H. D. VERTELLINGEN
STADSNIEUWS
[FLITSEN
6 Keiler Macdonald
N.S.F. RADIO-SERVICE
FEUILLETON
DE LOTGEVALLEN
VAN ESMÉE
HAARLEM'S DAGBLAD
VRTJDAG 4 MEI 1928
(Nadruk verboden; autcqrsrecht voorbehouden.)
De vrouw van den schilder
D. WAFELBAKKER.
Toen Jane Lee met Manville Fuke den
beroemden schilder trouwde, werd er
onwillekeurig gezegd, hoe het in 's he
melsnaam mogelijk was, dat de man op
een dergelijk meisje verliefd kon worden,
Vriendinnen achtten het zelf noodlg
ronduit tegen Jane op te merken, dat
ze een dergelijk Iets nooit verwacht had
den. Het jonge meisje bloosde slechts en
zei niets. Manville Fuke was een be
roemdheid in het schilderen van hyper
moderne meisjes met sluike Jongenskop
pen en fel geverfde lippen en Jane,
welnu.... ze was Jane.
Haar haar had een mnlskleurige tint
en ze had er nooit over gedacht zich
te laten bobben, shinglen of binglen.
Als ze naar bed ging, hing het in twee
breede vlechten over haar schouders
heen en overdag droeg ze het met een
paar dikke knoeten over de ooren heen.
Ze had een klein, wit gezichtje en grijze
oogen, welke niet donker genoeg waren
om op schoonheid aanspraak te kunnen
maken, terwyi ook haar we.—^rauwer
en wimpers te lioht waren.
Jane was dus allerminst knap te noe
men. Haar neus was te lang, haar lip
pen waren te dun en zooals reeds gezegd
haar oogen en haar te kleurloos. Bo
vendien was _e klein en verre van slank.
Ze kon onmogelijk korte, nauwsluitende
japonnetjes dragen en ze bezat geen
greintje chic of elegance.
Manville, haar man, was groot, opval
lend knap en altijd in de puntjes ver
zorgd. Het leek eenvoudig ongelooflijk
d"' oo ee- dergelijk V' —.je
als Jane verliefd was geworden.
Ze trouwden in een klein kerkje in
een voorstad van Londen en de jonge
schilder straalde letterlijk van geluk,
terwijl Jane, voor liet eerst gedurende
de drie en twintig Jaren, welke zi) op de
wereld was, bijna knap genoemd kon
worden. En dit kwam alleen omdat ze
zoo gelukkig en natuurlijk ook trotsch
was.
Gedurende twee jaren woonden ze in
Chelsea in een mooi, klein huisje, dat
volgens Manville's goeden, artlstieken
smaak was ingericht en waarin Jane den
geheelen dag druk bezig was. Ze had het
heel druk en stopte zijn sokken met de
grootste zorg. Ze zei dikwijls lachend
tegen hem, dat er zonder twijfel geen
tweede man op de heele wereld be
stond. die zooveel sokken versleet als
hij. Jane mocht dan niet mooi wezen,
maar ze maakcS zich in elk geval bui
tengewoon verdienstelijk. In haar een
voudig, donkerblauw Japonnetje gekleed,
stond ze meermalen stil voor de teeke-
ningen en schilderijen, welke haar man
van de mooie, hypermoderne Londen-
sche meisjes maakte. Ze waren slank,
hadden een uitdagende ultd hing in
de eigenaardige groene oogen. en haar
monden deden aan papavers denken.
„Ze zijn zoo chic", zei ze op een keer
zuchtend tegen hem.
Hij knikte bevestigend. „Dat is het
eenige waarom de menschen van den
tegenwoordigen tijd vragen", gaf hij te
kennen, terwijl hij voortging met zijn
werk.
