banapirin
HAARLEM'S DAGBLAD
OM ONS HEEN
BINNENLAND
FLITSEN
FEUILLETON
TE SLIM BEDACHT.
DINSDAG 21 DEC. 1926 DERDE BLAD
No. 3621
DE HEER VAN HEES VERTELT
en eindelijk scheeuwt de een, op een
toon van daar kun je niet boven uit:
Jeclijke valsche Jaap Haspels!" In dc
„Twee Wcczen" speelde mevrouw Kley
eens vrouw Frochard, die dc weczcn zoo
kwelt; ze moest telkens een. slokje
nemen. „Zuip je maar dood!" roept er
een uit de zaal. En als de deur afge
sloten is en de blinde wees uit dc kamer
probeert te vluchten, komt er op eens
een stem uit het publiek: „de sleutel
leit onder dc matras". Een bewijs, dat
het pubiek meeleeft, jawel, maar soms
kan dat gevaarlijk wezen. Faasscn
speelde in „Othello" de rol van Jago.
den verrader. Op eens valt er een leeg
jeoeverkruikje vlak naast hem op het
toon cel: een toeschouwer had dat uit
verontwaardiging op hem gemikt. Als 't
geraakt had, had hij dood kunnen
wezen!"
Maar de telefoon gaat. „Hier van
Hees". Een :mprcssario, die over een
tweede uitvoering van don pianist
Schramm wil «preken. Den eersten keer
is het niet vol geweest, maar dc
menschen vonden het heel mooi en in
Amsterdam en Rotterdam is het heel
vol geweest. Dus nogeens probeeren op
den 27sten. In Haarlem komen de
menschen alleen als ze weten, dat het
goed is: de 27ste is wel geen beste dag,
zoo vlak ra Kerstmis, sommige zijn uit,
maar andere hebben allicht logés.
Dus toch maar doen. „Een pianiste
zegt de heer van Hees. „heeft gevraagd
of hij geen Beethoven wil soclen. Dat
moet zoo buitengewoon mooi zijn". En
terugkeerend zegt hij: „een gokkie is
't altijd en "t ergste wat ons ocbeuren
kan is ijs en dan de baan 's avonds
open. Ik heb de zaal ook liever vol. Als
't leeg is, denken de spelers ajtijd da
het ergens aan liggep moet van mijn
kant: niet genoeo geadverteerd, geen
stukje vooraf in de kanten of zoo. Ik
doe wat ik kan. Mijn schuld is het toch
niet als de menschen niet komen."
Met waardecring spreekt dc direc
teur over het personeel. De tooneel
mccster»decorateur. de portier»timnicr-
man en de rcqu;sitcur»stoffeerder heb
ben - samen weer een nieuw décor ge»
maakt; soms kunnen ze het erg druk
hebben. Als „Peer Gynt" 's avonds
moet gespeeld worden of „de Blauwe
Vogel" komt. zijn ze soms in 't touw
van negen tot zes aan één stuk en voor
de „Bladwe Vogel" moest alles dadelijk
na de voorstelling weer afgebroken
en verzonden naar Amsterdam. Het
waj half twee in den nacht, toen
alles- w-eer de deur uit was."
Als ik weer buiten kom, zwiept de
noordwester storm een nieuwe regen»
ylaag neer, maar na al die vroolijke ver*
halen kun je er tegen. Eigenaardige
mengeling: tooneelspclcr en adini-
nistratcur. De heer V**- Hees let duch>
tig op zijn zaken, hij is cr den hcelcn
dag cn ook 's avonds bij, zonder
iemand die een c>>'fer voor hem zetten
of een briefje voor hem schrijven kan
Dat doet hii allemaal zelf. Maar de Ie-
vepdighcid van den acteur is da-ardoor
nog niet in hem gedood.
J. C. P.
S POOR WEGO! 'GEVAL.
fE DORDRECHT.
Een uaggon ontspoord.
Op het stationscmplacement is ccn
klein spoorwegOQgeval gebeurd, jat
gelukkig «teen ernstige gevolgen heeft
oehad. Vier personenwagens moesten
op dood spoor gebracht worden, welk
spoor alleen voor het rangecren van
goederenwagens wordt gebruikt. Er kon
den maar drie wagens op het spoor,
waardoor dc vierde wagen half op
den wissel bleef staan, die blijkbaar
vap tc voren was omgetrokken. De
wagen moest daardoor wel ontsporen.
