H. D. VERTELLINGEN
Mavrides'
V/2 ceni
FEUILLETON.
Het Mysterie van Heath Hover
THERHOGÈNE
BINNENLAND
LANGS DE STRAAT
HAARLEM'S DAGBLAD MAANDAG 12 NOV. 1928
(Nadruk Terboden; auteursrecht roorbehoudon.)
Eindelijk Rust
door
DICKY WAFELBAKKER
Do begrafenis was achter den mg, de
bezokcrs waxen ■vertrokken en William
Briggs was alleen. Nu de vrienden en
familieleden allen west waren leek het
huisje hem onbeschrijfelijk stil en een
zaam toe, doch tegelijk buitengewoon
vredig. William ontdeed zich met eon
zucht van verlichting van ziin nieuwe
schoenen ze knelden hem geweldig
en trok zijn pantoffels aan.
Zijn nieuw zwart pak zat hem ook
verre van gemakkelijk en hij verdween
in de slaapkamer om even later daaruit
weer to voorschijn te komen in een kos
tuum, dat zijn besten tijd al lang gele»
den had gehad. Hij ging niet meer zoo
gebogen als kort tevoren: integendeel,
hij liep kaarsrecht en er was een uit-
drukking van schuldige verwachting in
*Un kleine, grijze oogen verschenen.
In de zitkamer brandde een helder
haardvuur en lüerheen begaf William
zich.... op zijn teenenalsof hij be
vreesd was ontdekt te zullen worden.
Een vrouw uit het dorp had een en am
der een beetje opgeruimd en was weer
heengegaan. William gooide nog wat ko
len op het vuur en er kwam een verge
noegde blik in zijn oogjes.
„Dekker vuurtje, fijn vuurtje", mom.
pelde hij. Daarna trok hii den broeden
leunstoel tot vlak voor den haard en
Strekte zich daarin uit.
William Briggs was een kleine, ma
gere man, op wiens hoofd nog slechts
enkele grijzse haren pronkten Er laad al
tijd een angstige gejaagde uitdrukking
op zijn gelaat gelegen, hetgeen trouwens
niet te verwonderen viel. daar lay get
durende de dertig jaren van ziin huwe
lijk vrijwel niets anders dan bevelen van
zyn eclitgenoote had moeten slikken.
„Doe dat, William", of „Laat dat, Wil
liam", had het steeds geklonken. Hij zag
er op dat oogenblik uit alsof hii telkens
verwachtte iemand te hooren zeggen:
„Zet jc voeten niet op den haardrand,
William, anders komt die vol krassen",
of „als je die smerige pijp moet rooken,
doe het dan in den tuin. William".
Het kwam hem heel eigenaardig voor
dat er werkelijk niets gebeurde, terwOl
hij zijn voeten naai- loet lekkere vuurtje
uitstrekte en ze even later ou den be.
wusten haardrand rustteu. En alsof hij
eensklaps meer moed kreeg en hierdoor
brutaler werd1, stond hij op, opende de
deur en riep zacht: „Poes.... poes
kom maar hier, poes".
Als antwoord weerklonk een zacht ge-
mlauw en kort daarop verscheen een
magere poes, die kopjes tegen zijn bee-
nen begon te geven. William boog zich
tot liet dier over en streelde liet, Hij
haalde een bakje melk te voorschijn
en bracht dit in de zitkamer. De kat
keek hem met groote, verbaasde oogen
aan: liet beest scheen ten volle te be.
grijpen diat op dat moment de strengste
regelen van het huis verbroken werden:
daarna begon ze van de meiflc te likken.
Arme Susan zóó noemde William
Zijn vrouw al had nooit van dieren
gehouden. Volgens haar opvattingen wa
ren katten alleen nuttig om muizen tc
vangen en lioeTden ze allerminst ver
troeteld te worden William was echter
erg op het dier gesteld en er kwam een
glans van genoegen In zijn oogen, toen
Tabby na van de nielk genoten te heb»
ben toilet begon te maken..
Hierop zocht hij in den zak van zijn
huisjasje, haalde er een zwartgerookte
püp uit te voorschijn en liet die met
een liefkoozend gebaar door zijn handen
gaan. Daarna, angstig omkijkend als een
kleine Jongen, die op iets ondeugends
betrapt kan worden, begon hij die te
stoppen en aan te steken. Met zün voe
ten rustend op ..liet heiligste der heili.
Mgen" dempte hii dat het een lust was.
Het vuur kraakte gonoegeliik; de kat
keek hem met aanbiddende oogen aan,
spinde zoo hard ze maar kon. de klok
tikte zachtjes en William kroop dieper
in zijn stoel en rookte.
