Haarlem's Dagblad | 1927 | 18 juni 1927 | pagina 9

HAARLEM'S DAGBLAD

Klooster-

balsem en
de Zomer

ZATERDAG 18 JUNI 1927

DERDE BLAD

STADSNIEUWS.

STEDELIJK STORMRAMPCOMITé 1927 HAARLEM

De groote collecte op Maandag 20 Juni.

WAT OVERBLEEF.

In ons nummer van Zaten»" ig 4 Juni
werd bovenstaande afbeelding afge»
■drukt bij de derde lijst van onze inza»
meling voor de slachtoffers van de
stormramp in den Achterhoek. Ook
thans drukken wij dit veelzeggende
plaatje weer af, nu wij nog eens een
extra warm beroep doen op den liefs,
dadigheidszin onzer lezers ter gelegen»
beid van de groote collecte, die Maan,
dag 20 Juni door het Stedelijk Storm»
Tamp=Comité 1927 Haarlem voor de
slachtoffers wordt gehouden.

Nietwaar, zooals in het arme zwaar*
getroffen gezin op bovenstaande af»
beelding is het met heel veel andere
gezinnen in het geteisterde gebied ge»
steld. Velen hebben, behalve hun huis»
raad, ook hun huisje, waar ze mis»
schien jaren en jaren voor gewerkt heb
ben, verloren; weggevaagd door de ver»
nielende kracht van den cycloon.

En dat in een paar minuten!

O ja, wij weten het wel, er is al veel
voor deze zwaarbeproefden gegeven.
Daarvan getuigt trouwens onze eigen
inzameling, die al naar de achtduizend
gulden toe loopt. Maar er moet ook zoo
oneindig veel smart gestild en nood ge»
ïenigd worden van menschep, die niet
slechter en beter zijn, dan wij en gij;
'die alleen door het ondoorgrondelijke
ftöeyal-'getroffen werden; hetzelfde toe»
val, dat de overige deelen van ons land,
dus ook onze mooie omgeving, spaar»
de. Laat men bedenken, dat een even»
'tueele volgende natuurramp ook óns
kan treffen en wat zouden wij dan op
onze beurt verheugd zijn als we de
hulp mochten ontvangen, die we van
Onoode hadden.

Daarom; geeft met een blij

hart en met een milde
hand, ook als gij reeds geofferd
mocht hebben. Elke gift, hoe klein ook,
is welkom. Het moedigt de 160 eollee»
tanten (hoofdzakelijk dames), die zich
geheel belangeloos voor dit uiterst ver»
moeiende werk hebben beschikbaar ge
steld, zoo aan, als zij niet worden af»
gewezen. Zij zullen blij zijn met het
„penningske der weduwe" en met de
zilverlingen der rijkaards.

Gelukkig heeft het comité heel veel
medewerking ondervonden. Zoo zullen
o.a. de volgende vereenigingen den col»
lectedag opluisteren: de Haarlemsche
Politiemuziekvereeniging, het muziek»
gezelschap van den heer Quaks, een da»
mes a capellakoor in Zeeuwsche en an»
dere typische klee der drachten; de
Haarlemsche Brandweer (deze zelfs op
twee wagens) en tenslotte nog twee
jazz»bands o.a. de bekende Haarlem»
sche jazz»band dirigent Wouter Duyts
Jzn., die reeds tallooze malen met zijn
amateur»misici medewerking voor lief»
dadige doeleinden verleende. Een or»
kest van ongeveer zeven Haarlemsche
jongelui zal onder zijn leiding spelende
per auto door het Kleverpark en Noord»
Haarlem trekken, waarbij ijverig geld
ingezameld zal worden. Verleden jaar
heeft de heer Duyts met zijn schoo!»or»
kest bij de Emma»bloemcollecte een
enorm succes gehad. Dit zal dit jaar
zeker weer zoo zijn. De N.V. Haarlem
sche Auto»Centrale, dir. Jan Limbach,
was onmiddellijk bereid een grooten
vrachtauto voor dit doel af te staan en
de heer Willem J. van Wouw stelde
eveneens belangeloos een piano ter be»
schikking.

IN GIJZELING GEZET.

DOOR UITSPRAAK VAN
SCHEIDSGERECHT.

