HAARLEM'S DAGBLAD
ZATERDAG 7 JAN. 1928
DERDE BLAD
AMSTERDAMSCHE INDRUKKEN.
Generale Repetitie bij Louis de Vries.
Ida Wasserman in de titelrol
zyn veelal slechts onzinnig, maar de
muziek is onmiskenbaar dik-sentimen
teel. Als je erover gaat denken....
Dat doet Chrispijn niet, tenminste
niet in dien zin. Hij zit nu naast het
souffleurshol, balanceerend op den rand
van den afgrond, en geeft tempi aan.
..Kunt u niet zóó zoowat.... ta-ra-ta,
ra-ta-ta-ra-ta?
„Meneer Dullé!vaar bent u
nou?.... meneer Dullé.... kom 'es om
laag?.... Dat licht lijkt nog naar
niks.... Baars, is je hers an?Is-ie
an?.... Doe 'm dan 'es uit.... Nee
nou 't zaallicht anNee, dat licht
opZaallicht uit.... Hers an
wat minder nou an dien kant.... Zóó.,
nee toch nog niet.... Lou, heb jij een
plastron?"
,,Moet ik zelf an, Lou. Maar 'k heb
er nog een thuis".
..Neem je dat morgen mee? Wat is er
nou?"
.Mevrouw", zegt Louis de Vries in den
toon van een Vondel-rei tot mevrouw
Kiehl: „U ziet er te deftig uit Veel te
deftig voor een tingeltangel-directrice.
U .moet meer rood op uw wangen heb
ben".
.Maar ik ben nu heelemaa! ge
schminkt".
..Het is toch heusch te deftig, me
vrouw".
Zij lacht en van Korlaar, de Vries'
mededirecteur, ook Van Korlaar lijkt
hier de kalmste. Maar hij vertelt mij
hoe-ie de Nederlandsche Opera beheerd
heeft, na Koopman, en hoe opera's een
compleet wanhoopswerk zijn zondrr sub
sidie, zoodat. hij tenslotte voor herstel
van geschokte zenuwen naar Zwitser
land moest.
Voor de regie moet je ook sterke ze-
numen hebben. Chrispijn beheerseht
zich prachtig, maar hij is .geladen". Als
hij driemaal denzelfden man moet roe
pen eer deze verschijnt stijgt zhn stem
van mezzo voce via forto in s tot
forto fortissimo, en een ratelende r.
De schijnbare verwarring duurt voort.
Het orkest sentimenteelt ironisch door.
Drie of vier familieleden van acteurs.
E ond Visser van De Groene en wij
zien het van de tweede rij stalles aan.
Een bveede plank is over 't orkest ge
legd en alles trekt heen en weer over
deze brug,
Eindelijk is het eerste tooneel goed
van kleur en zuiver van belichting. Keel
pittoresk; het doet heel aardig. ..Dat
ziet er goed uit", verklaart De Vries,
wiens natuurlijke opgewektheid her
leeft. en Chrispijn zegt: „Licht is alles!"
zonder de bedoeling om een theatrale
uitspraak te doen of Philips-Eindhoven
aan een .slogan" te helpen. Ik geef hem
het laatste bij deze in overweging.
Eindelijk sluit zich het scherm, er
wordt gehaald, en dadelijk blijken de
drie meisjes aan de kaptafel niet goed
genoeg belicht te zijn.
„Kinderen, sta 'es op. Draai Je om
Kom 'es hierheen. Stop".
„We lijken wel gedresseerde apen",
zegt er een. zooals later blijkt: haar rol
citeerend. Chrispijn kijkt slechts, hard
door z'n lorgnet heen. Er wordt weer
veranderd. Het stuk begint, en Ida Was-
sermann komt op, afdalend langs de
trap en een storm van levendigheid op
het tooneel brengend. Caro van Domme
len zegt haar eerste zinnen. Er is 'n mi-
I nuut of vijf verloopen, dan weer: „Halt.
Ida, kom jij nog maar 'es opnieuw op.
En 'til dan je attila'tje wat opzóó..
Chrispljn's colbert wipt slobberig....
gooi je sabel neer. Zie je?"
Ida wipt proef met haar attila'tje,
beklimt gracieuselijk de trap en we be-
binnen weer vrijwel heelemaal opnieuw.
Zoo gaat een generale repetitie in
haar werk. De eerste acte duurt uren.
En dan neemt het changeeren weer een
langen tijd. Om halftwaalf begint pas
het tweede bedrijf, ingeluid met een
vernietigende critiek van dc regie om
dat de koffiekopjes en de pousjes-glazen
ontbreken, en dat dames-garnituurtje,
hoe-heet-dat-nou. ergens zoek is....
