H. D. VERTELLINGEN
FLITSEN
Laat je Lij men
SPLENDICOL
DE OVEREENKOMST IN ITALIË
GEMENGD NIEUWS
FEU1UET0N.
De Mae mei den Horrelvoet
HAARLEM'S DAGELAD
DINSDAG 12 FEBRUARI 1929
(Nadruk Terboden; auteursrecht voorbehouden.)
Amorde Grillige
floor RUDYARD KIPLING
Daar leefde eens In Simla een heel knap
meisje, dochter van een arm maar eerlijk
rechter. Ze was geen kwaad meisje, maar ze
wist dat zij charme had en speculeerde daar
wel een beetje op. Haar moeder maakte zich
ernstig bezorgd over haar dochter's toe-'
komst, zooals alle goede moeders doen.
Als een man vrijgezel is, en het recht heeft
om zonderling bewerkto, vergulde knoopen
op zijn Jas te dragen, en een deur ln te eaan
vóór iedereen, behalve voor een gen* aal,
een gouverneur, en een lid van den Raad
van Bestuur, dan ls hU de moeite van het
trouwen waard. Dat vindt tenminste menige
moeder. En in die dagen leefde er in Simla
een vrijgezel, die dat alles was, en deed, en
droeg. HIJ was niet mooi hij was leelljk
de leeiykste man in Brltsch-Indie. op twee
na. Hij had een gezicht om nachtmerries
van te krijgen. Hij heette Saggott Antho
ny Barr-Saggott. Van regeerings-stand-
punt gezien was hij een van de meest voor
aanstaande mannen van Brltsch-Indlë. Van
gewoon-menschelljk standpunt gezien kou
hij slechts vergeleken worden bij een goed
aardige gorilla.
Toen hij Miss Brighton het hof begon te
maken, geloof ik dat Mrs. Brighton weende
van vreugde over de belooning, die de
voorzienigheid haar op haar ouden dag deed
toekomen.
Mr. Brighton zei niets. Hij was een vreed
zaam man.
Mr. Saggott was heel rijk. Zijn inkomen
overtrof de droomen van menig gierigaard.
De meeste rijke menschen zijn egoïst, maar
Ba rr—Saggott was een uitzondering. Hij
ging veel uit, hield er een flinken stal op na,
gaf geweldige partijen en Brldge-avonden
en pic-nics; hij was een vooraanstaand man
en gedroeg zich dienovereenkomstig.
U moet niet vergeten, dat alles wat ik hier
vertel, plaats vond in een bijna pré-histori
sche periode van de geschiedenis van Britsch
Indië. Misschien herinneren sommigen zich
den tlid toen er nog geen tennis bestond en
we allemaal cricketten. Er bestond zelfs een
tijd, waarin cricket nog niet uitgevonden
was en waarin boogschieten dat in 1844 in
Engeland weer in de mode kwam een even
besmettelijke ziekte was als tennis nu is.
Men praatte even geleerd over „zes-en-vijf-
tig-ponders", ,een „toegeven" en „spannen",
als nu over raillies en smashes en 16-ouuce
rackets.
Miss Brighton was een goed schutter.
Iedereen erkende, dat ze de beste vrouwelij
ke schutter In Simla was.
Barr-Saggott maakte haar het hof, en,
zooals ik al gezegd heb. was haar moeder
daarover in den zevenden, zoo niet in den
achtsten hemel. Kitty Brighton nam de zaak
kalmer op. Het was heel prettig om het hof
gemaakt te worden door een rijke vooraan
staande persoonlijkheid, en alle andere
meisjes groen van jalouzie te maken. Maar
het viel niet te ontkennen dat BarrSaggott
fenomenaal leelijk was. en al zijn pogingen
om minder leolijk te lijken maakten hem al
leen maar belachelijk. Hij heette niet voor
niets de „Langur" wat grijze aap betee-
kent. Het was erg prettig, vond Kitty, om te
weten dat hij haar adoreerde, maar het was
nog prettiger om hem te ontloopen en uit te
gaan met den versmaden Gibbon, 'n gewoon
officier, *n knapne jongen zonder de minste
vooruitzichten. Gibbon had het nooit trach
ten te verbloemen, dat hij tot over zijn ooren
on haar ver'lofd was, want hij was eon eer
lijke jongen.
