Haarlem's Dagblad | 1927 | 23 april 1927 | pagina 13

r

HAARLEM'S DAGBLAD

OM ONS HEEN

FLITSEN

STADSNIEUWS.

BIOSCOOP

FEUILLETON

DEBOBRINSKY-JUWEELEN

ZATERDAG 23 APRIL 1927 VI^DE BLAD

No. 3670

DE STOOMTREIN EN DE ELECTRISCHE.

Als ik om twee uur op liet station
kom staat de electrische trein aan liet
middenperron te wachten, waar anders
de treinen voor Uitgeest wel vertrek*
ken of aankomen. Moeten we er nog
niet even aan wennen, dat een trein
op het punt van vertrekken niet eens
stoom en rook uitwerpt? Dat is nog
een herinnering aan den ouden stoom*
trein. Deze zou meer op een heel lange
electrisohe tram lijken, wanneer er op
de wagens geen klassen,ummers ston*
deD: II en IIL De eerste klasse is ver*
vallen. Afgeschaft. Die is uit den tijd
geraakt en bovendien in de stoomtrei*
nen gewoonlijk leeg, sedert de men*
schen die er vroeger in plachten te
zitten, zijn overgegaan naar de derde.
Ze vinden het plezierig zeggen ze.
Waarschijnlijk zouden de reizigers, die
hun heele leven in de derde zaten, het
plezierig vinden om over te gaan in
de tweede of in de eerste. Het leven
heeft wonderlijke tegenstrijdigheden.
Maar het allervreemdste is wel, dat
nu de drie klassen zijn verminderd tot
twee, de duurste niet I en de andere
niet II genummerd wordt. Dan hoefde
niemand die liever niet wil, meer derde
klasse te reizen en zouden alleen de
rijke menschen, die nu derde reizen uit
overmaat van eenvoud (zulke aanstel*
Iers en^ stelsters zijn er ook!) gefopt
zijn.

Maar nu is het ook voor ons tijd
om te vertrekken. Of de chef hern met
zijn waaier af wuift, weet ik niet maar
opeens zet de electrisohe trein E'ich in
'beweging en schiet met een, vaart het
(pexron llanigis het station uit. Precies
als een kwajongen die stilletjes de
plaat poetst. Welke indrukken je ervan
krijgt? Als van een electrischc tram,
die zich waagt in de wijde wereld.
Van een pony, die ook eens in het
circus mag draven. Van het zoontje
■van den, directeur van het Stadion die
probecren mag, of hij op zijn kinder*
fietsje door de bochten heen kan ko*
men. Van den koksjongen, die op zijn
verjaardag met een hoogen witten
koksmuts op, cén keer door het restau*
rant mag loopen. Maar de wagen is
keurig. Vier maal 'twee plaatsen in
iedere coupé, blauw gestoffeerd, met
sierlijke doosjes om je asck in te doen,
voor niet al: te verslaafde rookers om*
dat er niet veel in kan en die er
bovendien wat moeite voor over heb*
ben, omdat ze afgesloten worden met
een dekseltje, dat je telkens optillen
-moet. Voorloop'iig doen we het nietjes.
Alles is nog zoo nieuw en keurig. Zelfs
zijn er meer gemakken dn dan in een
gewonen stoomtrein coupé, want bij
de ramen,, aan weerskanten, zijn tafel*
tjes aangebracht, net als in een

Bescheiden, als een arm familielid
dat niet t,e veel in het oog wil loopen,
staat het electrische treintje dus aan
de® kant en wacht op zijn klantjes. Het
zijn er niet veeL Dc wagens zijn lang
niet vol Een reiziger vraagt aan een
conducteur ^of deze trein naar Den
Haag gaaf', welke vraag niet zoo heele*
maal onverklaarbaar moet heeten, om*
dat er een bord op hangt: DELFT cn
omgekeerd: LEIDEN. De man krijgt
evenwel een bevestigend antwoord en
staat op het punt in te stappen, wan*
neer de conducteur een waarschuwend
woord meent te moeten laten 'hooren:
,om 2.13 .gaat er een sneltrein". Maar
de reiziger wijst hem met een lachje af.
„Nee, ik wou dezen hebben.". Het is
hem blijkbaar om de nieuwigheid van
den electrischen, trein te doen. Even*
als mij;

