Haarlem's Dagblad | 1927 | 30 april 1927 | pagina 15

Pi?' -

HAARLEM'S DAGBLAD

ALLERLEI UIT VELSEN

FEUILLETON

DE3033INSKY-JUWEELEN

STADSNIEUWS.

FLITSEN

ZATERDAG 30 APRIL 1927 VIJFDE BLAD

Een Koninkrijk voor een speeltuin. Tunnelmisère.
De Engelmundusweg.

Twee vericcersongevaTlen met doode»
lijken afloop 'b.nnen twee weken!
Tweemaal een kinderleven, waarvoor
Jieel de toekomst nog open, lag, af ge*
broken, even plotseling als tragisch.
Gezond en wel verlieten d-e kinderen
dc ouderlijke woning. Ontzield, ver»
ininkt komen ze er weer in terug. Een
derde ongeluk in dezelfde periode liep
gelukkig nog goed af.

Deze noodlottige gebeurtenissen
Ib.nnen zulk een kort tijdsbestek stem»
men tot nadenken. Vele ouders zien
•hun kinderen met angst en vrees in
het hart het huis uitgaan. De straat is
voor niemand meer veilig, in het
minst voor kinderen. Alles rent en
vliegt naar het doel. Eén onachtzaam»
heid, één onvoorzichtigheid en het -is
gebeurd.

En steeds grooter wordt het gevaar
Want het verkeer neemt toe en de
veilige speelplaatsen verdwijnen. Kijk
eens rond in IJmuiden. Hanenland.
Koeienland, de Ratels, de gronden
nabij don Watertoren, alles is of wordt
bebouwd. 'De jeugd wordt steeds meer
en meer teruggedrongen op de drukke
straten; geen vierkante Meter blijft er
meer over. waar ze veilig kan stoeien
en springen. Probeert eens met uw
zoon een partijtje voetbal, of gaat eens
met uw jongens een Woensdagmiddag
vlieger oplaten. Het zal u niet lukken.

Een voetbal op straatverlboden.

Een vlieger in dc luchtonmogelijk.

sedert de lucht is doorweven met een
net van draden, waarin d-e hoogvlie»
gers gevangen worden als een vlieg in
een spinneweb.

De baldadigheid der jeugd, die niet
uit eigen wil, maaT noodgedwongen
,<straat"*jeugd is geworden, neemt
toe. Kan het anders? Er blijft den
kinderen zoo langzamerhand geen
ander vermaak over dan deurtjebellen
en ruitentikken. Met het verdwijnen
van speelterreinen neemt de baldadig*
he'd toe. nemen ook de verkeerson*
gevallen toe.

Er is in IJmuiden nergens meer
behoefte aan, dan aan een speelter*
rein, of beter gezegd aan een, kinder*
speelplaats. Een goede 10 jaar gele*
den heeft IJmuiden een prachtige®
speeltuin gehad, een stichting van de
Turn vereenig'ng jIJmuidun.". Alles
was er aanwezig om de jeugd op een
aangename manier bezig te houden.
De oorlog heeft een eind gemaakt aan
deze nuttige instelling. De schommels
en de wipplanken verdwenen, om
plaats te maken voor de kampeerten*
ten der soldaten. Na den oorlog ver»
dwenen wel de tenten, maar de schom»
meis en de wipplanken kwamen met
•terug. E)n het terrein werd bestemd
•voor andere doeleinden.

Men is allicht geneigd te zeggen,
dat er geen terrein meer te vinden is
voor -dat doel. Maar hebben we dan
onze du.ncn niet? Een mooier terrein
is haast niet denkbaar. Daar kunnen
■de kinderen,, ver van het drukke straat*
gewoel klimmen cn springen, daar kun*
•non ze hun tenten bouwen, daar zijn
.geen telefoondraden, die de vliegers
tegenhouden op 'hun weg naar hoogcre
sfeeren. Daar zijn de bergtoppen van
de Alpen, de d.chte bosschen, waar
Roodkapje den wolf ontmoette, kort*
om daar is alles wat een kind nood'g
heeft voor het rijk van zijn verbeel»
ding.

