HAARLEM'S DAGBLAD
H. D. VERTELLINGEN
BUJTENLANDSCH OVERZICHT
De Man met den Hone'voel
EEN VREEMD BERICHT IN DE SUNDAY EXPRESS.
OVER AANSLUITING VAN ITALIAANSCHE ARBEIDERS
BIJ HET I. V. V.
FEUILLETON.
THERMOGENE
HAARLEM'S
DAGBLAD
m succes m
GEMENGD NIEUWS
AND AG 14 JANUARI 1929 DERDE BLAD
(Nadruk verboden; auteursrecht voorbehouden.)
De Komeet
door
C. K. ROELLINGHOFF,
Twee vakvereenigingsleiders b'u
Mussolini
1 Sedert bij den zolder van de villa tot een
compleet observatorium had verbouwd, was
haar leven nog ondragelijker geworden.
Avond aan avond zat zij alleen beneden in
de kamer en keek over een of ander, haar
niet interesseerend boek heen, terwijl hij bo
ven aan de groote telescoop zat en dwaze
reeksen getallen, logarithmen en decimaal
breuken noteerde De schouwburgbezoeken
had zij er aan gegeven, omdat omdat hij
er niets tegen had, omdat hij haar afwezig
heid niet merkte. Hij dacht alleen aan zijn
komeet, dat wil zeggen: de komeet, waarop
hij al tien jaar wachtte. Én deze komeet zou
op een nacht komen en weer verdwijnen, hij
zou haar uit het oog ve-liezen. Precies zoo
als hij het ziin vrouw had gedaan. Zij was
voor hem ook niet anders dan een komeet
geweest. Destijds had haar schoonheid hem
bekoord, hij had haar ontdekt, getrouwd en
vergeten. Hij zag haar niet meer. Zij was
voor hem even oninteressant geworden als
een bewolkte hemelWaarom waren zij
zoo rijk? Waarom was voor hem en haar
niet een bestaan vol zorgen, een strijd om
het leven weggelegd, waarbij de een de an
der moest zien en steunen?
Zij stond op, lien naar de telefoon en
drukte op den knop met het opschrift: Ob
servatorium. „Ben je nog boven? Werk je
nog?" Haastig en luid klonk het terug: „Na
tuurlijk; heb nog veel te doen. Ga maar
kalm slapen". Met geweld dwong zij zichzelf
nog tot de vraag: „Zal ik niet wat boven
komen?" „Neen. neen, je zoudt me toch
maar storen. Blijf daar maar en ga slanen,
als je moe bent". Te^urgesteld legde zij de
telefoon neer. Toen bleef zij lang staan, met
tranen in de oogen. en ging weer zitten op
haar oude plaats, die haar, de eeuwig een
zame, reeds een stille bondgenoote toe
scheen.
En plotseling stuwde alles in haar op, dat
reeds jaren lang diep in haar sluimerde en
dat nooit een uitweg had gevonden. Heel
duidelijk zag zij nu de eindelooze reeks van
die ondragelijk eentonige dagen, weken en
jaren voor zich liggen, die stellig moesten
komen. Neen zij moesten niet komen.
Deze jaren zouden haar niet meer kunnen
derenZij stond haastig op en )"ep haar
slaapkamer in. Zij haastte zich zooals zij nog
nooit in haar leven had gedaan, alsof zij
vreesde, betrapt, tegengehouden en geboeid
te wordenEen kleine handtasch was
voldoende. Twee japonnen, een pakje linnen
goed en haar papieren. Zij lagen in zijn
schrijftafel. Zij ging zijn werkkamer binnen,
het was alsof zij in een roes handelde. Dit
alles, het p1r>tselinge besluit, deze geheel
nieuwe situatie, gaven haar nieuwe gevoe
lens, nieuw leven. Zij trok de groote schuif
lade van de schrijftafel open en greep de
papieren. Zij lagen opeengestapeld, netjes
geordend in den linkerhoek. En verder we
melde het in de lade van witte, met getallen
reeksen bedekte papieren. Achteloos nam zij
het kleine pakje en ging naar haar kamer
terug. In enkele minuten had zij een donker
reiscostuum aangetrokken en "'as gereed
voor de reis. Nog steeds klopten haar slapen
en haar hand, die de tasch vasthield, beefde.
