HET LEVEN DM P@WiD$T¥M@W
De kolonie van extra's in Hollywood. Ze blijven hopen
en wachten.De „Bank der zuchten" en de „Club
der ploeteraars". Het jaarlijksche Rumpus-bal.
Een mop uit een Hollywoodsch filmblad: 1
Op een informatie-bureau:
„Meneer, hoe kan ik bij de film komen?
3k heet Ignatio Umberto Delarosa Maraschi
no Cherry, ik kom uit.
„Beste Ignatio Umberto Delarosa Maraschi
no Cherry, ga de straat op, zoek een bios
coop, haal je portemonnaie uit 'je zak, koop
een entreebiljet en je bent bij de film".
Een mop, zooals er vele voorkomen in
„The Extra", het blad van de Hollywood-
sche figuranten of „extra's", een mop over
de verhoudingen in Filmland. Een waarschu
wing, dat het lang niet alles is in de wereld
van Jupiter-lampen en camera's een plaatsje
te veroveren, dat de pogingen veelal op een
mislukking uitloopen.
Er zijn genoeg verhalen van tegenwoor
dige filmsterren, die vroeger modiste of ma
troos, schoonmaakster of schoenpoetser, cas-
sière of kellner, waren, om aan te toonen dat
het wel eens gebeurt, dat iemand zonder er
varing spoedig opklimt tot een der eerste
krachten.
Doch veelal strandt men op den drempel
van een plaatsingbureau, veelal gaan de
deuren van de studio nooit open voor een
meisje dat toch zulk beeldig haar en toch
zulke mooie oogen heeft, veelal blijven ze
gesloten voor een jongeman, „waar alle
meisjes op verliefd zijn", die zoo'n leuke
snuit heeft.
Doch er zijn menschen, die altijd blijven
hopen, die weten vol te houden, die blijven
wachten op d e kans. En zij krijgen kansjes,
ze wachten, wachten, altijd maar door in
hun cafés, bij de studio's, tot er eindelijk
eens een hulpregisseur komt die hen ont
dekt. Hij heeft iemand noodig die met een
beetje schmink wel lijkt op een artiest die
te veel dollars of goudmarken waard is, om
zijn leven te wagen. De extra mag de ge
vaarlijke toer doen, heeft een paar uur werk,
verdient wat, en kan dan weer gaan wach
ten. Of er komt een hulpregisseur, die twee
honderd mannen noodig heeft, die in Chi-
neezen gemetamorphoseerd kunnen worden.
Ze komen in de studio, spelen in een massa
scène, hebben één dag een buitenkansje en
staan dan weer op straat.
Menschen die het kunnen weten, zeggen,
dat je een stapel bankbiljetten, een paar
„stroopkwasten" en een dozijn „kruiwagens"
moet hebben om een eenigszins behoorlijk
plaatsje te krijgen in de filmwereld. Als ze
het dan kunnen uitzingen, gaan ze maar
naar de dure restaurants waar regisseurs
en sterren komen, koopen ze kaarten van
tientallen guldens voor nachtfeesten en bals
om zoo contact met de „grooten" te krijgen.
Door middel van connecties mogen ze de
een of andere ster-van-de-eerste-grootte
een handje geven en kunnen ze zich er op
laten voorstaan, persoonlijke kennissen van
die en die invloedrijke meneer of mejuf
frouw zijn. Ze streelen de ijdelheid van een
regisseur, van een ster, die zich gevlijd voelt,
vriendelijk wordt en de kans op een behoor
lijke rol opent.
Maar zij die geen geld hebben, die niet
zoet en lief kunnen doen, die soms veel ta
lent hebben zelfs, zij blijven veelal buiten
gesloten. Zij vormen de kolonie van extra's,
die elke filmstad kent, van menschen, vol
hoop, vol illusies vaak.
Poverty Row, in de buurt van Sunset Bou
CaliforniëAch, de tooverkracht van
dit woord kennen wij eigenlijk niet meer.