Het tweede bedrijf, in een hótel-
lounge aan de Riviera, opent met drie
mannen, in niet-oneigenaaraige tegen
stelling met het eerste, dat met drie
vrouwen begon. En dc middelste man in
den achtersten fauteuil zit te laag. De
regisseur commenteert op de lengte van
zijn bovenlijf cn de kortheid van zijn
beenen. of omgekeerd. Hij schijnt milde-
lijk verstoord. Er worden kussens aange
dragen. Hij rijst in het fond. WU gaan
verder. Met Caro van Dommelen nu als
barones, en door een graaf telkens aan
gesproken als „Lieve baronesWeet
de vertaler Felix Hageman niet beter?
Ida Wassermann poseert nu als luiar
dochter, derhalve freule, en Kramer s
precieuse en seniele aristocraat-minister.
Er wankelen voortdurend allerlei dé
tails. en de balcondeuren willen niet
sluiten. Iemand zet er blokjes tegen.
„Denk er om, straks moeten ze dicht".
Nieuw probleem. Zoo gaat het door. tot
onze laatste trein tot den aftocht noopt
„Hoe moet dat nou morgen loopen?'
vraag ik van Kordelaar. „Hoe kan dat
changeeren dan ineens viermaal zoo
snel gaan?" En hij glimlacht: .Morgen?
Dan doen ze het in tien minuten, alle
maal op hun zenuwen, Vannacht wordt
het half drie".
De première heb ik toen ook nog maar
bijgewoond, uit belangstelling voor
Louis de Vries en die andere harde wer
kers, in den laatsten tijd zoo door tegen
slag vervolgd en ook om het heele
stuk nu toch eens te zien.
Blijkbaar is de kans gekeerd voor den
Hollandschen Schouwburg en zijn ge
zelschap. Het ding had een warme ont
vangst en werd heel goed gespeeld De
Vries zelf. alleen optredend in het vier
de bedrijf, als een seniele oude vorst,
was subliem. Kij greeg een open doekje
dat hij tenrolle verdiende. Dat was
prachtige, fijne typeering, humor van de
beste soort. Het klinkt gek om van on
zen sterksten tragediën te getuigen dat
hij tevens een van onze beste blijspel-
acteurs moet zijnmaar u weet. dat
ik met deze verklaring in goed gezel
schap ben. Onze tooneelcriticus heeft
Caro van Dommelen
ais de schoonmaakster
het al veel eerder gezegd en ik geloof
met J. B, Schuil dat De Vries groote
successen te wachten staan als hij zich
meer aan het blijspel gaat wijden. Deze
kleine rol was weer meesterlijk.
Caro van Dommelen volbracht haar
lange en moeilijke taak heel knap. met
die volkomen beheersching van de tech
niek die de geroutineerde actrice ken
merkt, en de jeugdige Ida Wasserman
belooft heel veel. deed weldadig aan
door haar bruisend, krachtig tempera
ment.één en al leven. Chrispijn had
een nogal ondankbare opdracht in de
marqué-rol van het stuk, die niet sterk
geschreven is, en verscheidene kleine
rollen werden knap getypeerd door Fol-
kert Kramer, Jean Specht en den ouden
Teime. De jonge Vlaming Joris Diels
Het was niet vroolijk bü den Hol
landschen Schouwburg op de Plantage
Middenlaan, toen wij er Woensdagavond
kwamen om de generale repetitie van
een nieuw stuk bij te wonen. 't. Regende
staag, er blies zoo'n felle Hollandsche
wind die om alle straathoeken en in,
alle richtingen schijnt te jagen, maar
altijd tegen je in, en de schouwburg zag
er triest cn verlaten uit. „D'r is van
avond niks te doen meneer", zei een
rasechte Amsterdammer met den hoop-
vollen glimlach van een stadsjongen die
een gebbetje ruikt. Het gebbetje dat wij
hier voor niets waren gekomen.
„Dat weet ik wel", zei ik, en zijn
glimlach verstierf. Hij heesch zijn
kraag wat hooger op tegen den feilen
Wind, en marcheerde af.
De acteur Folkert Kramer nam zijn
plaats in. Die dacht hetzelde, maar voel
de mededoogen. ,,De première is niet
vanavond maar morgen", begon hij ijve
rig, „Een dag verzet ziet u.... Ah. u
komt voor meneer De Vries. Da's wat
anders. Gaat u mee".