Met een half ironischen, half verwachtenden
glimlach drukte zij nog één keer op den knoo
van het observatorium. Mijn hemel hij heeft
nog alles in zijn hand! Wanneer hij nu blij
en opgewekt antwoordde, dat hij dadelijk be
neden kwam om nog een uurtje met haar
te praten dan zouden in een oogwenk,
nog voor hij van zijn stoel was opgestaan,
de kleeren, het linnengoed en de papieren
op hun oude plaats zijnHij antwoordde
niet. Weer maakte de opwinding zich van
haar meester. De te'efoon kwam hard op
den standaard neer. Zij pakte de naast haar
op het taoijt staande handtasch. Buiten, in
de hal ontwaakten nogmaals de plichtsin
stincten van de burgerlijke vrouw in haar.
Zij keerde terug en deed het licht in de ka
mers uit. Duwde een stuk linnengoed, dat
uit de kast was gevallen, er in terug. Wierp
nog een verlangenden blik op de telefoon.
Hij zat boven, in het observatorium en
maakte een oogenblik zijn oog vrij van het
oculair van de groote telescoop, om op den
chronometer te kijken. Acht uur dertien!
Opgewonden schudde hij het hoofd. Er moest
iets niet geheel in orde zijn. Sedert tien ja
ren, sedert hij de wetenschappelijke nalaten
schap van zijn vader had aanvaard, wachtte
hij in bange snanmng on dezen avond. Zijn
vader had de terugkomst van de komeet, die
hij destijds bij gebrek aan nauwkeurige in
strumenten, slechts vluchtig kon zien, maar
niet definitief benalen. voor dezen nacht
EEN GESCHIEDENIS VAN DEN GEHEIMEN
DIENST.
Uit bet Engelsch van
DOUGLAS VALENTINE.
13)
Ik had overdacht dat het regu van een ba
gage-depot geen verdacht document is en
geen aandacht zou trekken als het onder
weg eens in verkeerde handen mocht val
len. Daarom was ik niet in het minst bang
om het aan de post toe te vertrouwen. Vóór
ik mijn tasch met boeken in bewaring gaf,
schreef ik twee brieven. Beide waren ge
richt aan mijn vriend Aschcroftvan
het Departement van Buitenlandsche Za
ken, die mij mijn paspoort voor mijn reis
naar Holland bezorgd had. Herbert Asch
croft en ik waren oude vrienden.
Ik adresseerde beide brieven naar zijn par
ticuliere woning in Londen. Ik wist dat de
Censor, hoe tuk ook overigens op correspon
dentie met neutrale landen, Herbert's post
ongemoeid zou laten.
De eerste brief was maar heel kort:
„Beste Herbert, schreef ik. „Wil je zoo
vriendelijk zijn voor het hierbij ingeslotene
te zorgen tot je nader van me hoort?. Be
boerd weer hier. tt. D. O,
voorspeld. En hem, den zoon, was het hei
lige plicht geworden dit hemellichaam terug
te zien en met den naam van zijn vader te
tooien. En nu merkte hij duidelijk, dat bij
de opstelling van de telescoop een zeer klei
ne, maar invloedrijke fout moest zijn ge
maakt. Volgens de aanteekeningen van zijn
vader, die in afschrift voor hem lagen,
moest de komeet al sedert 7 uur 56 te zien
zijn en tot 12 uur 13 zichtbaar blijven. Nog
maals drukte hij het oog tegen het glinste
rende oculair. Niets! Hij sprong op en greep
de telefoon. Niemand antwoordde. Zenuw
achtig drukte hij op den haak. Geen ant
woord. Zij zou waarschijnlijk naar bed zijn
gegaan. Hij stormde de trap af en stond in
de donkere woonkamer. Hij tastte naar den
knop van het licht en draaide het aan. Liep
naar de schrijftafel en vond op een klein
briefje: „Adieu!" Eén oogenblik was hij
ontdaan en streek door de reeds dunner
wordende haren. Daarna rukte hij de lade
open en zag den leegen linkerhoek. In koorts
achtige haast zocht hij haar slaapkamer; zij
was er niet. Zijn horloge stond op kwart na
acht. Nu ja, zij was natuurlijk naar haar
ouders gegaan. De trein ging om half ne
gen. Hij zou hem niet meer halen. Maar in
N. moest zij overstappen en op de aanslui
ting wachten. En om negen uur liep er een
sneltrein, die in N. stODteHij zat in de
coupé en schreef op de smalle bladzijden
van zijn notitieboek lange reeksen getallen.