Het treinverkeer ondervond door dit on*
geval geen vertraging.
DE OUDE OPLICHTERSTRUC.
De Tijd vertelt:
Een kieskeurig heerschap h&d zich te
Amsterdam bij een winkelier in de Kal*
verstraat diverse soorten kant laten
tooncn. Eindelijk had hij zijn keuze be*
vestigd op een partij voor een factuur»
aarde van f 877.19. Het gekochte
moest naar zijn hotel op het Damrak
worden gebracht cn bij aflevering zou
het bedrag worden betaald. Toon dc
boodschaplooper in het hotel aankwam
werd het pakje in ontvangst genomen
door den kooper in hoogsteigen persoon.
Hij zou even het geld halen, dc bezor»
ger moest maar wat wachten. Hij wacht
nog.
Dc vogel heeft kans gezien ongemerkt
met het pakje te gaan vliegen.
Dc oude truc niet waar, maar die altijd
nieuw blijft.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 776
DE SPINAZIE
Vader vermaant Jantje I verzoekt Jantje ?e zien
dat hij nu gauw zijn spi- I hoe vader ervan geniet,
nazie moet c-tcn, het is I Neemt een groote hap
goed voor kleine jon>= I ora het goede voorbeeld
gens te geven
tracht zijn gezicht een
uitdrukking te geven,
die beduidt, hoe heer»
lijk spinazie, die vader
boven alles haat?, wel is
vraagt zich af, waarom
moeder hem zoo veel
heeft opgeschept. ze
weet toch. dat hij er
niet van houdt
herinnert Jantje eraan,
dat hij geen dessert
krijgt, als zijn spinazie
niet? op is
eet zijn vleesch en aard»
appelen en valt dan weer
op zijn inmiddels koud
geworden, spinazie aan
tracht een stuk
en zijn vork zoo te leg»
gen, dat dc ongegetcn
spinazie onzichtbaar is
brood jufst als het meisje de
reddende hand wil toe»
steken, ziet* Jantje dat
vader nog een heeleboel
op zijn bord heeft cn
hij werkt er zich dus
maar door.
(Nadrjk verboden.)
TERAARDEBESTELLING-
MR. H. C DRESSELHUYS.
Daar de teraardebestelling van bet
stoffelijk overschot van Mr. H. C. Dres»
sclhuys Maandagmiddag te half twee te
Culemborg plaats had, moesten we in
ons nummer van Maandag volstaan met
cenige vrij beknopte mededeelingen.
Ter aanvulling van het reeds gege\en
verslag nog het volgpnde: Een groot aan»
tal autoriteiten, waaronder vele Kamer»
leden, waren naar Culemborg gekomen,
om den overledecne de laatste eer te
bewijzen. Maandagmorgen was het lijk
van het sterfhuis tc Den Haag naar
Culemborg vervoerd. Reeds in de resi»
dentie waren velen gekomen opa een
laatstcn groet te brengen. Hoogstwaar
schijnlijk belangstellenden, die niet naar
Culemborg konden gaan. Zoo hadden
zich onder meer dc heeren Duymaer
Twist en Albarda naar het sterf»
huis begeven. De Vrijheidsbond liet een
grooten krans bezorgen met het op*
schrift: Aan zijn grooten leider.
Per auto werd het lijk daarna overge*
bracht, gevolgd door 'n auto met bloem*
stukken en vele particuliere auto's.
Te half twee verliet men het familie*
huis aan de Varkcnsmarkt te Culem*
borg.*
Achter den stoet hadden zich aange*
sloten Jhr. mr. dr. E. A. van Berensteyn
oud»lid van de Tweede Kamer en Dr.
W. W. v. d. Meulfn, wethouder van
Onderwijs van Den Haag en de familie.
Alle kransen waren te voren om de
groeve gekgd. Op de lijkbaar lagen
slechts drie takken van de familie. Dc
familie volgde in een viertal rijtuigen
den lijkstoet grafwaarts.
Aan dc groeve spraken, zooals gemeld,
Prof. van Gijn cn Mr. Boon. Verder
werd het woord gevoerd door den heer
W. B. Dresselhuys. broeder van den
overledene, die treffende woorden van
hulde en afscheid sprak. Ook sprak jhr.
