H. D. VERTELLINGEN
HAARLEM'S
UÏT DEN
DAGBLAD
RAAD.
FLITSEN
FEUILLETON
DF LOTGEVALLEN
VAN ESMÉE
KÊLLÈR&lWACDONALb
Te ruim vijf uur verdwenen de dan
cings van het programma, zooals te doen
gebruikelijk is, en tegelijk Mr. L. G. van
Dam, van de Jeugdorganisaties, van
de publieke tribune, die op dit uur vol
komen leegliep. Als het nog lang op deze
manier voortgaat met de dancings wordt
de V. D.-fractie eenigszins moreel ver
plicht om een zetel voor partijgenoot
Van Dam in te ruimen. Die dancings
zullen op de agenda moeten komen, liefst
als punt 1. anders halen zy haar behan
deling nooit en wordt mr. Van Dam
tribune-grijsaard. Een akelig idée.
Er was geen animo voor een avond-
zitting, en tot halfzeven ging de Raad
door eer de deuren gesloten werden
Vóórdien kwam nog eens het geliefde
probleem Montessori op de Lagere
School of niet?" aan de orde De ouders
van honderd kinderen hadden gevraagd
om er een school voor te stichten. B.
en W. stelden voor om afwijzend te be
schikken evenals zeven maanden geleden,
toen een dergelijk verzoek was gedaan.
En aldus geschiedde. De heer Boes, die
er zeer diep over gepeinsd had, vond
het toch beter om er maar niet. aan te
beginnen. Mej. Berdenis van Berlekom
opperde de mogelijkheid van een ge
meentelijke opleiding van onderwijzers
in de Montessori-methode. maar daar
voelde wethouder Bruch niets voor. De
opleiding van onderwijzers is een Rijks
taak, en laat ons daar zooveel mogelijk
buiten blijven.
Behalve zijn bekende argumenten
Montessori is gebleken goed te zijn bij
het voorbereidend onderwijs, maar om
trent het L.O. zyn de opgedane erva
ringen elders niet gunstig en staat in
elk geval nog niets vast bracht de
wethouder ook nog wat nieuws in het
debat, namelijk het Duitschc opvocdings-
sj'steem-Kirchensteiner, waarvan men
in Duitschland vervuld is en waarvan
hij zich te Berlijn op de hoogte heeft
gesteld. Daarvoor wordt in ons land nog
geen reclame gemaakt. Hy haalde het
Engelsche Dalton-systeem er ook bij en
vroeg of wij dan voor al die methodes
maar scholen zouden moeten gaan
stichten zonder voldoende bewijzen dat
het gewenscht is en succes oplevert.
Neen beaamde de Raad.
R. P.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1195
TUINGEREEDSCHAPS-COMMUNISME
Vader gaat naar den
kelder om zijn tuinge
reedschap bij elkaar te
zoeken
zoekt vergeefs naar
zijn grasmachine en be
denkt dat die nog altyd
bij Jan Kommer moet
zijn
vindt een schoffel, maar
beseft, dat die niet van
hem is maar van wien
is ie dan wel
en hoe komt in vredes
naam Jan Kommer's
nark hier verzeild. hy
dacht stellig, dat hij die
al lang terug gegeven
had
wacht eens. dan zal hij
Jansen's hark naar
Kommer teruggebracht
hebben, maar waar is
zijn eigen hark dan
en hier is de schop, die
hij van Jansen geleend
heeft, toen van Puffelen
de zijne had geleend
en hier is warempel dat
zaadschepje van van
Puffelen. waarover hy
net ruzie heeft gemaakt
en gezworen dat hij het
nooit had gehad
misschien is de eenige
oplossing nog om een
buurtvergadermg te be
leggen en alle gereed
schap eens vooral te sor-
teeren.
(Nadruk verboden).
(Nadruk verboden; auteurirecht voorbehouden.)
Tir.us' overwinning
Tin us zat nu in de vijfde klas. Hy was
in de laatste jaren maar weinig ge
groeid; alleen zijn vlasblond haar was
nog wat langer en slordiger geworden.