Het duinterrein langs den zelfkant
van IJmuiden is particulier eigendom
Maar het dient nergens voor. Voor
bouwterrein komt het voorloopig nog
niet in aanmerking en te jagen is er
ook niets meer want de konijntjes
he'bben zich, uit vrees voor hun aarts»
vijand, den mensch teruggetrokken
naar veiliger schuilplaatsen.

Als de gemeente of de een of an*
dere vereeniging een stuk duingrond
voor dit doel zou kunnen krijgen, dan
was de zaak spoedig voor elkaar. Want
de natuurlijke gesteldheid van het
terreto maakt veel overbodig, wat op
een egaal terrein onmisbaar is. Veel
geld is er dus niet voor noodlg. En
voor wat er noodlg is, zullen vele
ouders zeker gaarne het hunne bijdra»
gen.

Want de zekerheid, dat hunne kin*
deren veilig .geborgen zijn, is wel een
opoffering waard.

Er zijn in onze gemeente een paar
straten, waar een voetganger zich
nooit op z'n gemak gevoelt. Een
daarvan is de Stationsweg, of liever
een deel ervan, n.l. dat gelegen is tus*
schen den Oostel.jken tunnel en de
Willebrordstraaf. Een smalle rijweg,
trottoirs zoo smal, dat een normaal
mensch moeite heeft er z'n evenwicht
te bewaren en je haast wel een koord*
danser of boegsprietlooper van pro»
fessie moet zijn om er niet af te vallen
En daarbij komt dan nog. dat deze
weg is ingesloten door de muren van
tunnels en door de steenen ballustra»
des van de terrassen voor de hulzen
langs het overige deel van den weg.
zoodat als er eens het een of andere
voertuig tegen de trottoirband rijdt
je moet oppassen, wil je niet als kur»
kezak tusschen voertuig en muur wor*
den gebruikt. Sportkarren en kinder»
wagens zijn aangewezen op den rijweg,
die af en toe zeer druk kan zijn. Als
een paar voertuigen elkaar moeten,
passeeren uitkijken de boodschap.

Als we ons niet vergissen heeft er
eenlge jaren geleden al eens een brief»
wisseling plaats gehad tusschen bet
gemeentebestuur en de directie der
Spoorwegen over dezen, tunnel, ten
einde verbetering in den toestand te
verkrijgen. De spoorwegdirectie heeft
er geen belang bij dat de tunnels ver*
breed worden, integendeel, en der hal»
ve zal de gemeente heel diep in den.
bu'del moeten tasten als zij de situatie
daar wil verbeteren. En toch is het
hard noodlg. 'De tunnels moesten m:n»
stens tweemaal zoo breed zijn als
thans. Wij zullen hopen, dat het ge»
•meentebestuur het riet bij die eerste
poging zal laten en zijn volle aan*
dacht op deze zaak gevestigd 'houdt