Het was heel gezellig in het vertrek cn
0ecrzéér vredig.
De buren beklaagden hem om het
hardst.
„Arme William, het moet verschrikke
lijk voor hem wezen, weduwnaar te zijn
na zoo lang getrouwd te ziin geweest",
zei de een
„Al was Susan dan ook verre van
zacht, ze kon toch in ieder geval uit
stekend koken en ze was kraakzindelijk",
zei een ander.
William zelf scheen such echter niet
bepaald ongelukkig te voelen. Weliswaar
zag het huisje er niet meer uit alsof
er lederen drag een voariaarsschooir
maak werd gehoudendat viel niet
te ontkennen! De gordijnen waren niet
langer sneeuwwit en het stof lag dui-
delijk zichtbaar od de meubelen, totdat
de schoonmaakster die in het eind van
de week verwijderde
De oude man was buitengewoon ham
dig geworden in het klaarmaken van
zijn eten en in het borden wasschen.
Hii had een radio-toestel en kocht
ook een gramofoon „om de avonden wat
te bekorten" zoo&ls hii het verontschul
digend uitdrukte
De buren hoefden echter niet te we.
ten dat hU een heele collectie detective
romans op de markt had opgedaan, die
hij 's avonds verslond en geen sterveling
wist ook welk een onbeschrijfelijke ver.
rukking het voor hem was 's avonds
het huisje binnen te gaan zonder zijn
voeten te vegen: de weelde ziin schoenen
in een hoek te kunnen gooien, zonder
dat iemand een aanmerking maakte en
ziin eten met Tabby, de altiid spinnende
poes. te deelende verrukkelijke
avonden met zün radio en gramofoon!
En zijn detective-verhalen niet te ver
geten: in die wonderbaarlijke romans
werd de schuldige altiid ontdekt, hoe
vreemd het ook mocht loonen en de mo.
raai van deze boeken scheen te wezen:
„Wees er maar zeker van dat ie zonden
ren eenen of anderen dag ontdekt zul
len worden hetgeen elgenliik voor Wil
liam als waarschuwing had moeten gel
den.
Na een maand van zaligen, onver,
stoorden vrede kwam William op een
avond thuis en ontdekte tot zijn gxoote
verbazing dat voor elk venster schoone
gordijnen waren aangebracht. .De deur
bei glom dat men er zich in had kun
nen spiegelen en het grintpad was op
geharkt.
„Vergeet alsjeblieft niet .ie voeten te
vegen, William", riep een schelle stem.
„Ik heb me den heelen dag afgesloofd
om het huisje weer een schoon, be
hoorlijk aanzien te geven".
William stond als aan den grond ge.
nagelden keek zijn zuster aan. Lie
ve hemel, wat was die vrouw groot en
dik: zc deed aan een olifant dienken en
het leek wel alsof de kamers door haar
aanwezigheid plotseling veel kleiner wa
ren dan tevoren.
„Martha", bracht hii haperend uit.
„jvat beteekent dit alles?".
Martha liaald'C juist een paar borden
uit de kast en plaatste die oo de tafel.
„Arme, eenzame man!" zei ze op kla-
genden toon. „Ik ben bü je gekomen om
voortaan vcor je te zorgen".
„Maarmaartoch niet vcor
altijd?" hakkelde hii.
,ilk heb mijn. plicht duidelijk inge.
zien", zuchtte zijn zuster. „Ik zal even
wel niet ontkennen dat het erg hard
voor me was den winkel te moeten op
geven. Dat spreekt vanzelf".
William viel op een stoel neer en het
kwam hem voor alsof er eensklaps een
aardbeving had plaats gevonden,
„Marthahoe kon je dat doen?"
„I-Iet was inderdaad een groote opof
fering, William".
Intuïtief begreep de oude man, dat dit
niet de eenige maal zou wezen dat er
over „de groote opoffering" gesproker,
zou worden.
„Maar maar ik kan het niet ver.
dragen, dat je dit voor mij gedaan hebt"
merkte hii op.
„Ik kreeg er een vrij goe«d' bod voor",
zei Martha bedaard „En zooals gezegd,
zag ik in dat het mi)n plicht was jou
te komen verzorgen"
Er viel niets aan te veranderen
Verdwenen waren die heerlijke dagen
van zaligen vrede en gemak. In dien tijd
begon William Briggs eigenlijk pas zijn
overleden echtgenóote te betreuren.
