FLITSEN
v bir
ALS „DESKUNDIGE" IN SOVJET-DIENST.
VICTOR IA-WATER
FEUILLETON
Liefde de Leid-ster
firma-
HAARLEM'S DAGBLAD
ZATERDAG 22 JUNI 1929
De tragedie van de „Spezen'
(Bijzondere correspondentie).
(Dienst van de United Telegraph).
Men weet tot den huldigen dag niet, waar-
om de drie oude ingenieurs Paltschinski,
v. Meek en Welitschkn, die de sovjetregeermg
als deskundigen, als „Spezen" dienden, dooi
de Tsjeka zonder vorm van proces zijn dood
geschoten. De „Gudok" (Fabriekssirene), een
arbeidersblad, heeft weliswaar het proleta
riaat sensationeele verhaaltjes verteld van de
misdrijven dezer gevaarlijke „contra-revo-
lutionnairen", die men ondanks den af
schuw, dien de terreur wekt, niet kan lezen
zonder te glimlachen: Paltschniski en zijn
vrienden moeten in hun streven, het volk
tegen de sovjetmacht op te ruien, op het
denkbeeld zijn gekomen, spoorwagens tc
construeeren, waarin de -eizigers stellig zee
ziek zouden zijn geworden, indien de waak
zame G. P. OE. niet op het juiste oogen-
iblik zou hebben ingegrepen! Verder zouden
deze slimme vossen zoo schijnheilig zijn ge
weest, de regeering den bouw en den invoer
voor te stellen van nieuwe, reusachtige loco
motieven, door welke het verkeerswezen ver
beterd zou worden; in werkelijkheid zou het
hun plan zijn geweest, met behulp van deze
superieure locomotieven, die niet alleen de
staatskas milliarden lichter zouden maken,
maar ook het aanleggen van nieuwe rails
en het afbreken van de oude, het bouwen
van nieuwe spoorbruggen enz. noodig zou
den hebben gemaakt, het geheele verkeers
wezen in de war te brengen en'op het ge
schikte oogenblik den vijand, die op dc
loer ligt, het land binnen te roepen. Dat
wordt met de bekende bolsjewistische
pathetiek voorgedragen en men weet niet,
of men zich meer moet verbazen over de
fantastische vindingrijkheid van de execu
teurs, dan wel over de naïeviteit van het
arbeiderspubliek, dat aan dergelijke verzin
sels geloof schenkt. Maar de ware oorzaak
van het plotselinge vermoorden der drie
slachtoffers maken deze beweringen natuur
lijk niet bekend. Meer aanspraak op waar
schijnlijkheid zullen de inededeelingen mogen
maken, volgens welke de executie beschouwd
moet worden als een persoonlijke wraak
neming van Stalin, Paltschinsky, v. Meek en
Welitschko zouden Rykow in zijn strijd tegen
Stalin en diens economische politiek van
het noodige feitenmateriaal hebben voor
zien, dat het „vijfjarenplan" als illusoir
moest bewijzen. Met zijn bevel aan de G. P.
OE., de drie mannen kort en goed te doen
dooden, zou Stalin wraak hebben genomen
op den door hem gehaten Rykow dien het
hem niet gelukt was, persoonlijk uit het
Politiek Bureau te verdringen.
