Stresemann hedennacht overleden.
37e Jaargang Nö. 14197.
Verschijnt JagelijEs, Behalve op Zon- en Feestdagen
Donderdag 3 October 1925
HAARLEM S DAGBLAD
DIRECTEUREN: J. C. PEEREBOOM EN P. W. PEEREBOOM.
UITGAVE DER N.V. LOURENS COSTER
HOOFDREDACTEUR: ROBERT PEEREBOOM
ABONNEMENTEN per week 0.27^5, met Geïllustreerd Zondagsblad ƒ0.32
Per 3 maanden: Haarlem en'plaatsen waar een agent gevestigd is (kom der
gemeente) f 3571/2. Franco per post door Nederland 3.873-4. Losse nummers
ƒ0.06. Geïll. Zondagsblad per 3 maanden fO-57JA, franco per post
Bureaux: Groote Houtstraat 93 Drukkerij: Zuider Buitenspaame 12
Telefoon Nos.: Directie 13082 Hoofdredactie 15054 Redactie 10600
Administratie 10724, 14825 Drukkerij 10122, 12713 Postgiro No. 38810
ADVERTENTIEN15 regels ƒ1.75, elke regel meer ƒ035. Reclame»
0.60 per regel. Reductie bij abonnement Vraag en Aanbcd 14 regels ƒ0.60,
elke regel meer ƒ0.15, buiten Arrond. dubbele prijs. Onze Groentjes (Dinsdag,
Donderdag en Zaterdag) 14 reg. f025. elke regel meer 0.10. uitsl. a contant.
Gratis Ongevallenverzekering voor Weekabonnés. Uitkeeringen: Levenslange ongeschiktheid en Overlijden f 600.-, Verlies van Hand, Voet of Oog f 400.-, Duim f 250.-, Wijsvinger f 150.-, Elke andere vinger f 50.-, Arm- of Beenbreuk f 100.
DIT NUMMER BESTAAT UIT
ZES—EN BLADZIJDEN.
EERSTE BLAD
HAARLEM, 3 October
Stresemannt
De plotselinge dood van den Duitschen
minister van Buitenlandsche Zaken Strese
mann is een ramp voor de republiek, en zou
zelfs ernstige gevolgen ook daarbuiten kun
nen hebben. In het internationale gezelschap
der leidende staatslieden van Europa, dat
zoo kort geleden nog vele weken lang in onze
residentie bijeen was, gold deze Duitscher als
de sterkste en merkwaardigste figuur. Niet
omdat zijn begaafdheden, kennis en werk
kracht beschouwd werden als verheven bo
ven die van een Briand, een Snowden en
anderen, maar omdat hij een der weinige
jongeren was, een na-oorlogsch staatsman,
die midden in den nieuwen tijd stond en een
vaste lijn van opbouw in dien tijd voor zich
zag.Als vertegenwoordiger van de jonge Duït-
sche republiek, die hem op den voorgrond
had gebracht, had hij het vertrouwen weten
te winnen van de staatslieden van haar ex-
vijanden. Vooral van Briand, met wien hij al
vele malen in vriendschappelijke samenwer
king had gehandeld, strevend naar toenade
ring tusschen Frankrijk en Duitschland.
Stresemann zag een weg, zag een doel voor
zich, werkte hard- en in vol vertrouwen aan
zijn plannen, was het eigenlijk middenpunt
der Duitsche regeering en gaf in den ver
schrikkelijk-verwarden politieken chaos van
zijn land voortdurend blijk van zijn vastbe
radenheid en grooten persoonlijken moed.
Sinds het parlement besloot om de „Wet ter
bescherming van de Republiek", indertijd
geschapen uit de opwinding over den moord
op minister Rathenau, niet meer te verlen
gen, was Stresemann zijn leven eigenlijk niet
meer zeker. Een ophitsingscampagne werd
tegen hem gevoerd die zooals onze Ber-
lijnsche correspondent drie weken geleden
nog in een artikel opmerkte precies geleek
op de actie, die aan de moorden op Erzber-
ger en Rathenau en aan de poging tot moord
op Scheidemann voorafging.