Toen keek hij weer op zijn horloge. Wan
neer hij om elf uur terug was, had hij nog
voldoenden tijd voor observatie en voor tele
fonische mededeeling aan de andere sterre-
wachten, wier getuigenis hij noodig had.
Zij zat in de kleine, benauwde wachtka
mer, die slecht was verlicht. Zij had drie
kwartier tijd. Haar ouders had zij zoo juist
een telegram gestuurd. Morgen zou heel het
stadje door de gordijnen gluren en praatjes
maken. Rillend knoopte zij haar mantel
hoog dicht en trok de reisdeken over haar
knieën. En hij? Hij zat nu stellig nog boven
in het observatorium en had er gee., idee
van, dat zijn vrouw eenzaam en rillend in
de wachtkamer van het stationnetje te N.
zatZii begon medelijden te krijgen met
zichzelf. Wat zou 'hij doen wanneer hij laat
in den nacht beneden kwam en haar af
scheidsbriefje vond? Misschien kwam hij
morgen zelf al naar haar ouders. Misschien
echter ontdekte hij haar verdwijning eerst
morgenochtend aan het ontbijtZoo was
hij nu eenmaal. Een ander zou alles hebben
laten liggen en haar zijn achterna gesneld.
Die zou dan de deur van deze vervelende
wachtkamer hebben opengedaan en haar om
vergiffenis vragend in de armen hebben ge
slotenBuiten daverde de sneltrein het
kleine station bmnen. Een paar eouDédeu-
ren werden dichtgeslagen en men hoorde
stevige stappen op het perron. Plotseling
werd de deur van de wachtkamer openge
worpen en hij zag zoekend om zich heen.
Haar hart klonte van blijdschap, tranen
kwamen in haar oogen, bhj sprong zij op en
liep hem tegemoetHij knipte nerveus
met de oogen en drukte haar vluchtig de
hand. „Waar is je handtasch?Gauw, ik
heb groote haast. Aan den overkant staat
een tr^n. wPOTTnede ik terug kan.Gauw
de handtaschGeheel van streek.
rillend overhandigde zij hem de tasch. Zij
was geheel ontdaan en had niet den moed,
uitleg te vragen. Hij schudde de papieren uh
de ta*eh. zag ze b^artig door en stak met
een zucht een blad in den zak. „Goddank!.
Ik dacht al, dat je het bij vergissing had
meegenomen. De telescooo was verkeerd in
gesteldVaders oorspronkelijke bereke
ningen nuste ikOorspronkelijke bereke
ningOntsteld weckte haar brein aan dit
wreede woordHü green naar zijn hoed.
..Je hebt nog tijd. Grort je ouders. Ik kan
helaas niet komenHeb dezer da°"en zeer
belangrijke waarnemingenAdieu
Hij lien met de voorzichtige passen van een
bijziende naar buiten. De trein zette zich in
bewegingEn zij wist nu dat zij ge
heel haar verdere leven zou wachten.