Welke de redenen ook mogen zijn het
bloedgericht van de Tsjeka heeft weer de
aandacht gevestigd op het tragische lot
waaraan de „Spezen" in Rusland zijn over
geleverd. Juist dezer dagen is een boek ver
schenen. dat de sluier van dit droevige
hoofdstuk der Russische realiteit oplicht 'en
veel bijdraagt tot het begrijpen van het
bolsjewistische régime. Tct is geschreven
door M. J. Larsons (Als expert- im Sowjet-
dienst, Ernst Row'ohlt, Berlijn 1929), een
man, die als directeur van een Russisch-
Engelschc mijnbouwonderneming reeds voor
den oorlog in Rusland heeft gewoond en die
zich ha de bolsjewistische omwenteling ter
beschikking van de sovjetregeermg stelde als
economisch vakman. Larsons is door haar in
verschillende functies gebruikt, hij was lid
van de spoorwegcommissie, die prof. Lorno-
nossow, met het doel, eenige duizenden loco
motieven te bestellen naar Zweden en
Duitschland leidde en hij heeft, de functie
bekleed van plaatsvervangend chef der
valuta-afdeeling bij het commissariaat van
financiën, een van de belangrijkste en
moeilijkste ambten in de sovjetorganisatie
Reeds voor de revolutie was Larsons „links"
georiënteerd, hij is vrijwillig tot de sovjets
gekomen, omdat het opbouwend werk, dat
in Rusland te verrichten viei, hem aantrok
en op vele plaatsen van het boek is nog
thans de overtuiging merkbaar, dat het
bolsjewistische regime buitengewone maat
regelen moest nemen, om de openlijke en
verborgen vijandschap, die het overal in de
bestuursorganisatie ontmoette, meester te
worden. Aan de loyale gezindheid van den
schrijver is geen twijfel mogelijk, desniette
min kan men uit zijn droeve ervaringen af
leiden, aan welke kwellingen de veel ver
dachter Russischs „Spezen", wier diensten
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel.
tf*r± 'S
-11
door de sovjetregeermg maar noodgedwongen
zijn aanvaard, zijn blootgesteld. Begonnen
bij de bespionneering in hun hotel lot het
doodschieten zonder vorm van proces is het
leven van deze experts een langdurige marte
ling, hetgeen door een Russischen collega van
Larsons is vastgelegd in de woorden: „Wij
loopen allen op een dun koord, wij weten
zeer stellig, dat wij te eeniger tijd van dit
touw omlaag zullen storten. Wij weten alleen
niet, wanneer en aan welken kant van het
koord wij den nek zullen breken!"
Larsons boek bevat een aantal anecdoten
die de Moskouscne atmosfeer plaatsen in
een fel licht. In het Savoyhotel, het ver
maarde kwartier voor buitenlanders, waar
van de kamers voorzien zijn van verborgen
radio-ontvangtoestellen, zijn „kappers", dl?
den gast bespionneeren en wie eenigszins
op de hoogte is, zal zijn kennissen niet op
bellen zonder te beginnen met de woorden:
„Ik spreek uit hotel Savoy". Geheel Moskou
weet dan, dat het gesprek wordt gecontro
leerd, dat het in ieder geval komt in het
..dossier" van den bespionneerde bij de poli
tieke politie. Men kan chef van dc valuta-
afdeeling zijn en niettemin zulk een dossier,
zulk een zwarte lijst bezitten: op een
schoonen dag, wanneer men in opdracht
van de regeering naar het buitenland wil
vertrekken, om valuta-operaties uit te voeren
wordt het visum door de G. P OE. geweigerd.
Het zou immers kunnen zijn. dat de hooge
sovjetambtenaar tegelijk aandeelhouder of
deelgenoot is van een buitenlandsche onder
neming en zijn kennis van de Russische
financiën voor eigen geheime doeleinden
zou aanwenden. Wordt het visum tenslotte
wanneer men het Tsjeka-oppexihoofd
Menschinski heeft getelefoneerd, dat „L. niet
meer in staat is, te werken. Uw organisatie
heeft hem geheel murw gemaakt", toege
staan, dan krijgt de naar het buitenlana
reizende valutachef een netten jongeman,
lid van de communistische partij als zijn
assistent mee. die zijn vrijen tijd te Berlijn
of te Londen heeft te gebruiken, om geheime
rapporten over het doen en laten van zijn
chef naar Moskou te zenden. Door geheel t
