ." blijkbaar ook tot het inzicht gc»
komen, welk ccn uitstekende k ra ent
men in den heer Snoeks heeft. Men
heeft hem in dit seizoen reeds twee»
maal een hoofdrol opgedragen en in
.De laatste Eer" „Willy'sr Trouw»
dag" kon ik niet bijwonen heeft
Snoeks nis de generaal getoond een
stuk volkomen tc kunnen dragen. En
ook den aanleg voor karaktcrspelen tc
bezitten. Snocks beeldde dezen ouden
ijzervreter met sobere middelen heel
knap uit en liet viel vooral ook op.
hoe beschaafd hij dezen generaal speel»
de. Hij droeg de unift i uitstekend.
Sr.ocks was cn der weinige dilettan»
«cn. die werkelijk m;!t:a:r kunnen
rijn.

De heer Snoeks is een acteur, die
oor „D- I. U nog zeer vee] belooft.
Met belangstelling zullen wij hem in
rlc verschillende rollen, die hij zeker
nog te spelen zal krijgen, volgen,
Snoeks heeft allen aanleg één der beste
dramatische spelers van ons dilettan»
tcn-'uoncel tc worden-

.J. B- SCHUIL.

INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cents per regel

Schoonmaak

geeft menige huisvrouw en dienstbode
ruwe en roode werkhanden. Deze wor
den wederom spoedig gaaf, zacht en blank
door Purol. 6

EEN OUD ARTIEST

door

CONST. DE RAYMOND,

Kwiek en opgewekt ging hij langs dc
stille gracht, naar het bureau waar hij
hoopte tc zullen slajjcn.

Niemand zou het hem aanzien, dat hij
reeds diep in de zeventig was. Gehuld
in dc ruime overjas, met bont op de
kraag en mouwopslagen, den traditio»
neelen hoogen hoed ietwat schuin op
het grijze hoofd, stapte hij nog flink
ver den weg. Hij was oud»artist, in
roegerc jaren gevierd cn bewonderd in
dc grootste variététheaters. Lang had
hij den zwaren concurrentiestrijd met
dc jongere krachten volgehouden, tot»
dat er een tijd kwam, dat dc contrac»
ten slechts met heel veel moeite cn tc»
gen een belachelijk laag honorarium
konden worden afgesloten. Ten slotte
had hij den strijd moeten opgeven, af»
scheid vap het toonccl genomen, was
hij heengegaan, om in vergetelheid zijn
laatste levensdagen to slijten, met ccn
kleine ondersteuning van een zijner kin»
deren, daar hij nooit zooveel had ver»
diend, om zich ccn pensioen tc kun»
nen verzekeren. Dat griefde hem het
meest op zijn ouden dag, genadebrood
te moeten eten. Buiten wonend, op een
klcino plaats, kwam hij zelden meer in
dc stad, doch nu had hij kort geleden
gelezen, dat een vroegere impressario
van hem daar een variété» en theater»
agentschap had gevestigd cn dat kan»
toor wilde hij gaan bezoeken. Want
toen Charles Roger zoo was indertijd
zijn affiche-naam hem leefde kennen,
was dc thcatcr»agent nog een beginner
cn door Roger was hij de man gewor»
den die invloed kreeg in dc tooneel»
cn variété'wcrchl. Dat alles was wel
zeer lang geleden, maar hij zou hem
toch nog wel herkennen, althans zich
den naam Roger herinneren, en daar»
om was zijn hoop gevestigd op dit
agentschap. Die zou den oud=arhst wel
willen helpen nog eenmaal weer het po»
aium te Kunnen betreden, voor ccn
paar nummers in een uitvoering ter
zijner benefice, aangezien het zoo moei»
lijk was op zijp ouden dag, dc omstan»
digheden van het leven liet hoofd tc
kunnen bieden, het zou zijn aanhouden»
dc zorgen een weinig verlichten, O, het
publick zou hem gaarne nog eens Willen
zien en hooren, het succes was bij voor»
baat verzekerd. Dc oude. hekende num»
mers van vroege?, van zijn oude reper»
toire, zou hij nog eens voordragen, cn
zc zouden inslaan, daarvan was hij over»
tuigd. Hoeveel triomphen had hij niet
T.T gevierd, met zijn succes»nummers
aile plaatsen van ons land. En daar»
om, zijn wedcroptreden zou een evenc»
ment zijn, dat voorvoelde hij. Een vnst
engagement, neen, dat begreep hij wel,
daar was liïj nu eenmaal nietmecr voor
geschikt, maar zoo ccn enkelen keer
met een paar ummers. daar achtte hij»
zich nog bekwaam cn krachtig genoeg
toe. Dan zou hij het tegenwoordige pu»
bliek eens doen hooren. waar hij vroc»
succes mee had, waarnaar dc men»
schen voorheen met graagte luisterden
Intusschcn was hij gekomen aan het
plein waar het theatcr»agcntschap zijn
bureau hield in ccn der groote patri»
clërshuizen, die aldaar tot kantoren wa»
ren ingericht. Valcntini Co. stond
met dikke blauwe letters op een wit ge
ëmailleerd bord tegen den voorgevel
van het huis, waar de oud»artist moest
zijn.

