H. D. VERTELLINGEN
Vlammende Katciisn
K0IK1©
FLITSEN
"feuilleton;
f /Medische controle
HAARLEM'S DAGBLAD VRIJDAG 7 SEPT. 1928
MET DE NEDERLANDSCHE ARBEIDERS-
REIS VEREENIGING NAAR ZWITSERLAND,
Naar Rhöne-gletscher en Grimselpas.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1289 MOEILIJK BESLUIT
Zul je om een tweede portie vragen in de verwachting,
dat er wel zooiets als rijst met bessensap voor dessert zal
zijn, of een flinke ruimte openlaten met het oog op de
kans dat er misschien nog taart en vanille-ijs komt.
(Nadruk verboden
(Nadruk verboden; auteursrecht voorbehouden.)
De Veete
Iedereen voorzag zich uit den rugzak
vnn een wollen das en daar gingen we
Weer op weg, naar den Rhönegletscher.
Het sneeuwde nog geducht, 't Viel zoo
dicht, dat we slechts enkele nieters voor
ons uit konden zien. doch gelukkig vol
doende om niet naar beneden te vallen.
We hadden ongeveer een kwartier ge-
loopcn, toen twee Alpenbewoners onzen
leider mededeelden, dat de weg, in ver
band met de gevallen sneeuw, verderop
levensgevaarlijk was.
Onze leider besloot daarom een lager
gelegen weg, die eveneens naar den
Rhönegletscher voerde te nemen.
Na een half uur verminderde het
sneeuwen, de wolken waar wy in lie
pen, trokken op en met echt Holland-
sche wispelturigheid, was het spoedig
prachtig weer.
Eindelijk kwam de Rhönegletscher in
't gezicht.
De stcrksten onzer mochten er op,
doch eerst bezochten wi) de ijsgrot, die
geheel In Us is uitgehakt of misschien
zelfs wel door de natuur is gevormd.
De gang of grot straalt een prachtige
groene kleur af en is precies zoo breed,
cat 2 personen elkaar net kunnen pas-
seeren.
Eindelijk het langverwachte naar den
gletscher klauteren!
De dames, die goed ter been waren,
mochten ook wel mede naar boven over
óf rotsblokken, doch niet op den eigen
lijken gletscher.
Nu zult u allen wel welen, hoe dames
ln' 't algemeen zijn, nietwaar?
Een 5-tal dames had 'bepaald over
vloed van energie en wilde met alle ge
weld toch mede op den gletscher.
Nu had onze leider een gids met pl.m.
12-jarig zoontje opgedoken en onder lei
ding van dit tweetal zouden wy den
gletscher opgaan.
Dat kleine „Jong" was van jongsaf
aan reeds in de bergen en was dus zelf
al zooo'n halve gids.
't Leuke nu was. dat hU bemerkte,
dat het 5-tal dames toch mede wilde
gaan, en wijzend op hun niet geschikte
schoeisel, begon dat kleine „jong" te
schreeuwen tegen de betrokken jonge
dames van je welste. HU zwaaide met
zijn armpjes, al maar schreeuwende,
dat die vrouwen niet mee mochten.
Maar die jongen had, door zUn jeug
digen leeftijd nog geen levenswysheid
genoeg opgedaan, anders zou hU gewe
ten hebben, dat die vrouwen altUd 't
laatste woord wilde hebben m.a.w. bo
vengenoemd aantal dames wilde toch
mede en'ging aan ook mee.
Voetje voor voetje ging het over
sneeuw en Us- Het bleek dat dit tochtje
gevaariyker was, dan gewoonlUk, daar
de sneeuw, die enkele dagen te voren
was gevallen, alle sleuven in den glet
scher onzichtbaar maakte.
Men moest dan ook zeer voorzichtig
lijn. en hier en daar over sleuven heen
stappen, welke door onzen gids of zyn
zoontje waren aangewezen en zoo ging
het ongeveer een half uurtje voorwaarts.
Steeds maar achter elkaar blijvend en
zorgend precies op 't paadje te bhjven,
door den gids gebaand.