Als tegenwoordig op de aardrijkskunde-les
de Vereenigde Staten van Amerika aan de
beurt komen, leeren wij eenvoudig, dat Cali-
fornië langs de kust van den Stillen of
Grooten Oceaan ligt, dat San Francisco en
Los Angelos er de voornaamste steden zijn-
dat het klimaat er zoo heerlijk is, dat de
landstreek zeker recht heeft op de benaming
„het heerlijkste oord der wereld!" Veel meer
echter krijgen wij van Californië niet te
hooren of de onderwijzer moet in een erg
grage praatbui zijn en iets willen vertellen
over vroeger!
Vroeger! Ja, vroeger, toen was het in Calï-
fornië anders gesteld. Veertig en vijftig jaar
geleden werd er in dit heerlijke land goud
gevonden! Goud, puur en zuiver goud, zoo
maar in den grond!
Beseft gij wat dit zeggen wil? Men is
straatarm, doch graaft een beetje in de har
de of zachte aarde en haalt goud naar bo
ven, waarvan elk kilogrammetje een waar
de van vijftienhonderd gulden heeft, tien
kilogrammen dus vijftien duizend gulden en
zoo maar voort, een jaar lang goud graven
en aldus snel, zeer snel, schatrijk wordend-
Wég armoede, weg zorg!
O, de tooverkracht van dit droombeeld is
zoo machtig, dat bijna niemand in de ge-
heele wereld daaraan weerstand bieden kan.
Toen dan ook de eerste geruchten door
Amerika gingen, dat in Californië goud ge
vonden was, stonden de landverhuizers bij
duizenden en duizenden op en trokken weg,
over zee en over land, met vrouw en kinde
ren of alleen, alles naar het goudland, het
Paradijs op aarde
Ach, hoe velen van al die duizenden heb
ben Californië nooit bereikt en hoevelen van
hen, die er wel kwamen, hebben er niets
anders gevonden dan bittere ellende en te
leurstelling! Het goud lag ook in Californië
niet voor het grijpen, men moest het zoeken,
moeizaam, dagen, maanden, ja soms jaren
achtereen, eer men het vond. En als men
het dan eindelijk vond was het dikwijls nog
maar zoo weinig, dat het de moeite van het
langdurige zoeken niet eens loonde
En daar, waar geen goud was, daar waar
men eindelijk de hoop moest opgeven, bleef
niets anders dan de kale en harde rotsgrond
waarop geen sprietje groeien wilde.
Hoe gelukkig waren de paar Nederlandsche
en Duitsche boeren, die ook naar het be
loofde land trokken uit pure gouddorst, maar
die. eenmaal daar, tot inkeer kwamen, toen
zij een strook vruchtbare aarde vonden. Zij
sloegen zich de handen voor het hoofd, hiel
den vergadering met vrienden en vrouwen
en vroegen zich af: zullen wij nog verder
trekken, het gebergte in om in den kalen
rotsgrond naar goud te wroeten, terwijl wij
hier een stuk vruchtbaar land voor het grij
pen hebben? Een stuk land waar alles op
sroeien zal? Wie zegt ons dat wij het goud
zeker vinden zullen? Niemand. Maar het is
wel zeker dat onze kennis en onze vlijt hier
mooi bouwland te voorschijn zal roepen!
Zij dachten lang en worstelden weken ach
tereen met zichzelve om de begeerte naar
het goud, die in hun harten brandde, te ver
drijven en.... zij overwonnen, die Nederlan
levard in Hollywood is zoo'n extra-stad. Al
is Hollywood Boulevard de weg waar je de
meeste filmsterren ziet flaneeren en de laat
ste mode„grillen" van Parijs of New-York
kunt bewonderen, Poverty Row geeft die
per kijk op de wereld van de film.
Daar leven de extra s.
En evenals de sterren lunchen bij Henry,
waar ze komen om te zien en gezien te wor
den, om te critiseeren en becritiseerd te
worden; zoo hebben de extra's in „Dad Kel
ly's Corned Beef Parlor" en in ..Raphael's
Drug Store" hun verzamelplaatsen om te
roddelen en zwaar te boomen. Ze hebben er
hun eigen kranten, hun eigen clubs die
meestal na eenige maanden op de flesch
gaan omdat van een extra nu een keer geen
dollars bij hoopjes te halen zijn.