In de laatste zitting van het vorige
jaar, nu op den dag af vier maanden
geleden, besloot de raad tot 'bestrating
en rioleerlng van, den Engelmundus»
weg. Aan dit besluit was een jarenlange
lijdensgeschiedenis voorafgegaan, in
hoofdzaak omdat men het met de
eigenaars van den langs den weg staan*
de woningen en van de aangrenzende
terreinen r.iet eens kon werden. Wij
hebben deze zaak destijds uitvoerig
beschreven, zoodat wij kunnen vol*
staan met er aan te herinneren, dat
de bedoelde eigenaars zich ten slotte
'bereid verklaarden om pondspondsge*
wijze in de kosten bij te dragen. Ein*
del ijk zou dan een einde komen aan
den treurigen toestand. Dc bewoners
ju'chten. welk gejuich -inmiddels door
een huur verhooging van 50 ets. per
week werd gevolgd, want m Maart
sloegen de eigenaars de huren op. Dc
eigenaars op hun beurt zooal niet al»
Ien, dan toch de meesten hebben hun
bijdrage in de gemeentekas gestort.
Maar bestrating en rioleering laten
nog steeds op zich wachten. De schuld
ligt echter niet bij de gemeente, tenzij
men haar de wijze, waarop de over»
eenkomst met de eigenaars werd ge
sloten, als schuld aan de vertraging
der uitvoering wil aanrekenen. Dc
voorloop'ge collectieve overeenkomst
die later met hoofde!:;ke contracten
zou worden bevestigd, brengt de ge*
meente thans in moeilijkheden. Want
nu het puntje bij he* paaltje komt is
één der betrokkenen weigerachtig, het
deFnitieve contract te teekenen! Be*
doelde eigenaar, die een goede dui»
zend gulden in de kosten zou moeten
bijdragen, ziet nu maar l:ever van deze
verplichtingen af Wij willen niet be*
weren, dat de zaak weer even ver is
als voorheen. Maar ongetwijfeld zul»
len er weer langdurige onder har de»
lingen noodlg zijn om tot een resultaat
te komen. Het is ons bekend dat het
gemeentebestuur zeer tegemoetkomend
tegenover bedoelden e'genaar is opgc»
treden. A bout seigneur tout hon*
neur.

S. B.

NOEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel.

HANDELSHUIS HET CENTRUM

NTFUWE GEACHT 78 HAARLEM

BETALING OOK IN OVERLEG

NOODZAKELIJK.

Op het congres van den Nationalen
Vrouwenraad, dat tc Deventer plaats
vindt, heelt Mr. J. Bieren de Haan uit
liiocmendaal gerapporteerd over het
bevolkingsvraagstuk. Hij deed dit naar
aanleiding van ccn juist verschenen
rapport van ccn commissie, tot bcstu*
deering van dit vraagstuk door den
Nationalen Vrouwenraad ingesteld. On»
,nks geleidelijke daling van het ge»
boortecijfer sinds dc zeventiger jaren
van de vorige eeuw kon het saldo van
de geboorte boven de sterfte steeds
toenemen.

Dank zij een nog veel sterker daling
van het sterftecijfer met een geboorte»
cijfer, dat van boven de 36 per 1000 in
de zeventiger jaren terug is gcloopen
tot beneden de 24 thans, staat ons land
nog bovenaan in de rij der landen, waar
m:e het in cultureel opzicht vergeleken
kan worden. Het sterftecijfer in ons
land is het laagst ter wereld. Het saldo
van de geboorte boven de sterfte, dat
in de jaren 1920'21 een toppunt van
16.3 per 1000 der bevolking bereikt, is
sindscken teruggeloopcn tot 14 per 1000
in 1926.

Spr. concludeerde, dat het de groot»
ste moeite zou zijn, voor de nog steeds
toenemende duizendtallen van werkzoe*
kenden loonende werkgelegenheid te
blijven vinden. Deze loonende werkge*
Icger.heid zal vooral in de transportbc»
drijven moeten gevonden worden. Men
zal steeds meer arbeidsproducten moe»
ten exporteeren om de voor ons on»
misbare import van vuedstl en grond»
stoffen te kunnen betalen. Harder wcr*
ken en eenvoudiger levenspeil, meer in
c-vcreenstemm'ng met dc ons omliggen*
de ianden, zullen noodzakelijk zijn.

Dufiuit.e-f zijn deze vraagstukken
slechts mitrnationaal op te lossen. Het
bcarootingsvraagstuk is een internatio*
naai probleem. Het gehcele maatschap»
pelijke leven wordt door de geweldige
bevoikingstoeneming gedwongen slechts
tot verdere organisecring, mcchanisee*
ring en rationaliseering. Ongemerkt
groeit de uiterlijke gebondenheid van
het individu.

Hiertegenover staat een losser worden
van lal van innerlijke banden. Het ge»
oei van gemeenschap, van kerkelijk
gezag, van een voor allen geldende mo=
raai, kan de massa niet meer binden.
Hier dreigt bandeloosheid, wancultuur.
Maar hiertegenover staat ook iets als
een nieuwe renaissance, een ontvluch*
ting van uiterlijke gebondenheid in een
innerlijke vrijheid.