Want waar Susan hem als het ware met
een zweep had achtervolgd, deed Mar.
tha dit met schorpioenen. Susan had er
voor gezorgd dat hij zim voeten veegde
voorrlat hii binnenkwam, maar Martha
stond er op dat liij zijn schoenen op
den drempel uittrok. Susan had steeds
over zijn pijp loopen mopperen, doch
Marthaverbrandde die eenvoudig.
Susan had Tabby altiid buiten of in
keuken gehouden. Martha echter gaf
het arme dier weg. totdat Tabby zelf de
leiding in haar pootjes nam en naar het
oude huis terugkeerde.
De „mooie" kamer, waarin William de
laatste maand dageHiks had gezeten,
pronkte weer vol aspeddstra's. Gelijk hij
wel voorzien had hield Martha hem da.
gelijks voor, welk een groote opoffering
ze zich toch had getroost bii hem te
komen wonen en ettelijke malen moest
hij hooren. hoe ze door do buren om
haar goede daad bewonderd werd.
Indien Martha dadelijk na Susan's
begrafenis was verschenen, dan zou
William zich aan ziin Noodlot onder
worpen hebben, maar hii had een
maand van ongekende vrilheid gekend
en wanneer men daarvan eenmaal ge,
noten heeft, kon het niet licht vergeten
worden. William begon dan ook te
broeien op plannen op welke wijze ont-
komen mogelijk was
Teen hy op een dag op de markt te
Scardcn was, werd het hem plotseling
duidelijk hoe hem dit zou kunnen ge
lakker. Hij br&chi gewoonlijk een groo:
gedeelte van zulk een dag in gezelschap
van den dikken politie.agent door, met
wien hij bevriend was
„Ik ga het er binnenkort eens van
r.emen", zei de dikke agent vertrouwe
lijk tot William. „De volgende maand
heb ik den leeftïid bereikt om gepen.
ionneerd te worden. Ik ben echter nog
:e gezond om niets uit te voeren ei
heb daarom het plan een zaakje over
te nemen: bij voorkeur een in kruide
nierswaren. Weet jij soms, iets voor
me?"
„Nee", zei William. „Mijn zuster had
een allemachtig aardizen winkel
Lynöale. doch ze verkocht de zaak toen
mijn vrouw stierfom bij mij de
huishouding te komen waarnemen'
voegde hij er somber aan toe
„Dus je bent weduwnaar? Dan kun
nen we elkaar de hand reiken, oude
jongen: twee jaar geleden stapte mijn
wederhelft op. Ik kijk echter al een
poosje naar een opvolgster van haar
rond".
„Wat!" riep William uit. .Bedoel je
daarmee dat je wéér trouwen wilt?"
De agent knikte. „Wat is een huis
zonder vrouw? Geen sterveling om
kleeren te verstellen of behoorlijk eten
te koken. Het eten buitenshuis bevalt
me heelemaal niet. verzeker ik je".
.En toen begonnen William's her.
senen op een verbazingwekkend snelle
wijze te werken „Miin zuster Martha
kookt ongelooflijk goed", verzekerde hij
.Ik heb neg nooit in miin leven zulk
lekker eten geproefd als zij klaar
maakt". Bij de laatste woorden sloeg hij
zijn oogen met een dramatisch gebaar
ten hemel. „Haar puddingen en haar
kaascakes! Grcote goedheid, die moest
je eens proeven".
William merkte, dat de agent met zijn
tong over zijn lippen streek alsof hij ze
al proefde.
„Martha is een zeer merkwaardige
vrouw", ging William voort. „Een bij
zonder goed karakter. Wil ie gelooven.
dat ze haar kruidenierszaak, die heel
wat gelid inbracht, verkocht omdat ze
het haar plicht achtte mii te komen
verzorgen?
„Misschien ging het zaakje niet eens
zoo goed meer", zei de agent voorzich
tig.
„Niet goed gaan!" riep William ver
ontwaardigd uit. „Groote goedheid, dat
moet je noodig zeggenWeet je wel
dat ze acht honderd pond op de bank
heeft staan?"
„Acht honderd pond", herhaalde de
agent, terwijl hij zachtjes floot.
„Ik denk dat ze zich den laateten tijd
wat eerzaam veelde", ging William
voort. „Een vrouw alleenhet raakt
zoo gauw bekend, dat er geld zit en dan
al die inbrekers en moordenaars, die er
tegenwoordig rondloopen!"
„Ja, dat is zoo", zei de dikke agent,
terwijl hij zich het zweet van het ge.
zicht wischte „Een vrouw heeft een
man noodig: dat valt nooit te ontken
nen, evengoed als een man het niet
zonder wouw kan stellen. Hoe oud is ze
nu zoowat?"
„Negen en veertig".
