TIJ ETEPItJIrtfiFW F RHEUMATIEK
HAARLEM'S DAGBLAD
Het Wiegekind
FLITSEN
MAANDAG 31 OCT. 1927 -TWEEDE BLAD
LETTEREN EN KUNST.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1039
DE FAMILIE-AU"fO
til
Vader kondigt aan dat
hij den wagen nooöig
heelt om naar de socië
teit te gaan
Mienrje schrikt en zegt
dat zij haar vriendin
Stientje beloofd heeft
haar met den wagen af
te halen om naar den
schouwburg te gaan
moeder deelt mede dat
zij erop gerelkend had dat
iemand haar even met
den wagen naar tante
Martha zou brengen
Mientje stelt grootmoedig
voor dat zij moeder zal
wegbrengen, maax wie
haalt haar dan weer
vader informeert of hij
in het stuk niet voor
komt hoe mogt hy
naar de sociëteit?
iedereen praat tegelijk,
maar na een half uur is
afgesproken dat vader
moeder naar tante Mar
tha zal brengen, dan te
rugkomen
om Mientje, die hem by
de sociëteit zal afzetten,
dan moeder weer thuis
brengen, naar den
schouwburg gaan en va
der na afloop weer halen
waarop vader ontdekt
dat de garage leeg is en
Jan wijselijk buiten het
debat gebleven zijnde, er
mee uit moet zfiru
(Nadruk verboden).
HET TOONEEL.
FEESTAVOND DER PROVIN
CIALE VEREENIGINGEN.
Op een feestavond als Zaterdag
voel ik mij Nederlander in het kwa»
draatl Als het doek opgaat en ik zie
daar op het tooneel die groep van
Friesche, Groninger en Zeeuwsche
vrouwen in hun nationale kleeder»
dracht, met de oorijzers en de kap*
pen, dan trilt er even iets in mij. Die
groep is voor mij als een symbool.
En wanneer het publiek gaat zingen:
Wij hebben 't lieve Vaderland van
harte liet,
Wij hebben, tegen wie dan ook, geen
enk'le grief.
Met Drenthe, Utrecht, Gelderland,
Met Limburg, Holland, Brabant,
Vormen wij één verband,
Nederland, ons Nederlandl
dan zing ik met mijn schorre stem
van harte mee, in mijn enthousiasme
nauwelijks merkend, dat ik ecnige
maten ten achter ben cn er zelfs niet
op lettend, dat wij dc liefde voor ons
Nederland in een niet bepaald fraai
rijm bezingen.
En als het „JFrysk bloed, tsjuch
op", wordt ingezet, dan wordt mijn
zang een getuigen en ik zing. opdat
..het daverje, fier yn it roun.
Dyn aide eare, o Fryske grounl"
zooals de Groningers hebben ge»
tuigd in hun:
,,Wie vuilen ons verbonnen
Nog deur so menge baand.
Aon d'olderlike woonstee
An 't volk van Gröngerland.
en de Zeeuwen in hun
Zoo blijven wij met hart en mond,
Met lijf en ziel: goed Zeeuwsch,
goed rond.
En allen voelen wij ons op zoo'n
avond zooals in die symbolische
groep van vrouwen verbondeD
door die eene vlag, die in het mid»
den werd hooggedragen: het rood,
wit en blauw. Op zoo n provincialen
feestavond zijn wij ieder voor ons
..nationaler dan nationaal"!