J. H. Röell, luitenant-generaal buiten
dienst*. Eerste Ondervoorzitter van het
Ncdcrlandsche Roode Kruis. Hij wijdde
zeer waardeerende woorden aan dc na*
gedachtenis van den overledene, die
acht jaren lang het Ncdcrlandsche Roo*
de Kruis in zijn functie van lid van het
dagclijksch bestuur diende. Het Roode
Kruis heeft veel aan hem te danken
en namens het hoofdbestuur betuigde
spreker vol weemoed zijn groot leed*
wezen over het? heengaan van Mr. Dres»
sclhuys.
Mr. H. Smecnge sprak bij afwezigheid
an mr. P. Rink. Hij betreurde het. dat
deze zelf niet aanwezig kon zijn. Nie
mand toch kende mr. Dresselhuys beter
dan mr. Rink. Hij was het, die hem op
zijn kantoor tc Ticl als associé heeft op
genomen. Mr. Rink zag hem in Tiel als
rechter optreden cn heeft daar zijn ar
beidzaamheid en vlijt? kunnen bewondc»
ren. Spr. wilde dan ook slechts enkele
eenvoudige \voorden zeggen.
Hij heeft het voorrecht gehad mr
Dresselhuys bij het Dep. van Justitie tc
zien werken. Hij is daar tot de overtui
ging gekomen, dat mr. Dresselhuys al
tijd gaarne anderen behulpzaam was
cn hen si'eeds met goeden raad bij*
stond. Spr. maakte meer van nabij met
hem kennis in den oorlog, toen reeds
was hij de ijverige werker voor den vrc*
de. Mr. Dresselhuys heeft zich steeds
als devies voor oogen gehouden „Een*
dracht maakt macht. Tweedracht ver»
zwakt".
Door dit devies was het. dat* mr. Dres»
sclhuys er in geslaagd is dc liberale
partij naar boven te halen. En wij leg*
gen de trouwe belofte af, aldus spr.,
dat wij alles zullen doen om zijn taak.
die hij helaas te vroeg afbreken moest,
te voleindigen.
De slag, die ons getroffen heeft, is
zwaar voor Nederland in het! algemeen,
voor den Vrijheidsbond en de liberale
beginselen in het bijzonder. Maar voor
mevrouw Dresselhuys is de slag wel het
grootst geweest, doch laat het voor haar
een troost zijn, dat zijn groote scherp
zinnigheid en zijn redenaarstalent tot
ver over de grenzen bewonderd en ge
waardeerd werden.
Zoolang wij liberale menschen in
staat zijn mede te werken tot dc volma
king van den Bond. waaraan hij na an
deren heeft gearbeid, zullen wij dit niet
nalaten.
De heer Kappeyne van de Coppello
sprak namens de groep der jongeren
van den Vrijheidsbond, waarvoor mr.
Dresselhuys helaas maar kort heeft kun*
ncn werken. Zijn nagedachtenis zal ech
ter steeds bij ons in eere blijven.
De heer Dc Groot, inspecteur*gene*
raai van het Nijverheidsonderwijs, me*
moreerde het vele, dat de overledene
gedaan heeft in het belang van dc ver*
waarloosde kinderen.
De beer C. Laan, wethouder van Cu*
Jemborg, herdacht wat mr. Dresselhuys
heeft gedaan voor de afdccling Culem
borg van den Vrijheidsbond.
Mr. L. N. Roodenburg memoriseerde
de grooi'e verdiensten van mr. Drcsscl*
huys voor de reclasscering.
Ds. Visser kenschetste de verhouding
tusschcn vader en zoon Dresselhuys en
achtte het een stuk symboliek, dat hij
als het ware in het vaderhuis werd ter
ruste gelegd.
Namens den Ned. Tuinbouwraad
sprak de heer Valstar. waarna dc heer
St?am, schoonzoon van den overledene
vQor de belangstelling heeft dank ge
zegd.
Daarmede was de plechtigheid geëin*
d'gd.
DOOR DEN STORM.
Schipper verdronken.
«Naar uit Koudum wordt gemeld is
Maandag bij een stormvlaag op dc
Fiucssen de visschersboot van D. Scha
kei omgeslagen. De schipper verdronk.
Hij laat een vrouw en zeven kinderen
achter.
LEIDEN'S BURGEMEESTER.
