Haarlem's Dagblad | 1926 | 26 maart 1926 | pagina 9

HAARLEM'S DAGBLAD

JOS. M. ORELIO t

FLITSEN

VRIJDAG 26 MAART 1926

DERDE BLAD

HET EINDE VAN EEN GROOT ZANGER

ZIJN LEVEN EN WERKEN

verheerlijkt

Met ontroering volle zalen, bekranst
hben vandaag zonder eind.

inderdduizenden De werkelijkheid is altijd anders,
ederlandcrs het Jozef Marie 'l'heodoor Orclio werd op
'odsberleht van 1" April 1854 te Den Boscli geboren.'
'jCif 'rclio ontvangen. Hij was een kind der armoede. Zijn va»
'-tt is geen phrase der was een analphabcet en een somber,

.mals aak op pa< naargeestig man, gedrukt door ellende
'ier wordt gezet en zorgen \"auk sprak hij dagen lang
Is een man is geen woord. Maar in zijn Gcdcnkschrit'
eengegaan die teil heeft ürelio verteld van zijn moedei
aam heeft ver» „die haar kinderen verzorgde met He>
orvcn. Orclio melsche liefde en zoo schoonen invloed
as een buitenge» op hun karakter en gemoedsleven uit»
one figuur onder oefende...."

vele gr00te Aan haar moet het te danken zijn
mgers van zijn geweest dat hij, ondanks de armoede
'jd. Hij was een thuis, zelfs in dien tijd een behoorlijke
persoonlijkheid, die sterker invloed op opvoeding kreeg en voor hulponderwij»
de massa had, dieper indruk op liuar /er kon studceren. Hij slaagde op 20»
«naakte, dan zelfs zangers als Mes» jarigen leeftijd voor zijn examen en
schaert. Rogmans, Henri Albers, Jules ging naar Dordrecht. Als kind had iiij
Aloes en anderen. Hij hield zijn 'eigen natuurlijk al steeds groote voorliefde
plaats en zelfs de jongste generatie lur. voor de muziek getoond Te Dordrecht

denkt hem vandaag met eerbied tn met
emotie jegens zijn wondere begaafdhe»
den.

„What "s in a name?" heeft Shakespeare
gevraagd, en velen hebben hem ver»
keerd begrepen. Hij bedoelde het on»
getwijfeld ironisch. Het antwoord is
.Veel!" Als Orclio een tooncclnaam
had moeten kiezen zou hij geen betere
hebben kunnen kiezen dun dien zijns
vaders. Het sonore woord zingt een
nobclcn z.uig. Het moet door velen voor
een pseudoniem zijn gehouden eer men
algemeen wist wie hij was. Want de
velen zijn altijd ongcloovig, vooral in
Nederland.

Er straalden levenslust en energie uit
rijn markanten, vierkanten kop! met
het hoogc. spierwitte haar en de fonkc»
lende donkere oogen. Zoo was hij zelfs
nog twee jaar geleden, toen hij zijn ze»
ventigstcn verjaardag vierde en her»
dacht werd bij afscheidsconcerten. De
stem was toen erg gebroken, het prach»
tigc bronzen bariton-geluid klonk nog
maar even. soms. uit enkele tonen. Het
was uit De intonatie was niet zuiver
meer. t afscheid te Amsterdam bracht
üc tragiek die onafwendbaar is bii zulk
een gebeurtenis. Maar de oude hard»
werker toonde nog zijn techniek en ook
zijn energie, want zelfs toen had hij
nog nicuwtfingcstudccrde nummers
van Strauss. F.miel Hullebroeck en
Gevaort op zijn programma.

Wij jongeren kunnen het alleen be»
treuren dat wij hem niet in zijn groot»
sten tijd bijvoorbeeld in de dagen
van den Parkschouwburg te Amstcr»
dam. toen de jonge Ncdcrlandschc
Opera groote glorie oogstte hebben
kunnen hooren. Maar velen zullen, even»
ab schrijver dezes, de herinnering aan
de eerste muzikale emoties van hun
jeugd verbinden aan den naam Orclio.
Twintig jaar geleden hoorde ik hem
voor 't eerst, als Mephisto in Faust
een van zijn grootste successen en
die avond in den schouwburg op den
Jansweg is mij altijd bijgebleven. Herin»
neringen van dien aard plegen zich te
concontrccrcn op één lied, soms
zelfs op één muzikale phrsse. en het is
nu alsof 'k weer de ontroerde huive»
ring gevoel die Orclio teweegbracht in

de serenadede serenade met haar

mulle woorden in de Hollnndsche tekst:
„Catharma, hartedlefjc, hoort gij mij
dan niet?"

