DE ZATERDAGAVOND
VOOR HET HUISDIER
BIJVOEGSEL VAN HAARLEM'S DAGBLAD
ZATERDAG 15 DECEMBER VIJFDE BLAD
Humor in het hondenbestaan
Vrienden
waarop u kunt rekenen
PE7E schoone rege'en uit Charivarius' voortreffe
lijke „Geschiedenis des Vaderlands" zijn een
waardig punt van uitgang voor dit artikel en
'n uitnemend motto voor deze bizarre pagina, die
aan het huisdier is gewijd. Inoerdaad, de trouw
der honden is voor eeldig, en merkwaardig.
Ik herinner mij gevallenmaar laat ik u liever dadelijk
aan Pearl of the Piggelmay ot the Cottage voorstellen.
Een telg uit een vermaard oud aristocratisch ges acht
der draadhariee fox-terriers. Gezegde Pearl heeft een
onoverwinnelijke passie voor de badkuip, die hij steeds
als slaapplaats gebruikt, zelfs als er een plasje op den
bodem nog staat. Eens sprong hij in ziin heiligdom,
toen dit half gevuld was met waterDeze Pearl of
the Piggelmay is zijn baas uitermate trouw. Deze baas
bezit een zeilboot. En zooals u weet behoort een boot
tegen den winter uit het water gehaald te worden, om
op den kant opgekalefaterd te worden en in de loods
zijn winterslaap te volbrengen. Zoo geviel het dat Pearl
of the Piggelmay of the Cottage en de baas op zekeren
navrant kouden dag naar het water togen, om de boot
naar de werf te peddelen. De baas liet zich met een
roeiboot brengen naar den overkant van een smalle vaart,
zei tegen Pearl dat hij wachten moest, en beloofde hem
in de taal van baas-en-hond, dat hij hem dadelijk zou
ophalen.
Doch zietoen de jol drie meter van den kant was.....
sprong Pearl of the Piggelmay of the Cottage in het
ijskoude water, er. hij zwom mee achter het bootje
aan!
Dit is een ontroerend staal van hondentrouw.
M'n vriend zei: „Dat zou m'n vrouw nou nooit gedaan
hebben!"
Heel andere Ideeën wekt het luxe wezentje op. dat u vinden kunt
in de driehoekscombinatie op de basis van dit blad.
Een hand vol weelde. Een handvol verwendheid, een hand vol verbeelding.
Een grijnzend kopje, een hondenfrats, gevat in 't glacé leer van een
paar lieve handen.
En welk een wereld van philosophische berusting spreekt er uit de edel
aardige trekken van den wijsgeerigen Bull terrier; daaronder is de schater
lach van het jeuedige Malthezerleeuwtje van een kwajongensachtige brutali
teit, die wederom in een fel contrast is met de superieure minachting die het
Chineesche Paleishondje, gemeenlijk Pekingees geheeten, door middel van zijn
tong. zijn minuscule neus en zijn twinkel-oogjes demonstreert. Boven hem lonkt
de rondborstige Engelsche Bulldog „met een lodderoog". Chien de Brie, ofwel
Fransche herdershond poseert in den rechterbenedenhoek; met Fransche
coquetterie laat hij zijn schitterende oogappels door het ruige haar glimmer
Er zit niet zooveel copy in een kat a's in een hondtenzij men een kat heeft,
die Imperia heet, en een pen zooals die van Couperus. Die verstond het
om een romannetje over zijn poes (genoemde Imperia) te schrijven
zoo losjesweg, u zoo onderhoudend causeerend over der poesen
liefdeleven, haar realiteit met de andere poesen.de poes van den
docter, de poes van een aristocratischen nietsdoener, haar lief
hebberijtjes, haar gebrekjes en haar heel groote liefde voor
den baas, maar vooral voor dieps rustige studeerkamer.
Nee, over een poes scluijven is niet zo»gemakkelijk. Temeer
omdat de hier afgebeelde, in geen enkel opzicht iets gemeen
hebben met de mystieke kalterj,(waar wel copy in zit) der oud
heid; want zou u'zich de witie, donzige onschuldjes m den schoen,
kunnen voors ellen alsdegruwelijke. lugubere katten, die voorkomen
in iedere milieu-schildering betreffende heksen?