De brcedc eiken buitendeur stond aan.
er behoefde niet tc worden gescheld,
tic toegang wis onbelemmerd, alsof dn»
gelijks vele bezoekers werden verwacht.

Roger trad binnen, liep dc lange gang
ten einde zag aldaar op een deur
..wachtkamer" gc,schiiderd. en dc deur
openend, bemerkte bij. dat in dit ver»
trek op dc met leer bckleede banken;
langs den wand. eenigc personen had»
den plaats genomen, die in druk ge»
sprek met elkander waren, of uit ver»
veling bladerden in geïllustreerde too»
nccl» en bioscoopuitgaven, welke op de
tafcis in groote menigte lagen verspreid.

Roger nam plaats in een hock van de
kamer cn hoorde onmiddellijk, dat alle
mannelijke» zoowel als vrouwelijke aan»
wezigen hier artistcn waren, die, even»
als hij. hier kwamen om te trachten een
engagement te sluiten. Aanvankelijk
luisterde hij maar, mengde zich niet in
dc conversatie, en vernam toen reeds
dadelijk, dat het in dc theaterwereld tc»
genwoordig geen botertje tot den boóm
vas. Alle genres bleken zoo wat aanwe»
::g: er waren conferenciers en levens»
licderaars voor het cabaret, soubrettes,
ducttistcn en danseressen voor de varïi»
té. musicalc clowns cn toestelartisten.

het gemengde programma en spe»
ciale solisten. Aan dc wanden prijkten
allerlei kleurige affiches, met vermei»
ding van schitterende nummers van ver»
schillende theaters in binnen» cn bui»
tcnland.

Toen dc beurt van naar binnen gaan
in het kantoor van dc directie zoo lang»
zamerhand nan Roger was gekomen, bc»
gonnen de na hem gekomenen nïcuwsgic
rig te informecren, waarvoor Roger do
directie wilde spreken, daar op deze
morgenuren, naar zij meedeelden, uit»
sluitend artistcn, die een engagement
2oehten, werden binnengelaten.

Ik kom voor 'n engagement.
Roger kort. Twee dames, die optraden

VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 524

DE MINUUT DIE EEN EEUW LIJKT

Als je je afvraagt of het zeer corpulente echtpaar
dat naar de rij voor je wordt geleid, de zitplaatsen
vlak voor je heeft.

(Nadruk verboden)

als de „T\veeling»baby's", keken elkan»
der verwonderd aan.

U? vroeg een harer. zóó lachend,
dat haar groote tanden tc veel in zicht
kwamen.

O nee, maar dat is toch niet waar?
informeerde ook dc ander, met verbluft
gezicht.

Waarom niet? was de wedervraag

■an Roger, die door die vcrwonderdu

vragen zich niet weinig in zijn eer voel»
de aangetast.

Welk repertoire hebt u dan? vroeg

ccn jongmcnsch, dat met belangstel»

ling het gesprek had gevolgd.

Mijn oude repertoire natuurlijk! ant»
woordde Roger, geen nieuwo snufjes.
daar doe ik niet nunmuur m'n vroc»
gerc succesnummers: 'n oud»postiljon.

tic blauwe kielKees, dc matroos..

dramatisch en komisch.... karakter»
numnlcrs in costuum!