Het was te verwachten, dat na het
groote succes van den gemecnschap-
pelijken feestavond van het vorige
jaar de provinciale vcreenigingen ook
in dit seizoen zulk een avond zou»
den organiseeren. De belangstelling
was thans zoo groot, dat zooals dc
heer Harkema in zijn openingswoord
meedeelde de Stadsschouwburg tc
klein was om alle Groningers, Frie
zen en Zeeuwen op één avond te bc»
vatten, waarom men den Schouw»
burg aan den Jans-wcg op twee ach»
tereen volgende avonden had gehuurd-
Hadden de drie provinciale vcree»
nigingen het vorig jaar ieder een
eigen tooncelstuk gebracht, nu traden
zij verbonden" in een en hetzelfde
blijspel op. De voorzitter riep voor
dit nieuwe experiment de toegevend»
heid in van de pers. Mijns inziens
geheel overbodig! Want het was
voor zulk een gemeenschappelijken
avond een gelukkige vondst en de
opvoering kreeg door de merkwaard!»
ge en in dit stuk heel natuurlijke
combinatie van HoLlandsch, Gro*
ningsch, Friesch en Zeeuwsch een
zeer bijzonder caohet en een wel heel
typisch Nederlandsch karakter.
Men had voor dit experiment eeD
blijspel ,.Die 't laatst lacht"
▼an den heer Materna, lid van Gruno
gekozen. Door het eerste bedrijf
in Groningen, het tweede en derde
in Zeeland cn het laatste in Fries»
land te laten spelen, kon men zoowel
het Groningsch, het Zeeuwsch als het
Friesch en ook zelfs het Hollandseh
dat nn en dan cn steeds op de
goede momenten werd gesproken
tot hun recht laten komen. Men
zou de proef uit een artistiek oog»
punt hebben moeten veroordeelen,
wanneer het gebruik der verschillen»
de talen en dialecten niet door de
verschillende situaties logisch ver
antwoord ware geweest. Maar in dit
FEUILLETON
Het Huis met den Pijl
Naar het Engelsch van
A. E. W. MASON.
43)
Hanand schudde het hoofd.
„Dat is heel vriendelbic van u made
moiselle. Maar wij kunr.sn hier helaas
niet zeggen: „Nu is het genoeg!" Jim
vond het vreemd dat h£ die woorden tel
kens maar weer herhaalde. „Het gaat
hier niet om een diefstal, maar om een
moord. Wij moeten alles onderzoeken.
Wat mist u?"
„Een paarlen-colller", antwoordde
Betty.
„Groot?"
Hanand's optreden werd strenger en
meer kort aangebonden naarmate Betty
minder geneigd scheen tot antwoorden.
„Niet erg".
„Geeft u er eens een beschrijving van,
mademoiselle!"
Betty aarzelde.
Ze keek met een betrokken gezicht
den tuin in. Toen haalde ze haar schou
ders op en gehoorzaamde.
„Er waren vijf-en-dertig parels niet
zoo heel groot, maar mooi gelyk en van
een prachtige rose tint. Mijn oom heeft
er een paar jaar over gedaan voor hij
ze met veel moeite bij elkaar gekregen
had. Mijn tante heeft my wel eens ver
teld dat ze hc-m meer dan een ton ge
kost hebben. En nu zullen ze nog wel
meer waard zijn".
„Een fortuin dus!" riep Hanand uit.
Er was niemand In de kamer die ook
speciaal voor het doel omgewerkte
stuk van den heer Marcma was hier»
van nooit sprake! Het Friesch. Gro»
ningsch, Zeeujvsch en Hollandsch
werd gesproken, ojndat het steeds in
het milieu geëischt werd; het klonk
nooit geforceerd. Integendeel, bet gaf
iets heel eigens en volkomen natuur»
lijks aan de opvoering.
Het blijspel van den heer Marema
is zonder eenige pretentie. Het is
voor dilettanten»gebruik geschreven
en men moet 't niet op de weegschaal
van zwaarwichtige kritiek leggen.Daar
tegen zou .)Die 't laatst lacht" niet
bestand zijn. Maar zulke serieusc,,
hooge bedoelingen heeft de heer
Marema ook niet gehad. Men moet
zijn blijspel nemen voor wat het is.