NGEZONDEN MEDEDEFLINGEN a 60 Cents
per regeL
STOFZUIGERHUIS MAERTEN5
BARTELJORISSTR AAT 16
TELEF. No. 10756 5
Apex K!op-Veeg-Stofzu;gersf175.
Dit briefje was bestemd om in dezelfde
enveloppe als het recu te worden gezonden.
Om de belangrijkheid van iets wat men per
post verzendt, te verbergen, is het altijd
verstandig de begeleidenden brief afzonder
lijk te sturen.
„Beste Herbert, schreef ik den tweeden
brief, „als je binnen twee maanden na he
den niets van me hoort met betrekking van
hetgeen je waarschijnlijk reeds ontvangen
zult hebben, wees dan zoo vriendelijk om
iemand te sturen of nog beter om zelf te
gaan om mijn bagage in het depot aan het
Centraal Station in Rotterdam op te halen.
Ik weet hoe druk je het altijd hebt. en
daarom zul je begrijpen dat ik heel bijzon
dere redenen heb om je met dit verzoek las
tig te vallen, tt. D. O.
En als een sleutel voegde ik er aan toe,
hoogst inconsequent: „Gott Strafe Eng
land"!
Ik wist dat als de nood aan den man
kwam. deze aanwijzing voor den sluwen vos,
die mijn vriend van Buitenlandsche Zaken
was, voldoende zou zijn. Ik riep "en kruier
die zich bij den Ingang van de restauratie
geposteerd had en gaf hem Semlin's tasch
en overjas, met de opdracht, als de trein
naar Eerlijn voorreed een compartiment
eerste klasse voor mij uit te zoeken. Ik zou
hem dan op het perror. treffen.
Daarop bracht ik mijn tasch met boeken
naar het bagage-depot aan de overzijde, stak
het repu in den eersten brief en postte dezen
in de brievenbus op het station. Daarop ging
ik naar buiten, liep een paar straten ver en
T. O. N. E. V. O.
GECOSTUMEERD KINDERFEEST.
Evenals het vorige jaar heeft het bestuur
van de bekende Haarlemsche Tooneelver-
eeniging „T.O.N.E.V.O." Zaterdagavond aan
de kinderen van de leden een feest aange
boden in de groote zaal van het gemeentelij >c
Concertgebouw.
Het was een groote „verkleedpartij". Van
gemaskerd bal willen wij liever maar niet
spreken in dit bijzondere geval, ook al omdat
de maskers ontbraken. De vroolijke gezich
ten van de kleine feestvierders (er waren ook
wel 'n paar minder kleine bijvertoonden zich
dus zooals zij waren:glunderend van de pret en
echt genietend van alles wat in zoo ruime
mate geboden werd.
Er waren heel wat mooie en aardige pakjes
zien in de dooreen krioelende kinderschaar.
Klaas Vaak wandelde ro. .d met een zak zand
op zijn rug en een lantaarn in de hand; een
kleine, handige wielrenrer baande zich tel
kens op een echte miniatuur-racefiets een
weg tusschen de andere kinderen door; een
bakker deelde zijn smakelijke producten uit:
een snoezig Kerstmannetje leek zóó van een
Engelsch plaatje weggeloopen en het op
schrift op den zak dien hij op den rug droeg,
was: „Word lid'van „T.O.N.E.V.O.". Ook werd
nog hulde gebracht aan Haarlem's Dagblad.
Zeer origineel was het groene costuum met
een beugel, voorstellende het groene taschje.
En verder natiiurlijk Spaan::l:e en Italiaan -
sche meisjes, elfen, Roodkapjes, Pierrots en
Pierrettes, danseresjes, Zigeuners.
De kinderen werden op buitengewoon aar
dige wijze bezig gehouden. Niet alleen dat er
gelegenheid was om een dansje te maken en
er animeerende spelletjes met hen werden
gedaan, maar er werden ook eenige werkelijk
aardige kinderfilms vertoond, die herhaalde
malen een schaterlachen deden opgaan. Wie
deze rolprenten had uitgezocht had een bij
zonder gelukkige keus gedaan.