Dus ontvluchtte Kitly bij tijd en wijle
Barr-Saggott's statige hofmakerijen voor
het gezelschap van den jongen Gibbon, en
werd vervolgens ernstig door mama berispt.
„Maar Moeder", zei ze. „Mr. Saggott is zoo'n
zoo'n zoo vreesdijk leelijk!"
„Beste kind", zei Mrs Brighton, „Je kunt
er moeilijk andex-s uit zien dan de voorzie
nigheid je gemaakt heeft. En bovendien kun
je eon voorbeeld aan je eigen moeder ne
men. Denk daar eens aan en wees ver
standig."
En Kitty stak haar kinnetje in de lucht en
zoi oneerbiedige dingen over voorzienighe
den, vooi-beeldcn, en Barr-Saggott. Mr.
Beighton wreef zich eens over zijn kruin,
want hij was een vreedzaam man.
Toen Barr-Saggott vond dat de tijd
daartoe gekomen was, maakte hij een plan.
dat zijn strategische talenten lang geen
oneer aan deed. Hij schreef een schlet-wed-
.strijd voor dames uit, met een px-achtigen
diamanten armband als prijs. Hij behandel
de de hecle zaak hoogst diplomatiek, en
iedereen begreep, dat die armband als ge
schenk voor Miss Beighton bedoeld was.
Tegelijk mèt dien armband accepteerde de
winnares hand en hart vaxi My. Barr-
Saggott.
Bijna geheel Simla werd geïnviteerd. Er
was een welvoorziene theetafel, en de dia
manten armband pronkte glorieus alleen in
een blauw fluweclen etui op een apai-t ta
feltje. Miss Brighton verheugde zich erg
bijna tó erg op den wedstrijd.
Toen de groote middag was aangebroken
vertrok bijna de lxeele stad naar het buiten
goed van Mr. Saggott om dit moderne oor
deel van Paris mee te maken. Kitty reed
naast den joxxgexx Gibbon, en het was niet
moeilijk om te zien, dat de jongen erg ze
nuwachtig was. Ik geloof werkelijk, dat hij
totaal onschuldig was aan wat er dien mid
dag volgde. Kitty was bleek en ook zenuw
achtig, en keek lang naar den diamanten
armband BarrSaggott was leelijker dan
ooit, en nog zenuwachtiger dan Kitty.
Mrs. Brighton glimlachte welwillend, zoo
als het de moeder van de vrouw van een
vooraanstaande persoonlijkheid betaamt, en
de wedstrijd begon, terwijl allen, ln een hal
ven cirkel geschaard, onx de baan stonden.
Er is niets zoo stom-vervelend als een
schietwedstrijd. Ze schoten en ze schoten, en
ze schoten, en ze bleven schieten, totdat de
zon onder ging en er een zacht windje op
stak, en iedereen bleef wachten om Miss
Beighton te zien schieten ei} winnen. Gib
bon stond aan het ééne uiteinde van den
halven cirkel, Barr—Sagcott aan het andere
Miss Beighton was de allerlaatste. De tota
len, die tot nu toe behaald waren, waren
laag, en de diamanten anxxband zou zonder
eenige moeite door haar gewonnen worden.
BarrSaggot spande eigenhandig haar
boog. Ze deed een pas naar voren, keek naar
den armband en haar eerste pijl kwam mid
den in de roos terecht wat voor negen
punten telde.
Gibbon werd bleek, en Barr-Saggott
glimlachte. Nu was het meermalen voorge
komen, dat paarden op hol sloegen van dien
glimlach, en Kitty had hem zien glimlachen.
Ze keek naar den anderen kant, knikte Gib
bon bilna onmerkbaar toe, en ging door.