Toen hU uitgegaan was zat het jonge
vrouwtje peinzend voor zich uit te kij
ken. En hij had Jane, de leelijke Jane,
tot vrouw gekozen. En ze kon ook aller
minst chic genoemd worden, wist ze. Ze
keek naar haar'rok, die bijna tot aan
haar enkel? hing en streek over haar
dikke, katoenen kousenDe meisjes,
die Manville schilderde, vertoonden haar
mooie, ronde knieën, droegen zijden,
ragfijne kousen en ze verfden haar volle
lippen. En toen maakte eensklaps een
onbeschrijfelijk gevoel van jaloezie zich
van de Jonge vrouw meester.
Er was een tentoonstelling geopend
van Manville's werken en het was bi)
die gelegenheid, dat de toestand de jonge
vrouw ondraaglijk toeleek.
Ze droeg haar nieuwen wintermantel
en ze had een mof bi) zich. Te laat
drong het tot haar door dat vrouwen
van den tegenwoordigen tijd geen ge
bruik meer maken van moffen. En ook
was het haar eensklaps heel duidelijk,
dat haar bevertioedje hopeloos ouder-
wetsch was.
En de deftigste, elegantste jonge vrou
wen waren aanwezig, die zich als het
ware om Manville heen verdrongen. Er
waren meisjes bij, wier huid aan een
theeroos deed denken en de prachtig
ste, door lange, donkere wimpers om
ringde oogen bezaten. Een onbeschrijf
lijk gevoel van verdriet en wanhoop
kwam plotseling over haar. Oh, hoe
kon ze ooit verwachten Manville's lief
de te behouden, terwijl ze zoo afschu
welijk leelijk en onaantrekkelijk was. Ze
hield zooveel van hem en ze kon zich
niet indenken, hoe ze het ooit zonder
hem zou moeten stellen.
En tegelijk met dit gevoel van verdriet,
liet de stem van den twijfel en het wan
trouwen zich hooren.
Dienzelfden avond las ze in een tijd
schrift een artikel waarboven met
vette letters gedrukt stond: „Hoe kan
men een echtgenoot aan zich blijven
binden. Waarschuwing voor jonge vrou
wen".
Nadat ze het bewuste artikel gelezen
had, nam ze het vaste besluit een zeker
dieet te gaan volgen om slanker te wor
den. Er werd in een lange lijst v meld,
wat men niet gebruiken moest, dooh
zoo goed als niet aangegeven wat er per
slot van rekening dan wèl verorberd
mocht worden.
Op den vierden dag viel het Man
ville op, dat er iets o^zonders aan dt
hand was.
.T« onbbijt haast niet", zei hy eens
klaps.
Jane keek naar een '.ukje toast dat
op haar bordje lag en een kopje slappe
thee, waarin ze geen su^ier dur
ven nemen.
„Ikik hob niet veel trek", zei ze
blozend. Ze rammelde echter in werke
lijkheid van den honger.
Ze had zich nooit kunnen indenken,
dat men in werkeiykheld op zulk een
wanhopige manier naar iets hartigs
snakken kon. Het was afschuwelijk toast
en een paar noten te moeten gebruiken,
terwijl haar maag smachtte naar por
ridge en eieren. Het was de vreeselykste
kwelling die er kon bestaan oordeelde ze.
Een week later gaf Manville te ken
nen, dat Jane er allesbehalve goed uit
zag.
„Ik sta er op, dat je wat versterkende
middelen gebruikt en een staaldrank",
zei hij op beslisten toen.
„Oh, die dingen heb ik heusöh niet
noodig", antwoordde de jonge vrouw
heldhaftig.
Het zevende artikel van de serie „Hoe
een wn aan zrih te binden" bleek haar
noodlottig te worden. Ze begaf zich naar
een der fijnste zaken in West End, waar
ze een hardgroen zUden japonnetje
kocht zonder mouwen en met een rokje,
dat de knieën vry liet. Ze kocht eenige
paren sunburnt-kleurige zelden kousen
en groene schoentjes. En ten slotte liet
ze haar lokken, die altyd sluik geweest
waren, onduleeren.
Thuis gekomen bekeek ze zloh een
half uur lang voor den spiegel, toen ze
al haar schatten aangetrokken had en
haar gezichtje had gepoederd. Was zij
werkeiyk dezelfde Jane van vroeger?