De heer Marema wilde enkel een
stuk schrijven, geschikt voor zijn ver»
eeniging, dat het Groninger milieu op
gemoedelijke, onderhoudende wijze
weergeeft, dat gemakkelijk' te spelen
en vlot van dialoog is. En hieraan
voldoet zijn blijspel volkomen-
Het best op dreef is de heer Ma»
rema, wanneer hij zijn menschen om
de koffietafel kan vereenigen er
wordt nooit zooveel koffie op het
tooneelgedronken als in provinciale
stukken! en hij dc menschen mag
teekenen in hun gewone, dagclijksche
doen. Marema is als bijna alle
provinciale schrijvers in de eerste
plaats ..realist". Die gedeelten om de
koffietafel kregen ook in de opvoe»
ring het meest leven en relief. De
Groningers en de Friezen troffen
het, dat zij deze beste deelen van het
stuk voor hun rekening kregen en in
hun spel het meest zich zelf konden
zijn. Zoowel om de koffietafel bij
Hennerk Oosterhuis den Gro»
ninger boer als om die van Jans»
ma in de Friesche boerderij was
sfeer. Dat lééfde! Het was in beide
bedrijven uitstekend! In zulke 'tafc»
reeltjes zijn de provincialen" steeds
op hun best. worden zij door gewone
dilettanten nooit overtroffen. Hoe
kostelijk was bijvoorbeeld dat too»
neeltje, wanneer Oltje pas is aangc»
komen en zij allen aan de tafel zit»
ten. met "den onhandigen, etuggen
Klaas Jansma geheel afgewend van
het door hem aangebeden meisje. Dat
werd een genre»stukje. dank zij alle
vier spelenden- Maar het meest toch
nog door den Frieschen boerenzoon,
wiens spel van een werkelijk tref»
fende natuurlijkheid cn „lokale kleur
was. Geen beroepsspeler zou in staat
zijn een Frieschen boerenzoon m zijn
stugge onhandigheid zoo zuiver en
karakteristiek te geven als deze di»
littant.
Ook in het laatste bedrijf was er
de sfeer van intieme Friesche huise»
lijkheid om de tafel bij boer Jansma.
Dat was waarlijk treffend van na»
tuurlijkheid. Het leek soms geen ko»
mediespelen meer. Het was heel een»
voudig, heel gewoon, maar daarom
juist zoo goed. Niets en niemand
verbrak de harmonie van het geheel.
Wij zaten daar mee. aan aan die kof»
fietafel bij den boer en dc vrouw cn
zagen een stuk Friesch leven voor
ons. En een Friesche moeder van
een innigheid hoe mooi wist zij
bijvoorbeeld te luisteren! die waar»
lijk trof-
De Zeeuwen hadden het in dit
blijspel veel moeilijker. Zij hadden
het meest te spelen" en dat wel in
het zwakste deel van het stuk. Ook
de Friezen en Groningers waren daar
in Zeeland duidelijk evenals dc
schrijver op vreemden bodem.
Hier moest veel meer „tooneel wor»
den gemaakt" en dat stelde andere
eischen aan spelers en regie, wat aan
de opvoering duidelijk te zien was.
De Zeeuwen zorgden als altijd voor
een fleurigen en kleurigen Zeeuw»
schen dans, al viel die dan ook op
een dramatisch heel ongeschikt mo»
ment Wat niet belette, dat de zaal
er van genoot
Stuk en spel hadden een zeer le»
vendig succes. Het publiek leefde zoo
mee. dat het de voorstelling herhaal»
delijk door applaus bij open doek on»
derbrak. Het kostte blijkbaar moeite
den bescheiden auteur aan het slot
op het tooneel tc krijgen., maar hij
ontving toch het hem toekomend, ver»
diende deel van het applaus- Ook
maar een oogenblik geloofde dat de ket
ting gevonden zou worden, toevallig op
een andere plaats dan gewoonlijk.
Stap voor stap kwam Hanand vooruit.
Het deed er niet toe of zijn proefne
ming geheel of gedeeltelijk mislukt was.
