HAARLEM'S DAGBLAD
H. D. VERTELLINGEN
PU ROL tm
UIT DE PERS.
FLITSEN
DE WET OP DE NAAMLOOZE VENNOOT
SCHAPPEN.
FEUILLETON
TAXI! TAXI!
5tukaeloopen\
WOENSDAG 11 JULI 1928DERDE BLAD
(Nadruk verboden; auteursrecht voorbehouden.)
Een hondenleven
door C. v. d. W.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1245
MOEILIJK BESLUIT
Als je een paar blokken van het station af, den
trein hoort binnenkomen. Zul je hard loopen en
de rest van den dag je adem kwijt zjjn om hem
toch nog te missen, terwijl je de kans hebt, dat
je hem toch nog haalt, als je je niet haast.
De Beteekenis der Herzieningen.
„Het" was gemaakt van zacht rosé'
fluweel, met roze voetjes, een rose rim
pelneusje en een roode tong. „Het" stel
de geen baby voor, maar eens rasechte
Bonzo, met 'n hardrose en een lila oor
en een aanstekelijke grijns.
gijn wieg stond in een speelgoedwin
kel en bestond uit een kartonnen doos
met houtwol, terwijl zijn eerste aanra
king met het leven niet van de zachtste
was. De winkelier schuierde hem name
lijk flink af en zette hem toen in de
etalage. Hier stond hij tusschen een
dwaze hond met zwarte vlekken en
hangooren, die Diswal Desmond heette
en zeer teruggetrokken was. Aan de an
dere kant stond een poes van fel blauw
groen fluweel met enorme witte snor
ren een een oranje strik, die beslist or
dinair aandeed. Alleen als het donker
was in de etalage en }ret licht van de
lantaarn buiten scheen in haar zwarte
knoopoogen (wat een buitengewoon er-
fect maakte) keek Bonzo haar wel eens
aan, maar overdag, in 't gezicht van de
heele stad, was zulks natuurlijk uitge
sloten.
De dagen gingen voorbij en kleine
Bonzo keek vergenoegd uit z'n spleet-
oogen, waar plekjes harde witte verf
„het licht" in voorstellen. Hij vond het
leven overweldigend heerlijk en Dismal
letje een saai beest.
Op zekeren dag stapte een dame de
winkel binnen, wat niets bijzonders was
Zij was alleen heel modern en practisch
en moest een cadeautje voor een kleins
nicht hebben. Dat cad^fctje moest dus
ook modern en practisch zijn, boven
dien grappig en niet duur. De winke
lier vond de dame veeleischend, maar
pakte gewillig alles uit en de dame
rommelde er vry lusteloos in met eer.
keurig wit gehandschoend handje. Tot
haar oog op Bonzo viel. Hij was ook zoo
rose en zacht en onweerstaanbaar. Zü
glimlachte even. streek hem zelfs over
zijn lila oor en zei: „Pakt u deze
maar in".
Bonzo begreep heelemaal niet waarom
hij weer in z'n wieg terug moest, hij
vond zichzelf net zoowat meerderjarig.
Maar toen hij opgelicht werd, begreep
hij dat er iets bijzonders gebeurde.
Toen volgde er een wanhopige tocht in
een benauwd donker hokje. Dan hing
hij weer met zn hoofd naar beneden.-
dan draaide hij heelemaal op tot hij er
ziek van werd. Het was een katterig
hondje dat neer gezet en uitgepakt
werd.