Ik wou dat ik het tooneel, dat volgde, In
zijn volle glorie kon beschrijven. Het was
ongehoord en bijna onfatsoenlijk. Miss Kitty
prepareerde leder schot met de meeste
zorg, mikte lang en zorgvuldig, zoodat alle
dames elkaar aankeken, en schoot één keer
ruim een Meter bulten den ring en vervolgens
vier keer in het wit. Het was knap werk,
maar aangezien het de bedoeling was. dat ze
In het geel, en liefst in de roos schoot, werd
Earr Saggott lichtelijk groen in het leelijke
aangezicht. Toen schoot ze twee- maal ver
over de schijf heen, toen twee maal Meters
links ervan steeds met dezelfde zorg
terwijl het heele gezelschap doodstil werd en
Mis. Beighton haar zakdoek te voorschijn
haalde. Daarna schoot ze een paar keer ln
den grond voor de schijf en verknoeide ver
scheidene pijlen. Toen schoot ze en passant
een keer in het rood zeven punten al
leen om te laten zien wat ze kon, als ze
maar wilde, en ze beëindigde de voorstelling
met een paar welgemikte schoten op de
palen, waarop de schijf rustte.
Barr—Saggott keek, alsof de laatste paar
pijlen in zijn beenen terecht waren gekomen
ln plaats van in de beenen van de schijf, en
de diepe stilte werd verbroken door een klein
schel stemmetje, dat triomfantelijk zei:
„Dan heb ik gewonnen!"
Mrs. Beighton deed haar best om zich
goed te houden, maar ze snikte waar alle
menschen bij waren. Een dergelijke teleur
stelling was zelfs hiar +e machtig. Kitty
ontspande "haar boog met een venijnlgen
ruk en ging naar haar plaats terug, terwijl
Bai-r—Saggott zijn best deed om net te doen,
alsof hij het een groot ge^o^en vond om de
armband vast te maken *3 pols van het
meisje, dat bij het schelle stemmetje hoorde.
Het was een onaangenaam, een hoogst on
aangenaam tooneel. Iedereen droop af on
Het Kitty over aan de genade of ongenade
van haar moeder.
Maar ln plaats daarvan verdween zij met
Gibbon en cie rest is de moeite van het
drukken niet waard.
:NGEZOND£N MEDF.DEELl.NGEN a üO ^nU
per regeL
HET PROVINCIAAL ZIEKEN
HUIS NABIJ SANTPOORT
8O-JARIG BESTAAN
Het Provinciaal Ziekenhuis nabij Sant
poort werd ln Juni 1849 in gebruik genomen
Het is dus weldra 80 jaar geleden, dat
daar met de krankzinnigenverpleging voor
rekening der provincie Noord-Holland een
begin gemaakt werd.
In den loop der jaren ls de inrichting be
langrijk uitgebreid, zoodat het nu een van
de grootste ziekenhuizen In ens land ls.
Omdat het 75-jarig feest gevierd is, zal
het 80-Jarlg bestaan vermoedelijk wel zonder
officleele hex-denking voorbijgaan. Groote
feestplannen bestaan er althans niet.
DE STORTINGS- EN OPHAAL
DIENST
VOORUITGANG.
Eenige maanden geleden hebben wij er op
gewezen dat het aantal deelnemers aan den
Gemeentelijken Stortings en Ophaaldienst
achteruit ging. Van 6794 In Januari was het
gedaald tot 621S in Septembex. Maar nu ls
er weer vooruitgang. In de laatste 3 maan
den is het aantal gestegen tot 6351.
In 1928 zijn bij den dienst gestort
f 274.990 en opgehaald f 641.849.
Nadat de rente-vergoeding werd ingevoerd
Is het bedrag dat gestort werdt belangrijk
vooruitgegaan* In October was het f 15291,
maar in December f 49.346. Blijkbaar wordt
die rente-toekenning door de deelnemers dus
gewaardeerd.