Zijn bruin ovale gezichtje van vroeger
was smaller geworden en had een paar
scherpe trekken gekregen. Als zijn haar
maar wat netjes had gezeten zou Tinus
er wel aardig uit hebben gezien in het
donkerblauwe pakje dat tante vanmid
dag mee had gebracht van een mevrouw
waar ze werkte, en dat hij direct aan had
mogen trekken. Tante wist wel dat Ti
nus nu even naar het kerkhof ging,
maar niet dat hij daarna zou gaan
voetballen. Het pak was er wel veel te
mooi voor. hij zou het misschien maar
zelden aan mogen hebben. Maar toch,
om zóó naar moeder's graf te gaan was
zoo'n prettig idée, en dan: de jongens
zouden het vast fijn vinden om zoo'n
pak eens te zien! Anders letten ze nooit
veel op Tinus maar nu zou hy zeker een
heel verhaal moeten doen hoe hij er aan
gekomen was.
Vanmorgen na school was hij Arie
nog tegen gekomen, den grootste van de
vrienden cn degene die ook het meeste
te vertellen had met voetballen en zoo.
Tinus bewonderde hem wel om zijn
vlugheid en handigheid maar toch bleef
hij liever op een afstand met hem. Hij
begreep dat Arie heel anders voelde dan
hijzelf en hem misschien kinderachtig of
belachelijk zou gaan vinden als hij Ti
nus beter zou leeren kennen. Vanmorgen
op school was er al afgesproken da» ze
vanmiddag een echten wedstrijd zouden
spelen op het veldje achter de nieuwe
wijk.
Er waren net genoeg jongens voor
twee behoorlijke elftallen. Ter onder
scheiding zouden zij roode en blauwe
lintjes om den rechterarm dragen. Tinus
had alleen wel eens meegedaan als Jan
met. een paar vrienden in de straat wat
had staan schoppen, en omdat Jan de
kei was van het elftal en hij vond dat
Tinus nog al wat kijk op den bal had
zou hij hem vanmiddag maar mee laten
doen. Dat was pas op het laatste oogen-
blik uitgemaakt.
Vóór schooltijd had Tinus de jongens
gezien die mee zouden spelen Hy had
hen wat erg benijd. In het vrije kwartier
waren er een paar van Jan's klas naar
hem toegekomen en hadden gezegd dat
hij vanmiddag ook nog wel mee kon
doen, want er was nog één speler te wei-
DONDERDAG 3 MEI 1928.
(Naar het Engelsch, van
C N. en A M. WILLIAMSON.)
27)
Mrs. Neale wachtte reeds op haar, en
samen gingen zij naar het huis, terwijl
de oude vrouw haar met trots allerlei
bijzonderheden aanwees. Es més ver
wachtte. dat haar geleidster bij het huis
van haar zou scheiden en langs de ach
terdeur binnengaan, maar zij zeide, dat
zij dien kant niet wenschte binnen te
komen. „Ik sta niet op een gceden voet
met Luisa", zeide zij. ,Jk heb liever,
dat dat schepsel mij niet ziet binnen
gaan en merkt, dat ik het huis laat
zien. miss. Zij zou zeggen, dat dat mijn
werk niet is, en onaangename opmerkin
gen maken. Gibbs is de eerste uren niet
thuis, dat weet ik toevallig, omdat hij
bleef staan om een paar woorden te
zeggen, eer hij wegging. Giuseppe zal de
deur opendoen in zijn afwezigheid. Er zal
zeker niemand anders komen dan u en
ik en de pianostemmer Tred well; maar
Giuseppe houdt evenveel van zün land-
DERDE BLAD
genoote als ik, en hy zal er haar niets
van vertellen, als ik met u binnenkom".
Terwyl zy een oogenblik bij de voor
deur wachtten, tot Giuseppe zou open
doen, kwam de pianostemmer de laan
op en alle drie werden tezamen binnen
gelaten. Mrs. Neale ging haastig vooruit
naar de muziekkamer om de gordijnen
open te trekken, alsof zij nog huisbe
waarster was van het oude huis, waar
aan zy blijkbaar gehecht was. Toen al
les gereed was, werd Miss Alton ge
roepen; en als de oude vrouw haar zin
had gekregen, zouden de portretten ee:s.
zyn bezichtigd. Tredwell was haar echter
gevolgd en was terstond naar de piano
gegaan. Esmée hoorde hem diep zuchten
en wendde zich van haar cicerone af
om te vragen, wat hem scheelde.
