H. D. VERTELLINGEN
FLITSEN
hi
De Man met dan Horrelvoet
HAARLEM'S DAGBLAD
DINSDAG 19 FEBRUARI 1929
(Nadruk rerbodcnj auteursrecht Toorbehouden.)
Lek-Wee I
.Woensdag.
De felle Noordoostenwind sloeg de deur
hard achter me dicht en verdwaasd stond ik
in de keuken, waar de walmende hitte van
petroleumkachel en gasoven me even duizelig
maakten, na die kou.
Toen ik voldoende genormaliseerd was
keek ik in het „bevroren" gezicht van Moedet
die „nog stond te trillen op haar beenen".
De waterleiding was gesprongen. Ze had
den het al lang hooreh sulzen, maar warer.
in de veronderstelling geweest, dat het een
trein was, die rangeerde.
Tenslotte waren ze gaan kijken en hadden
ze de badkamer gevonden, herschapen in een
zwembassin.
Het water spoot met geweld de pijp tilt
met 'n kracht waarmee je in Amsterdam oj,
2- a 3-hoog zou wenschen, dat 's zomers je
kraan liep.
Toen 'n gevlieg naar beneden, naar bul
ten, waar de hoofdkraan zat, diep bedolven
onder de sneeuw, een zenuwachtig gedraai,
eerst verder open, eindelijk dicht.
Ik ging mee, om 't wonder te aanschouwen
V/a overzagen met veldheersblikken 't terrein
waar de veldslag had plaats gehad en maak
ten een plan de campagne voor den weder
opbouw van onze badkamer.
't Leek Venetië, de waschmand was Mozes'
biczen kistje, 'n paar doosjes lucifers speelden
Zandvoortje, 'n nagelborstel was 'n roelboo;
geworden en dobberde, als Willem de Zwijger,
rustig te midden der woedende baren.
In 't bad, dat al een paar dagen buiten ge
vecht gesteld was, omdat de afvoerpijp hel
afgelegd had, lag een dikke ijslaag.
't Was een troostelooze aanblik, 'n stilleven
yan Van Gogh.
Ik deed een voorstel om de zaak zóó te la
ten, het raam open te zetten, dan hadden
we een ijsbaan aan huis. 't Scheelde me di
verse dubbeltjes voor de tram en garderobe
en bovendien had je geen publiek.
Een en ander stuitte af op practlsche be
zwaren.
Toen hebben we 't geval maar ernstig on
der de oogen gezien en zijn „scheppend" gaan
werken.
Met schoteltjes en dweilen werden negen
emmers water verplaatst van den vloer in he;
bad..
We werkten in ploegen, gewapend mei
mantels, ijsmutsen en wollen dassen en vie
len om beurten uit, na telkens ongeveer
twintig dweilen vol ijskoud water te hebben
uitgewrongen, of honderd schoteltjes dito te
hebben omgekleperd, onze vingers gestorven
waren en niet langer met ons samenwerkten.
Eindelijk was het laatste vocht van den
vlosr verdwenen en herbergde de badkuip
'n ijsmassa (die we tot op heden bewaarden
voor van den zomer).
Een van ons was toen nog nuchter genoeg
om op te merken, dat ze in het vervolg (z-
had het optimisme, om in een tweeden keer
te gelooven!) een blik zou nemen, om het.
op te scheppen, dat ging gauwer. Als dank
voor haar lumineuzen inval kreeg' ze verwij
ten van onzen kant, dat ze dat wel „negen
i.rimers geleden" had kunnen bedenken
Nou hadden we er niets ,meer aan, waarop
ze fijntjes 'n „wie weet" plaatste.
Bij de buren haalden we ketels en pannen
en emmers vol water, voor de thee enz.
Ik ben daarna gaan schaatsenrijden, om
warm te worden.
Donderdag.