Stresemann trok zich van deze gevaren
niets aan en bleef zich persoonlijk bloot stel
len aan een gewelddadigen dood, die hem
tenslotte niet getroffen heeft. Na een dag
vol activiteit, een dag gewijd aan conferen
ties, waarbij hij er nog in slaagde om een
dreigende regeeringscrisis te voorkomen,
werd hij Woensdagavond om elf uur plotse
ling door een beroerte getroffen en stierf
vanmorgen om vijf uur, zonder meer tot be
wustzijn te zijn teruggekeerd. Sinds jaren
was zijn gezondheidstoestand slecht. Hij
heeft in 1928 nog geruimen tijd rust moeten
nemen. Hij leefde op streng diëet en moest
zich voortdurend zooveel ontzien als zijn
veeleischende taak met eenige mogelijkheid
gedoogde. Maar 't is meer gebeurd dat men-
schen van zwakke gezondheid, maar met
groote wilskracht en arbeidslust, oud werden
in de vervulling van hun levenstaak. Nie
mand had zijn plotseling einde verwacht.
De grootste van Duitschland's huidige lei
ders is op slechts 51-jarigen leeftijd heenge
gaan.
Er blijft nu nog maar éen man over die
groot genoeg van' allure is om het vertrou
wen van de overgroote meerderheid der natie
in zijn persoon te waarborgen. Dat is de
rijkspresident Hindenburg een idool, een
symbool een monument als u wiltmaar
met dat al een man wiens dagen geteld zijn,
want hij is over de tachtig. De republiek
heeft krachtiger leiders noodig om op te
steunen, en zich door hun arbeid te ontwik
kelen, dan deze oude veldmaarschalk. Hij
moge de historie der Duitsche eenheid sym-
boliseeren, het feit dat hij president is moge
nog velen doen vertrouwen in de republiek,
maar zij weten niet wat er gebeuren moet
als hij mocht sterven.
En intusschen bevechten de politieke
partijen, opgedreven door de extremisten
van links en de veel gevaarlijker Hugenberg-
extremisten van rechts, elkaar met een
woede en een haat, die men in ons land
evenmin ais in andere Europeesche staten
in deze tijden nog kent. Een Stresemann
wist in dezen heksenketel, in dezen chaos
van strijdende politici die alleen partijbe
langen zien en voor het algemeen landsbe
lang nauwelijks aandacht- over hebben, nog
opbouwend werk te verrichten. Het gezag
van zijn persoonlijkheid, het besef dat men
hier tegenover een man stond die niet- door
partijhaat verblind was en die rustig en
zelfbewust werkte aan de groote lijn van
Duitschland's herleving en internationaal
Iherstel een man die zoo moedig was. dat
$ny zelfs de belangen der Menschlieid als
hooger dan die van de Natie durfde te er
kennen en bevorderen hadden deze uit
werking.
Stresemann stond sterk en overtuigd te
midden van een verwarde menigte politieke
Strebers, avonturiers en vage zoekers naar
vage nieuwe richtingen.
Het is een machtige steun, die de repu
bliek ontvallen is. En als straks Stresemann
begraven zal zijn, als de ontroering door zijn
plotselingen dood gewekt, zal zijn bedaard
„a nine days' wonder, no more" zouden de
ijzig-nuchtere Engelschen zeggen zullen
Hugenberg en de zijnen hun offensief op de
verzwakte tegenpartij met volle kracht her
openen, en de domme boeren verder trach
ten op te zetten met hun hitsen tegen de
republiek, „door wier toedoen Duitschland
arm is geworden", zooals zij met totale ver
krachting der waarheid beweren.
Niemand is op den duur onvervangbaar,
ook Stresemann niet. Maar in de huidige
conjunctuur zou zijn dood tot groote rampen
kunnen leiden.
R. P.
EEN GESTOORDE INBRAAK
VOOR DE RECHTBANK.
STRAFFEN VAN V/z EN 1 JAAR
GEëlSCHT.
In den nacht van Zaterdag 3 op Zondag
4 Augustus deed een survellleerende inspec
teur van politie, de heer G. van Woerkom in
de Anegang een belangrijke ontdekking. Hij
bemerkte, dat twee mannen bezig waren
met een breekijzer een ijzeren beugel te for-
ceeren, waarmee een houten luik was vast
gemaakt "bij den heer W. J. Voet, juwelier.