Naar aanleiding van de gevolgen
van een uitspraak van het Scheids»
'gc rech t v an B lo e mb ól 1 eneul buur,
schrijft „Kweekersblad" het volgende:

Ten .gevolge van een uitspraak van.
het scheidsgerecht is een mudgoed»
handelaar, die niet aan zij'B verplich
tingen kon voldoen in gijzeling gezet

Dit middel had tot gevoLg, dat de
iman zelf zijn faillissement heeft aan»
gevraagd, hetwelk werd uitgesproken
waarop hij in vrijheid werd gesteld.
Dc crediteuren wetende dat door den
terugslag in de prijzen de (betrokkene
toch geen noemenswaardige uitkeering
zou kunnen, doen, lieten dc vorderin»
gen zitten.

Te betreuren is het dat het scheids»
gerecht meende, ©n. meent, bet

tot haar taak te imoeten rekenen, als
een verkooper aan een minder solide
kooper heeft verkocht, door 'het in den
vorm voordragen' a'ls ware het een ge»
schil', de behulpzame hand te bieden
om met zulke middelen te trachten
toch de betaling te verkrijgen.

Met die bedoeling is het scheids»
gerecht niet in het 'leven geroepen',
het zal er ook niet in populariteit aan
winnen, indien meerdere zulke .geval»
len zich voordoen. De wet verstaat
onder een geschil de nict»betaling van
een schuld.

Onder de kweekers en handelaren
is dit begrip eenigszins anders. Die
weten wel het onderscheid tusschen
een geschil en een geval van niet be»
talen.

IHet scheidsgerecht is er niet als in»
stelling tot het invorderen van kwade
posten en moest zich als tzood'anig niet
gaan opwerpen, ook al geeft de wet
scheidsrechters de bevoegdheid, wan»
neer het betreft een'dading van koop»
handel, om lijfsdwang toe te passen
als middel om het bedrag, waartoe de
verliezende partij word't veroordeeld
lp te vorderen.

Het middel, moge als middel eens
een enkele maal helpen, in de meeste
gevallen helpt bet niet, want de be»
trokken© kan door zijn faillissement
aan te vragen, vrij komen. zonder
toch zijn schuld te betalen.

Het dwangmiddel, in gijzeling zetten
geraakt hoe langer hoe meer uit den
tijd. de meeste rechtsgeleerden van
eenige standing wijzen het middel af.
Dat het seheidsgerecht en daarachter
het hoofdbestuur der Algemeen© Ver»
eenigïng van Bloembollencultuur dit
krachtmiddel opnieuw in, toepassing
gaat brengen, 'kunnen wij niet anders
doen dan betreuren en afkeuren,

Charles Dickens geeft in zijn boek
Samuel Pickwick een beschrijving
van de gevangenis in Fleetstreet, hoe
daar honderd jaar geleden de men»
schen aan den lijve werden gedwon»
gen te betalen en hoe de King's Bech
verkieslijker was, dan de Marshalsea,
welke laatste de gevangenis was voor
de kleine luiden. Al dateert het straf»
middel van honderd jaar terug, als
middel heeft het weinig geholpen en.
geraakt meer en meer in discrediet.

Indien wij ons goed herinneren was
het het Hollands Bloembollenhui®, dat
het eerste een veroord'celing vroeg
voor het Scheidsgerecht met verzoek
om lijfsdwang toe te passen, later zijn
er nog eenige uitspraken zoo gevallen
en nu kan men in, het bovewaanigelhaal»
de zien. een, geval van iemand', die eerst

door dc veiling geheel is uitgebeend
in figuurlijken zin gesproken en nu
hem voor de andere crediteuren niets
meer restte is bij in dc gevangenis
geworpen, totdat hij zelf het faillissc»
ment aanvroeg, waar de andere cred'.»
teuren van afzagen, omdat zij wisten
dat er toch niets meer te halen was.

UIT DE GEREFORMEERDE
KERKEN.

Hereenigingsvoorstel
Ds. Diemer c.s.

AFGEWEZEN DOOR DE
PROVINCIALE SYNODE.

In de dezer dagen gehouden vergade»
ring van dc Part. Synode der Gcref.
Kerken in dc provincie Noord»ITolland
is behandeld 'i' onlangs door ons in 't
kort medegedeelde verzoekschrift der
predikanten N. Dicmcr. J. H. Bavinck,
J. C. Brussaard, J. v. Henten, F. Kra»
mer, ,T. W. Siertsema en J. L. Jaspers,
luidende:

Ondergcteekcnden, Predikanten, wo»
nen.d binnen het ressort der classis
Haarlem;

van oordeel, dat liet wat de bezwaar»
dc leden onzer kerken betreft, op den
weg des Kerkcraads ligt, om al 't princi»
piecl mogelijke te doen hen van hun
bezwaren te ontheffen, opdat dc een»
heid der kerk bewaard blijvc;

doch belijdende dat diezelfde eisch
tot eenheid van Christus Kerk ons
noopt om met ootmoedige zelfverloo»
chening in den weg van waarheid, recht
cn liefde te streven naar herstel van gc»
slagen breuken me,t hen. die van gelij»
ke belijdenis met ons zijn;

richten bij dezen het verzoek 'tot uwe
vergadering om er bij de a.s. Gen. Sy»
node op aan te dringen, een deputaat'»
schap te benoemen om met andere Kerk
formatiën of leden daarvan in corres»
pondentie te treden en wel in de eer»
ste plaats met hen. die het laatst van
ons gingen, opdat het onder Gods zc»
gen zoo mogelijk kome tot hereon iging
van alle Gereformeerden in één kerk»
gemeenschap.

Naar aanleiding van dit verzoekschrift
heeft dc Part. Synode, zoo lezen wij
in de Standaard, een achttal conclusies
genomen, waarin o.m. wordt uitgespro»
ken:

dat voldoening aan het verlangen van
Ds. N. Diemer, ofschoon dit door hem
geenszins bedoeld wordt, toch zakelijk
zou neerkomen op een miskenning van
't (genoemde) beginselverschil, wijl het
voorstel van Ds. N. Diemer c.s., zooals
dit geformuleerd is. dc kerken der Kerk»
formatie van hen „die het laatst van ons
gingen", erkent als Gereformeerde Ker»
ken, „die van gelijke belijdenis met ons
zijn", zoodat voldoening aan het ver»
zoek van Ds. N. Diemer c.s. feitelijk
zou uitloopen op een terugneming van
de door de Gen. Synode van 1926 geno;
men beslissing,

dat er voonts uit een kerkrechtelijk
oogpunt zeer ernstige bezwaren bestaan
tegen de benoeming door de Gen. Sy»
node van deputaten om ,,in correspon»
dentie te treden" met een kerkformatie,
,die .welbewust tegenover haar positie
heeft gekozen.

dat zij ter bevordering van de rust
in de Kerken cn ter voorkoming van
verwarring hef niet gewenscht achten
thans in te gaan op wat verder het voor»
stel van Ds. N. Diemer c.s. inhoudt be»
treffende andere kerkformaties. hoezeer
vereeniging met andere kerkformaties,
die instemmen met de Geref. belijdenis,
ten zeerste gewenscht is.
i dat zij op grond van het bovengenoem»

de aan het verzoek van Ds. N. Diemer
c.s. niet kunnen voldoen;

dat zij zeer betreuren dat Ds. N. Die
mer c.s. dit onduidelijk geformuleerde
voorstel hebben ingediend, wijl daar»
door, ofschoon dit door hem geenszins
is bedoeld, zeer lichtelijk misverstand,
onrust en verwarring in onze Kerken
kan worden gewekt' of versterkt, inzon»
derheid omdat het de verkeerde voor»
stelling voedt-alsof het slechts een gra»
duccl en niet ccn principieel Verschil
zou betreffen.

VAN* EEN" RIJWIELPLAATJE, EEN
CONCIERGE EN EEN NIEUW

HUIS VAN BEWARING.

Een ongewoon incident veroorzaakte
Vrijdag eenige commotie in en om de
Hoogere Handelsschool, alhier.

Een bezoeker had zijn fiets zoolang
in de vestibule van de school laten
staan, toen hij in het gebouw iemand
moest spreken. Toen de concierge in de
vestibule kwam, zag hij daar tot zijn
verbazing een jongmensch van, naar
schatting. 20 jaar bezig met een poging
om het rijwielplaatje van des bezoeker's
fiets te verwijderen. De ongenoode gast
nam echter bij deze verstoring van zijn
bezigheid haastig de beenen.

De concierge liet het hier niet bij zit
ten en zonder bedenken zette hij den
vluchteling na. Op straat gekomen, riep
hij de hulp in van een tweetal fietsers,
die den rijwielplaatjes-verzamelaar ach
tervolgden, inhaalden, pakten en naar
de school terugbrachten. Daarop werd
het trotsche gebouw, waar men de
jeugd opvoedt in het goede, gemaakt
tot een tijdelijk Huis van Bewaring voor
dezen vertegenwoordiger van het slech
te. De politie, die inmiddels gewaar
schuwd was, nam spoedig de taak, die
haar speciaal is toebedeeld, van de
school over.

NED. VEREEN. VAN SPOOR» EN
TRAMWBGiPERSO NlEEiL.