Wanneer zoo. aldus spr., tegenover
de ontbindende krachten, die ccn sterke
bevolkingsvermeerdering in zich draagt
de opbouwende kracht van mensch en
maatschappij naar voren komen, be*
hoeft een komende Cultuur, hoewel na*
tuurl'ijk geheel anders, toch in geen en*
kei opzicht van minder waarde te zijn
dan wat voorbij ging.

Nadat an-ej. Mr. E. C. van- Dorp rich
bü de conclusies van het rapport had
aangesloten, werd door de vergadc*
ring vau den Nationalen Vrouwen*
raad dit rapport met applaus aangeno*
men.

DE STORTINGS. EN
OPHAALDIENST.

DE SCHOTFNSCHE BELASTING
BETALERS THANS BIJ HAARLEM.

Een omzer correspondenten te Scho*
ten schrijft het volgende;

„Het aantal deelnemers aan den
Schotensche® Ophaal* en Stortings*
dienst is in verhouding tot de belas*
tingbetalende inwoners, zeer groot.
Het hoofd en de ambtenaren van dezen
•dienst, 'hebben moeite noch tijd ge*
spaard, om hei aantal deelnemers
steeds op tc voeren. Nu is door het
waarnemend hoofd van den Haarlem*
schen Ophaal* en Storingsdienst aan
de Schotensche deelnemers een circu*
laire gezonden, waarbij word't bekend
gemaakt, dat de Schotensche dienst
per 1 Mei wordt ondergebracht bij
de-n Haarlcmschen dienst. 'De Schoten*
sche Ophaal* en Storingsdienst houdt
dus op te bestaan. Het zal de tegen*
woord;ge deelnemers te Schoten wel
volkomen koud laten, of deze dienst
geleid wordt door Haarlcmsche of
Schotensche ambtenaren en het over*
gaan naar den Haarlemschcn dienst zal
daarom wel aller instemming of goed»
keuring hebben. Maar de Schotenaren
die deelnemer wensohen tc blijven,
moeten zich tusschen 1 en 10 Mei a s.
vervoegen op daarvoor vastgestelde

VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. P84

DE BADMANTEL

Je merkt, dat een koude wind is opgc»
stoken cn je kunt beter hot raam slui*
ten

je tast huiverende naar je badmantel

kunt de armsgaten niet vinden en merW
dat je bij vergissing een badhanddoek
hebt genomen

tast in de duisternis opnieuw naar den
badmantel

vindt hem, trekt en ont'dckt. dat je
ditmaal een sprei te pakken hebt

doet het nu grondig cn vindt den bad*
mantel

v

stopt er een arm in, maar faalt met de
andere, daar het koord om een bedde*
poot gekronkeld is

besluit om de situatie te laten zooals
zc was.

(Nadruk verboden.)

Geautoriseerde vertaling naar het
Enge!scb van
BARONES «iRCZY

57)

M^ar toen hij zag dat Kilts nijdig
keek en Bill weer op het punt stond om
uit te vallen, hield hij op met lachen
en sloeg beide mannen vriendschappe*
lijk op den schouder. „Even goede
vrienden, hè, kameraads?" voegde hij
er bij. Zijn ondervinding was dat een
dergelijk gebaar van zulk een gewioh»
tig personage als hij zijn kameraden
altijd in een beter humeur bracht, maar
in dit geval schenen noch de Sohot,
noch de Engclschman eenigszins on»
der den indruk te zijn van de eer, die
hen te beurt viel.

..Vertel ons liever eens", merkte Bill
kaïm op „boe het met de zaken
staat? Prinses Bobrinsky is natuurlijk
aangekomen?"

„Neen", antwoordde de commissaris
droogjes. ..Dat is ze niet".

..Wat?" De uitroep klonk gelijktijdig.
Kilts liet zijn mes en zijn vork met veel
Jrwaai, op zijn bord vallen en het glas

wyn dat Bill in zijn hand hield knapte
bij den steel af.

