HAARLEM'S DAGBLAD
OM ONS HEEN
FLITSEN
STADSNIEUWS.
BIOSCOOP
MIJHHARDT'S
Hoofdpijn-
tabletten
ARR'S
FEUILLETON
OE BöBRif^SKY-jy WEELEN
MAANDAG 11 APRIL 1927 TWEEDE BLAD
No. 3664
DE GRATIE AAN COMMUNISTISCHE
MOORDENAARS.
Aan de Nederlandschc Dagbladpers
(ook wel aan ons blad) is herhaaldelijk
verweten, dat zij niet genoeg belang»
stelling toont in de zaken van Insuünde.
Hier ontstaat blijkbaar een misver»
stajid. Het1 is niet de belangstelling die
ontbreekt (hoe zouden wij kunnen twij»
felcn aan de beteeken is van onze -kolos
niën?) maar het besef van de bevoegd»
beid om over Indische aangelegenheden
te oordeelen. Journalistiek bestaat uit
waardeeren, aanbevelen, propageeren
aan den eenen, afkeurden, critiseeren aan
den anderen kant. Wie kan er nu in hei!
moederland den moed vinden tot het
cee of tot het andere, terwijl hij in de
atmosfeer van het land zelf niet ver»
keert?
Hier zou niet minder dan roekelooss
Jieid zijn. Wij wct'en wel, dat tegen dit
bezwaar van onze nauwgezetheid ccn
remedie uit Indic ons wordt toegereikt.
„Kom hier en overtuig u zelf!" Aan die
roepstem hebben van onze beste jour»,
nalisten voldaan. Zij zijn naar Indic ge>
togen en hebben daar cenige maanden
(op zijn best) rondgereisd. Natuurlijk
niet alléén. De Indische maatschappij j
is evenals het Indische klimaat en de
Indische omgeving zoo heel anders dan
wij gewend zijn, dat een Nederlander
ook al ware hij door lectuur degelijk
voorbereid, in de overstelpende massa
der indrukken toch geen weg zou weten
en tot de wonderlijkste struikelingen
van geest zou komen, als hem geen gids
op zijn pad werd meegegeven.
Dus leidt men hem rond. HMcn" is
natuurlijk niet goed gezegd. De heer
Jansen leidt hem rond of de heer Pies
tersen. Zoo breed van opvatting, zoo
voorzichtig van aard, kan Jansen of
I'ietersen niet wezen, of hij schrijft op
dc leege lei van des bezoekers weetfiic»
righeid zijn eigen meeningen en in zich»
ten neer. En die, misschien een beetje
geamendeerd door een ontmoeting met
Klaassen of Willemsen, brengt dc in
zijn vaderland teruggekeerde bezoeker
daar mee terug.
Het is al zoo moeilijk, een goeden,
volicdigen indruk te krijgen van de om»
geving, waarin men iederen dag vers
keert; hoe zou men don iets begrijpen,
zelfstandig begrijpen van de toestanden
in een heel ander land? Misschien klinkt
het vreemd, maar voor juist houd ik
het toch, dat een ontwikkelde Neder»
lander veel beter begrijpen kan wat er
gemeend, gedacht en geoordeeld wordt
in Engeland of Frankrijk, dan wat er
omgaat in ons „eigen" Indië; eigen, ja
in zoover, dat wij er heerschersrecht op
laten gelden, maar niet zóó, dat de toe»
standen ons eigen geworden zijn. Op
deze manier bekeken ligt' Insulinde oa»
eindig verder van ons af, dan dertig da»
gen varens.
Natuurlijk moeten dc Nederlanders
in Indië ook wel gevoelen, dat een Ne»
derlandsch -bezoek aan het land nooit
meer dan tocristcnsindrukken opleve»
ren kan. Over zulke visites kan gees»
tig, boeiend, aantrekkelijk geschreven
worden, maar lof en blaam uit zulk een
pen hebben precies gelijke waarde, dat
wil zeggen geen. Wat! wij zouden er
wej zeker van zijn. dat een ontwikkel»
de Indiër onmogelijk, zelfs in een paar
jaar niet, een behoorlijken indruk kan
krijgen van Nederland cn niet geloo»
ven, dat de ontwikkelde Nederlander
nog niets weet van Indië als hij d2ar
een half jaar heeft rondgereisd. Wéét
namelijk in den zin van beseffen, begrij»
pen en gevoelen wij hebben het im»
mers niet over statistieken van het
aantal karbouwen, graden van hitte cn
staat van culturen van Indische produc»
ten, die hij in Veendam of Roermond
evengoed in een boek nalezen kan.