Door de afdeelïnig Haarlem van, de
Ned. Vereeraiging van Spoor cn Tram5
wegpersoneel werd Donderdagavond
een goed 'bezochte vergadering gehou»
der, onder voorzitterschap van den
heer J. Vonkenibcrg.

In ©enige gevoelvolle woorden hier»
dacht de voorzitter den overleden
oudfbesfcuurd'er W. de Geest, welke
vooral voor de afdeeling Haarlem cn
in het bijzondler voor het werkplaats
personeel zoo buitengewoon veel ge»
daan heeft. Hierop werd door den
Bondsvoorzitter, den heer P. Molbma»
ker, eveneens de nagedachtenis her»
dacht waarbij hij er op wees dat de
Geest der oudste leden van de H.
S. M. was en. voor de organisatie
werkte toen het niog wat beteek erode
om lid te d'unven worden, laat staan
om voor de organisatie wenkzaam te
zijn.

Ondier deze hordenhinigsiwoOTden
waren alle aanwezigen van hun zit»
plaatsen opgestaan.

Door den heer H. Casse werd hier»
na verslag uitgebracht van het ge»
houden congres.

Met algemeene stommen, wend hier»
op besloten deel te nemen aan het
solidariteitsfonds, waardoor drie cents
extra»contrLbütie betaald zal worden.
Deze extra»comtributie zal 'be»
steed worden aan cxtra»actie en pro»
paganda bij die tramiweiglmaatscbap»
pijen waarvan de directies het lid»
maatschap verboden hebben of althans
met alle mogelijke middelen tegen
gaan.

INGEZONDEN MEDEDEELINGEN

k 60 Cents per*rcgel.

genaamheden. Zonnebrand een inwer
king- van dc zonnestralen op de huid, die
vrijwel dezelfde verschijnselen als brand
wonden veroorzaakt geeft menigeen
veel last cn pijn. Daarvoor helpen geen
toiletmiddeltjcs, geen waterachtige gepar»
fumcerdc crèmes daarvoor hebt gc ccn
verzachtende, genezende, snelwerkende
balsem noodig. Al die eigenschappen
en nog vele andere vereenigt Akker's
Kloosterbalsem in zich. Kloostcrbalscm
(60 cent) doet jeuk en pijn bedaren,
werkt antiseptisch cn bevordert dc vors
ming van nieuwe opperhuid; wat deze
doeltreffende balsem verder vcor U doen
kan, vindt ge in de nicer uitvoerige ge*
bruiksaahwijzing, die zich bij elke pot be
vindt. Weet U niet dat men van

Klooster bal - Geen goud zoo goed"

OPMERKINGEN UIT DE
BURGERIJ

BELASTING BETALEN AAN
HET POSTKANTOOR.

Iemand die zich aan- het hulppost*
kantoor aan het Plein vervoegde,
klaagt er over, dat hij meer dan een
uur 'Keeft moeten wachten toen hij des
morgens negen uur aan het loket kwam
om 'belasting te betalen. Het onge*
mak is ontstaan, doordat aan het
zelfde loket waar belasting betaald!
ken worden 'telegrammen afgegeven
moeten worden, die den voorrang 'heb*
ben.

Tevens is dit loket bestemd voor
de Rijhspost Spaarbank, zoodat de
ambtenaar bet daar zeer druk heeft.
Reeds heeft deze ecn verzoek gcda.m
de belasting van dit loket weg te nc*
men.

Hieraan is niet voldaan, zoodat aar»
dit loket drie zaken tegelijk behandeld'
moeten worden. Zou hier niet alsnog
ve'r bete ring in gebracht kunnen WOr»
den, daar het kantoor Plein toch een.
zeer druk kantoor is.

Naar aanleiding van ecn vierster in
dit blad over het rijden met fietsen op
de voetpaden maakt een lezer uit het
Muntcrslaankwarticr er ons op opmerk»
zaam, dat ook daar dit kwaad in ern»
stige mate bestaat. Niet alleen slagers*
en and'erc winkeliersknechts maken er
zich aan schuldig, maar dc bewoners cn
hun kinderen doen er zelfs aan ince.
De kinderen maken er een spelletje
van. Onze lezer zou graag zien dat de
politie evenals tegen het voetballen
op straat, wat daar ook veel door jon*
gelui gedaan wordt, streng optrad,
zoodat er voorgoed een einde aan
kwam.

DE AMBTENAREN EN DE ANNEXA,,,
TIE.