Hü kneep zijn oogen dicht tegen het
felle licht dat hem eerst verblinde. Toen
voelde hij zich onhandig beetgepakt
door twee kleine handen en keek der
recht in de oogen van een klein meisje
met blonde krulletjes. MaRr hij was al
lang blasé op 't pimt kleine meisjes
door het geweldige aantal dat hem ge
durende zijn étalage loopbaan bewon
derd en aangebeden had. Misschien
voelde dit kleine meisje dat Bonzo vree-
selijk onaardig over haar dacht. In alle
geval streek ze met een rose vingertje,
op een manier die Bonzo erg kriebelig
maakte, over zijn rug, prikte dan opeens
in z'n oogen. pakte hem bij zijn oor en
slingerde hem onder het uiten va-i
triomfantelijke, maar onverstaanbare
oorlogsin-eten hard in het rond. Zij
gooide hem door de kamer, waar hij in
een hoek versuft bleef liggen. Hij kwam
pas weer bij door het koor van kreten:
„Kitfcy, stout kind. dat lieve hondje
Maar deze twee jeugdige rose wezentjes
haatten elkaar op een onverzoenlijke
manier, met het gevolg dat Kitty over
al in huis rondliep, opgewekt verder
speelde en vergat omdat ze mcnsch was-
terwijl kleine Bonzo in een la van eer
kast opgeborgen werd met een verdrie -
tig hart cn heimwee naar z'n ouden
vriend Disnal, die toch eigenlijk eer
heele verstandige hond was.
Maar het ge.uk komt dikwijls tot die
genen, die er niets van verwachten. En
zoo kwam het ook tot Bonzo. Toch was
het begin zoo heel gewoon. Op zekeren
dag werd de la, waarin hij lag, open
getrokken. Hij zag een bruin verbrand
gezicht, heel licht blond haar en daar
onder zag hij zooveel felle kleuren, dat
hij z'n oogen weer dicht kneep. Hij wist
immers niet, dat het een Jumper was,
gedragen door Kitty's broc-r, den ten
niskampioen, om wiens handteekening
gevochten werd! Iedereen deed moeite
met hem te praten, zich met hem te la
ten ïotografeeren en in de krant te
staan.Het kleine hondje begreep
niets van die buitengewone eer. Het
hoorde alleen een vroolfjke stem: „Hal- j
lo. wat hebben we hier?" en toen werd
hy bijr zijn lila oor gepakt en te voor
schijn gehaald. En de vroolijke stemt
naar het Engelsch door
CHRISTINA KAMP.
14)
„Een klant van Jersey moet het heb
ben verloren", zei Ben bij zich zelf. „Het
zou mij niet verwonderen, dat er al een
beloontng voer is v.ti tloofd".
Dan kwamen er een menigte gedach
ten: hij moest den armband naar de
politic brengen. Er aangifte van doen.
Hij moest dc kranten razien. Misschien
kon hij Jersey's adres aan de garage
krijgen.... Een kerkklok, die elf uur
s.'oeg bracht, hem weer op aarde terug.
,Ik zal hem Rose laten zien en het
benieuwt mij. wat zij er van zal zeggen",
besloot hij haastig en deed den armband
in zijn vestzak. Dan met een kracht,
dat hij de Schildpad bijna van de sokken
trok, reed hij naar het huis van Mr
Schermerhom.
„Nu zullen wij eens zien!" dacht hij.
terwijl zijn hart bijna ophield te klop
pen.
Eerst gebeurde er niets, ten minste
niets, wat het oog kon zien. Maar in de
mystieke sfeer, ergens in lederen man.
ir. die onzichtbare arena, waar hij zijn
1 lachte en Bonzo's hart klopte toen hij
meegenomen werd. Hij voelde meteen
een heele groote sympathie voor den
jongen met het bruin verbrande gezicht,
die hem in de zak van zijn blaser
stopte, zoo dat zijn kop vergenoegd de
wereld in keek. Dit was het begin van
zijn nieuwe carrière. Mascotte van den
tenniskampioen. En toen hij veel later
oud en vuil was geworden, vond hij dit
nog steeds den glorietijd uit z'n leven.
Samen kwamen ze de roode baan op
met de fel-wlte lijnen. Dan werd Bonze
naast het net gezet, en alles was vol
2on en licht en schelle kleuren. En als
de baas won, kwam het immers door
hem? Hij maakte dat hij %on ten
minste dat dacht kleine domme Bonzo,
en hij was vol zelfvertrouwen. Maar
eens, een paar maanden later, toen de
baas niet zoo goed speelde als anders,
klopte Bonzo's hart van angst, toen be
greep hij dat hij zichzelf overschat had
dat de overwinning wel degelijk van den
baas afhing. Hij dacht nog een heele-
boel meer en was lang zoo zorgeloos en
gelukkig niet als vroeger. Het is oor
niet goed voor kleine honden zoo men-
schelijk te zijn en het wordt bovendien
heelemaal niet van hem verwacht. Toch
hechtte hij zich nog meer aan de baas
me z'n bruine gezicht en 's nachts zat hij
dikwijls rechtop en waakte over het
tennisracket. Dan zuchtte hij en er was
een zwaar gevoel in zijn houtwollen
hondenhart.