Plotseling onderscheidde ze Manville's
voetstappen en het volgende oogenblik
stond h(j by haar in de kamer.
„Wwatheb jy gedaan?"
riep hy verbaasd uit.
Ze liep op hem toe en legde haar
handjes met een teeder gebaar op zyn
arm
„Ikik dacht, dat ik er zoo ouder -
wetsch uitzag" stamelde ze.
„Maarje was juist verrukkeiyk.
Dat heb ik je altyd gevonden, lieveling",
fluisterde hy. En toen sprongen er in
eens dikke tranen in haar oogen, die
langzaam langs haar met poeder over
dekt gezichtje vielen.
„Oh, Manville", snikte ze. „Toen ik
Jouw teekenlngen en schil deryen van al
die mooie, elegante meisjes zag.be
greep ik, dat ik je op den duur toch on-
mogeiyk aan me zoü kunnen binden en
ik.... ikhoud zooveel van je...."
Hy liet haar even uithuilen daarna
boog hU zich over haar heen en hief
haar gezichtje op.
„Luister naar me, klein, dwaas kindje.
Waarom denk je dat ik met Je trouwde?"
„Datheb ik nooit kunnen begry-
pen". klonk het gesmoord.
„Let dan goed op. liefste en onthoud
wat ik nu zeg. Enkel en alleen omdat je
anders was dan al die anderenom
dat ik het land heb aan de meisjes, die
ik moet schilderen: ze ïyken allemaal
als eet) droppel water op elkander: de
een aapt de ander na. En ik had myn
kleine, lieve, ouderwetsche Jane lief met
haar twee lange vechten, haar zacht
wit gezichtje en haar hart van goud".
„Oh. Manville," fluisterde ze.
„Enik had haar ook lief, omdat
ze altijd myn Ideaal zal biyven van alles
wat lief en vrouweiyk is en ze hoeft
nooit bang te wezen ooit myn groote
liefde te zullen verliezen. Dat wil zeg
genwanneer ze onmiddeliyk dat
groene japonnetje uittrekt, de groene
schoentjes in een hoek smyt en die af
schuwelijke ondulatie uit haar haren
wascht".
HU maakt den zwaren wrong los, zoo
dat de lokken over haar schouders vie
len. „Begrypcn we elkaar nu volkomen?'
vroeg hy zacht.
„NatuuriykEn.... vind Je het
niet afschirweiyk, dat ik zoo dik ben?"
„Je bent niet dik. liefste, je bent myn
kleine, lieve schat".
Ze slaakte een diepe zucht van tevre
denheid en geluk.
„Oh, Manville, laten we dan gauw
uitgaan om ergens wat te eten,.want.
ik rammel van den honger".
FANCY FAIR „ZANG
EN VRIENDSCHAP"
DE OPENING
Donderdagmiddag werd de Fancy Fair
van de Kon. Liedertafel „Zang en
Vriendschap" in het Gemeen teiyk Con
certgebouw geopend.
De Voorzitter van het Reclame-
en Propaganda-comité, de heer
Th. Wanders, sprak eerst een kort
woord tot de in de vroegere bestuurs
kamer verzamelde leden dier commis
sie.
De heer Wanders prees de groote
werkkracht der dames en heeren. „Onze
commissie is er trotsch op," aldus spr
„dat zy iets heeft kunnen bUdragen om
het eeuwfeest goed te doen slagen. Ik
hoop, dat de opbrengst minstens f 1000
zal zijn. Het ga „Zang en Vriendschap"
wel!"
Hierna gaf de heer Wanders het
woord aan dr. Broese van Groeuou,
voorzitter der Liedertafel, voor het hou
den van de openingsrede.