Maandagmiddag heeft, na afloop van
de gemeenteraadsvergadering Jhr. de
Gijzelaar officieel afscheid genomen als
burgemeester van de gemeente Leiden.
Er werden verschillende toespraken ge*
houden ,die getuigen van waardeering
voor het werk en den persoon van den
burgemeester.
Zooals bekend treedt deze om gezond
heidsreden af.
DE POKKEN TE
MAASTRICHT.
Geen nieuwe gevallen.
Uit Maastricht wordt ons gemeld:
Sedert Zaterdagavond zijn geen
nieuwe pokkengevailcn meer voorgc*
komen. De aangetaste in de pokkenba*
rak verpleegde lijders, maken het naar
omstandigheden vrij wel. De ziekte
heeft het. normale verloop, zonder bij»
komende complicaties. Zaterdag zijn
door den G. G. D. zeker een 30.0CO per»
sonen ingeënt, daaronder waren echter
ook nersonen uit omliggende plaatsjes
en zelfs uit de Belgische gemeenten en
zij die gewoonlijk Maastricht op de
marktdagen bezoeken. Hoewel thans
het grootste gedeelte van de bevolking
is ingeënt, zijn er toch nog enkelen die
bij voortduring onwillig zijn om dezen
voorzorgsmaatregel te nemen; zii leve»
ren nog steeds een ernstig gevaar op
voor de omgeving, ook al omdat daar»
door de kans greoter wordt, dat de
ziekte zich verder verbreidt. Men ver»
moedt, dat er zich no« wel enkele ge*
vallen zullen voordoen, dcrch de hoop
bestaat, dat na de genomen vQorzorgs»
maatregelen, weldra het ef^stc voorbij
zal zijn.
Bij den G.G.D. is er nog eiken mid»
dag (behalve Zondags) van twee tot
vier gelegenheid tot kostclooze inën»
'ing.
AUTO TE WATER.'
J.l. Zaterdagavond had de heer H.
wonende te Amsterdam, op den smallen
Geindijk tusschen „De Vink" en de
Geinbrug, het ongeluk, met zijn auto
te water te rijden.
Volgens verklaring van den heer H.
die zelf chauffeerde, moest het ongeluk
worden toegeschreven aan de omstan*
digheid. dat hij voor een van de tegen»
overgestdde zijde komenden boerenwa*
gen moest uitwijken. Gelukkig bleef
het achterste geedclte van den auto op
den berm hangen, zoodat de inzittende
dame, zij het dan ook met veel moeite
ongedeerd op het droge kwam. De heer
H., verkeerde in een lastiger positie,
daar hij zich van schffer het stuurrad
moest bevrijden en reeds tot de kaieën
in bet water zat.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 CetTs per regel
in spieren en ledematen
verdrijft .merr snel door
Buisjes 75AO en i
Bij APOTH en dr0gi5ten C/ Ct
Onze Stads»
schouwburg op het
Wilsoosplein heeft
vele goede eigen»
Schappen en ik zal
er dus geen kwaad
van spreken, maar
het bureau van
den directeur is
geen vroolijk ver»
trek. Dat ligt on»
der het straatni»
eau, op het Wes.
ten aan den ach»
terkant; de zon
kan er dus maar
zelden doordringen en als ik de
waarheid moet zeggen, lijkt dc kamer
meer op een kelder, dan op iets anders.
Gelukkig heeft de heer Van Hees een
opgewekte natuur, zoodat hij er iets
hct-1 goeds aan heeft weten te ontdek
ken: de ligging. „Als ik hier zit zegt
hij. „cn ik doe dc deur open" (meteen
springt hij op cn voegt met tooneelspe»
lers-lcvcndigheid dc daad bij het woord)
„dan kan ik alles zien wat er voorbij
komt". Daar djt ontegenzeggelijk waar
is, behoeven wij van onzen kant dus
gen medelijden met hem tc hebben
over zijn sombei rcrblijf.
Maandagmiddag heb ik een paar aan
gename uren in déze zelfde kamer door»
gebracht, want de directeur van onzen
Stadsschouwburg is ccn opgewekte ver»
teller. Hij verzekert, dat dc functie hem
hce! goed bevalt cn dat hij het? druk
heeft. Zoo op 't laatst van zijn acteurs-
loopbaan, toen hij al benoemd was. heeft
hij wel oogenblikkcn gehad, waarin hij
zich afvroeg: ..heb ik wel goed ge
daan? moet ik nu wezenlijk het too»
neel vaarwel zeggen?" cn d3n kwamen
de tranen hem soms wel in de oogen.