Allemaal uit den tijd vader! lachte
het jongemensch, da's ouwe kost.
daar kom je niet meer mee terecht!

Zoo! bromde Roger, terwijl hij nij»
digc blikken naar den spreker slinger»
de. doch men had geen tijd meer tot

erder antwoorden, nij werd binnenge»
roepen,

liet directiekantoor bleek luxueus in»

fericlit en gemeubeld, Een drietal club»

autcuils stond verdeeld over de be»
schikbare ruimte, die overbleef voor het
bureauministre, waarachter iemand zat,
toen Roger verscheen. In het overige
gedeelte van het vertrek zaten cemgc
typistctjcs, bedrijs ig tikkend achter
haar machine, zóó kon deze heer niet
zijn veranderd in den langen tijd, dat
Roger hem niet had gezien. Daarom in»
formeerde hij voorzichtig:

Mijnheer Valcntini?

Die ben ik niet. was het antwoord,
k ben de compagnon in de zaak....
Moest u den heer Yalcnt'n' persoonlijk
spreken?

Daar Roger dit als noodzakelijk voor»
kwam, werd de heer Valcntini in zijn
privé-vertrek met het bezoek in kennis
gesteld. Toen deze heer daarop in het
kantoor kwam. bleek bij wel veranderd,
doch Roger herkende hem toch onmid»
dellijk. Maar de beer Valcntini scheen
zich Roger, toen die zich voorstelde
niet meer te herinneren.

Roger? Roger? herhaalde hij ecni»
gc keeren, het stunt we niet voor....
Het is zeker lang geleden, dat ik.

Dat is het! viel dc oud»artist
eenigszins gepikeerd in. maar herinner

maar eens.... toen en toen....

En daarop noemde dc oude Roger
eenigc datums en jaartallen van voor»

stellingennamen van directeuren

/an variété/theaters.... tijden waarin
over den karaktcr»komick Roger niet
anders beschikt kon worden, dan door
bemiddeling van het thcatcT-agentschap
Valcntini, enz....

Ja. ja!dat is ook zoonu

herinner ik me wel'n Oogenblikje?

De tclcfoonbcl rinkelde. Dc heer Va»
lentini lusterde.

Nee, meneer, daar kan ik u niet

aan helpenDaarvoor moet u zijn

bij het bureau Halvers.

Geen dank meneerNu Roger,

wat is er nu van uw dienst?U

jhoort 't, mijn tijd is zeer beperkt.

I Ja. u begrijpt.... het leven van
een Oud»artïst gaat niet op rozen....

wij hebben 'n moeilijken ouden dag...
ook de tijdsomstandigheden werken

niet meede strijd om het bestaan

wordt steeds drukkender....

Nu?.... En? vroeg de heer
Valcntini ongeduldig, toen de oude Ro»
ger ccn oogenblik ophield.

Nou wou 'k u vragen of u niet
eens...-, voor een enkelen keer maar
U begrijpt..

De oude man zakte verward In zijn
redeneenng. doordat de directeur Va»
lentini aanhoudend zenuwachtig met
een potlood op het bureau zat te tik»
ken.

Maar schiet dan toch op, Roger!

Of u me zou willen helpen, be»
doel ik.

Ik? Waarmee?.... Ik lioud er geen
philantropischc instelling op na....

Ik zou met weinig tevreden zijn.,
voor één keer, zei ik

Dc heer Vnleatini haalde met een
zucht zijn portefeuille voor den dag cn
nam er een bankbiljet uit.

Nee meneer! weerde Roger ver»
ontwaardigd af. terwijl hij vlug van zijn
stoel op stond, forsch, recht op, met het
hoofd omhoog.

Dat was mijn bedoeling niet, ver»
volgde hij, geen aalmoes.... ik wil

werken!laat me nog éénmaal op»

treden.... in een gezamenlijke voor»
stelling.... met eenige jongere krach»
ten. ter benefiet voor mij. zullen ze
dat willen doendat weet ik

Och Roger, wees toch w ijzer

jij weer optreden?Je zoudt je be»

lachelijk maken.... Jou genre heeft ab
soluut afgedaanVeel te oud.. Het

publiek wil dat niet meer.en boven»
dien.