Indische menschen, die om meer be»
langstelling van het moederland vra»
gen, weten daar, zeggen ze, wel raad
op. „Laat u voorlichten door menschen,
die in Indic geweest zijn".
O bedriegelijk lapmiddel. De oud»In»
dischman begint, zoodra hij in Neder»
land den voet aan wal zet zijn contact
met Indië te verliezen. Niet onmiddel»
lijk, maar van lieverlede. Hoe langer
hij weer in patria woont, des te meer
raakt hij kwijt zelfs van het Maleisch,
dat hij ginds met den inlander sprak;
hoe zou hij dan niet loskomen uit de
Indische sfeer, die nog veel subtieler is
cn nog veel meer dagelijksche aansiul»
ting vordert. Vooral in dezen tijd, nu
ook dc inlandsche samenleving die
eeuwen lang onbewegelijk was, tot ver»
andering kwam cn zich voortdurend
wijzigt. De oud«Indischman zelf zal,
wanneer hij later pas teruggekeerde
vrienden ontmoet, bij het vergelijken
van zijn herinneringen met hunne ver»
sche ervaring de conclusie moeten aan»
vaarden dat hij uit den tijd is.
Wij in Nederland voelen dat alles
instinctmatig, al zeggen we het zoo nier.
Dat is de reden, waarom hier zoo wei»
nig gesproken wordt over onze kolo»
niën. Geen onwil, maar onmacht. Waar»
om zouden wij, terwiil we erkenncr.
niet veel te begrijpen van de quaesties
die China in opschudding brengen, niet
meteen toegeven, dat de toestanden in
ns eigen Aziatisch bezit buiten onze
kennis liggen? Multatuli mag zich, op
jde laatste bladzijde van den Mas Have»
laar. houden alsof Nederland en Indië
hetzelfde zijn, hij en wij weten beter.
En de klagers in Indië zelf evenzöo. Of
j> niet een van de redenen tot moppc»
ren ginds juist, dat wij tc veel probec»
ren Indic uit Den Haag te besturen?
Dat kan niet, zeggen ze en het is ook
waar. Wij Nederlanders kennen de
zaken cr niet cn onze Indische specia»
liteiten, die in de koloniën gewoond
hebben, verliezen eiken dag een stuk»
je van hun deskundigheid.
Op dit oogenblik is er in Indië zellf
een verschil van opvatting ontstaan,
waarover wij in 'het moc>dcrlamd maar
(beter d'oen geen oordeel te veile ik de
gouve-rncur»igen.eraal heeft drie ter
dood veroordeelde communisten), die
moorden gepleegd hebben, begenadigde
dat wil zeggen de doodstraf in levens»
lange gevangenisstraf veranderd. En
het eigenaardige is, dat de Indische
bladen die beslissing nagenoeg ccn»
stemmig afkeuren. Javabode, Ddl-i»
Courant, Bata-viaasch Nieuwsblad,
bu-matra»Post, hebben zich volgens de
pas ontvangen Indische bladen in
dezen geest uitgelaten.
Wij zelf zijn hie-t over de doodstraf
oneens. Terwijl zeer velen die een
imoderne maatschappij onwaardig ach»
ten omdat deze straf het gezag zou
brengen op 'hetzelfde niveau als waar»
op de misdadiger zelf staat en bo»
vendien de doodstraf verkeerd vinden
om d'e -practische overweging, dat zij
geen herstel van mogelijke fouten
meer toelaat, is cr een groote partij
in ons vaderland die 't recht tot op»
legging yan deze straf toekent aan d'e
overheid en dus daarmee ook de mo»
gelijkheid' der toepassing. Ofschoon
over dc wcnschelijkhcid daarvan mis»
sohien wel nuances in de partij bc»
•staan. Ik geloof niet, dat een breed
ontwikkelde Indiër zich van -den stand
der quaestie in Nederland een behoor»
lijlk denkbeeld zou kunnen maken; wij
dan wel van de Indische sfeer om het
vraagstuk heen, in een soncreet geval
•als dit? Bescheidenheid is hier, zou ik
zeggen, noodzakelijk.