„Een prachtige leeftijd", oordeelde de
agent, „een prachtige leeftiid". H\j,
schraapte zijn keel en wierp William
een onderzoekenden blik toe
„Misschien wil je zuster me wel eens
raad geven als ze hoort dat ik naar een
zaakje uitkijk, William, Kan ik vanr
avond eens aankomen?"
„Nee, 's avonds niet", haastte William
zich te verzekeren. „Kom op een mid
dag en blijf eten: dat zal je smaken,
vriend. Laten we het maar op Zondag
één uur houden".
Zoo gebeurde het en Martha gedroeg
zich opvallend innemend ten opzichte
van den knappen, gezebten agent. Het
middageten was meer dan kostelijk en
de agent verklaarde vol trots dat hij
nog nooit zulke lekkere dingen geproefd
had. Hij zou er bijna de heele week van
kunnen leven, lachte hü „Een glas
bier?" vroeg William gul.
„Nee, dank je: ik ben geheelonthou
der en ik rook ook nooit".
„Rookt u nooit", riep Martha vol be
wondering uit.
„Daarom heb ik het zoo ver in het
leven gebracht", zèi de agent, terwijl hü
zijn breede borst opzette. „Voor mij geen
drank en geen sigaren".
In dat uur werd de liefdesketen
tusschen Martha en agent Pollifc ge
smeed. De man had zich in dé eerste
plaats geweldig tot haar spaarduitjes
aangetrokken gevoeld en ten tweede tot
haar lekker koken. Bovendien zag ze er
lang niet onappetijtelijk uit en hij was er
van overtuigd, dat ze al od het eerste
gezicht dól op hem werd. En wat Mar
tha betreft, ze was al dadelijk tot over
haar ooren op dien knappen, dikken
man verliefd. Daarenboven rookte en
dronk hij nooit.... Het kon toch eigen
lijk niet mooier.... Ziin vrouw zou de
asch niet van den vloer hebben op te
vegen, noch zou ze telkens schoone gon
djjntjes moeten ophangen, omdat ze
zwart zagen van den rook. Wat een ze
gen was het, dat ze zoolang eigen za
ken had gedaan en er dus alles van af
wistDe Voorzienigheid had zonder
twijfel gewild dat ze hem oo haar pad
zou ontmoetenWilliam hielp de
Voorzienigheid nog een hand ie door een
geheim bezoek te brengen aan Lyndale
INCEZONDFN MEDEDEELINGEN a 60 Ct«. PER REGEL-
EGYPTIAN CIGARETTES
Met 1 Coupon bij 10 Sigaretten.
Jrïoewel de ontvangst dus gastvrij was geweest.
Zei Omar soms iets, dat U beter niet leest.
Wordt vervólgd)
Dr. H. MANNING'S
L TANDPASTA
- 25&75c.p.iube
reinigt mond en tanden.
.(Een verhaal van duistere krachten)
uit het Engelsch van
BERTRAM MITFORD
2D
Ik rijd soms we! eens een baantje.
om het niet te verkeren, maar er is
inlets aan alleen. Als Je er zin in hebt-,
kan ik een paar schaatsen vcor Je uit
Clancehurst laten komen, cn dan kun
nen we liet samen eens probeeren.
Dat zou niet de moeite waard ziin,
antwoordde zij. trant ik durf zulke
vormocler.de bewewveen nog niet goed
aan cn dan kan het Us ieder oogenblik
gedaan zUn.
Ze hepen door over het hardbevroren
boschpad, en daarna wees hij haar waar
hij dén vreemdeling gered had. Mellan
keek er vol belangstelling naar.
Dat moet een zwaar karwei ge
weest zyn. oom Seward, En dat u Juist
op het nippertje ^.ijn noodkreet moest
hooren! En dat hU toen achteraf toch
mog stierf. Da stakker, wie mas hij wel
geweest ziin!
Dat vraag ik me ook ?f dat wil
siegr-en. dat d-e.l ik. want je kunt je
jiic. ten eeuwige dage over iet-s blijven
verwonderen. Maar die stommerd van
een inspecteur Nashby heeft nog altijd
een sterk vermoeden, dat ik hem ver
moord hebJe zult je herinneren
dat ik je schreef dat bepaalde redenen
mii verhinderden je uit Londen te komen
halen. wel. sedert den dood van dien
man sta ik onder politie toezicht! Als
ik naar Londen was gegaan, hadden ze
gedacht dat ik er vandoor gir.g. en dan
had ik in een oogenblik de heele politie
macht. op mUn hielen gehad. Wat zeg
je daarvan?
