Haarlem's Dagblad | 1926 | 27 maart 1926 | pagina 5

HAARLEM'S DAGBLAD

ZATERDAG 27 MRT. 1926 TWEEDE BLAD

NOG EENS: POLITIE EN PUBLIEK

HET WERK VAN DE POLITIE STUDIECLUB

EEN ZAAK DIE STEUN VERDIENT

Naar aanleiding van een artikel
waarin ik gewezen had op de zooveel
verbeterde verhoudingen tusschen pc
lite en publick, in hoofdzaak teweeg»
gebracht doordat de politieman op een
hoogcr peil van ontwikkeling is geko>
men. en doordat hij tn en met de bc>
volking leeft vroeger was het korps
een onderonsje kreeg k dezer da»
gen bezoek van den voorzitter en den

secretaris van de PolitieStudieclub-
Voluit heet zij „Politie Stud es, Deba»
ting» en Propagunda»Club voor Haar»
lern en Omstreken"- De hec.cn Wcyers
en Van Eyken vertelden mij veel vun
het werk van hun vcrceniging, en
gaarne voldoe :k aan hun verzoek om
er rujmer bekendhe d aan te geven-

Wist gij, lezer, die vanmorgen vroeg
nog door den verkeersagent nummer
zooveel met een vriendelijk.vermanend
gebaar naar 'de rechte.zijde van de
straat werd gewenkt, dat diezelfde
gcuniformdc man een groot deel van
zijn vrijen lijd besteedt aan vergrooting
van zijn algemeene kennis? Is hct u
oo t ter oore gekomen dat hij een
schriftclijken cursus volgt van den. Al»
gcmccncn Bond van Politiepersoneel,
waartoe niet alleen vakkundige onder,
werpen, ma.tr ook b.v. Ncdcrlandschc
taal. aardrijkskunde, vaderlandschc ge
schiedenis en natuu.lijkc historie bc>
hooren? Wist u dat de Studieclub,
waarvan veertig leden van het korps lid
zijn, en die tegenwoordig in staat van
groeiende activiteit verkeert, elke veer»
tien dagen in De Kroon drukbezochte
vetgadcringcn houdt, waarop niet al»
leen de schril lelijke cursus besproken
wordt maar ook tal van leden diverse
onderwerpen inleiden? Terwijl ik
schreef dat reeds in het ectstc artikel
de inspecteur Draayer uitstekende re»
eultaten bereikt met zijn onderwijs :n
vreemde talen,, waaraan op het mo»
men: twintig man deelnemen.

De Studieclub heeft méér gedaan.
Voor haar leden zijn in den Uatstcu
tijd lezingen gehouden door Mr- L. de
B'ccourt en .Mr Hueffelman, beiden
ambtenaren van het O. M. bij het Kan
tongerecht door Mr- A- A. Huizinga.
Ir- R. Gorter (ditectcur van het Vei»
lighcidsmuscum), den heer Snoek (sc«
Cretans van de Vcrceniging Ned. Fa
brikaat). den heer Hj.iman (hoofd»
inspecteur te Amsterdam). Dr. Crancn»
burg (van de Arbeidsinspectie te Den
llaag); den heer Staal (van de Ver»
kccrscommissic te Amsterdam), Dr.
Van Balen Blanken. Mr» 'I - A. M- A.
van Lbben Seis, den heer Vos (hoofd»
agent rechercheur). Dr- Kok (dieren»
arts) den heer A- M- J. Sevenhuysen
(architect) en den commissaris, den
heer E- H. Tcnckinck.

Er zijn excursies geweest naar het
Frans Hals Museum, het abattoir, de
gasfabriek, de elcctrische centrale, de
fabriek Trompenberg te Amsterdam,
de pap:crfabriek Smit van Gelder te
Veisen, de machinefabriek van Gebr.
Figec en natuurlijk vetfeden jaar ook
naar de Bloemententoonstelling.