Het gezelschap was echter te groot en
bovendien hadden we, om een my onver,
klnarbare reden, geen touwen bU ons.
zoodat op een gegeven moment, onze
gids mededeelde, dat wy terug moesten,
omdat hij 't mede in verband met de
pas gevallen sneeuw, met een dergelyk
groot gezelschap, zonder een touw. niet
langer op z'n verantwoording kon ne
men, ons nog verder den gletscher op te
voeren.
Noodgedwongen moesten we dus weer
terug en toen we weer op de gewone
sneeuwbergen waren aangeland hebben
wij genoten als nooit te voren.
En gelachen dat er is, neen geweldig.
De menschcn van ,,'t schellinkje" d.w.z.
zU die beneden waren gebleven, hebben
nog wel 't meest gelachen van allen.
En waarom dan toch. hoor ik u. vra
gen? Wat was daarvan de oorzaak?
De heerlUkste wintersport, die u zich
denken kunt is sleeën vanaf een hoogte
van ongeveer 100 Meter.
Nu zult u zich afvragen, hoe kwamen
jullie dan aan sleden?
Heel eenvoudig. Je ging kalmpjes zit-
.ten enroef da3r ging-jc.
Koddige tooneeltjes? Niet zoo weinig.
C:n te gieren was 't af en toe. Vooral
als een lange meneer en een klein
mcjsjc liun stuur kwUt raakten en hol
der de bolder den berg afrolden.
Dat lange heerschap zag nog kans in
een onder sneeuw verborgen, sleuf aan
te landen en zat met zUn rechterbeen
zco vast als een muur. doch na een
poosje wrikken en wat sneeuw uitgraven
werd zUn onderdaan weer verlost.'
Die sneeuwpret maakt zelfs een be
jaard mensch weer jong. Zoo zag ik een
Roman door
PAUL OSKAR HöCKER
Uit het Duitsch vertaald door
HERMINE VAN GEERTEN
16)
Ze wilde er zich eerülk rekenschap
van geven, welke gevoelens dit bij haai
wekte. Neen, jalouzie was het niet. wat
ze voelde.
„Ik heb er alleen maar verdriet van",
zei ze tot ziclizelf.
Mevrouw Rettberg wist zich heel ge-
makkeiyk te bewegen, was erg mooi.
misschien wel gevaarlijk mooi. en ze was
een van d'.e vrouwen due manuien betco
veren en tot dwaasheden kunnen bren
gen. Ze was ook heel Intelligent Dat
had Kat ai ina vaak gemerkt, als zo met
haar sprak over den aanleg van haar
tuin cn de nieuwe ideeën over tuin
aanleg. Maar van haar karakter moes:
Kat vina niets hebben. Zp had behal
ve Viktor Troilo nog een heel legertje
aanbidders. De eene tenniste met haar
de andere haalde haar in zUn auto of
rijtuig, weer een ander ging met haar
naar de opera of met haar wandelen.
Wei had zo meestal de Deonsclic gezel-
bchapsdame. maar dat was'nu ook niet
IV.
dame van zeker vUftig jaar in volle
vaart die helling afstuiven.
Dat we van die plaats bijna niet van-
daan waren te krijgen, behoeft geen
betoog. Naar ons idee veel te vroeg
moesten we weer opstappen.
Aan den voet van den gletscher ge
bruikten we nog een kopje thee en ik zie
nog het verbaasde gezioht van één der
heeren, toen hem door de kellnerin aan
zUn ooren werd getoeterd, dat hij voor
5 thee maar 6.25 frank, dus f 3.10 moest
betalen.
Met den wrangen smaak van die „goed-
koope" thee nog ln den mond, gingen
wc thans bergaf, op weg naar Gietsch.
/Vlies ging zig-zagsgewUze, alleen de
jongelui vierden hun levenslust eens echt
bot, door dwars over rotsblokken naar
beneden te klauteren.
Toen we zoo ongeveer half op weg
naar Gietsch waren, begon het .mie
zerig" te regenen en 't bleef regenen,
zoodat we zeker een uur gelukkig
even welgemoed als was het mooi weer
in den regen liepen.
Doornat, dcch ondanks dat. hoogst
voldaan over 't genotene van dien dag,
kwamen wij om 8 uur des avonds in ons
hotel Glacier du Rhóne, aan.
Een groot open houtvuur zorgde er
voor. dat de nattigheid weer spoedig
verdwenen was.
