HARRY HOUDINI.
BLONDIN OP HET „SLAPPE KOORD".
De boeienkoning bij uitnemendheid.
EEN ONOPGELOST RAADSEL.
Bedrieger!
Met dezen wilden kreet sprong vele
jaren geleden een vreemdeling op het
tooneel van het Alhamfora theater te
Londen, terwyl een jonge „boeienko
ning", uit Amerika naar het oude we
relddeel overgekomen, zijn eerste voor
stelling gaf.
De jongeman leek door dien plotse -
lingen aanval aanvankelijk verrast. Hij
werd bleek en deed, of hij achter de
coulissen wou vluchten. Toen herstelde
hij zich echter en wendde zich tot zijn
vrouw en helpster.
Geef even de reuzen-boeien
fluisterde hij.
De vreemdeling had zich intusschen
tot het publiek gewend cn zich voorge
steld als „De Groote Cirnoc", de origi
nele boeienkoning. Hij deelde, mede.
dat de toeren, die men zoo juist van zijn
jongen mededinger gezien had, onmoge
lijk waren en dus op bedrog moesten
berusten. Hij zei niet, dat zijn zonder
ling optreden goed voor hem was uit
reclame-oogpunt, maar verzekerde, dat
hij voor de eer van het vak niet wilde,
dat het publiek bedrogen werd.
Intusschen was de vrouw van den
jongen artiest teruggekomen en Harry
Houdini, want zoo heette hij, daagde
den Grooten Cirnoc uit op dat oogen-
blik en op die plaats te bewijzen, dat
hij de kunst beter verstond dan hij,
Houdini zelf. Bovendien bood hij hem
1200 gulden aan als Cirnoc er in zou
slagen, zich uit de boeien te bevrijden.
Cirnoc moest met dit plan wel in
stemmen, daar de zaal ten volle in dit
onverwachte gebeuren meeleefde en zijn
reputatie op het spel stond. Maar hy
had reeds spijt van zijn overijlde daad,
want de boeien zagen er formidabel uit,
Het leek onmogelijk ze los te maken,
zelfs wanneer de geboeide den sleutel er
bij kreeg. En Cirnoc kreeg dien erbij.
Maar hy slaagde er niet in zich te be
vrijden en moest Houdini vragen, de
boeien weer los te maken. Hierop liet
de jonge Amerikaan zich boeien en
binnen enkele seconden wist hij zich
van de lastige armbanden te ontdoen,
zonder behulp van den sleutel.
Een paar jaar geleden is Harry Hou
dini. Italiaansdh-Amerikaan gestorven
aan een longontsteking, die hij zien
tijdens een geboeide onderdompeling in
dorr-Hudson op den hals had gehaald.En
op zijn sterfdag verloor de wereld een
der allermerkwaardigste variété-arties
ten, die zij ooit gekend heeft. De Ame
rikaan Kellock vertelt over hem in zij"
pas verschenen boek: Houdini een
onopgelost raadsel en zijn vertellin
gen zijn de moeite waard.
Het was kort voor zijn bovenvermeld
optreden in Alhambra theater, dat'
Hoüdini dén directeur van dit variété
bezocht, en hem om een engagement
vroeg. Hij vertelde wat hij zoo al kon en
toen de directeur zich sceptisch toonde
ten opzichte van de waarheid dezer
verzekeringen, bood de jonge man zon
der meer aan, zijn handen te bevrijden
uit de beste boeien die Scotland Yard,
het-hoofdkwartier der Londensche po
litie hom kon voorleggen.
i>e variétémagnaat beloofde hem een
engagement als hij dit zou klaarspelen
en hij meende reeds op een gemakke
lijke wijze van den jongen fantast ver
lost te zullen worden, want de „arm
banden" van Scotland Yard waren be
kend als de zekerste ter wereld.
In het politie-hoofdkwartier werd
Houdini rondweg uitgelachen. Een
hoofdinspecteur leidde hem naar een
püaar, vroeg hem daar zyn armen om-
ineen te slaanlegde hem een vervaar
lijk stel handboeien om en zei grinni
kend:
Zie zoo, wij gaan wat wandelen.