De invloed van dit alles ontgaat bet
publick niet Want als men in contact
komt met een politieman hetzij op
aangename, formeele of minder plczie»
rigc wijze merkt men dadelijk of

men met een man- van ontwikkeling ie
doen heeft Ik hoef dat nauwelijks toe
te lichten- Het is niet noodig om hem
ie vragen of hij weet waar Zutfen ligt
en in welk jaar Oldenbarnevcld sneef»
de. liet feit dat de inan'zlob algemeen
ontwikkelt maakt hem tot een andet
mensch, beschaafd in zijn opt.eden. be*
langstellend in anderen, „ingesteld" op
logisch nadenken en overwegen van
zijn handelwijze en optreden- Hij ziet
meer in zijn omgcv.ng ei begrijpt het,
hij geniet tnecr van zijn leven en voelt
vanzelf den drang naar verdieping van
kennis. Als hij straks moet ing/ijpen za!
hij nadenken eer hij handelt, inplaets
van onbekookt op te treden- Als hij
een proccs»vcrbaal moet opmaken zal
het in goed Ncdcrlandsch gesteld zijn,
en de fc ten helder uiteenzetten, het»
geen het werk van zijn superieuren ver»
licht en de ganschc functionecring van
het korps versnelt en vereenvoudigt-

Komen er vreemdelingen, Engelschcn
of Amerikanen of Duitschers, die in
hun eigen taal om inlichtingen vragen,
dan is de agent gereed om hen in d'c
taal te woord te staan. Straks gaan /ij
naar hun eigen land terug en vertellen
van hun raerkwardigc ervaringen '<n
Holland, waar politieagenten hen in
hun eigen taal te woord stonden en er
een genoegen in schenen te vinden-
Gisteren nog werd mij deze medede
ling. in dezelfde termen, door een En»
gclschmnn gedaan. Hij maakte een ko
te tournee door Holland en was vol
uitbundige lof ovc* de pol 'se. haat be
reidwilligheid en haar talenkennis- Uit
den mond van een Londenaar. zelf go»
wend aan een uitstekend politickorps
en n et /oo'u beetje trotse!» op „The
Force" klinkt zulke lof als iets van
bijzondere beteekoni.s. En in dit geval
was het een man die heel Eutop» bc»
reisd had. en andere toestanden had
aangetroffen.

Voor de internationale reputatie van
ons land is de kwaliteit van de politie»
korpsen van groote beteekenis- Als zij
goed georganiscc.d zijn. en de leden
ontw kkclde inensehen. is het gevolg
dat de vreemdeling zegt„Ik ben hiet
in een land dat op een hoogc trap van
beschaving staat." Hij komt meestal
voor zijn genoegen, leeft in hotels en
op straat, kent 't binnenhuisje van het
volk niet en moet dus oordcclen naar
't reen hij in het openbaar ziet- Daar
handhaaft de politie de orde, en va'i»
zelf wordt zij een hoofd»factoT in zijn
beooi decling.

Dat wij aan Haarlem's Dagblad alle;
vocleu voor het bevorderen van de
volksontwikkeling, behoef ik wel niet
meer te gaan bctoogen- Wij geven ons
er gaarne veel moe te voor. en onze
Bibliotheek, waarin het eerste boekje
pas is verschenen, is het jongste bewijs.
Daarom vestig ik ook de aandacht op
het werk van de Polit:e Studieclub.
Helpt haar- Het adres van deo secrr,
tan*, den heer G. van Eyken, is H. van
Alphcnstraat 30. Stuur hem boeken,
brochures en andere gcscli tften die de
Studieclub. die een bibl othcck wi!

vormen, dankbaar aanvaarden zat Be»|
denk dat u, door dit te doen. een
zaak steunt die in ons aller belang
Overweeg bijvoorbeeld eens dat bin.
ncn twee jaar de Olymp'schc Spelen
te Amstc dam gehouden zullen worden.
Duizenden vreemdelingen zullen ook
Haarlem bezoeken- Onze nationale
trots zul er mee gemoeid zijn dat die
vreemdelingen een goeden indruk van
ons land meenemen. Onze nationale
welvaart zal er hij profitcc.cn als zij,
thuisgekomen, tnt hun vrienden en
kennissen zeggen: ..Ddar moet je eens
heen gaan- Een interessan' land, met
een hoog pc I van ontwikkeling, en een
uitstekende organisatie Geen moeilijk»
heden. Zij hebben er den boel in orde!"

Ten aanzien van 'de gehouden Iczïu»
gen wezc-n de voorzitter en sec;claris
mij er op dat die tot dusverre tot vak»
kundige onderwerpen beperkt waren-
Gaarne wilden zij in het volgende
wintctscizocn bun terrein uitbreiden en
ook over allerlei andere onderwerpen
sprekers horen. Ik twijfel er niet aan
dat deze wensch gehoor zal vinden. Er
zijn mcnschen genoeg in onze stad en
omgeving, die gaarne bereid zullen zijn
om hun welwillende medewerking te
vcrleencn. en eeti avond op te offeren
om van hun eigen kennis op speciaal
terrein mede te deden aan den politic»
man. die naar ontwikkeling streeft-

R- P.