En dan die leuke muzikale clown! Die
mocht er waarlijk ook wezen! W j wisten niet
wat meer te bewonderen: zijn behendigheid
of zijn muzikaliteit.
De kinderen hadden groote pret over zijn
verrichtingen.
Dit kinderfeest van T.O.N.E.V.O. mag bui
tengewoon goed geslaagd genoemd worden.
Aan alles was te zien dat hier het beginsel
had vóórgezeten: „Voor kinderen is het beste
nog niet goed genoeg".
Dat ook „de inwendige mensch" niet verge
ten werd. spreekt wel vanzelf.
Net als op een bal-masqué voor „de groo-
ten" was er een jury (bestaande uit mej.
Busquet, mevr. van AmstelFreunr en mevr.
BlombergZeeman) en die deelde heel mooie
en aardige prijzen (niet minder dan 28) uit
aan: Het kleine Roodkapje, den kleinen
zwarten page met veer, den wielrenner, het
Kerstmannetje, het blauwe danseresje. Klaas
Vaak, den Belletjesman, den kleinen bakker,
het Spaansche danseresje, het groote Rood
kapje, de zwart-met-roode danseresjes, den
Rus, den zeeroover, Klavervier, Hansje en
Fransje, Hulde aan Haarlem's Dagblad, de
witte danseresjes, het roode Pierrot-paar, de
vier zwarte Pierrots, Volendammer, het Zl-
geunerpaar, het Itallaansch boerinnetje, hot
groene taschje, het Hongaarsche paar, den
Prins, den landsman.
Zij nog vermeld, dat de voorzitter van
T.O.N.E.V.O., de heer Pollé, dank bracht aari
de ouders, die er toe hadden medegewerkt
dat dit feest zoo'n succes had en ook dank
aan de jury voor haar bemoeiingen.
Na het feest voor de kleinen was er nog een
bal voor de volwassenen.
FAMILIEDRAMA TE GFT.EFN.
Jonge vrouw valt haar moeder
met een bijl aan. Door haar
broer doodgestoken.
Een droevig familie-drama vond Zaterdag
middag plaats in de woning van den heer
E aan den Rijksweg te Geleen.
De 29-jarige dochter des huizes Elisabeth
van E. zocht in de slaapkamer twist met
haar moeder, die bezig was een bed op te
maken. Het meisje, dat haar huisgenooten
het leven dikwijls onaangenaam maakt,
wond zich deramte op, dat zij een bijl greep
om daarmede haar moeder te slaan, meldt
de Tel. Den eersten slag wist de moeder te
ontwijken, doch zich opnieuw bedreigd zien
de door de reeds geheven bijl, riep zij haar
24-jarigen zoon J. J. van E. die op dat oogen
blik in de nabij gelegen keuken was en hout
sneed met een broodmes. Zonder het mes
weg te leggen, snelde de jongeman naar de
nabij gelegen slaapkamer en zoodra hij zag
wat zich daar afsoeelde, stak hij het brood
mes tot het heft in den rug van zijn zuster
ter hoogte van het linkerschouderblad.
Zwaar gewond viel het meisje op den vloer en
na enkele oogenblikken gaf zij den geest.
De politie stelde onmiddellijk een onder
zoek in met het resultaat dat de dader werd
aangehouden en naar het politiebureau te
Lutterade werd overgebracht. Hij bekende
zijn zuster gedood te hebben om zijn moe
der tegen haar te verdedigen. Ook de substi
tuut-officier van Justitie uit Maastricht, mr.
C. F. M. Kneepkens, v/as bij het onderzoek
tegenwoordig. Maandag zal de sectie op het
lijk worden verricht.