Hij ontsloot daarop een deur en
bracht ons in een nauwe gang. zich
voortzettend in een schemerig slop. Er
brandde een enkele lantaarn. IX- hing
links, van den onafzienbaar hoogen
schouwburgmuur, een ijzeren brandlad
der omlaag. De regen droop erlangs, en
ook van het wonderlijke verhoogde plan
kiertje links. Iets verder verdween weer
een geheimzinnige trap in het gebouw,
en aan 't einde van het slop opende in
eens een onzichtbare hand een geweldig
hooge, smalle deur. Wel tien meter hoog
leek die. Er kwam toen vaag licht, een
paar figuren bewogen zich haastig, een
stuk décor werd naar buiten gedragen.
Het was vreemd in dat slop, tusschen
beklemmend-hoog-oprijzende zwarte,
druipende muren, met die lichtflikkering
aan 't einde en dien warboel van trap
pen, ladders en deuren. Vreemd, maar
mooi. Er zat stemming in, er leefde wat,
het deed je denken aan de sloppen van
Montmartre,
Het slop
,,De Wanhoopsgang", verklaarde de
acteur kort.
„Martin Monnickendam heeft er
laatst ook al aan zitten werken", ver
klaarde Louis de Vries, dien we in zijn
kleedvertrekje vonden. ,.Ga zitten. Nee,
ik lach niet vanavond. Het gaat slecht.
Het wil niet met onze laatste stukken;
Het publiek wil er niet aan. Bij de an
dere gezelschappen lukt het evenmin,
maar wat helpt ons dat? Een schrale
troostWeet u nog van de dagen
toen we samen in Londen op stukken
uitgingen, en toen ik De Wandelende
Jood en Het Recht tot Staken mee naar
huis nam? Twee successenah! Weet
u soms weer eens een stuk voor me?"
Ik adviseerde er een, met voorbehoud
Gevaarlijk werk.... pas als het een keer
gelukt is besef je volkomen hoe de go
den erbij moeten helpen. Het bewijst
immers niets of iets in het buitenland
Haarlemmer Halletjes
EEN ZATERDAGAVONDPRAATJE
's Morgens tusschen vijf en zes uur
word ik uit mijn rustigen slaap wakker
door een haastigen stap op het grint in
mijn voortuintje. Even een zacht metaal
achtig geluid dan gaat de vlugge voet
stap weer terug, even knirpt het grint.
In mijn gedachten zie ik een jongen die
zonder de trappers aan te raken, op de
fiets springt en op weg gaat naar den
volgenden abonné. Want de rondbrenger
heeft zooeven het ochtendblad bij mij
in de bus gedaan.
Dit is in den vroegen morgen de eer
ste dienst, dien mijn brievenbus mü be
wijst. Ik hou van mijn brievenbus. Die
is een van mijn drie aanrakingspunten
met de buitenwereld. De eerste is de te-
lephoon. Die is duur en wanneer een on-
noozele of onnadenkende de waterlei
ding boven de centrale laat bevriezen,
weigert mijn telefoon den dienst. De
tweede is de radio. Die is nog veel duur
der, want ik kan haar niet huren, zoo
als de telephoon maar ik moet haar
koopen en zij heeft de eigenaardigheid,
verouderd te wezen zoodra ik haar heb
aangeschaft; juist op dat oogenblik komt
er een nieuw toestel op de markt, dat
beter en goedkooper is. Mijn radio doet,
zooals ieder ander radiotoestel, haar
werk met tegenzin. Zij grauwt, zoodra'
er maar iets te veel van haar gevergd
wordt en heeft de hebbelijkheid, te zwij
gen midden in het mooiste muziekstuk,
waaruit ik begrijp, dat de accu moet
worden bijgevuld.
Van de drie verbindingen met dc bui
tenwereld, die openstaan bij dag en bij
nacht (behalve mün radio, die aan tot
zwijgen gedoemd is) vormt dus mijn
brievenbus de eenvoudigste en de goed
koopste. Zij doet haar mond open. zoo
dra maar iemand op het klepje duwt en
neemt zwijgend alles in zich op. Het
eenige geluid dat zij daarbij laat hooren
is een korte metaalklank „ting". Niets
is haar te veel- Alleen midden in den
zomer, tijdens de veertien dagen dat
mijn beurs mij toestaat op reis te gaan,
zet ik het deurtje dat haar afsluit, open.
Dan is zij geen bewaarplaats meer,
maar een trechter.
succes heeft gehad. Je intuïtie moet je
toevallig op het goede spoor brengen.
„Ja, raad dat nou eens", zei Louis
Chrispijn Jr., ook somber gestemd.
„Van ons vorige stuk had ik de beste
verwachtingen. Mis. En nou moet dit
ding erin gaan
Een comedie, ja. 'n Duitsche come-
dieMaar dat Recht tot Staken, die
doktersstaking, die vergeet ik nooit.