Na het diner werd de avond gezellig
doorgebracht in de rcslauratiezaal, want
't was geen weer, om er uit te gaan.
Een vijftal heeren had een verfris-
sching noodig en ddt was, na onzen dag-
marsch. dan ook alleszins begrijpelijk.
Nu weet u allen, ik hoop. dat dat aan
geen twyfel onderhevig is. dat de heeren
der Schepping reuze „bij" zijn en 't leek
hun in ons le klas hotel wel een beetje
duur en dies zouden zU dat varkentje
wei eens wassefcen.
ZU in den nog steeds stroomenden
regen er op uit en al spoedig vonden
ze het eenige cafétje van geheel
Gietsch.
Bij het binnentreden bleek het een
onooglijk hok te zijn. zoodat 't meer weg
had van een stal dan van een café.
Het vc-rmakeiyke nu was. dat die heeren
In dat ..krotje" nog meer betaalden,
dan wij in het luxe hotel. Zoo was dus
het oude spreekwoord weer eens van
toepassing: „Die 't onderste uit de kan
wil hebben, krUgt den deksel op den
neus".
Na den avond gezellig te hebben door
gebracht, gingen we naar bed en ston
den den volgenden dag om 7 uur weer
geheel verkwikt op. En om half negen
gingen wy op weg om den Grimselpas
geheel te voet over te trekken
In 't eerst ging alles van een leien
dakje.
Heel geleidelijk liepen we langs een
zeer goeden weg omhoog, doch wat hoo-
ger gekomen kwamen we van lieverlede
in de sneeuw te loopen, d.w.z. de pas was
zeker nog voor driekwart dichtgesmeeuwd
zoodat ons een pad overbleef van hoog
stens een Meter breed.
Verderop werd 'L hoe langer hoe smal
ler, op 't laatst hadden we net ruimte
genoeg dat we voetje voor voetje verder"
konden, voeg daarbij, dat we. met natte
glibberige sneeuw onder onze voeten een
paar duizend meter hoog langs duize
lingwekkende afgronden liepen en u zult
begrijpendat niemand. ondanks
uit aues ook maar in 't minst bang was
naar beneden te tuimelen, uitgezonderd
misschien ons „dikke nachtegaaltje", dat
in zak en asch zot en water en bloed
transpireerde van angst.
Op een gegeven moment was er in
't geheel geen pad meer te zien en daar
stonden we. Doch onze leider góng voor
op, daar loopend, waai' hij vermoedde,
dat de pas zich onder de sneeuw be
vond en wij er natuurlijk achter.
Een paar honderd meter verder stuit
ten we op groote sneeuwploegen, die de
sneeuw aan 't weggraven waren, om
den pas weer begaanbaar te maken.
De door hen uitgegraven sneeuwmu-
ren waren zeker 6 a s meter hoog.
Na nog eenlgen tijd door de sneeuw
gebaggerd te hebben, kwamen wij vroo-
lUk over dezen ongewonen tocht aan
Grlmselpashöhe. een klein restaurantje,
boven op den pas. waar de meesten on
zer iets gebruikten en waar wii te hooren
kregen, dat de pas verderop gesloten
was, doch dat een 14-Jarige gids ter
beschikking was om ons dwars den berg
over te voeren
Onze leider keek eens rond. krabbel
de eens op de plaats waar de meeste
menschen haren hebben en besloot het
te wagen, doch toen bleek, dat enkele
„voorloopers" het pad zoo goed en zoo
kwaad als 't ging toch verder hadden
gevolgd, moesten deze eerst teruggeroe
pen worden, waar echter wel een half
uur mee heen ging.