In verband emt de verschillende
vraagstukken die er ten opzichte van de
annexatie voor de bij deze annexatie
betrokken ambtenaren zich hebben
voorgedaan, wordt door de afdeeling
Haarlem van den Centralen Nederland -
schen Ambtenaarsbond a.s Dinsdag een
ledenvergadering gehouden in het ge
bouw De Centrale.

Haarlemmer Halletjes.

EEN ZATERDAGAVONDPRAATJE

Er loopen in Haarlem geruchten, dat
er moeilijkheden zouden zijn geweest
in onze krans. De menschen vragen ons
daarnaar, de een een beetje bedekt, zoo
alsof ze er wel wat over willen keuve»
Icn, de ander rechtuit op den man af
op ccn toon alsof belangstelling alleen
hun de vraag ingeeft, en een derde
soort op deze manier: „ik hoor tot mijn
verwondering, dat er moeilijkheden zijn
in de krans" dat zijn dc afgunsti»
gen, die er zelf ook wel in hadden wil*
len wezen, maar nooit gevraagd zijn of
afgewezen, wanneer ze te kennen ga»
ven, dat zij bij vacature de leege plaats
wel zouden willen vervullen. Die genie»
ten er een beetje van. Bovendien is er
nooit ecn vacature. Ik weet niet, of u
dat al gemerkt heeft, maar het lid»
maatschap van de krans is een gezond
bedrijf. Hoe dat komt kan ik zoo niet
zeggen. Waarschijnlijk omdat we alle»
maal bijzonder op de kransavonden ge*
steld zijn. Als je dus maar je best doet,
zoo naar die avonden te verlangen, dat
je van den eenen op den anderen in
leven blijft, dan ga je niet dood. Dat is
duidelijk.

Maar al die vragers en vraagsters
worden niet veel wijzer. Toen het punt
van geschil eenmaal achter den rug was
(u begrijpt immers wel, dat ik nog niets
gezegd zou hebben wanneer het niet
voorbij was) toen hebben we afgespro»
ken: „de buitenwereld zal er niets van
hooren, de zaak blijft onder ons". Daar»
om geven we onveranderlijk ten ant»
woord: moeilijkheden? 't heeft niets
te bcteekenen, de menschen babbelen
zooveel." Daarmee was aan dc vragers
meteen de mond gesnoerd, want nie»
mand gaat graag voor babbelaar door.

Intusschen kennen dc lezers van
Haarlem's Dagblad en ik elkaar al zoo
lang (wij gevoelen ons, niet waar, zoo
cén als de Batavieren of de Kaninefa»
ten of de Kimbren of de Tcutonen) dat
ik hier wel vertellen wil, wat er aan de
hand was. De oorzaak was dc radio.
Neen, vergis u niet, het ging niet over
de krantenruzie die nu aan den gang is
,cn waar geen schepsel meer uit wijs
kan worden. De zaak zat dieper, Jaren
geleden, toen de eerste antennes op
dc daken groeiden, is de radio eer
punt van ernstige beraadslaging op on:
zen kransavond geweest.

„Zullen we", vroeg iemand, „ons er
mee bemoeien?"

Het antwoord was eenparig en vast»
besloten: „neen." Er moet rust wezen
in onze huiskamer, vonden we. W'ie
een concert wil hooren, moet er maar
naar toe gaan. 's Avonds bij elkaar
zitten ieder met een hoorschelp in het
oor, verdrijft dc gezelligheid. Ten

slotte vertolkte Hopma op ecn geluk»
kige manier ons aller meening, die ons,
vonden we, bovendien eer aandeed: „er
is iets stiekems in dat grijpen van mu»
ziek uit de lucht zonder ervoor te be»
talen!" Daarna was de verzekering van
mevrouw Hopma: „ik zou geen rus»
tig uur meer hebben als ik zoo'n an»
tenne bij mijn huis had en het ging on»
weeren," volkomen overbodig.

Na dien hadden we natuurlijk vee.l
gehoord van de verbeteringen in radio,
de nieuwe toestellen, de loud speakers
van dc kennissen die er ook een had»
den aangeschaft, maar onze krans
bleef standvastig: wc namen het niet
en vonden daarin een zekere onder»
scheiding, zoo ongeveer alsof je, spre»
kende van een kennis, die een wrat op
zijn neus had, er aan toevoegen kon:
„zoo'n ding hebben w ij gelukkig niet!"

Aldus was de toestand tot voor kor»
ten tijd. Om het precies te zeggen: tot
den 23sten Mei 1.1.