STADSNIEUWS

DANSAVOND TILLY SYLON EN HARE LEERLINGEN

Wellcsz waarin volkomen 'de muzikale
idee, in rhvtmisch schichtige gebaren
werd uitgebeeld. De „Suite Oriëntale"
van Popv liet wat de chorégrafischc
afwerking betreft wel het een en an»
der te wenschcn over, ook was de
weinige afwisseling in de suitc»dccicn
aanleiding tot een zekere monotonic,
die door een juister opvolgen van de
muzikale illustratie vermeden had kun»
ncn worden.

Over het algemeen was de avond
oor de danseres een groot succes,
welk succes (door veel bloemen dui»
delijk onderstreept) voor een goed
deel te danken was aan de parate en
vaardige begeleiding van mcj. Annie
Ka him an. „Arlcquin" (Impromptu van
Schubert) en Menuet van Beethoven
leden echter aan een zekere nervositeit,
waardoor het equilib e tusschen mu»
ziek eD dans verloren ging. Het ver»
dere begeleiden (voor-! „Maskerdans"
en Peer „Gynt»suite") had een beter
instrument ten volle verdiend.

HENK DIEBEN.

Tilly Sylon en drie harer leerlingen: Maskerdans

Ook de danskunst is gekomen aan handen tot een prachtige -suggestie
het oogenblik waarop de oude tbeo» van smart en dood opgevoerd- Origi»
neen moeten plaats maken voor de j ncel waren ook „Maskerdans" van
nieuwere inzichten, die al ge ruimen Alois 11 aba en „Burleske" van Egoti
tijd de poczic en de muziek in nieuwe
banen, hebben geleid. Het spel van
rijmen en symmetrische cesuren moest
plaats maken voor de v'uchtigc en
subtiele harmonieën van het vrije vers
en liet rhytmischc proza; de muziek
vond in het rhytmc nieuwe schakce»
ring en transformeerde de klassieke
balkt-mclodiccn tot de capricicusc
arahesquen van Kavei's „Dophnis et
Chloc" c-n zoo moet de dans die ge.
boren wordt uit het rhytmc wel vol
gen wil zij het evenwicht niet versto
ren, dut tot nu toe tusschen haar, en
voornamelijk de muziek bestond. Van
de Suite tot Stravinsky's balletten i*
er een onophoudelijke wisselwerking
tus&chcn muziek en dans geweest en ik
zou niet kunnen zeggen welke van de-
twee het meest te danken heeft aan
den ander. Laten we daarom minder
acht slaan op de ach en wcc»rocpcrs.
die bij icderen dans»ovond hun gebel
de ..klassieke" muziek bedreigd voe»
len. dan wel op de voorwaarden die
gesteld moeten worden om te komen
tot de juiste uitbeelding in dén gehcri
van den wezensinhoud dezer twee kun»
sten: het rhytmc.

Volgens deze basis konden wc giste»
renavond constatccrcu dat do nieuwere
stroomingen aan Tilly Sylon niet on
opgemerkt zijn voorbijgegaan. Ecd be
paalde óf indivjducelc stijl viel echter
niet op te merken. De meest persoon
lijke plastische visie was wel „Ascs
Tod" uit de „Peer Gynt.suitc" van
Gricg. Hierin wer<' het gebaar der

la» Amerika is een geheim genoot/
schap van vrouwen gesticht. Vermoed
word!, dat zij een man zullen aanstel»
len oin het geheim te bewaren.

F.en ander bericht uit Amerika is
m een vrouw, die haar man verkocht
..>or een zilveren ring. Lan-g niet over»
al worden mannen zoo hoog aangeala*

Marktkoopman' Deze pillen, da»
mes en he eren, maken u sterk en ge»
zond en verlengen uw leven.

Stern uit de menigte: Maar onzo
voorvaders dan. In hun tijd waren die
pillen er niet.

Koopman: Nou juist. En waar zijn
nu? Allemaal dood!