Daar nu m'n knie alle kleuren van den
regenboog vertoonde en m'n loopen overge
gaan was in hinken, bleef ik thuis en stopte
kousen. We gebruikten met ons allen mis
schien één kubieke Meter van de kamer, in-
elkaar gekronkeld als we zaten, rond den
haard.
Onze knieën schroeiden tegen de kache'
en werden lekker warm. maar onze ruggen
leken wel „wind mee" te hebben.
Tine, een twee Jaar oudere uitgave van mij
lag Ingedekend op de divan, met 'n turk
achtig iets op haar hoofd. Zonder haar han
den boven het dek te durven houden, ver
slond ze kranten en las over branden, om
warm te worden.
'De poes snorde behagelijk, de haard zag
vuurrood (zonder echter véél hitte te geven,
want de kolen gaven meer sintels) 't thee
lichtje pruttelde, de klok tikte, er hing eer
luchtje van aanbrandende schoenen enz. Ik
zou nog veel natuurbeschrijvingen kunnen
neerzetten over die milde winteravondstem
ming aan den hulselijken haard.
't, Was in één woord 'n win teridylle.
Stilte en anijsmelk heerschten in de ka
mer, toen plotseling m'n oor een sulzen op
ving.
„Weer een lek" dacht ik en ineens zag ik
wscr die ijskoude badkamer, het spuitende
water, de stille ijsvlakte in het bad, voelde
ik ons weer weggerukt uit de behagclijke ka
mer en ik besloot, om bestwil, te zwijgen.
iti gluurde uit m'n linkerooghoek naar
Moeder, die, niets vermoedende, haar krant
las (of zou ze ook kiekeboe spelen?) en toer
naar Tine, die haar winterslaap in onschuic
voortzette en wellicht op dit oogenblik lar
over lekken in waterleidingen bij anderen.
Ik had me zeker vergist, misschien was het
een aankomende verkoudheid.
Tine tilde haar hoofd op.
,,'t Is dus toch waar", schoot het door me
heen, zij hoort het zelfs door haar fez heen".
Maar neen, goddank, ze ging alleen wat
anders liggen.
En voort doezelde ik, over m'n kous heen,
met de onheilspellende suizing in m'n qoren
IneeDs schokten we op: van boven kwam
de kreet: „Hooren Jullie dan niets, er is weer
een lek".
Moeders krant vloog over de tafel, m'n
kous mikte ik in een bloempot, Tine ontpop
te zich uit haar deken en struikelde over
haar chambercloak.
De rust van de kamer was verdwenen en
had plaats gemaakt voor starre ontzetting
en zenuwachtige haast.
Toén volgde de „cold rush" naar de keu
ken niets naar de diverse fonteintjes
niets.
Tine wroette zelfs al in de sneeuw en poog
de den meter af te sluiten.
Ik nam de trap bij vier treden tegelijk,
boete doende voor m'n zwijgen, en bereidde
me op 't ergste voor, toen ik de badkamer
bereikte.
Ik sloot m'n oogen, slikte even, deed toen
manhaftig de deur open en keekniets.
Geen overstrooming, geen dweilen, geen
dooie vingers. Verlicht baalde ik adem, 'k
veronderstel althans dat ik dat deed.
De wegen van de diverse familieleden, die
ons ieder naar een verschillende kraan had
den gevoerd, liepen tenslotte weer op één
punt uit, en halverwege de trap ontmoetten
we elkaar.
Onze verdwaasde gezichten keken elkaar
aan, gedichten van menschen die van een
zalig warme kachel en anijsmelk zijn wegge
rukt, naar 'n ijskoude gang, daarheen geroe
pen door denkbeeldige lekken in de water
leiding.
Toch hoerden we net suizen.
„Onder den grond zal t zijn", idealiseerde
de een. „Of 't is de afvoerpijp naar 't riool"
vond de ander hoopvol uit.
„Ik hoor 't nou duidelijk" Jubelde lk. ,,'t Is
bij de buren!"
„Gelukkig", zuchtte moeder, die over 't al
gemeen toch niet zoo haatdragend is.