Boven waren ze wild van opwinding, en
ik zeg nog: „Waarachtig Lou, als d'r
daar een 'n bierflesch bij zich lieeft,
gooien ze me aanstonds dood." „Doen
ze niet, Lou". zegt-ie. Hij had daar ock
een mooie rol in! We waren dien avond
wel even verlicht toen het gordijn dicht
was zonder ongelukken. Maar een
enthousiasme, en een succes!"
Chrispijn
„Hoe laat begint u vanavond 1"
„Halfnegen, als 't meeloopt".
Het liep niet mee, en werd kwart over
negen eer er voor 't eerste bedrijf van
„Vier dagen uit het leven van een on
fatsoenlijk meisje" gehaald kon worden.
In Berlijn heette dit stuk van Rudolf
Bernauev „Der Garten Eden",' in Lon
den, waar liet met verberging van de
Duitsche origine ook veel succes heeft
gehad en een „run" van 250 voorstellin
gen beleefd. „The Garden of Eden", De
Hollandsche titel is de vertaling van
den Duitschen ondertitel, waarin van
een „unanstandiges Madchen" gespro
ken wordt. Dat is niet hetzelfde als on>
fatsoenlijk, en deze Hollandsche bena
ming blijkt niet juist, want de heldin
van het stuk is juist een zeer fatsoen
lijk meisje, die door haai' lichtelijk-
onwaarschijnlijke avonturen alleen maar
met de conventies in botsing komt. En
fin, dat daargelaten.
Het eerste bedrijf speelt in de dames
kleedkamer van een variété-gezelschap
in het Zevenburgsche stadje Klausen-
burg. Een armoedige kleedkamer, met
een 'opgedoften toilettafel-met-spiegels,
veel gekleurde lappen en costuums, en
een geheimzinnig-verborgen chambre
séparée achter een dubbele deur.
Zoo'n tooneelaankleeding lijkt de een
voud zelf. als je haar op den avond
van de première uit de zaal ziet. Maar
op den avond tevoren ontdek je de tal-
looze complicaties.. Er komt een trap in
uit. die tot omvallen geneigd is en on
middellijk het leven van den veteraan
H. K. Teune. Klausenburgsch politie
commissaris. bedreigt. De gekleurde lap
pen, aan een soort van drooglijn opge
hangen van trap naar coulissen, versto
ren het labiéle evenwicht van de eerste.
En telkens hangen ze niet goed. Het
kleurenschema bevalt Chrispijn niet,
die uit de stalles zijn tallooze aanwij
zingen geeft. Wat een werk, die regie!
Tooneelknechts, electriciens, inspiciënt,
decorateur hollen af en aan. De politie
commissaris, met een drankneus van je
welste en een uniform als een Pruisische
kolonel uit de Wilhelmus-dagen me
vrouw Kiehl als variété-directrice, Caro
van Dommelen als schoonmaakster en
een zwerm jonge actricetjes die de va-
riété-artiestjes zijn, dwalen allemaal
over het. tooneel. Daar zijn Annie Fol-
lender, de ex-Haarlemsche Jo Stam,
AnnieVersteegh, en in extra-rood-gala
met gelakte laarzen en tressen Ida Was
serman, die de titelrol zal nemen. In
het orkest spelen drie musici, onder lei
ding van een jeugdig violist met een
ironisch profiel en een larmoyant zwart
dweepershoedje, sentimenteele En gel -
sche songs. De woorden van die dingen
Lof en blaam moet je in de wereld
nooit overdrijven. Een van mijn vrien
den was een jaar of wat geleden voor
zijn gezondheid in het buitenland, nog
wel in Engeland. Zijn toestand was nog
al ernstig en zijn familie was dan ook
niet zoo buitengewoon verwonderd, toen
de eigenares van het pension zijn over
lijden berichtte. Hij was in het openbare
leven een bekende persoonlijkheid, zoo
dat zijn vrienden aan verschillende dag
bladen artikelen toezonden over de be-
teekenis van zijn werk en dc beminne
lijkheid van zijn persoon. De nummers
van die kranten kreeg dc zoogenaamde
gestorvene juist op het oogenblik, toen
hij genoegelijk aan zijn ontbijt zat en
tot zichzelf zei, dat hij zich dien dag
heelwat prettiger voelde.
Hij was namelijk niet gestorven, maar
zijn buurman in het pension, een andere
Nederlander, ook uit Amsterdam. De eene
heette Banner en de ander heette
Blaeuw. Voor Hollandsche ooren is daar
een verbazend verschil in, maar de eige
nares van een Engelsch pension kan zich
daar gemakkelijk in vergissen en zoo
had 7.ij dan het telegram gestuurd aan
de verkeerde familie. Natuurlijk was de
zaak gauw opgehelderd cn hersteld.