Toen deed op eens het gerucht dc
ronde: „de Hopma's hebben radio".

„Het is toch niet waar!" zeiden we.
Maar het schrikkelijke feit was niet te
loochenen. Ja, ze hadden het. Van Stui»
teren had gezegd: „al dat gepraat van
het is wel en het kan niet. begint mij te
vervelen, ik bel ze op." Dat gebeurde
toen ze bij ons op de thee waren. Hop»
ma kwam zelf aan het toestel en wij
luisterden aandachtig naar het ant»
woord. Van Stuiteren knikte ons met
nadruk toe. Het vrceselijke feit was
dus geschied.

„En dat juist jij Hop ma!" zei van
Stuiteren verwijtend.

Wij 'begrepen dat hij antwoordde:
„waarom juist ik niet?"

„Jij diic het vroeger zoo stiekum
vonidl"

Na het antiwoord; te hebben af ge»
wacht, zei van Stuiteren: „nou gegroet
dan!" en hing het toestel wc-er ,0ip. We
keken elkaar verslagen aan. Hc-t leek
zooiets als landverraad. Beter gezegd
misschien luchtverraad. De verent»
waardig.ing was algemeen. Wanneer
op de afspraken in dc krans niet meer
te rekenen vieL waar kon iemand zijn
vertrouwen dan nog plaatsen, Er werd
een extra bijeenkomst belegd, zonder
de Hopma's. Er waren er, die he,n da»
de,lijk als leden van de krans wilden
royecrcn. Anderen vonden een wenk
om ontslag t-c nemen, voldoende.
Zoo'ti ontrouw! Drie hadden tenslotte
hun mecninig nog niet gezegd tante
Koosje, die ten slotte vroeg: „Is dat
nu. zoo verschrikkelijk?" En de van
Stuiterens. Hij zei, toen 't hem op den
man af naar zijn mccning gevraagd
werd: „Gisteren hebben *.vij ook ccn
toestel gekregen."

„Wat!" riepen de andere vergader»
den als uit ccn oiond-

„Ja," zei mevrouw van Stuiteren,
„maar een met vijf lampen". De Hop»
ma's hadden er ee.n met vier. Alsof
dat verschil maaktel

Nu was het geval lastiger. De
positie van de van Stuiterens was
moeilijk (die van hem althans, zij be*
greep er niet veel van) cn de onze was
ook lastig. Zoo goed als het ging
trachtte hij een verklaring, te geven:
de afspraak was een beetje dwaas
geweest, iedereen had mu radio, Hop»
ma had ct ook een, van nu af was
iedereen vrij en dergelijk. gepraat
meer. Al die uitvluchten werden in
ijskoude stilte aangehoord. De van
Stuiterens namen al heel gauw af»
scheid en wij intramsigenten. bleven
over. Na hun vertrek was Wouter de
cemige die allebei paren, de Hopma's
en de van Stuiterens, royecren wou-
De overigen zate,, met het geval ver»
legen en toen mevrouw Hupsfcra zei:
„ik zou hun toestellen wc-1 eens wil»
len hooren", begrepen wij allen dot de
splijtzwam in ons hechte bolwerk was
doorgedrongen en dat wij met al onze
trouw en standvastigheid niet 'beter
konden doen dan overleggen, hoe wij
op de beste manier een eervollen te»
rugboeht konden tot stand brengen.

Natuurlijk was het de goed© Koos,
die het pad zou effenen. Dienselfden
dag bracht zij een bezoek aan de
snoode verraders en kwam terug met
een uitnoodliging voor den ecnstvol»
genden kransavond, om do rad'io te
komen hooren, Toen werd dc toe»
stand ingewikkeld, daar dc beurt aan
de Van Stuiterens was cn ook zij
van verlangen, brandden, om hun toe»
stel te vertoornen, „dat bovendien nog
een lamp meer had", zei mevrouw
van Stuiteren.

Wij vonden dat zij vervelend werd
met haar vijf lampen. Maar inmiddels
was de .geheel© quacstic totaal ver»
anderd. W'ij stonden niet meer als
een aaneengesloten phalanx tegenover
de ontrouw van de Hopma's, maar
moesten ons best doen om den strijd
te beslechten tusschen de Hopma's cn
dc van Stuiterens, die hun toestellen
wilden vertoonen „Precies twee eon*
curreerendc circusbazen op dc kermis",
vond Wouter. Et was veel gepraat en
diplomatic noodig jm de zaak in orde
fc brengen cn tenslotte liep het op
loten uit. Het lot viel op van Stufte»
ren cn het heeft maar weinig ge»
scheeld, of Hopma en zijn vrouw had»
den van pure boosheid bedankt.