Over een paar uur komen wij terug
om je te verlossen.
Hij liep met den variété-directeur
naar de deur, toen Houdini riep:
Wacht even, heeren, dan ga ik mee
wandelen en tot stonune verbazing
van beiden toonde hij de losse boeien,
bengelend aan zijn vinger.
Zoo werd Houdini's eerste Europee-
sche tournee een triomftocht. Zijn roem
ging hem overal vooruit, zijn honorarium
groeide met den dag. Het hoogtepunt
kwam in Rusland, toen Houdini zich
tot de geheime politie wendde met het
verzoek zijn vaardigheid te mogen be
wijzen, Lebedeff, de chef dezer politie,
antwoordde dat hij maar eens moest
probeeren uit de „caTette" te ontsnap
pen en zooals zoovelen voor hem gedaan
hadden, voegde hij er aan toe: als u
dat kunt
De carette bleek te zijn een soort van
brandkast op wielen. Er waren twee
kleine openingen in voor luchfever-
versching, elk van duimdikke roosters
voorzien. Houdini werd volledig op in
strumenten gefouilleerd en toen in de
carette opgesloten. Ter geruststelling
werd hem meegedeeld, dat de eenige
sleutel van het vehikel in het bezit
was van een hooggeplaatst ambtenaar,
die op dat oogenblik ver weg in Siberië
was op een dienstreis.
Houdini exploreerde zyn gevangenis
en vond geen andere naden dan de deur
waardoor hij binnen was gekomen.
Het slot bevond zich aan de buiten
zijde en liep niet tot den binnenwand
door. Alles was gl2d. en onvermurw
baar bij aanraking met zijn handen.
Een half uur lang zwoegde Houdini bin
nen in den, wagen en een half uur lang
lachten de politiemannen er buiten.hem
uit, Toen rustte Houdini een paar mi
nuten, ging weer aan het werk en drie
kwartier na zyn opsluiting zwaaide de
deur langzaam open en dachten de poli
tiemannen dat zy een wonder aan
schouwden. Niettegenstaande het bitter
koude weer droop de uitgeputte Houdirü
overal van het zweet.
Dit was Houdini, een onoplosbaar
raadsel inderdaad: Niemand heeft hem
ooit kunnen evenaren tot hij in een
kist, die met dik kabeltouw omwon
den', zwaar geboeid in de Hudson pevdi.
gegooid en ook uit deze benarde positie
triomfantelijk ontsnapte. Maar deze
laatste tour-de-force betaalde hij met
zijn leven.
CROESUS IN DE LUIERS.
Hoe bekende millionnairs
zijn begonnen.
Bót is langzamerhand als vanzelf spre
kend geworden, dat om liet leven van
een Amerikaansoh multi-millionair een
waas van romantiek hangt. Iedere dol
lar-Croesus moet, volgens de populaire
opvatting, begonnen zijn als kranten
jongen of als bordenwassc-her en we
hebben hiervan al zooveel verhalen ge
hoord. dat je langzamerhand den indruk
krijgt dat de koninklijke weg naar het
millioenenbezit slechte betreden kan
worden door bordenwasscliers en kran
tenjongens. Zoo is het echter niet pre
cies: Demipsey heeft zich tot millionnair
gebokst, Lindbergh is met groote snel-
lieid in het selecte gezelschap gevlogen
en verder zijn er tal van rijkaards in de
Vereenigde Staten die hun duiten nuch
ter van pa of grootpapa meegekregen
hebben. Maar dat er inderdaad nergens
ter wereld zooveel ze'f-gemaakte mil
lionnairs zijn als in Amerika, staat even
eens vast. En er behoeft niet aan ge
twijfeld te worden, dat deze lieden bui
tengewoon hard hebben moeten zwoegen
om hun rijkdommen te verwerven, oolc al
hebben zij bij dat zwoegen dikwijls niet
veel scrupules in acht genomen.