Bij de nadering van den inspecteur gingen
de kerels natuurlijk aan den haal. Op den
hoek van de Groote Houtstraat en de Ane
gang hadden zij een derde als wachter neer
gezet, om te kijken „wat er van den nacht
was". Terwijl de wachter keek was de in
specteur echter van den anderen kant ge
komen. Het drietal vluchtte nu in de rich
ting van het Verwulf t, waar ook een wach
ter stond. Maar nu een van de tegenoverge
stelde macht, een politieagent, die de dra-
venden „met open armen" ontving.
Het trio bleek nu als volgt samengesteld:
De 40-jarige los werkman M. J. F. uit
Gouda, iemand die zulke karweitjes meer
heeft ongeknapt.
De 23-jarige zeeman C. S. uit Nijmegen,
thans zonder vaste woonplaats.
De 20-jarige wever H. H. P. uit Almelo.
Allen zijn thans gedetineerd in het Huis
van Bewaring.
Dit drietal werd nu hedenmorgen uit
het Huis van Bewaring overgebracht naar
het Gerechtsgebouw in de Jansstraat en had
zich te verantwoorden. In de getuigenban
ken zaten de inspecteur Van Woerkom en
de juwelier Voet.
Ten laste gelegd was poging tot diefstal in
vereeniging, na gemaakte afspraak en in ge
meen overleg, terwijl verdachte P. op den
uitkijk heeft gestaan. Verdachte F. heeft
toen volgens de dagvaarding een ijzeren
stoof althans een schroevendraaier tusschen
het luik van de etalagekast en een ijzeren
beugel gewrongen, verdachte S. heeft met
zijn handen getracht genoemden beugel
eveneens op te lichten. Verdediger was mr.
L. Ali Cohen.
De eerste getuige, de inspecteur, verklaar
de hoe hij de inbrekers aan het werk had
gezien.
De oudste verdachte, F., blijkbaar de hoofd
dader, die voor den rechtercommissaris be
kend heeft, ontkende dat de inspecteur hem
en zijn maat gezien kan hebben.
De juwelier getuigde dat er voorwerpen
van groote waarde in de étalagekast waren.
De president vroeg den oudsten verdachte
hoe hij tot zijn daad gekomen is. F. zeide
geen geld meer gehad te hebben en geen
middelen van bestaan. Hij heeft in Amster
dam kennis gemaakt met de andere verdach
ten en hun het plan voorgesteld.
De verdediger vroeg er acte van, dat F.
dus de hoofddader is, die het initiatief nam,
hetgeen in de instructie niet tot uiting is ge
komen, terwijl de geest van de dagvaarding
is: diefstal in vereeniging.
Ook de beide andere verdachten bekenden.
Zij waren in Haarlem niet bekend en heb
ben zich laten leiden door den oudste.
Verdachte F. heeft een strafregister met
14 vonnissen, de jongste is eenmaal voor
waardelijk veroordeeld, de proeftijd was nog
niet afgeloopen.
De substituut-officier van justitie, mr. A.
R. Andringa. requisitoir nemende, vroeg voor
den oudste 1 1/2 jaar gevangenisstraf en
voor ae beide anderen 1 jaar gevangenis
straf met -aftrek van preventief.
De verdediger verheugde zich over de
nauwgezette surveillance van den inspec
teur. PI. wilde aan de feiten niets afdoen,
doch ontwikkelde een drietal bezwaren tegen
het vooronderzoek en de toevoeging van den
verdediger.
PI. meent, dat hij te laat is toegevoegd, n.l.
na de verhooren der instructie, en dat hij
niet had moeten worden toegevoegd aan
alle drie de verdachten.
Wat de dagvaarding zelf betreft-, pl. vond
in de uitdrukking daarin „hetgeen zij van
hun gading zouden vinden" een onvoldoende
omschrijving van het doel van verdachten.
Derhalve vroeg hij voor alle drie ontslag van
rechtsvervolging.
Voorts betwistte hij het mededaderschap
van den jongste, die op den uitkijk heeft
gestaan, deze is slechts medeplichtig, wat
niet ten laste gelegd is. Voor dezen ver
dachte vroeg pl. vrijspraak.
Voorts vestigde hij de aandacht op milieu
Het woord is aan.