Laat het me probeeren, meneer, en

zult zien....

Ik denk er niet aan' Mijn kan»
toor aan ccn dergelijke proefneming tc

wagenHet zou op een ontzettend

échec uitloopcn

Vroeger dacht u er anders over!
gooide Roger cr woedend tusschcn door

Zeke:!Maar alles heeft zijn

tijd, Roger, dat moest jc begrijpen

Karakterkomicken hebben thans afge»

daanin dc variété, bedoel ik

die nummers zijn te langdradig., maar
toch., ook jc ouderdom is een heelc»
boelhoud me ten goede!

Zoo! zei Roger, dic^jch door dit
antwoord zoo teleurgesteld?voelde, dat
bij geen woorden meer wist. Terwijl hij
besluiteloos bleef talmen in het vertrek,
drukte dc directeur op ccn clectrischcn
schelknop, waarop een bediende ver»
scheen.

Laat mijnheer uit, Henri, en wan»

onder dc wachtenden zijn dc ge»
broeders Bortcllo, Equilibristen, verzoek
die clan binnen te komen.

Nu? vroeg een der tw-eeling»baby's
aan Roger, toen hij dc wachtkamer pas»
sccrdc, u bent zeker niet geslaagd, nè?
Dc oud»artist antwoordde niet. hij was
tc veel in zijn verwachtingen bedrogen,
tc veel in gedachten, om te luisteren
naar die opmerking.

Ach, dat dacht 'k wel, zei dc an--
dcre dame, men kan een artist alleen

gebruiken zoolang men jong isis

men oud, beeft men afgedaan., wordt
men terzijde gezet..

Buitengekomen, liep Roger terug in
de richting van het station, moedeloos.
met slepende passen. Zijn forschc gc» j
stalte van daar straks had een knauw I

gekregen, het hoofd was gebogen, de
schouders zakten omlaag, de knieën
knikten, hij moest nu stevig leunen op
zijn stok.

Het voorjaarszonnetje, sinds den mor»
;en de grauwe lucht doorbroken,
iracht warmte en schittering op de
stille gracht. En toen, bij het passeeren
van een winkelhuis, de oud»artist zijn
spiegelbeeld in het raam zag weerkaat»
sen, schrikte hij van de oude, gebogen
gestalte, die hij te aanschouwen kreeg.

Met berusting in zijn vernietigde hoop
slofte hij verder. Zij li2dden gelijk. Hij
zou nimmer meer optreden, hij was te
oud geworden, hij had 2iin tijd gehad.

ACADEMISCHE EXAMENS,
Amsterdam. Geslaagd voor hef
candidaats=examen in de Handelswe*
tenschappen de heer A. Mey-

Amsterdam. Bevorderd tot doe»
tor in de geneeskunde op proefschrift;
„Die vcrglcichcnde Oatogenie eer
Hirnhaute mit besonderer Berücksich*
tïgung der Lage der neurokrapiellcn
Venen", dc heer Chr- van Gelderen,
geb- te Amsterdam.

Amsterdam. Geslaagd doet. ex.
soc. geographie de heer A- van Deur*

Utrecht. Gesl. docb ex. rechtsw-
mej. J. M. Quispe!

Groningen. Bevorderd tot arts
de heer K. Hendriks, geb- te Kampen;
gesl. arts=cx- Je deel de heeren D.
Bergsma en A. Bergsma; doet. genees*
kunde mcj. E. M. Westerhof,

INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cents per regeL

FEUILLETON

LANGS VERBORGEN
PADEN

Zc» Avonturen uit het teven vai
den beroemden Engelichen -ietective
HERBERT PORTER

Vrty bewerkt uit het Engelsch door
ELLEN WAYLAND.

5)

(Nadruk Verboden).

EERSTE AVONTUUR
HET PHOTO;MYSTERlE.