„Het is my", zoo begon de voorzitter
„een eer de fancy-fair en het cabaret
te mogen openen en een bijzonder ge-
neogen om waardeering uit te spreken
voor wat de commissie heeft tot stand
gebracht Aan de dames komt de groot
ste lof toe. Maandenlang hebben zy
gewerkt als nyvere byen om maar te
verzameien voor de fancy-falr. zy heb
ben daarby de medewerking ondervon
den van talloos velen. Honderden en
honderden geschenken zyn de commissie
toegevloeid, even zoovele bewyzen van
de sympathie, die men voor de Leder
tafel gevoelt." Spreker bracht hulde aan
het dames-comité en dank aan allen
die er toe hebben medegewerkt om de
onderneming te doen slagen.
Over het door de heeren verrichte
werk zei spreker, dat hy er niet ver
wonderd over was, de heeren met iets
buitengewoons voor den dag te zien ko
men. Zy hebben groote werkkracht en
energie getoond; er zullen heel wat
moeilijkheden op te lossen zijn geweest
en de organisatie van de fancy fair zal
heel wat hoofdbreken hebben gekost.
Nóg meer respect had spreker voor de
liefde, waarmede dit alles was verricht.
Zoo hebben dan allen samengewerkt
tot den bloei en den groei der liedertafel
met als uitkomst het eeuwfeest in de
toekomst.
Spr. sloot zioh aan by den wenscli
van den heer Wanders, dat de recette
buitengewoon groot zou zijn. en verklaar
de met den wensch dat alles buitenge
woon zou slagen fancy-fair en cabaret
voor geopend.
Hierna werd de eerewy'n rondgediend
en het publiek in de groote zaal toege
laten, waar dadelijk met verkoopen een
begin werd gemaakt.
JAARVERGADERING DAMCLUB
„HAARLEM".
Woensdagavond hield de Damclub
„Haarlem" haar 24ste jaarvergadering
in café Roodenberg, Epekstraat.
Te 8 1/2 uur werd de vergadering
door den voorzitter, den heer H, A. van
Abs, geopend.
De jaarverslagen van den secretaris,
den heer D. A. van Abs. en van den pén-
ningmeester. den heer J. Lyoklema, wer
den onder dank goedgekeurd. Er biykt
een flink batig saldo te zyn.
Ook het fonds voor de herdenking van
het 25-jarig bestaan verkeert in bloeien-
den toestand, zoodat de damclub „Haar
lem" haar 25-jarig jubileum het volgend
jaar op waardige wijze hoopt te vieren.
De commissie, welke plannen voor
deze herdenking zal ontwerpen, werd als
volgt samengesteld: J. Lyoklema, H. W
Zitman en J. Singeling.
De aftredende bestuursleden H. A. van
Abs en A. M. Berghuys werden by ac
clamatie herkozen.
Tot afgevaardigde naar de a.s. jaar
vergadering van den Ned. Dambond
werd gekozen J. Singeling.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1195
MOEILIJK BESLUIT
Als beiden zich afvragen hoe lang zy kunnen
blijven aanbieden de gezamenlijke rekening te
betalen, voor ze de kwade kans loopen, dat
de ander het aanbod accepteert.
(Nadruk verboden)
KON. NED. BOND VAN
OUD.ONDEROFFÏCIEREN.
Viering 40-jarig bestaan.
1 Mei was het 40 jaar geleden dat
de afdeeling Haarlem van den Kon. Ned.
Bond van Oud-Onderofficieren werd op
gericht. Dit jubileum is in een verga
dering, die een feestelijk karakter droeg,
en teer druk bezocht was in het ver-
eenigingsgebouw „Generaal van Merlen"
aan de Schouwtjeslaan, Woensdagavond
eviexd.
De vice-voorzitter de heer W. H. Bak
ker, die de leiding heeft omdat de voor
zitter de beer H. J. Bouman in de West
vertoeft, heette in zyn openingswoord
speciaal welkom den algemeenen secre
taris den heer Nel, dien hy de verzeke
ring gaf, dat de afdeeling tevreden is
met de leiding van het Hoofdbestuur.
In zyn herdenkingrede releveerde
hy dsn achteruitgang in kwaliteit van
het vereenlgingsleven, dien hy weet aan
den slechten financieelen toestand. Daar
om kon ook geen groot feest georgani
seerd worden, maar spr. hoopte, dat deze
avond zou bydragen tot verhoog!ng der
collegialiteit.