„Zie dat prachtige rozehout nu eens!"
was -waar! Kyk, hier zyn de afdrukken
kermde de pianostemmer. „Het verhaal
van hakken. Ik zou zeggen, dat er een
olifant- op de piano had gedanst".
„Onzin, Mr. Tredwell". snauwde de
portiersvrouw. „Olifanten dansen niet op
piano's in heerenhuizen Er is eens op
een avond een ongeluk met dit 'nstru-
ment gebeurd, dcch gelukkig is alleen
de kast beschadigd, dat weet ik zeker.
Begin maar aan uw werk, dan zult u
wel zien, dat daar alles in orde is. U
behoeft u niet te bekommeren om de
kast. En nu, miss, moeten wij beginnen
met de portretten, of het sal te duister
Glorieus Is het verloop van deze zaak
niet Bij de begrooting is he: al be
gonnen door de salarisverhoogingen van
den burgemeester, den secretaris en drie
directeuren. Nu heeft men er den com
missaris van politie bijgevoegd, en den
secretaris en een der directeuren nog
eens extra verhoogd. Er zit geen lijn in
en geen principe achter, en er worden
natuurlijk op deze wijze onvermijdelijke
onevenredigheden geschapen, die tenge
volge zullen hebben dat de zaak vroeger
of later toch weer aan de orde zal komen.
Waarom heeft men niet eerst in principe
uitgemaakt of een verhooging van enkele
ambtenaren de noodzaak van een alge-
meene salarisherziening meebracht? Zoo
ja, dan stemmen over de vraag: Veroor
looft de gemeentekas het, ja of neen?
Zoo niet, dan beslissen welke ambtena
ren uitgezonderd moesten worden. Nu
heeft men nergens meer houvast aan.
en mr. Gerritsz had gelijk toen hij bij
interruptie opmerkte dat men bij de be
grooting reeds dezen weg was opge
gaan.
De vaststelling van de evenredige hef
fing op 11/2 en van de opcenten op de
Rijksinkomstenbelasting op 125 geschied
de zonder hoofdelijke stemming. Er
werd nauwelijks over gepraat. De heer
Joosten was lichtelijk verontwaardigd
omdat B. en W. in hun toelichting de
mogelijkheid hadden geopperd om de op
centen op 100 te stellen en de evenredige
heffing op 2 1/4 te brengen. Het verschil
is natuurlijk dat de Rijksinkomstenbe
lasting progressief geheven wordt en de
opcenten derhalve ook de evenredige
heffing daarentegen niet. Voor de kleine
inkomens was het voorste! van B. en W.
dus een gunstiger oplossing. De andere
hadden zy alleen volledigheidshalve ge
opperd, zei mr. Siingenberg, d:e de grief-
Joosten dan ook verwierp.
Met zekere indrukwekkendheid sprak
de wethouder van Financiën over „het
thans genomen besluit, een der belang
rijkste die over de fmancieele gemeente
politiek in den loop des jaars geno
men moeten worden". Dat is waar,
maar belangstelling was er niet, De wet
houder zat weer als de roepende in den
cijferwcestijn. Wellicht troost hij zich
met de gedachte dat het zoo prettiger
voor hem is dan als de Raad uit 39
financiers bestond....
worden. In den goeden, ouden tijd wer
den hier lichtkronen met wel honderd
gaskaarsen aangestoken, maar die heb
ben we nu niet".
Esmée gehoorzaamde haar aanmaning
Een blik op de prachtige lichtkronen be
wees. haar echter, dat de kamer nog
niet lang geleden door kaarsen was ver
licht, tenminste het kaarsvet was er nog
niet geheel.'uit verwijderd. Enkele der
prisma'! waren gebroken. Het leek wel.
dacht Esmée, alsof er met een steen was
gemikt, of dat ze door een kogel waren
verbrijzeld „Het laatste is het waar
schijnlijkste". zeide zy tot zich zelve.