Talloozc anderen zullen dergelijke her»
Jnneringen aan hem hebben. Al zijn
hoorders boeide hij onweerstaanbaar
door zijn merkwaardige persoonlijk»
beid, door dat wondere magnetisme in
z.ijn prachtige stem, dat alleen de groot»
sten onder de grootcn bezitten, dat de
Franschen hij Sarah Bernhardt „sa voix
dor" noemden, dat in den loop der
eeuwen op talloozc wijzen is aangeduid
maar altijd buiten 't hereik van den
knapstcn criticus is gebleven, omdat het
boven menschefijk begrip staat Men
voelde en onderging dat onzegbare in
liet actecren van een Louis Bouwmees
ter. een Elconora Dusc. men gevoelt bet
nog in de schilderijen van een Rem»
brandt, in de composities van een Beet»
hoven, liet is dat Hoogere in de kunst,
waarbij al bet andere, al het gewone,
vergeten wordt en in het niet verzinkt.
Het is reine ontroering.

Kortzichtige mcnschcn beschouwen
een man als Orclio uitsluitend als een
lieveling der Fortuin. Hij trok immers
van de eenc triomf naar de andere,
steeds gevierd, steeds toegejuicht in

'zijn aphorismen heeft hij zelf gezegd:
„Een kunstenaar is een uitmiddelpuntig
wezen. Waarom wordt hem dat kwalijk
genomen?" En hijzelf alleen heeft er»
door geleden.

Hij was een genereuze natuur. In 1902
bijvoorbeeld gaf hij bijna de geheele op»
brengst van zijn )ubilcum.s»toumée aan
de noodlijdende Opera. Later kwam hij
zelf in geldzorgen en in allerlei moeilijk»
heden, 's Levens leed bleef hem niet
bespaard, maar hij vond steeds een
groote steun in zijn vrouw, en bleef
naar daarvoor altijd dankbaar. Zij over»
leeft hem thans, na zijn laatste weken
getrouw aan zijn ziekbed te hebben
doorgebracht. Zij was de levensgezellin
die hem immer bijstond, die met hem
genoot in zijn tromfen en met hem mee»
leefde in verdriet.

Jos. M. Orelio is eenmaal in het Ne»
dcrlandsche muziekleven geweest wat
Louis Bouwmeester op het Nederland»
schc tooneel was, Daarom wekt zijn
dood zulk een algcmecne ontroering.

Hij zal niet vergeten worden.

R. P.

BINNENLAND

DE

In

MIJNONGEVALLEN
IN 1925

43 DOODELIJKE

woord op vragen yan het Ka»
raerhd Hermans, deelde de minister
van Waterstaat o a. mede dat in het
afgcloopen jaar in de stccnkolcntmij»
ncn in Zuid»I.:mburg 43 ongevallen met
doodclijken afloop hebben plaats ge»
had.

Het aantal doodelijke ongevallen
werd verhoogd door twee zeer ernsti»
ge, waarbij te zamen zes arbeiders het
leven verloren.

In totaal hadden dat jaar 2627 mijn»
ongevallen plaats, waarvan 1158 van
grootcr bctcekenis.

l)c minister stelt er prijs op, te ver»
klaren dat hij zijn bijzondere aandacht
zal geven aan de bevordering van de
veiligheid in de mijnen. Geregeld
wordt onderzocht, of alle veiligheids»
voorschriften zijn nageleefd. en zoo
niet. bij wicn de schuld ligt. Daaren»
boven yordt thans geologisch en seis»
mologisch onderzocht, of wellicht Da»
tuurkrachtcn den stccnval, die mees»
tentijds de ongevallen veroorzaakt, be=
invloeden.

ril hij lid van de iiedcrtafel „Kunst'
min", onder leiding van van der Lin»
den, en de zangeres Wilhclmina Gips
„ontdekte" zijn stem en nam hem on»
der haar leiding. In 1876 zong hij voor
't eerst als solist op een concert te
Kampen, en nu volgde een tijd van stij»