Van den zwoegenden millionair i:;
Henry Ford een typisoh voorbeeld. Er
bestaat verschil van meening over de
Traag of hy dan wel do meer dan 80-
jarige John D. Rockefeller de rijkste
man ter wereld is, maar wel staat vast
dat Ford. met niets begonnen, nu een
.waarde" heeft van, laten wc zeggen een
paar duizend miliioen gulden. Op wat
meer of minder komt het niet aan.
Zeventig jaar geleden liep Rockefel
ler in de korte broek achter een ploeg
en verdiende zoowat een dubbeltje per
uur met, deze nuttige, maar weinig
winstgevende bezigheid. Zijn vader was
een boertje, dat er krap bijzat en erge
moeite had om rond te komen. Toen hij
zestien was liep Jolm van de boerderij
weg en werd klerk op een kantoor te
Cleveland.
In 1845. dus nog langer geleden, ver
diende de Schot Andrew Carnegie, die
over de gehcele wereld openbare biblio
theken heeft gesticht en het Vredespa
leis op zijn kosten liet bouwen, twee
kwartjes per dag, toen hij 13 jaar was,
was hy machinepoetser, later werd hij
klerk op een telegraafkantoor en toen
hij eenigc jr.ren geleden stierf had hij
zooveel geld verdiend met staalfabricage
dat hij na Rockefeller de rijkste man ter
aarde was.
Oharles A. Schwab was r.og geen 40
jaar. toon hij reeds twee miliioen gulden
per jaar salaris verdiende, maar hij was
ook als boeren-arbeider begonnen, daar
na koetsier geweest en had een tijdlang
suiker, meel. thee enz. afgewogen als
bediende in een kleine kruidenierszaak.
W. S. Stratton, bijgenaamd „de goud-
konïr.g van Colorado" begon als tim-
merrnansleerling, werd daama winkel
bediende en dwaalde eindelijk naar de
stad Colorado Springs, waar hij ten
einde raad gouddelver werd. Na 20 jaar
vergeefs/ h zoeken stiet hij op een rijken
goudader en spoedig ontving hij een
kwart miliioen per maand. Maar die 20
jaar had hij er intusschen opzitten.
Pames J. HiU verdiende vele millioe-
nen met spoorweg-exploitatie na jaren
lang winkelbediende te zijn geweest., C.
B. Rouss had een soortgelijke functie
voor hy schatrijk werd en deze Rouss
was bovendien reeds van zijn prille
jeugd af blind.
"Wij moeten van de voorbeschikt-
heïü der krantenjongens overgaan naar
de winkelbedienden, want naast de serie
die wij al gehad hebben is daar ook nog
James Doyle, die kortgeleden een aan
bieding van 120 miliioen gulden voor
een van zijn goudmijnen afsloeg, maar
vroeger in een drogisterij werkte voor
een karig loon. En F. C. Frick. bekend
als de Cokes-koning en vroeger kan
toorjongen by een lid van het althans
in Amerika, nu uitgestorven ras van
destillateurs.
Thomas Al va Edison, de beroemdste
van allen, is natuurlijk krantenjongen
geweest, dat weet iedereen en Sir Hiram
Maxim, uitvinder van het machinege
weer en helaas daardoor millionair ge
worden, was de zoon van een molenaar
en trad voor het eerst in het arbeidsza-
me leven op als 14-jarig leerling van
een rijtuigbouwer.
Alfred Jones, de „man die Jamaica
maakte" begon als kantoonjongen op
een scheepvaartmaatschappij.
Tenslotte was Sir Thomas Lipton, die
thans de halve wereld van thee voor
ziet als jongen werkzaam in een boek
winkel te Glasgow.
ZIJDERUPSEN
ENGELAND.
IN
Engeland is een van de grootste oen
tra voor de kunstzijde-industrie, maar
tot nu toe is men er in dat land nog
niet in geslaagd echte zijde te fabrïcee-
ren. Die komt meestal uit Japan.
Een nieuwe poging is echter onlangs
gewaagd: een aantal zijderupsen zijn
overgebracht naai- Battersea Park, in
Londen.