boek van Larsons is deze strijd merkbaar van
een man, die met het sovjetregime in het
algemeen sympathiseert tegen het spion-
nagesysteem, dat hem omringt. Hij spreekt
uit ervaring, wanneer hij als zijn meening
te kennen geeft, dat de „spez" alleen wordt
geduld, wanneer hij absolute onderworpen
heid aan den dag legt, dat hij echter oox
dan in zekeren zin voortdurend een masker
moet dragen, tenslotte tot mechanische,
zuiver bureaucratische uitoefening van den
dagelijkschen dienst wordt genoodzaakt en
er alleen bang voor is, morgen door een lid
van de partij te worden vervangen en broode-
loos te zijn. Productieve arbeid is naar ds
meening van Larsons alleen mogelijk voor de
leden der communistische partij, de „Spez"
mag geen eigen initiatief aan den dag leg
gen, wil hij niet verdacht worden. Zelfs een
Krassin, die niet anders dan een salon-
bolsjewist was, heeft Larsons met.. dood
schiet en bedreigd, wijl hij met de wijze,
waarop de locomotiefbestélling van Lomo-
nossow werd uitgevoerd, aanvankelijk niet
accoord ging. „Ik moet u openhartig zeg
gen", verklaarde Wolin, de chef van de bij -
zondere afdeeling van het commissariaat van
financiën te Amsterdam, onder vier oogen
aan den schrijver, „Uw hoofd is werkelijk
geen Kopeke waard. Hoe nauwgezet ge uw
functies ook moogt uitoefenen, niemand in
de partij gelooft, dat ge uw taak onzelf
zuchtig in het belang van de zaak en van
de sovjetrepubliek uitvoert. ,En de al-
gemeene agent S. (Scheinmann?) gaf Lar
sons in overweging, niet naar Moskou terug
te keeren, wijl hij „onaangename verrassin
gen" zou kunnen ondervinden. Rusland was
immers het land der onbegrensde mogelijk
heden"Men zou ineenen, dat de heer
Larsons in het buitenland tegen de sovjet-
regeering had geïntrigeerd; in werkelijk
heid had hij alleen de order van denzelfden
S. tegen zijn overtuiging moeten uitvoeren,
krachtens welke een veiling van Russisch
zilver door een Berlijnsche firma ongedaan
werd gemaakt en zijn verklaring, dat hij
zijn plicht had gedaan, werd met een glim
lach opgenomen: „Ja. dat is allemaal juist,
maar Moskou is nu eenmaal van een andere
meening". Deze „andere meening" zou ook
dezelfde Wolin te bespeuren krijgen, die
jegens Larsons op zijn goede relaties pochte;
hij werd op 5 Mei 1926, eveneens in den
laatsten tijd Paltschinski en zijn vrienden,
door de Tsjeka doodgeschoten, omdat hij
„misdadige speculatie" had uitgevoerd.
Wel zijn er, meent Larsons, uitgesproken
anti-communistische deskundigen in Rusland
die bij de eerste gelegenheid de beste zouden
afvallig worden, maar een groot aantal
geeft aan het sovjctsteLse! weloverwogen dc
voorkeur boven het Czarïsme en vervult
trouw en nauwgezet zijn plicht; des niette
min worden zij met de onbetrouwbare
elementen over een kam geschoren. Telkens
weer wordt geweld tegen hen toegepast;
actieve en scheppende arbeid der deskundi
gen, zonder wier medewerking de weder
opbouw van Rusland onmogelijk is, wordt
zoodoende verhinderd. Telkens weer stuit de
„Spez" op de kwaadaardigheid, dc eigen
zinnigheid en het wantrouwen van de com
munisten. Typisch daarvoor is de leider
van de „Gochran", de staatsschatkist, die
zic.h tegen de opdrachten van zijn chef,
Larsons, verzette, omdat hij ze als contra-
revolutionnair beschouwde. „Ik ben de vroe
gere ministerpresident van de republiek van
het verre Oosten en zal mij door niemand
die buiten de partij staat, de wet niet laten
voorschrijven", vcklaarde deze kameraad
Nik. een arbeider, die natuurlijk van de
bruikbaarheid van het zilver en de kost
baarheden. die-Larsons voor de smeltkroes
in het belang van de musea wilde redden
geen besef had. En Scheinmann, die Larsons
order had goedgekeurd, capituleerde voor het
„gerenommeerde" lid van de partij: „Ge
moogt met uw opdracht vokomen gelijk heb
ben gehad, maar ik geloof niet, dat het
nut heeft, daarom dergelijk gevaar te
loopen!" Telkens weer moet evenwel d?