(fend succes als concertzanger. nadat hij
iet onderwijs eraan gegeven had. Maar
er kwamen teleurstellingen, en hij moest
nog eens drie jaar lang onderwijzer
zijn. Toen hij 32 jaar was (1886) begon
het moeilijke leven van de Nederland»
schc Opera een aaneenschakeling van
successen en teleurstellingen. muzi»
kale triomfen en finanaeelc mislukkin»
gen. Zij duurt nog voort, en zij zal blij»
ven voortduren tot de Staat besluit om
de tekorten door subsidie te dekken.

Niet „omdat wij een klein land zijn",
maar omdat een Opera nergens kan le
ven zonder Staatssteun. In groote lan»
den zooals Frankrijk en Duitschland
heeft men steeds overvloedig gesubsi
dieerd; in kleine landen, zooaU Dene»
marken en Zweden, evenzeer. In het
groote Engeland geeft de Staat geen
cent en is de National Opera, die een
kwijnend bestaan lijdt, zelfs niet in
staat om het Covent Garden Opera
House te bespelen. In Nederland gaat
de Co-opcra-tic op reis om het leven te

houden met voorstellingen te Parijs

„Zonder subsidies van vorstenhuis,
land en stad kan geen opera bestaan",
heeft Orclio twee jaar geleden nog ge»
zegd. Misschien zal het nu. bij zijn
dood, nog eens indruk maken.

Zijn succes als operazanger even
aarde, ja overtrof dat van den con
certzanger. Maar hij was en bleef beide.

Hij werkte geweldig en zijn rollen wa
ren talloos. Langzamerhand moet hij er
meer dan negentig op zijn repertoire ge
had hebben. Daar waren de oude,
zooals in Les Huguenots, La Juive, Czar
und Zimmermann, Hamlet, Guillaurne
Teil, Mignon, Faust, Paljas, Caval»

Icria Rusticana en de nieuwere
in Carmen. Louise, Tosca, de Herberg
prinses. Hij zong ook in ettelijke Ne»
dcrlandsche opera's van v. Milligcn,

Brandts Buys. v. d. Linden en Richard
Hol. Hij vierde een triomf hij de eerste
opvoering in Nederland (1895) van
Césur Franck's Les Bèntitudcs. Hij
zong in I.a Damnation de Faust, in
Beethoven's Negende, in ettelijke ora»
taria. Na zijn eerste opleiding door Wil»
helniina Gips had hij later nog gestu»
deerd bij Mcsschacrt te Amsterdam en
bij Wartel te Parijs. In 1902 onderwierp
hij zijn \\'agner»rcpcrtoirc aan een al»
geheele hcw.icning door den beroemden
zanger Lugen Gura te Münchcn. Hij
heeft in alle \Vagncr--opcra's gezongen.

In 19041905 maakte Orclio een wa«
u triomftocht door Ncderlandscli»

Indic. Ik zal maar niet gaan opsommen
iu hoeveel landen hij gezongen heeft
Hij reisde de halve wereld at en had
eral succes. In 1902 speldde graaf
in 1 logtndorp lu-m. namens de Ko»
ningin, het ridderkruis der Oranje»

Nassau»ordc op de borst, toen hij zijn
25»jarig jubileum als zanger vierde. In
190S, na een seizoen met een .sterren»
troep" te Londen, ontkwam hij aan de
Bcrlin»ramp doordat een verlate geld» woord bestaat, blijkt uit den aanhef

VAN DEN TREIN-
DIEFSTAL

TWEE AANHOUDINGEN

Op het station te Utrecht zijn aan»
gehouden a'.s verdachten van den dief»
sta! van f 300 m den trein gepleegd ten
nadeelc van den koopman die van Am»
sterdam naar Zeeland reisde de 45»ja»
rigc koopman L. 't H. en de 36»jarige
reiziger E. belden uit Den Haag. De
aangehoudenen slaan bekend als
kwartjesvinders en werden daarvoor al
eens veroordeeld.

KIND VERBRAND.