Het meisje leefde in voortdurend confict
met haar ouders. Haar gedrag was herhaal
delijk aanleiding tot twist. Reeds meerma
len moet zij gedreigd hebben haar moeder
te zullen veromorden. Het gebeurde heeft in
de omgeving van Lutterade en Geleen veel
beroering verwekt.
gooide den tweeden brief in een gewone
brievenbus ergens op den hoek van een
stille straat. Ik berekende dat op die manier
Herbert, het recu eerder zou ontvangen dan
den „sleutelbrief".
Op mijn terugweg naar het station viel
mijn oog op een soort uitdragerswinkel, die
trots het vroege uur al open was. De dikke
eigenaar stond in zijn hemdsmouwen in den
ingang, die volgepropt was met overjassen,
schoenen en oude hoeden. Ik had geen pa-
rapluie en ik bedacht dat een of ander soort
regenjas geen overbodige aanvulling van
mijn nog al schaarsche garderobe zou zijn.
Bovendien zou een gummi-jas op het oogen
blik in Duitschland wel niet te krijgen zijn
of in ieder geval vrijwel onbetaa'baar zijn.
Dus volgde ik den buigenden uitdrager in
den donkeren, viezen winkel en kwam er
even later uit met een afschuwelljk-leelijken
groenen regenjas, die verschrikkelijk naar
gummi rook. Er was bepaald een zelfover
winning voor noodig om dat gruwelijke ding
aan te trekken, maar het fraaie kleeding-
stuk vernoogde ongetwijfeld het Duitsche
karakter van mi1n uiterlijk.
Toen ik den winkel uitkwam viel ik bijna
over een kleinen man, die in de deur stond
te lummelen. Het was een uitgedroogd, suk
kelig kereltje, met een smerige pet op met
een verbleekten gouden band er om heen.
Ik herkende direct een van de gidsen, die
half brutaal, half Idioot, de omgeving van
de stations in alle groote steden onveilig
maken.
Een gids meneer, zei de man in het
T BELANGRIJKSTE NIEUWS.
Mussolini.
In de Courant van hedenmorgen een citaat
uit de Londensche „Sunday Express", voor
wiens verantwoordelijkheid wij dan ook on
derstaande regelen achten.
De secretaris van het I. V. V. Sassenbach
en de secretaris van het Engelsche T. U. C.
Citrine zouden kort geleden een bezoek ge
bracht hebben aan Mussolini, om dezen te
bewegen zijn toestemming te verleenen voor
het zich aansluiten van de Itallaansche arbei
ders bij het I. V. V.
Tot dezen stap is, aldus de „Sunday E." in
het geheim overgegaan. Zelfs de intimi van
Citrine waren er niet van op de hoogte en Ci
trine had het doen voorkomen of hij een va-
cantiereis ging maken.
Mussolini schijnt de vakvereenigingsleiders
in particuliere audiëntie te hebben ontvangen
en twee redevoeringen van Sassenbach en
Citrine te hebben aangehoord, die respectie
velijk 20 minuten en 3 kwartier duurden, en
gedurende welke Mussolini zwijgend en zon
der interruptie luisterde, naar de opsomming
der voordeelen die de Italiaansche arbeiders
zouden genieten indien de goede Duce slechts
erbarmelijk wilde zijn.
Daarna schijnt Mussolini in een rede van
een uur en veertig minuten den heeren Citrine
en Sassenbach de kous op den kop te heb
ben gegeven, en zich ongeveer als volgt te
moeten hebben uitgelaten:
„Ik ben de dictator van 50 millioen Italia
nen. Mijn woord is wet. Ik ben premier in dit
land en beheer acht regeeringsdepartementen
en gij hebt de vermetelheid hier te komen en
mij te vragen de leiding van mijn arbeiders
over te geven aan een handvol politieke fana
tici in Amsterdam. Gij hebt uw tijd verspild,
mijne heeren; ik weet niet wiens geld gij hebt
verknoeid. Uw bezoek hier legt slechts den
nadruk op de onbevoegdheid van de socialis
tische partlj. Ik ben Mussolini".