„Spez" rekening houden met de onbekwaam
heid der communisten; bewijs daarvoor Ls
Larsons' rapport over platinaverkoopen
der Russische regeering, die ondanks Larsons
handigheid faalden, omdat men in Moskou
nog slimmer wilde zijn en den boog te
sterk spande. Dat is de atmosfeer, waar
in de „Spezen" werken, en dus kan het geen
verwondering wekken, dat van tijd tot tijd
uit hun kringen een voorbeeld wordt ge
steld, dat het communisme voor zijn on
bekwaamheid, zijn wantrouwen, zijn inner
lijke zwakheid telkens weer offers moet heb
ben, die zijn verantwoordelijkheidsgevoe1
moeten in slap wiegen.
NED. HERV. KERK TE
HEEMSTEDE
DE STICHTING „HEEMHOF".
Een belangrijk punt in de bespreking op
de bestuursvergadering der Stichting was
de plaats waar in de toekomst het wijkge-
bouw zal moeten verrijzen. Het bleek het
meest gewenscht niet. in de buurt van de
Kapel „Nieuw Vredenhof" doch meer in de
nabijheid van de Leidschevaart een terrein
te zoeken. Zoo mogelijk zal dan begonnen
worden met een hulpgebouw, totdat de geld
middelen het zouden toelaten een definitief
Wijkgebouw te zetten.
VERKIEZINGSVERGADERING
Donderdagavond had in Haarlem-Noord
een vergadering plaats uitgeschreven door
de A.-R. Propagandaclub, voorzitter W. Kor-
vinus.
Na de opening der vergadering op de ge
bruikelijke wijze, trad als spreker op de
heer W. F. Beerrmans met het onderwerp:
„Waarom het in deze verkiezing gaat".
Spreker zeide, lat eens om de vier jaar
de kiezer zich geplaatst ziet in het centrum
van aller belangstelling. Tot hem komen
dan allerlei vertoogen, waarvan echter vele
niet op waarheid gegrond zijn. Er is bij
sommige partijen een speculeeren op de on
nadenkendheid van den kiezer of op zijn
onwetendheid. Enkele staaltjes daarvan gaf
spreker aan!.
Hoe de kleine partijen, die echter geens
zins allo waarlijk partij in politieken zin
zijn, ten schade zijn van een gezond politiek
leven omschreef spr. Hij ging na hoe de
partijen van Ds. Lingbeek en Ds. Kersten
afbreuk doen aan de Protestantsche één
heid die zich op politiek gebied kon open
baren, maar ook hoe in de A.-R. partij
Protestanten van verschillende kerkelijke
richting zijn en kunnen zijn.
Vervolgens zette spr. uiteen, dat het bij
deze stembusworsteling gaat om, daar de
krachten der Revolutie steeds sterker en
driester werken op alle gebied, daartegen
over te stellen het Evangelie, dat het gaat
om inperking van de Revolutie-ideeën.
De Christelijke grondslagen van het volks
leven die ondermijnd worden, moeten ge
handhaafd worden. Er moet een bewaren-
den invloed op het volksleven uitgaan.
Waarvoor de A.-R. Partij den stembuswor-
worsteling ingaat ontvouwde spr.
Ze wil, zoo zette hij breedvoerig uiteen,
den nadruk ondermeer leggen op de hand
having van ons huwelijksrecht en de bevei
liging van het- gezinsleven, de beoefening
der sociale gerechtigheid en de handhaving
onzer nationale zelfstandigheid om zich
slechts tot deze enkele bijzonderheden te
bepalen.
Aan het einde der toespraak wekte spr.
op om in de dagen der verkiezingen 't gebed
aan het werken te paren, te vertrouwen op
Gods toevoorzfeht.
De tweede spreker Ds. K. G. van Smeden,
Clir. Gereformeerd Predikant, hield een op
wekkende rede waarin onder meer het op
treden van de Partij der Staatkundig Gere-
formeerden aan cx'itiek werd onderworpen.
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1451
TUINARCHITECTUUR
De tyd van het jaar dat de vrouw des huizes
tuinarchitectonische ingevingen krijgt en dat
de man des huizes zich afvraagt, wat hij moet
aanvoeren, om van het omspitten af te komen.
(Nadruk verboden.)
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 Ct». per repel.
heeft gunstigen invloed
^ÖBEjRLAHNSTEÏN-
op dc «pijtvertering
VOOR DEN POLITIERECHTER.