Nu was er weer een aanleiding voor den
moord gevonden. Jim voelde dat hij
tenslotte zijn doel moest bereiken dat
de waarheid, als een lichtbundel die een
weg aflegt van jaren en jaren, tenslotte
op een donker plekje zou schijnen en
dat iemand daar hulpeloos en verschrikt
in het licht zou staan de misdadiger.
„Wie wist er behalve u zelf dat die
ketting bestond, mademoiselle?" vroeg
Hanand.
„Iedereen in huis, monsieur. Madame
droeg hem bijna altijd".
„Dus ook op den laatsten dag?"
„Jaikbegon Betty en toen
keek ze Ann even aan om bevestiging
van haar verklaring „ik geloof het
wel".
„Ik ben er zeker van", zei Ann kalm,
hoewel ze bleek was geworden en onge
rust keek.
„Hoe lang is Francine Rollard al bij
u?" vroeg Hanand aan Betty.
„Drie jaar. Neen, nog iets langer. Zij
is de eenige kamenier die ik ooit ge
had heb", antwoordde Betty lachend.
„Juist", zei Hanand peinzend en de
conclusie, die hij scheen te trekken trok
iedereen in de kamer, vermoedde Jim
Frobisher. Want niemand keek naar
Ann TJpcott. Oude bedienden stelen geen
kostbare colliers, Ann Upcott en Jeanne
Beaudin, de verpleegster waren betrek
kelijke nieuwelingen In maison Gre-
nelle en Jeanne Baudin stond zeer
hoog aangeschreven. Zoo gingen ieders
gedachten hoewel niemand ze onder
woorden bracht.
aan de heeren HevbJom, Dr. Schepers
en Oostenburg komt dank toe vou:
hun vertaling van de in het Zteuwch
en het Friesch gespeelde gedeelten.
Het was als geheel een uitstekend
geslaagde en merkwaardige tooneel»
avond.
J. B. SCHUIL.
HET TOONEEL
„Pomarius" van Mr. C. P.
van Rossem, door Haar
lem's TooneeL
Ten bate van de vereeniging Haar-
lemsche Werkinrichting gaf Haarlem's
Tooneel Zaterdagavond in den Stads
schouwburg een voor dilettanten zeer ver
diensteiijke opvoering van Mr. C. P.
van Rossem's Pomarius. De man die den
schrijver inspireerde tot dit stuk, Wil
lem Broekhuys, die zaakwaarnemer te
Rotterdam was toen mr. van Rossem er
zijn advocatenpractijk uitoefende, be
hoort sinds twee jaar niet meer tot de
levenden. Hij stierf, pas even in de veer
tig jaar oud, na een stormachtige car
rière, voortgezet in massa-loterijen en
in de zonderlinge, geruchtmakende epi
sode van ,De Dag", het dagblad dat
nimmer verscheen. Velen herinneren
zich zijn wonderlijke begaafdheid ook in
het opstellen van advertenties, waarmee
hij de massa op verbluffende wijze wist
te imponeeren. De mortuis nil nisi bene,
maar men kan niet anders dan betreu -
•ren dat iemand met dergelijke onloo
chenbare gaven in zekere opzichten
bezat Broekhuys ge-ialiteit ze niet tot
andere doeleinden heeft aangewend.
Het zeer knap opgebouwde stuk van
mr. van Rossem heeft nog niets van zijn
attractie verloren en blijft tot de beste
Hollandsche blijspelen behooren. Met
Theo Bouwmeester in de titelrol en als
regisseur kon Haarlem's Tooneel er vei
lig mee voor den dag komen. De regie
was goed verzorgd en het stuk werd ge-
soeeld in het snelle tempo dat het ver-
eiseht. Mevrouw Van Dongen gaf knap
spel te zien als Julie, en speciale lof ver
dienen wel de heeren H. Ph. M. van der
Horst en A. Hamahn, met de regie, voor
het welverzorgde „eharacter-play" in de
rollen van Mr. Godfried Pomarius van
Slingenveld. den substituut-officier van
Justitie, en Jhr. Mr. van Neerenheul.
procureur van Johannes Pomarius.