Zal de proef slagen? Ongeveer 300
jaar geleden heeft Koning James I ge
tracht zijderupsen in Engeland in te
voeren en moerbeiboomen werden ge
plant om de „immigranten" te voeden.
Maar de zijderupsen bleken riet be
stand tegen het Britsche klimaat en
stierven; de moerbeiboomen bleven
staan en leverden lekkernijen voor de
duiven. Vier bunders grond, beplant
met moerbeiboomen, bij St. James's Pa
lace. vormden later een bekende wandel,
plaats. Deze vroegere zijderupsenkv.ee-
kery maakt, nu deel uit van de 'oy
Buckingham Palace, het paleis van tfen
Koning van Engeland in. Londen, be-'
hooiende terreinen, -•
Hotelportier (tot scTioenenjongen, die de week te voren ontslagen is): - Zoo,
kom je eens kijken of je je oude baantje terug kunt krygen?
Jongen: Kun je begrijpen. Ik kwam alleen maar eens kijken of het botel nog
bestaat. (Passing Show.)
Hoe hij over de Niagara liep.
Onlangs heeft weer een mensch ge
triomfeerd over den Niagara Waterval.
Het was de 34-jarige Jean Albert Lussier
een Franschman, die in een grooten
rubber-bal beschermd door een dunne
laag staal, zich van 'n hoogte van 154 voet
in de kokende wateren liet vallen. Het
avontuur liep goed af: Lussier kwam
glimlachend uit den bal te voorschijn
en had slechts eenige lichte kneuzingen
opgei oopen.
Velen hebben zich door de geheimzin
nige tooverkracht van de Niagara aan
getrokken gevoeld en zijn door dien wa
terval geïnspireerd tot vermetele daden,
maar geen was vermeteler dan de be
faamde Franschman Blondih. Hij was
een man van buitengewonen moed, kalm
op oogenblikken waarop ieder ander zijn
zelfbeheersching zou verloren hebben.
Ontelbare malen liep hij op het .gespan-
;nèri'kÖbrd"ovër'déri waterval en'Hij 'légde'
zich daarbij nog allerlei hindernissen óp:
hy liet zich blinddoeken, liep op stelten,
of liet zijn voeten in manden vastbin
den; hü liep ook wel achteruit of droeg
zijn impressario, Harry Colcord, op den
rug.
In 1859 verscheen Blonöin op Let too
neel. Hij was vergezeld van Harry Col
cord.
De acrobaat liet bekend maken dat hij
van den Amerikaanschen naar den Ca-
nadeeschen kant op het gespannen
koord over de Niagara zou loopen.
De eerste poging deed hij op 30 .Juni.
om 5 uur 's middags. Toen hy een eind
geloopen had begon hy verschillende
toeren te doen en hij hield dat vol tot
hy de overzyde had bereikt. Hij ging op
het koord zitten en op zijn rug liggen;
hy danste of stond op één voet en
bracht zoo de groote menigte toeschou
wers in een staat van geweldige opwin
ding.
Toen hij halfweg was voer een boot,
vol passagiers, onder hem door, Blondin
liet een touw waarvan hij het eene eind
vasthield, met het andere uiteinde op
het dek vallen en haalde een flesch op
die er op de boot aan vastgebonden was.
Toen dronk hij uit de flesch, zittend op
het koord en wierp haar daarna in de
diepte beneden hem. Toen hij de flesch
wegwierp sprong hij meteen uit zijn zit
tende houding op zonder het koord met
de handen aan te raken en vervolgde
zijn weg. Hij deed den overtocht in 18
minuten. Aan den Canadeeschen kant
rustte hij een half uur en wandelde toen
kalm terug. Over den terugtocht deed
hij 7 minuten.
Den tweeden overtocht deed hij op den
4en Juli met een zak over zijn hoofd en
lichaam, Tien dagen later deed hij dit
nog eens. Op zijn terugreis had hij zich
vermomd als aap en reed hij een krui
wagen voor zich uit. In Augustus ging
hij op zyn hoofd staan op het heen en
weer zwaaiende koord.