Terwijl wij zelf toegeven dat de g-e»
dac/hf en gang van een Noordbollander
in menig geval anders zal zijn den
die van een Groninger, nog wel bin»
non. de afmetingen van ons kleine land
•zouden, wij ons het rcoht aanmatigen
te oordcelen over den indruk diep een
straf maakt op een volk met een totaal
ander zielelcven?
Weten wij; wat Javanen, Mafleiers,
Soendaneeizen, erger vinden: het ver»
lies van. hun leven na ccn kort lijden
of het 'levenslang verlies van hun vrij»
Ihcdd? Zou dit laatste niet veel grooter
kwelling kunnen zijn voor volken, die
gewoon zijn in de natuur te leven n
dus de nauwe wanden van iedere wo»
n'ing zooveel mogelijk ontvluchten? Dit
is één punt. Het andere is dc preven»
tieve uitwerking van de dreigende
straf. _Wij. weten van onze eigen om»
geving, dat die dikwijls haar afschrik
verliest omdat de misdadiger er veel»
al op rekent, dat hij door zijn slimme
maatregelen onontdekt zal blijven.
Noem het onnoozclheid, maar erken
dat alleen uit deze overweging menig
misdrijf te verklaren is. Allicht 'be»
staat in Indië deze geestestoestand
evenzoo en sterker nog. omdat zij
wordt gevoed door fanatisme cn pri»
mitieve onwetendheid.
Het element dc-r edelmoedigheid is
een derde vraag. Zijn inlandsche mis»
dadigers, hun familie cn vrienden daar
gevoelig voor op het oogenblik dat zij
de rechtvaardigheid van hun misdrijf
beginnen te betwijfelen of althans, wat
daarvoor bij primitieve naturen dik»
wijils in de plaats komt, de redelijk»
beid van de kans op welslagen? Ne»
derlandséhe nuchterheid zal .goed
doen met hier niet over Indische fan»
tastie, Indisch fanatisme cn Indische
berusting tc oordeelen: zij zou wel to»
taal falikant uit kunnen komen.
Een buitengewoon moeilijk pro»
bleem, -dat immers bovendien nog ver»
band houdt met a'lgemcene en gods»
dienstige in-ziohte-n en dc hoog-ere cn
lagere waard-eering van het aardsche
leven. L>e landvoogd, die met Neder»
landsche opvattingen den indruk had
te -beoordeeden, dien zijn beslissing op
de Indische ziel zou maken, heeft hier
wed eeo zeer zware taak gehad. Men
meent in Indië, dat hij dc verkeerde
keus heeft gedaan. Wij in. het moe»
derland zouden een gelegenheid tot
bescheidenheid laten voorbijgaan, zoo
wij hierin partij gingen kiezen deze
zuiver Indische zaak dient in Indië te
worden uitgemaakt.
In sommige gevallen zal het wel
jammer zijn, dat wij in Nederland
niet zoodanig, met onze landgenoo»
ten in Indië kunnen meeleven als zij en
wij wel zouden willen. Maar dc kans
op flaters is te groot en het geldt nog
altoos, dat men iets alleen weten kan,
als men het geleerd heeft. Op Indi»
sche aangelegenheden is dat wel zeer
toepasselijk men zou er nog kun»
nen bijvoegen, dat men iets weten
kan als men het geleefd en onderhou»
den heeft.
Dit laatste heeft de oud»Indisch»
man zich aan tc trekken, die door af»
wezïgheid uit de Indische sfeer is
weg^rraakt.
J. C P.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 869
MOEDER RUST
De Kroon.
„Het verboden. Tooneelstuk" is een
alleraardigste film, waarin dc artiste
Colleen. Moore volop gelegenheid
krijgt haar veelzijdig spéél-talent te
toonen». De inhoud is dc volgen-de. De
temperamentvolle actrice, die de
hoofdrol vervult in een tooneelstuk,
dat gedurende dc tweede opvoering
verboden word't, besluit wraak te ne»
men op den. autoriteit, een zielkundig
dokter, die het stuk deed verbieden.