Maar de artikelen over Banner waren
eenmaal opgenomen en het was voor
hem een merkwaardige gewaarwording,
toen hij daar las. wat zijn vrienden over
hem schreven. „Ik zou het griezelig ge
vonden hebben", zei naderhand zün zus
ter. „Juist, niet", zei Banner, die daar
als man anders over dacht. „Het deed
mij zooveel goed. dat ik van stonde af
aan beter werd en een maand later ge
zond en wel naar mijn familie terug
keerde."
Als men mij waagt wat dit alles nu
met mijn brievenbus te maken heeft,
dan wil ik wel zeggen, dat Banner den
inhoud van die begrafcnisartikelen rij
kelijk overdreven gevonden had. Vreemd
was het. dat toen hij de schrijvers weer
ontmoette, zij een beetje koel tegen hem
deden, „alscf ze me wat kwalijk namen,
dat ik nog leefde," zei de goeie Banner.
Niet te veel lof dus. Ook niet te
veel lof aan mijn brievenbus, want zij
heeft al is zij een onvermoeide diena
resse, ook haar tekortkomingen en ge
breken. Crïtisch begrip heeft zij namelijk
niet in het minst. Zij aam-aardt alles,
i-ijp en groen, vriendelijk en onvriendelijk.
Het is nog geen veertien dagen gele
den, dat de zelfde brievenbus voor mij
een brief bewaarde, die inderdaad vol
ledig aan mij geadresseerd was en die
van den volgenden inhoud was:
.Mijnlheer, Reeds sedert meer dan een
halfjaar heb ik u allerlei dure soorten
koek en banket geleverd, benevens ver
schillende taarten, waarvan ik u te
zijner tijd nota's heb toegezonden, ge
volgd door de bybehoorende quitantiën.
Tot nu toe is nog geen van die quitantiën
betaald. Onder allerlei voorwendsels
werden ze voortdurend geweigerd. Ik
moet u zeggen dat mijn geduld is uit
geput. Morgen vóór twee uur, om het
precies te zeggen, precies tusschen half
een en een uur zal ik persoonlijk de ge
zamenlijke qui tan ties ten bedrage van
honderd acht en tachtig gulden, vijf
en zeventig cents, zegge f 188.75 aan
uwe woning aanbieden. Wordt alsdan
niet minstens de helft, groot honderd
gulden in mijn handen voldaan, dan zal
ik onmiddellijk passende maatregelen
nemen".
Daarop volgde zonder „achtend" of
„hoogachtend" zoomaar plompverloren de
onderteekening met een nijdige kras. een
teeker. van de boosheid van den afzen
der. Natuurlijk sprong ik dadelijk op en
greep de telefoon helaas, wij leefden
toen nog in den tüd van de telefoon-
storing. Het was onmogelijk, in aan
raking te komen met den boozen ban
ketbakker. Mijn vrouw was twee dagen
de stad uit en ou dienstmeisje was
nieuw. Die kon mij dus niet inlichten.
Kon het mogelijk wezen, dat mijn
vrouw, anders zoo precies in haar be
talingen. de schulden bij den banket
bakker zoo ongehoord had laten op-
looper.! Het w-as niet denkbaar. En toch.
het, adres was in orde en de brief
liet aan duidelijkheid niet te wenschen
over.
Onaangenaam gestemd ging ik naar
bed. Een vreesdijke nachtmerrie kw_m
mü plagen. Een kolossale banketbakker
stcud op mijn stoep, heelemaal in 'c
wit, met een grooten koksmuts op zijn
hoofd, tegen wien ik moest opzien als
tegen een toren. Hij zwaaide een reus-
achtigen potlepel en deed voortdurend
zijn mond open en dicht, alsof hij luid
schreeuwde, maar ik hoorde geen ge
luid. Om hem heen stonden al de buren
aandachtig te luisteren, op dc voorste rij
die nare kerel Van der Bik. met zijn
kwaadsprekende vrouw, die de heele
buurt ever de tong laat gaan. Ik had
willen antwoorden, maar kon geen ge
luid uitbrengen. Eindelijk, toen dat
vreeseJiJke tooneel eindeloos scheen ge
duurd te hebben, had de booze banket
bakker op eens een heel groote taart
in de hand. die hij naar mijn hoofd
wilde slingeren. Ik won in huls gaan,
maar kon geen voet verroeren. Al de
toeschouwers stonden met groote open
monden te grijnzen. Opeens nam de
banketbakker de taart met twee handen
vast en slingerde die in mijn richting.