Tilly Sylon: Maskerdans

MET DE „DWERGUIL" NAAK
LEIDEN EN IJ MUIDEN

Laat ons maar dadelijk tot goed v
stand van de zaak mcdcdeelen. dat de
..Dwerguil" geen vliegmachine is, ook
geen motorboot maar ee.i motorbus
ün de bekende Brockway Maatschap»

liet is bekend dat de N.V. Nederland»
schc Brockway Maatschappij verschil»
lende dochtermaatschappijen heeft, n.l.
te Utrecht. Schiedam en Haarlem. Van
1 April a.s. af zal ook de Tilburesche
Brockway Mij. bestaan, die te Tilburg
een stad'sbusdicnst zul cxploitccrcn ter
vervanging van de tram in de gemeente
Tilburg. Nog diverse andere lijnen staan
op het programma, maar door gebrek
aan wagens zijn deze plannen nog niet
tot uitvoering gekomen.

De Haarlemsche Brockwav Mij. rijdt
van Augustus j:L af op Leiden (met 6
wagens en een reservcwagcn) en sedert
ccnigen tijd ook op IJmuiaen (thans nog
met 2. spoedig, met 4 wagens).

Tot de op bet programma staande lij
nen behooren de lijn HaarlemAerden-
houtNoordwijk (die dezen zomer nog
met1 geopend kan worden omdat het
Zilte wordt opgebroken voor het leggen
van een nieuw hitumen»wegdek, daarom
zal men voorloopig genoegen moeten
nemen met een aiinsiuitenden dienst
Sassenheim»Noordwijk) en de lijn Haar»
lemBeverwijk.

De verbinding Sassenheim Noordwijk
zal zeer waarschijnlijk met 1 Juni a.s.
tot stand gekomen zijn.

Het was de bedrijfsleider der Haar-
letnsche Brockway Mij., de lieer H. J-
van Blommenstein, die cenigc vertegen»
woordiger8 van de pers uit Haarlem eni
■-instreken en autoriteiten had uitgenoo»I
digd om Donderdagmiddag met een van
de mooie Brockwnybussen eens een I
tochtje te maken naar I ciden en IJmui»
den. aan welke uitnoodiging velen ge»
volg hadden gegeven.

Op dezen tocht werden wij wel over»
tuigd van den ernst en de degelijkheid
en bekwaamheid waarmede deze dien»
sten geleid worden en van de uitstc»
kende inrichting der Brockway=bussen.

Ieder kent ze nu wel, deze groote, so
lide wagens, die niets meer hebben van
„t ijdende doodkisten", maar er van bin»
ncn en van buiten keurig uitzien en dan
- ook door een legertje monteurs en an»
deren uitmuntend worden onderhou»
.den.

De Brockway-bussen (die 21 personen
kunnen bevatten, alleen de grootste, de
Reiger" biedt plaats aan 28 personen)
zijn voorzien van een speciale veerin»
richting, waardoor de inzittenden ook
>p de slechtste weggedeelten van schok»

n zoo goed als niets bemerken. Deze

Het kan misschien geen kwaad.

ONZE LACHHOEK

misverstand te vermijden, te vermelden,
dat de Maatschappij een Hollandsche
maatschappij is, die werkt met Hol»
landsch kapitaal. De bussen hebbeD een
Amcrikaansch chassis, maar de koets»
werken zijn Ncderlandsch fabrikaat.

De tocht had een uitstekend verloop.
Het bekwame personeel heelt trouwens,
zooals ons werd medegedeeld, „nog
:cu kip overreden".

Wij brachten ook nog een kort bezoek
aan de garage aan den Hccrcnweg te
Heemstede, die heel wat bussen kan
herbergen en een volledige reparatie»
inrichting heeft, waar het eigen perso*
neel bezig was de laatste hand te leg»
gen aan de carrosserieën van twee
nieuwe bussen, die Maandag gaan rijs
den.

in deze garage is ook het kantoor dee
Haarlemsche Maatschappij gevestigd.

DE HOLLANDSCHE VOORSCHOT*
BANK.

Verschenen is het verslag over het
achtentwintigste boekjaar van den N.V.
De Horlandsche Voorschotbank, uitge»
bracht in de algemeene vergadering
van aandeelhouders, Vrijdag gehou»
den.

Wij ontkenen er het volgende aam

Aan het einde van het boekjaar was
een bedrag aan voorschotten uitgezet
van i 1.268.780.40. Het geplaatste, ka*
pïtaal is verdeeld over 137 aandeel*
houders met 400 aandeden. De to*
tale reserve is f 68.073.77.

Blijkens de winst en verliesrekening,
die aanwijst eten totaal bedrag van
f 43.593.46 i» er gemaakt een winst
van f 16.626.171/2.

Na afschrijvingen kan aan aandeel*
houders een winst van 14% worden uit*
gekeerd.