Deze dokter dlie veel studie gemaakt
heeft van emnesia (geheugenverlies)
en zoogenaamde dubbele persoonlijk»
heid wordt het slachtoffer van het
meisje. Zij komt zijn huls binnen, voor
wendend, dat zij denkt dat het haar
eigen buis is. Dc dokter ziet er direct
een „interessant geval" in, want het
■meisje weet heelcmaal niet, hoe ze
'heet, wöe ze is, waar ze woont, in één
woord, ze herinnert zich niets van wat
-en wie ze was, voor ze aan het huis
van den dokter belde. Ze blijft in het
huis van den dokter die met zijn m-oe»
der woont cn al spoedig weet het aan»
minnige meisje met haar lieve gezichtje
en aardigee maniertjes 't hart van moe»
der en zoon te winnen. Maar ook zij
moet 'haar tol betalen aan de liefde,
want ondanks zich zelf, krijgt ze don
jongen man liet Het wordt voor haar
nu vrijiwel onmogelijk haar rol nog
verder te spelen, haar plan, om den
dokter belachelijk te maken, door hem
voor d' geleerde wereld aan de kaak
te Stéllen met haaT gefingeerd ziekte»
geval, kan ze, nu ze hem lief heeft,
niet ten uitvoer 'brengen. Het word't
een harde strijd en een zeer geooru»
pliccerd geval door het verschijnen
van. haar tooneeldirecteur in het huis
van den dokter. A-lles dreigt hopeloos
te worden, als op het laatst zij het
verlossende woord spreekt, waardoor
voor deze twee alles goed komt. Het
's een mooie, goed gespeelde film.
waavbij men ::ich aangenaam bezig»
houdt.
Luxor»Theater.
Het programma van dezé week is
schitterend. En hier wordt niets te veel
mede gezegd. Het hoofdnummer kan
men beschouwen als een vervolg op:
„De rat van Montmartre" en dit deel
is getiteld: „De val van den Rat". De
hoofdrol, die uitmuntend gespeeld
wordt, is vervuld door Ivor Novello, dien
men wel eens den opvolgeT van Valen»
tino noemt. De Rat ontmoeten we hier
in de groote wereld, waarin hij door
Zelie de Chaunct geplaatst is. Hij is
daar zeer tevreden, maar Zelie plaagt
hem dikwijls dat zij hem uit de goot
heeft opgeraapt. De Rat gaat met Zelie
een weddenschap aan om gravin Made»
Ieinc dc l'Onc voor zich te winnen. Als
zij ziet, dat het ernst wordt, zweert
Zelie zich te wreken cn vertelt ze aan
Madeleine wie Pierre Boucheron is, zoo»
dat het huwelijk niet doorgaat. Daar»
mee niet tevreden, vertelt ze aan de
vroegere vrienden, dat De Rat hun ver»
raden heeft, zoodat deze overal wordt
uitgcstootcn. In dc grootste armoede
Vader verwittigt Micn»
tje van het feit, dat
moeder ligt tc rusten
ze moeten allemaal stil
zijn
informeert 5 minuten
later bij moeder, wal' hij
moet doen dc was»
scherij is cr
gaat naar boven cn eon»
fereert met Micntje
vlak buiten moeders
deur zijn het erover
eens dat het lastig is.
als moeder rust
opent dc deur zachi'jes
om tc zien of zc mis»
schicn nog of alweer
wakker is
informeert bij Jan op
den zolder, of moeder
hem ook heeft gezegd,
wat er met de wasschcrij
moet gebeuren
verzoekt den man, die
ongeduldig begint te
worden, nog even tc
wachten
het heelc gezin draafi'
heen en weer om hand»
doeken enz. tc vorzame»
len vfor dc wasch, el»
kaar vermanende, stil
te zijn
iedereen is opgelucht als
moeder's hoofd om dc
deur verschijnt, infor»
meert wat er toch aan
de hand is cn de leiding
herneemt.
(Nadruk verboden.)
dwaalt hij door de straten en hét is ont»
roerend te zien hoe hij een afgekloven
been bemachtigt dat voor dc honden
geworpen is. Zelie komt tot de erken»
tcnis, dat zc dat niet gewild heeft, maar
de Rat wil niets van haar weten. Aan
het slot zien we Pierre naar het front
gaan, maar eerst is het met Madeleine
in orde gekomen.