Toen de zomer bijna om was kwam
ook aan deze periode weer en einde.
Bonzo's noodlot maakte er een einde
aan.er kwam weer een rose wezen
op de tennisbaan. Zij lachte zoo tegen
de baas dat hij het kleine hondje ver
gat. Soms hoorde hij ze samen praten,
als hij vergeten in een hoekje lag.
Maar hij vond per slot de conversatie
van Dismalletje en hem toch op een
veel hooger peil staan en hij ver
langde terug naar de winkel en naar de
ordinaire poes met de zwarte knoop
oogen, die toch wel heel erg lief tegen
hem geweest waren.
Toen de zon dien dag onderging over
een wanne, stralende wereld lag een
klein hondje vergeten bij het net. Hu
was heelemaal alleen en bang voor den
avond die al begon te vallen, omdat nij
nog nooit een nacht buiten was geweest.
Maar toen hij de hoop al bijna heele
maal had opgegeven kwam ei- een man
met een klein boos gezicht. Die pakte
hem ruw op, draaide z'n pootes in de
rondte en stopte hem met z'n kop ver
keerd om in een zak. Daarna liep dc
man verder om te zien wat op de baan
vergeten was.
Die nacht lag Bonzo als gevonden
voorwerp tusschen een paar ballen, een
schoen en een poederdoos. Maar ook
een nacht gaat voorbij en weer kwam ei-
verandering in zijn leven.
Want de man had familie, heel veel
familie.. En daaronder was een neef.
die taxichauffeur was. Hij had ecu
schorre stem en droeg kleurige dassen.
Hij vond zich zelf erg mooi en had
graag dat de meisjes dat ook vonden.
Toen hij Bonzo bij z'n oom zag liggen
pakte hij hem een beete minachtend op.
'Hij grinnikte door, en Bonzo haatte hem
om zijn vettige zwarte handen met de
vuile nagels. Hij verlangde naar z'n
eigen baas, hij wilde alles liever dan
mee gaan met dien man met zijn dom-
men grijnslach, die hem ronddraaide,
besluiteloos.
Weer maakte Bonzo's noodlot er een
einde aan. Er klonk lachen in de gang.
„Je meissie, Piet", zei de oom. Ze
kwam binnen en natuurlijk zag ze het
kleine hondje op tafel liggen. Hij was al
wat verkleurd, de staart zat een beetje
los. Hij haatte en had verdriet, maar
toch was hij onweerstaanbaar. En daar
door vond ze hem nu net precies ge
schikt om voor op de auto van Piet te
zitten.
Zoo gebeurde het, maar veel dingen
kunnen iemands leven verkorten. En
den eersten nacht de beste moest Piet
met z'n wagen urenlang voor een café
in de stad staan wachten. Het begon
zachtjes te regenen, het licht van de
lantaarns weerspiegelde z!ch ln het nat
te asphalt. Langzamerhand voelde Bon
zo de druppels op zijn kop. ze doorweek
ten zijn lijfje, ze verblindden hem.
maakten hem ziek, deden de kleurstof
uit hem verdwijnen en hij voelde hoe het
leven langzaam uit hem wegvloeide.
Niemand merkte het einde van zijn
hondenbestaan.
Zijn overschot is klein, vuil en stoffig
en gaat te snel voorbij om te worden
opgemerkt.
belangrijkste kampen voert en zijn
grootste overwinningen behaalt, kwa
men zes olifanten langzaam aanwan
delen en bleven naast elkander staan
en Ber.'s hart scheen eens diep te ade
men eer hy er over zou springen. maar
hy deed "net nog niet.
„Misschien heeft zy mij berkend en
wil niet naar bulten komen", dacht hi),
terwijl hij zün gezicht nog wat dieper
in zün kraag verborg.