EEN BAKKER DIE GEEN ZOETE BROODJES
BAKT.
Dat was de bakker J. C. V. te IJmuiden.
Deze moest vanmorgen voor den Politie
rechter zich verantwoorden wegens een be-
leediging van een rijksveldwachter.
Die politieman was op 8 April door eer.
kixecht van dexi bakker gewaarschuwd, dat
in die bakkerij 's xnorgens te vroeg met de
werkzaamheden begonnen werd.
Die woorden waren natuurlijk niet aan een
doovexxiaxisoor gezegd.
Reeds den volgenden morgen trok de
Rijksveldwachter er op uit, omdat hij wilde
constateereix, of h:er inderdaad de Arbeids
wet overtreden werd.
Een vriendschappelijke ontvangst gexxoot
hij echter niet.
Hij klopte aan en riep tegelijkertijd:
„Rijkspolitie".
De bakker, die daar met zijn vrouw aan
het werk was. hoorde dat niet.
Deed tenminste alsof.
De politieman herhaalde toen nog eens het
geklop, nu met het beoogde resultaat.
De deur werd tenmixxste geopend, maar
inplaats dat de bakker de spreekwoordelijk
geworden Hollandsche gastvrijheid betrachtte
wierp hij den man der wet heel leelijke
woorden toe. Hij riep o.a. „leelijke vuile
rotzak, ellendeling!"
De rijksveldwachter liet zulk een grov?
beleediging natuurlijk niet op zich zitten.
Hij noteerde de woorden zorgvuldig in zijn
zakboekje.
De verdachte verklaarde vanmorgen, zich
niet meer te herinneren.
Die uitvlucht kon hem echter niet baten,
want de rijksveldwachter kon ook nog een
getuige aanbrengen, die de fatale woorden
gehoord had.
De Ambtenaar van het O. M. achtte d?
beleediging dan ook wettig en overtuigend
bewezen; hij eischte tegen den bakker f 15
boete subs, tlexx dagen hechtenis.
De Politierechter verlaagde de geldboete
met f 5, zoodat de driftige bakker er nog
genadig af komt.
Verder werden ei nog eenige kleine mis
handeling- en nog eenige beleediging-zaak-
jes behandeld, waarvoor kleine boeten ge-
eischt werden.
DE CHR.-HISTORISCHEN EN DE COALITIE
In een vergadering in den Helder heeft
mej. mr. Frida Katz, sprekende over een mo
gelijk herstel van de coalitie, gezegd: Dc
christelijk-hlstorischen zullen gaarne mede
werken aan een samenwerking tusschen de
rechtsche groepen, mits goed voorop sta, dat
wat voor vier jaar geschiedde, xxiet meer «al
plaats hebben, en dat men ons gelijkwaardig
beschouwt, met de andere rechtsche partijen
zoodat wij niet meer voor de feitexx worden
gezet. Wij kuxxnen dan alleen medewerken,
indien geen speciaal roomschc wenschen
zullen worden doorgedreven, die onze gevoe
lens zouden kwetsen. Spreekster zotte uiteen,
dat een dergelijke samenwerking tusschen
Schaepman en Lohrnan steeds heeft bestaan,
doch dat de huidige leiding der roomsch-ka-
tholieken die dingen wel eens anders ziet.
Onjuist Is het wat de heer Duymaer van
Twist te Zwartsluis heeft gezegd, dat de Chr.
Hist. Unie maait hetgeen zij gezaaid heeft.
Dit is trouwens door den heer Weitkamp
weerlegd. Nolens verliet de goede lijn, die
Schaepixxan gevolgd had. en bracht tc zeer
de machtsnositie der roomsch-katholleken
naar voren .In welke richting de christelijk-
historischen met de regeering zullen mede
werken, is een vraag, die eerst na de verkie
zingen kan worden beantwoord.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Ct*. per regel.
Eersi
kijken
AMSTERDAM. Nieuwendijk 225/229.
UTRECHT, Oude Gracht 151.
C«t het Engelscli
van
CHARLES GARVICE.
II.
2).
De rxistige pracht van de kleixie eetzaal
ïn het kasteeel glansd droomerig in het
zachte licht van de waskaarsen want er was
geen moderne verlichting op Raven-Castle.