Poverty Row is goedkoop. De studio's zijn
onoogelijke bouwsels. Het eten is goedkoop.
De auto's zijn goedkoop, tweedehandsch. De
kunst is er goedkoop. De pret eveneens.
De „Club van de ploeteraars" is er, een
groot gebouw, weinig mooi, maar gezellig.
Toen de zaak 't vorige jaar over den kop
dreigde te gaan heeft een ster, een der ge
lukkigen, die vroeger ook het leven van Po
verty Row gekend heeft, wat van zijn dol
lars gegeven, en de Club is nu safe.
Tegenover „Al Marsh's", een lunchroom,
beroemd omdat er veel gepoft kan worden
staat de „bank der zuchten" waar ver
moeide, wanhopende extra's neerzijgen om
uit te rusten en door collega's opgevroo-
lijkt te worden. En omdat er veel afgetobde
en wanhopige extra's zijn en evenveel die
nog wat moed hebben gehouden, is de „bank
der zuchten" het middelpunt van een open
lucht sociëteit geworden. En men gedenkt
er Al Marsh, die nu al anderhalf jaar gele
den gestorven is, die zijn lunchroom meer
hield uit liefdadigheids-overwegingen, dan
om er geld te verdienen, die burgemeester
van Poverty Row is geweest en die zoo po
pulair was, dat bijna alle extra's van Pover
ty Row hem maar zijn laatste rustplaats be
geleidden.
Daar ligt aan Poverty Row nog de oude
Christie-studio, de studio waar ontelbaar
vele gooi- en smijtfilms werden geboren,
waar men alle mogelijke trucs toepaste om
maar verschrikkelijk griezelige of dol-dwaze
rolprenten te kunnen maken. En even ver
der is de Chadwick-studio, waar het eerste
groote bal van de extra's werd gehouden.
Want de sterren hebben hun fameuze Wam-
pas-ba! en dus moesten de lieden van Pover
ty Row op denzelfden avond ook een
grootsch festijn op touw zetten en stichtten
zij het Rumpus-bal. Men hoefde geen en
treebiljet van 25 dollar te hebben, iedere
extra kon er vrij komen, eventueel met
vrienden en vriendinnetjes. En 't werd zóó
vol, dat van dansen haast geen sprake meer
kon zijn.
De extra's kwamen er in hun eenige cos-
tuum een uitgebreide garderobe hebben
ze niet en de meisjes die altijd in zwem
pakjes figureeren werden op een rij gezet
en door een jury beoordeeld. De taak van
ders en Duitschers, Op een goeden dag stond
er één man van zijn legerstede op. De zon
was nog maar nauwelijks aan den horizont
verschenen; maar hij had zijn besluit geno
men, dien nacht. Hij ging naar zijn huifkar,
zocht wat in al den rommel, welke hij en
zijn gezin hadden medegebracht en een
oogenblik later sloeg het eerste Hollandsche
houweel den eersten kluit Californische aar
de uit den grond. Deze boer was verstandig
Hij had de begeerte naar- het goud uit zijn
ziel gerukt en sloeg de handen uit om dat
gene te grijpen, wat eens zijn heerlijk bezit
zou worden, zijn eigen, welvarende boerderij..
Zijn vrouw weende groote tranen van louter
dankbaarheid. Zij was met haar man mede-
gekomen uit het verre Holland, maar zij
had nog geen nacht rustig geslapen bij de
gedachte dat zij een leven van avonturiers
zouden gaan leiden, afgezien van het stomme
geluk dat „goud" heet, maar nu zond zij een
vurig dankgebed ten hemel omdat zij wist
en zag, dat haar man zich naar den heilza-
men arbeid toekeerde en.... boer zou blijven.