Dat was de uitkomst, ik had het lek ge
vonden! In optocht gingen we waarschuwen
en manhaftig spraken we af, wel even te zul
len meehelpen, als ze er erg mee inzaten
dankbaar als we waren, dat 't gevaar van
ons huis was afgewenteld.
Ik tooverde ze al tooneelen voor, die zich
inmiddels bij de familie Scheffer zouden af
spelen.
Of ze hadden het niet gehoord en zaten
lekker warm te lezen (net als wij straks), ter
wijl het water bij stroomen de trappen af
liep, zoodat het ons bij 't binnenkomen zou
tegemoet kabbelen.
Of ze hadden het wel gemerkt en lag zij
ln een appelflauwte, terwijl hij, in wanhoop
van niet te weten hoe te stuiten, het gat had
dichtgehouden met z'n handen, er aan vast
gevroren was en nu in doodsangst probeerde
zich los te rukken.
En wij zouden dan komen, als reddende
waternimphen.
We beldenbelden nog eens, harder.
„Denk om het kind", zei Tine.
„Zie je wel, dat ie vastgevroren zit", zei
ik triompb antelij k, „en zij ligt voor pampus.
Wacht maar, ik loop wel naar de achter
deur. Gaan jullie maar naar huis, als het
heel erg is, haal ik jullie wel".
Ik rammelde aan den achterkant, rammel
de weer.
^Eindelijk zag ik een nachtpit naderen
vastgehouden door m'n buurman, in pyjama,
op bloote voeten.
't Was te koud om te blozen, hetgeen ik in
het onderhavige geval natuurlijk had moe
ten doen. Ik zette m'n tanden maar op elkaa:
en deed m'n oogen half dicht, toen ie de
deur open deed, 't was toch bittere nood
zaak?
De ^laap was z'n oogen nog niet ontvlo
den en ik praatte heel erg hard tegen hem
„Er is een lek, in uw waterleiding".
„Een watte? Jja ddat weet ik. Zzzeven-
tig
Ik zag dat ie nog sliep, maar durfde hem.
vanwege de familiariteit en de pyjama, toch
niet door elkaar rammelen, om hem bij te
brengen.
,,'t Is kkkoud, windt U niet?" zel-d-ie.
idioot, "komt U bbinnen".
Ik kwam een stap nader, sloeg de deur
hard achter me dicht, om hem te wekken, en
staarde in z'n glazige oogen.
„Zzzlu. zzeventig, zzeventig"bralde-
n-ie, „en 't was klcoud Els, zzóó kkoud!"
Ilij was op den keukenstoel neergezegen.
„Gga óók zitten Els, ik ben geheel tot je
ddienst, mmoet U wete, zzeventig, zzlu, zze
ventig, één, twee
Verbouwereerd ging ik zitten.
„Man er is een lek in je waterleiding!'
schreeuwde ik.
„Nnnee Els, nnou moet je mmlj niet wil
len nnemen! Nnce, dda's nou afgeloopen
hoor!" en hij sloeg afwerend met z'n hano
Toen begon ik te snappen dat hij dronken
was.
„Er Is hier een lek", begon ïk weer, en
ik stond op, om te kijken of ik het kon ont
dekken. Hij werd plotseling nijdig en zei:
„Els, ddat mmag je nnooit meer tegen nu
zeggen hoor. Ik wil héél ggraag je vriend, je
bbuurman blijven, ramaar nnooit meer een
lek ramake in m'n waterleiding. ZZeventig
emmers, zzeventig emmers, watte wwater
naaide ik uit den kkelder aan m'n zaak. De
rreser. reservoirachvan de centrale
vverwarming was ggesprongen, zeventig, een
twee, driehè hè, 't is gelukkig kklaar, en
het was zoo kkoud Els, zoo wvréééselijk
koud".
„Maar we hoorden het toch duidelijk sui
zen", viel ik hem in de rede.