De commissaris van politie van den
heer B. Jak was wat vlak zoowel in zyn
typeerin als in zijn optreden jegens Po
marius. en hetzelfde zou Ik willen op
merken van den cliënt Smit den man
van vele vuile zaakjes, door den heer J.
van Dongen wel als een louche individu
maar wat erg passief uitgebeeld. De
resteerende bijrollen waren goed bezet.
Er was veel publiek, dat zich dank
baar toonde. Enkele leden van het audi
torium schenen door zeer uitbundig ge
lach op momenten, waarop aan des
schrijvers geestesuitingen met een waar
deerenden glimlach de ware appreciatie
bewezen zou zijn, te willen bewijzen dat
zij liever een dikke Duitsche klucht dan
dit fijne Hollandsche blijspel hadden ge
had.
AD INTERIM.
STADSSCHOUWBURG.
TWEE BELANGRIJKE
VOORSTELLINGEN.
Twee belangrijke voorstellingen in
den Stadsschouwburg worden aangekon
digd. Zaterdag aanstaande Het Vlaam-
sche Volkstooneel en Le bourgeois Gen-
tilhomme (De burgeredelman) en den
Zaterdag daarachtervolgend, de ver
maarde opvoering van De Blauwe Vogel
van het geluk (L'oiseau bleu) van Mae
terlinck. regie van Verkade. met in de
hoofdrol Else Mauhs (Tyltyl).
„HET GEHEIM"
Dinsdag 1 November komen Adr. v. d.
Horst en Jan Musch met het Schouw-
tooneel in den Stadsschouwburg opvoe
ren „Het Geheim" (Le Bonheur du
Jour), tooneelspel in vier bedrijven van
Edmond Guiraud. De regie berust bij
Ko van Dijk.
De Avondpost, scheef van dit stuk, dat
het hoewel Fransch in hart en nieren,
toch volkomen afwijkt van het gewone
genre der Fransohe tooneelspelen. „In
Hanand wijdde nu al zijn aandacht
aan het dot van de kast en schudde het
hoofd. Toen liep hy naar de toilettafel
en de leeren doos.
„Aha!" zei hij vol belangstelling. „Dit
is een heel ander geval", en hij bekeek
het nauwkeurig.
De doos ging niet met een sleutel
dicht. Er zaten drie kleine vergulde
knopjes voorop en het slot ging dicht
door dat ieder der knopjes een bepaald
aantal malen werd omgedraaid. Dit aan-
fca lkan natuurlijk: eindeloos gevarieerd
worden en met moest de getallen ken
nen voor het kistje opengemaakt kon
worden de juweelen van mevrouw
Harlowe waren dus wel goed beschermd.
„Hier is geen geweld gebruikt", zei
Hanand, terwijl hij weer op stond.
„Het is natuurlijk mogelijk dat mijn
tante vergeten beeft de doos op slot te
doen", zei Betty.
„Natuurlijk is dat mogelijk", stemde
Hanand toe.
„En deze kamer was een week lang
voor iedereen toegankelijk van de be
grafenis tot op den Zondag waarop de
deuren verzegeld werden.
„Een week lang en dat terwijl Boris
Waberski in huis was', zei Hanand.
„Jaja", zei Betty. „Maar... maar
ik denk dat het toevallig ergens anders
is weggeborgen en dat we het collier nog
wel zullen vinden. Monsieur Boris ver
wachtte geld van mijn zaakwaarnemers
in Londen. En hij was ook vast van plan
om het met mij op een accoordje te
gooien. Niets wijst er op dat hij het ge
stolen heeft. Dan zou hü toch niet meer
om tienduizend gulden gevraagd heb
ben".