En al de andere Hollanders en Duitschers,
die het goede voorbeeld zagen, vlogen van
hun legersteden op, grepen hun houweelen
en begonnen als razenden in den vetten
bouwgrond te arbeiden. Zij allen hadden het
gevoel alsof er een zware last van hen was
afgewenteld, nu eindelijk de onzekerheid om
trent de toekomst geweken was en zij een
doel voor oogen zagen, het groote doel: van
maagdelijken grond zoo spoedig mogelijk
welvarende boerderijen te maken.
Een werk waarmede zij zich bij het nage
slacht onsterfelijk zouden maken, want
reeds binnen de vier jaren verrezen hun
landerijen, zoo machtig en zoo groot als er
in de geheele wereld geen andere gevonden
worden
Hoe anders zag het uit in de streken waar
de echte gouddelvers zich hadden neergezet.
O. ja. de eersten, die gekomen waren, die
hadden het goud Zij hadden zonder hinder
van andere hebzuchtigen lang kunnen zoe
ken naar de geschiktste plekjes om te graven
en zij hadden spoedig de paar rijke goud
aders ontdekt. Ha, ha. voor die was het een
klein kunstje om even rijk te worden
binnen een maand waren zij de bezitters
van millioenen.
Zoo is het werkelijk ook gegaan. Deze eer
stelingen, die het geluk in den schoot gewor
pen kregen, doordat zij toevallig vlak in de
buurt waren, toen het eerste goud gevonden
werd. Met één slag waren zij rijk. konden
zij eten en drinken, zooveel als zij maar wil-,,
den. Helaas, de geschiedenis leert, dat de'
meester hunner ook niet veel anders met
hun goud hebben gedaan dan eten en drin
kenVooral drinken!
Ergens, aan de oevers van een klein beek
je, dat springend en dansend door een rots
bedding vloot, stond een eenvoudig houten
blokhuisje. Daar woonde ook een gouddel
ver, nog wel met een vrouw en twee kinde
ren. Maar het was geen gewone gouddelver,
een halve roover zooals die gewoonlijk waren,
neen. integendeel, het was een deftig man.
Een ingenieur uit Amsterdam, die het in
het vaderland niet naar zijn zin had cn op
het hooren van den eersten kreet „goud.
de jury was (natuurlijk) moeilijk maar ein
delijk werden Diana Daire. Liona Lombardy
en Margarita May uitgekozen als de drie
mooiste bathing-girls. Ze kregen prijzen be
staande uit toiletartikelen en schminkdoo-
zen. Ten slotte werd het kon niet anders
een schoonheidskoningin uitgezocht, die
als prijs een nieuw japonnetje en haar por
tret op de voorpagina van „The Poverty
Row Bugle" kreeg.
En zoo leven ze daar bijeen in Poverty Row
de extra's met hun zorgen en idealen, de
meisjes die even mooi zijn en even goed
spelen als Greta Garbo, Gloria Swanson,
Clara Bow, de jongens die niet onder doen
voor Tom Mix, Douglas Fairbanks, John
Gilbert.
En ze blijven wachten op d e kans, ze blij
ven hopen, ook al worden ze lid van „Trou
pers Ciub", de vereeniging van mannen en
vrouwen dielanger dan dertig jaar ex
tra zijn en oud werden in Poverty Row en
omgeving.
C. G. B.
DE KLEUREN DER ZEE.
Hoeveel vacantïegangers hebben al niet
genoten van de kleuren der zee!
Waarom is de zee vandaag blauw en mor
gen groen? Deze vraag zullen zij zeker meer
malen hebben gesteld. Waarom is zij den
eenen dag loodkleurig en den anderen dag
grijs als lei?
Een groote massa water heeft, volgens de
mannen der wetenschap, een blauwe kleur.
Maar die kleur ondergaat vaak een verande
ring doordat de kleur van de lucht verandert
en door de samenstelling van den zeebodem.
Wanneer men naar de zee kijkt ziet men
vaak op een afstand van een kwart mijl van
de kust een lijn die duidelijk twee kleuren
afscheidt. Het water dicht bij de kust is
groenachtig en dat aan de andere zijde van
de lijn is blauw.