Het jonge meisje deed een paar haas»
tigc trekjes, maar in het volgend
oogenblik had ze dc sigaret alweer tus»
schen haar vingers-

„Het restaurant was, zooals meestal
op dit uur, meer dan vol. Ik liep langs
de rijen tafeltjes om een plaats te zoe»
ken, groette hier en daar een bekende,
en vond eindelijk een plaats aan ccn
tafeltje waaraan een paa. collega's za»
ten. Dc cene van hen was aan het des»
sert, dc andere was al klaar cn las
een van de ochtendbladen- De cene
collega kende |k oppervlakkig, kien
onderen healemaal niet Dc kcHncr
Ètrtcm, ik zooht een pan* fijne schotols

uit en bestelde bovendien, om mijn
extra verdiensten eens te vieren, een
ficsch wijn.

Dc eenc collega, die mij kende cn
die wist hoe eenvoudig ik gewoon was
tc eten. zag mij van ter zijde aan- Ein»
delijk zei hij plagend „Wel juffrouw
Hoffman, uw zaak schijnt vooruit tc
gaan-"

Ik lachte.

„Ja. het gaat wel aardig. Ik heb van»
daag met één opdracht 150 gulden ver»
diend."

Dc heer, die dc courant zat tc lezen,
keek op en zag mij onderzoekend nan-
Spoedig hervatte hJj zijn lectuur.

„Hondcrdvfjftig gulden," herhaalde
mijn kennis. „Dat 'is geen kleinigheid.
Het zal wel ecu bijzonder moeilijke op»
name geweest zijn?"

„IIccicmaal niet," gaf ik lachend ten
antwoord „een heel eenvoudig geval»
letjc ik heb op dc Augusta boulevard
een huis gefotografeerd, waarvóór
twee nppclcnkooplui aan het bakkeleien

„En daarvóór," vroeg mijn collega
verbaasd, „krijgt u 150 gulden."

Plotseling liet de lezende heer zijn
courant vallen en staarde mij met
onverholen ontzetting aan.

„150 gulden" herhaalde hij met bc»
vendc stem. „twee appelenkooplui, die
aan het vechten waren.maar dat is.
„Wel....?"

„Dat fa precies dezelfde opdnwht die

ook hetzelfde honorarium, Alleen moest
dc opname niet op de Augusta boulc»
vard worden gemaakt, maar bij den
Dierentuin."

„Nu was ik aan do beurt om mij tc
verbazen. Ik vertelde nauwkeurig bet
verloop van den voormiddag en bijna
bij ieder woord mompelde hij: „Precies
eender." En toen ik uitverteld had. zei

nij „Precies eendereen corpulent,

goed gekleed heer. die de rechterhand
miste, ccn kodak, die hij zelf had
meegebracht een paar uur wachten
in de auto twee appelenventers die
aan het vechten waren een man, die
er tuschen kwam op hetzelfde mo<
ment de opname vijftig gulden voor»
schot

„Nu ben ik cr achter", viel mijn ken
nis hem lachend in dc rede. „U hebt de
rest van het geld niet gekregen".

,Toch wel. Daarvan is geen sprake".

„Wel, waarom windt U zich cr dan
zoo over op? Een of andere rijke vent
die zich verveelt cn op die manier tijd
cn geld stuk slaat".

„Toegegeven. Maar nu komt het eigen»
:ardigste van het heele geval. De plaat
is mij denzclfden avond door een in»
braak ontstolen, kort voordat de bestel»
Ier ze zou komen afhalen. Het merk»
waardigste is, dat cr niets anders werd
gestolen dan deze plaat noch geld,
dat vlak bij lag, noen dingen van waar»
de, noch ccn andere plaat of iets der»
gelüks. Niets anders dan die éëne plaat
en de afdruk''

„Misschien heeft die mijnheer wel uit
verveling zelf die inbraak uitgevoerd?"

„Neen. Hij kwam op den afgesproken
tijd. Toen ik hem vertelde dat de af»-
druk cn het negatief verdwenen waren,
werd hij doodsbleek ja, ik kreeg den
indruk dat de medcdeeling hem geheel
van streek bracht. Hij betaalde mij ech»
ter de rest en ging heen".

„Eén oogenblik onderbrak de En»
gelschman de vertelster: „Hoe heet de»
ze collega? Heeft hij zich aan u voor»
gesteld?"

„Het was een zekere mijnheer Becker
Conrad Becker",

„Prachtig".