Het is te verwachten als over eenige
maanden het nieuwe gebouw van den In
casso-dienst ln de Jacobijnestraat klaar is
ook de Stortings- en Ophaaldienst, die dan
beter gehuisvest wordt, nog grooter omvang
zal nemen.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1397
5NEEUWBAT COMPLEX
Er is sneeuw en va
der z!et cenigszina
onrustig een paar
kleine jongens aan
komen
beseft dat het goede
paksneeuw is. juis'
geschikt vcor het ma
ken van sneeuwballen
zet een streng gezicht
om de vermeende
boosdoeners te in ti
mideeren
deukt aan het ver
lui al van de honing
en de azijn en ont
haalt. de Jongens op
een ziekelijk vriende
lijken glimlach
loopt door. met eiken
stap een natten
sneeuwbal in zijn nek
verwachtend
wordt ïice langer hoe
onrustiger en vraagt
zich af, of het ver
standig zou zijn om
te keeren
bezwijkt voor de
verleiding om zich op
een sukkeldrafje bui
ten de vuurlinie te
brengen
keert zich bij den
hoek nog even om en
constateert, dat de
jongetjes niet de
minste notitie van
hem genomen heb
ben.
(Nadruk verboden.)
Eindelijk tot stand gekomen
ONDERHANDELINGEN DIE VAN 1887 DATEEREN
Litwinof's protocol geteekend
T BELANGRIJKSTE NIEUWS
Zoo is dan de Romeinsche quaestle einde
lijk opgelost. Zij dateert van 1387 en behelst
de vraag van de regeling der kerkelijke souve-
retnitelt ln den Staat ln Italië, ln een be
paald gebied. Thans heeft de Italiaansche
regeering een verdrag onderteekend dat ds
oude garantiewet opheft en het principe van.
en de effectieve en volledige macht en
souvereine jurisdictie van aen paus over
den staat, genaamd Cltta del Vaticano, er
kent. Italië betaalt een geldsbedrag ook voor
de vroegere kerkelijke provincies en voor het
verlies der kerke.ijke goederen en sluit eexx
concox-daat over 'Je betrekkingen tusschen de
kerk en den Italiaanschen staat. De Heilige
Stoel verklaart tegelijk definitief de Romein
sche kwestie als bijgelegd en erkent het
Italiaansche koninkrijk in zijn tegenwoor-
digen vorm.
In een rede heeft de Paus voorts ver
klaard, in antwoord op de critiek, dat hij
het minimum gevraagd heeft, omdat hij als
een vader met zijn kinderen onderhandelde.
Met dit minimum is zijn onafhankelijkheid
voldoende bewezen.
Het belangrijkste nieuws beperkt zich ver
der tot eenig verspreid nieuws, dat wij hier
onder laten volgen:
VORSTELIJK HUWELIJK
PALERMO, 11 Febr. (B.T.A.) Het reli
gieuze huwelijk van prins Cliristoffel van
Griekenland an prinses FrancoSse van Frank
rijk in de vermaarde koninklijke kapel der
kathedraal is ingezegend.
Rome: vreugde der menigte
ROME, 11 Febr. (B.TJU Een talrijke
mexxigte was tegen het middaguur voor lie:
Lateraan samengestroomd en de carabinieri
en gendarmes moesten een cordon vormen.
De auto's die gevolmachtigder, aanbrachten,
werden met gejuich begroet.
De plechtigheid geschiedde in de Con
cilie-zaal. Te twaalf uur precies, na de voor
lezing van de blieven der gevolmachtigden,
begonnen kardinaal Gasparri en Mussolini
de documenten te onderteeker.en. De onder-
teekening duurde twintig minuten, waarna
kardinaal Gasparri, zooals gemeld, Mussolin!
de gouden pen aanbood, welke bij de onder-
teekening was gebruikt.
Een geweldige betooging van geestdrift
barstte onder de menigte I03: zij werd be-
heerscht door de kreten: „Leve Mussolini".
„Leve kardinaal Gasparri". Bij hun vertrek
werden beiden zeer toegejuicht.
Het protocol Inzake het in werking stellen
van het Kellogg-pact tusschen Sovjet-Rus
land, Polen, Roemenië, Estland en Letland
is geteekend op het ministerie van buiten-
landsche zaken.
Op het laatste oogenblik heeft Letland, dat
eerst er op had aangedrongen de ondertee-
kening uit te stellen tot 13 Febr., zich tot
teekenen bereid verklaard.
DE ZOON VAN DE GELE ZON.