Jim had niet meer aan Boris ge
dacht. Toen Hanand zijn naam noemde
hoopte hij vurig dat hij de dief zou blij
de laatsten tijd héb ik zelden een stuk
gezien, dat een conflict op zoo scherpe
en zoo goed psychologische wijze en in
hoogen ernst behandelde."
Dit eenvoudige, maar krachtige stuk
bekoort door logischen bouw en vol
maakte gave karaktertekening en ont
roert door mooie, nobele gedachten,
zegt de Residentiebode. Het spel verheft
zich over het geheel tot een hoog peil.
BIOSCOOP
Scala-theater.
Scala's Wereldnieuws geeft weer bij
zonderheden van de geheele wereld: een
krant in prent.
Daarna twee komische films al staat
er maar één op 't programma: een tee
kenfilm die de avonturen van den Ba
ron van Munchhausen in beeld brengt
en een andere „Het ijzeren paard," spe
lend in het Jaa* 1830en die werkelijk
vol van allerlei aardige komische vond
sten is. Dit is waarlijk gezonde humor.
En dan: Henri Orvan's revue: „Bin
nen zonder kloppen".
Het is ons ontgaan waarom deze ti
tel gekozen is, maar er zal wel een reden
voor zijn Trouwens de eene naam is
net zoo goed als een andere, als de in
houd van de revue maar goed én amu
sant is. En dat is hij. Er komen eenige
vermakelijke scènes in voor, er wordt
een aardig partijtje in gedanst en ge
sprongen, de costuums zijn frisch en
fleurig en er zijn een paar niet onaar
dige zinspelingen op de dingen van den
dag. Jammer dat ook dit gezelschap
meent, geen revue te kunnen opvoeren
zonder een paar platheden. Natuurlijk
ontbreken eenige sentimenteele scènes
niet, evenmin als een paar tooneelen
uit het Amsterdamsche volksleven, die
altijd pakken.
Na de pauze: „De Havik", cowboy
drama in zes aeten, vol spanning, vol
tafereelen van moed en zelfopoffering,
vol staaltjes van prachtige ruiterkunst.
Een uitmuntend programma.
Het wordt alleen in dit theater altijd
te laat.
De explicateur van Scala gaat schei
den. Donderdag a.s. zal hij van het pu
bliek en van zijn directie afscheid
nemen.
ken te zijn. Maar Betty's kalme en on
weerlegbare redeneering ontnam hem
die hoop weer. Maar als Boris en Ann
werkelijk samen schuldig waren aan
den moord, omdat hij zijn legaat noodig
had, zou het best kunnen zijn dat de
ketting Aim's aandeel was. Hoe men
de zaak ook bekeek, het begon er steeds
leelijker voor Ann uit te zien.
„Nu, we zullen het misschien nog wel
vinden", zei Hanand. „ïntusschen lijkt
het mij het beste, mademoiselle, als u
die doos op slot doet en vanmiddag naar
de bank brengt".
Betty deed de doos dicht en draaide
de knopjes een voor een om. Drie keer
hoorde men een opeenvolging van scher
pe tikjes.
„Ik hoop dat u niet dezelfde combina
tie heeft gebruikt als madame Harlowe",
zei Hanand.
„Ik weet niet welke combinatie zij
gebruikte", zei Betty. Ze zette de byoute-
riedoos weer in de kast en het onder
zoek van kasten en laden begon. Maar
het resultaat was al even gering als van
het zoeken naar den pijl in de schat
kamer.
„Meer kunnen we toch niet doen", zei
Hanand.
„Ja. Nog één ding".
Het was Ann Upcott die deze woor
den sprak. Ze stond apart ran de an
deren, bleek en uitdagend. Ze wist nu
dat ze verdacht werd. De zorg, waarmee
allen vermeden om in haar richting te
kyken, had het haar wel bewezen.
Hanand keek de kamer door.