Zoo gaat het in 't leven. Je denkt,
dat het wel regelmatig nog een poos»
je onveranderd zal doorgaan cn on»
vcrwachts valicn de grootste wijzi»
gingen voor. Maar op een avond was
het dan toch zoover, dat wij ge.zamien»
lijk present .waren bjj .ran Stuiteren,

ook de Hopma's, die hun 'best deden,
niet al te zupr te kijiken,, hetgeen hem
vrij goed, maar haar niet al t© best
gelukte. De voorvaderen en voormoe
deren van mevrouw ran Stuiteren,
die zooals men weet, in grooten getale
aan de wanden van den salon hangen,
keken, dacht ik zoo. bij deze feeste»
1 ijk e gelegenheid een beetje verwon»
derd op óns cn het vreemde kastje
•neer; een van dc overgroot moedie rs,
meende ik, zelfs een beetje minach»
tend.

iMaar de 'thee was gepresenteerd,
het gezelschap zat op zijn gemak. Het
werd tijd, dat de gastheer ons dc ge»
inietingen schonk van zijn Tadio. En
zou iemand het gelooven, van Stuiteren,
de vrijmoedige, de man die altijd;
optrad, altijd raad wist nooit ver»
legen was om een antwoord, van.
Stuiteren was zenuwachtig als een
jongmensch, dat voor het eerst van
zijn leven tien woorden moet zeg»
gen in een liefihebberiptooneel.

Zijn. hand beefde, toen hij d'raaidc
aan de 'knoppen van zijn radiotoestel
en de verbinding tot stand bracht
•met den electrisehen stroom.

Het toestel gaf een harden grauw
als een booze hond, wanneer hij aan
zijn» staart getrokken wordt.

Ergens in mijn buurt gaf een vrouwe
stem een nerveuzen giehel, ik behoef»
de niet op te kijken «m te weten, dat
het Emma Hopma was, de radio»mede»
•dingster, die hij voorbaat van de mis»
lukking der demonstratie -genoot.

,,Een Mcxicaanschc hond", zei de
stem van Wouter halfluid in de sche»
mering van de kamer.

.jHier de Anro, Hilversum, Hol»
land, dames en hceren", zei een stem
•die schalde in den loudspeaker, „U
zult nu hooren een rede van meneer
van Os, over den landbouw in Ca»
nada".

„Bijzonder interessant", zei ecn stem
met overdreven ernst. Het was die
van Hopma en het bekende gicheltjc
van Emma, zijp vrouw, kwam er
achteraan.

,,Ssstzei tante Koosje. Maar

onmiddellijk daarna kwam de stem
van den landbouwkundigen spreker,
veel te luid. als iemand, die pas voor
den eersten keer voor de radio spreekt.

,,De os is wat te luidruchtig", zei
Wouter halfluid. Hij was nog met
vergeten, dat de twee kvansvrienden
tegen de afspraak in toch radio had»
den aangeschaft.

.Wouter dan toch", klonk dc stem
van tante Koosje fluisterend, maar
wij verstonden het allen duidelijk.

,.Er is immers vanavond muziek
van het Anro orkest", zei mevrouw
van Stuiteren met nadruk, alsof zij
zeggen wou: wc hadden 'het toCh im
mers afgesproken!

Misschien, is het nog 'te vroeg",
antwoordde van Stuiteren- zenuwach»
tig. terwijl hij draaide aan de geluid»
versterker, zoodat onmiddellijk de
stem van dén landbouwspreker weg»
stierf tot een zacht gefluister waar»
van niemand meer iets kon ver»
staan,

„Op d'ie manier leer ik den landbouw
in Canada nooit", zei Wouter quasi
klagend. iMaar do redenaar zweeg da»
delijk sti'l: van. Stuiteren had dc pen uit
het stopcontact getrokken, en. zocht
gejaagd in den Luistergid's., waarbij hij
•ontdekte dat het nog te vroeg was
voor dc muziek. We moesten dus nog
een poosje wachten.

Conversatie is een mooi ding wat
zouden wij zonder die in dc wereld
beginnen! Maar ze komt niet altijd
wanneer je die in gezelschap noodig
hebt. Op het moeilijkste oogenblik
kan het gebeuren, dat niemand van
het gezelschap iets weet te zeggen, dat
de moeite van het aanhooren waard
of zelfs niet eens waard1 is. Dan zit
je daar en kijkt mekaar aan en denkt:
begint hij niet?" cn de ander denkt:
„begint zij niet?" en de stilte blijft
voortduren. De stilte wordt dik en-
drukkend. Lieden die and'ers de aaT»
•digste opmerkingen op de punt van
hun tong hebben, weten bij zulke ge»
'legenheden geen woord te zeggen.