Een kudde kameelen verscheen vaag
en stelde zich op naar de olifanten.
„Misschien heeft de oude baas mij
gisteren aan de telefoon gehoord en aal
hü in plaats van haar naar bulten ko
men".
Nu kwamen er giraffen en plaatsten
zich naar de kameelen en nog wachtte
Ben's hart ademloos en hij stikte büna.
Maar toenwerd de huisdeur ge
opend en met een snellen blik uit den
hoek van zijn oog. zag Ben haar. schoon
als de morgen, stralend als de lente en
een paar maal een aanloop nemend op
de springplank, vloog Ben's hart over
alles heen en hü werd er zoo duizelig
van. dat hü geen woord kon uiten.
Zij droeg een zwarten mantel met
een hoogen bontkraag en aan den arm
hing een van die mooie taschjes. waar
meisjes al hun geheimen, in bewaren.
Dit klinkt niet erg chromatisch, maar
als zü gekleed was geweest in al de kleu
ren van den regenboog, zou zij geen
minder effect hebben gemaakt op Ben's
SCHERPE CBÏTTEK OP DE POSITIE
VAN DEN VOLKSRAAD.
Het Sem&rangsche blad ..De Locomo
tief'. dat onder de vroegere leiding de
steunpilaar in Indlë van den Volksraad
was, oefent thans in een hoofdartikel
scherp critiek uit op de positie van den
Volksraad. Het blad schrijft, da: „de
Volksraad er is, en de pubheke belang-
stelling er niet is." De gebreken nagaan
de. die aan het stelsel van den Volks
raad kleven, concludeert het blad. dat:
lo. de samenstelling van den Volks
raad niet representief Is; 2o. de groeps-
vertegenwoordigingers vaak niet het
oordeel geven van de groep, die zij
vertegenwoordigen; 3o. slechts weinige
leden kunnen spreken namens een par-
tü. <Üe iets beteekent: 4o. enkele leden,
die vrijwel niemand achter zich heb
ben. zich liet meest doen gelden; 5o.
daardoor de kritiek van de links poli
tieke groepen op het gezag sterk over
wegend is; 6o. het contact van de leden
met htm groep gering is en steeds gerin
ger wordte naarmate de leden van den
Volksraad meer en meer te Batavia gaan
wonen; 7o. het kiesstelsel gebrekkig is
en bij de herziening wederom geen re
kening zal worden gehouden met het
element bezit; 8o. de benoemingen
soms zeer moeilük zün. doordat slechts
wenigen het lidmaatschap kunnen aan
vaarden in verband met hun werk; 9o.
daardoor de stem van de praktijk te zel
den wordt gehoord en Indie onder het
euvel van beroepspolitiek gaat lyden;
en 10. geen moeite wordt gedaan tot
organisatie van dat deel van de Euro
peanen. dat niet rood is en zich niet re
kent tot de confessioneele groepen of tot
het IK.V.," zoodat de Volksraad, on
danks de individueele toewüding van
vele leden slechts weinig bereikt, wat
niet ook verkregen zou worden, indien
het zeer kostbare college niet bestond,
dat verschelden maanden vergadert, en
dat de regeeringsmachine büna ont
wricht door zware eischen, die de nood
zaak van voorstellen, toelichtingen en
weerleggingen aan de departementen
stellen.
DE LEIDING BIJ DE RIJKSVERZE
KERINGSBANK.
De N. Rott Crt. wijdt een hoofdarti
kel aan de geuite wenschely'kheid om.
nu de heer Noest op 1 Januari 1929 zijn
iiuictie als president-directeur van ae
Rijksverzekeringsbank wegens het be
reiken van den 65-jarigen leeftijd zeer
neerleggen, de directie tot één persoon
terug te brengen.
Het blad stelt de vraag of een één
hoofdige directie is te verkiezen boven
den huldigen toestand waarbij er één
président-directeur en een gewone direc
teur is.
Het bezuinigingsrapport aangaande
de uitvoering van de sociale verzeke
ringswetten. uitgebracht door de com
missie-Van IJsselsteün is nog steeds niet
gepubliceerd, echter heeft het Volk van
18 October 1927 een en ander gepubli
ceerd aan de hand van een resumé van
den heer Kupers over dit rapport.