„Ik moet bekennen: wat ik zoo juist
gehoord had, bracht mij eenigszins van
streek. Niet dat ik bang was maar
de gedachte aan iets buitengewoons, aan
iets onbegrijpelijks, werd in mij wakker.
Wat was dat voor ccn merkwaardig
I man, die hier in dc stad opnamen maak»
te van ccnzoo nllcdangsch geval: een
klojinartijtje tusschcn twee straatven
ters? Ja, en dat niet alleen; die blijk
baar precies wist dat deze vechtpartij
in één der eerstvolgende uren tc ver»
wachten was die zich op de juiste
plaats bevond om het juiste oogenblik
af te wachten. En dan die andere
welk belang kon die er bij hebben, om
hem deze opname met geweld weer af»
handig tc maken. Was dat allemaal wel
werkelijk zoo onschuldig? Of stak er
heel wat anders achter. Dc gerant van
het restaurant liep tusschcn dc rijen ta»
feitjes door, Reeds uit dc verte meende

ik te zien, aan zijn heftige gebaren, aan
zijn rood gezicht, dat hij erg opgewon»
den was. Hier en daar bleef hij staan,
om met ecnige bekenden een paar woor
den te wisselen en telkens merkte ik op
dat men hem vol verbazing aankeek.
Eindelijk kwam hij aan ons tafeltje.
„Wat is er gebeurd mijnheer Frantzcn?"

„Een verschrikkelijk! geschiedenis",
antwoordde de gérant. kent mijn»
heer Weingarten toch wel?"

„Weingarten", herhaalde Becker. „Na»
tuurlijk, die zijn atelier op het Oude
Marktplein heeft?"

„Precies",

„Wat is.cr dan met mijnheer Wcin»
garten?"

„Hij is gisterenavond overvallen. Hij
was urenlang bewusteloos en ligt nu
nog doodziek in bed. Dc politie was er
direct bij maar zij kan geen oorzaak
ivoor dezen aanval vinden; cr is ook
I niets gestolen".

Plotseling voelde ik. dat Becker mij
van ter zijde scherp aankeek. Er lag iets
I dwingends in zijn blik, die gewoonweg
door mij heenging. Ik voelde dat Becker
wensehte mijn blik te ontmoeten. Met
dc grootste moeite hief ik eindelijk
langzaam het hoofd op; mijn oogleden
waren zwaar en star geworden. Ik zag
Becker sidderend aan en toen las
ik in zijn oogen een angstige vraag. Als
door een nevel zag ik zijn gezicht en
als uit de verte hoorde ik zijn stem, die
mij scheen te beven:

„We zuljcn naar Weingarten toe»
gaan".

Mechanisch, als'in een angstaanjagend
den droom, stond ik op....

Zijn huisjuffrouw ontving ons met
een bezorgd gezicht en voerde ons be»
hoedzaam, op de tccnen loopend, naar
de ziekenkamer.

„Hij is bij bewustzijn" fluisterde zij.
..Maar windt u hem in godsnaam niet
op: de dokter heeft de uiterste voor zich»
tigheid bevolen". Met deze woorden
opende zij de deur en liet ons beiden,
Becker en mij, binnengaan.

De zieke lag met gesloten oogen in
de kussens. Om zijn hoofd was een
breed wit verband, waardoor de bleek»
heiq van zijn gezicht nog sterker uit»
kwam.

Een poosje stonden wij zwijgend bij
zijn bed cn keken hem aan. „Hij is wak»
ker". fluisterde Becker mij toe, „zie
maar hoe de pupillen onder dc oogle»
den heen en weer bewegen".

Ik legde voorzichtig mijn hand op de
arm van den patiënt. „Mijnheer Wcin»
gartenzei ik heel zacht....

Hij sloeg verschrikt de oogen op en
zag ons verward nan. Toen kwam cr
een uitdrukking van herkenning op den
zieke, wiens oogen verlangend naar het
kleine tafeltje keken; zij knikte begrij»
pend en schonk een glas sherry in, dat
ze hem toereikte. Hij dronk het in drie
teugen uit en er kwam heel gauw wat
meer kleur in zijn gezicht. Zijn stem
was veel vaster, toen hij weer begoa
te spreken,

(Wordt vervolgd),