Wat ik ervan zeg? Dat het allemaal
ezels zUn!
Ha, dat is niet ver van de waar
heid. Nashby, hoewel een heel fatsoen
lijke plattelandsch politieman. ver
breidt zich dat hU een tweede „Sherlock
Holmes" is. wiens licht verborgen blijft
onder de korenmaat die Olancehurst
heet.
Maar oom. wilt u heusch be
weren, dat ze u ervan verdenken iemand
vermoord te hebben?
„Ze" is hier niet heelemaal juist,
het is alleen Nashby. KUk hier heb ik
heb ik hem eruit gevischt.
Z? waren nu bU den tophoek van
den vyver aangekomen. Nietategenstaan
de de vorst van de laatste weken, waren
de sporen van de nachtelijke tragedie
nog goed te zien. Melian keek er met
wijd open oogen naar.
Kom mee, zei Mcrvyn en hU stak
zUn hand uit. Het is heelemaal veilig.
We zullen er overeen wandelen en er
zelfs heefèmaal over naar huis gaan,
inplaats van langs het boschpad.
Zoo deden ze. Maar eerst liepen ze
tot den uitersten punt, waar het beekje
in den vijver kwam. Twee wilden eenden
vlogen met verschrikt gekwaak op en
zwierden met verbazingwekkende snel
heid over de boomtoppen weg.
Daar was kans op een mooi schot
geweest, als ik mijn geweer bij me had
gehad, merkte Mervyn op. Soms trek
ik cr in de schemering wel eens op uit
en maak een koppeltje buit. Sir John
Tullibard, die op ..Het Huis" woont
heeft me verlof gegeven, om op al dat
soort gedierte te schieten. Hij is een
geschikte oude kerel, maar hij is haast
nooit thuis. Maar dat schijnt zijn onder-
hoorigen niet erg te hinderen.
Het Huis? Wat voor een soort huis
is dat? Hoe heet het eigenlijk? Mervyn
lachte.
Denk je, dat je oude steenen op het
spoor bent? Niets daarvan, hoor: het
is een heel mooi oud huis. het kasteel
Plane, zooals het heet. De oude heer
Tullibard is mijn huisheer.
We moeten vast kasteel Plane eens
een keer gaan bekyken.
Dat zal best kunnen. Als de oud? heer
er weer eens is. zullen we er een keer
gaan eten. Ik doe dat wel meer. maar
hij ls cr niet vaak. HU is ook een oud
en agent Polllt te vertellen, dat de man
die Martha's zaak indertijd kocht, ver
ging van heimwee naar Londen en zoc
gauw mogelijk weer daarheen wild?
vertrekken. „HU wil de zaak liever van
daag dan morgen kwijt en je kunt den
winkel voor de helft van het bedrag
krijgen dat hy er voor gaf'Kort
daarop was de koop beslist en traden ze
in het huwelijk.
De bruilofsgasten 'waren vertrokken
on William had de bruid als huwelijks
geschenk een paar vazen uit de „mooie'
kamer meegegeven, die ze altyd ha:
bewonderd. De schoonmaakster had een
en ander weer netjes in orde gebrach:
en was verdwenen. De arme William
ontdeed zich met enkele rukken van
zijn zwart costuum en den stijven boord
die hem byna had doen stikken. Hy
stapte brutaal de voorkamer binnen en
riep: „Poes, poesieKom maar. lieve
Tabby!" De zwijgende deelgenoote van
zijn wandaden kwam naar binnen en
strekte zich behageliik voor den haard
int. Uit den zak van ziin huisjasje haal
de William een pijp te voorschijn en
begon die te stoppen, waarna hij kort
daarop vol genot dampteHij smeet
zijn schoenen die hem zoo knelden
in een hoek en leunde met ziin voeten
op den haardrand. Kort daaron was hy
verdiept in een detectiveroman.
Het vuur kraakte genoegelijkde
kat knipte met haar oogjes en zat het
hoogste lied uit te spinnende klok
tikte zachtjes en de rook van William's
pijp steeg uitdagend naar het plafond
Het was heel gezellig in het vertrek
en zeerzéér vredigHet was een
Paradijs, oordeelde William.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Ct«. per regel.
bettrijd» met «acces
Rheumatiek - Jicht - Griep
Steken in de Zij en Hoest
Bil Apotheken en Droghten
heele doos f0.75. haloe dooi 0 45
BEELDENSTORMERS BIJ
VAN BURINK.
ALLES KORT EN KLEIN
GESLAGEN.
Vrijdagmorgen hebben zes leden van
het Werklieden Agitatie Oomité een in
val gedaan bij den vroegeren leider Van
Burünk, te Rotterdam, schrijft het
Volk.