Zoo deelt de heer Kupers mede, dat
de Raden van Arbeid als zelfstandige
organen zouden moeten worden ver
vangen door, of getransformeerd in, bü-
kantoren van de Rijksverzekeringsbank
Aldus beoogt laate'-rmoemde commis
sie waarschünlük, grooter eenheid in
de uitvoering van de sociale wetten te
brengen in verband waarmede dan de
Verzekeringsraad zou kunnen verdwij
nen.
Aan het hoofd van de Rüksverzeke-
ringsbank zou alweer volgens de mede-
deeling van den heer Kupers, een één
hoofdige directie komen, die geen ver
antwoording aan den minister schuldig
zou zün, maar blijkbaar wel aan een
Raad van Toezicht, bestaande uit niet-
bezoldigde leden.
Een uitermate belangrük voorstel lig:
mitsdien bü minister Slotemakev de
Bruine op tafel en het is; volgens de N.
R. Ct... onvermijdelük. dat de minister
omtrent deze voorstellen van de com
missie-Van IJsselsteün een beslissing
neme. voor en aleer aan een eventueele
vervulling van de vacature-Noest mag
worden gedacht.
Men kan zich nu afvragen waar vol
gens des heeren Kupers mededeelingen
de directeur geen verantwoording aan
den minister schuldig zou zijn, of de
minister, als het beleid van den direc
teur hem niet bevalt, dezen niet za!
kunnen ontslaan.
Voorts is het blad ingenomen met het
ontworpen advies, „er zit lün in de
stellen der commissie. De herziening 3n
reorganisatie van de uitvoering?-orga
nen is gTootsch gedacht. Het moet voor
nieuwen directeur een schoone taak
zün. de huidige, totaal vergroeide admi
nistratie van al zijn fouten te zuiveren."
Tot slot critiseert de N. R. Ct. de ge
heimhouding van het rapport, welks pu
blicatie. o.a. ook in verband met de
Ziektewet van veel belang geacht kan
worden.
bewustzün. Zü lachte een beetje en keek
naar het raam van de taxi alsof zü een
zekeren jongeman verwachtte te zien.
Ben reikte met den arm achter het
stuur uit, opende de deur voor haar, nog
steeds recht voor zich uit. kükend en zün
hoofd zoo diep mogelijk in zün kraag
gedoken.
„O!" zei Rose, ziende, dat de taxi
ledig was en dan als een onbeschrüfe-
lüke echo zei zü weer: ,„Oh!" en toen
wist Ben, dat hü ontdekt was.
Zün hart liep weer naar de spring
plankZou zü instappen?
En ja, zü stapte in! Zij sprong er bü
na in en trok zachtjes de deur toe. En
hoewel hü er niet heelemaal zeker van
was, meende hü een hartclük schater
lachen te hooren in 't binnenste van de
Schildpad.
Hü reed vooruit, links vrfn de vüfdo
Avenue en misschien kun je wel raden
dat het niet lang duurde, of miss Par-
rish liet de voorruit zakken, die haar
scheidde van den chauffeur achter het
stuur.
„Ben", fluisterde zünota bene
de eerste keer. dat zü hem Ben noem
de„Als Je eens wisthoe raar
je er uit ziet en hoe vreeselük je my
verrast hebt!"
Hy moest wachten, tot zij uitgelachen
hadBen reed voort in een tamelijk
vreemde stemming, zich verwonderend
waarorr. hij er zoo raar uitzag, dat zü
hem uitlachte.
IL
De hoofdpunten van de herziene
wet mogen wij thans wat nader bezie:.
Wü komen, dan allereerst bü de
kwestie van de bevoegdheid der alge-
meene vergadering van aandeelhouders.
De tegenwoordige wet staat op de ba
sis van de souvereine rechten van de
vergadering. En ook de nieuwe wet doet.
behoudens sommige uitzonderingen de
hoogste macht toevallen aan ae alge-
meene vergadering van aandeelhouders.