De groote eetzaal, die ruimte bood aan 500
personen werd rxïet meer gebruikt.
Twee heeren zaten achterover in leun
stoelen hun sigaretten te rooken en spraken
op gedempten toon met elkander.
Ik kan me voorstellen wat een overwel
digenden indruk de omstreken en het kasteel
op u gemaakt hebben, zei de oudste van de
twee.
Het was Mr. Wharton, de advokaat van de
familie die uit Londen was gekomen om
hier ene anderen adyokaat te ontmoeten.
Mr. Sherborne, de raadsman van de familie
Belmayne, wier oude huis op twee mijl af
stand lag van de vallei aan den voet van
Raven-Castel.
Sherborne knikte. Hij was een aangenam0
jonge man, die pas deel uitmaakte van zijn
Ja, het ls mijn eerste bezoek hier, z«ct
u en ik had er geen vermoeden van, dat
zoo'n plats in Engeland bestond.
Het is hier zoo stil, alsol' het twee
duizend inplaats van twee honderd mijl van
Londen ligt. antwoordde Mr. Wharton glim
lachend. Ziet u, Ravenfocd ilgt achttien
mijl van het station. Er is geen hotelletje
en de boeren mogen geen zomergasten her
bergen, er is dus voor touristen niet veel
gelegenheid om hier te komen. Maar de
streek is prachtig, ging Mr. Wharton geest-
driftig voort.
En het kasteel is een juweel van archi
tectuur, voegde Sherborne eraan toe.
De laatste graaf heeft veel voor onder
houd en herstel uitgegeven, vertelde Whar
ton. Hij kreeg het goed van zijn vrouw,
lady Denleigh. Zij had een anderen titel,
een Normandische; zij heette gravin ds
Roulemaire.
En Raven-Castle komt nu aan lady
Marie? Ik hoorde dat u haar zooeven niet
met den titel van gravin hebt aangespro
ken exi ze heeft er dus toch recht op.
Wharton knikte.
Zeker. Ze noemen haar bij haar Engei-
schen titel omdat zij de dochter is van een
Engelsen edelman De titel gravin gebruikt
ze alleen in Roulemaire in Normandië.
Ik heb haar nog niet gezien, zei Sher
borne opeens.
Zij dineert in haar eigen apartementen
met haar gezelschapsdame en gouvernante,
mevrouw Merston, vertelde Wharton. U
zal haar morgen wel kuxxnen spreken.
Dat zal ik als een groot gexioegen be
schouwen, antwoordde Sherborne. Sinds ik
in de firma opgenomen ben had ik haar al
altijd zoo graag willen zien, omdat ik de
zaken van de familie Belixxayne behartig.
De romantiek van dit geval is zoo bijzonder
dat het begrijpelijk is. dat ik nieuwsgierig
ben naar de vrouwelijke hoofdpersoon.
Wharton knikte.
Het is inderdaad romantisch in alle op
zichten. Maar wc leven hier in een roman
tisch land; de romantiek zit hier in de lucht
Het komt tegenwoox-dig niet veel voor, dat
twee kinderen om zoo te zeggen in dc wieg
uitgehuwelijkt worden.
Hoe zit die geschiedenis eigenlijk in
elkaar? vroeg hij gx-etig.
Dat is gauw verteld. Wijlen graaf
Denleigh was de verloofde van de overleden
markiezin van Belmayne. Maar zc werden
door een of andere oorzaak van elkaar ge
scheiden en de graaf trouwde met lady
Roxxlcmaire, terwijl zijn eerste liefde de
vrouw werd van den Markies van Belmayne,
en de moeder van den tegenwoordigexx mar
kies, uw cliënt. Zij xxu stelden het latere
huwelijk vast van hun twee kinderen, Marie
en Philip.
Shex-borne dacht na.
Kan daar niets tegen worden inge
bracht?
Neen. Als Lady Marie weigert het con
tract na te komen, verliest zij „Raven" en
het landgoed en dit komt daxx aan de
Fransche Norxnandische tak van de faxxii-
lie.
En als mijn cliënt weigert verliest hij
Belmayne?
Juist.
Isis Lady Marie van dit contract
op de hoogte?