„Je maakt grapjes, vriend Stanks", zei
hij langzaam.

„Heelemaal niet**, antwoordde de
commissaris. „Ik zeg je dat de vrouw-
niet aangekomen is".

„En Paul ook niet?" vroeg Kilts.

„Paul natuurlijk ook niet".

„Maar hoe kan dat?" vroeg Bill.

Pclcr Abramovitch haalde zijn schou»
d rs op. „Ik had gehooptl" zei hij
„dat jullie mij dat zou kunnen vertel*
len".

„Hoe zouden wij dat weten?"

„Jullie hebt Paul toch onderweg ont*
moet?"

„Ja te Weencn."

„En wat heb je toen met hem afge»
sproken?"

„Dat hij met den sneltrein naar
Warsawa zou gaan en dan naar Koursk
n dat wij over Lwow zouden reizen en
hier vier=en*'wintig uur na hem zou*
den aankomen".

Peter Abramovitch haalde zijn schou*
ders op.

„Al'rmaal ter wille van het meisje
zeker?"

.Het doet er niet toe waarom", zei
Bill met een vloek. „Zoo was deaf»
spraak. We dachten dat de heele zaak
afgehandeld en in orde zou zijn tegen
den tijd dat wij hier aankwamen".

»Zija ze m de grens opgehouden?"

HET BEVOLKINGS-
VRAAGSTUK.

HARDER WERKEN EN
EENVOUDIGER LEVENSPEIL

vroeg Kilts.

..Dat is onmogelijk", antwoordde de
commissaris. „Paul kent alle amibtena*
ren aan weerszijden van de grens, en
k ook. Alles was afgesproken. Ze zou»
•!en zonder cenig oponthoud kunnen
doorreizen".

„Is er misschien een ongeluk gebeurd
waardoor de loop van de treinen ge»
stoord is?" opperde Kilts.

..Het is mogelijk. Ik heb er mij gis*
teren eigenlijk niet druk over gemaakt,
omdat ik dacht dat jullie alles afgespro»
ken had. Nu zal ik maar naar een
naar plaatsen onderweg tclcgrafeeren.
We zullen er gauw genoeg achter ko*
men wat er gebeurd is".

Bill en Kilts bleven zwijgen. Men»
schen die zelf gemakkclük leugens ver»
'ellen staan oMc pauw klaar met hun
achterdocht. M'sschien zat Je corrmv's*
«aris hen maar wat voor te liegen. Niet
dat Bill en Ki'fs bang waren, dat
Stsnko probeerde hen hun aandeel in
■'e juv.-fe!en»affaire afhand-'g tc maken.
Hoewel het een flink zaakje was. zou»
den er 'n de naaste toekomst misschien
-og wel betere komen, cn als die Rus»
sen hen nu bedrogen, zouden ze ge»
sehrant worden uit de groote interna*
tionale d'evnnbende. Neen. neen. het
/Ou niet in hun voordeel zi'n om hun
Fngelsche kameraden tc bedriegen. Ten
minste, zoo dacht K'lts er over. die een
Schot, en daarom heel voorzichtig, ter*

ure-a ten kantore van den Haarlem»
schen dienst aan de Jacobijnestraat.
Men kan dat dus niet eens schriftelijk
doen!

Velen van dc tegenwoordige deel»
nemers zijn er weinig -mee ingenomen
dat een extra reisje zal moeten wor»
den gemaakt naar de Jacobijnestraat.
uitslu.tend om te gaan vertellen, dat
men wenscht te blijven hetgeen men
reeds lang is. En velen zuilen daar
feestelijk voor bedanken!