Terwijl wij op het oogenblik van
.vertrekken wachten, komt de sneltrciu
van 2.13 voorbij. Die is heelwat beter
bezet dan de onze (uitgezonderd de
eerste klasse die natuurlijk leeg is) en
terwijl' iik hem zie voorbij stoomen,
krijg ik toch den indruk, dat 'hij kloeker
is, grooter, gewichtiger cn als het hooge
woord er dan uitmoet, eigenlijk ook
sierlijker. Een electrische trein heeft
geen hoog en laag, hij is van kop tot
staart even hoog, gelijk* en gelijkvor»
mag; de stoomtrein is deftiger. Voorop
gaat de looomotief als een aanvoerder,
een veldheer, die zijn sleep aohter hem
aanrollende kinderen wel eens even
naar 'hunne bestemming brengen zal.
Precies een pa met de kleuters aan zijn
jaspand. Ik wil geen kwaad zeggen van
den modernen tijd, maar een stoom*
trein ziet er waardiger uit. Hij maakt
meer indruk. Hij is echter! L-

heuschen totennationalen1 treim, om
je boek op te leggen of er een kopje
koffie op to zetten'.

Kunnen wij menschen vani de twin*
tigste eeuw, die hoogstens nog wat
onwennig doen tegenover een vliegtuig
en verzekeren, dat we er alleen geen
gebruik van maken omdat we het
jegens ons gezin niet kunnen verant*
woorden wanneer er eens een ongeluk
gebeurde, kunnen wij, zeg dk ons nog
voorstellen dat bijna een eeuw gele*
den vele menschen standvastig weiger*
den met den gevaarlijken stoomtrein
mee te gaan? Toch kunnncn wij daar
beter inkomcni als we het treintje zien.,
waarmee do dlurvcrs toen, vervoerd
werd,en en ivoonal het looom-otiefje, dat
den trein toen trekken moest: hier*
ondier volgt een, getrouwe afbeelding
uit dien tijd en de heele zaak ziet cr
wat tuitelig uit, waarmee bedoeld ös,
dat ze licht kon omvallen.

Naderhand' werd het mod'el solider.
De spoorwegmaatschappij hielp de
reizigers bovendien over het ircstantje
van hun schroom h'een door aan de
locomotieven namen te geven, die in*
drukken gaven, van kracht en, kloek*
beid, zooals Thor. Donder of de*
gelijke namen zooals Landbouw of
Zeevaart. Dat was -in mijn jeugd
en wij vonden, dié machines uit die fa*
briek van, Borsig geweldig, om niet te
zeggen overweldigend. Nu wordt diit
soort nog maar alleen gebruikt om
goederenwagens te rangeeren, cn ze
hebben geen namen meer. De roman*
tiek gaat de wereld uit, of de directie
heeft haar fantasie verloren. Nu heb*

hen "dc locomotieven nog maar
enkel nummers, waar het publiek niet
eens op let. Het heeft ze niet gchin*
derd-, want zij zijn voortdurend ge*
groeid. De mode rue locomotief wondt
hieronder afgebeeld, wc zien ze voor
de groote internationale treinen of op
dc lijn van de vroegere Centraalspoor.

En zie, nu deze machines tot een
hoogtepunt gekomen zijn, zoo dat wc
denikem: „hooger kan het niet", komen
de electrisohe treinen met hun gelijk*
en gelijkvormigheid1 en raken de
locomotieven aan den tijd, toe, dat ze
op stal worden gezet met het treurige
voorland voor oud roest te worden
verkocht. Let nu op den eenvoud van
het moderne v-er-vo er-middel dat geen
tender met hoopem steenkool meier
behoeft mee te slecpen cn alleen, nog
maar een motor bergt in zijn in-ge*
wand.

Het ideaal is het nog niet. De bo*
vcnleiding, met haar leelijkc palen cn
draden, is nog te veel. Dc wereld
wacht op den lichten accumulator, dien
Edison zijin heele leven al bezig is om
hem uit te vinden zelfs Edison kan
niet alles wat hij wel graag zou wil*
len. Wie weet of kan zeggen, dat wij
dezen accumulator van ons leven nog
zullen zien! Als Fokker en zijn rasge*
nooten het nog zóóver weten te 'bren*
gen, dat zij een redelijk veilig vlieg*
tuig weten te vinden, dat niet uit dc
'luch't neer stort, maar zachtjes aan
neerdwarrelt als een lindeblad en ons
voorzichtig op de aarde neerzet, dan
verlaten wij, ondankbaren die we zijn,
ook den electrischen trein en vliegen,
als de muggen, als de zwaluwen,
straks als de adelaars.