Neen, antwoordde Wharton kort. Zij
mag er tot een bepaalden leeftijd niets van
weten, ik denk dat xxw cliënt er ook wel niet
mee bekend zal zijn.
Juist, juist zei Sherborne.
Hebt u hem vandaag gesproken?
Ja. En na een korte pauze: Hij is
heel eigenaardig. Ik was natuurlijk voorbe
reid door mijn cohega en ik heb van mijn
vader gehoord overover dc afwijking.
die de markies heeft, maar ik was verbaasd
dat cr van die verlamming nauwelijks iets
te merken is.
Soms merkt men cr lxeelemal niets van,
zei Wharton.
Hij leek mij knap of liever Intelligent.
Hij is ook een geboren musicus, vulde
Whartoxx aan.
Ja. dat heb ik gehoord, bei Sherborne
Musicus cn dichter. Hij was eerst heel
gereserveerd, maar na een half uurtje werd
hij vriendelijker en ik vond hem tenslotte
bepaald charmant en heelemaal niet stijf.
Wharton glimlachte.
Dat zult u vaxx lady Marie niet zeg
gen. Zij is de trots in persoon, maar ze
heeft een buitengewoon zacht karakter.
Maar wat een prachtige avondl Zullen
we wat naar buiten gaan?
De twee rechtsgeleerden gingen het ter
ras op dat vlak langs dc helling van de rots
liep en dat omringd werd door 'n lagen muur
dicht begroeid met klimop. Er stonden vazen
op, waaruit bioemen hingen. Sherborne was
een en al bewondering.
Laten we op den toren gaan, dan heb
ben we nog een xxiooier uitzicht. Ze klom
men naar boven en de verrukking van de
Londenschen advokaat kende geen grenzen.
Openes legde Wharton zijn hand op den
arm van zijn confrère. Sherborne keek over
dc kantcelen. Hij zag een meisje dat tegen
den rand van het terras leunde.
Zij droeg een wit satijnen jurk en om haar
haar was een band met een diamanten
gesp.
Zij was groot voor haar leeftijd en de korte
rok waaronder een paar slanke beenen in
wit-zijden kousexx uitkwamen, deed haar nog
langer schijnen dan ze in werkelijkheid
was.
Wat een mooi meisje: zei Sherborne,
nadat hij zich had omgedraaid; het licht
uit de ramen viel juist op hajir gezicht. Hos
oud is ze?
Twaalf. Ja, ze is mooinu al, zucht
te hij, later zal zeEn hij zuchtte weer.
Het meisje- keek eventjes rond. Toen
wierp zc met een echt meisjcsachtigo bewe
ging haar hoofd achteruit cn liep neuriënd
met kinderlijke rusteloosheid over het ter
ras.
Eexx van de bovenramen werd geopend en
een vrouwenstem riep:
Marle, je hebt geen shawl om. Je zult
kou vatten. Kom Je niet liever binnen? Het
is bijna tijd voor het souper.
Dadelijk over een minuut of vijf, me
vrouw Merston. Het is zulk heerlijk zacht
weer. En de bloemen ruiken zoo heerlijk.
Hè ja, nog vijf minuten, alstublieft.
Goed dan, maar pas een beetje op, hoor
kind, antwoordde haar gouvernante.
Marie lachte geruststellend en terwijl zc
met haar hoog stemmetje verder neuriede
kwam ze van het verlichte gedeelte van het
terras in de schaduw die door ac wallen van
het kasteel werd afgeworpen. Nu en dan
stond ze stil en leunde over den muur om
naar de zee te kijken. Toen dj ziclx weer
over de balustrade boog, doemde onder den
muur de figuur op van een Jongen, die half
tegen de helling ia* en zich daaraan vast
klemde. Hij was zoo dicht bij haar. dat hij
zijn adem moest inhouden, uit vrees, dat ze
hem zou hooren. Tot zijn verlichting draaid?
zij zich om, cn toch was het zoo heerlijk
om naar haar te kijken.
Toen ging ze weer op het licht toe. Enkele
oogexxblikken later maakte Laurence zich ee
reed voor de afdaling, toen hij tusschen de
struiken bij het terras iets zag bewegen.
(Wordt vervolgd.)