Dit is een film zooals we gaarne meer
zouden zien. Heel wat mooie tooneelcn
komen er in voor, vooral dat bal mas»
que is prachtig. Nogmaals: deze film
is uitmuntend.
Het programma opent met een serie
natuuropnemingen uit Monaco. De
beide komische nummers „In Comboy»
land" en „De KIu Klux Klets" zijn van
de goede soort. Ook het Luxor»Nieuws
is weer zeer actueel.
Dit is een programma, dat wc warm
kunnen aanbevelen.
Cinema.
De films van Ufa h-éb'ben meestal
bepaald goede quaüteiten, afgezien
van de gehecle waardeering die men
voor .de film 'heeft zijn er steeds tal
van onderdeelcn waarvoor men bewon
dering moet hebben, waaruit men- dc
gróóte onder dc regisseurs herkent, of
de weergaloos knappe bioscopischc
techniek.
Dc fi-l-m die deze week als product
van Ufa in de Cinema draatit geeft in
het filmverhaal een' zeer spannende,
maar vrij afgezaagde intrigue.Maar tot
welk ccn hoogte wordt dc goedkoope
geschiedenis in deze rolprent, dank zij
voortreffelijke spelmomenten, sckittc»
rende fotografie cn zeldzaam goede
vondsten in regie cn en-sec neering, op»
gevoerd! Van. het eerste tot het laat»
ste tafereel pakt deze film ons; en
wij vergeten critisch tc zijn, vergeten
dat Ufa dn het werk; „Dc vlucht in
den circus" een thema dat op honderd
verschillende manieren is behandeld,
no.2 weer eens heeft opgevisch-t.
Gaidarowe Dieterle en Miercndorff
(drie gcrenommeerden) cn Marcella
Albani een „ster" die wij vóór Vrij»
dag nog niet bewonderd hadden, spc»
len de hoofdrollen. Gaidarow, dc Rus»
sische aristocraat van vóór de revo»
lutie, Dieterle een kozak, heel anders
dan anders, ditmaal een sobere, haast
sombere cn trag.isch»stille figuur.
Vóór dit alleszins interessante cn
boeiende hoofdnummer draaien „het
wereldnieuws", een komische film en
het geestige filmallerhand: Hedge»
Podge, dat bedoeld is om den toe»
schouwers een zoo verwarden indruk
van normale dingen tc geven als maar
mogelijk is.
Scala Theater.
Deze weck gaf Scala ons behalve
films ook weer tooneel tc zien.
Na het voorprogramma, bestaande
uit het wereldnieuws, waarin o.a.
Beethoven herdacht werd (de muziek
bracht de „"Sonate pathétique" ten -ge»
hoore) en een klucht kregen wij de
revue „Gaat 't je wat aan?" Deze
revue wordt opgevoerd door Michel
Swaab's revue»gezelschap cn 'houdt
dc bezoekers geruionen tijd aange»
naam bezig. Op humoristische wijze
worden dc voornaamste actualiteiten
behandeld, de ondergrond is echter
ernstig cn de strekking blijkt er ten
duidelijkste uit.
Een gedeelte speelt in de zaal.
Michel Swaab hoeft getoond den
volksgeest goed tc begrijpen, vooral
als bij het geval van den Zwolschen
maréchausséc weergeeft. De onbc»
waakte overwegen krijgen ook een
beurt.
Aardige balletten wisselen de too»
ncelen af.
Met het betrekkelijk kleine gezel»
schap wordt zeer veel tot stand go»
bracht.
Ook dc muzikale bgeeleidin-g door
het Scalasorkest is goed.
Na de pauze draaide het hoofd»
nummer, de film „Vrouwen cn laster
die het leven beschrijft van een rijk
jong meisje, dat. na haar naam door
een valscbe beschuldiging verloren te
hebben, haar leven in het hooge Noor»
den van Amerika, aan dc Hudson»
baai, slijt.
Tenslotte komt alles weer terecht,
want dc rechter die haar veroordeeld
had komt later tot inkeer cn trouwt
haar zelfs.
EHt is het gelukkige einde van een
film, waarin Dorothy Philips de hoofd»
rol aardig vertolkt, en ook de ande»
ren goed 'spel te zien geven.