Er kunnen echter bepalingen worden
opgenomen in de acte van oprichting.
d:e deze macht te veel beperken, na.tr
de grondslagen van de wet vooral
naar de eischen van het algemeen be
lang waarom in het belang der aan
deelhouders een zeker tegenwicht is
vastgesteld. Het beheer blijft, volgens
Mr. Donner berusten bü hetbestuur.
De balans moet worden opgemaakt
door het bestuur en de commissarissen,
en in de algemeene vergadering worden
vastgesteld.
Door de groote beteekenis. die in het
ontwerp aan de aandeelhouders is toe
gekend, vreesde men, dat de algemeene
vergadering het in de hand zou nebben
weieens tegen het belang der N. V. in,
het dividend te bepalen en minder te
reserveeren, dan wenschelyk is.
Hiertegen zette minister Donner de
wetsbepalingen, die niet uitsluiten, dat
in de statuten bepalingen worden ge
steld t. a. v. de afschrüvingen, zoodat
de statuten van invloed zün op de wüze,
waarop de winst- en verliesrekening
wordt gemaakt. Eenige mitigatie betee
kent dit. Voorts wees de minister er op.
dat de winst den aandeelhouders vol
gens de wet slechts ten goede komt
„voor zoover niet bü akte van oprich
ting anders is bepaald": er kunnen dus
beperkende bepalingen omtrent reser
ves zün, waarbij weer aan het bestuur
een beslissende rol is gegeven.
Ook in andere opzichten is de souve-
reiniteit der algemeene vergadering be
perkt. De wet kent bepaalde besluiten,
die de algemeene vergadering moet ne
men maar ook ten opz. vair d:e beslui
ten, die de algemeene vergadering als
dringend recht krügt toegewezen Is in
de wet vastgelegd, dat er een gequalifi-
ceerde meerderheid kan zün voorge
schreven. Büvoorbeeld bü ontslag van
bestuur e.d. kan men een nader om
schreven meerderheid in de statuten
ischen. Voorts laat de wet ruimte, om
voor weer anders omschreven besluiten
de voorafgaande goedkeuring van pre
ferente aandeelhouders of van obliga
tiehouders.
De kwestie rond de bevoegdheid van
de algemeene vergadering heeft büzon-
defe waarde in verband met de mogelijk
Eindelük kon zy weer spreken en zei.
naar voren leunende: „Je zei. dat Je een
verrassing voor me had. maar ik kon
niet denken En dan: „Waar ter
wereld heb je deze taxi gevonden?"
..Ik kocht ze", zei hy een beetje kortaf
..Kocht je die?" riep z(j uit met wüd
geopende oogen. „Bedoel je, dat je taxi
chauffeur gaat worden?"
„Neen, enkel om je te laten ryden".
„Maar. Ben,dat begryp ik niet. Wan
neer heb je ze gekocht.... vanmor
gen?"
„Neen", zei hy. Vrijdagavond. „En
nog tameiyk ontstemd, omdat hU er zoo
raar uitzag, misschien onwillekeurig
haar een verwyt willende maken over
haar vrooiykheld, hernam hy: „Toen
het zoo hard regende, en ik je absoluut
op tüd thuis wilde brengen. Ik kon geen
taxi krygen, hoeveel ik voor de vracht
booden toen, wel. toen kocht ik
deze en heb nog geen tyd gehad om ze
weer te verkooixm".
..B-e-n'"
ZU had een van de kleine voorbankjes
naar beneden geklapt, terwyl hy dat
vertelde en nu ging zy daar zitten, met
haar elleboog op den rand van de voor
ruit en haar gezicht heel dicht by het
züne. En toen zij zyn naam zoo uit
sprak. kon Ben het niet helper., maar
hij moest haar aanzien, al zouden zy
met een vaart van 90 in het uur langs
een afgrond hebben gereden met enkel
ruimte voor de wielen.
held der z g. oligarchische clausule. Deze
clausule beteekent het voorbehoud bij
statuten, dat de bestuurders moeten ge
kozen worden uit een bepaalde groep
van personen, b.v. personen van be
paalde nationaliteit. Een bepaling, die
van beteekenLs kan zyn voor het hou
den van belangryke bedryven binnen d
Nederlandsche grenzen.