De balans op 31 Dec. 1.1. wijst aan
een totaal bedrag van f 1392.522.07.

In de vergadering van aandeelhouders
werden de balans en de winst» en ver»
licsrekening en het jaarverslag goed»
gekeurd. Het dividend werd vastgestdd
op 14%. De aan de beur( van aftreding
zijnde commissaris, de heer J. J. S. van
Hamel, werd herkozen. Besloten werd
geen 4% of 6% schuldbrieven uit te
loten.

INGEZONDEN MEDEDEELINGEN

a 60 Cents per regel

MIJNHARDT's

Hoofdpijn-Tabletten 60 et
Laxear-Tabletten 60 et
Zenuw-Tabletten 75 et
Staal-Tabletten 90 et
Maag-Tabletten 75 et
9 Bij Apoth. en Drogisten

Haarlemmer Halletjes

EEN ZATERDAGAVONDPRAATJE

Menschel) die belang stellen tn onze
krans zullen zich wel herinneren dat
cenigc weken geleden besloten werd
tot het instellen van een commissie die
onderzoeken zou naar methoden tot
verfrissching van het kranslevcn. Daarin
werden benoemd mevrouw Hopma, van
Stuiteren en de ondcrgeteckcnde en
omdat het denkbeeld uitgegaan w-as
van van Stuiteren, wachtte ik af dat
hij ons tot een eerste bijeenkomst uit»
noodigen zou.

Er gebeurde evenwel niets, De eerste
dag ging zwijgend voorbij, de tweede
evenzoo. Den derden dag belde ik
op. Van Stuiteren kwam zelf aan de
telefoon. „Moet de commissie niet ver»
gadcrcn?" vroeg ik. „Commissie?
vroeg hij, op een toon van de grootste
vorbaztng - „Ja je weet het toch wel:
onze commissie voor de krans!
„O. bedoel je die?" vroeg hij weer op
Jtcnïclfden soon van serbazing. Ik be»
greep er niets van- .Wat bedoel je
toch Stuiter?" Eerst kwam er geen
anlwoord, toen zei hij, altijd op die»
zelfde wonderlijke manier: „maar kerel
over een commissie praat je toch niet
per telefoon". Het werd hoe langer
hoe gekker. Wat ter wereld kon bij
tocb bedoelen? „Ik wil ook wel hii je
over huis komen, als je dat aangena»
mer is". „Best", zei hij, „laat ons
dan zeggen de volgende week". (Het
was toen Maandag) „De volgende
weck? Waarom zoo laat. Ik had ge»
dacht vanmiddag". „Neen. dat is
totaal ónmogelijk". „Ga je dan uit?
„Vanavond dan?" „Vanavond ook
niet. maar uitgaan d«»c ik niet. want
ik zit met een zware verkoudheid thuis'
Toen begreep ik er heclemaal mets
meer van „Hoor eens Stuiter ..morgen»
ochtend om tien uur ben ik bij je. Wil
je me niet ontvangen, stuur me dan
maar wee Gegroet". Ik hing het toestel
op. een beetje boos. F.r moest wat
achter zitten, maar ik wist niet wat.
En den vol-enden dag. klokke tien
stond ik bij hem op de stoep en werd
bir-Tfl-'irten.

„Ga zitten", zei b'ï. „en steek een
Bi«*ar op ais bet je niet te vroeg is"
Hii zag er perfect uit. Geen spoor
van verkoudheid kon ik waarnemen,
noch aan ziin neus, noch aan zijn

„Het schünt nogal to schikken met
die verkoudheid", meende ik te moe»
ten onmerken.

„Verkoudheid? Heb ik gisteren

over verkoudheid gesproken?"

iit werd mij toch te kras en ik

hem onomwonden, dat zijn houding

mij niet duidelijk was. Met half ge
sloten oogen achterover leunende in
zijn stoel, luisterde hij alsof de zaak
hem verveelde.

„Hoor eens. Fidclio", zei hij. ..ie
spreekt heel duidelijke taal. maar nu
(al ik op de zelfde manier antwoorden.
Je begrijpt niets van een commissie".

Jk moet heel verwonderd gekeken
hebben, want hij herhaalde, met ver»
heffing van stem; „je.... hegrijpt....
niet*.... van.... een.... commissie".

„Mag ik ook weten....?" vroeg ik
bclccdigd.