Zyn vermetelste prestaties moesten
evenwel nog komen. De twee volgende
overtochten waren de sensationeelste
omdat zU beide keeren byna op tragi
sche wijze geëindigd waren, Colcord
heeft zelfs later beweerd dat geweten-
looze wedders, die om een belangrijke
som geld gewed hadden dat de acrobaat
den overtocht niet zou volbrengen, een
aanslag op diens leven hadden gedaan,
terwijl hij op Blondin's rug zat.
Maar vóór deze gedenkwaardige ge
beurtenis besloot Blondin een nieuwe
sensatie aan zijn optreden toe te voegen.
Al zijn vorige tochten had hij bij dag
gedaan. Bij wijze van climax liet hij
nu bekend maken dat hij een overtocht
zou wagen bij nacht. In den nacht van
den 31en Augustus bevestigde hij ge
kleurde, brandende lantaarns aan de
beide uiteinden van zijn balanceerstok,
en ging op weg. Sterke zoeklichten aan
elk der beide oevers verlichtten de uit
einden van het koord, maar dan ook al
leen de uiteinden.
Evenals bij vorige gelegenheden ston
den duizenden toeschouwers zoowel aan
den Amerikaanschen als den Canadee
schen kant. Zij die aan laatstgenoemde
zijde stonden zagen de op en neer gaan
de lichten van den- balanceerstok den
Amerikaanschen oever verlaten en lang
zamerhand grooter worden naarmate
Blondin naderde en de toeschouwers aan
den tegenovergestelden kant zagen ze
steeds verminderen tot'zij kleine stipjes
geworden waren.
Plotseling gingen de lantaarns uit en
angstgekreun werd aan beide zijden van
den afgrond gehoord. Slechts aoor hun
handen op een uiteinde van het koord te
plaatsen en de trillingen te voelen kon
den eenige toeschouwers zich overtuigen
dat de waaghals niet door het bruisende
water daar beneden, verzwolgen was.
Minuten gingen voorbij. De trillingen
van het koord hielden niet op. Daar op
grooten afstand in de duisternis ging de
Franschman voorzichtig voort, stap voor
stap, op het heen en weer zwaaiende
koord. De felle zoeklichten aan den Ca
nadeeschen kant .verblindden hem! Hij
Lón daarniet zien. Alleen
zijn gevoelszin moest hem redden van
een verschrikkelijken dood op de pun
tige rotsen daar beneden.
Eindelijk klonk een luid gejuich aan
den Canadeeschen oever. Blondin's ge
stalte was zichtbaar geworden in den
lichtbundel en binnen een paar minuten
was hij nu op vasten grond, het middel
punt van een geestdriftige ovatie.
Nog veel sensationeeler was de volgende
tocht, waarbij Blondin Colcord op den
rug droeg.
Colcord heeft hiervan het volgende
verhaal gedaan.
„Het koord," zoo vertelde Colcord. „was
betrekkelijk strak en vast totdat wij by
het midden kwamen waar geen zijlijnen
het in de goede richting hielden. Wij
hadden ongeveer een zesde van dit
moeilijkste gedeelte afgelegd, toen Blon
din's stap plotseling minder vast werd;
de balanceerstok ging heftig op en neer:
hij had zyn evenwicht verloren.
Niet in staat om zijn evenwicht te
herstellen, liep hij hard over het koord
tot wij de eerste zylijn aan den New-
Yorkschen kant bereikt hadden. Op de
ze lyn bleef hij stilstaan, waarop zij on
middellijk bral: en het koord uit de rich
ting werd getrokken door de correspon-
deerende zylijn aan den anderen kant.
Met zijn verwonderlijke handigheid en
vlugheid herstelde hij zich juist op tijd
en had toen voldoende zijn evenwicht
herkregen om naar het volgend stel zij
lijnen te loopen, waar hij weer stilstond.
„Ga vlug van myn rug af!" zei hij en
ik gehoorzaamde.
Ky was als een stuk marmer, elke spier
was gespannen en hard; groote droppels
zweet druppellen langs zyn hoofd. Door
geen woord of teeken liet hij merken be
grepen te hebben dat er door eenige ge-
wetenlooze wedders een pogincr ge_
daan om ons te aooden, omdat het hun
belang was dat Blondin de overzyde niet
zou bereiken.