Waarom zoo vraagt men zich af
is deze formaliteit noodlg? Hadden
de geldophalers niet even goed ver*
klaringsbiljetten kunnen laten invul»
len door de deelnemers, dat men deel»
nemer wenscht te blijven? Nu zullen
door deze formaliteit zeker velen op»
houden deelnemer te zijn-

Men zij voorzichtig met uitbreid-mg
van bureaucratische® rompslomp. Dc
bevolking is daarvan niet ged'end. Een
met zorg opgebouwde populaire dienst
als de Schotensche Ophaal» en Stor»
tingsdienst moet ook met groote zorg
worden overgebracht naar den Haar»
Icmschen Men moet al het mogelijke
doen om het groote aantal deelnemers
te behouden. En da^ lijkt de gekozen
formaliteit daaraan niet bijzonder be»
vordcrlijk.

Tot zoover onze correspondent.

We hebben die klacht aan het
waarnemend hoofd van den Haarlem»
schen Ophaal» en Stortingsdienst over»
gebracht. Deze deelde ons mede. dat
de circulaire aan de Schotenaren ge»
zonden was. omdat het Schotensche
systeem eenigszins van 'het Haarlem»
sche afweek. Te Haarlem is in over»
leg met de belanghebbenden vastgc»
steld, dat -iedere deelnemer een vast
bedrag per week of per maand beta»
len zou. Dc Schotensche dienst li-ct de
deelnemers meer vrij; deze hield er
niet zoo streng de hand aan. Het was
dus gcwcnscht, dat het geschoolde
personeel met dc belanghebbenden
praat; dat kan niet aan de geldop»
halcrs worden overgelaten. De Haar»
Icmsche dienst heeft het de mcnschen
juist zoo gemakkelijk mogelijk ge»
maakt, want 'in de circulaire wordt
medegedeeld, dat hot Haarlcmsche
kantoor tot 10 Mei toe 's morgens,
's middags en ook 's avonds voor dit
doel is opengesteld. Ook in Haarlem
wil men de-n dienst zoo populair mo»
gelijk maken, zei het waarnemend
hoofd; men moet zich in dezen over»
g&ngstijd alleen even aanpassen.

wijl Bill's gcdachtcngang meer was. dat
hij wel eens zou willen zien dat zoo'n
vreemdeling hem probeerde te bedot»
ten.

En Kilts en Bill bleven allebei nijdig
/wijgen, terwijl Peter Abramovitch
door ging met praten. Hij vatte het ge*
val heel licht op. Kleine spoorwegon
gelukken, beweerde hij. kwamen in Rus*
-nd vaak voor. De spoorlijnen waren
helaas in zeer slechten toestand. Er ge*
beurde nooit iets ernstigs, maar de pas»
sagiers werden er door opgehouden,
zelfs wel eens ccn paar dagen, totdat
dc baan weer in zooverre hersteld was
dat de trein door kon rijden.

Hij praatte zooveel en zoo opgewekt,
hij vulde hun glazen zoo dikwijls, en
met zulken uitstekenden wijn, dat Kilts
eindelijk zijn sombere stemming te bo»
ven scheen te komen en het gesprek
meer nlgumeen werd. Bill bleef evenwel
stug. Hij was al een beetje minder op»
gewekt geweest gedurende het laatste
deel van hun reis, nadat ze uit Wee*
ncn vertrokken waren, en Kilts had af
cn toe zelf moeite gehad om niet boos
on hem te worden. Af en toe gromde
Bill als een nijdige hond en snauwde
zijn kameraad af. Kilts voelde er niets
voor om ruzie met een van die Russen
te krijgen. Die zaak met de juweelcr
zou toch al moeilnk genoeg zijn. ook al
bleven ze allemaal goede vrienden. Als
ze nu onder elkaar oneenigheid kregen

DE „DOBBELSTEENEN".

OPMETINGEN DOOR
M. T. S.-LEERLINGEN.