Er vallen heel mooie natuuropnc»
mingen te bewonderen en het komi»
sche clement ontbreekt niet.
Het publiek amuseert zich in Scala!
GRATIFICATIëN BIJ BLOEMBOL»
LENDIEFSTALLEN.
Op dc vergadering van het Hoofdbe»
stuur der Algetncenc vereeniging* voor
Bloembollencultuur is besloten da? aan
dé afdeclingcn in een circulaire zal
worden medegedeeld dat het aanbeve»
Iing verdient dat wanneer naar aanlei»
ding van blocmbollendiefstallcn gratifi»
catiën aan de politic worden verleend,
en verscheidene afdeciingen daarbij bc»
trokken zijn, er overleg tusschcn deze
afdeclingcn plaats vind?.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN.
a 60 Cts. per regel.
In buisjes 60en30ct
Kiespiintabietten
Eveneens in buisjes van 60 en 30Cent
wwm bij apoth. en drogisten mamam
„DE EENDRACHT*.
Verschenen is het verslag over het 24a
boekjaar der Coöperatieve Verbruikers»
vereeniging ,.De Eendrachtf' U.A. Er
wordt in medegedeeld dat het ledental
aan het einde van het jaar 1926 bedroeg
2779. De afdeeling bakkerij had reden
tot tevredenheid. De uitkomst der ex»
ploitatie geef? als netto overschotcijfer
een bedrag van 59702,2134 of 12.79
In het afgcloopen boekjaar dat over 17
maanden loopt werden intotaal verwerkt
19542 zak bloem en 1523 zak tarwemeel.
Bij ccn omrekening over een tijdsduur
van 12 maanden geeft dit, in vergelijking
met he? vorige boekjaar, een stijging
van 33» pCt. voor bloem cn 4 pCt. voor
het tarwemeel en ccn meerdere omzet
van 13017, hetgeen een gezonden voor#
uitgang bcteekent, zegt het verslag.
Bij dc afdceüng kruidenierswaren valt
voorui?gang te constatcercn. Als de cij
fers tot een tijdvak van 12 maanden wor»
den herleid blijkt, dat in doorsnee het
verbruik per lid over 12 maanden
159.21 is, een stijging van ruim
11 pCt., hetgeen bcteekent, dat in den
omzet ll'/j pCt. omhoog werd gegaan.
In de spaarkas werd over 17 maanden
gespaard 94196.21 l/i, terwijl het bedrag
dat is terugbetaald cn van geleverde de»
kens en anthraciet bedraagt 106856-41.
De balans op 31 December wijst aan
een eindcijfer van 223202.8834. Er
een overschot van 72779.72 1/2.
DE STRIJD OM HET DUBBELTJE.
Voor den Kantonrechter werd dc eisch
fot ontruiming door een Bouwvcrccni»
ging verdedigd tegenover een bewoner,
die (zooals wij reeds eerder meldden)
ondanks vele ingestelde pogingen wei»
gcrachtig is gebleven aan dc regeling der
vereeniging tc voldoen door bij nic?»
tijdig betalen der huur ccn boete van 10
cent tc betalen.
Na het hoor en wederhoor, waarbij
dc bewoner als zijn mcening naar voren
bracht, dat dc dagvaarding ongeldig
was, daar dc bouwverccniging niets over
de woningen cn dc bewoning heeft tc
zeggen doch alleen de gcmecn?c, welke
mcening door het bestuur der bouwver»
ecniging werd weerlegd, zei dc Kanton»
rechter, dat door hem a.s. Vrijdag irt
deze zaak uitspraak zal gedaan worden.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 CENTS PER REGE-L
Welk brood bevat alle bestand-
deelen, die noodig zijn voor
opbouw van Uw lichaam?
OUTBROOD
Geautoriseerde vertaling naar het
Engelsch van
BARONES ORCZY.
41)
„Dat behoef je mij niet te vertellen.
Ik ken die ellendige geschiedenis door
cn door. Iemand, die vroeger bij dc po»
litie in Yeominstcr geweest was cn cr
wegens wangedrag werd ontslagen, hcr»
kende mijn ai-me-, kleine Litta toen wc
in Rutlandshire waren en hij dacht dat
hij er een voordeclig afpersingszaakje
van kon maken door mij alles te komec
vertellen".
s „Zegt u mij eens hoe die man heet",
viel Bill hem kalm in de rede, „dan ga
ik dien schmk zoeken en hem ver»
moorden".