het type dat bepaald aLs een bescherm
ster kon worden beschouwd
Intusschen had Katarina niet zoo heel
veel tijd om zich met andere dingen dan
met haar kweekerU bezig te houden
Haar zaken werden hoe langer hoe om
vangrijker en dreigden haar over het
hoofd te groeien. Daarbij kwam dat ze
zware geldzorgen had,
Balthazar Troilo had haar al met 8000
Mark geholpen, waarmee ze een deel
van öc- rekening van Wentzel had kun
nen betalen. Dat de Mainzer firma, die
de ijzeren geraamten voor de kassen had
geleverd, uitstel gaf. daarvoor zou de
trouwe, oude aannemer wel zorgen. Dat
was ook dringend noodig, want ze bezat
op het oogenblik geen penning bedrijfs
kapitaal meer. Wentzel bezorgde haar
r>og een paar opdrachten voor tuinaan
leg in de buurt, wat tenminste weer wot
contanten inbracht. Ze moest daarbij
zelf flink de handen uit de mouwen ste
ken, want een groot personeel kon ze er
niet op no houden. Haar hulptroepen be
stonden uit. een ouden tuinarbeider, die
nog daglooner bU haar vader was ge
weest, twee leerjongens, juffrouw Stuch-
radt, een allerliefste maar niet bepaald
vakkundige volontaire, die de Geheim
raad uit Berlijn naar haar toegestuurd
had enMr. Gabb.
De aanstaande landheer uit Leicester
had haar plotseling op een briefkaart
heel lakonlek meegedeeld dat hij in het
begin van de volgende week zou ver
schijnen. Een adres gal hy niet op, de
ElndelUk vertrokken we Ons kleine1
gidsje, een eenig jong, voorop en wU in
ganzenmarsch. zorgend steeds in de voet
stappen van ons gidsje te blijven, er
achter. Dwars de sneeuwvlakten over
gingen wy langzaam maar zeker op het
doel var. dier. dag aan.
O wat was dat een heerllike tocht,
dwars d.en berg overe. steeds zorgend
niet uit te glijden. Uren lang over
sneeuw en nog eens sneeuw. Dat was
ongetwijfeld de mooiste dag van de reis.
Ik geef direct toe. dat er wel gevaar
aan verbonden was. want een misstap
en Je had een prachtkans om met maxi
mum snelheid een reisje naar de eeuwig
heid te maken, Alles liep echter „reuze"
a:', Trouwens als men in Zwitserland is,
schUnen zenuwen en duizelingen dooi
de één of andere toovergodin te worden
afgenomen, zoodat 't daarom ook geen
verwondering behoeft te baren, dat alles
goed afliep.
P. G. VAN ENGELEN.
STADSNIEUWS
DE AUTOBUSSEN.
OVER DE ARBEIDSVOORWAARDEN
VAN HET PERSONEEL.
In „het Autobedrijf", het orgaan van
de Unie van personeel in het autobe
drijf, een afdeeling van den Oentralen
Transportarbeidersbond, worden bijzon
derheden medegedeeld over de inschrij
vingen voor de autobus-concessie voor
de verbindingen met de buitenwijken.
Het betreft hier de arbeidsvoorwaarden
van het personeel.
A. heeft aan den Raad voorgesteld
de volgende arbeidsvoorwaarden te doen
gelden:
Loon: f 27 per week plus 1 jaariyksche
verhooging van f 60, benevens vrJje
unifornikleeding.
Vacantie: 6 dagen per jaar plus 50 pet
toeslag.
Een rustdag per week waarvan per
maand er één op een Zondag moet val
len.
Arbeidstijd: 55 uur per week.
Ziekengeld: 6 weken 100 pet., 2 we
ken 70 pet. <*i 2 weken 50 pet., verder
Scheidsgerecht.
B. Loon f 25 plus 2 pet. provisie en
één-jaarlij ksche verhooging tot I 35.
Ééns per week een rustdag, waarvan
er 13 op een Zondag vallen, per je ar
van 3 tot 10 dagen vacantie naar ge
lang de dienstbetrekking duurt.
Bij ziekte gedurende 4 weken vol loon,
doch de eerste twee dagen van het
ziektegeval niets, de daaropvolgende 9
weken 70 pet. van het loon.
De werktijd bedraagt gemiddeld 9
uur per dag, doch kan in bijzondere ge
vallen tot 11 uur opgevoerd worden,
waarvoor dan per uur een 50ste deel van
het weekloon vergoed wordt.
Uniform door werknemer in wekelijk-
sche termUnen te betalen.
C. ArbeidsfcUd 9 uur per dag.
Éénmaal in de week een vrije dag en
hiervan in de vier weken 1 op Zondag.
Vacantie: 6 dagen per jaar met toe
slag.
BU ziekte: uitbetaling volgens de wet.
Uniform vry.
Scheidsgerecht.