Inplaats van me te antwoorden, ging ie
door
„En nou is m'n wrouw niet thuis, ddie
is naar Beest, Bbeets, Beetsterstzwaaghè
watte moeilijk woord, dat heb ik altijd tegen
d'r gehad, dat ze uit Beets-Beetsterzwaagst
kwamze is naar d'r mmoeder. En ik
wwas zoo koud Els, zzoo kkoud en zoo al
leen, toen ik thuis kwam, na die zzeventig
emmers, toen naam ik 'n warme cognac, en
ik geloof dat ik er nog een genomen heb. En
vtoen werd ik niet lekker en ben ik naar bed
gegaan. Mina ar eerst heb ik de kkraan een
eindje open gezet, mmoet je ook doen, dan
heb je geen kkans dat ie bbevrlest"
Ik keek naar de kraan, daar was de op
lossing van het suizen.
„Hè hc" gaapte n-ie, „watte slaap, zeven
tig emmers ccognac, nee, nee, nee, wwater,
mmoet u ook ddoen, 't helptZeventig
kkouwe emmers water en zzeventig warme
ccognakkies en ddan nnaar bed"bralde
n-le door. .Krijgt U ach neeEls heb je
óók kkouwe vvoeten? Nee, m'n vrouw is niet
thuis, 't Zzal haar spijten dat je voor niets
kwam"
„Ik ga weg, 't wordt me te kkoud Els. k Za'
dde ödeur wel achter je ddicht doen. Kkoud
bbuiten! Ddag!Een, twee
Ik holde naar huis, hoorde hem nog lang
tellen....
„En", werd er nieuwsgierig gevraagd.
„Oh 't was niets, lk heb nog even gezellig
zitten boomen", zei ik afwezig. „Ik denk da-
ie zich nou in slaap zal hebben geteld. Hij
zal tot 23 gekomen zijn".
Vragende blikken van: „ben je dronken, of
bevangen door de kou".
Toen ik een half uur daarna bekomen was
van m'n bezoek bij den heer Scheffer in
pyjama en de olie, deed ik ze een omstandig
verhaal van m'n tocht, dronk toen anijsmelk
en stopte m'n kous af.
„Uit de memoires var
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 Ct»
per regel.
Winterhanden j O 8 8
Wintervoeten
STADSNIEUWS
CHRISTELIJK HISTORISCHE UNIE.
Propaganda Kunstavond.
Ondanks het gure weder, was het bezoek
op den Maandag gehouden Propaganda
Kunstavond van de afdeeling Haarlem der
Chr.Hist. Unie bevredigend, hetgeen bewijst
aldus de voorzitter, de heer W. Rcodenburg,
in het openingswoord, dat deze propaganda-
kunstavonden in jen smaak vallen, maar ook
er van getuigt dat de Unie in Haarlem zich
in groote belangstelling mag verheugen.
Na het kort openingswoord van den voor
zitter, bracht het ensemble Hogenbirk, dat
voor deze gelegenheid was versterkt en tot
een klein orkf.rt uitgedijd, ten gehoorde,
Marsch Husaren Atac, een nummer waar
mede het veel succes had. Bewonderenswaar
dig is het samenspel van dit ensemble, dat
onder voortreffelijke leiding staat. Mej.
Berfcha de Vries die een geschoolde zangeres
bleek te zijn, zong „Messias" met veel gevoel
Daarna volgde declamatie van me]. C.
Kroon. Het waren aardige Vlaamsche liederen
meest, die werden gezegd, onder welke 't
Schrijverke, van Guido Gezel'e. De wijze van
declamatie vond. getuige het hartelijk ap-*
plaus. groote waardeering. Ze was inderdaad
onberispelijk.