Terwijl de vrouw van den landbouwer
M, T. te Ermelo, zich even uit de ka»
mcr verwijderde, zette zij haar kindje
a i» acht maanden op een klein stoeltje
- waarop zij het met een band vast»
bond op den vloer voor de plaat van
een brandend haardvuur. Toen zij na
ongeveer vijf minuten terug kwam. zag
zij dat haar kindje met stoel en al voor»
over in het vuur was gevallen en het
bovenlichaam geheel in brand stond. Zij
greep de brandende kleine er uit en
overgoot het met koud water, doch het
leven was reeds geweken.

ONZE OFFICIEELE TAAL.

Een nieuwe proeve van ons officiccle
Ncderlandscli is te vinden in de memo»
rie van toelichting no. 3 op de Wijzi»
ging van de wet van 22 Mei 1945 (Staats
blad no. 22) op de invordering van
i Rijks directe Belastingen. Daarin le»
en wij van ..schepelingen of ambtena»
en, die niet in liet bezit ziin van be»
lag ba re goederen" en iets verder;
in overeenstemming met hetgeen arti»
kei 117 der Pensioenwet 1922 onbe»
slaghaar verklaart".

Dat voor de gespatieerde nieuwe
monstruositeit een goed Hollandsch

VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 549

OPONTHOUD

Je komt tot het besef,
dat de trein nu al een
heel tijdje stilstaat

wrijft op het raampje zucht van opluchting als I kijkt knorrig door den

om te zien waar je bent. I de trein begint te zuch» I wagen als het geknars

maar ziet geen bekende I ten en knarsen alsof hij I sterft met een geweldig

I mijlpalen I voort zal gaan I stoomgesis

haalt je horloge te voor» wisselt van gedachten houdt je adem in ais de
schijn en tuurt er pcin» met je achterbuurman I wielen weer beginnen te
zend op over de leiding der I draaien en "erwacht elk

spoorwegmaatschappij I oogenblik het remgc»
I knars

je constateert dat het nu
toch doorgaat en keert
tevreden tot je krant
terug

(Nadruk verboden)

SOLDAAT INBRAND

ZELFONTBRANDING VAN
PHOSPHOR

Dezer dagen overkwam den milicien
D. oit Leeuwarden in de kazerne te
Assen een ernstig ongeval. D. had de
onvoorzichtigheid gehad, keclpastilles
die een groote dosis phosphorus bevat»
ten in een lucifersdoosje, waarin ook
nog ongebruikte lucifers in den broek»
zak te bewaren. Op een gegeven
oogenblik zijn de pastilles ontbrand,
waardoor de milicien in brand geraakte
en zich zoo ernstig verwondde, dat hij
in het hospitaal moest worden opge»
nomen. Zijn toestand is bevredigeni

£EN ALGEMEENE PLAATSAAN
DUIDING.

De Shell heeft in samenwerking met
de K. N. A. C. en A.NAV.B. he. groot»
sche plan ontworpen, aldus meldt
Auto»Leven, om over het geheeld land
in alle gemeenten naamborden te
plaatsen ten gerieve van de toeristen.
Binnen niet al te langen tijd zal men
dus in ons land sierlijke naambordjes
zien bij den ingang van gemeenten
aan de rechterzijde der voornaamste
verkeerswegen. De borden bestaan uit
een ovaal geel schild, met in de lengte»
zijde horizontaal daarop een zwart
bord met den naam van de plaats in
witte letters. Op het gele schild zijn
boven den plaatsnaam in zwarte let»
ters de namen A. N. \V. B. en K. N.
A C. geschilderd, waaronder in roode
letters de naam Shell.

zending uit Holland zijn terugreis
uur vertraagde.

Hij bleef zingen tot 1926 Toen trok
hij zich terug, om in 1924. bij die af»
scheidsconcerten, nog eens weer te ver-

de memorie, waar sprake is
inkomsten, die „niet vatbaar zijn
voor besla g".

Straks verwachten wij nu dat deze
ijksdienst die zulk een fijn en zuiver

II^SUICIISI UIL l-UIS Wil IIJU til -UI-U

schijnen met zijn geliefden Proloog uit taalgevoel toont, ons bet aanslagbiljet
Paljas.... Imct het bedrag van ons „belasting»

I b a a r". inplaats van belastbaar inko»

(men, thuis zal sturen.

j Het kippenvel, dat menigeen bij het
Orel'o was een kunstenaar en hid zien ervan bekruipt, zal dan het karak»
daarom zijn bijzondere zwakheden. In ter van ganzenvel aannemen!