Wat deze laatste aanbieding betreft
wordt opgemerkt, dat de wet tot nu toe
de uitbetaling by ziekte niet regelt.
Verder wordt nog gezegd:
Reeds geruimen tijd geleden werd
door onze organisatie aan de Raad het
verzoek gericht om als één der bepalin
gen voor de concessie op te nemen, dat
de arbeidsvoorwaarden van het perso
neel in dienst der locale autobuslijnen
moesten worden geregeld met de lande-
lUke vakorganisaties en de goedkeuring
behooren te hebben van B. en W.
Dit is door den Raad niet afgewezen
en we verwachten dus dat zoodra een
maal de Raad van Haarlem de beslissing
zal hebben genomen wie het zal zUn,
spoedig de onderhandelingen omtrent de
arbeidsvoorwaarden te kunnen aanvan
gen.
Dezer dagen Is juist opnieuw een adres
naar den Raad gezonden door het hoofd
bestuur der Unie, waarin het betreffende
verzoek wordt herhaald. Daarbij is aan
elk Raadslid afzonderlijk den steun voor
dit adres verzocht.
KANTONGERECHT.
UITSPRAKEN
J. G. overtreding der IJkwet F O.5O
subs. 1 dag hechtenis met verbeurd»
verklaring van het in beslag genomen
gewicht. S. P. overtreding der Motor»
cn Rijwiclwct f 20 subs. 5 dagen
hechtenis. G. J. W. het als bestuur»
der van een rijwiel daarmede over
ccn weg rijden, terwijl niet is voldaan
aan art. 59 van het Motor» en Rij»
wielrcglemcnt f 0.50 subs. 1 dag
hechtenis. E. O. G. overtreding van
art. 70 van dc pol. verordening van
Blocmcndaal f 8 subs. 8 dagen hcch-
kaart was op het eiland Wight gepost.
Dus afschrijven kon Katarina hem niet
meer. Toen hy arriveerde geraakte ze
byna ln vertwijfeling. Hy zag er mot
zijn lange modieuze ulster, ziin schot-
sche reis pet en zijn keurigs schoenen uit
als een van dc allerchicste gasten van
het Grand Hotel Waar moest hij liler
ln Sonnenbsrg onderdak komen en eten?
En wat moest hij wel denken van dit
armzalige, nog niet eens heelemaal goed
geregelde kweekerytje? Hii die aan het
bedryf van Dutton gewoon was! Het
liefst had ze hem gesmeekt direct weer
ln de taxi te stappen, waarmee hy ge
komen was en in een van de hotels in
Wiesbaden logies te bestellen. Want daar
hoorde hij thuds.
Maar Mr, Gabb was er de man niet
naar om zich spoedig te laten afschrik
ken. De bagage werd voortoopig buiten
neergezet en hy bekeek op zijn gemak
de heele Jonge onderneming. Daarbij be
groette hy kort en joviaal den ouden
Balthazar Troilo door even aan de pel
te tikken
Hy vond de beide nieuwe kassen,
waarvan dc glazen daken nog niet eens
voltooid waren, erg doelmatig, liet zich
de werking van de verwarming en den
watertoevoer uitleggen en daarna, door
een van de leerjongens begeleid, ging hy
op zoek om in de omgeving een onder
dak te vinden.
De leerling moest voor tolk spelen,
want hoe goed Mr. Gabb ook Duitsch
geleerd had, het Sonnenberger dialect
tcnis. M. G. overtreding van het Mo»
tor» cn Rijwiclreglemcnt f 3 suhs- 3
dagen hechtenis. J. F. P. G. overrc»
ding van dc Wapenwet f 0.50 subs.
1 dag hechtenis. W. dc J. het loopen
over verboden grond f 2 suhs. 2 da»
gen hechtenis. M. J. R. overtreding
van het Motor» cn Rijwiclreglemcnt
f 3 subs. 3 dagen hechtenis- J. W.,
overtreding der Motor» cn Rijwiclwct
f 2 subs. 2 dagen hechtenis. A. J. B.
het tc Blocmcndaal een weg. welke
blijkens geplaatste kentcckcncn aan
het verkeer onttrokken, met ccn mo»
torrijtuig berijden f 3 subs. 3 dagen
hechtenis. J. H. G. het muziek maken
op den openbaren weg f 3 suhs. 3 da»
gen hechtenis. J. P. N. B. het te
Haarlem een tweewielig motorrijtuig
met zijspan onbeheerd op den open»
hnren weg laten sfaan f 2 subs. 1
dag hechtenis. C. F. v. E. overreding
van het Motor» cn Rijwielregclcment
f 3 subs. 2 dagen hechtenis. A. Z.
het een gewond dier arbeid doen ver»
richten op pijnlijke oF kwellende wij»
ze f 10 subs, 5 dagen hechtenis. H.