Vrijdagmorgen ongeveer 10 uur bij
de Groote Houtbrug. De ..dobbel»
steenen" staan er nog, maar binnen»
kort zullen ze er niet meer staan.
Eenige M. T. S.'ers waren druk bezig
opmet'n-gcn te doen Met ladders cn
trappen werden de gebouwtjes be»
klommen om met den duimstok be»
werkt te worden. Elk jaar laat de af*
deeling Bouwkunde van de M T.S. op»
metingen doen aan eenlge gebouwen,
als oefening voor de leerlingen van
het laatste studiejaar. Een prijzens»
waardig systeem, Zou ooit de bouw»
stijl uit den tijd van architect Suys
weer zóó in ecre komen dat men de
gebouwtjes zou willen reconstrueeren.
dan hebben de M T.S.'ers de mogelijk»
hcid daartoe geschapen. Nauwkeurig
werden door hen de maten en ver»
houdingen, zoowel van het uit» als het
inwendige der huisjes op papier vast*
gelegd. Zjj waren daartoe in staat ge»
stcld door de welwillendheid van den
heer J. V. Munsterman, inspecteur bij
Openbare Werken, die belast is met
het toezicht op en het onderhoud van
gemeen'tegebouwen. Onder zijn des*
kundige leiding werd het dak van een-
der hu'sjes -de vroegere noodwoning
beklommen; hier gaf hij duidelijke
en leerzame uiteenzetting van de toe»
passing van lood bij de daken van
oude gebouwen.

Van het dak heeft men een goed
gezicht op de verkeersproblemen aan
den voet van de huisjes, die oorzaak
zijn van hun val.

Het was een leerzame excursie voor
dc leerlingen en tegelijk een van cu-1*
tuur»historischc waarde.

FEESTAVOND H. K. B.

Een zet van licht, feeërieke kleur*
schakeeringen, in dans doorecnwiiemc*
lende mcnschen, rhvthme. geweldige
rhythme. niets dan rhythmc, van nim»
mcr zwijgende dansmuziek, automatisch
getrap van honderden voeten bij dc
kijkenden aan dc kanten, charlestonncn-
de beenen bij de dansenden op den glad*
den parketvloer; dat alles Donderdag*
avond in het gebouw van den Haar*
lemschen Kegelbond. Even komt er
rust, maar de gestopte trompet uit
Stocckcn's jazz=band beft den strijd*
kreet alweer aan, en meegesleurd wor*
den de dansers weer, zij moeien draaien
onder fantastische lampions en papie=

wist je heelemaal niet waar je aan toe
was. En Bill zag er zoo verschrikkelijk
verontwaardigd uit

Gelukkig dronk hij nog al aardig wat
wijn, en later, na een kopje heerlijke
koffie en een paar lekkere likeurtjes,
werd hij wat opgewekter, en het maal
eindigde zonder verdere onaangenaam*
heden. Toen de commissaris voorstel*
dc dat ze naar de herberg zouden wan*
delen om Jakob Grossman en de an*
deren tc spreken, was Bill dadelijk be*
rcid.

XXXII.

Toen Litta de drie mannen had zien
verdwijnen zette ze haar hoed op, nam
haar bontmantel over haaT arm. en ging
naar beneden. Ze was van plan om iets
te gaan doen. Wat? dat wist ze niet.
maar nu had ze vasten grond onder de
voeten, in plaats van een schommelen*
den trein; en in het dorp of de stad of
wat het ook was, waren menschen
levende, ademende menschelijke wc»
zens. en Litta zou probeeren om daar
iemand te vinden, die haar helpen kon.

De lange smalle gang was erg don*
ker. Er kwam alleen maar licht in door
een raam in het bovengedeelte van de
voordeur. d:e heelemaal aan het eind
was. Met een klein houten trapje kwam
men van de voordeur af in den tuin en
op dc hoogte van dc ramen van dc

ren rozen. Als Stoecken's viool ophoudt,
zijn slagwerk niet meer ratelt, dc tiom»
pet haat laatste zucht gesln iKt heeft,
barst uit een anderen hock van de zaal
een zee van geluid los. uitgestooten
door drie harmonica's van ic „Huppy
Band", begeleid door een daverend slag*
werk, en geleid door den heer E. Paap.
Een oogenblik later is de storm weer
bedaard, en wiegt men zich in walsmaat
op de liefelijke tonen van dc trillende
metalen plaatjes, die de harmonica in
haar innerlijk verbergt

Dat was de feestavond van den Haar*
lemschen Kegelbond, die tot twee uur
duurde, en waar iedereen zich amu»
sccrdc.