Bovendien, een poes (Imperia van Couperus uitgezonderd) Is nfet
humoristisch. Heeft zij dit ook met de vrouw gemeen Wel weet ik
van een kat, die zijn oaas, een bekend Haarlemsch autoriteit, dik
wijls een eindweegs op zijn weg naar kantoor vergezelde, door de
stille straten aan den buiten kant van de stad, en die eindelijk,
het hart vol weemoed om het afscheid, miauwend weer huis
waarts keerde.
is aanheeft kunnen lezen, is de vrouw, volgens Shaw, alleen maar met
succes te bestrijden met bespijkerde schoenen en een pook en zelfs dan nog
niet altijd met succes. Shaw heeft vergeten dat er een middel is. deugde
lijker dan spijkerschoenen en wat dies meer zij, namelijk: de muis. Dit
feit bewijst misschien de waarde van een ander kernwoord, cén van
Óscar Wilde, die de vrouwelijke mensch een „sphinx zonder geheim"
noemde. Want zou de vrouw, als zij een ondoorgrondelijke, myste
rieuze sphinx was, waarvoor men haar zoo graag houdt, zich zoo
maar door haar tegendeel in alles, het muisje, van haar voetstuk
laten werpen? Deze gedachte lijkt ons ten eenen male onaanvaard
baar. De muis heeft dus bewezen dat de vrouw óf geen sphinx,
óf een „sphinx without a secret" is. En daarvoor mogen wij de
muis dankbaar zijn.
AU.en de witte muis heeft het tot de positie van huisdier
kunnen brengen. Dit nederige schepseltje verdient wel even de
aandacht. Kent u wel een schooner wezentje in dit genre? Zie
die elegance van bewegingen, Iet eens op die onrustig-dwalen-
de en glanzende bloedkoralen oog
jes en op die wit-zijde-ach-
tig glimmende vacht.
"Waarlijk, dit is een
juweel jconder
de huis
dieren.
Een droeve, dank'bre buk, toen stierf der Keenen god.
7 wee honden voigaen 'i lijk naar 'i graf, en bleven wachten
En waken bij hun baas, veel dagen tang en nachten.
Zij raakten niet aan voer en ar ank, aie men hun gaf,
Maar lagen stom en stil en stierven oo het gr at.
Ais gij ail met geioon, aan maken wij geen ruzie.
Maar ik geloof het wel laat mij nu mijn idusie
Want honden zijn zoo goed, zoo teeder en zoo trouw.
Dat 'k heel wat menschen graag voor honaen ruilen zou
Een hond is nimmer scheto, noch zuur, noch kwaiijk-nemena,
Noch huichelachtig-lief en schijn-vroom, zalvend, teemend,
Noch ijael, noch pedant, noch vitterig en klein,
Noch lomp, noch koua en wreed zooais wij menschen zijn.
En is er leed geschied, aoor vijanden of vrinden,
Roep dan uw hond, en streel zijn kop, om rust te vinden.
(Uit: „De geschieaems des Vaderlands" van Charivarius)
„Een-handvol-hnan" zou het onderschrift kunnen luiden
voor de foto die den cirkel in het midden gedeeltelijk vult.
Dit parmantige stuk pluimvee hoort - hoewel het meer een
nut'igheids-o iject dan een huisdier is - toch op deze
pagina thuis. Al was het alleen al omdat door zijn kla
terend gekraai de zon - zooals 't zelf verondeistelt -
opgaat en omdat wij daarmee onze dagelijksche beslom
meringen beginnen.
Overigens is de haan een benijdenswaardig wezen. Want
hoe heerlijk moet het zijn. om jezelf te kunnen verbeel
den dat je de zon doet rijzen door je morgenzang!
Welk een roeping ben je je dan bewust te vervullen.
Maarzou het soms waar zijn dat wij danwat
onze illusies aangaatallen min of meer.
haan'sch zijn
Één der onverklaarbaarste verschijnselen, die
het \Touwelijk karakter kenmerken, is de bij
kans neurotische afschuw van muizen Zoo-
aTs u onlangs in onze rubriek. „Hei woord
Zooals de papegaai er de clown van is.
De papegaai bekleedt in het huisgezin de positie die de nar vroeger aan het hof
innam. Hij mag alles zeggen. En hoe raarder, hoe onoeschofter, hoe indiscreter
hij is. des te luider wordt hij toegejuicht.