„Dat iniet noodig. Hij heeft zich
dood gedronken".
..Dat spijt me", zei Bill kalm.
,.Tn ieder geval, toen ik eenmaal zoo
veel wist, ben ik alles gaan onderzoe»
ken. Ik wou alleen dat Litta het mij
zelf verteld had. Ze had meer vertrou»
wen in mij moeten hebben".
„En u wou haar zeker met al haar
ïicbbeii en houden op straat zetten",
„Wat bedoel je?"
„Nou? Hebt u dat dan niet gedaan?'
vroeg Bill.
„Jij ellendige idioot!'' zei Phil schou»
derophalend. „Begrijp je dan r.iet da!
het mc niets kan schelen wie of wat ze
is. Zc is nu mijn vrouw, wat zc vroeger
ook was, cn ikHij behccrschte zich
nog net bijtijds, voor hij dingen zei die
hij nog nooit tegen iemand ter wereld
gezegd had; en toen ging hij met zijn
gewone kalmte voort: „Ik wou dus al»
leen maar zeggen dat dat de eenigc oor»
zaak van onze vervreemding was. Ik
merkte dat Litta niij niet vertrouwde
cn dat hinderde mij ontzettend".
„En dus", antwoordde Bill rustig, „liet
u haar links liggen omdat u gegriefd
was. Nou dat is zeker zoo uw ma»
nier van doen. Ik vind het raar! Als u
haar de deur uitgezet had. zooals ik zc:
dat zou ik u niet kwalijk genomen
hebben. Het zal voor een heer zooals
u toch allesbehalve plezierig geweest
zijn om te ontdekken dat z'n vrouw :n
de nor gezeten heeft".
.Als j'e dat nog eens zegt, man", vie'
Phil hem met kalmen nadruk in de re»
de „dan sla ik op je gezicht".
Maar Bill's goede humeur was volko»
men bestand tegen zulk een bedreiging.
„Daar heb jc het al!" zei hij, en trok
aan zijn sigaar. „Nou wordt u drift'g.
Wat denkt u daar mee te bereiken?
Het kind heeft genoeg van u cc ze
.gaat met my mee naar hms".
„Ik zweer je van niet".
„En hoe denkt u -het haar te belet»
ten?" vroeg de ander spottend.
„Dat is mijn zaak. Maar jc kunt wel
van mij aannemen dat ik cr achter za:
Ccomen op welke manier jc mijn vrouw
mijn vrouw, hoor jc probeert te
dwingen. En ik zal om haar vechten
met jc, begrepen?"
„O, ik begrijp u best, mylord", ant»
woordde Bill onverstoorbaar. Ik hou
wel van zoo iets. En wc zullen gauw
genoeg merken wie het wint. u of ik".
Maar Philip was uitgesproken. Hij was
geen man van veel woorden. Hij greep
dus zijn hoed, liep de stcencn treden
af en toen dc open plek over.
Bill bleef een paar seconden naa:
hem kijken, tot zijn lange gestalte ver»
dween langs een pad tusschen de kas»
tanjeboomen door. En Bill grinnikte
een paar maal. Hij was niet bang. Het
kind had genoeg van al die deftighe»
den en hoewel ze misschien .wel nijdig
zou zijn als ze mer'kte dat haar Prinses
buiten ieders bereik was gebracht, zou
ze toch haar ouden vader wel gauw
vergeven.
Ze had genoeg van het heele zoodje,
dat had ze zelf gezegd. Aan dc manie
waarop ze zoocven met Kilts meeging
was duidelijk te merken dat ze genoeg
van haar man had, en niets om hem gaf.
En peinzend bleef Bill nog een poosje
in het prieel zitten rooken. Na ecnigen
4Ü4 keek Mi OP zijn horloge, Het was
tijd om wat tc gaan eten en hij gooide
zijn sigaar weg, greep zijn hoed cn liep
naar dc stad terug.
XXIII.
Het huis van Peter Abramovitch
Stanko. volkscommissaris voor h_ct dis»
trict Ostoila in de provincie Koursk,
was het mooiste van het kleine stadje.