Maar voorloopig rekent de spoor*
wegmaats'ahappij daar nog niet op en
hoopt het beste van haar nieuwe on*
•derneming.

Laat'ik hier nu tocK eens zeggen
(meestal maken- wij aanmerkingen en
prijzen zelden) dat wij reirigers dank*
baar moeten wezen voor den onderne*
mingsgeest van de maatschappij. Het
groote voordeel is de frischheid. Geen
smook, en stank, geen rook en kolen*
gruis. Betere stations. Grooter snel*
beid. Meer treinen, al zijn ze dan ook
kleiner. Wij hebben ruimschoots den
tijdi dit allemaal te overwegen, want
wij stoppen ieder oogenblik. Vogelen*
zang, Hillegom, Lisse, NoordWijker*
hout, Voorhout, Warmond. Zeven sta*
tions tusschc® Haarlem cn Leiden.
Acht, zoodra de halte komt te Heem*
stede. Als die komt, wat we natuurlijk
hopen. Een grein gepaste zelfzucht is
geoorloofd in een hall-pond menschen*
'l-ief-dc.

Overal komen er menschen in en
gaan. cr menschen uit. Een en veertig
minuten hebben wij noodig om van
Haarlem naar Leiden te komen, maar
het verveelt ons niet, want de bloe*
m-envc-lden zijn een prachtig schouw*
spel, al zijn de nyacinthen schaars en
dc tulpen nog lang niet heele-maal uit.
Ook ,dc vader met zijn zoontje in mijn
coupé die blijkbaar voor het vermaak
van den jongen 'het reisje maakt, zijn
daar wel mee ingenomen. Papa be*
looft een kopje thee in Iieckis lunch*
room zoodra ze aangekomen zullen
zijn en die belooning verdient hij zelf
het meest, daar hij met onverstoor*
bare kalmte antwoord geeft op dc
vele vragen van het jongske. Als hij
dit leest (het zou kunnen zijn) weet hij
meteen, d'at ik hem bewonderd heb.

In Hillegom komt er een gezelschap
Duitschers 'binnen-. Andere vreemde»
longen staan in groote auto's voor de
■overwegen te wachten totdat <pnze
trein voorbij is. Telkens, floep schuift
de trein van 'n station weg, om -een paar
minuten later voor het volgende stil
te staan. Dan hebben wij eindelijk
Warmond gehaald en nu toont onze
chauffeur op het laatste eind nog
even wat hij kan. Triomfantelijk snel»
len wij Leiden binnen. Mijn eerste
kennismaking met het moderne ver*
schijnsel is afgeloopcn en van harte
zeg ik: aangenaam kennis gemaakt te
hebben!"

J. C. P.

AAN DEN DOOD ONTSNAPT.

Uit Londen wordt gemeld:
Een militaire vlieger ontsnapte gis*
termiddag op buitengewone wijze aan
den dood. Dichtbij het vliegveld
Kenl-ey verloor hij het stuur over zijn
machine en bet vliegtuig stortte om*
laag. Op 8000 voet hoogte sprong hij
met dc parachute er uit -en kwam bc*
houden terecht. Het vliegtuig boorde
zich in den grond en veibrandd'e to*

VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 878

DE LAATSTE HAP DESSERT

Jantje schraapt de laatste frag* I solliciteert naar een tweede portie I zucht en probeert ccn hongerig
menten van het dessert yau zijn I cn krijgt tc. hooren, dat hij ge* I gezicht te trekken
bord I noeg gehad heeft

doet pogingen om nog wat van I kijkt peinzend naar de nog half* I likt zijn lepel van voren cn ach*
het bord af te schrapen I volle schotel met pudding teren af

maakt een ernstige studie van del vraagt, of hij nu nog een
wijze, waarop moeder haar _des»J klein beetje kan krijgen
sert verorbert

heel I

zucht diep en verlaat, met een,
laatstcn droevigen blik naar de
pudding, dc tafel.

(Nadruk verboden.)

Cinema Palace.

Zelden stellen- de programma's van
Cinema Palace te leur. Voor deze
week is alweer een programma samen»
gesteld, dat niet na zal laten, talrijke
bezoekers te trekken.