Toen, tegen hot einde van de zestiende
eeuw het eerste pond thee in Schotland werd
aangebracht een voorname dame had bet
van een Engelschen vriend als geschenk ge
kregen nam de kok des huizes de zwart
achtige bladeren, stoofde ze en maakte er
een soort spinazie van.
Dergelijke theeschotels maakte men ook,
in die dagen, in Rusland, waar men zooveel
van thee hield, dat men er niet genoeg van
kon krijgen. Daai'om kookte men theesoe
pen, maakte men sausen van thee, zelfs pu-
i-ee uit gekookte bladen. In dien tijd werd
te Kroonstad het gebruik van nieuwe thee
kopjes mode, waarvan op den bodem een
kiekje van de stad was geschilderd. Weldra
vond men in alle koffie en theehuizen deze
aardige kopjes.
Daar gebeurde het dikwerf dat een gast
den waard bij zich liet komen en met bar-
sche stem riep: ..Men ziet Kroonstad". Het
kiekje op den bodem van het kopje moest
men niet kunnen zien, want dat was een
bewijs, dat de thee erg dun was. Men wilde
donkere, sterke thee en als de thee te dun
was. dan kreeg de kastelein er van langs.
Daarom hield de mode van de beschilderde
kopjes het niet lang uit. Men maakte er
toen een gewoonte van de thee in glazen te
serveeren. Ver in het Oosten behoort de thee
tot de dagelijksche dranken. Hij ls de zoon
van de gele zon, zooals de Chineezexx zeg
gen.
De wijze, waarop de thee moet worden ge
zet, is bij de echte theedrinkende volkeren
een oeroude overlevering. In China worden
het zetten en schenken van thee als een
kunst beschouwd en het onderwijs in het
theezetten behoort tot de opvoeding van
ieder beschaafd en welopgevoed man. In
China heeft nxen dan ook vaste voorschrif
ten over het serveeren van thee, welke door
leder sociaal man worden opgevolgd. Maar
het recept vah den ouden keizer Tschien
Long die in zijn beroemd theegedicht men
kon dit gedicht nog langen tijd na zijn dood
op de fijne Chineezen kopjes geschilderd
vinden den raad gaf de thee met gesmol
ten sneeuwwater te bex-eiden, wordt tegen
woordig niet meer opgevolgd. Men kookt de
thee ook niet meer „zoo lang, tot de visch
wit en de kreeft rood wordt", zooals de oude
heer wilde.
DE RAKETEN-SLEE
Op het Starnberger Meer ln Beieren ls e'éri
proeftocht gehouden met de vuurpijlsleé
Rak Bob H van ir. Max Valier, aldus de N. R,
Crt.
De slee was voorzien van 18 raketten of
vuurpijlen die in vijf series waren gemon-
teerd. De ontsteking was zoodanig, dat om de
i 1/2 seconde een serie vuurpijlen wei'd ont
stoken. De vierde en vijfde serie was zooda
nig geplaatst, dat zij den voorkant van de
slede een opwaartsche richting gaven, om de
wrijving van de ijzers op het ijs te vermin
deren.
Naar de meening van Valier heeft de slee
bij dezen tocht een snelheid bereikt, die zijn
verwachtingen verre overtrof, n.l. een ge
middelde snelheid van 378 K.M. per uur.
Reeds bij de entbranding van de derde vuur
pijl raakte bet voorstuk van de slee het ijs
niet meer, zoodat de slee op de wijze van
een güjboot met vervaarlijke snelheid over
het ijs suisde. Na de derde explosie werd ze
door een oneffenheid van de gladde opper
vlakte van de rechte lijn af en gierde in
een boog met een straal van een 500 M. ver
der in de richting van den rechteroever van
het meer, waar tal van toeschouwers ston-
dexi. Gelukkig is geen dezer gedeerd, daar
de slee bij het uitloopen met groote vaart
tegen een landingssteiger aanbotste. Daarbij
is het voorstuk ingedrukt, doch de verdere
romp met de'vuurpijlinstallatie is onverlet
gebleven.
Het gevaar waarin de toeschouwers hadden
verkeerd heeft Valier echter bewezen zijn
voorgenomexi proef met een vliegtuigmodel
van 5 M. lengte, dat door drie vuurpijlen zou
worden voortbewogen, uit te stellen.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 Cents
per regel.