Eigenlijk was volgens de bestaande
wet de oligarchische clausule niet toe
laatbaar. Toch kwam zy in de prac-
tyk dikwyis voor. vooral in den oorlogs
tijd (omstreeks 1916) is zü meer alge
meen aanvaard. De heer Kooien de oud-
Kamerpresident. heeft als Kamerlid op
7 Mei 1912 een Interpellatie daarover ge
houden en gezegd, dat de autocratische
of. oligarchische clausule in stryd was
met de Ietter in den geest van de wet.
De nieuwe wet nu heeft geheel naar
den opzet daarvan om te verhoeden,
dat door cie oligarchische clausule, die
het bestuur in handen van bepaalde
menschen brengen kan. de rechten der
aandeelhouders worden geknot, deze
geheele kwestie geregeld in enkele bepa
lingen, die t. a. v. de mogeiykheid van
oligarchische bedoeling ruimer is dan
het ontwerp-Heemskerk.
De wet legt vast, dat de benoeming
van bestuurders door de algemeene ver
gadering moet geschieden. Maar mankt
het door middel van restricties in
de acte van oprichting mogeiyk, dat
bestuurders gekozen worden uit een
bindende voordracht, niet alleen van
commissarissen, maar ook van anderen
b.v. van preferente aandeelhouders, ter-
wyi zy bovendien dc bepaling bevat, dat
alle oligarchische clausules, zooals op
het oogenblik by N.V. (b.v. by de Ko-
ninkiykc Olie) voorkomen, onbeperkt
kunnen gehandhaafd blijven.
De oligarchische clausule kan door de
algemeene vergadering, onder bepaalde
voorwaarden gebroken worden. Daar
voor is noodlg, dat het besluit tot bre
king genomen worde met 2 3 der uit
gebrachte stemmen, vertegenwoordi
gend meer dan de helft van het ge
plaatste kapitaal.
De nieuwe regeling maakt geen on
derscheid tusschen de open en de be
sloten vennootschappen. geen onder
scheid, t a.v. de terreinen van beider
werkzaamheid, de wyze. waarop het aan
deelenkapitaal verkregen wordt. de
vraag der openbaarheid van balans en
winst- en verliesrekening, de juridische
verhouding der deelnemers onderling
etc.
Open en besloten vennootschappen.
De eerste zyn zuivere kapitaal-asso
ciaties en doen dan ook. ter verlcry-
ging van haar aandeelenkapitaal een
Hy had nooit tranen ln de oogen van
een meisje gezien, maar nu moest hy
gauw liet hoofd omwenden, want hij had
zoo'n raar gevoel in zyn neus. alsof hij
ook zou kunnen huilen.
Voor een hccic poos waren beiden
stilzwijgend.
„Ik wou. dat je «topte", hernam zü
dan, „dan kau ik naast je gaan zitten".
„Dat gaat niet, er is maar ruimte
voor een. Maar als wü bü een bloemen
winkel komen, zal ik stoppen".
Eer zü daar binnengingen, deed hü
zün regenjas uit en stopte die onder
den bok. Rose koos drie van liaar naam-
genootendrie donkerroode en toen
zü builen kwamen, stonden zü naast de
taxi en hielden plechtige vergadering.
„NatuurlÜk zou ik Je naar Grand-
Central kunnen brengen", zei hU. „maar
lk dacht, dat je naar New-Rochelle wil
de. Ik ber. er nooit geweest maar hot
Is rie' ver en me dunkt, ik zal den weg
wel vinden".
„O Ja. dat. is goedmaar ik vind
het niet prettigJU achter het stuur
en lk in de taxi".
„Och, dat hindert niet Je kunt dicht
bü dc voorruit zitten, zooals je zooeven
deed. Dat is net zoo prettig als dat Je
naast mü zat".