Maar toch, cr stond ook weer wat an
ders tegenover. Het vak van den too»
ncclspelcr was financieel zoo onzeker:
als 't ccn poos niet goed ging. zag je
het oogenblik al weer aankomen, het
triestige moment, dat het gezelschap bij
elkaar geroepen werd cn de directeur
vroeg: „of dc dames en heeren genoegen
zouden willen nemen met een perccnta»
ge van hun salaris". Dat had hem wel
belust gemaakt op een vaste betrekking
en welke zou een acteur beter gepast
hebben, dan deze, waarvan hij immers
verstand cn ervaring had en waarin hij
geregeld de vroegere collega's en de
oude vrienden ontnioette en in aanra»
king bleef met het' tooneel". Glim»
lachend gaf hij mij toe. dat hij er af en
toe ook nog eens een woordje mocht
zeggen (bij jubilea) en een paar verce*
nigingen hielp hij nog wel. Kortom, de
betrekking beviel hem goed. Had hij ook
niet succes gehad, omdat het nadeclig
saldo geringer was geweest, dan dat
over het voorgaande jaar?
Ala ie »oo zi? te praten met een oud*
tooneelspclcr. dan voel je je zelf ccn
bouten klaas want ook dc heer Van
Hees heeft de manieren van den acteur
oog niet vergeten. Rustig zit hij daar
te vertellen, maar onderstreept toch af
en toe zijn woorden met een gebaar,
beweegt de gezichtsspieren, verheft
even de stem ab 't pas geeft cn boots?
onwillekeurig die van ccn ander ha,
wanneer hij dezen sprekend opvoert.
Je laat maar gaan, maakt alleen af en
toe oen opmerking of doet een vraag,
om de gang cr in te houden. Hü ver*
êek wel
Hij vertel? van zijn tournee in Indië,
Hen maanden lang, als lid van een ge
selschap, den eersten vollodigcn troep,
'die uitkwam en daardoor groot succes
had. Hoog was de gage niet maar de
directie had een gratificatie beloofd aan
't eind van het jaar, waar evenwel niets
Iran kwam omdat' cr een geschil ont
stond. toen na de tien gccontractccr»
de maanden ccnigcn wilden blijven cn
voor eigen rekening verder nog wat wil»
'den rondreizen. Dc herinnering aan die
gemankeerde gratificatie verstoort even»
wel zijn goed humeur niet Hi] lacht cr
om. Och. je was jong cn onbekom
merd. Nauwelijks in het vaderland ?c=
ruggekcerd, heeft hij gelegenheid met
een klein troepje mee naar West Indië
te gaan en vertelt met smaak van wat
bij daar gezien cn ondervonden heeft.
Voorstellingen in Paramaribo, op
Cura$ao. Cura?ao was geen mooi land.
Alles moest cr ingevoerd worden, het
voortdurend eten uit blik begon je tc
vervelen: dc cenige plantengroei w*s
een cactus en de cenige diersoort was
een gek, die met zijn kop vooruit,
kijk zoo (dc mimiek is onbe
taalbaar) nog probeerde, daar wat sap
uit te zuigen. En dan was de nabij»
heid van Venezuela interessant. „Denk
er om", zei de kapitein van het schip,
„aanstonds komt er ccn troep gene»
raals aan boord; pas op je zakken!*i
Castro had pas een omwenteling ge» I
Naar hef Engelseh.
27)
„Maar Becky, wat ben je toch on*
voorzichtig!' riep Mrs. Prccdy uit; „dat
is nu al dc derde schaal, die je breekt,
terwijl je hier bent...."
„Ik zal 't wel vergoeden", gaf ik ten
antwoord ;ik heb 'n erfenisje gekre*
gen....""
„Heb je waf geërfd?" viel ze me in
de rede. terwijl zij me met groote oogen
aanstaarde, .cn ik verzeker je. beste
Fred, dat ik bij haar uitroep^ pas be
dacht wat ik gezegd had". Nu moest
ik 't echter volhouden.
„Ja, een erfenisje", herhaalde ik.