Stofzurgerhuis MAERTENS
BARTELJORISSTRA AT 16
TELEFOON N'O. 10755
APEX STOFZUIGERS F 90.-
t4tél ffuep dtucgi.
-ia-, GFJS5G&
EEN GESCHIEDENIS VAN DEN GEHEIMEN
DIENST,
ült het Engelsch van
DOUGLAS VALENTINE.
58)
Ik leefde In een voortdurende vrees voor
een Inval bij Haase. Ik begreep niet dat dit
etablissement met zijn publiek van uitvaag
sel. zoolaixg van een bezoek van de politie
verschoond bleef. Was hier een kleine breuk
in het hechte Duitsche organisatie systeem?
Maar inmiddels was ik niet ln staat om te
ontsnappen. Het eerste wat Haase gedaan
had, was mijn papieren af te nemen, om ze
aan de politie te' sturen, zooals hij zelde,
maar hij had ze me niet teruggegeven en als
ik er om vroeg, stuurde hij mij met een
kluitje in het riet.
Dus was ik een soort gevangene, of beter
gezegd een dwangarbeider. Want 'smorgens
vroeg tot diep ln den nacht was ik ln touw
en lk had inderdaad ook niet véél gelegen
heid om uit te gaan, maar toen ik, op een
stil middaguur tegen mijn ..heer en meester"
een toespeling ui deze richting maakte, wei
gerde hij met de grootste heftigheid om mij
ook maar één oogenblik buiten zijn veilige
hoede te laten gaan. i
De straat ls geen gezonde omgeving
voor jou op het oogenblik, beweerde hij.
Je zou een gevaar voor jezelf en voor ons
allemaal zijn. Het leven werd mij tot een
last in deze vunze, gore omgeving, in dit
broeinest van vuil en misdaad. Mijn kamer
genoot Otto, was een slecht gehumeurde,
bleeke teringachtige Jongen, die zich nooit
waschte en mij uitlachte als ik 's morgens
als het donker was, naar buiten stapte en
mij verfrischte met het ijskoude water van
de pomp op het kleine stinkende binnen
plaatsje.
En het eten! Toen ik dat zag dx*ong het
tot me door hoe in elk geval het arme
deel van de Duitsche bevolking zwaar te lij
den had van de Engelsche blokkade. Wat
een eten, als Ik er naar keek werd ik al mis
selijk! Onappeteitclijk ooriogsbrood vormde
hel hoofdbestanddeel, taal paardenvleesch
met 'n luchtje was ccn luxleuse schotel en
slecht aftreksel van koffiesurrogaat de drank
die onze maaltijd besproeide.
Het huiselijk leven bij Haase was een hel
op aarde. Hij zelf was een di-onkenlap, die
steeds in allerlei relaties met zijn vrouwe
lijke bezoekstei's van de Inrichting verwik
keld was. wat aanleiding gaf tot hevige tu
multen met. de blonde Hebe, die achter het
buffet troonde cn zijn huishouding bestuur
de. Zij en Otto waren het die dagelijks hun
plaatsen innamen in de lange queu's om dis-
tributiewaren machtig te worden.
Ze had veel te lijdexx van Ilaase's ruwheid
en Otto scheen een soort boosaardig welbe
hagen in deze huiselijke twisten te hebben.
Ik van mijn kant probeerde nog wel eens als
vredestichter op te treden en de vrouw
scheen dankbaar voor mijn bemoeiingen.
Want ofschoon ze nooit veel tegen me sprak,
had haar manier van doen tegenover mij
altijd iets vriendelijks.
Deze dagen van marteling zouden volko
men ondragelijk zijn geweest als lk er niet
in geslaagd was het mysterie van het woord
„Boonekamp" op te lossen dat de sleutel zou
zijn tot het adres van mijn broer. Aan dexi
muur van mijn slaaphok hing een reclame
kaart voor deze verkwikking, waarop het
werd aangegeven als „Duitschlands beste
middagdrank'.. Als ik mij 's ave nds laat uit
kleedde. staarde ik steeds naar dat plakkaat,
mij afvragend wat vcor verband er kon be
staan tusschen mijn broer en Boonekamp.