„Door een kogel versplinterd. Doch even
min als er olifanten dansen in heeren
huizen, gebruiken de menschen licht
kronen alc schietschijven".
„Dit is he: portret van Mr. Richard's
vader in jachtcostuum op ccn leeftijd
van een en twintig jaar", legde Mrs.
Neale uit. terwijl zij Miss Alton door
de kamer leidde. Hecht er van is zijn
grootvader. Links is Mr. R.chard zelf
als een jongen van twaalf jaar. Let eens
op de familiegelijkenis tusschen die drie.
Is die niet verbazend groot?"
Esmée zag het. De gelijkenis was in
derdaad opmerkelijk. Maar tegelijkertijd
viel haar oog op iets anders, zoo merk
waardig, dat zij vergat Mrs. Neale's
vraag te beantwoorden. Het hart van
den jongen man in den rood en jagers-
rok was doorboord door een kleinen kogeL
En de oogen van den knappen jongéb
man van twaalf jaar eveneens. Uit ieder
ocg ontbrak de pupil. Een klein rond
gaatje in het doek wees de plaats aan,
waar het was geweest.
Die ontdekking deed het bloed in
Esmée's aderen stollen. Er waren duive
len aan 't werk geweest in deze kamer!
Zij wierp een snellen blik op de na
burige portretten, van Richard Power's
grootvader en andere voorouders van het
zelfde donkerharige, blauwoogige type.
welke Mrs. Neale haar nog niet had
voorgesteld. Zij waren ongeschonden. De
eenige portretten, die beschadigd waren,
waren die van de twee laatste eigenaars
van Cannon Wood. Die moester, opzette
lijk cr voor zijn uitgekozen. En mocht
er bij het doorboren van het hart van
den dood en vader ook geen bijzondere
boosaardigheid in het spel zijn geweest,
het vernielen van de oogen zijns zoons
leek een duivelsche bedreiging.
Voor de eerste maal kwam de gedach
te bij het meisje op, dat Richard Power's
blindheid misschien wel geen ziekte was.
Iemand. d:e haar beminden Graaf Ri-
cardo haatte, had een middel gevonden
hem blind te maken Wie die .demand"
mocht zijn, hij was in deze kamer ge
weest. Hij of een handlanger had. ais
een ironische profetie, het portret ge
schonden. Dat deed denken aan de
tooverkunstea in vroeger tijd, toen men
spelden stak "in een wassen beeld om
nig. Als hij tenminste flink zijn best
deed!
Oh. Tinus had wei alles voor die jon
gens willen doen. ze hadden gevraagd of
hü mee wou spelen! Nu voelde hij zich
ineens gelijk met de ouderen, die zoo'n
drukte hadden over vanmiddag. en
zoo heel ver boven de rest van de klas
die niet mee mocht spelen en hem mis
schien wel zou komen aanmoedigen.
Maar teruggaande van school bedacht
Tinus zich dat het Zaterdag was tan-
daag en dat hij nog niet naar moeder's
graf was geweest. Morgen was het Zon
dag en alweer de nieuwe week. en van
middag na den wedstrijd zou het kerk
hof gesloten zijn.
Hij was zoo vast besloten geweest om
direct na de koffie naar moeder's graf
te gaan en eerst een groote bos vogel
kers te plukken die aan het slootje stond
viak bij het kerkhof, maar nu.
Tinus wist het niet meer. vanmorgen
nog had hy het zoo laf gevonden van
zichzelf dat hij nog niet gegaan was.
deze week. maar kon hy de jongens dan
in den steek laten?
HU had mee mogen doen, dezen keer.
maar ze zouden wel direct een anderen
jongen nemen, als Tinus niet op tijd
kwam. Wat was het toch lastig om het
goeie te doen. Hy wist wel dat hij moe
der's graf niet mocht vergeten, maar zyn
wedstryd dan!
Gek was het: toen hij een eindje ver
der Arie tegen kwam, die nog eens vroeg
of hü voora! zoo gauw mogeiyk wou ko
men. had Tinus hem heel Iets andere ge
antwoord dan hy eigenlijk gewild had.
Hij kon niet andere, hu voelde het zoo
en loch: wat zou Arie nu zeggen!