„De zeven dochters" is een aller*
aardigste film me,t de onmogelijkste
verwikkelingen die sWods in span*
niing houdt. De Ufa koos voor deze ze»
ven dochters van mam-a Gyarcoviks,
volgens het programma de zeven mooi*
ste meisjes van Europa, o.a. het Hol»
landsohe meisje Truus van Aalten en
hoewel we deze boute bewering niet
zoo maar zouden- durven ondersohrij*
ven, moet gezegd, dat moeder
Gyarcoviks over het uiterlijk van
haar zevental niet te klagen heeft. De
•'nhoud dor film is niet weer te geven
zonder afbreuk te doen aan het on*
verwachte en verwarrende van de
vertooning, beter is het de zeven Doch*
ter.s zelf te gaan zien en te genieten
van het' levendige, pittige spel van
Mizzie, het middelste dochtertje der
zeven.

Door het groote succes moest De
Zoon van den Sheik, dat na dc pauze
gaat, geprolongeerd worden. Ieder die
Rudolph Valentino weer ziet, komt
opnl-euw onder dc bekoring van zijn
persoonlijkheid en zijn spel. Weemoe*
dig doet het aan, Valentino daar m
zijn volle kracht en kunnen te zien,

terwijl hij zelfniet meer is-

De volle zaal bewees Vrijdag weer
op overtuigende wijze dat Valentino
nog leeft in dc harten van velen.

Luxor Theater.

Het programma opent met natuur*
opnemingen, waarin we veel water*
sport te zien krijgen. Schitterende wa*
terpartijen worden op het witte doek
gebracht. Twee komische nummers:
,,De Conferentic*Gravin" en „Dc Vlic*
gende Trapeze", zorgen voor het lach*
succes, waarvan vooral het laatste heel
ermakelijk was.

Het Luxor Nieuws bevat als altijd
veel wetenswaardigs. Wc mcmorceren
hieruit vooral de Prinses Juliana*film,
verder Jan van Kan; de motorrit Eind*
'hovenParijs; de Paaschclrukte bij de
bollenvelden; de orkaan - die Cuba teis*
terde; het bezoek van de koningin van
Roemenië aan Amerika cn nog heel
wat meer.

Als hoofdnummer draait een drama*
tisch filmwerk in 7 acten, n.L: „De ver*
leiding der Lichtstad", met in dc hoofd*
rollen Iwan Mosjoukine, Natalie Lissen*
ko en Henry Kraus. Vooral de eerste
toont zich weer een acteur met calent,
goed bijgestaan door de overige mede*
werkenden.

In dit nummer wordt getoond dat een

boerenjongen die op het land altijd zeer
gelukkig was, naar Parijs geroepen
wordt, om daar een groote erfenis in
ontvangst te nemen. Het zijn echter
sterke beenen die dc weelde kunnen
dragen. Zoo ook hier. Weldra is hij zijn
jonge vrouw en zijn vader vergeten ter
wille van de avonturierster. Wie van
de twee vrouwen de overwinning be*
haalt, moet men maar eens gaan zien.
Er wordt nu en dan hartelijk gelachen
om de malheid van Tom Barclay. AL
leen dit nummer is ccn bezoek aan
Luxor waard.

Een programma, dat wc gaarne aan»
bevelen,

ScalasTheater.

In- Scala als gewoonlijk eerst wereld'
nieuws, dan komische films, waaronder
„Het humoristische Sanatorium", een
film waarin het toppunt van humor
schijnt bereikt te zijn als iemand, die
aan zijn stoel vastgeplakt was, bij het
opstaan, de veeren uit den stoel mee*
neemt, zoodat hij telkens als hij in een
der veelvuldige boksmatches tegen den
grond geslagen wordt, iederen keer
weer opveert. Bolksmatches en veen*
ten vormen het hoofdbestanddeel van
deze film, en ook van dc volgende, een
cowboy*drama. getiteld „De valsche
speler". Een film yan heel wat betere
soort is het tweede hoofdnummer „De
man van veertig jaar".

De man van veertig jaar, Lee Ran-
don, vindt het leven bij zijn degelijke
echtgenoote Fanny wat te eentonig. Hij
heeft schoonc droomen, waarin hij een
mooie vrouw ziet, levende in een para*
dijs.