HET VORSTELIJK GESCHENK-
De heer \V". C' Boncbakkcr. directeur
van de Koloniale Bank, heeft aan het
gemeentebestuur \an Amsterdam een
belangrijk geschenk aangeboden, be»
staande uit vier zilveren kandelabers,
een groote zilveren jurdinièrc op pla»
tcau, twee kleine jardinieres op pla»
tcaux en zes ronde vruchtencoupes.

De groote jardiniere is bijna een me»
ter groot en de kandelabers elk voor
negen kaarsen, zijn 60 c-M- hoog-

Dit geschenk, dat wc in de kamer
van den Burgemeester in tcekenlng
hebben aanschouwd, zal vervaardigd
worden door Amsierdam9chc zilver»
smeden Vermoedelijk zal het nog een
jaar duren voor de kunstvoorwerpen
gereed zullen zijn. Zij zullen vervaar»
digd worden in de zilverfabrick van
de N.V. As Boncbakkcr en Zonen en
dan tooncn hoe boog de zilversmeed»
kunst te dezer stede staat. Het vorste»
lijk geschenk is door het gemeentebe»
stuur op hoogen prijs gesteld.

Een ander burger van Amsterdam
heeft de meubelen ten geschenke aan»
geboden voor de kamer van den Bur»
gemcester in het nieuwe gedeelte van
I het raadhuis-

DE NEGER-OPLICHTER

Ongeveer twee jaar geleden verscheen
in liet hotci, bchoorende bij het Zuid»
il -Ilandsch Koffiehuis aan de Korte
Hoogstraat te Rotterdam een neger, die
aldus de N. R. Crt, in gebrekkig Eo»
oclsch vertelde, dat hij baron Otto de
Gurio heette, EngeLsch officier was bij
het 19de regiment koninklijke lancicrs
en tijdelijk toegevoegd was aan het En»
gelsche gezantschap te 's»Gravenbagc.
Op zijn reis van Parijs naar Den Haag
had zijn auto bij Roozendaal een panne
gekregen, en zijn moeder en zijn kamer»
dienaar waren in Roosendaal achterge»
bleven, toen hij per trein naar Rotter»
dam doorgereisd was. Hij nam zijn in»
trek in genoemd hotel ca besprak ka»
mors voor moeder en knecht.

In het hotel hield in dien tijd ook ver»
blijf een planter uit Engelscb Guyana,
die weldra konnis had gemaakt met
baron de Guric en hem welwillend zijn
diensten als tolk aangeboden had, welk
aanbod de baron met graagte aannam.
Men besloot den avond in eikaars gezel»
schap door te brengen, en de baron had
er geen bezwaar tegen, dat een derde,
een Rotterdamsche kantoorbediende,
die een kennis van den planter was, zich
bij hen voegde.

Vóór zij het hotel verlieten om in de
stad verstrooiing te zoeken, gaf baron
de Guric aan een kellner een chèque,
ter waarde van 2650, in bewaring.

Al spoedig had de baron den planter
doen merken, dat hij op het oogenblik
wat schraal bij kas was. De chèque kon
nog niet verzilverd worden, evenmin
een wissel op de Amstcrdamsche bank
groot 1600, dien hij hem liet zien.

De planter stelde hem daarop 29
Ncderlandscli geld ter hand, waarmee
de baron zich voorloopig zou kunnen
behelpen, en welk geld den planter te»
rtiggegevcn zou worden, zoodra de
chèque geind zou zijn.

Voor ten man als de baron was het
onderhoud, dat de lecning ten gevolge
had. wel zeer pijnlijk geweest. Vandaar
dat het onder vier oogen plaats gehad
had. en de kantoorbediende hier niets
van wist In den loop van den avond
zag de baron kans. dezen kantoorbc»
diende ook enkele oogcnblikken alleen
te spreken te krijgen en hem deed hij
hetzelfde verhaal van nog niet te vctzü»
veten oheques en wissels. De kantoor»
bediende gaf den baron daarop ó0,
waartegen hjj den wissel in onderpand
nam.