Ik ging weer op zyn rug zitten en
langzaam aan gingen wy moeizaam over
het laatste gedeelte van het koord naar
den Amerikaanschen oever, waar tal van
gezichten vol intense belangstelling en
vele met ontzetting, naar ons staarden.
Eenigen hielden de handen voor de
oogen uit vrees ons te zien vallen, an
deren strekten de armen uit alsof zy'
ons wilden grypen om ons voor vallen te
behoeden. Een muziekcorps trachtte te
spelen maar de muzikanten hadden het
zco met him zenuwen te kwaad, dat him
nstrumer.ten slechts onharmonische ge
luiden uitstootten.
„Pas op. Blondin," zei ik. „Nu dreigt
een nieuw gevaar. Die menschen zullen
op ons af komen stormen en ons in den
afgrond duwen."
„Wat zal ik doen?" vroeg hy.
„Storm er zelf op in en baan je een
weg door de menigte heen!"
Dit deed hy en met succes.
Het tooneel dat volgde was onbeschrij
felijk.
De vreugdekreten overstemden het
raise hen van den waterval en de men-
ichen leken krankzinnig van blijdschap.
Voor den tocht, die mjj een eeuw leek
geduurd te hebben, hadden wij zes en
veertig minuten noodig gehad."
EEN DINER IN
VROEGEREN TIJD.
Op het oogenblik. waar het houden
van tentoonstellingen van „De gedekte
tafel" aan de orde van den dag is, is het
wel eens eigenaardig te weten, wat er
behalve dat dekken, voor onze overgroot
ouders vast zat aan het geven van een
groot diner.
Dit ging met heel wat meer ceremo-
niëel gepaard dan tegenwoordig. Nu be
hoeft de gastheer b.v. op de kant en
klaar gedrukte uitnoodigingskaarten
slechte de namen in te vullen en ze in de
dichstbij zijnde brievenbus te werpen.
Twee eeuwen geleden ging dat anders.
Toen werd reeds drie wéken vóór der.
grooten dag een bediende rondgezonden
met schriftelijke uitnoodigingen en op
dat ook niemand den maaltyd in het
drukke dagelyksche leven zou vergeten,
liet de heer des huizes drie dagen van
te voren nogmaals door den bediende
aan de uitnoodlging herinneren.
Stond ten slotte het aantal vast van
hen die kwamen, dan begon de gast
heer met zijn zwaren taak van de tafel
schikking. Heden ten dage is die moeite
klein te noemen in vergelijking met dien
tijd. Weliswaar werd er geen „bonte rij'
gevormd, zoodat de moeilykheid verviel
om een dame naast den gastheer te kie
zen, maar daarentegen moest er uiterst
streng op den rang van de verschillende
gasten gelet worden.
Aan den linkerkant zaten de dames,
aan den rechter de heeren der schep
ping. De getrouwde vrouwen wei-den
aan het boveneinde geplaatst en wel
precies gerangschikt volgens den da
tum van hear huweiyk; daarna volgden
de ongehuwden volgens hun leeftijd.
Aan den kant van de heeren zat eerst
natuurlijk, indien hy aanwezig was, de
burgemeester, daarna volgden de dokters
(volgens den dag van hun promotie)
daarna de leden van den raad, enz., tot
eindelijk de „gewone" stervelingen kwa
men, die gèèn titel hadden. Men ziet dus
wel, dat zonder nauwkeurige genealogi
sche en biographische aanteekeningen
zoo'n tafelregeling onniogelylc was.
Was de groote dag gekomen en zaten
de gasten om den disch, dan begon een
belachelijke comedie. Ieder was n.l. zoo
genaamd te bescheiden om de hem oi
haar aangeboden plaats aan te nemen
en wilde, daar hy zich daar „niet waar
dig genoeg toe bevond" deze aan een
lager geplaatsten gast afstaan. Natuur-
lyk bleef alles toch bij het oude, maar
aan den vorm was tenminste voldaan.