Dit verschil wordt veroorzaakt door de
diepte en den aard van den bodem der zee.
Het zand vlak bij de kust is geel en dit geeft
een groen schijnsel in het water; het groen
wordt blauw naarmate de bodem van de zee
naar beneden afloopt en de plantengroei op
den bodem dichter wordt.
Welke rol speelt het zout in de zee bij het
bepalen van de kleur van het water? Het
maakt waarschijnlijk de blauwe kleur nog
intenser. Zoowel de Middellandsche Zee als
de Golfstroom, die als een afzonderlijke zee
door den Atlantischen Oceaan stroomt, heb
ben een groot zoutgehalte en hebben een
mooie, diepblauwe kleur.
Aan de Chineesche kust is de zee geel. Dat
komt doordat de groote rivieren van China
er voortdurend groote hoeveelheden gele
modder in uitstorten.
Zoo gaat het ook met de Roode Zee. De
roode kleur wordt veroorzaakt door rottende
planten in het water. Eenzelfde eigenaardig
heid is het kenmerk van eenige Zuid-Ame-
rikaansche wateren.
Waarom draagt de Zwarte Zee dien naam?
Omdat het water van deze zee bijzonder
donker is: niet zwart maar eerder purper.
Een wetenschappelijke verklaring van dit
merkwaardig verschijnsel is nog nooit ge
geven.
Dat de kleur van de lucht invloed heeft
op die van het water is gemakkelijk te be
wijzen, daar het water den helderen,
blauwen hemel evenzeer weerspiegelt als de
donkere, dreigende luchten.
in Californië zijn spaar
duitjes geofferd had" om
voor vrouw en kinderen den
overtocht te kunnen beta
len
Goud, goud! Dat was het,
wat hij hebben moest. En
het lag in den grond. Wacht
even, dan zou hij het er snel
uithalen. Hij, een ingenieur,
hij zou niet zoo dom zijn als
al die anderen, neen, hij
had teveel verstand van
dergelijke dingen. Het goud
lag daar op hem te wachten,
een man van zijn kennis
was daar noodig om het te
vinden
En zijn jonge vrouw ging
mede en zijn kinderen even
eens. Hij had een vast plan
gemaakt, reeds op de boot.
Hij zou niet wachten tot hij
in Californië was, maar
reeds dadelijk in New-York
zijn maatregelen nemen. En
hij nam zijn maatregelen.
Hij kocht in New-York de
rechten op een goudveld in
Californië en offerde daar
voor alles wat hij bezat tot
op den laatsten cent. Maar
dat hinderde niet, eenmaal
op zijn veld, had hij de kos
ten weldra terug verdiend,
met duizendvoudige rente
bovendien.
Helaas! Toen hij eenmaal
op zijn „veld" was, zijn
huisje had gebouwd en aan het zoe
ken toog, bleek het hem dra: zijn goudveld
bevatte geen goud, geen korrel! Men had
hem bedrogen, zooals men duizenden voor
en na hem bedrogen had. En eiken avond
keerde hij huiswaarts met ledige handen en
eiken dag toog hij verder van zijn woning
om te zoeken, steeds maar weer te zoeken.
Maar hij vond niets anders dan kalen en dor
ren rotsgrond. Zijn vrouw en kinderen wer
den mager, zij leden gebrek! Bittere armoe
de voor menschen, die vroeger welstand had
den gekend!
Maar zijn vrouw was dapper en zij plaag
de haar man niet met verwijten, want ook
zij had eens gehoopt, dat hij in zijn pogin
gen slagen zou! 's Avonds spraken zij samen,
de ingenieur en zijn vrouw, over de bittere
teleurstelling, welke zij hier gevonden had
den en beraadslaagden wat hun te doen
stond. Zoo kon het niet blijven.
O, man, zei eindelijk eens de vrouw,
we moeten het nu toch wel bekennen, dat
hier geen goud te vinden is. Je zoekt en
zoekt maar eiken dag en je vindt het niet.