Hy bracht een heildronk uit op Prins
Hendrik en Prinses Juliana.
Nadat de heer Nel de beste wenschen
voor de afdeeling had uitgesproken, werd
het huishoudelijk gedeelte van de agenda
afgehandeld. De voorzitter herdacht het
overleden lid den heer Lindenberg. Twee
leden der Schietvereeniging „Generaal
van Merlen", „een kind van de af
deeling", den heeren A. Mos en M. A.
Paap werd naar aanleiding van hun
verdiensten, ten opzichte van die ver-
eeniging het diploma en insigne van
het eere-lidmaatschap uitgereikt, onder
algemeenen by val. De heer J. A. Mulder,
die dezer dagen een jubileum vierde werd
eveneens gefeliciteerd. De voorzitter der
afdeeling Amsterdam bracht de beste
wenschen over van die afdeeling.
In groote gezelligheid hebben de leden
en hun dames verder een avond door
gebracht, de laatsten met sjoelbak en
dominospel, de eersten met „vlotbruggen"
en kaarten. Voor de winners waren mooie
pry zen beschikbaar gesteld.
Ten bate van het weduwenfonds werd
een verloting gehouden. Tegen twaal
ven was de gezellige avond ten einde.
Ni V. HERINGA EN WUTHRICH.
In de algemeene vergadering van aan
deelhouders der N.V. Technische Maat-
schappij Heringa en Wuthrich, werd het
dividen over 1927 vastgesteld op 7 pet.
op 7 pet.
De heer mr. A. H. J. Merens werd als
commissaris herkozen.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 CENTS PER REGEL.
VERHAOEN'8 MILKO EN RUM CO 4
DE ALTIJD GEWILDE BONBON.
DE KERS IN 'T KENAUPARK
De prachige bloeiende kers in 't
Kenaupark, waarover wy gisteren
schreven, heeft naar de heer Leonard
A. öpnnger, tuinarchitect, ons mee
deelt. den wetenschappelyken naam van
Prunus avium flor-plen, of op zyn
Nederlandsch: dubbelbloemige kriek, of
zoete kers. Voreger werd de boom veel
gekweekt, doch om toe te geven aan
de modegrillen is hy door de Japan-
sche soorten verdrongen. Er is nog een
soort, die onder dien naam verkocht
wordt. Deze wordt door kweekers en
tuinlieden veelal verward met den
Prunus cerasus flor.plen of dubbelbloe
mige morel (zure kers). De boom wordt
minder groot. By den Hout en Plant
soenen is de boom in het Kenauperk
bekend onder den naam Prunus Avium
flor-plen of dubbelbloemige kers. Hy
wordt ook wilde kers genoemd.
KINDERKOOR.
Haarlem's Kinderkoor „Inter Nos"
dirigent Jan Booda, zal as. Zondag
deelnemen aan den Nationalen Zang-
wedstrijd te Zandvoort en wel in de 2e
afdeeling. Verplicht koorwerk „Geluks
kind" van Nico v. d. Linden en vrij
koorwerk „Een oud sprookje" van Hen-
drika van Tusschenbroek.
DE KRAKATAU
WEER VERHOOGDE WERKING
De Krakatau vertoont de laatste da
gen weer verhoogde werking. Dr. Stehn,
die eenigen ty'd sedert in Bandoeng ver
bleef, heeft daarom zyn post op Lang-
eiland weder betrokken. Aan Aneta
deelde dr. Stehn mede, dat hy, evenals
buitenlandeohe vulcanologen er van
overtuigd is dat evcntueele groote erup
ties toch niet den omvang zullen heb
ben als in 1883. Volgens dr. Stehn' Is
er geen reden tot ongerustheid.
VERKEERSONGELUKKEN
Te Hillegom.