Er was een dramatische pauze. Mussolini
drukte op een schel en de heeren werden uit
gelaten. „Goeden dag. mijne heeren", zeide de
Duce, en beiden konden gaan.
Dit is inderdaad een sensationeele onthul
ling, doch er zijn onzes inziens verschillende
redenen die noodzaken tot voorzichtigheid bij
het aanvaarden er van. Immers men vraagt
zich af hoe het mogelijk zou zijn dat de hee
ren Citrine en Sassenbach dezen gang van
zaken niet hadden voorzien!
Is het wel denkbaar dat twee „oude rotten"
zich zoo zouden vergissen?
De „Sunday Express" schrijft echter met
groote beslistheid, dat dit verhaal als een loo
pend vuurtje de rondte heeft gedaan en dat
een geanimeerd debat in de eerstvolgende
vergadering van het T. U. C. er het gevolg
van zal zijn.
F. A.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 Cu
r°r regel.
b««tr\jdt met «acces
Rheumatiek - Jicht Griep
Steken in de Zij en Hoest
fit/ Apolhctert at Drof'i'oi
hert, Jcto, f0 75. holoc doo, fO 41
Duitsch.
Ik schudde het hoofd en liep snel door. De
man bleef naast me voortstappen.
Wilt u een goed hotel hebben meneer?
Een nette gelegenheid?
Ach, gehen Sie zum Teufel! riep ik
boos. Maar de man was niet van mij weg te
slaan en bleef maar naast mij voortloopen
zonder een oogenblik zijn huilerige aanbe
velingen te staken. Op goed geluk sloeg ik
den eersten den besten hoek om. hopend op
die manier mijn kwelgeest kwijt te raken.
Zonder succes echter. Eindelijk bleef ik stil
staan. haalde "en gulden uit mijn zak.
Hier pak aan en verdwijn! gromde ik.
Danke, danke, zei hij onverschillig ter
wijl hy omzichtig rechts en links keek.
Daarop zei hü met een rustige stem in
het Engelsch. een stem die volkomen ver
schilde van het huilerige geluid waarmee hü
me tevoren had toegesproken:
U moet een buitengewoon onverschrok
ken vent zijn!
Maar ik liet me niet overbluffen en haas
tig zei ik in het Duitsch:
Wat wilt u tc h van me? Ik versta u
niet Als u me^nog langer lastig valt zal ik
de politie roepen.
Weer kwam het antwoord in het Engelsch
en het was de stem van een beschaafden
Enge1c,"bman die surak.
Of u voelt zich in elk opzicht meester
van de situatie, of u bent stapelgek. Het
heele station zit achter u aan en u komt de
restauratie uitwandelen zonder een spier te
vertrekken,
Aman Oellah*s positie
nog benard
PESJAWAR. 12 Jau. Ondanks de conces-
sies van koning Aman Oellah blüft de toe
stand in Afghanistan ernstig. De rebellen
blyven successen behalen bü schermut
selingen. Eenige troepenafdeelingen van
Aman Oellah's leger zijn naar de rebellen
overgeloopen.
Mirzaman Khan, de leider van den Moli-
mand-stam en een invloedrük aanhanger van
koning Aman Oellah in den strüd tegen den
Sjinwari-stam is door leden van dezen stam
in een hinderlaag gelokt en vermoord. ZUn
heengaan juist thans wordt als een byzonder
betreurenswaardig feit beschouwd.
Geen commercialisatie
der herstelschulden.
Naar de New-Yorksche correspondent van
de Voss. Ztg. seint, deelt de republikelnsche
Evening Post, die over het algemeen zeer
goed is ingelicht nopens de opvattingen van
Wallstreet, mede, dat het plan om een ge
deelte van de Duitsche herstelschulden in
Amerika te commercialiseeren, tot mislukking
is gedoemd, omdat de New-Yorksche bankiers
tot de overtuiging zün gekomen, dat. Amerika
niet over voldoende gelden beschikt om een
dergelijke geweldige hoeveelheid obligation
als voor de ftindeerlng van niet minder dan
20 Dawes-annuïteiten noodig zouden zün, op
te nemen. De regeering der Ver. Staten en
met name ook Hoover zou deze opvatting dee-
len, aldus het Hbld.