Arie vond die reden van Tinus dan
ook onmogelijk. Mórgen zou hij tooli
den heelen dag nog op het kerkhof kun
nen zitten en nog wel tien maal zooveel
vogelkers kunnen plukken als vanmid
dag, Aric's moeder was al vtyf jaar dood
en hij ging maar één keer in het jaar
met zijn vader mee naar het kerkhof,
maar hy luid cr hcusch niets van ge
kregen jioor. nog nooit cr iets in zyn
droom van gemerkt, daar hoefde Tinus
niet bang voor te zyn!
Tinus gezichtje werd heel ernstig, de
ouwelijke trekken kwamen nog scherper
uit en er lag een groote zekerheid over
hem heen toen hU Arie vertelde dat hy
toch maar een anderen jongen moest ne
men, dat hij maar niet op hem reke
nen moest.
In andere gevallen zou Arie in lachen
zUn uitgebarsten en Tinus verteld heb
ben dat hy veel beter een meisje had
kunnen zijn, maar nu kwam er een
vreemd, ongemakkeiyk gevoel over hem
en hy liep langzaam door zonder Tinus
te gToeten. die zoo vreemd bleef staan
kijken!
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
k 60 Cents per regeL
HAARLEM
Gratis demonstratie met het
beroemde N. S. F. 4 toestel
Het was over half drie toen Tinus de
nieuwe buurt door en het veldje oprende.
Ze hadden waarschynlUk al drie kwar
tier gespeeld, maar dan zou hy de laatste
helft van den wedstryd nog kunnen
zien.
Wie zouden ze voor Item genomen
hebben?
Maar de jongens speelden niet, zy
schenen niet eens gespeeld te hebben.
De meesten waren een beetje aan het
goalschieten. de anderen schenen met
den meester te praten.
En toen ze Tinus in het kregen
ging er een gejuich op! De jongen be
greep er niets van. maar hij kreeg tra
nen in zyn oogen.
Waarom deden ze toch zoo. net of ze
nog niet gespeeld hadden of ze op
hem wachtten!
Maar de jongens wisten het best. Ze
hadden wel nie; goed begrepen waarom
er niet net zoo goed een andero jongen
mee kon spelen. Tinus kon cr toch niet
veel van. Maar dc meester had het nu
eenmaal gezegd en dlc wist het. Na
twaalven had hy gevraagd of hy ook
mee mocht doen aan den wedstrijd cn of
hy dan scheidsrechter mocht zijn. Dc
jongens hadden dat wat leuk gevonden.
Op het veld hoorde de meester van
Arie dat Tinus niet mee zou doen en
ook waarom hy niet zou komen. Toen
had hy als scheidsrechter voorgesteld
nog een half uurtje to wachten. Ieder
een had toch den tyd. en ze konden nog
best wat goalschieten vóór den wedstryd
Er waren er wel een paar die tegenprut.
telden, en dat nog wel de voornaamste
spelers maar dit scheen den meester
heel weinig to kunnen schelen. Hot leek
wel of hy het van voel meer belang
vond dat Tinus mee zou spelen, dat die
niet zou worden teleurgesteld.
HU was het nog niet vergeten dat hU
twee jaar geleden dit jongetje «ui iets
heel wreeds, van dierenmishandeling be
schuldigd had, en dat gebleken was dat
hy dat heelemaai niet verdiende in
tegendeel. Langzamerhand was hij Ti
nus gaan begrijpen en nu ging or lets
gelukkigs door hem heen toen Tinus daar
over het veld kwam hollen, stralend, zijn
gezichtje één ongeloovige gryns! Zouden
zij heusch op hém gewacht hebben?
Er werden drie goals gemaakt, dien
middag: één door do tegenparty en twee
door Tinus' elftal. Het was spannend ge-
woest. den heelen wedstrijd door. Tot
even voor het eind was de stand 1- 1 ge
bleven, totdat er een prachtig hoek-
schot kwam van den rechtsbuiten
niet zoo'n keihard, maar één dat zoo
goed geplaatst was, dat de keeper geen
kans had het te houden.
En het was een schot van Tinus ge
weest.