Vervolgens was aan het woerd het lid der
Tweede Kamer, de heer J. R. Snoeck Henke-
mans die als onderwerp had gekozen „Een
heid en Vrijheid". Eenheid en Vrijheid al
dus spr. zijn eigenlijk tegenstrijdige begrip
pen. Eenheid gaat Immer iets van de vrijheid
eischen. De eenheid kan er alleen komen
indien in vrijheid iets geofferd wordt. Een
heid en vrijheid moeten er beide zijn. Onze
Unie is ontstaan, vervolgde spr., doordat ge
voeld werd dat er was een tekort aan vrijheid
en een tekort aan eenheid, Jhr Lohman was
de man van de vjijheid. Dr. Hoedemaker de
man van de eenheid. Beiden namen eenmaal
een werkzaam aandeel in de Anti-Rev. Partij
De heer Lohman ging later een eigen groep
vormen omdat naar zijn meening in de Anti-
Rev. Partij was een tekort aan vrijheid. Hij
is de man geweest die steeds de groote wor
steling heeft gevoerd voor de vrijheid en het
recht.
Dr. Hoedemaker was meer de man van de
éénheid van het volk. In de Chr. Hist. Unie
hebben belde stroomingen, die van de vrij
heid en die van de éénheid, elkander gevon-
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1400
EETVISITE
KV
L1
Het Is de eerste maal
dat baby aan tafel
mee mag eten als er
bezoek is
verorbert zUn soep:
.leert het bakje om
om zich te overtuigen
dat het heg is en
ontdekt dat dit niet
het geval is
loeder haalt het bakje
weg. terwijl baby naar
de gast staart en zien
een oordeel over haar
vormt
beseft dat hl) haar
wat meet bezighouden
en betimmert zijn
stoelplank met zijn
lepel
moeder 'haalt den
lepel weg, terwijl ba
by naar de gast
staart, die er een
beetje onrustig onder
wordt
besluit haar te too-
nen hoe groot hfj aJ
wordt, door op zijn
stoel te gaan staan
de gast gilt dat hi)
zal vallen, steekt een
arm uit om hem te
redden en stoot haai
glas water omver
baby begrijpt niet,
waarom hij 'naar zijn
bedje gebracht wordt,
hy heeft zich toch
onberispelijk gedra
gen
(Nadruk verboden.)'
den, zij zijn tot één stroom samengevloeid
Hoe door samensmelting van de Chr.-Hlst.
Partij en van den Bond van Kiesvqreenigin-
gen op Chr. Hist, grondslag in de. Provincie
Friesland, de Chr Hist. Unie is ontstaan, om
schreef spr. daarbij er nadruk op leggende
hoe van beider beginselen iets is neergelegd
in het beginselprogram der Unie.
Terwille van de vrijheid en van de een
heid van ons volk wenscht de Unie, zoo
betoogde spr. verder, dat ons volk wordt ge
regeerd als een Chr. Prot. natie. De kracht
waarop ons volksleven berust is, belijdt ze ons
Protestantsch Christelijk levensbeginsel. Op
de Chr. Hist, rust de plicht de groote gedach
ten van vrijheid en eenheid voor te staan
De Christelijke grondslagen van ons volks
leven dienen niet alléén bewaard maar ook
bevestigd en versterkt te worden. Daar gaai
het ook om bij de Kamerverkiezingen. God
geve ons daarvocr te strijden besloot spr.
In dsn loop van den avond bracht het
ensemble Hogenbirk nog eenige nummers ten
gehoore, zong mej. Bertha de Vries nog eenige
liederen en volgdej ook nogmaals declamatie
van mej. C. Kroon. Met het gemeenschap
pelijk zingen van Gezang 274 werd de avond
besloten.
HUIS- EN GRONDEIGENAREN.
De af deeling Haarlem van den Nederland-
schen Bond van Huis- en Grondeigenaren en
Bouwondernemers hoopt a.s. Donderdag 21
Febr. in hotel „Lion d'Or" een propaganda-
vergadering te houden. De heer G. A. van
Dongen uit 's-Gravenhage, lid van het
hoofdbestuur zal inleiden: „Middenstands
situatie".