Twee vrienden van laatstgenoemde
waren aan het werk in de woning van
Van Burink. Het communistisch raads
lid gaat nl. verhuizen en een groot ge
deelte van het meubilair was gisteren
reeds naar zyn nieuwe woning overge
bracht.
Plotseling drongen een aantal
W.A.C.'ers de oude woning binnen en be
gonnen daar „herrie te schoppen". De
beide Van Burlnlk-mannen sommeer
den de „herrieschoppers" het huis te
verlaten en toen hieraan niet werd vol
daan, ontstond een hevige vechtpartij,
waarbij wederzijds rake klappen vielen.
Ten slotte slaagde het tweetal er in de
WAC-mannen naar buiten te werken.
De laatste werd zelfs door een ruit ge
slagen. Op de komst van de politie na
men zij de vlucht,
Een groot aantal beelden en beeldjes,
dat in het voorgedeelte van het woon
huis stond en dat daar door eenige werk-
loozen, die er handel mee dreven, tijde
lijk werd neergezet, werd door de W.
A. C.'ers vernield. Vrijwel geen stuk bleef
er heel. Overal weiden de kop of de
pooten afgeslagen, terwijl sommige beel
den als projectiel werden gebruikt.
De heer Van Burink heeft bij de
Rotterdamsche politie een klacht inge
diend wegens huisvredebreuk, mishande
ling en vernieling.
DAME GEDOOD.
BIJ VERKEERSONCxEVAL BIJ
RIJSWIJK.
Zaterdagavond te half zes reed op
dien Haagweg tusschen Delft en Rys-
wijk de motorrijder A. v. O., uit Over-
schie. Plotseling kwam hy achter een
paar auto's vandaan, waardoor een bot
sing met een hem tegemoet komenden
auto niet meer te voorkomen was, meldt
het Vad.
De heer v. O. en zijn duorydster, de
20-jarige mej. J. v. V., werden over den
weg geslingerd. Mej. v. V. werd zeer
ernstig gewond en is tydens het ver
voer naar een der Haagsche Zieken
huizen overleden.
De heer v. O. kreeg een schedelfrac
tuur en een dubbele beenbreuk. In zorg-
wekkenden toestand werd hij per politie
auto naar een ziekenhuis in den Haag
gebracht.
De politie te Rijswijk heeft de zaak in
onderzoek.
Indischgast, hoewel we niet in dezelfde
streek gewoond hebben. Maar nu schijnt
hy aan de Riviera de voorkeur
te geven. Ik niet. Geef mij myn oude
Engeland maar.
Ja, stemde ze enthousiast In.
Engeland is prachtig en deze streek is
gewoon een paradUs, zelfs in het hartje
van den winter. En wat zal het hier
's zomers schitterend zyn, weet u oom.
ik vind Heath Hover ook zoo'n schil
derachtig oud huis, vooral van hier uit
gezien! Maar wat is het een vreemde
naam! Waar komt die vandaan?
Wel, wel. wat een onderzoekende
geest! Dat ligt zeker in de lUn van die
liefde voor oude steenen, niet? Heath
(heide) dat zal wel slaan op dc om
geving. denk ik. Als je de bosschen
door bent, kom je op hellingen vol erica,
die in den zomer zoo warm rood bloedt.
Kei andere woord beteekent in den volks
mond iets vochtigs en kils. en ik moet
toegeven, d3t dat inderdaad erg toepas
selijk is op de ligging van het huis.
Wat eenig! wat zou ik graag die
rood-bloeiende erica eens zien!
Dat zal ook heusch wel gebeuren,
niaak je maar niet ongerust.
Zc waren nu halverwege het pad van
den dam afgedwaald. Melian was blij
ven staan, om nog eens vol verrukking
van het uitzicht, te genieten.
Het ontging Mervyn niet. da', haar
ccne voet rustte op den tamelijk, grooten
WOESTE LEEUW BIJT
ZIJN TEMMER.
INCIDENT IN CIRCUS
STRASZBURGER.
BQ de Zaterdagavond-voorstelling in
het circus Straszburr te 's-Graven-
hage, heeft zich voor de oogen van de
duizenden bezoekers een opwindend
voorval afgespeeld.