IS DE COURANT
WAARIN GIJ MET
het meeste
adverteert
INTERNATIONALE BENDE
De politie teLeipzig is er in geslaagd, een
uit 20 leden bestaande Internationale bende
van inbrekers en helers onschadelük te ma
ken. Enkele der medeplichtigen zün te Am
sterdam gearresteerd, aldus de Tel.
Aan het hoofd der bende staat een man,
die zich Engel noemt, maar die in Werkelijk
heid alhoewel ten onrechte Ehrlich
heet en uit Lodz afkomstig is. De bende heeft
een lange reeks inbraken in alle groote Duit
sche steden op haar geweten. Het gestolen
goed werd door koeriers zoowel naar Am
sterdam als naar Lodz overgebracht.
Vermoedelük zün met deze medeplich
tigen bedoeld de beide Duitschers, die drie
weken geleden in een hotelletje hier ter
stede werden gearresteerd en aan de Duit
sche autoriteiten overgeleverd. Tevens is be
kend, dat zü zich in Duitschland aan mesr
dan honderd misdrijven hebben schuldig ge
maakt, o.a. een roofdmoord te Altona.
OP Z*N ITALIAANSCH.
Groot opzien is in Rome gebaard door vier
arrestaties, die op de beurs werden verricht.
De gearresteerden zün beursbezoekers, die
van het verspreiden van onrustverwekkende
berichten worden beschuldigd.
De eerste is een advocaat, die als zün mce-
ning had uitgesproken, dat de koers der Ita
liaansche staatsleeningen verder zou dalen.
De tweede is 'n beursmakelaar, die koopers er
van had teruggehouden gelden ln aandeelen
te beleggen. De derde had crltick uitge
oefend op een démenti van het officieele bu
reau Stefani, en dit démenti bestempeld als
een poging om de beurs moed in te spre
ken. De vierde is een oud-ambtenaar van het
staats-devisenbureau, die de stüging ln den
koers der staatsleeningen als tüdelijk had
gequalificeerd.
Behalve deze vier zün nog zes andere
beursbezoekers gearresteerd, welke laatsten
echter na een vermaning te hebben gekregen,
weer op vrije voeten zijn gesteld, zegt de Tel.
Opnieuw antwoordde ik in het Duitsch.
Maar hü scheen van deze opmerking niet
de minste notitie tc nemen en vervolgde in
het Engelsch:
Schei uit man! U kunt toch niet naar
Duitschland gaan met uw regimentsdas 1)
aan.
Mün hand vloog naar mijn boord en mün
bloed naar mün hoofd. Wat een amateur
was ik toch nog ten slotte! Ik had -gladweg
vergeten dat ik mijn reglmentskleeren droeg.
Ik was vuurrood van agitatie, maar toch
had ik tegehjkertüd een gevoel van verlich
ting. Ik voelde dat ik dezen man kon ver
trouwen. Het had wel een extra-gewiekste
Duitsche agent moeten zijn. wien zoo'n ge
ring detail opgevallen zou zün.
Toch besloot ik niet uit mün rol tc val
len. ik mocht niemand vertrouwen. Maar
mün metgezel was opeens weer de zeu
rende gids: ik zag twee werklui aankomen.
Toen ze voorbü waren ging hij voort, nu
weer in het Engelsch:
U hebt groot gelük dat u voorzichtig
bent met <een vreemde als ik. Maar ik wil
u waarschuwen. Ik heb u den heelen och
tend al gevolgd. Gelukkig voor u dat ik
het was en niet eea van de anderen.
1) De Engelsche officieren dragen in veld-
tenue khaki-overhemd met slappen boord en
das waarvan de kleuren wapen en onder
deel aangeven.
XWordt vervolgilï