„Met het grootste genoegen. Een
paar dagen geleden is de commissie be»
noemd. Mevrouw Hopma. jij en ik zijn
daar met ons drieën in. Wat is nu
het eerste, dat een commissie doet, als
ze benoemd is?"

„Vergaderen", zei ik vastberaden.

„Dat is juist fout", zei hij. „De
commissie begint met niets te doen".

„Niets te doen?"

„Niets te doen. Zoo gedraagt zich
een behoorlijke commissie. Als ze een
poos niets gedaan heelt, gaat een van
de leden de stad uit, of doet alsof hij
dat doet. Als dat een poos geduurd
heeft, dan wordt een van de aodrrc
leden van de commissie ongesteld".

„Verkouden bijvoorbeeld", zoidc ik
tcVelig.

„Bii voorbeeld verkouden", gaf hij
met de grootste kalmte toe.

„Maar waar moc'rn al die gekke
kun*'cn voor dienen?"

„Kuns'cn? Iedere bchoorli'kc com»
missie doet zoo. opdat zii haar rap»
nort beginnen kan op deze manier
„Door verschillende omsfandi<<he:lcn
nnafhankelijk van haar wil en wenscli
t-on de eerste vergadering van de com»
missie in nlcno pas nu cenigc weken
worden gehouden. Let wel: in oleno
Hat staat goed. Een commissie Fi<
dc'io". ging hij voort op een onder»
W'izcnden toon. die mii iiltiid kriebe
lig mankt, „is heel iets arf('i>*s dan een
verzameling van personen. Ze is meer
-n beter dnn dat- ze is een commissie
A'* een naar mcnschen. gewone r>a"'
~U1;«-rc menseben. afsnrelron d*t 7:;
ie*s zid'rn doen. d«n 'ran d-'
ae^ruren. D«n is m«n
hun-'-ten. niet treuzelen d»d-iï:t-
v„ndeleTi. M»ar met een com^'ssle
*ie» w>t anders Voor haar nelden bce'
htizondce reden. Lntcn wii ons dnn»
aan houden. Anders hcloen wii er
J mee, om in de toekomst het instituut
Idc Commissie in den grond te
lbor<m. Dit mag niet".

„Mag ik wagen, hoe mevrouw Hop»

ma daarover denkt?" i

„Den-ken? Mevrouw Ifopmu? In ver»
trouwen gezegd: die denkt beelcmaal
niet. Den eersten dag na onrzc bcnoe»
ming is ze al hier geweest. Den eersten
dag! Ik heb gezegd: „maar mevrouw,
op zoo'n manier „blameert u voor al»
toos onze commissie". Ze was daar
zoo van ontsteld, dat ze met excuses
wegging. Na dien tijd heb ik niets
er van haar gehoord."

.Stuiter", zei ik. „je kunt Emma
Hopma met een grooten mond de deur
uitjagen, maar mij overbluf je niet. Ik
vil de volgende week Maandag de
terste bijeenkomst van de commissie.
Bevalt je dat niet. dan noodig Lk Hop»
ma uit als jou plaatsvervanger en dan
blijf je er maar buiten. Hoe is het?
Zal het of zal het niet?"

Hij dacht een oogenblik na. Toen
ei hij: „de verstandige geeft toe. Ik zal
ne dus niet verzetten, maar ik ben de
'oorzittcr van de commissie; de be»
spreking zal dus hier gebeuren."

„Dank ie", zei ik, „je zou op de
gedachte kunnen komen, de voordeur
dicht te spijkeren. Bij mij zal de ver»
g3<ferinc gehouden worden. Het is dus
afgesproken: kom je niet. dan roep ik
Hopma m je plaats op. Gcgioet"

„Tot ziens", zei hii en liet mij uit.
Maar op den drempel van de voordeur
bij het afscheid, zei hij nog" „nog nooit
heeft iemand tespect gehad voor het
werk van een commissie, die gauw
klaar was- Leer dat van mij."

En voordat ik antwoorden kon. sloeg
hij de deur dicht.

Onze eerste bijeenkomst leverde nog
een kleine moeilijkheid op. omdat Em»
ma Hopma voorstelde, dat mijn vrouw
de vergadering ook bijwonen zou; ze is
hier toch in huis", zei ze „en vier wc<
ten altijd meer dan drie." Daar mijn
touw voor dit denkbeeld ook wel wat
scheen te voelen, moest daartegen met
energie worden opgekomen en dezen
keer was ik het met van Stuiteren eens.
Het gevolg was dus dat wij met ons
drieën in de voorkamer gingen zitten
en bel daar flink koud kregen, omdat
de vulkachel in de achtersuite staat.