Toen na het acrobatennummer de
leeuwen in de middenkooi werden los
gelaten, begonnen zy dadelyk onderling
te vechten. De dresseur Petersen begaf
zich onmiddellijk in de kooi en trachtte
de vechtenden te scheiden. Het gelukte
hem niet. Stalknechts reikten den heer
Petersen door de tralies van de kooi
een yzeren stang om zichzelf te verde
digen en mevrouw Petersen, die altijd
by den ingang van de kooi staat, loste
twee schoten met los kruit om den leeu
wen schrik aan te jagen. De deuren van
de loopkooi werden geopend en 't gelukte
den dresseur alle leeuwen naar den
wagen te brengen, m Idt het Vad.
De leeuw Pasha, die hoofdzakelijk on
rust gestookt had, werd afgezonderd. De
overige dieren werden weer in de kooi
vrijgelaten. Onmiddellijk begonnen de
leeuwen weer te vechten. Nu was de
leeuw Lux de onruststoker. Petersen
probeerde Lux alleen naar den wagen
terug te brengen. Daarby sprong het
dier regelrecht op den dresseur toe en
beet hem daarby in zyn rechterhand.
Het vleesch werd tot op het been open
gereten. Petersen zette echiter door,
dreef Lux tooh in de loopkooi terug en
wilde met de overige leeuwen zijn num
mer maken, maar directeur Karl Strasz-
burger belette dit.
Petersen bleef in de kooi totdat alle
dieren weer naar den wagen teruggedre
ven waren. Toen eerst begreep het pu
bliek dat het ernst was, den temmer
werd een daverende ovatie gebracht,
waarna hij zich naar zijn wagen kon be
geven waar een inmiddels gewaarschuw
de geneesheer den lieer Petersen ver
bond. De voorstellingen zouden, zonder
Lux en Paslia die opgesloten worden,
gisteren weer het leeuwennummer be
vatten.
HILLEGOM.
HÏLLEGOMSCH DAMESKOOR.
Het Hillegomsch Dameskoor heeft zijn
eerste lustrum gevierd met een concert
dat druk bezocht was, de concertzaal
.Sistermans" was geheel bezet. Onder
leiding van mejuffrouw Cor Igesz uit
Haarlem is goed gezongen. Op veelvul
dig verzoek van de donateurs waren drie
nummers op het programma geplaatst,
waarmee in de afgeloopen jaren veel
succes was behaald.De cantate St.Marie
MagdaJeine van Vincent d' Indy (met
mejuffrouw Tuyl Schuitemaker als so
liste. Mejufrouw Tiny de Wreede als
begeleidster aan de piano en den heer
Dirk de Vreugd, als begeleider aan het
orgel) werd uitstekend uitgevoerd. De
heer Frans Vrijhoff van Leiden speelde
cello met pianobegeleiding van mejuf
frouw de Wreede. Het was een genot
deze nummers te hooren.
In een hartelijke toespraak van me
juffrouw Tuyl Schuitemaker werd me
juffrouw Cor Igesz gehuldigd met een
groote lauwerkrans en mejuffrouw de
Wreede. die den gèheelen avond aan de
piano zat, met bloemen.
Het koor bood mej. Tuyl Schuitemaker
een geschenk en bloemen aan, terwyl
ook mej. E. van Zanten bloemen kreeg.
Het was een mooie muziekavond. La
ter geeft het kcor een feestavond. Het
podium en de zaal waren met planten
en bloemen versierd.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel.
Stofzuigerhuis MAERTENS
BARTELJOR1SSTRAAT 16
TELEF. No. 10756 5
Apex Klop-Veeg-Stofzuigers f175.
steen, die een zeker, hem welbekend
voorwerp bedekte. En of het door de
gla age vroren oppervlakte van den steen
kwam, of van iets anders, haar voet
gleed plotseling uit en ze zou gevallen
zyn, als hy haar niet stevig vastgegrepen
had.
Voorzichtig kind, lachte hy, terwyl
hy haar weer recht op haar voeten
zette. je hebt nog heelemaal geen
ijs vaste beenen!
Zij lachte mee. Maar hy was getrof
fen door den eigenaardigen samenloop.
Waarom in vredesnaam was ze juist van
dezen steen gegleden, terwijl er zooveel
precies eendere steenen in het rond
lagen? Zat daar een verborgen beteeke-
nis achter? Verder merkte hy op. dat
de steen van zyn plaats was geschoven
zy het ook nog maar heel weinig. Ook
die omstandigheid maakte een onple-
zierigen indruk op hem Hij had te voren
heel vast gelegen. Zou de vorst hem
losgemaakt hebben, of was er soms een
anderen invloed aan het werk geweest?
En toen hoorde hy voetstappen op den
weg.
Gceden middag, meneer, groette de
voorbUganger beleefd. Lekker weertje
vandaag meneer!
Zeker, antwoordde Mervyn met
een vriendelijk knikje en de andere
man ging verder.