Dus kon het maal beginnen.
Gewoonlijk bestond dit uit drie hoofd-
gangen, waarvan ieder weer uit ontel
baar vele kleinere gerechten was samen
gesteld, die echter tegelykertijd opge
diend weraen.
Zoodra het eerste gerecht op tafel
kwam, moest de gastheer zich niette
genstaande den grooten overvloed, we
gens het eenvoudig maal verontschuldi
gen en breedvoerig uiteenzetten, hoe
het zijn vrouw, niettegenstaande alle
moeite niet gelukt was, iets goeds te be
machtigen.
De huisheer zelf kwaan niet toteten,
want hy had verder nog gedurende den
geheelen maaltyd de verplichting te
toasten op de gezondheid van zyn gas
ten en hun familie, van het stadsbe
stuur en zelfs van vele binnen- en bul-
tenlandsche. vorstelijke personen.
Men zïet.'t het was alles nog heei
wat omslachtiger dan tegenwoordig. En
daarby ihcet men dan nog bedenken, dat
alles thuis moest worden klaargemaakt
en men geen diner of zelfs een schotel
„maar even kon bestellen!"
Er loopt een gerucht, dat de senti
menteel aangelegde dame, die om een
straaltje licht vroeg in haar donker be
staan, hierop een reflectant kreeg, die
zich ontpopte als een vertegenwoordi
ger van de lichtfabrieken.
De man die op zyn waardigheid staat,
wordt hier geen centimeter langer door.
Je moet één ding toegeven over Italië.
Alle goede voornemens voor het nieuwe
jaar kunnen gevoegelijk aan Mussolini
worden overgelaten.
Hoevele moderne jonge meisjes heb
ben ooit een zonsopgang gezien
waagt een criticus.
Weinige, want hoewel ze soms groote
vrijheid genieten, komen zij toch nooit
zoo laat thuis.
De grootste eieren dié ooit bestaan
hebben werden gelegd door een vogel
soort die nu uitgestorven is. Zij hadden
een inhoud van ongeveer 1 Liter. Som
mige acteurs zijn zeer verheugd dat de
bedoelde vogelsoort nu uitgestorven is.
Zeer modern schilder: Die meneer,
wiens portret je hier ziet, heeft me ge=
vraagd, om zijn neus nog wat te vers
anderen.
Vriend: En ben je daar zoo wans
hopig over?
Z. m. s.: lk kan me niet meer her;
inneren, waar ik zijn neus geschilderd
heb. -(Buen Humor.).
BIOGRAPHIEEN IN
EEN NOTEDOP
PIET HEIN.
Zijn bynaam „De Zeeschrick van
Delfshaven" vertelt ons, waar Piet Pie
terszoon Heyn nu juist 350 jaar geleden
geboren werd. Zoo eenvoudig "als zyn
naam was zyn afkomst. Door eigen
kracht is hy geworden een der groote
admiralen, die de gouden eeuw oplever
de. Bekend is hoe Piet, die al vroeg va
ren ging, in zyn jeugd door de Span
jaarden gevangen genomen, en op de
galeien gezet werd. Door uitwisseling
herkreeg de jongen zijn vrijheid en van
1608 tot 1617 veer hij ter koopvaardij.
Zijn moed en beleid bleven niet onbe
loond, want in 1621 kon hij het bij de
oprichting der West Inc. ..ohe Compag-
niet tot tweeden bewindhebber voor Rot
terdam brengen. In 1623 tot viee-admi-
raal der Compagnie bevorderd onder
scheidde hy zich op verschillende rei
zen. Zoo veroverde hij op 'een zijner
tochten naar Brazilië op 3 Mei 1624 San
Salvador.
De laatste vyf jaar van zyn leven
zouden hem zyn grootsten roem bren
gen. In 1626 voer hy weer naar Brazilië,
nu als Admiraal der Compagnie en liep
op 8 Mei de Allerheiligenbaai binnen
met 13 schepen. Hij nam 26 Spaansche
schepen, die onder het 40-ponas geschut
van het Portugeesehe kasteel St. An
tonio lagen, dat hun echter meer kwaad
dan goed deed. Vijf schepen verbrand-,
den, 21 nam hy mee. Zelf verloor hij
slechts twee vaartuigen. De buit bestond
uit 2565 kisten suiker, tabak, katoen,
huiden, verfhout.