Een meisje, dat per rywiel in de
Weeresteinstraat reed. is door een auto
aangereden, omdat zy zondigde tegen de
verkeersregels. Zij stak plotseling van
links naar rechts den weg over zonder
te waarschuwen, waardoor de bestuur
der van de auto, die rechts reed, een
aanryding niet meer kon voorkomen.
Het meisje kreeg een vlaeschworad, die
de ontboden dokter niet ernstig oordeel
de. De naar rechts uitwijkende auto reed
bovendien een rijwiel van een ander
fietser stuk, raakte een man die in de
nabijheid stond te praten, en vernielde
het hek van het huis van den heer
Goemans. De politie hield de auto aan
voor een deskundig onderzoek. Het aan
gereden meisje bleek evenwel de oorzaak
van alle botsingen.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cents per regel.
Be! 11828 op, (ook 's avonds)
CARNEGIE HELDENFONDS.
Onderscheidingen.
In het verslag over 1927 van het
Carnegjie-heldenfonds voor Nederland,
vinden wy onder hen die voor moedige
daden een ondersteuning, belooning of
onderscheidingen kregen de volgende per
sonen uit Haarlem en omstreken.
H. A. M. de Wys, brievenbesteller te
Haarlem, redde 4 Mei 1927 een man uit
het Spaarne, door gekleed te water te
springen. Als beloondng is hem een ge
tuigschrift in lyst toegekend.
C. Lucke. arbeider te Haarlemmenneer
redde een meisje uit de ringvaart op
13 Mei 1927. De redder is 71 jaar oud,
hy begaf zich gekled te water, de red
ding ging met moeilijkheden gepaard,
en de redder moest tenslotte zelf gehol
pen worden. Hem is als belooning een
bedrag van f 60 geschonken.
Ook vinden wy vermeld den wagen
bestuurder W. H. C. van Keulen, die
15 September 1927 twee jongens redde,
die dreigden overreden te worden door
een aankomenden sneltrein by den be
waakten overweg aan de Kleverlaan,
waarvan de boomen niet gesloten wa
ren. Van Keulen wist met gevaar voor
eigen loven de jongens juist voor den
trein weg te duwen. Hem is een ge
tuigschrift in lyst toegekend.
Op de verlies en winstrekening vinden
wy vermeld een bedrag aan geregelde
uitkeeringen van f 12.635.89 aan schade
loosstellingen en belooningen f 3.887.57 en
aan medailles en diploma's f 489.47 en
een saldo winst 1927 van f 29.598.78.
De balans geeft een overschot voor
1927 aan van f 18.874.16 en sluit met een.
bedrag van f 942.845.26.
DE RADIO-RUZIE
EEN AANKLACHT
De heer Erich Wichmann die, ge
lijk men weet, onder het roepen var.
„Leve prinses Juliana" by den aanvang
van de V.A.R.A.-uitzending op 30 April
1.1. de microfoon poogde stuk te slaan
heeft volgens de Tel. een aanklacht
wegens beleediging ingediend tegen den
voorzitter der V.A.R.A., den heer Van
der Woude. Deze heeft n.l. tydens de
V.A.R.A.-uitzending op 1 Mei den heer
Wichmann gekwalificeerd als „een dooi
de Telegraaf omgekocht onguur sujet"
(Naar het Engelsch. van
C, N. en A. M. WILLIAMSON.)
28)
„Neen, een vrouwelijk wezen", grom
de Trcdwell. „maar het was geen As-
schepoester. KUk dat maar!" HU hield
haar den schoen voor. Die was elegant
en goed van vorm, maar lang, onge
woon lang. cn moest voor een grooten
voet hebben gediend. Mrs. Ncale rukte
den schoen haast uit Tredwell's hand en
maakte zich ook meester van den zak
doek.
„Ergerlijk! Ergerlijk!" riep zif uit. De
hemel weet. hoe lang. die dingen al in
die arme piano zUn geweest. Het huls
is verscheidene malen verhuurd geweest
weet u, en natuurlijk dachten Neale en
ik. als de menschen weg waren, er niet
aan in de piano te kUken. Wie zou dat
ook doen? Mlin meester was hier zoo
zelden gedurende den oorlog, en niemand
had veel lust ln muziek, zoodat die din
gen daar wel jaren kunnen hebben ge
legen.