Hij hielp haar instappen cn sloeg aan.
als een echte chauffeur, maar zij trok
'n gezicht tegen hem. Bü de Plaza
draaide hü het Central Park in en daar
het verkeer op dien mooien Zondag
Opdruk verboden).
beroep op de geldmarkt. De andere, ge
woonlijk „familie-vennootschappen" ge
noemd. zün die N.V. waarbü tusschen
de aandeelhouders een nauwere onder
linge band. van familie- of vriendschaps
relatie bestaat.
In vele kringen .heeft men gemeend,
tegen het uitblijven van eer. onder-
scheld tusschen open en besloten ven
nootschappen te moeten opkomen.
vooral om der. eisch van "n onderscheid
tusschen open en besloten vennoot
schappen te moeten opkomen, vooral
om der. eisch van openbaarheid, welke
voor alle N.V. gelijkelijk gelden zal.
Tegen den eisch van openbaarheid, om
dat men voor d- besloten vennootschap
pen. die omstreeks 80% van alle N.V.
uitmaken, veel kwaad vreest van con
currenten. die de balans en de winst
en verliesrekening bü publicatie gaan
bestudeeren. Wanneer ondanks deze
critiek de eisch toch werd gehandhaafd
dan geschiedde zulks omdat de regeerir.g
van de gezondheid der critiek niet
overtuigd was. maar daarenboven om
dat in den verschüningsvorm der N.V.
zooveel algemeens werd opgemerkt, dat
alleen voor algemeene bepalingen aan
leiding werd gezien. Het algemeene:
voor ae schulden der vennootschap zün
de aandeelhouders pcrsoonlük nimmer
aansprakelUk en derden hier het
voornaamste der overweglngon steeds
op de bezittingen der N.V. aange
wezen. De publiclteitselsch werd nood
zakelijk geacht ter Instandhouding van
het vermogen der vennootschap met het
oog op derden-schuldeischers.
De eisch van publicatie is gebaseerd
op de beperkte aansprakelijkheid bü
de N.V. Zü beteekent. dat het bestuur
der N.V. verplicht ls, binnen 8 dagen
na de vaststelling van dc balans en de
winst- en verliesrekening, volledige af
schriften dier stukken cn van de toe
lichting. ter inzage voor een ieder, neer
te leggen aan het kantoor van het han
delsregister.
Waar er nu geweldige oppositie rees
tegen dezen public!teltseisch om de over
weging. dat niemand iets met de be
sloten N.V te maken heeft, zegde de
minister de instelling van een
commissie toe, die dit punt nader heeft
te bezien.
WüzlgLng op dit punt is dus niet on
mogelijk.
(Slot volgt)
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
ai 60 cent* per regel.
voeten,verzacht j JT'JÊBÊ
en geneest men met y 4^B
Do©. JOSO Tab* 40 £*J I
Bi; Apoth ca Drogldca j
drukker werd, had liU genoeg tc doen
om uit te küken. Maar Rose behoefde
dat niet. Zü zat zoo dicht mogelyk bü
de voorruit en nadat zij een beetje ge
neuried had. begon zü heel zacht Je/
zoo. dat alleen Ben het kon hooren een
melancholiek liedje te zingen.
Ben dacht na over zün leven, eer hü
met haar kennis had gemaakt en kon
niet begrüpen. hoe hü het had kunnen
uithouden.
„Houd Je van muziek?" vroeg zü.
„Natuurlijk, ik ben èr dol op!"
..Heerlijk!" zei zU droomerlg, alsof zy
ln zichzelf sprak.
Een paar maal moest Ben den weg
vragen, maar weldra vond hU. dat het
beter was met den stroom mede tc gaan.
Toen eü den Parkweg bereikten, zei
Rose: „Ik wed, dal er wel mooie land
wegen in den omtrek zün, als wü ze
maar konden vinden".
„Ja, maar wy zouden kunnen ver
dwalen. Hoe lont zou je by Je tante ln
New-Rochelle willen zijn?"
„Och, het komt er zoo precies n'.et op
aan.... laten wü zeggen, tegen twee of
drie uur".
Belden keken uit naar landwegen en
toen zy by een bocht kwamen. l!e: Ben
de Schildpad keeren en reed noordolük.
„Nu ziet het er beter uit", zei Rose,
toen ze hier en daar het open land te
zien kregen.
(Wordt vervolgd.)