Weet je nog dat ik je verteld heb,
zei hy, toen ze het huis binnengingen.
LAKEROL-PASTILLES 50 ct. p. doos.
Bij alle Apothekers en Drogisten
De Pers.
Hy moet wel gevonden hébben, dat
I-Iolland een regenachtig land is, de
Pers, die in de Haarlemsche winkel
straat: flaneerde, terwijl het zoo ver
schrikkelijk nat was. Hij had een kar
mozijnen opperkleed aan, echt Per
zisch, geborduurd met gouddraad, dat
geformeerd was tot figuren, ontleend
aan Perzische volkskunst, vermengd met
Arabische motieven.
Mn daar langs droop de regen.
Zijn. broek was zacht rose en van
glanzende in Perzië inheemsche stof.
zooiets als damast, .dat de muildieren
meedragen in de karavanen der hande-'
laars in de brandend heete zon van de
Perzische woestijn.
Maar nu spatte de modder er op van
voorbij snorrende auto's.
Het meest Perzisch was toch zyn tul
band. Een prachtige witte satijnen tul
band was het, gewonden om een rood©
fez, met een omhoog priemende reiger-
pluim.
Dit alles was vreemd, aantrekkelyk en
bezienswaard aan den Pers. Nu komt
het .nuchter zakelijke:
Allereerst een ex-proportioneele si
garettendoos, die de Duizend-er-één-
Nacht-man torstte. Zooiets als waarmee
Piet Köhler in de revue het tooneel op
komt, met een handvat er aan, waar
door het geheel veel krijgt van den kof
fer eens handelsreizigers. Dat handvat
hield de Pers in zyn linkerhand. Op de
doos stonden geklemde en gouden op
schriften en plaatjes, Perzische emble
mata, waarvan wij noemen den leeuw,
de halve maan, de opgaande zon en de
narguilhe. Zeer oneerbiedig liep dwars
door die symboliek de hand teek ening
van een fabrikant.
In zyn linkerhand, tusschen duim en
vijsvinger klemde de Pers een sigaret,
waarschijnlijk een Perzische, hoewel het
op een afstand' niet te zien was. Ver
moedelijk naar Perzisch gebruik hield de
man uit het morgenland telkens die
sigaret tegen het winkelraam van een
zaak in aan het zijne verwante arti
kelen, om daarna dien winkel binnen
te gaan tot het afleggen van een kort
stondig bezoek.
De symbolische handeling met de si
garet en het raam ging gepaard met
een passende diepzinnige mimiek, die
hierin bestond, dat de aangezichtsspie
ren vertrokken werden op de manier
zooals iemand het doet. die hardnek
kig knauwt op het plcmbearsel van zijn
holle kies, en daarby de gedachte aan
de rekening van den tandarts niet ter
zyde kan zetten. De geluiden, die ie
man uit Iran daarby hooren liet wet
tigden echter eerder het vermoeden, dat
hy begaafd was met de talenten eens
buiksprekers, dan dat zij duidden op
verwantschap met het Perzische taal
eigen.
Toch, er zou iets ontegenzeggelyk
Oostersch geweest zijn in het geheele
wezen van den vreemdeling, ware niet
een passeerende mondain-uitzienJe jon
ge dame door l.em aangesproken in de
zer voege:
„Hebben, een saf, juffie? Se saane
maar faaf om een dup baa maan".
En dat is geen Perzisch.
K. P.
dat ik onder politle-toezicht stond?
Ja, zei het meisje verbaasd.
Wel, die man daarnet, was een van
Nashby's afgezanten.
Wat, die oude pummel die we
voorby zagen komen?
Mervvn knikte met een spottend
lachje.
Maar wat ter wereld meent hU
te zullen ontdekken?
Weet ik het? Dat is zijn zaak. Maar
hij verknoeit een massa kostbaren
tijd.
OndertussChen was de luchtige toon
van den spreker niet heelemaal echt.
Er was een vage ongerustheid in hem.
Wat was dat b.v. een vreemde toevallig
heid. dat zyn nichtje juist moest uit
glijden op dien steen, waar dat helsclie
ding onder begraven lag. En dat boven
dien juist toen die man. die onmisken
baar een rechercheur was. ondanks zyn
nagemaakt bcersch accent, daar voorbij
moest komen.
Hy trachtte deze onaangename ge
dachten van zich af te zetten. Samen
loop van omstandigheden, niets anders
dan toeval! En toch stemde deze samen
loop John Seward Mervyn ondanks
zichzelf, nadenkend, en niet zoo 'n
klein beetje ook.
(Wordt vervolgd.)