Het drietal amuseerde zich voortreffe»
lijk, de baron maakte groote verterin»
gen en liet ook in het hotel de rekening
nogal oploopen.

Maar eensklaps bleek de baron ver»
dwenen; Zonder betaling was hij plotse»
ling met onbekende bestemming afge»
reisd. en men hoorde niets meer van
hem. noch van de moeder, noch van den
kamerdienaar, voor welk tweetal nog
steeds kamers opengehouden waren.

Bij het gezantschap bleek de neger
baron De Guric een volslagen onbe»
kende. Daarop haastte men zich den
chèque en den wissel ter uitbetaling
aan te bieden, hetgeen niet gelukte,
omdat zii valsch bleken te zijn

De politie werd in het geval betrok»

ken, maar alk nasporingen naar den ba»
ron bleven vruchteloos, tot korten tijd
terug 'n neger wegens een of ander mis»
drijf in de strafgevangenis te Rotterdam
opgesloten werd. Deze neger, die op»
geeft George Carter te heeten. toont
een treffende gelijkenis met baron Otto
de Guric. Aan verscheidend menscheo,
die indertijd baron de Gunc gezien heb»
ben, is het portret van George Carter
getoond en allen hebben hem met groo»
te stelligheid herkend.

Intusschcn ontkent George Carter be»
slist zich ooit als baron de Guric voor»
gedaan te hebben. In den tijd, dat de
negcTbaron in Rotterdam vertoefde, zou
hij volgens zijn verhaal in het Zuiden
van Frankrijk, in Vizza, verblijf gehoo»
den hebben, in gezelschap van de com»
tessc de Slakowsky. De juistheid van
deze bewering is nog niet vastgesteld
kunnen worden. Wel is gebleken, dat
de neger, die beweert George Carter
te zijn. reeds talrijke vonnissen wegens
oplichting achter den rug heeft. Duit»
sche, Franschc. Belgische en Engelsche
gevangenissen hebben hem reeds geher#
bergd. Het onderzoek wordt voortgezet,

PLAATSELIJKE KEUZE.

Prof. dr- J- R- Slotemaker de Brume,
heeft in verband met zijn benoeming
als Minister van Arbeid, izch terugge»
trokken als spreker op de den 2den
Pinksterdag a s. op Houtrust te Den
Haag te houden nationale meeting ten
gunste van Plaatselijke Keuze, georga»
nisccrd door de Nat. Blauweweek»
commissie, als sluiting van de z.g.
blauwo week.

In zijn plaats heeft nu oud«minister
mr. V. H- Rutgers, de vader van het
initiatief-ontwerp inzake Plaatselijke
Keuze, toegezegd het woord te zullen
voeren-

De andere drie sprekers zijn de
Tweede Kamerleden, ds- A. v. d. Hei»
de, P. Hiemstra en ds. J. Longman.

VERLAGING VAN DE SPOOR»
WEGTARIEVEN.

De Kamer van Koophandel en Fa»
br eken voor s=Hertogenbosch en Om»
st-eken heeft besloten, er bij den mi»
nistcr vai. Waterstaat op aan te drin»
gen. dat de verlaging van de spoorweg»
tarieven voor de derde klasse in de»
zelfde mate zal geschieden als voor de
andere klassen, dat de kiloroete; boek»
jcs weer zullen worden ingevoerd, en
het buurtverkeer zal worden uitge»
breid.

Aan de andere Kamers van Koop»
handel zal verzocht worden, instem#
m:ng met dat adres te betuigen.

INGEZONDEN MEDEDEELINGEN

m 60 Cents per regeL

FEUILLETON

LANGS VERBORGEN
PADEN

Ze» Avonturen uit het leven van
den beroemden EngeUchen detective

HERBERT PORTER

Vrjj bewerkt uit het Eogeltch door
ELLEN WAYLAND

(Nadruk Verboden).