„Wat kunnen we dan nog meer doen?"
vroeg hy.
„U kunt mijn kamers doorzoeken".
„Neen!" riep Betty heftig. „Dat wil ik
niet hebben!"
„Als 't u blieft", zei Ann, „Het Is niet
VRIJWILLIGE DIENSTNEMING.
Vrijdagavond had in de Infanterie-
kazeme de oprichtingsvergadering plaats
van de Haarlemsche afdeeling van den
Jeugdbond ter bevordering van de vrij
willige dienstneming. De voorzitter, de
heer Th. Hooy Jr., zette in zijn inleidend
woord het doel en streven van den bond
uiteen.
Na eenige gedachtenwisseling werd de
afdeeling opgericht. Een 20-tal leden gaf
zich op Besloten werd, dat de afdeeling
zal toetreden tot den landelijken bond
die in November a.s. geconstitueerd zal
worden.
Het bestuur werd samengesteld uit
de heeren Th. Hooij Jr., voorzitter, O.
Houwen, secretaris, A. Haccou, penning
meester, P. H. Borghouts en Pielage.
Een voorloopig reglement werd vast
gesteld waarin de leeftijdsgrens der le
den werd bepaald op 16—30 jaar.
Als afgevaardigden naar de oprich
tingsvergadering van den landelijken
bond werden aangewezen de heeren
Hooij en Haccou.
HET STELSEL VAN DEN
VERKOOP MET CADEAUX
AL DAN NIET WETTELIJKE
BESTRIJDING
In de zitting van Dinsdag der Kamer
van Koophandel en Fabrieken zal een
beslissing moeten worden genomen in
zake de al dan niet wettelijke bestrij
ding van het stelsel van den verkoop
met cadeaux.
Het Bureau der Kamer brengt in her
innering, dat in den brief van het Co
mité van Actie tot bestrijding van den
verkoop met cadeaux verzocht werd
zich uit te spreken over de vraag, of
thans moest worden overgegaan tot het
treffen van wettelijke maatregelen al
dan niet. In verband daarmede zal in
de vergadering in de eerste plaats aan
de orde gestéld worden de vraag, of de
Kamer zich ten aanzien hiervan al
dan niet wenscht uit te spreken en in
dien deze vraag bevestigend wordt be
antwoord, zal een stemming worden ge
houden over de vraag, of al of niet wet
telijke maatregelen getroffen moeten
worden.
meer dan rechtvaardig tegenover mij".
Monsieur Bex knikte.
„Het is bijzonder correct van made
moiselle", zei hij.
Ann wendde zich tot Hanand.
„Ik ga niet met u mee. Er is in mijn
kamer niets op slot behalve een kleine
leeren schrijfmap. U zult den sleutel
daarvan kunnen vinden in de linkerlade
van mijn toilettafel. Ik zal in de biblio
theek op u wachten".
Hanand boog. en voor hij een stap
kon doen deed Betty iets waarvoor Jim
haar op de plaats zelve wel had willen
omhelzen. Ze liep regelrecht naar Ann
toe en sloeg haar arm om haar middel.
„Ik blijf bij je wachten, Ann", zei ze.
Het is natuurlijk belachelyk". En sa
men met Ann ging ze de kamer uit.
HOOFDSTUK XV.
De pijl wordt gevonden.
Ann's kamers waren op de tweede ver
dieping en hadden ramen die op den
tuin uitzagen. De slaapkamer en de zit
kamer waren door een tusschendeur met
elkaar verbonden. Ze waren niet hoog
van verdieping maar wel ruim en toen
Hanand in de slaapkamer om zich heen
keek, zei hy, op een toon waarin twU-
fel klonk:
„Jaals men plotseling doodelijk
geschrokken was. zou men in het donker
in deze kamer misschien niet dadelyk
het knopje van het electrische licht
kunnen vinden. Er is er geen boven het
bed". Toen haalde hy de schouders op.