Waar in dezen tijd zoo vele groepen organi
satorisch tegenover elkaar staan; de Huis-
en Grondeigenaren en de Bouwondernemers
door de vele Overheidsbemoeiingen steeds
meer worden bemoeilijkt, zal de heer G. A.
van Dongen in zijn onderwerp in het bijzon
der de positie van de Huis- en Grond
eigenaren en Bouwondernemers naar voren
brengen.
De vergadering is voor allen die bij dit be
drijf betrokken zijn, toegankelijk.
INSTITUUT VOOR ARBEIDERSONTWIK
KELING.
De jaarvergadering van het Instituut voor
Arbeidersontwikkeling zal niet op a.s. Don
derdag 21* Februari worden gehouden, maar
op Maandag 25 Februari in „De Centrale".
Bij deze gelegenheid zal de heer H. van Her
werden, die van de oprichting af, gedurende
een viertal jaren, als secretaris dezer ver-
eeniglng optrad, aftreden. Er dient door de
ledenvergadering een nieuwen secretaris te
worden aangewezen.
Wij vernemen nog dat de heer van Her
werden wegens druake werkzaamheden tot
dit besluit is gekomen en dat hij ook geen
candidatuur voor bestuurslid van het Insti
tuut meer aanvaardt, zulks in verband met
zijn eerlang vertrek uit onze gemeente.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 Cent.
per regel.
Stofzuigerhuis MAERTENS
BAKTELJORISSTRAAT 16
TELEFOON NO. 10755
APEX STOFZUIGERS F 90.-
BAL-MASQUéS.
Door Dispanning Uitspanning;
Vele uren lang hebben Zaterdagavond in
de Concertzaal be.de strijkjes zich dapper ge
weerd, charleston en wals, step en fox-trofc
volgden elkaar zonder tusschenpoozen op en
onder de groote slingers die van 't plafond
naar de wanden bogen, dansten zeer vele
gemaskerden en verkleeden onvermoeid op
het bal-masqué van de tooneelvereeniging
„Door Inspanning Uitspanning".
Het was er vol en gezellig heel gezellig,
zoo met die opgewekte, vroolijke schare dans-
lustigen in bonte en vreemde costumes. De
pierrots en pierrettes van ieder bal-masqué
warén er weer, evenals de cowboys, de clowns,
de balletgirls, het aantal Ooste; sche personen
was zeer klein en t aantal origineele pakjes
groot.
De jury, welke bestond uit de dames M. de
MeijKroon en Fr. Busquet en de heeren A.
van Hemert, Joh. D. H. van Ake en Chr.
Bennink had haar traditioneel? te bekampen
moeilijkheden om de 31 prijzen toe te wijzen.
Doch na lang confereeren was men het tegen
twaalven eens en werd de uitslag bekend
gemaakt.
Uitverkoren waren:
Mooiste groepen: Droomydille (paarse
pierrots en pierrettes). revueglrls uit „Europa
lacht weer", paarse revueglrls en ijsgroep.
Mooiste paren: Indische prins en prinses,
spiegel-revue en geel-zwarte pierrette-paar.
Mooiste dames Perzische prinses, Miss Patsy
de nacht en sLieasappel-dz.mes.
Mooiste heeren: Russische boer, kalief en
zeeroover.
Voorts werden nog prijzen uitgereikt aan:
vuurtoren, poesjes gemengd dubbelspel, 6ud~
Holland, vier cowboys, veenarbeiders, land
arbeiders, mossei-dames, Elfsteden-tocht,
slaagpandelaars, opoe, clowns. Miss Holland
spuit 11, Fransche soldaat, zor. en maan en
piraten.
Daarna kwam de twee en dertigste prijs,
tevens een verrassing. War.t medegedeeld
werd, dat de jury Miss Haarlem zou kiezen.
Het toeval wilde, dat er reeds een Miss Haar
lem aanwezig was en van 't moment dat de
keuze bepaald werd, zijn er twee Misses
Haarlem. Zoodat men voor een vreemd geval
is komen te staan, want volgens de regelen
der miss-kunst is een Miss Haarlem 't mooiste
meisje van Haarlem.