Tredwell's oogen spraken boekdeelen,
maar hy zeide geen woord. Het lag ntet
op zijn weg. Mr. Richard Power's ver
trouwde bediende, die zoo haar best deed
haar meesters uitspattingen te bedek
ken, in 't harnas te jagen. H(i ging terug
naar de piano en Esmée maakte uit de
tonen, die daaruit klonken, op. dat het
mechanisme toch niet zoo hopeloos be
schadigd was. zy wensehtc vurig, schoen
en zakdoek even in de handen te hebben
om ze te bekyken. maar Mrs. Neale
had het kanten doekje ln den pantoffel
gestopt en was nu bezig dezen in den
ruimen zak van haar ouderwetsche japon
te doen verdwynen.
.Dat komt er van, als een voornaam
huis zooals dit aan vreemde menschen
wordt verhuurd", bromde zy. ,.'t Moet
hier aardig zyn toegegaan! Schieten op
familieportretten, en
„Maar u scheen een vermoeden te heb
ben omtrent den dader", viel Esmée
haar in de rede. „U zeide: „Zelfs hy
zou zoo iets niet doen".
De oude vrouw zette een heel verwon
derd gezicht. „Lieve hemel. neen. miss
Ik weet zeker, dat ik dat niet kan heb
ben gezegd. U hebt me niet g-oed ver
staan Ik weet evenmin als de maan
wie die slechtaard was. die zoo huis
hield in eoils anders woning, waarschijn
lijk alken maar om zich zelf en zijn
vreeselijke vrienden te amuseeren. Hoe
jammer, dat we de schade niet meer
vergoed kunnen krijgen. Maar (haar
toon veranderde) ik zou het niet aan
Mr. Richard vertellen, miss. Het mocht
hem een sohok geven en het is beter hem
geen ergernis te bezorgen, eer hy weer
meer zich zelf is geworden, de arme,
Jonge man".
„Ik zal er geen woord van zeggen",
beloofde Esmóe. „Maar ik dacht toch
stellig, dat u zeide
„Ik kan wel hebben gezegd, zelfs een
„hy" zou zoo iets niet doen. Dat is een
gewone uitdrukking van mij. En ik ben
er zeker van. dat geen „zU" het kon
doen, zelfs niet de dame. die haar schoen
en zakdoek in een mooie piano verborg,
die wel duizend gulden waard is".
Esmée drong niet verder aan. zy zag.
dat het verkeerd zou zUn. Maar zij be
sloot toch te zien. of zy cflen goudieeren
schoen en dien kanten zakdoek niet
eens een oogenblik ln handen kon kry-
gen. Haar instinct zeide haar, dat ze
waren achtergelaten in den nacht, toen
twee revolverschoten de oogen van een
knaap in een mooi portret hadden ver
nield. „Misschien, als ik heel vrler.de-
lljk ben Jegens Mts. Neale, en haar kan
overtuigen, dat het voor haar meesters
bert wil is. zal zy ze my uit eigen bewe
ging wel laten zien", dacht het meisje
„Mr, Tredwell, u zult nog wel een
heelon tijd werk hebben", veronderstelde
de oude vrouw. „Ongeveer een uur? Dat
dacht ik wel! Nu, miss, als u nu dc
eetzaal wilit zien, met de mooie Chip
pendale meubels en het oude porselein,
en een paar logeerkamers, waar Ko
ninklijke personen hebben geslapen, dan
doen wy goed nu te gaan, eer het don
ker wordt en u weer aan uw werk
moert,".
Esmée zeide: Ja", met prijzenswaar
dige gedweeheid Zy wilde die kamers by-
zonder gaarne zien! zy begreep, dat Mrs.