In werkelijkheid meent hij die vrouw
terug te vinden bij zijn vriend Grove,
en wel in de persoon van diens echt*
genoote. Zijn liefde blijft niet onbeant»
woord en hij verlaat zijn Fanny om
verder met de vrouw zijner droomen
te kunnen leven. Het paradijs, waar
van hij droomde ontbreekt cr nu nog
maar aan. Het lot is hun echter gun*
stig, want het toeval wil, dat Grove
een groote reis gaat ondernemen. Lee
Randon maakt van dc gelegenheid ge*
bruik om met mevrouw Savina Grove
een uitstapje te maken naar Cuba, het
paradijs.

Het valt echter niet mee, want het
woeste, ontzettend warme binnenland,
:r Randon's broer een plantage heeft
is allesbehalve paradijsachtig.

Tot overmaat van ramp wil de plan*
tagehouder, die een fatsoenlijk man is,
geen gastvrijheid vcrleenen aan iemand,
die zijn eigen vrouw verlaat, en er met
de vrouw van een ander vandoor gaat.
Het droevige einde van het avontuur
is, dat Savina sterft, tengevolge van
do tropische warmte.

Dc heer Rajidon komt dan tot inkeer
en bij zijn thuiskomst beseft hij pas,
wat de huiselijke haard beteekent voor
een man van veertig.

De moraal van de film is: „Niemand
wordt gelukkig, die dc grenzen der wel»
voegelijkhcid overschrijdt'.

De muziek illustreerde verdienstelijk.

DE MIDDENSTANDS
CENTRALE.

De zevende*

De pas opgerichte R.K. Middenstands*
vereeniging BloemendaalOvervccn bc*
sloot zich aan tc sluiten bij de Midden*
standscentrale.

Dientengevolge treedt haar voorzitter
dc heer C. N. Hin, in het bestuur cn
worden haar bestuursleden leden der
Centrale.

Thans zullen weldra zeven vereeni*
gingen bij de Middcnstandsccntrale zijn
aangesloten, n.l.:

dc Chr. Ver. v. cL Handeldr. en In»
dustrieelen Middenstand te Haarlem;

de Haarlemsche Handelsverecniging
te Haarlem;

de R.K. Middenstandsverceniging
tc Haarlem;

de Bloemendaalscho Middenstands*
vereeniging te Bloemendaal;

dc Heemstecdschc Winkeliersvcreeni»
ging te Heemstede;

de Zandvoortschc Handels vereeni»
ging te Zandvoort;

de R.K. Middcnstandsvereeniging tc
BloemendaalOvervcen.

De eerste Vak»
vereeniging!

Voor ccnige weken besloot de Haar»
lemschc Handelsvereeniging de hier be*
staande Patroons-Vakvereenigingen als
onderafdeelingen tot haar toe tc laten.
De eerste is thans reeds toegetreden.
Het is de Haarlemsche Boekverkoo*
persvereeniging (afdeeling Haarlem van
den Nederlandschen Boekverkoopcrs»
bond).

De voorzitter dezer vereeniging, dc
heer A. van Weerden (Dir. N.V. Boekh.
De Erven Loosjes) krijgt daardoor auto*
matisch zitting in het bestuur der Haar*
lemschc Handelsverecniging en krijgt
dus ook zitting in de Middenstandscen»
tralc.

Het bestuur van dc Middenstandscen*
trale voegt daaraan toe:

Met andere Partoonsvakvereenigingen
worden ook reeds dergelijke bespre»
kingen gevoerd.

Wij verheugen ons hierover! Mogen
de vele hier bestaande Patroonsvak»
vereenïgingen haar belangen begrijpend
dit goede voorbeeld der boekhandela»
ren weldra volgen, opdat daardoor ook
dc georganiseerde Handeldrijvende en
Industrieele Middenstand van Haarlem
en omliggende gemeenten steeds meer
en meer in kracht, bcteekenis en auto*
riteit toeneme!

Zooals men weet, bestond in de R.K.
Middenstandsverceniging dc Vakorga*
nisatie al sedert lang.

Geautoriseerde vertaling naar het
Engelsch van
BARONES ORCZY.

51)

Hij strompelde naar beneden en
had de eigenaardige gewaarwording of
zijn haren overeind waren gaan staan.