Ga morgen gerust eens wat verder, blijf
maar een paar dagen weg. Het kan mij niet
schelen; ik ben niet bang en onze Gerard
is al veertien jaar. Hij kan goed schieten en
best een paar dagen voor onze veiligheid
wakenGa ver weg en zoek nog eens; zoo
zullen wij van honger nog sterven
Ik ga, bromde de ingenieur, terwijl hij
het hoofd diep op de borst liet zinken.
Waarheen moest hij gaan. dacht hij bitter
in zichzelf. Zijn vrouw wist niet wal hij
wist, nl. dat al het land al mijlen en mijlen
in den omtrek aan andere delvcrs verpacht
was. Zou hij dan ergens maar in het wilde
weg naar goud moeten zoeken. Bah, wat was
VOLKSTOONEEL IN ITALIë.
De oude Thespiswagen is door fascistisch
Italië weer in beweging gebracht. Hij zal al
lereerst van Rome uit de kleine steden van
midden- en Zuid-Italië gelukkig maken.
Men heeft te doen met een transportabel
theater, aan den bouw en outillage waarvan
bekende ingenieurs zoowel ais het Milanee-
sche Scala en het Turijnsche Teatro Regio
maandenlang hebben gewerkt.. Zelfs hebben
de uitvinders een patent op hun werk geno
men. Het is een uitgebreid tooneel, dat -in
enkele uren opgesteld en weer afgebroken
kan worden. Het wordt vervoerd op een
vrachtauto met aanhangwagen voor het
transport van de verlichtingstoestellen. Een
andere auto vervoert de requisieten en dé
cors, een personenwagen de tooneelspelers.
Ook aan gemakkelijk in Ce pakken zitgele
genheid voor 300 personen ontbreekt het
niet. Er zal steeds maar twee dagen op een
plaats worden gespeeld; den tweeden dag
tegen een eenheidsprijs van één Lire. Voor-
loopig is tot een tournée van honderd dagen
besloten; de Thespiswagen zal van Aquila
tot Syracuse en Taormina vijftig plaatsen
bezoeken. Een eerste proefneming voor de
bevolking van Senago nabij Milaan, waar
het theater werd gebouwd, had een schitte
rend succes. Opgevoerd werd Alfieris „Ores-
te". Het nieuwe tooneel veroorloofde de wis
selende stemmingen van den dag, vliegende
wolken en wat men zooal aan ensceneering
in groote schouwburgen beleeft, zeer goed
weer te geven. Het geroep en het tumult der
menigte in „Oreste" werden door een gramo-
foon met luidspreker voortreffelijk weerge
geven, een andere gramofoon gaf de koralen
weer. De vader van het denkbeeld om op de
ze wijze voor de volksontwikkeling te werken
is niemand minder dan Turati.
DE GROOTSTE SCHOUWBURG
VAN LONDEN.
(Van onzen Londenschen correspondent.)
„The Dominion" is de naam van een
nieuwen schouwburg in Londen die naar men
verwacht in September zal worden geopend.
Het wordt de grootste schouwburg van de
stad, indien men een paar bioscopen niet
meerekent. Men vindt het gebouw op den
hoek van Tottenhamcourt Road en Oxford
Street, op den rand van wat men in het al
gemeen „Theatre Land" noemt. Het is een
drukke en wat rommelige buurt met machtig
veel vertier van pleizierzoekers van den
tweeden of minderen rang. De vestibule is
zeer indrukwekkend. Men zegt er van dat ze
de mooiste in Europa is- Zeker is dat de
breede marmeren trap, die naar de dress
circle" (de eerste gallerij) leidt in majestel-
teüjken aanblik in Londen haar weerga niet
vindt. Het auditorium kan meer dan 3000
menschen bevatten. Een groote verbetering
voor Londen is in dezen nieuwen schouw
burg de ruime foyer. Zulke zalen, waar men
in de pauze ververschingen kan gebruiken,
mist men veelal in Londensche schouwbur
gen, waar men vindt dat aan de eischen in
dit opzicht is voldaan, wanneer er een „bar"
is, met juist genoeg ruimte om een dozijn
menschen die in eikaars weg staan te
bergen.