De verovering van de Zilvervloot heeft
Piet Hein's naam voor Holland onsterfc-
lyk gemaakt. Die Zilvervloot bracht
jaariyks de schatten aan edele metalen
en edelsteenen dei* nieuwe wereld van
Cuba naar Spanje. In Mei 1628 koos Piet
Hein's vloot van 31 schepen met 4000
-soldaten en matrozen zee. In Augustus
werd bij Havana de voorhoede en 9 Sep
tember 1628 in de baai van Matanzas de
heele Zilvervloot genomen. De schepen
waren in de baad gedreven en vastge-
loopen,. na twee schoten gaf de vloot
zich over. Piet Hein heeft ach dan ook
dikwijls geërgerd, dat men hem voor de'
verovering zooveel lof bracht, die men
bij grooter daden vergeten had. Er were,,
toen de vloot in Januari 1629 op Texel
aankwam, een plechtige dankdag gehou
den. men ontstak vreugdevuren en zong
ontelbare liedekens op Piet Hein. In
tusschen kreeg hij van de 11.509.524
gulden, die de schatten opleverden er
maar 7000, en het scheepsvolk 18
maanden gage of soldij. De Compagnie
keerde echter aan haar aandeeUiouiters
een dubbel dividend uit, dat 50 pet, be
liep. Er werden twee gedenkpenningen
geslagen en de vlootvoogd zelf kreeg een
medaille met gouden keten. Piet Hein
dacht rustig te Delft zijn vermogen te
kunnen opteren, maar 's lands dienst
eischte hem Op voor een expeditie tegen
de Duinkerker-kapers, als luitenant-
admiraal van Holland nu. De zeeheld
kreeg een kogel in den schouder en
stierf 20 Juni 1629, bijna 300 jaar gele
den dus. De vloot kwam zegepralend
naar huis, maar het land was in rouw
gedompeld. De reorganisaties, die Piet
Hein op de vloot ingevoerd had bereid
den den weg voor Witte de With, Tromp
en De Ruyter.
In de Oude Kerk te Delft is zijn beel
tenis levensgroot in een marmeren graf
tombe uitgehouwen. Te Delfshaven staat
zijn standbeeld.
Uit de school geklapt:
Onderwijzer: Noem eens vier din
gen, die melk bevatten.
Leerling: e-boter-en-e-e-drie koelen.
Mussolini heeft verklaard, dat het
verboden is om critiek uit te oefenen op
het fascisme, maar men is vry in oritierc
op zyn persoon, zooals bijv. dat hij niet
gc-ed viool speelt.
Italianen, die zich de geschiedenis
van Nero he:inneren, vermijden echter
ook dit.
Wanneer je vroeger opstaat dan je
buurman en harder werkt en degelyker
leeft en 's avonds later opblijft om plan
nen te maken hoe je meer geld kunt
verdienen dan je buurman, zul je niet
alleen meer nalaten wanneer je komt te
sterven, maar je zult het ook veel gau
wer nalaten.
Er worden nu regenjassen gemaakt
van een melkpreparaat.
Dit wil echter nog niet zeggen, dat
alle melk waterproof is.
ANECDOTE VAN TRISTAN BERNARD
Aan den Parijsclien tooneelschryver
en journalist Tristan Bernard worden
talryke anecdoten toegeschreven.
Hier is de laatste: Bernard had een
nieuwen secretaris noodig en er bood
zich o.a. een jongeman aan met schit
terende getuigschriften.
Nou meneer zei Bemand
laten we het dan maar eens probeeren.
Maar hoe is uw naam ook weer?
D-d-d-d-du-du-dupont stot
terde de sollicitant.
Kolossaal meneer zei Bernard
zou u het me kwalijk nenien, als ik u
maar by afkorting Dupont noem?