Ik deinsde achteruit daar verdween
alles en lag ik op den vloer van de
slaapkamer. De aanbrekende dag. voor
zoover er to deze dagen nog van dag
licht sprake kan wezen, keek door de
ruiten.
Geen uur later was ik in den winkel
van den banketbakker. Het raadsel was
dadelijk opgelost. Een circulaire van
den banketbakker was aan een ander
geadresseerd, die den boozen brand
brief Ihad moeten hebben en omge
keerd. Toen ik thuis kwam keek ik
mijn brievenbus aan en zei: „had je
mij dat niet kunnen besparen?"
Maar de brievenbus antwoordde niet.
Die antwoordt nooit!
Ja, wanneer zoo'n brievenbus praten
kon. Hoeveel ongewenschte stukken
zou zij mü niet kunnen besparen!
Daar is de circulaire op grof papier
gedrukt en geadresseerd:
Edele Menschenvrlenden,
Is het u bekent, fk als vader van een
groot gezin (zeven knaapjes, drie meis
jes. waarvan een noch zuigelinch) sedert
twintig Weken werkloos bcr»? Met naal
den. sj>eldden en zeep van de voornaam
ste fabrikea uit buiten- cn binnenland
moot ik in mijn onderhout en dat van
mün talrUke familie voorzien. Binnen
een paar dagen kom Ik aan de deur en
hoop ik niet weggestuurt te worden.
Een ijverig huisvader.
P. S. Mijn liefe vrou lelt van het voor
jaar af in een ziekenhuis hier ter stede
met een gevaarlüke ongesteldheid (zc-
cuwcn to het hoofd).
toonde zich een verdienstelijk acteur in
de mannelijke hoofdrol, al kostte het
moeite om ons voor te stellen hoe een
enkel meisje ter wereld zich hartstoch
telijk zou kunnen verlievcn op een
jongen geleerde met zoo'n uiterlijk.
Eenige restauratie zou liet ten goede
komen.
De inhoudsbeschrijving van het stuk
zal ik u maar onthouden Het doel van
deze gemoedelijke causerie is niet om
er een volledige critiek aan vast te
knoopen. Het stuk vliegt niet hoog,
maar 't is een aardige, plezierige come
die en met wat bijschaven er komen
eenige onnooöige platheden in voor en
een uitkleed-scène aan 't eind van III.
die smakeloos is door haar onwaar
schijnlijkheid en zeker door iets aannc-
meliJkers vervangen kan worden ral
net ook buiten Amsterdam succes heb
ben. De auteurs kennen hun vak, cn er
komen heel wat goede brokjes tooneel
In voor. die Chrispijn's regie tot hun
volle recht deed komen.
Hel was prettig om deze kenterlng-ten-
goede met een zwaarbeproefd gezel
schap mee te maken.
R. P.
DE GASPRIJS.
EEN VOORSTEL TOT VER
LAGING VAN HET
VASTRECHTTARIEF.
De heeren Joostcn. Schoü en Koppen
en mevrouw Maarschall—Kcmin stellen
voor de bepaling die thans luidt:
„De verbruiker verplicht zich tot
betaling van een vast bedrag van I 2
per maand, indien hU gas betrekt over
den gewonen meter en van f 2.25 in
dien hij zulks over den muntmeter
doet"
te veranderen in:
„De verbruiker verplicht zich tot be
taling van een vast bedrag van f 1.80
per maand, indien hij gas betrekt over
den gewonen meter en van f 2, indien
hij zulks over den muntmeter doet".
VASTRECHT
ELECTRICITEIT.
VOORSTEL TOT VERLAGING.
De heeren Joosten. Scholl en Koppen
en mevrouw MaarschallKomin stellen
voor, in de verordening regelende de
voorwaarden voor de levering van elec-
trischer. stroom de volgende wijzigingen
te brengen: in artikel 15 onder C. Huis-
houdtarlef.
Het gedeelte:
„Te betalen bedrag per 10 M2. opper
vlakte:
f 0.24 per maand, (f 2.88 per jaar)"
Voor verbruikers over den muntmeter
wordt dit bedrag:
f 0.22 per maand, (f 2.40 per jaar)"
wordt veranderd in:
„Te betalen bedrag per 10 M2. opper
vlakte:
f 0.20 per maand (f 2.40 per Jaar)
Voor verbruikers over den muntmeter
wordt dit bedrag:
f 0.22 per maand (f 2.64 per iaar)".