Het was zijn dag van overwinning!
krankzinnigheid of dood te brengen over
een vyand.
„U zegt niets. miss", zeide de oude
•.touw verwijtend. „Vindt u dc gelijke
nis niet buitengewoon?"
„O ja" antwoordde Esmée. .Maar
Mrs. Neale, wanneer :s dat vreeselljke
met de portretten gebeurd?"
„Dat vreeselijke?" herhaalde de vrouw.
Er kwam een uitdrukking van verba
zing in haar oogen. zy staarde naar de
portretten „Ik weet niet. wat u bedoelt.
mLss. Er is niets gebeurd".
Toen begreep het meisje, dat de oude
oogen niet ontdekt hadden, wat haar
eigen scherpe, jonge oogen terstond had
den gezien. En dat was eigenlijk ook
niet te verwonderen. De portretten hin
gen hoog en ver van het venster. De
kogelgaatjes waren heel klein, zy moes
ter. van eer. revolver afkomstig zUr.. dacht
Esmée, die op een afstand was afge
schoten door een vaste hand, zeker van
haar doel. Maar er waren ook een paar
witte ronde plekken op elk der vergulde
lijsten, welke het vermoeden wekten,
dat minder ervaren schutters eerst hun
geluk op óe veroordeelde portretten had
den beproefd, en het meisje twUfelde er
niet aan. dat dc lichtkroon beschadigd
W3s door dezelfde ongeoefende han
den".
„Er is een kogelgat door de roode jas
Juist boven bet hart", zeide zij. „En
ook een door elk oog van den jongen.
Wist u da: n:et?"
„Goede hemel, miss! Dat is onmoge
lijk. U moet zich vergissen!" hUgde de
oude vrouw. .Niemand zelfs „hy
niet zou zoo iets doen!"
„Zelfs „hy niet?" herhaalde Esmée
vragend.
Mrs. Neale schrikte en kromp ineen.
Op hetzelfde oogenblik uitte Tredwell
een kreet van woede.
„U zult nooit kunnen gelooven, wat
ik in de piano heb gevonden!" brulde
HOOFDSTUK XIII.
Wat er Boven Gebeurde.
Esmée er. Mrs. Neale waren te zeer met
de portretten vervuld om het terstond
te begrijpen; maar toen Tredwell een
goudleeren schoen met hoogen hak in
de eene en ccn kanten zakdoek ln de
andere zwaaide, werd hun aandacht toch
getrokken.
„Die dingen vind ik binnen in de
piano!" riep de stemmer. .Er binnen in.
^eg ik u. Zij heeft dus toch gedanst!"
„Wat. de olifant?" stotterde Mrs. Neale.
zy verwijderde zich snel van de portret
ten, cn Esmée volgde langzaam.
(Wordt vervolgd)
Het Wijde Geldelooze Pad blijft zichzelf. 3*/z uur
debat over de directeurs-salarissen. Zestien directeu
ren verliezen met een stem. De taak der commissies.
Evenredige heffing op 1%, opcenten op 125, belas
ting dus onveranderd. Geen Montessori-onderwijs
op de Lagere SchooL
Weer een zonderling verloop. Weer
een heelen middag praten over één punt.
Maar ditmaal was er tenminste eenige
spanning, en zoo niet een resultaat, dan
toch een result aatje.