„daarom ben ik onlangs 's avonds uit*
gegaan."
Deze mcdedccling maakte zoo'n m<
druk op de goede vrouw, dat ze me
bijna beleefd vroeg: ..Is 't veel, Becky?
,.'t Is zeker drie honderd pond. mis»
schicn nog wel w.st meer", antwoordde
Ik, „binnen acht of veertien dagen zal
ik t weten".
„En nu je zoo rijk bent, zal je me
maakt. Daar kwamen ze aan, de gene
raals. in de wonderlijkste uniformen.
Met de Spanjaarden kon het gezel*
schap best opschieten, ofschoon nic»
mand dc taal verstond. Ze hadden op
zekeren dag een huldiging van den
president meegemaakt, met gecstdrif*
tige toespraken, waarvan ze niets be»
grepen dan CASTRO, met verheffing
van stem uitgesproken. En dc he*- van
Hees speelde het tooneeltje, je zag het
zóó voor je. Telkens als dat woo»d
CASTRO terugkwam zeiden dc Span»
jaarden in den kring goedkeurend:
„bueno" en dat Legreep je wel cn zei
dan ook maar bij gelegenheid mee
„bucno", tot tevredenheid van dc hul»
digers. En gastvrij waren die menschen.
Ze presenteerden je sigaren, lekkere
Havana's. Je ru er een. niet vit.?
Maar dat was de bedoeling niet. Ze
namen er handen vol en stopten die
in al je zakken. Anders zou je gezegd
hebben: „dank je. ik ben geen schle»
miel", maar dat was zoo dc opvatting
van de Spaansche gastvrijheid cn dus
liet je maar gaan. Nog lang naderhand
was er altijd wel een. die Havana's
presenteerde na het diner, aan 't hecle
schip.
Juist toen wc daar waren, kwam er
een Nederfandsch oorlo-'sschip dc
Kortenaer. De kapitein en dc offi»
eieren kwamen on onze voorstellingen.
We zouden eens „Spoken" van Ibsen
geven. Dat konden we net aan, met
ons vijven. Maar er waren geen mcu»
helen: je kon „Spoken" toch niet op
rieten stoelen geven en op van die
wipdingen. Toen hebben we het ameu.
blcment van den commandant geleend
cn daar een keurig salon \an gemaakt.
De officieren en dc bemanning waren
allemaal aardig voor ons; dus hebben
we op het laatst nog ccn voorstelling j
gegeven, boven op het dek.
Maar met het eten ging 't niet gemak»
kelijk, want we konden de menu niet
lezen en bovendien waren twee van dc
dames vegetariërs en aten visch noch
vkesch. Hoe zou je den menschen dat
aan 't verstand brengen! Al hadden ze
het verstaan, dan zouden ze het nog
niet begrepen hebben. Maar dat „lan-
gusta" kreeft wt»s, wisten wc cn dat
..montecado" vanillc»i}6 was hadden wc
ondervonden: wij aten dc langusta van
de dames maar op cn zij kregen onze
montecado. Van „Spoken" gesproken,
ccn dame die ons dat stuk had zien
spelen, zei in haar gebroken Neder»
lnndsch: „het was heel mooi. ja, maar
dc spoken had zc niet gezien".
En op eens gaat het gesprek twintig
jaar terug en vertelt de beer Van Hees
van den smaak van 't publiek, dien jc
nooit kunt raden. Als het bij dc Rot*
terdammers eens niet goed ging en ze
overlegden, wat ze zouden doen om de
menschen tc trekken, zei dc oude lc
Gras: „ik kan evengoed blindelings
een greep doen in de bibliotheek".
Toen Willem Schürmann „de Violicrs"
had geschreven, wou Van Eijsden het
niet hebben; toch hebben alle acteurs
die de hoofdrol speelden, Roijaards,
Musch, Saaiboni, er succes in gehad.
Hier is pas een volksvoorstelling ct mee
uitverkocht cn op een schoolmatince
was de Violiors weer een succes.
.Blanke Ballast" is door Verkadc cn
van der Horst afgewezen. Saalborn
heeft er goud mee gemaakt. Nog pas
ben ik teleurgesteld met een andere
voorstelling: gauw even Saalborn op
gebeld, hij had den avond nog vrij cn
..Blanke Ballast" maakte weer een goed
bezette zaal. Toen Roijaards pas met
„Mijlpalen" kwam. was de critick een
parig slecht. Het pubfick bleef weg.