Wij constitueerden on*. Van Stui
teren wed voorzitter en er ontstond
msschcn Emma Horma en mij ecu
ede'mocfbge strijd om het secretariaat"
ik bood bet haar aan en zij wou, da"
k mii er mee bel»s*cn zou. Het ein»
digdc hiermee, dat ik het od mij num
'oen zij zei: ,,'k zou het dood»enö vin»
den om een raoport op te stellen."
Voor haar bleef dus de functie van
penningineesteres over.

„Over welke penningen?" vroeg ze.
„Op dit opoenblik zijn er inderdaad
geen financiën" zei de voorzitter,

„maar daar wij niet weten, welken loop
de zaken kun-nen nemen, is een pen»
ningmccstcr noodzakelijk, ja on-vermij»
delijk."

„Wat gek," zei mevrouw Hopma.

De beraadslagingen begonnen. Daar
geen gelden ter beschikking van de
commissie gesteld waren, kon geen
notulenboek gekocht worden, zoodat
ik mij behielp met de overgeschoten
bladen van een oud kasboek van mijn
vrouw, met roode dwarslijnen. Ik zal
niet verhalen, wat er zoo al precies be»
sproken werd. De bescheidenheid, die
een commissielid past, verbiedt de
openbaarmaking van onze bcruadsU»
gingen. Zou een naar leering hunke»
rend nageslacht later, wanneer wij er
niet meer zijn zullen, onze wijze woor»
den willen herlezen, dan zijn die re
vinden in een stapeltje oude kasboeken
in een kast van de achterkamer het
slot gaat wat moeilijk, je moet den
sleutel even optillen.

Diezelfde bescheidenheid belet mij
natuurlijk ook. fc zeggen dat bet rap
port van mijn hand een uitvoerig, door
wrocht en degelijk stuk werk was.

Het maakte in onze krans, hoe noem
je dat ook weer, o ja een voorwerp
van ernstige overweging uit en werd
met algemeene stemmen aangenomen,
nadat het op écn punt geamendeerd
was; met een minderheid van één
stem. die van tante Koosje, werd na»
meljjk verworpen het voorstel van
Emma Hopma. dat wij een uur lang om
beurten het gezelschap zouden voor
lezen. De dames waren er eenparig
voor. de hecren eenparig tegen en zoo
Staakten de stemmen, totdat Koos ver»
raad pleegde aan haar partij en tot ons
overkwam, tot verontwaardiging van
haar zusteren.

„Voorlezen", zei Koos, toen er pro»
testen opgingen, „is geen werk voor
mannen. Die willen zelf lezen en niet
voorgelezen worden'

„Dat kan", zei mevrouw llupsirn,
„zij kunnen voorlezen, wij zullen luiste
ren".

„Denk je dat?" vroeg tante Koos.
„Ik heli vroeger gewoond bjj een ouden
oom, die zijn ziekelijke vrouw moest
voorlezen en altijd boeken, waar hij
zelf niemendal voor voelde. '/,c was
wat doof, de goede ziel er. daarom
moest hij lezen met verheffing van
stem, maar stilletjes mopperde hij er
tusschen door. Dat ging daai zoo: „o
Eulalie", zeidc de jonge Wolfgang, ter»
wijl hij baar innig in de oogcm keek en
zijn zijdeachtige, blonde knevel van
aandoening trilde (ik zou wel eens hard
aan die knevel willen trekken, verve
lende lummel1): ,.o, Eulalie. ik bemin
u meer dan mijn leven'" Eulalie werd
'beurtelings rood en bleek (net een

schijnwerper) en sloeg Je oogen neder:
men kon het haar aanzien, dut duizend
gedachten haar tecder hoofdje be
stormden (zemelen heeft ze in haar
kcrscpitl)".

„Waarom hou je toch telkens zoo
op, Willem?" vroeg tante dan, die van
al dat gepruttel niets hoorde.

„Oeh vrouw, 't is niemendal, ik moet
soms zoo op dat boek turen. De druk
Ls zoo bleek", zei oom en las verder,
maar het duurde niet lang, of het werd
hem weer te machtig. „Nee", zei tante
Koos tot besluit, „voorlezen of voor»
gelezen worden is niets voor een man".

Zoo kwam het denkbeeld van me
vrouw Hopma droevig aan zijn einde.