Ik nam mij voor. zoodra ik er den kans toe
zou zien, de kaart eens aan een nauwkeurig
onderzoek te onderwerpen. Op een ochtend,
toen Otto weer hier of daar in de rij stond,
glipte ik naar mijn „kamer" stak mijn kaars
aan. haalde de kaart van den muur en be
keek die aan alle kanten. Maar er was niets
bijzonders aan: een doodgewone reclame
kaart met roede letters op eexi groenen ach
tergrond en wit van achteren.
Maar toen ik haar weer aan den spijker
in den muur wilde hangen zag ik plotseling
iets met potlood geschreven op de plaats
waar de kaart had gehangen. Het Boonen
kamp-raadsel was opgelost! Mijn hart
scheen stil te staan van vreugde, want dat
handschrift was dat van mijn broer, zijn
keurig verzorgd handschrift, de woorden wa
ren Engelsch en lest best, zijn initialen
vormden de onderteekening.
Dit was het wat ik las:
5.7 16
- „Ge zult me vinden ln café Rsgina-, Düs-
seldorf" F O.
Deze ontdekking vervuide me met nieuw
uithoudingsvermogen; een nieuwe hoop
ontwaakte in mijn hart. Op 5 Juli was
Francis In elk geval nog ln leven geweest.
Deze wetenschap gaf mij moed om het hard
ste deel van mijn vex-blljf in Duitschland
door te komen: de eindelooze lange dagen
in dat dievenhol. Ik wist dat ik geduld moest
hebben. Voor alles hoopte ik dat ik mijn
papieren uit Haase's handen zou kunnen
krijgen, anders zou ik aandrang uitoefenen
op Kore, wanneer deze terugkwam, dat hij
ze me zou terugbezorgen. Maar de tijdsduur
van mijn verlofpas was bijna verstreken exi
Kore liet zich nog niet zien.
Dikwijls stond ik op het punt om Haase
of een van de anderen te vragen naar den
tijd dat mijn broer hier in deze onderaard-
sche gevangenis ln dienst was geweest. Maar
ik deed het niet, omdat ik bang was teveel
de aandacht op mij zelf te vestigen. Niemand
vroeg mij iets' (vragen naar iemana's verle
den behoorde niet tot den goeden tooxx ixx
Kaase's kelder) en ik voelde dat zoolang ik
de bruikbare en gewillige duivelstoejager
bleef wiens diensten niet behoefden te wor
den betaald, mijn obscuriteit gerespecteerd
zou worden. En onschuldige vragen naar
miju voorgangers leverden geen resultaten
op ten opzichte van Francis. Haase's „café-
restaurant" scheen zich verheugd te hebben
Ln een opvolging van schaduwige dienaren.
Alleen met betrekking tot Johann, wiens
voorschoot ik geëerfd had, was Otto mede
deelzamer.
Een stomme kerel, verklaarde hij. HU
had het hier best. Haase mocht hem graag
en de klanten evenoexis, speciaal de daixies.
Maar die stomkop werd verliefd op Frau
Hedwlg (de dame van het buffet) kreeg ru
zie met Haase en dreigdeje begrijpt het
wel.... over klanten van wie de papieren
niet in orde waren. Den eersten keer dat Jo
hann weer op straat kwam, werd hij gearres
teerd en doodgeschoten in Spandau.
Doodgeschoten? vroeg ik verbaasd.
WaarGtn?
Als deserteur.
Maar hij was toch geen deserteur.
Ach was! Hij had de papieren van een
deserteur in zijn zakzijn eigen papieren
waren verdwenen Het ls een beroerd ding
om ruzie te maken met Haase.
Ik zorgde er voor om toen ik dit verhaal
gehoordhad, goede vrienden met mijn
„baas" te blijven. En daar ik altijd even
gewillig was, viel het mij niet moeilijk zijn
grommerigen bijval te verwerven, ofschooxx
hij geneigd was bij het geringste in een zie
dende driftbui uit te barstexi.
'.(Wordt vervolgd-?.