Vooral papegaaien die spraak onderricht genoten van min of meer ongepolijste
zeelieden, schijnen verbijsterend en krakend te kunnen
vloeken. Diergelijke vogels brengen het meeste geld op,
zegt men. Alweer een bewijs dat vele menschen een
„bliksem"alleider noodig hebben voor hun verdrongen
ondeugden, ofwel een rempla^ant, die straffeloos mag
demonstreeren wat zij zoo ongaarne moeien nalaten.
Er zijn papegaaien die ontstellend veel op menschen ge
lijken, maar de grooiste ramp lijkt mij de papegaai die
zekere Amsterdamsche buurt onveilig maakt, omdat hij
van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat drenzend kin
dergeschrei voortreffelijk nabootst en die dan ook alleen
„ten gerieve" van „buurvrouw die zingt" is aangeschaft
Dan maar liever de lorre van m'n vriend die, ter be
groeting met gespreide vleugels tegen je op klautert
en zijn snavel lusschen je lippen dringt bij wijze van kus.
.Roep dan uw hond. en streel zijn kop om rust ievinden"
Mei het motio dezer pagina willen wij eindigen.
Dit kernwoord van Charivarius heeft groote
al zijn er nurksen die meenen dat alle
u t materialisme - honger en dorst
- voortvloeit. Hen wil ik antwoorden: „Laai mij
nu mijn illusie".
Uw hond zij het een herder, een setter, een
spaniel, of zelfs een luxe-moi melije, dat Kitty,
Poppy, Duddy, ot Beauty gehee en is. of maar
een vertegenwoordiger van een ondefiniëerbaar
ras, zoon of dochter van onbekende, ook weer
ondefinieerbare ouders is u lief, niet
waar? Is altijd vriendelijk voor u. Is altijd blij
als hij u ziet, bedriegt of verraadt u nooit,
nietwaar?
Welnu, laat dit u genoeg zijn. laat dit u ge
noeg reden tot dankbaarheid geven.
.....Aldus is deze pagina gewijd aan alle trouwe huis
dieren, aan alle honden, katten, papegaaien en witte
muizen, aan alle ongelukkige zwervers, die eens meer of
minder hebben bijgedragen tot het geluk van den mensch.
En komt u nu als 't u blieft niet aandragen met uw
bezwaren, gij hygiënisten en vijanden van huisdieren over
lastLaat u den dierenvriend (zoolang hij het niet al
te bont maakt) toch zijn illusie.
Of, zoo gij dan niet voor zijn sentimentaliteifen
gevoelig bent beschouwt dan hei toonbeeld van
el ende hieronder, een symbool van honden-
weedom en -smart en al" u daar dan nog
koud voor blijitja dan is het hopeloos
Het !s mijn bedoeling u zoo, van den hak op den tak,
door deze kolommen druks te voeren, opdat u, spelen
derwijs als 't ware, eenigen aandacht aan het trouwe,
gezellige huisdier wijdt dat zoo innig deelneemt dik
wijls aan ons leven. En dan vraag ik uw aandacht voor
het plaatje rechtsbovenaan, het plaatje van het paard,
liet hondenbeest, en de vuilnishoop. De hond die snuffelt
in den rommel doet weliswaar om zijn vorm {die zijn
betere aikomst verraadt) niet direct aan diegenen denken
die aan den zelfkant van het hondenleven staan, toch is
er iets in dit tafereel dat ons even boeit 'k Herinner
mij een Fransche film „Rien que les heures" van Caval-
canti. Vier en twintig uur „ParijsParijs van midder
nacht tot middernacht. Parijs in heel zijn elegance en
in al zijn weerzinwekkendheid. Weerzinwekkendheid van
armoede, zwervers die slapen in gooten, onder bruggen,
temidden van vuilnis en afval, of weggedoken in een
portiek, of zoomaar langs de boulevards tegen de huizen
aan, op den grond, in een winkelraam of op een bank.
Deze eenzame, bevende figuren ontmoeten huns gelijken
alleen In het hondendom. Want er zijn honden die het
best hebben, maar er zijn er ook die, als zij spreken
konden, met Honoré de Balzac zouden zeggen: „lei bas
rien n'est complet que Ie malheur". (Hier op aarde is alleen het
leed volmaakt).
En aan dit woord doet even het plaatje in den rechterbovenhoek
denken, dat als een dissonant is in de vroolijke combinatie van
het honden-, poesen-, papegaaien- en witte muizen vertoon.
Mistroostig is de houding van het paard, mistroostig is de aan
blik van den straatrommel, mistroostig is de snuffelende, zoe
kende hond met al zijn hangende haren.