Roijaards hield vol. 't Is een succes ge
worden.
Op eens wat anders. „Weet u wel.
dat open doekjes bijna altijd gegeven
worden om de woonden en bijna nooit
om den acteur". Mevrouw Royaards bad
wat ie zeggen dat insloeg: een open
doekje, „'t Is toch 'n rcuze»actrice".
zegt iemand in mijn buurt. Ecu oogen
blik daarna heeft Saalborn een scène,
die heel mooi gespeeld werd. Maar geen
open doekje. Wat hij zei pakte zoo
niet.
En dan denken dc menschen zoo gauw-
dat iemand, die brave rollen speelt, een
braaf mensch moet wezen en die rollen
van slechte kerels speelt, een slechte
man en dat hoeft toch hcelemaal niet.
Dirk Haspels speelde altijd nobele rol
len cn zijn broer Jaap de schurken,
'k Heb het zelf beleefd, dat twee Rot
terdammers ruzie hadden: de een vond
nog mooier scheldwoorden dan de ander
zeker wel den dienst opzeggen?" vroeg
Mrs. Prcedy.
..Alleen als u mc niet langer houden
wilt", antwoordde ik.
„Waarom zou ik je niet willen hou»
den?" vroeg ze vriendelijk. „Ik ben
over je tevreden, Becky. Je kunt bij
me blijven zoo lang als je wilt, cn als
we eens van elkaar gaan. hoop ik dat
't in aile vriendschap zal wezen".
„Dat hoop ik ook. juffrouw, cn ook
dat de erfenis niets bij ons verandert,
't Zou mc veel plezier doen als u ook
eens zoo'n gelukje kreeg".
..Dank je, kindlief, maar ik ben nu
eenmaal geen geluksvogel".
„Ja", verzekerde ik haar wijsneuzig.
..paarden die den haver verdienen krij
gen dien niet i'tijd".
Op dit oogenblik werd er gebeld.
„Dat is Mrs. Bailey", zei ik; „zal ik
naar boven gaan. of wilt u 't doen?"
„Ga jij maar Becky; de oude vrouw-
heeft jou het liefst".
Ik deed 't. en vond Mrs. Bailey,
kreunend van dc pijn, in haar bed.
„Mijn heup, Becky. o, mijn heup!"
jammerde ze. „Wil je me een beetje
inwrijven, zooals je me beloofd hebt?"
„Wacht u 'n oogcnblikjc", gaf ik ten
antwoord, „ik zal even wat Liniment
halen".
Ik ging naar beneden. haalde ccn
flcschje Liniment, dat ik voor dat doel
had gekocht, begon dc zieke heup in te
wrijven cn had 't geluk om haar spoe
dig wat verlichting te verschaffen.
„Wat is je hand zacht", zei ze, .bijna
als de hand van een dame".
Ik zuchtte.
„Ik heb ook nooit gedacht dat ik nog
eens dienstbode zou moeten worden",
antwoordde ik. „Maar daar moeten we
maar niet verder over sprekenVer»
telt u mc liever eens of u verlichting
voelt".
„Ik ben als herboren. Becky."
„Bij deze woorden barstte de oude
vrouw in snikken uit, zoo erg dat zij
over haar hecle lichaam sidderde; ik
had diep medelijden met haar.
„Waarom huilt u?" vroeg ik.
„O, hemel!" herhaalde zc. „Ik heb 'n
dochter gehad waarvan ik dacht dat ze
mc in mijn ouderdom zou verplegen..
M'n Lizzie! m'n Lizzie!" Daarop huil»
de ze werkelijk hartverscheurend; ik
vroeg ontroerd of haar dochter overlc*
den was.
..Dat weet de hemel!" antwoordde zc.
En toen vertelde zc me vaak on*
derbroken door zuchten en tranen
de treurige geschiedenis van een jong
meisje, dat haar ouderlijk Luis ont»
vlucht was. cn het hart van haar ouders
haast had gebroken Ik ben op 't oogen»
blik niet in staat je de geschiedenis van
dc arme. verlaten moeder te herhalen,
want m'n vingers beginnen al stijf te
worden van t lange schrijven, en ik heb
e nog iets mee te deelcn wat ons bei*
den nader aangaat.