Zoo ging het nu oo'k en wanneer
er geen verandering was gekomen,
nu dan zaten wij oog in van Stuite»
ren's salon onder het gestrenge oog
van mevrouws voorgeslacht. Gelukkig
kwam er afleiding. Wouter redde de
situatie door met een vlakke stem te
zeggen:

,,'t Blijft maar koud!"

Het w a s een kinderachtige opmer*
king, maar zij verbrak dc betoovering
en leidde, tot ccn algemeen gesprek
over 't weer. Af cn toe pro»
beerde de gastheer, of dc spreker over
den landbouw in Canada nog niet uit»
gepraat was, maar telkens klonk de
luide, wel wat zalvende stem, o.m zoo
tc zeggen, om den hock van liet instru»
ment; dan werd hij dadelijk weer tot
zwijgen gebracht. Totdat op eens, toen
we er niet Op verdacht waren, een ou»
verture met kracht van strijkers cn
blazers in de kamer drong. Het be»
nauwde moment was voorbij en nie»
mand nam liet dc gastvrouw kwalijk,
toen zij na deze pijnlijke spanning
triomfantelijk vroeg: „klinkt het niet
goed? En zoo zonder bijgeluiden!"

Dat was waar. We gingen eens
recht op ons gemak zitten. De gast»
heer nam bij het toestel een sierlijke
houding aan: een hand in de zij, de
sigaar sierlijk in dc vingers van de
andere hand. Zijn vrouw zocht intus»
schcn in den Luistcrgids het program»
ma op en las het hardop voor:
„Vioolsolo, sonate No. 8 yan Mo»

zart, tc spelen door den heer Piet
Wops, directeur van de muziekschool
te Ankum, met begeleiding van piano
door Mevrouw Wops geboren Steen»
slag. Daarna drie liederen van Faurc
door Mejuffrouw Miep Wops en drie
van den componist Piet Wops: „Lente*
zucht, Zomerweelde, Stervende
Herfst."

„En wat krijgen we na $1 deze Wop*
serij?" vroeg Wouter. Maar de gast*
vrouw deed terecht of zij de vraag
niet hoorde.

Een oogenblik daarna begon de
Sonate van Mozart, door den heer
Wops inderdaad verdienstelijk gestre»
ken. Maar het had nog geen twee mi»
nuten geduurd, of het geluid vermin*
derde, werd al zachter en zachter cn
verdween ten slotte geheel.

„Wat gebeurt daar!" zei mevrouw
vap Stuiteren verwonderd en keek
naar haar man, alsof die het helpen
kon. De stakker! Hij stond al bij het
toestel, draaide aan alle knoppen, ver*
zette den hoepel, keek naar de aan»
sluiting in het stopcontact alles was
in orde en tooh gaf het toestel geen
geluid meer. „Ik begrijp er niets van",
zei hij ten slotte, ten einde raad.

„De familie Wops is dood", veron»
derstelde Wouter.

„Bel den leverancier op", raadde me*
vrouw. Maar het was over negen, cr
kwam geen antwoord meer.

Een kwartier lang werd er met alle
macht gewerkt om de fout te vinden.
Niets hielp. Ten slotte moest van
Stuiteren zijn onmacht erkennen.

„Als de vrienden misschien met ons
meegaan", opperde Emma Hopma.
„Het is niet ver".

„Een anderen keer komen we graag",
zei tante Koosje met goed gevoelde
tact.

Een half uur later zaten we aan dc
speeltafel met bridge. Het toestel stond
zwart cn zwijgend m den hoek cn gaf
geen kik meer, ofschoon stiekem nu
en dan de gastheer of de gastvrouw
probeerde, of het. zich misschien bc»
dacht had. Het baatte niet.

„Toch wel aardig, zoo'n radio", zei
Wouter, toen wc naar huis gingen cn
de van Stuiterens ons niet meer kon»
den hooren.

„In die vele lampen zit het ook
niet", zei Emma Hopma,

Den volgenden dag kwam ik van
Stuiteren op straat tegen.

„Dc accu was leeg", zei hij. Maar
dat redde den mislukten avond niet
meer. En de volgende week gaan we
naar de Hopma's.