Peter Abramovitch schonk zich zelf
nog een half glas cognac in, dronk het
met één teug leeg en smakte met zijn
lippen.

„Bah!" zei hij, terwij1! hij het glas
weer op tafel zette. „Ze is een eind*
je gaan wandelen, dat is alles".

„Maar waarom", antwoordde Jakob
op ruziczoekcrigcn toon, „zou ze om
■te gaan wandelen door het raam ge*
sprongen zijn, als ze veel' gemakkelij*
ker hierdoor had kunnen komen?

„Wat bedoel je? Door het raam ge*
sprongen? Wie is er door het raam ge*
sprongen?" i

„Gabrielle Bobrinsky zeg ik je toch"

„Hoe weet je dat?"

„Hoe ik dat weet? hoe ik dat
weet?" herhaalde Jakob Grossman, die
nijdig werd. en merkbaar zenuwachtig
was. „Ik heb toch oogeu ia m'-n hoofd,
Abramovttoh.?. Straks zul jc nog

beweren d'at ik het raam niet heb zien
openstaan en dat ik dit niet heb gevon*
den, aan een spijker er vlak buiten".

En Jakob hield hem een stukje goed
voor, blijkbaar door een uitstekende
spijker van een japon afgescheurd. Pe*
ter Abramovitch nam het lapje in zijn
hand en bekeek het aandachtig; toer,
legde hij deze stomme getuige zwij*
gend op zij. Met groote stappen liep
hij de gelagkamer door en holde de
wenteltrap op. Plij wilde zelf zien wat
er gebeurd was, want Jakob Gross*
man's verhaal klonk ongeloofelijk. Hij
liep de vliering over en keek uit het
raam. Er was een breede, modderige
weg onder het raam, die naar de bin*
nenplaats voerde; en daarachter was
een vervallen schutting die het terrein
van de herberg scheidde van dat van
het volgende huis. Het uitzicht uit het
kleine raam bracht hem niet dichter bij
d'e oplossing van het geheim. Hij zag
dc spijker, waaraan nog een paar dra*
den hingen, maar de modder op den
weg beneden was zoo hard bevroren
dat er geen voetsporen op te beken*
nen waren. Peter Abramovitch keerde
zich af van het raam en merkte toen
dat Jakob Grossman naast hem stond
met het lapje in zijn hand.

„Denk je dat het afkomstig is van
haar japon?" vroeg hij, terwijl hij op
het vodje wees.

„Wat kan het audcTS zijn?" vroeg
Jakob.

J;En wat ze fiaar japon gesohcurd

heeft toen ze uit het raam klom?"

,,Ik weet zeker dat ze uit het raam
geklommen is".

En Jakob Grossman dook in een
donkeren hoek van de vliering en haal*
de er een dik stuk touw uit.

„Dit touw", zei hij „hing nog uit
het raam".

„Dit touw? Dus ze heeft een touw
gebruikt", herhaalde de volkscommis*
sari's met gefronste wenkbrauwen
„om uit het raam te klimmen?"

„Dat heb ik toch voortdurend al ge*
zegd?" vroeg Grossman nijdig. „Ze
heeft dit stuk touw gevonden, er een
paar knoopen in gelegd, het vastge»
maakt om dien balk daar cn is er op die
manier uitgeklommen".

Peter Abramovitch keek naar den
balk boven zijn hoofd, alsof die de op*
lossing van het geheim moest brengen,
en zei peinzend:

„Waarom zcu ze zoo gegaan zijn in
plaats van d'oor dc deur?"

„Misschien kun je zelf die vraag be*
antwoorden. Pet-er Abramovitch", ant*
woordde Grossman droogjes. „Ik
kan het niet".

De commissaris zweeg een oogen*
blik. en keek met zijn kleine wreede
oogen naar het gezicht van den herber*
gier, alsof hij diens gedachte wilde ra*
den. Jakob was ab een zak neergevaL
len op de kruk met drie pooten cn
staarde mismoedig voor zich uit. Stan*
ko daarentegen pijnigde voortdurend
zijn hersens af. NVat kon deze geheim*

zinnige vlucht beteekenen, hoe kon ze
het wagen zonder pas te reizen? en de
zaak met die juweelen ging juist zoo
goed.

„Enfin", gmg hij na een oogenblik
voort met een zucht van voldoening
„een ding is zeker ze kan niet ver
komen zonder pas en ze heeft geen
toestemming om tc reizen, cn geen iden
titeitspapieren".