In het laatste lid het tusschen haak
jes geplaatste gedeelte:
„(b.v. wanneer in een perceel een kar.-
toor, een spreekkamer of een behande-
lingskamcr of dergelijke aanwezig is
of abnormaal veel stroom voor llcht-
doeleinden gebruikt wordt)"
wordt veranderd In:
wordt veranderd in:
„(wanneer in een perceel een kan
toor, een spreekkamer of een behande
lingskamer of dergelijke aanwezig is.
waardoor abnormaal veel stroom voor
lichtdoeleinden gebruikt wordt)".
In artikel 15 onder D. Winkeltarict
wordt het gedeelte:
„Voor de aldus berekende totale aan-
sluitwaardc wordt per Hectowatt i:i
reken ing gebrach
f 1.10 per maand (f 13.20 per Jaar)"
veranderd in:
„Voor de aldus berekende totale aan-
sluilwaarde wordt per Hectowatt in
rekening gebracht:
f 1 per maand (f 12 per jaar)".
Zoo luidde dc circulaire. Ach. hoe ge
makkelijk zou het wezen, wanneer mijn
trouwe brievenbus zoodra zooiets daar
in geworpen werd, met haar metalen
stem den man terugriep en zei: „Vriend,
och vriend, neen loop niet weg, noem
die circulaire maar weer mee terug.
De familie geeft nooit aan de deur.
Waarom niet vraag je. Omdat er zooveel
in de briefjes gelogen wordt. Toe neem
liet papier weer mee cn kom hier niet
terug aan de deur."
Als dat. kon, hoe gemakkelijk zou het
wezenMaar bir.ncn een paar dagen
staat de man toch voor de deur en
vraagt zün circulaire terug, die na
tuurlijk weggeraakt is en begint te
schelden, wanneer er niets gekocht
wordt. Als het allemaal waar was wat
in zün drukwerk staat. ja. danMaar
wie kan daarvoor zekerheid geven? En
als Je zonder die zekerheid iets koopen
zou, met hoeveel kooplui zou iemands
huis dan niet ioderen dag worden over
stroomd!
Maar mijn brievenbus speelt stomme
tje cn reageert op geen enkel van de
briovon en drukwerken, die er dage
lijks in worden neergelegd.
Brievenbus, trouwe dienaresse. als
ge spreken kondt. zoudt gij mü hebben
toegesproken op den dag toen de brief
binnenkwam, waarin mij werd meege
deeld. o op soo'n voorzichtige manier,
dat mijn beste vriend niet lang meer
zou kunnen leven. Gü zoudt althans een
waarschuwend woord hebben laten
hooren- Ik zou voorbereid zün ge
weest. Nu hoopte tk, bü het zien van het
welbekende poststempel, dat het goede
lüding zün zou.
Nog weken later heb ik altijd geaar
zeld. wanneer ik brieven uit de bus ha
len moest, uit angst dat 't weer slecht
bericht wezen zou. Die indruk slijt
eerst later. Ja. trouwe brievenbus gij
zijt nis de doos van Pandora: ul»„ u
komt kwaad en goed.
En op dien andoren dag. Juist toen ik
in een sombere stemming verkeerde en
een blüde tijding zoo noodig had. zoudt
gij. trouwe brievenbus, gejuicht heb
ben bU het binnenkomen van dien an
deren brief, waarin zulk een schitte
rende tijding bevestigd werd. waarop wij
sedert den vorigen brief al hoopten.
Zoo weten wij van den eenen dag op
tien anderen niet, wat wc in onze bric-
ONGELUK BIJ DE
HOOGOVENS.
WERKMAN ERNSTIG
VERWOND.
Donderdag is een man die werkzaam
was bü het lossen van een schip in
de haven van het IJmuidensche hoog-
ovenbedrüf. ernstig aan het hoofd ver
wond door een vallend stuk erts. Na
voor'.oopig te zün verbonden is de ge
troffene naar het Roode Kruis Zie
kenhuis te Beverwijk overgebracht.
DE AANSLAG OP
INSPECTEUR PAUL'. 1
De koopman H. P. R. die wegens
poging tot doodslag op inspecteur Paul
en :vee officieren door de Haagsche
rechtbank tot 20 Jaar gevangenisstraf
werd veroordeeld, zal volgens de Tel.
hooger beroep an n teekenen.
Mr. E. G. S. Bourlier, de verdediger
van E. zal ook voor het Hof zün pleiter
zijn.
DE PRIJS VAN HET
DUINWATER,
VOORSTEL TOT VERLAGING.
De heeren Joosten. Scholl en Koppen
cn mej. van Vl:e: stellen voor den prüs
van het duinwater van 30 tot 32 cent
per kub.meter te verlagen.