A. V. V. M. overtreding van art 9,
van de Motor» en Rijwielwct f 3 subs.
3 dagen hechenis. W. J. .V. idem F 2
subs. 1 dag hechtenis: J. A. D. het als
bestuurder van ccn rijwiel daarmede
rijden over een weg, terwijl hij ver»
keert onder den invloed van het ge»
bruik van alcoholhoudenden drank
f 15 subs. 5 dagen hechtenis.
INGEZONDEN MEDEDEEL1NGEN
a 69 cents per regel.
Wie er prijs op stelt slechts
artikelen te gebruiken, wel
ke naar hun oorsprong en
bereiding op de grootste
zuiverheid kunnen bogen,
verlangt alleen
PEPERMUNT
welke onder voortdurende
medische controle staat
van Dr. van Hamel Roos
Harmens te Amsterdam.
Voor H.H. Winkeliers bij:
Fa C. H. S. HEILKER - HAARLEM
verstond hy niet. Op dp verschillende
plaatsen, waarheen zijn adjudant hem
voerde, vroeg hy allereerst naar een
bad en de verblufte kamerverhuursters
deelden hem mede, dat hy in het Sana
torium Dietermühle net zooveel baden
kon nemen als hU maar wilde.
HU trad in de deur en mat met zijn
oogen den afstand. „Neen. dat was toch
te ver om iederen ochtend in pyama
naar toe te wandelen".
By den smid ontdekte hij een bouw
vallige badkuip. Hij hielp zelf mee hem
onder het oude roest vandaan te halen.
Een kleine delegatie van kamerverhuur-
stars met gevolg was hem od eerbied-
waardigen afstand achternagegaanZe
nadden een soort trust gevormd. Een
Engelschman, die zoo'n mooie las droeg
en iederen ochtend in bad wilde moest
twintig Mark in de maand meer betalen.
Ten laatste sloot Mr. Gabb met juffrouw
Ra.be, een oudere zuster van den smid,
die in een aardig, vriendelijk huisje in
een grooten tuin. achter de smederU
woonde een mondeling contract, waarin
niets onvermeld bleef: schoenenpoetsen,
heet water, eiken dag twee schoone
handdoeken, iedere week sclioon bedde-
1 goed. by het ontbijt twee zachte
eieren....
Tot nog toe had in dit kwartier de
assistent van den landmeter gehuisd,
die zelf zUn schoenen poetste en niet
alleen aan badwater, maar aan water in
het algemeen de meest bolheiden
eischen stelde. Met twintig Mark in de
In een eenzame landstreek ligt een
oud Indianendorp waar schatrijke In
dianen wonen in vuile houten huizen.
Zy hebben hun rijkdom verkregen door
dat zU in het bezit zyn van een rijk
ertsland en van de maatschappijen die
er met hun toestemming een mijn op
richten. een royalty verkrugen.
Het land wordt doorsneden door een
breede rivier de Spring River waar.
uit zich steil een zwarte rots verheft die
den naam draagt van „Devils Prome
nade". Deze namen zijn ontleed aan
een gebeurtenis die in vroegere jaren
het oude dorp in opschudding had ge
bracht.
Daar woonden twee families die elkan
der vUandig gezind waren. Haar beider
voorvaders waren opperhoofden ge
weest van een grooten Indianenstam
die een eeuwen langen strijd gevoerd
hadden.
Nu gebeurde het dat Iwajo, de zoon
van Olall verliefd werd op de dochter
van den man, dien hy had leeren haten,
alleen omdat de traditie het wilde. Maar
in zyn hart was geen wrok en wanneer
hU de mooie zwartoogige Moehanl in
gezelschap van haar ouden vader zag,
sprak hU tot hen als tot zUn vrien
den. Ook de oude man wilde geen vijand
schap zijn omgang met de blanken
had een vreedzamen invloed op hem ge
had en hU trachtte van zijn kant de
oude gevaarlijke veete te doen verge
ten.