Maar deze verklaring had niet de
verlangde uitwerking op Jakob Gross*
man's somberheid. Hij bleef in zijn ge»
peins verzonken en mompelde alleen
op droevigen toon:

„Die schurk van een André Ivano»
vitch verkoopt wel een spoorkaartje
aan iemand zonder pas, wanneer ze
hem een paar roebels geven om zijn
mond dicht te houden".

„Laten we desnoods aannemen dat
ze tot Kharkoff gekomen is", redeneer*
dc Peter Abramovitoh. „Verder brengt
ze het zeker niet. De volkscommissa*
ris in Kharkoff kameraad Brussin
laat zich niet met een paar roebels om*
koopen. Hij wil veel te graag de „bour*
geois", dwars zitten. En hij wil vooru-'t
komen en tc Moskou een goed figuur
slaan. „Neen, neen", ging hij hoofd*
schuddend voort. „Brussin kun je
niet zoo gemakkelijk omkoopon. Pas»
sen, identiteitspapieren, alles gaat door
zijn handen. En hij kan geen toestem*
ming tot reizen geven wanneer de pas
en dc identiteitspapieren niet in orde
zijn",

„Maar", viel Jakob Grossman hem
in de rede, „haar pas en papieren zijn
in orde. Ze had ze immers toen ze hier
kwam".

„Dat is zoo", zei Peter Abramovitch
met een veelbeteekenenden knipoog,
„maar die heb ik haar gisteren a'lle»
maal bij mij laten afgeven.".

Dit was bemoedigend bedoeld, maar
Jakob reageerde niet anders op dit goc*
de nieuws dan met een somber „01"

„Wat bedoel je met 01"? vroeg Pc*
ter Abramovitch.

„Ik bedoel", antwoordde Jakob op
droevigen toon „dat zij ergens heen
gegaan is waar ze geen passen of reis*
vergunning noodig heeft".

Dc volkscommissaris fronste de wenk
brauwen.

,3odoel vroeg hij veelbctec*

kenend.

„Ja".

„Maar..-."*

„Je wou weten wat ik cr van 'dacht.
Peter Abramovitch? Ik denk Jat ze
ons gisteravond heeft hooren praten en
dat ze krankzinnig geworden is en
zich van kant heeft gemaakt toen ze
hoorde dat haar man dood was".

Hij stond op cn schudde zich heen
en weer als een hond. Nu hij zijn vrees
onder woorden gebracht had voelde hij
zich beter en kon hij ziin kameraad
weer aankijken. Het kon hem blijkbaar
niets schelen of Gabrielle Bobrinsky
zich van kan-t had gemaakt of niet Dc
■dood dc dood yan andere mensohem

hinderde deze kameraden niet. Maar
Jakob Grossman was bang dat cr nu
niets van dat zaakje met de juweelen
zou komen. Peter Abramovitch begreep
wat hij dacht en probeerde hem gerust
te stellen.

„En nu zal ik jc eens wat vertellen,
Jakob Grossman", zei hij, „ik geloof
cr niets van dat die vrouw zelfmoord
gepleegd heeft Ik geloof dat zo gepro»
beerd heeft om mij voor den gek tc
houden, en voor mij in Kharkoff heeft
willen zijn. Waarschijnlijk heeft ze, net
als jij zegt, dien schurk André Ivano»
vitch met een paar roebels omgekocht
en is vanmorgen net den trein van vijf
uur vertrokken. Wacht maar tot :k
André Ivanovitch tc pakken krijg. Mis»
schien wou ze alleen maar zelf eerst
met dien Zweed praten, om tc probce*
ren hoe ze mij samen kunnen bcdric*
gen: misschien cok had zc ccn ander
doel. Maar in ieder geval", ging hij
.met een wrecden glimlach voort: „zal
zc wel merken dat die vlucht hanr
geen goed heeft gedaan. Tenzij dc con*
troleur aan het station in Kharkoff een
groote ezel is geweest, zal Gabrielle
Bobrinsky wel merken dat ze zonder
pas het station zelfs niet uitkomt, en
zelfs als ze er vanochtend tusschcndoor
geslipt is, kan ze dc stad toch niet weer
uit. Waar is je telefoon, Jakob Gross*
man?" vroeg hij plotseling.

(Wordt vervolgd.)