Maar enfin. Mxss Haarlem word gekozen en
aan de aanwezigen voorgesteld, die danig
applaudisseerden.
Nog lang duurde het bal voort ln de best-
denkbare stemming.
(Reeds in een deel van de vorige oplaag
opgenomen.)
FEUILLETON.
EEN GESCHIEDENIS VAN DEN GEHEDIEN
DIENST,
ült het Engelsch van
DOUGLAS VALENTINE.
44)
Hoe wist je zoo zeker dat je daar kon
komen? vroeg lk verwonderd.
De bezoekers van den kelder van Haase
hebben uitstekende relaties lachte hij. En
nu oude jongen weet je net zooveel als
ik zelf.
Van Horrelvoet?
O, ik geloof dat het diens invloed Is die
ik van het begin af tegen me gevoeld heb,
ofschoon ik er geen idee van heb wie de
man is en waarin zijn macht, eigenlijk be
staat. Wat lk van hem weet heb lk daar net
van jou gehoord. Maar Ik ben overtuigd dat
hij de waarheid sprak toen hij je dien nacht
in hotel Esplanade een en ander vertelde
van zijn zending. Er is geen twijfel aan dat
de brief waar wij op uit waven gestuurd en
het document dat hij terugbezorgen moest,
hetzelfde stuk zijn.
Wij beiden weten nu dat de Keizer de
schrijver van den brief is we weten ook
dat. hij gericht was aan een invloedrijken
Engelschen vriend. Hij is gedateerd 31 Juli
1914 de dag voordat de wereldoorlog uitbrak.
Zelfs uit de helft die ik in mijn zak heb
en jij die de beide helften gezien hebt, zult
dat bevestigen kan lk me voorstellen hoe
de uitwerking van dezen brief op de Interna
tionale situatie zou zijn geweest, als bij den
man bereikt had. voor wien hij was be
stemd. Maar dien bereikte hij nietwaar
om, dat weten we nog niet. Maar wat we wel
weten ls, dat de Keizer zijn brief met alle
geweld weer terug wil hebben, dat heb je
met je eigen oogen kunnen zien en hij heeft
de zaak in handen gegeven van dien edelen
Horrelvoet.
Wel, zei ik peinzend, maar die Hor
relvoet heeft toch alles in het werk gesteld
om mijn doen en laten geheim te laten blij
ven?
Juist; en dat is gelukkig voor jou. An
ders had hij je al aan de grens laten aan
houden. Maar het schijnt dat hem de strlk-
ste geheimhouding bevolen ls en hij heeft
getoond liever zelf groote gevaren te loouen
dan de hulp van de gewone polltie-autoritei-
ten in te roenen. Dat doet hij alleen a's het
niet anders kan, zooals bij dien inval bij
Haase.
Maar ze kunnen toch altijd zorgen dat
er niets uitlekt, wierp ik tegen.
Wel voor het groote publiek, maar niet
voor de autoriteiten. En die zijn de eersten
die niets van de historie van den brief mo
gen weten. Die brief is waarschijnlijk een
van die plotselinge opwellingen van den
Keizer en Je hoeft niet te vragen wat voor
een indruk 'net op het oogenblik in Duitsch-
land zou maken als het bestaan er van be
kend werd.
Maar wie is Horrelvoet? opperde ik.
Ik weet het niet, Des. HIJ is in leder
geval geen gewone hoofdambtenaar van den
Dultschen inlichtingsdienst. Maar ik heb
bij twee gelegenheden gehoord van een Duit-
scher met een mank been; het waren alle
bei duistere sinistere geschiedenissen en ln
beide had hij een leidende rol en beide ein
digden met den gewelddadlgen dood van
een van onze menschen.
Dus Tracy en de anderen? vroeg ik.
Slachtoffers van dezen man zonder
eenlgen twijfel.