Voor alles moet ik er je opmerkzaam
op maken dat sedert Richard Manx
was teruggekomen, niemand *t huis
was binnengekomen of uitgegaan. Het
openmaken of dichttrekken van dc
deur zou ik, in elk geval, gehoord heb»
ben.
Mrs. Bailey had de geschiedenis be»
cindigd van de vlucht en de schande
van haar dochter, en lag te huilen: ik
zat naast 't bed cn beschouwde haar
met 't diepste medelijden; toen ik in*
eens in haar gezicht, dat heel bleek
was geworden, een uitdrukking van
vrees bemerkte.
„Becky!" riep ze uit.
Ik boog over haar heen. m'n hart
hegon tc bonzen, want ik meende dat
haar laatste uur geslagen had. Ik ver
giste mc echter; 't was een plotselin*
gc schrik.
..Hoor je niets?" vroeg ze vlug.
„Wat dan?" riep ik uit. terwijl ik
haar verschrikte oogen volgde.
„In 't huis hiernaastwaar de man
werd vermoord", fluisterde zij. „Er is
leven in 't Ieege huis".
Ik luisterde eveneens.
„Daar, Bcckv! hoor je 't nu?"
„Stil!" fluisterde ik, „zegt u niets,
beweeg u ook niet, totdat we zeker
heid hebben."
„*t Is toch n'et aan te nemen, dat we
beiden gelijktijdig hetzelfde zinsbedrog
zouden ondergaan. In no. 119 was wer
kelijk iets tc booren "t was net of
cr iemand heen en weer liep.
„Antwoord u me heel zacht", zei ik,
dicht bij haar oor; „is de kamer waar
dc moord plaats had, op gelijke hoogte
met, dc uwe?"
„Ja". antwoordde ze heel zacht,
zooals ik gevraagd had.
„Meent u dat *t leven uit die kamer
komt?"
„Daar ben ik van overtuigd!"
„Nog even bleef ik luisteren, toen
stond ik op.
„Wat wil je doen. Becky?" vroeg
Mrs Bailey. ..Je zult me toch niet al*
leen laten?"
„Slechts vijf minuten", antwoordde
ik beslist; u kunt er vast op rekenen
dat ik dan terugkom. U bent toch nic;
ban» om alleen te blijven?"
„Er zou toch iemand of iets binnen
kunnen komen, terwijl je weg bent",
antwoordde de oude dame. terwijl ze
rilde. „Als je weggaat, moet je de deur
afsluiten en den sleutel meenemen. Als
je echter een vonkje medelijden hebt
met een oude vrouw, dari blijf je niet
'anger dan vijf minuten weg".
Ik deed wat ze gevraagd had. sloot
haar op en begaf me raad eens waar
heen! de trap op naat het dakka
mertje van Richard Manx.
Voor z'n deur stond ik stil, en luister*
de je hoorde geen geluid, geen
ademhaling van een wakend of slapend
mcnsch. Ik ging met harde stappen
cenige treden af, maar er verscheen
niemand om te zien wat dat leven bc»
duidde. Nu ging ik weer naar boven,
pakte voorzichtig de kruk beet. drukte
haar zacht, zacht neer; de deur ging
open de kamer was blijkbaar lecg;
ik sloop er in. en overtuigde mc dat
cr werkelijk nieir.snd in was.
Nadat ik daar zeker van was. ging
:k vliegensvlug er weer uit. liep. zor.»
der mc op te ho- den. Mrs. Bailey's ka»
mer voorbij, "aar de huisdeur, bene»
den, cn deed er zacht de veiligheids»
ketting op. Nu kon er niemand uitgaan
of binnenkomen, zonder dat ik "t bc»
merkte.
Toen ging ik naar de keuken, naar
Mrs Prcedy. vertelde h/iar dat Mrs.
Bailey zich niet erg goed voelde, en
vroeg of ik 'n poosje bij haar mocht
blijven.
„Zoolang jc wilt, Becky'" antwoord»
de mijn meesteres met 'n lief lachje.
Wat heeft geld toch 'n macht! Mijn
voorgewende erfenis van 'n ellendige
drie honderd pond had me direct met
deze vrouw in ccn en denzelfden stand
geplaatst, cn zij was dc eerste om dit
'c erkennen.
(Wordt vervolgd.)
m