In de onmiddellijke nabijheid van The
Dominion is een ondergrondseh station. Dit
station is met een subway of tunnel verbon
den aan den nieuwen schouwburg, zoodat
het publiek straks het gebouw zal kunnen
bereiken zonder de noodzakelijkheid de straat
op te gaan, een groot voordeel bij het on
vriendelijke klimaat van deze stad.
hij diep gezonken
Toch ging hij den volgenden morgen bij
het krieken van den dag. Zijn vrouw keek
hem na en wuifde hem dapper vaarwel toe.
Haar man mocht niet zien. hoe vreeselijk
bang zij was om alleen met de kinderen ach
ter te blijven in haar eenzaam hutje met
niets dan roovers en ander gespuis in de
naaste omgeving. Zij grendelde de deuren en
sloot de ramen en zat den geheelen dag dooi
de kiertjes van het hout naar buiten te kij
ken, steeds in angst dat er onraad komen zou.
Zoo ging het drie dagen lang, drie dagen
en drie nachten. De ingenieur kwam niet
terug.
Hij zoekt, hij zoekt, dacht de vrouw. O.
als hij het vinden mochtdan was er een
einde aan de ellende.
Zoo hoopte zij! Niet om het goud; dat kon
haar niet meer schelen, maar omdat zij dezen
toestand niet langer verduren kon. Zij wilde
terug naar menschen in de beschaafde wereld,
al was het arm, als zij maar genoeg goud
vonden voor de reis
In den ochtend van den vierden dag kwam
de ingenieur terug. Hij liep rechtop cn een
lachje speelde om zijn vermagerden mond.
Op den rug droeg hij een zakeen gevulden
zak!
Zijn vrouw slaakte een kreet, toen zij den
zak zag:
Gevonden? gilde zij bijna. Goud?
Ik heb zwart goud gevonden, zei de
ingeniéur zeer ernstig. Nu is er een einde aan
het getob
Zwart goud? vroeg zijn vrouw vol ver
bazing. Wat is dat?
Kijk, sprak de ingenieur, terwijl hij den
zak op den grond leegschudde. Er viel zachte
Eerste holbetconerWaarom heb je een
andere typiste genomen?"
Ticeede holbeioonerOmdat de vorige al-
door op 'r vingers sloeg".
ZEEBADEN.
Dat men niet alleen in een badkuip, doch
ook in zee kan baden en dat zeebaden zeer
gezond zijn, is een inzicht, dat nog niet zoo
heel oud is. Wanneer het baden in open zee
een gebruik werd, is nog r.iet vastgesteld.
Doch men mag aannemen, dat in Frankrijk
en Engeland de eerste zeebaden werden ge
nomen, aan het einde van de l&de en begin
van de 19de eeuw.
De Engelschen beweren dat Margate de
eerste zeebadplaats is geweest, de Franschen
zeggen dat het Dieppe was.
Een bijzonder genoegen zullen de zeebaden
in dien tijd wel niet zijn geweest. Zonder
kleeren kon men natuurlijk niet baden. En
aan een badcostuum dacht men toen ook
nog niet. En zoo ging men eenvoudig met de
kleeren in het water.
Men weet wat men in die dagen onder och
„vrouwelijk badcostuum" verstond. Een
japon van donkerkleurige, dikke, dichte stof
van wol of katoen, die aan den hals was
gesloten, met arm- en beenbekleeding en
daarover nog een rokje.
Zoo zal ook wel het costuum er uit hebben
gezien van gravin de Berry, die de eerste
was, die het zeebad in de hooge kringen
heeft ingevoerd. Dat naast den gewonen
sterveling thans ook een lid van de Fransche
hofkringen zich aan de zee toevertrouwde,
was overigens een ongewone gebeurtenis.