Verder stellen zij voor de recognitie
die het waterleidingsbcdrüf aan de ge
meen :c moet betalen voor het hebben
van bulzen in gemeentegrond, te verla
gen van f 123.C00 tot t ci.soo, door
hot tarief van f 0.60 tot t 0.30 per M. te
verlagen.
EEN GEMEENTELIJK
VOLKSLOGEMENT?
B. EN W ZULLEN GEEN
VOORSTEL DOEN.
Het is reeds eenige Jaren geleden, dat
van sociaal-democratische zijde in den
gemeenteraad het voorstel werd gedaan
cm over te gaan tot stichting van ccn
gemeentelijk volkslogcment.
In de afdcelingcn van den raad is nu
gevraagd hce het staat met het prnead-
vies van B. cn W. op dit voorstel.
B. cn W. deelen nu mede. dat zü tot
nog toe geen aanleiding gevonden heb
ben de aangelegenheid betreffende de
stichting van een gemeentelük volks
logcment ter hand te nemen. Een onaf
wijsbare behoefte aan een dergelijk
aan de gemeentekas wederom zwaro
eischcn stellend instituut is intus-
schen ook niet gebleken.
Tot zoover het antwoord van B. en W.
WU merken op. dat nadat dit voorstel
bü den raad ingediend is van particuliere
züde een volkslogement geopend is, dat
aan rcdelü'ke cischen voldoet. BU de
opening die door verschillende auto
riteiten werd bijgewoond hebber. wU
toen bijzonderheden over dit logement
medegedeeld.
EEN BADHUIS IN
HAARLEM-NOORD.
HET PLAN IS BIJNA KLAAR.
Indertijd had de gemeente Schoten
a! ccn plan klaar voor een badhuis. Toen
Schoten evenwel geannexeerd was, vond
ons gemeentebestuur het gcwenscht met
eon ander plan bü den gemeenteraad to
komen.
Naar aanleiding van een vraag in dc
raadsafdeeltngen waarbij aangedrongen
werd op de spoedige tot standkoming
van een douchebadhuis In Haarlem-
Noord. deelen B. en W. mede. dat dc
totstandkoming daarvan door hen zoo
veel mogelük zal worden bespoedigd.
Binnenkort zün zoo vernemen wü
nadere voorstellen bü den raad tc
wnchten.
venbus zuilen vinden. Het kan vroolijk
wezen of treurig, maar er is nog iets
veel treurigere op de wereld en wat dat
is heb ik een paar jaar geleden onder
vonden. toen ik op reis was en logeer
de in een hótel in den Harz. Onder de
gasten waren twe dames, een moeder
en dochter, blükbaar gefortuneerd,
want zü hadden kamers op de eersto
verdieping cn een prachtigon auto,
waarmee zij groote tochten Sn den om
trek maakten. Ik was op zekeren dag m
dc gelegenheid, hun een kleinen dienst
te bewüzon cn kwam daardoor met hen
ln kennis. Het bleek dat zü weduwe was,
geen famiiie had en veel reisde om ver
strooiing te geven aan haar dochter,
die verloofd was geweest; dc dag van
het huwelük was al vastgesteld, toen
dc bruidegom in een plotseling opgeko
men sneeuwstorm met zün auto in ccn
afgrond raakte en hel leven verloor. Dc
schok was voor het arme kind geweldig
geweest. Eerst nu, een Jaar later, ge
beurde het een enkelen keer, dat zij
deel nam aan een opgewekt gesprek.
Bezoek kregen zü nooit. Correspon
dentie evenmin. Nimmer zag ik, dat 7.U
bezig waren met schrijven. Op zekeren
dag kreeg ik met de post behalve mün ge
wone dagbladen, drie brieven, twee van
de familie en ren van een kennis. Tcr-
wUl ik bezig was die tc lezen, kwamen
dc dames door dc veranda cn bleven
even staan.
„Heeft u goede berichten van huls?"
vroeg de oude dame uit beleefdheid. Ik
gaf een passend antwoord cn Infor
meerde naar een grooten tocht, dien zü
den vorigen dag hadden gemaakt. Het
scheen of zü de vraag niet hoorden.
Plotseling zei de dochter, alsof zU half
in een droom sprak: „ach Ja, brieven
krijgen van menschen van wie men
houdt!" Kr kwam een blik van diepe
droefheid in haar oogen. Dc moeder
raakte even haar arm aan. Met een
kleine buiging gingen zij verder. Maar
het oogenblik was voldoende geweest.
Deze twee eenzamen leden door het
gemis aan menschep, die hen liefhad
den. vrienden cn kennissen.
Nooit een brief ontvangen! Hoe vree-
selük moet dat zijn!
FIDELH