Maar het tweede voorstel op het
programma van de commissie viel
evenmin in den smaak van de verga»
dering. Het was een denkbeeld van
Van Stuiteren, dat al de leden van de
krans een voor een een half uur lang
zouden spreken over een onderwerp
van kunst of van dagclijksehe belang
stelling. Toen het voorgelezen werd
hcerschte iy" een oogenblik stilte; daar»
op nam mevrouw Hupstra, die anders
maar zelden lang praatte, liet woord
en zei rustig, maar beslist: „De hoeren
mogen wat mij betreft iedere weck
een mooie voordracht houden, »ls ik
dan maar niet behoef te luisteren. Man»
nen zijn heel beste mcnschen, met uit»
zonderingefi, maar ze willen te veel
vergaderingetje spelen en daar hebben
wij vrouwen niet mee op".

Van Stuiteren begaf zich in een en
thousiaste. redevoering, maar het was
aan de dames gemakkelijk te zien, dat
zij zich niet zouden lateD overhalen.
Alleen zijn vrouw stemde aarzelend
voor, maar daartegenover stemden
Wouter en ik tegen, zoodat het voor»
stel ten slotte toch verworpen was

„Leden van de commissie vermoor»
den "nun eigen denkbeelden", /ei Wou»
ter. Maar van Stuiteren zette een som
ber gezicht, hij nam het zwaar op en
het werd zaak, op een ander onder
werp over te gaan.

Dat was het derde, voorstel van de
commissie: in den zomer de gewone
krunsavonden mc-t kleine uitstapjes af
ie wisselen.

„Als het met auto's ko" zei
mevrouw Van Stuiteren, die ai lans
haar man trachtte over te halen eeD
auto aan te schaffen. Maar hij hield
zich doof aan dat oor.

Tocb scheen de gedaente aan de
kransgenootcn wel toe te lachen en nn
lange bespreking werd besloten, dat
in de zo mormaanden de avondhjjöen»
komsten door uitstapjes naar huiten
zouden worden vervangen, als neurie
de Wouter het sehooue lied:

Muggen, vliegen, wespen, torren

Steken in mijn aangezicht

Zou ik daarom durven morren,

Zweetend in het zonnelicht!

De krans was met den afloop van
het commissoriaal onderzoek niet bij»
zonder ingenomen. Zij bad meer ven»
wacht. Nadat de leden zelf niet in
staat geweest waren, met nieuwe
denkbeelden aan te komen, hadden zij
van de commissie des te meer ver»
wacht en natuurlijk was het Wouter
weer. die de opmerking maakte.

„Het is niet om onaangenaam te we»
zen zei hij, „maar is de commissie
zeH over haar werk tevreden?"

„Zulke gewetensvragen stelt men
niet", antwoordde onze voorzitter. ..Bo
vendien heeft de commissie dit punt in
hare bijeenkomsten niet overwogen."

„Geen enkele commissie", bracht
Hupstra in het midden, „heeft ooit een
rapport uitgebracht, dat niet teleurstel
lend was".

„Zeer juist", zei de voorzitter. ..na»
molijk bekeken van het standpunt der
niet» commissieleden".

Het debat werd nog een poosje op
deze manier met kleine speldeprikjes.
voortgezet Toen verhief mevrouw Van
Stuiteren haar stem. iMet een vuur»
roode kleur, want zij is een mengsel
van vrijmoedigheid en verlegenheid,
sprak zij de gedenkwaardige woor
den:

„Waarom zouden wii niet dansen?"

Een oogenblik stilte. Daarna een
kort hoongelach van Wouter. Onmid
dellijk overstemd door eenpari' en
geestdriftig applaus van al de anderen.

„Inderdaad", zei Hupstra. „iedereen
danst, waarom zouden wij niet dan»
jjen!"

Aldus overwon mevrouw Van Stub
teren du licclc commissie. Zij kwam,
sprak en overwon, gelijk Cesar.

De rest van den avond ging niet be»
sprekingen voorbij. Ik moet die (daar
een wreed directeur mij de plaats
ruimte al te schaars toemeet) tot het
volgende nummer bewaren. Maar het
groote feit was geschied. Terpsichore,
de godin van den dans. zal onze krans»
avonden opfrissclien. „En ons zelf", zei
den we, dwars tegen het smalend la»
chen van Wouter in. Want die heeft
verzekerd, dat hij 3an dat huppelen
niet mee doet. „Goed voor sprinkha»
nen", zei hij. „Wees jij dan", zei Hop»
ma, „de toekijkende kakkerlak".

FIDELTO,