Ze had dan ook niet zonder een bijzondere
plechtigheid plaats. Een saluutschot werd
afgeschoten, toen de hertogin het strand be
trad. Ze was niet alleen, ze werd plechtig
door den directeur van de badinrichting ver
gezeld. Natuurlijk niet in een badcostuum,
doch in groot gala. Rok, hooge hoed en witte
handschoenen. In deze kleedij voerde hij de
hertogin een paar meters ver in zee, om
zich dan, toen het water tot aan zijn knieën
reikte, zeer onderdanig terug te trekken. Dat
was in Dieppe, in het jaar 1817.
Tegenwoordig gaat het niet zoo plechtig
meer toe in onze badplaatsen.
en weeke aarde uit, vol met wurmen en tor
ren
Wat moet dat? fluisterde de vrouw. Zit
daar goud in?
Toen ik anderhalven dag geloopen had,
zoo vertelde de ingenieur met bevende stem,
merkte ik dat ik op anderen grond kwam.
Ik zag dezen keiharden rotsgrond niet meer,
maar liep in zachte aarde, vet en week. Hier
en daar zag ik planten groeien en ook vo
gels zag ik en hazen en konijnen O, ik haalde
diep adem, dat verzeker ik je. want hier op
dezen kalen grond was ik vergeten hoe gras
er uit ziet. Maar daar zag ik het weer. Ik
liep steeds maar voort en dacht niet eens
meer aan goud, toen ik plotseling over een
heuvel ging en naar beneden keek. Wat ik
daar zag, zal ik van mijn leven niet meer
kunnen vergeten. Ik zagkoeien!
Vrouw, raad eens, schreeuwde de inge
nieur plotseling, hoeveel koeien denk je dat
ik daar zag
Zijn vrouw haalde de schouders op en
zuchtte: honderd, tweehonderd misschien.....
Neen, bulderde de ingenieur, terwijl hij zijn
vuist dreunend op de tafel liet vallen, het
waren er tusschen de veertig en de zestig
duizend; ik kon ze niet tellen. Reusachtige
koeien.... en zij leven daar in het wild! Ilcele-
maal in het wild; niemand kijkt er naar om!
Wij zijn gek als we nog langer hier blijven
en naar goud zoeken. Daar moeten wij heen.
Ik heb een kluit aarde medegebracht om je
te laten zien dat het waar is wat ik vertel. Ik
ga boer worden; ik heb gehoord dat er nog
meer Hollanders zijn die daar den grond
verbouwen
Zijn vrouw stond op. Het kon haar niet
schelen wat haar man wilde, maar zij had
één ding goed verstaan; hier gingen zij van
daan in elk geval.
Dadelijk dan man, dadelijk dan....!
De ingenieur heeft nooit den tijd gekregen
om een echte boer te worden.
Nauwelijks had hij een stuk land in bezit
genomen en hadden de andere Hollanders
en Duitschers van zijn komst gehoord of zij
holden naar zijn huis. De geheele inge
nieursfamilie stond buiten haar wonLng om
de naderende landgenooten te begroeten,
maar dezen hadden geen tijd voor 'n groet.
De boeren trokken den ingenieur mede en
wezen hem op de zotte bodemgesteldheid;
hier was het kurkdroog en daar dreigde elk
oogenblik een overstrooming. Dat moest ver
anderen, dadelijk, want anders baatte hun
arbeid niets en konden zij wel weer tcrug-
keeren. De ingenieur had dit nog niet eerder
gezien, evenmin als de boeren zelf
Jongens, schreeuwde hij, herinneren jullie
je de Betuwe in Holland.
Ja, de Betuwe, riepen de boeren door
een!
Zoo wordt dit land ook, zoowaar als ik
hier sta. sprak de ingenieur. Wij gaan dijken
bouwen en waterschutten en alles wat
vruchtbaar is. tot uren in den omtrek, gaan
wij inpolderen. Morgenochtend, bij het krie
ken van den dag begin ik met land meten
Hoera! schreeuwden de boeren, wij voor
den grond en hij voor het water
En zoo verging de gouddroom van dezen
ingenieur, die ginds in het verre Amerika
door noesten vlijt, een Hollandsch polderland
geschapen heeft].