Het is den hoofden van dienst leelijk
iegengeloopen met hun nieuwe salaris-
regeling. voorgesteld door de meerderheid
van B. en W. alleen wethouder Siin
genberg was er tegen volgens het
advies van de commissie voor arbeids
zaken. Alleen de commissaris van politie,
de gemeentesecretaris en de directeur van
het gasbedrijf kregen de door het Col
lege voorgestelde verhoogingen. Zy waren
(„ondergebracht" in drie afzonderlijke
voorstellen: de commissaris omdat zyn
salaris door de Kroon moet worden goed
gekeurd, de gemeentesecretaris omdat
het zyne de sanctie van Gedeputeerden
behoeft, de directeur van het gasbedrUf
omdat zijn verhooging was voorgesteld
in den vorm van een persoonlijke toe
lage. De overige directeuren, voor wie
de voorstellen golden, waren gezamen-
lUk onder één titel gebracht. Het wa
ren de hoofden van den geneeskundi
gen dienst, het bouw- en woningtoezicht,
de waterleiding, den keuringsdienst, het
6lachthuis, de reiniging. Hout en Plant
soenen, de stadsbibliotheek en leeszaal,
den incassodier.st, de werbloosheidsbe-
strUding, den stadsschouwburg, het Frans
Halsmuseum, het Havenwezen en den
dienst der Lichamelijke Opvoeding, en de
schoolarts. In totaal dus zestien. Op de
lyst stonden ook nog de directeuren van
Openbare Werken, het G. E. B. en het
gasbedryf, maar de voor hen opgegeven
verhoogingen waren al by de begrooting
toegestaan, zoodat zy nu alleen pro
forma genoemd werden en niet meer
door dit raadsbesluit konden worden be-
ir.vloed. Het werd verworpen met één
stem verschil, zoodat de zestien aange
duide hoofden van diensten er hun ver
hoogingen bij inschoten. En als zij er by
geweest waren zouden zy zich gevoeld
hebben al3 een Oceaanvlieger, die in het
gezicht van de kust faalt.
Gelukkig voor hen dat zy er niet by
waren. Het leek werkelijk alsof hun
pleit al gewonnen was.... maar op het
allerlaatste moment, nadat er al een
heele serie stemmingen gehouden was,
ïiep het nog mis voor hen.
De zitting begon in vit/ocen stijl; dertien
Van de twintig punten werden afgeha
merd. Daarop strandde zy onmiddellijk
op een van die rare klipjes die eiken
gemeenteraad by tUden noodlottig wor
den. De bewoners van het Wijde Gelde-
locze Pad hadden namelijk gevraagd
dien naam in Gerdessenstraat te ver
anderen. B. en W. wilden dat niet: wet
houder Reinaldk toonde sentiment voor
historische namen. Of de vijfendertig
adressanten de herinnering aan den
„dwazen tulpenhandel", waaruit deze
naam ontstaan is, onplezierig vonden,
of meenden dat het woord „geldeloos"
onjuiste gedachten zou wekken omtrent
hun credietwaardigheid, of dat zy alleen
wijlen mevr. Gerdessen wilden eeren... ik
'weet het niet. In elk geval genoten zy
dc belangstelling van den Raad, die er
een heel debat over begon. Dit zou nu
een aardig onderwerp geweest zyn om
op rym te behandelen, volgens de
Utrechtsche methode.
In proza was het dermate langdradig
en vervelend dat de Raad rumoerig werd
en de burgemeester dreigde dat hy het
wapen der coaches van de roeivereni
ging, den luidspreker, zou invoeren. Er
waren twee stemmingen noodig om
„Gerdessenstraat" (met 29—9) en „Wyde
Geldelcoze Straat" (met 27—11) te ver
werpen. Daarna werd het voorstel van
B. en W. aangenomen, en het blijft dus
Wyde Geldelooze Pad.
Er zat in het behoud van dezen naam
misschien een zekere inspiratie voor het
nu volgende debat over de salarisregeling
der directeuren, ofschoon het gelukkig
niet zoo erg is dat van een Wyde Gel
delooze Gemeentekas gesproken behoeft
te worden. Maar vol is dit belangryke
meubelstuk allesbehalve. Dat er drieën
half uur over dit punt gedebatteerd werd
vond dan ook niet zyn oorzaak in de
directe kosten van de voorstellen van
B. en W. f 11.800 in een jaar maar
in de eeuwige vraag: waartoe zal het
precedent leider? Het was immers al
duidelijk genoeg dat de gemeente-amb
tenaren over de geheele linie óók om
salarisverhooging zouden komen en er
?yn er 450 als de zestien directeuren
het kregen. En het was niet zeer duide-
lyk op welke gronden men dat dan zou
kunnen weigeren. Hiervoor nu schijnt
de gemeentekas vooralsnog te w*yd en te
geldeloos.