Neale trachtte haar gedachten af te
leiden van dc geschonden portretten en
Tredwell's vreemde ontdekkingen: maar
zy moest het er toch voorloopig by laten
en het geheele huis had een groote aan
trekkingskracht voor haar. zy begreep
de oorzaak daarvan niet, maar haar in
stinct waarschuwde haar, (jat zy ergens
in de een of andere kamer iets zou kun
nen ontdekken, dat van het hoogste be
lang was voor Richard Power.
ZIJ bezochten de eetzaal met haar
achtige meubels van mooi gebeeldhouwd
mahoniehout en de blauw en groen ge
borduurde. eeuwenoude Chineesche muur
bekleeding Toen gingen zy naar het
°alon, met zyn vergulde Louis quinze
tafels en stoelen en zijn prachtig tapijt
Dsema beklommen zy de ruime trap
die n-?.ar het scheen een zekere vermaard
heid had en ln verschillende boeken was
beschreven ..Kening Karei de Tweed-:
diep onder dit dak na zijn herstel op
den troon", kondigde Mrs. Neale trots
aan, „Hij was een vriend van den toen-
maligen bezitter van Cannon Wood, die noodig had. liefhad; en zij wilde niets
hom altyd trouw was gebleven, en er
werden hier feesten gegeven tot zy-n eer.
Men zegt, dat Nell Gwynne (geen heel
aardige dame, vrees ik) dikwijls een der
gasten was In elk geval hangen haar por
tret en dat van Züne Majesteit nu nog
in de kamer, waar Koning Karei een
nacht sliep, toen hy ongesteld was ge
worden. Ik hoop, dat het niet van den
wijn kwam. Nu is het myn meesters
kamer. Maar u is een vriendin van Mr
Richard, Ik weet zeker, miss, dat hy er
niet tegen zou hebben, dat u er even
een blik in werpt, daar hy nu zooals
gewoonlijk veilig in de bibliotheek is;
en Giuseppe houdt zyn kleeren en andere
dingen zoo goed in orde. alsof ze zoo uit
den winkel kwamen. Het is de netste
kamer van het heele huis!"
Mrs, Neale opende een deur en liet
Miss Alton de zoo hooggeroemde kamer
binnengaan, wat het meisje deed met
een kloppend hart. Toen zij over den
drempel stapte, ontstond er plotseling
ren luid rumoer in de kamer. een ge
rinkel var. gebroken glas. het vallen van
>en of ander meubeKtuk' en daarna het
harde dichtslaan van een deur. Essné?
ridderde over al haar leden. Achter haar
klcnk een kreet van verbazing en schrik
van de oude vrouw en d<e eerste opwelling
van het meisje was In de gang terug te
vluchten. Maar zy was een vrouw, die
een eenzamen, lijdenden man, die hulp
liever dan hem die hulp verschaffen.
In plaats van te vluchten, sneldjs zy de
kamer verder in en vloog naar de twee
de deur. zy wierp die wyd open en zag,
dat ze uitkwam in een zeer moderne,
witte badkamer, waarschyniyk vroeger
een soort kleedkamer. Er was niemand,
maar een andere deur leidde naar buiten.
Esmée greep den knop en trachtte dien
om te draaien. De knop bood weerstand
en bewoog zich maar even. Het meisje
begreep, dat iemand aan den anderen
kant hem vasthield iemand, die heel
sterk v/as en die tegelijk trachtte
een sleutel in het slot te steken, zy
keek naar het sleutelgat en zag, dat
het leeg was. Er was misschien juist
ttfd geweest voor iemand, die vlug was
en veel tegenwoordigheid van geest bezat
om de badkamer door te vliegen, den
sleutel te grypen en de deur te sluiten,
eer Esmée door de slaapkamer die
badkamer bereikte.
Tegels en verf van dit moderne toe
voegsel waren sneeuwwit, maar op de
deur der badkamer, dicht by het sleutel
gat, was een rcode vlek. Esmée's vlugge
•eest bracht die vlek in verband met
het gebroken glas in de aangrenzende
kamer, ..Iemand" moest zich in do hand
hebben gesneden!
(Wordt vervolgd).