26)

HET DERDE AVONTUUR

„Ik deed het omdatom 'it wellen. Toen Baron Goldoni klaar was met

omdat ik Mr. Kennedy niet wilde be» het telefoongesprek, ging hij naar zijn
zwaren", zei hij met toonloozc stem. kamer om zich to vcrklecden. Daar
Nu hij een Kkcntcnis heeft afgelcgj wachtte zijn secretaris Mr. Rossi
die terughouding van mij natuurlijk op hem om nog een paar brieven stc»

nografisch op te nemen. Toen
Rossi zijn hlocnoot uit den zijzak van
zijn colhcrt wilde halen, gebeurde hem
een ongelukje; hij trok den verdwenen
voorhoofdband tegelijk er uit Op het»
zelfde oogenblik zag Mr. Rossi in, dat
hij een verloren man was. Het hccle
gebouw van leugen en bedrog en

niet meer noodig".

De president keek den detective aan
:n deze beantwoordde dien blik. „In
I ieder geval heeft mijnheer Rossi een
vnlschc getuigenverklaring afgelegd",

I constateerde de president. „Maar daar
voor zijn zeer verzachtende omstandig»
heden aan te voeren. Het was gemak»

kclijk voor hem geweest het verbaal verstand stortte in: niet Miss Violet

an den diefstal te doen en daardoor Hubbard had het sieraad gestolen,

Ir. Kennedy nog te bezwaren". maarmaar...."

„Hij zou hem niet bezwaard hebben", „Slgnor Rossi?" viel de president

voerde Herbert Porter daartegen aan. hem in spanning in de rede,

„Door de verklaringen van den hotel» I „Neen, mijnheer de president, niet

DE VALLEI DER VERSCHRIKKING boy was iedere twüfcl aan de schuld Mr. Rossi, mnar Miss Botty Locke, de
|zvan Kennedy buitengesloten, De recht» gezelschapsdame van Miss Hubbard.

„Dan heeft mijnheer Rossi een val» bank was immers volkomen van zijn Deze jongedame staat namelijk in in»

schc verklaring afgelegd", zei de de» schuld overtuigd?" tiemc relatie met Signor Rossi. Ze had

tcctivc doodkalm, „want t r. Rossi was „Dat mag dan -vaar zijnmaar hem het sieraad gegeven en waar»

vijf jaar bij den baron in betrekking en welke reden kan mijnheer Rossi gehad sehijnlljk waren die twee van plan er
is van den diefstal van den voorhoofd» hebben ïn het belang van den beklaag» zoo spoedig mogelijk mee naar het bui»

band en de onderhandelingen met Mr. de te zwijgen?" tenland van door te gaan. Mr Rossi

Kennedy volkomen op de hocgtc ge» „WelMr. Rossi had de gelegen» wist toen hij zich door den Baron be#

werst".' heid om op een goedkoope manier trapt zag, in dén oogwenk want hij

„Mijnheer Rossi", zei de president, zijn edel gemoed te tooncn.,
„u hebt gehoord wat de detective mijn woordde de detective hoi nd.
heer Porter beweert. Ik vraag u nog „Laten we tot een resultaat 1 i

eens: wist u, dat baron Goldoni mijn»
heer Kennedy dreigde zijn vrouw te
zullen aanklagen wegens diefstal?"

Jaik wist bet".

„Waarom hebt h dan daar net het
fcgenovergesteld verklaard?"

De secretaris sloeg de oogen neer.

zei de voorzitter. „Wie is naar
nine de dader, mijnheer Porter?"

„Die daar". Het gezicht van den de»
tcctivc verstrakte en met een streng
gebaar wees hij op Luigi Rossi. „En
hoe de dramatische gebeurtenis zich
heeft toegedragen wil ik u ook vertel»

is iemand die snel weet te denken
te handelen, dat het schot, waarmee
hij den baron neervelde, op rekening
van Mr. Kennedy zou komen, die alle
aanwijzingen tegen zich had. Hij meen»
de het doodclijk schot veilig te kunnen
afvuren. Ik heb de eer, mijnheer de pre»
sident. u te verzoeken te doen, wat uw
plicht in dezen voorschrijft".

De president keek den beschuldigde

streng aan en zei: „Wat hebt u hierte»
gen in te brengen, mijnheer Rossi?"

„Het is niet waar", stamelde deze.

„Ik was er op voorbereid", zei Her»
bert Porter glimlachend, dat Mr. Rossi
niet direct met veel instemming mijn
uiteenzettingen zou volgen. Daarom
heb ik voor een getuige gezorgd. Be»
neden in een auto rit Miss Botty Locke
goed bewaakt door twee van mijn as»
sistenten. Ln wat van nog meer belang
is: de gestolen voorhoofdband heeft ze
ook bij zich."