Mijn broer zweeg en keek even voor zich
uit.
Er bestaat in ons werk een soort „code
d'honneur" Des, hernam hij ernstig, en
er zijn hoooen menschen bij den Duitschen
Geheimen Dienst die zich daar r.et zoo goed
aan houden als onze mannen Wij deelen na
tuurlijk ook harde klappen uit als de omstan
digheden het meebrengen en kunnen ook
geen consideratie gebruiken, maar binder-
laag en sluipmoord zijn verboden strijdmid
delen.
Hij haalde dien adem en vervolgde:
Maar Horrelvoet stoort zich niet aan
zulke ongeschreven regels, die ieder fatsoen
lijk man in acht neemt.
Francis, zei ik, als ik van dit alles
ook maar iets geweten had, dien nacht toen
hij In Hotel Esplanade aan mijn genado was
overgeleverd, dan zou hij er niet met een
hoofdwond zijn afgekomen: dan zou hij
dubbel en dwars geboet hebben voor wat hij
heeft gedaanmaar het is niet de laat
ste keer dat Ik hem ontmoet heben als
we hem wéér ontmoeten zal er voor hem
geen „code d'honneur" meer bestaan, dat
zweer lk Je
Mijn broer stak zijn hand uit en lk drukte
die stevig. Zoo bezegelden we Horrelvoet's
doodvonnis.
De avond begon te vallen en In de verte
zagen we langzamerhand de lichten van de
stad aanflitsen. We bleven een oogenblik
zwijgend staan en toen aanvaardden we den
terugtocht. Francis stak zijn arm door den
mijnen.
En nu Des, zei Francis op zijn oude,
hartelijke manier, vertel me nu eens het
een en ander van Monica.
Uit dit gesprek werd in mijn brein het
eqnige plan geboren dat naar ik meende uit
zicht opende om te kunnen ontsnappen. Ik
geloofde volkomen wat Francis zei: dat het
op het oogenblik onmogelijk was de grens te
passeeren, daarvoor zou onze vriend Horrel
voet wel zorgen. We moesten derhalve een
schuilplaats vinden waar we ons konden
verbergen tot de waakzaamheid weer een
weinig zou verslappen.
Monica had gezegd dat ze van plan was
binnenkort, naar het jachtslot van haar man
te trekken. Kasteel Bellevue, om daar jach
ten tc organiseeren m verband met, de plan
nen van de regeering om op deze wijze de
volksvoeding te bevorderen.
Monica had me aangeboden om met haar
mee te gaan en als Gerry me dat intermezzo
met mijn pas niet bezorgd had zou ik dat
waarschijnlijk ook hebben gedaan, bij gebrek
aan een andere mogelijkheid Ik stelde Fran
cis daarom nu voor dat we Monica's uitnoo-
diglng als tot ons beiden gericht zouden be
schouwen en naar Bellevue te gaan. Het
landgoed was voor ons doel Duitengew"(.n
geschikt gelegen in de nabijheid van K^ef
en vlak bij het Reichswald. het groote bosch
dat zich tot in Holland uitstrekt. Ik had Her
haaldelijk aan dit bosch gedacht als een
plaats waar het misschien mogelijk was on
opgemerkt over de grens te glippen. En ik
hoorde nu tot mijn genoegen van Francis
dat hij, in de maanden dat bij in de buurt
van Kleef had rondgezworven, het Reichs
wald tamelijk goed had leeren kennen.
Het zal niet zoo gemakkelijk gaan om
daar doorheen te komen, meende hij. - Het
wordt geregeld gepatrouilleerd, maar ik weet
toch wel een plekje waar we ons een paar
dagen kunnen schuilhouden. Maar zoolang
Horrelvoet op den loer ligt is er geen sprake
van dat we over de grens komen. En ik voel
er ook niet veel voor om naar Bellevue te.
gaan; dat is ontzettend gevaarlijk voor Mo
nica.
(Wordt vervolgd.)