Maar Olali, Iwajo's vader, was ver
toornd toen hij de houding van zijn
zoon bemerkte en verbood hem den om
gang met Mochani en haar vader,
dreigde hem te zuilen dooden wanneer
hij het meisje niet met rust liet.
Maar de Leve gestalte van Mochani
wekte een hartstochtelijk verlangen op
bij Iwajo en iederen wavond sloop hij
naar het groote huis aan den buiten
kant van het dorp om samen met het
meisje de stilte van het bosch te zoe
ken. Dat waren de gelukkigste uren die
ze kenden. Dan maakte Iwajo den
zwaren haarwrong van zUn geliefde los
en sloeg zyn sterken aim om haar heen.
Zijn liefkozende handen streelden de
glanzende dokken en zijn zangerige stem
vermengde zich met het fluisteren van
de boomen in het woud en het ruisohen
van het water in de rivier.
Dan gingen zU samen naar hun lieve
lingsplekje een hoog rotsblok dat
steil zich uit het water verhief en
wanneer zij daar waren, vergaten zij
meermalen den tijd en haastten zich
naar huis in de hoop dat niemand hen
gezien had.
Maar Iwajo's vader bespiedde de gan
gen van zUn zoon en eens, toen hij laat
in den avond terugkeerde, kwam hij hem
tegemoet en ranselde den jongen met
zijn zweep Dit was te veel voor Iwajo's
trots. Zwijgend, zonder een zweem van
pyn op zijn strakke gelaat, rechtop zijn
gekneusde rug en een vreemd licht in
zijn cozen, liep hij naast zijn vader
voort tot dicht bU hun woning. Toen
keerde hy zich naar hem toe en keek
hem recht aan.
„Vader, Mochani is mijn vrouw, hier
en in de Eeuwigheid der Jachtvelden,
niemand kan ons scheiden. Hoort gij?
Niemand. Ik zeg u eenmaal en voor het
laatstwilt gij vrede sluiten en deze
berechten door uw toestemming voor
ons huwelijk, of wilt u niet? Ik geef u
tijd tot morgenavond. Tegen zonsonder
gang zult u begeven naar de rivier
aan de overzijde van de groote rots.
en daar Mcohani's vader vinden die zijn
toestemming reeds gegeven heeft. Wan
neer gy op het ©ogenblik dat de zon
ondergaat den vredespU'p ontstoken hebt
zal dit uw toestemming beteekenen. In
dien dit niet gebeurt, zult u de gevolgen
zien en ik zweer u dat gy vanaf dat
oogenblik geen rust zult kennen. Weet
dat indien gy ziek wordt en naar de
rivier gaat om u af te koelen, de heil
zame transpiratie door de hitte der
gloeiende steenen in den wigwam van
onzen dokter, u niet meer zal baten.
Telkenmale dat gij u naar de rivier
sleept, zal mijn schim u vervolgen
Na deze woorden keerde Iwajo zijn
vader den rug tce en liet den ouden
man aan zijn gedachten over.
Den volgenden avond zaten Iwajo en
Mochani op de rots en wachtten
het meisje lag met haar hoofd tegen zijn
schouder, het lange haar bedekte haar
slanken lichaam als een mantel. Iwajo
had een Krans gevlochten van donker-
roode rozen en legde dien om haar
hoofd.
De lucht was lichtrood gekleurd door
de ondergaande zon; diep beneden hen
stroomde de rivier en de boomen waren
stil. als in spannende afwachting van
komenden sfcryd
Een slang kronkelde langs htm vee-
ten. Mochani wees er naar en zelde:
„Als de slang naar beneden kruipt,
mijn Iwajo. zal dit het teeken zijn dat
zij ons voorgaat naar de poorten der
Eeuwige Jachtvelden. Zie. mijn liefste,
zij gaat naar beneden en bereidt onze
plaats"
Iwajo streelde het glanzende hoofd
van zUn geliefde, terwijl zijn blik verre
zocht over het breede water.