Het debat was van een afgry'selijke
uitvoerigheid, en niettemin zoo onvolledig
als al dergelijke debatten over de sala-
riëering van bepaalde personen plegen
te zyn, omdat men hun antecedenten
toch niet in het openbaar kan gaai: be
spreken. Alleen de heer Peper hield zich
een oogenblik niet aan dezen regel, en
zei het een en ander dat er volkomen
naast was en dat hy niet beoordeelen
kan, blijkens zyn enormiteit: „dat de
menschen minder verantwoordelijkheid
gevoelen naarmate zy hooger klimmen".
Misschien dacht onze communist aan
eenige volkscommissarissen :n Moskou,
maar die geven geen maatstaf voor zoo'n
uitspraak.
De heeren De Braai en Van Liemt
verdedigden de theorie, in dit blad reeds
bestreden, dat de Raad het advies van
de commissie voor de arbeidszaken maar
moest aannemen omdat in die commissie
de verschillende partyen vertegenwoor
digd waren en zy de zaak grondig voor
bereid hadden. Het verwonderde my
vooral van den heer Van Liemt, want
van zyn eigen fractie voerden nu niet
minder dan zes sprekers het woord en
hun meeningen liepen nogal uiteen.
Wethouder Siingenberg bestreed de
theorie op vrijwel dezelfde gronden die
wy hadden aangevoerd, voegde er nog
by dat het standpunt der heeren Van
Liemt en De Braai niet democratisch
was, en citeerde ons artikel met verwy-
zing naar: „een blad dat hy de eer
had te lezen". Wy buigen, en recipro-
oeeren deze hoffelijke gevoelens gaar
ne.
Uit het debat bleek dat de beide groote
fracties (SB.A.P. en R.K.) zeer verdeeld
waren. Er werd eenigszins in de ruimte
gepraat over de vraag of de salarissen
van onze directeuren en lagere ambte
naren behoorlijk zyn of niet. wy hoor
den er een heele reeks uiteenloopende
meeningen over. En daar tusschendoor
verdedigden verscheidene leden hun voor
stellen om aan bepaalde hoofden van
diensten nog wat meer te geven aan B.
en W. wilden. Deze amendementen wer
den tenslotte alle verworpen: verder dan
de voorstellen van B. en W. wilde *de
meerderheid dus in geen geval gaan.
De wethouder van Financiën, sprekende
als minderheid in hst college, waarschuw
de met zeer veel nadruk tegen de conse
quenties van deze voorstellen en wees
op het voorzichtige beheer dat vereisdht
wordt, „Bezint eer gy begint" was het
motto van zyn betoog. Hy stelde ten
slotte een motie van orde voor waarby
de aanhangige voorstellen zouden wor
den gerenvoyeerd ter nadere overweging
by de gemeentebegrooting. Nadat wet
houder Reinalda het standpunt van de
meerderheid van het College verdedigd
had, en er ellenlange replieken en du
plieken waren gehouden, werd deze motie
Siingenberg met 1918 stemmen ver
worpen. Dit scheen a3n te duiden dat de
directeuren het zouden winnen, ay het
dan op het nippertje. En die meening
werd versterkt toen voorstel I van B.
en W. (salaris van den commissaris
van politie) met 2116 stemmen werd
aangenomen en voorstel H (dat. van den
gemeentesecretaris) met 2710.
Maar nadat de diverse amendementen
bezweken waren werd voorstel III (de
zestien directeurs-salarissen) zooals ge
zegd met 1918 stemmen verworpen,
Eén lid, de heer Bartels (R.K.) veroor
zaakte dezen ommekeer. Hy had tegen
de motie-Slingenberg gestemd: hy stem
de nu ook tegen het voorstel van de
meerderheid. Blijkbaar wilde hy dus al
leen de salarissen van den commissaris
van politie en den gemeentesecretaris
verhoogen. Tenslotte werd voorstel IV
(een toelage van f 1000 op het salaris
van den directeur van het gasbedryf)
met 2215 stemmen aangenomen.
In theorie bereikte mr. Siingenberg
door dit verrassende verloop meer dan
met zyn eigen motie. De zaak is nu
voorloopig heelemaai van de baan. Maar
in de practyk is hy er wellicht maar
matig mee ingenomen, want het aantal
salarisverhoogingen is toch weer met een
paar vermeerderd.