„Maar als men zulk een verhaal do»t,
moet men er ook voor zorgen dat zulke
kleinigheden later blijken juist te zijn.
Dusen de twijfel verdween weer
uit zyn stem.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cents pet- regel.
Zoo lang een ktnd nog in de wiegw
ligt, zal de huid van de kleine op
sommige plaatsen vaak rood en
branderig zijn en zelfs stuk gaan. Dit
verzacht en geneest menraetPUROL
UITGAAN.
STADSSCHOUWBURG
Woensdag geeft het Vereenigd Too
neel (directie Verkade en Verbeek) in
den Stadsschouwburg de eerste voor
stelling van „Tusschen 8 en 12" blijspel
in drie bedryven van J. Jefferson Far jon
Het stuk Is door de pers gunstig be
oordeeld en door het publiek goed ont-
vangen.
S. D. A. P.
De federatie Haarlem der SJDAJP.
houdt haar jaarvergadering op Woens
dag 2 November in „Olympia",
De agenda vermeldt o.a.:
Mededeelingen inzake organisatfd
propaganda onder de vrouwen, in zake
beschikking over verkiezingsfietseni;
Jaarverslag penningmeester, Begroo
ting 1927/1928; Jaarverslag secretaris en
jaarverslag raadsfractie.
OLYMPISCHE SPELEN
TE AMSTERDAM.
By de Kanier van Koophandel en Fa
brieken is ingekomen een verzoek van
de Commissie voor cultureele en econo
mische propaganda voor de Olympische
Spelen te Amsterdam om een subsidie.
Het Bureau der Kamer stelt voor te
besluiten aan deze commissie geen
subsidie te geven, aangezien de Olym
pische Spelen reeds een subsidie van
1000 van de Kamer ontvangen.
Dat was allemaal Grieksch voor den
commissaris van politie en zyn secretaris
en monsieur Bex. Maurice Thevenet
keek even naar Hanand alsof hij op het
punt stond een van die vragen te stel
len, die hem waren toegestaan. Maar
Girardot, de commissaris, die nadat hij
twee trappen op was geloopen, vreeseiyk
hijgde, sprak het eerst.
Hier zullen we natuurlijk niets vin
den", zei hy, „dat meisje zou ons nooit
gevraagd hebben om tusschen haar be
zittingen te snuffelen als er werkeiyk
iets te vinden was geweest.
„Dat weet men nooit", antwoordde
Hanand. Laten we maar eens gaan ky
ken".
Jim liep de zitkamer in. Hy had geen
lust om den commissaris en Hanand!
stap voor stap hun onderzoek te volgen
en op de tafel midden in de kamer had
hy een vloeiblad en wat papier en schryf
behoeften zien liggen. Hy had er be
hoefte aan dezen warwinkel van vermoe
dens en feiten en leugens, waarin hy de
laatste twee dagen geleefd had, eens
na te gaan eh uit te zoeken en te rang
schikken. En hij kon geen betere ma
nier bedenken om dit te doen dan alles
in het kort op te schrijven in twee ko
lommen: „Voor" en „Tegen" zooals Ro
binson Crusoe dat indertyd op zyn
eiland gedaan had. Hy zou hier rustig
een uurtje blijven zitten terwyl Hanand
aan het zoeken was. Hy nam een vel
papier, koos een pen uit van het pen-
nebakje, en begon. Het koste Ann Up
cott heel wat vellen papier en meer dan
eens viel zijn pen uit den penhouder en
werd er dan weer ingeduwd, voor hy
klaar was met schrijven. Maar ten slot
te kwam hij tot dit resultaat:
(Wordt vervolgd^
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 CENTS PER REGEL.
H K1 H. ▼knrffv SS iw DOOZEN VAN 75 EN 45 CENT
IB 823 BS rfnïTÖIW v» l3i W? K3 53 Eischt Hollandsche Verpakking