Daar vertoonde zich plotseling een
donkere gedaante en even later een
tweede. Ook Mdfchani zag ze en haar
cogen werden starend en groot, heel haar
jonge lichaam spande zich in afwach
ting.
Aan den horizon zakte langzaam de
zonnebol omlaag steeds verder en
verder, todat neg slechts een heel smal
streepje zichtbaar was.
Teen stonden zy beiden op en strek
ten hun fiere, jonge gestalten.
ZU zagen hce Mcohani's vader zijn
armen naar hen uitstrekte toen op het
zelfde moment een mes flikkerde in den
schemer van den avondhet laatste
zonlicht weerkaatste erin Mochani's
vader zakte lx'een.
De zon was ondergegaan.
Van de rots klonk een kreet die als
een echo weerkaatste tegen het zwarte
gesteente en daarna een plons in het
diepe water.
Aan de overzijde stond eenzaam een
oude man
maand was het verschil ternauwernood
betaald! Tegen den zomer moest hU vast
en zeker worden opgeslagen. Hos kwam
zoo'n buitenlander op het zonderlinge
idee hier op het dorp zUn tenten op te
slaan? ZUn heele persoon hoorde in
Wiesbaden thuis, in een van de groote
hotels. Wat moest hij hier? Wat zocht
hij hier? Toen ds smidsknecht de keu
rige bagage bracht en een Mark fooi
kreeg, was de heele buurt het er over
eens dat men hier met een 'n beetje
zonderling, maar absoluut deftig perso
nage te doen had!
Juffrouw Rabe kwam met een formu
lier dat de nieuwe gast voor de politie
moest invullen. Naam. leeftijd, plaats
van geboorte, nationaliteit, godsdienst
gaf hU duidelijk op. Alleen zijn beroep
liet hy oningevuld.
„De politie wil ook weten wat u bent.
mijnheer", schreeuwde juffrouw Rabe
hem in het oor. Ze schreeuwde omdat ze
overtuigd was dat de Engelschman haar
Duitsch dan beter verstond
Mr. Gabb stak bedaard ziin korte
pijpje aan. Hij lachte genoegelyk. „Wat
ik ben, juffrouw Rabe? Ik ben nog
heelemaal niets, Ik ben nog pas aan het
leeren en wil wat worden. Zegt u dat
maar tegen de politie".
..Dus student? Waar studeert U?"
..By juffrouw Lu'z. Aan den over
kant. Begrijpt u? Weet u wat, vult u
maar doodgewoon in: tuinknecht. Zoo
zsl het wel goed zUn".
„Tuinknecht?"
Hy knikte en blies dikke rookwolken
uit. Zonder zich verder om het verblufte
gezicht van zijn hospita te bekommeren
begon hU zijn koffers uit te pakken.
's Avonds trok hU zyn smoking aan
sr. wandelde naar de kweekerU van
juffrouw Katarina Lutz, die hem te eten
had gevraagd.
In de kleine woon-eet-en-ontvangka-
mer zat de jonge ..vrouw des huizes"
tusschen Grootvader Troilo en juffrouw
Eve Stuchradt, de volontaire aan de
voor vier personen «"dokte tafel.
Balthazar Troilo rookte een gruwelij
ke. groote dikke zwarte 5: ga ar. De hcc-le
kamer hing vol rook. Telkens als de oude
heer kwam vroeg hij beleefd:
„Het hindert de jonge dames zeker
niet als ik een sigaartje opsteek en een
paar trekjes doe?" Natuurlijk zeiden ze
dan niet neen. Het zou ook niets gege
ven hebben, want de sigaar was al aan
gestoken voor het beleefde verzoek ten
einde was gebracht. De aanblik van het
helder-witte overhemd en de smoking
bracht den ouden man blina buiten
zichzelf. Hy wreef met de hand over
zUn ongeschoren kin.
„Ik dacht. Katrientje, Je had ons op
een kopje thee gevraagd en Ik heb ln
mUn onschuld ook een fleschie van mijn
bessenwijn van het vorige jaar meege
bracht, maar je krijgt gewoon een dood
schrik als je de menschen in zulke hof-
kleedy ziet verschijnen", zei hij op z:jn
grunmigsteii toon.
(Wordt vervolgd.)