WEEZEN VAN
MOBILISATIE-SLACHT
OFFERS.

EEN NATIONALE VERLOTING

Hier ter stede heeft ach. evenals in
verschillende andere gTOOte stcd.n van
het land een commissie van aanbeve*
ling gevormd ter bevordering van het
welslagen van de groote Nationale Ver»
loting, die gehouden wordt speciaal ten
bate van de weezen van dc Mobilisatie»
slachtoffers.

Een aantal vooraanstaande personen
van verschillende richting verklaarden
zich bereid in bedoeld comité ritting
tc ney.cn. t.w. de volgende dames cn
'hccrcn: C. Maarschalk. Burgemeester
van Haarlem; Mr. A. Bruch. Wethouder
van Haarlem. A. G Boes, Raadslid van
Haarlem; Mevr. .T. Cohen Tervaart
Koch, Pres afd. Haarlem Vereen. Ned.
Huisvrouwen: Ir. Ch. G. Cramer, Lid
van de 2e Kamer; Mevr. Delbacre—
Jiskoot; Ds. D. Drijver, Luth. Prcd.;
Mr. J. N. J. E- Hccrkcns Thijssen, Wet»
houder van Haarlem. Ds. Hacntjes,
Rem. Prcd. Ds. C. B Hylkema, Doops»
gcz. Prcd Dr. L. C. Kersbergen; Dr.
A. A. G. Land; Mevr. N. Levenkamp
Planten; M. A. Rcinalda, Wethouder
van Haarlem. Mr M. Slingcnbcrg. Wet*
houder van Haarlom. Ds. Trouw. Vrijz.
Herv. Prcd.; Mr. P. Tidcman; Mr. Th.
A. Wcssrra, Seer. Gem. Haarlem.

Het ligt in de. bedoeling a s. 4 Mei ee®
aigcmccne lotchdng te organisecrcn.

Op alien, die het doel sympathiek
zijn. zal een beroep worden gedaan
deze schitterend te doen slagen. Reeds
nu wordert dames en hccrcn verzocht,
die genegen zijn hun medewerking to
vcrlecncn, door ccn aantal loten te ver»
koopen. zich op i'e geven bij mevr Co»
hen TcrvaertKoch. Adriaan Stoop*
plein 2. tel. 11708. of den heer J. Roza
Frons Halsstraat 13, Tel. 13400.

benedenverdieping liep er een houten
balkon om het hccle huis been.

Het was buitengewoon stil in huis.
Litta wist, dat de drie mannen waren
uitgegaan en ze verwachtte dat ze de
dikke, sombere huishoudster wel ergens
zien zou. Rechts en links van dc gang
was een deur. De rechterdcur .stond
aan. Gedreven door haar nieuwsgierig»
hcid legde Litta huar mantel een ooqen»*
blik neer en ging eens kijken. Ze duw*
de dc deur nog verder open cn bevond
zich toen in wat blijkbaar een eetka*
mcr was. Op de tafel in het midden la*
gen overblijfselen van een maaltijd:
leege flesschen. half leege glazen, eind»
jes sigaar. De kamer rook naar tabak
cn etensluchtjes. Met haar aangeboren
neiging voor frissche lucht liep Litta
dadelijk naar het raam. met het doel
dat open te zetten. Terwijl ze er mee
bezig was. hoorde ze een stem: ..Nata»
lia, ben jy daar?" en even later werd
er een deur aan haar rechterhand, die
blijkbaar weer op een andere kamer
uitkwam, open gegooid, en verscheen
er een man op den drempcL

..Natalia!" riep hij ongeduldig uit.
.Wat drommel

Maar de woorden bleven in zijn keel
steken. Bliksemsnel had Litta zich bij
het geluid van zijn stem omgedraaid,
en riep verbaasd:

„Paul Serginon

(Wordt vervolgd).