De president belde en gaf bevel de
gezelschapsjuffrouw vnor hem te gelei»
den. Daarop richtte hij zich tot den
secretaris: „Bekent u nu, mijnheer Ros»
si, of loochent u nog?"

Luigi Rossi keek somber omlaag. Na
eenige oogenblikken zwijgen, zei hij
zacht:

„Ik beken. Het is precies zoo, als
Mr. Porter het heeft verteld. Maar hoe
hij dat allemaal weet, mag de duivel
weten".

„Ik wil wel bekennen", zei de detcc»
tive, „dat hot grootste deel van mijn
.uiteenzettingen, voor zoover ze 'uitrek»
king hndden op mijnheer Rossi, uitslui»
tend op combinatie berustte. Terwijl
Mr. Rossi hier was om getuigenis af te
leggen heb ik Miss Locke een bood»
schap gestuurd en mij daarbij de vrij»
heid gepermitteerd zijn handsc.uift na
te bootsen. Ik had gelegenheid genoeg
om mij dit bij het bcstudecrcn van de
correspondentie van den baron eigen te
maken Mijn briefje luidde aldus:

Wacht om twaalf uur op mij in een
auto vóór het Paleis van Justitie.
Breng den band mee. We vertrekken
direct naar Holland.

Dat was, om het maar eerlijk te zeg»
gen, je reinste brutaliteit. Want ik
wist absoluut niet of Miss Locke bet
ding in haar bezit had. Maar zij oad het
werkelijk; dat kon ik vaststellen, toen
ze precies om twaalf uur hier kwam
ïtuffen. Om met den voorhooïdhand
de hand, die ik netjes ingepakt Ln
ir taschie vond. een volledige beken»
ten is van Miss Locke te krijgen, was
niet zoon groote kunst. En evenmin
was het moeilijk om met wat ik al wist
als uitgangspunt, van Mr. Rossi gewaar

te wordenwat ik nog niet wist".

Na een korte pauze ging de detective
onder adcmlooze stilte van al le aan»
wezigen voort; „En vobr deze twee

jonge mcnschcnHerbert Porter

keek met zijn grijze oogen van de
schreiende jonge vrouw naar den man
met zijn bleek, vermagerd gezicht, „de»
ze beide jonge raenschen hebben welis»
waar onwaarheid gesnroken. miar de»
ze onwaarheid kwam voort uit het
edelste motief dat de mensch bezielen
kan, Elk van hen beiden was bereid
de schuld van den ander op zich te
nemen, de schuld van den ander te
boeten. Tn de eerste betoovering van
hun jong geluk gebeurde hen het aller»
vrecsclijkste; ze moesten het geloof
aan elkaar verliezen en ronddwalen in
de val der vertwijfeling. Met de bloe»
semkrans van hun huwelijksfeest nog

in het haar. moesten xij hun zonnig ge»
luksland verlaten en worden zij cedre»
ven in de vallei der verschrikking. Ik
geloof dat zij ons innigst medelijden wel
verdiend hebben".

De president verhief zich van zijn
zetel en strekte met een vriendelijk ge»
haar de hand uit naar Violet Kennedy,
die nauwelijks begrijpend de woorden
van den detective h-ad aangehoord:
„Wenscht u uw man geluk. ïk geloof
niet dat iemand van de recht-rs of de
iuryleden er bezwaar togen heeft dat
ik u zeg: Uw man is m vrijheid ge»
steld

Op de publieke tribune hoorde men
luid snikkeu.... Een deur werd ge»
opend en weer gesloten.

Violet trad met wankelende passen
tot voor den zetel van den president
en hief haar slanke armen op naar den
vricndelijkcn grijsaard die deze woor»
den gesproken had, deze woorden, die
haar nog als verwarde klanken in hon»
derdvoudige echo in de ooren klonken.
Ze vouwde de handen, de fijne witte

handen, als dankend, al6 in gebed

I De president schudde lachend het
hoofd: „Uw dank, lieve mevrouw,
komt, denk ik. een ander toe.

De jonge vrouw wendde zich om.
Herbert Porter had de zaal verlaten.

EINDE VAN HET DERDE
AVONTUUR.