In dc dagen dat autocratie cn aristo»
cratie nog oppermachtig waren had het
aan de Bobrinsky's toebehoord, die ai
het land in den omtrek bezaten, zoo»
wel als een groot deel van Ostolga, en
dc rentmeester van de bezitting, ccn
verarmde neef van den prins, woonde
vroeger in dat mooie huis. Het was
mooi, in zoo verre dat er ccn verdie»
ping opgebouwd was en dat cr groote
Kamers in waren, met ramen die open
en dicht gedaan konden worden. Er
waren ook twee kamers, in ieder waar
van een groote geschilderde kuip stoni
grooter dan de volkscommissaris oo.i
een teil had gezien, en het scheen dat
in de dagen van autocratie en tyrannie
de aristocraten zich in die groote ge»
schilderde kuipen waschten; als er be»
neden een vuur werd aangemaakt liep
er heet water in de kuipen, uit glim»
mende kranen.
Behalve al dat moois was cr ook nog
een tuin bij het huis, waar vroeger zin»
nias en oost»indische kers, blauwe rid»
dersporen cn goudsbloemen Moeiden
en een groote hoeveelheid rozen stond.
Nu was het een- wildernis van gras en
distcis, wat cr natuurlijk niets toe deed,
want een volkscommissaris had veel
belangrijker dingen tc doen dan zich
druk te maken over zilkc nuttclooze
dingen als bloemen.
Maar het huis was mooi, er stonden
aardig wit meubels in, dus wat was na»
turlijkcr dan dat de volkscommissaris
cr woonde? En wat was natuurlijke*,
dan dat hij de meubels aanvulde met
nog veel kostbaarder stukken, die in
het kasteel van de Bobrinsky's haddei
gestaan, een paar mijlen aan den an»
deren kant van Ostolga gelegen? En
niet alleen met meubels, maar ook met
heelden cn schilderijen en klokken, en
allerlei andere dingen, die blijkbaar een
hoop geld waard waren. Niet dat Peter
Abramovitch iets om die rommel gaf,
maar waarom zou h" het niet in zijn
huis halen? Om tc beginnen betaalden
de Joodsche en Duitschc handelaars,
die een pas voor het district wilden
hebben en daarvoor moesten aanklop»
pén bij Peter Abramovitch, gxoote som»
men voor al die dingen, die ze nader»
hand weer verkochten aan rijke Duit»
schers en .Amerikanen. Het kon Peter
Abramovitch niet schelen wat cr verder
van dien boel werd, als hij het verkocht
had. Hij kreeg er het geld voor cu dat
was alles waarom hij zich bekommerde.
Beneden, waar dc ramen gelijk met
•4c straat lagen, was een groote kaaor-
waarin Peter Arbramovitch dc dis»
trictszakcn behandelde. Hij wist ccn
heeleboel van zaken doen af, omdat hij
vroeger eens als plaatsvervangend ad»
ministrateur bij dc Bo-brinsky in bc»
trekking was geweest, cn in deze zelf»
de kamer had hij jaar in jaar uit aan
zijn bureau gezeten cn was er getyran»
niscerd door den hoofd»administrateur.
Hij vond het plezierig om naar de mu»
ren tc kijken, die vroeger kaal en wit
gekalkt waren geweest, en nu vol hin» -
gen met schilderijen in gouden lijsten,
klaar om door de rondtrekkende ban»
delaars gekocht te worden en naar Ber»
lijn of New*York tc worden gezonden.
Hij vond het nog plezieriger om in ccn
leunstoel tc zitten met roode zijde bc»
kleed, centje met een hoogen rug cn
vergulde leeuwen aan 't einde van de
armleuningen en dan tc denken aan dien
harden kantoorstoel, cn de cindélooze
rijen cijfers en de inktvlekken die hij
s'ceds op zijn handen kreeg. Nu stond
'de kamer zoo vol met stoelen cn tafels,
sifa's en kasten en kleeden dat het
yreeselijk moeilijk was om er zich in te
(bewegen zonder iets om te gooien. Ik
herhaal het, Peter Abramovitch gaf wei
niets om die dingen, maar de heele om»
geving gaf hem een gewaarwording van
macht en grootheid.
(Wordt vervolgd.)