Arthur Pinero:
Er zijn daden die men moeilijk verklaren,
moeilijk verdedigen kan daden waarbij
men op den tijd moet vertrouiven om zc te
rechtvaardigen.
en karakter van de verdachten, waarvan zij
slachtoffer zijn.
Pl. vroeg verdachte P. te ontslaan uit de
preventieve hechtenis.
Mr. Andringa repliceerde. Verdachten,
zeide hij, hebben bekend gezocht te hebben
„dat wat van hun gading was". Op dag
vaardingen als deze heeft de Haarlemsche
Rechtbank meermalen vonnis gewezen.
De Rechtbank vond geen termen om aan
het verzoek van den verdediger te voldoen
en bepaalde de uitspraak op Donderdag a.s.
kwart voor tien.
RUZIE IN EEN WOONWAGEN
KAMP TE LEIDEN.
MAN DOOR REVOLVERSCHOT
ERNSTIG GEWOND.
Woensdagavond ontstond er hevige ruzie
tusschen bewoners van het woonwagenkamp
aan den Molenweg te Leiden, welke plaats
in verband met de 3 October-feesten over-
vuld is met tijdelijke gasten. De ruzie nam
dusdanige afmetingen aan. dat er tenslotte
geschoten werd, waarbij een kermisklant
ernstig gewond in de zijde.
Men bracht het slachtoffer naar het Aca
demisch Ziekenhuis, waar snel operatief in
grijpen noodzakelijk geacht werd. De ver
moedelijke dader is in arrest gesteld meldt
het Hbld.
DE BURGEMEESTER VAN DOORN VRAAGT
ONTSLAG.
Aan het einde van de Raadsvergadering
te Doorn, die Woensdag werd gehouden
deelde de voorzitter Dr. A. Baron Schimmel-
penninck v. d. Oye mede, dat hij als burge
meester van Doorn tegen het eind Yan dit
jaar ontslag heeft aangevraagd.
HIJ, ZIJ EN DE
VUILNISEMMER.
Daar liggen zij verslagen,
De hoed de bloem
Aan 't einde van hun dagen,
Vergane roem.
Hoe hebben zij geschitterd,
In zonnegloed,
Toen stierven zij verbitterd,
De bloem de hoed.
Zij hebben vele weken
Hun plicht gedaan,
Het werk bracht hun gebreken,
Zij kunnen gaan.
Eens werden zij verkoren,
Als mooist van al.
Toen ging hun glans verloren,
En kwam de val.
Geen hand zal hettn meer heffen,
In hoofschen groet-,
Zou hij het niet beseffen,
Die strooien hoed?
Zij zal geen lof meer hooren,
Noch bij-gezoem,
Zal het haar rust verstoren?,
Die oude bloem.
Daar liggen zij verslagen,
Hun taak verricht,
Aan 't einde van de dagen,
Van warmte en licht.
Ook in hun laatste lijden,
Nog trouw vereend.
De hemel ziet hen beiden,
En weent, en weent.
o—
Gisterenavond met Hermann Muller nog een
Kabinetscrisis bezworen.
VOOR DE AGENDA
wij naar de tweede pagina van
verwijzen
dit blad.
Een tragische Nacht.
De man üan Internationale toenadering
en Vrede.
Wie zal zijn plaat» innemen?
Zijn beteekenis
Streseman is in den nacht van gisteren op
heden gestorven!
Als ooit een bericht de wereld zal doen op
schrikken dan moet het dit zijn. Men wist dat
de groote leider der Duitsche Volkspartij en
Duitschland's eerste minister reeds geruimen
tijd onder een uiterst zwakke gezondheid
leed.
Hoe tragisch desondanks dit doodsbericht
klonk moge blijken, als men weet dat wij
hedenmorgen nog het volgende telegram
ontvingen:
BERLIJN, 2 Oct. (V.D.) De zitting
van de Rijksdagfractie der Duitsche
Volkspartij, waaraan ook de ministers
Stresemann en Curtius deelnamen,
heeft nog niet lot eenig resultaat, ge
leid. hoewel tot half drie Woensdag
middag werd vergaderd. Om vijf uur
zou de vergadering worden voortgezet.
En aan dit telegram kunnen wij nog een
bericht toevoegen, dat luidde aldus:
Rijkskanselier Müller had Woensdag
een conferentie met Stresemann in
diens functie van leider der Duitsche
volkspartij. Hierin formuleerde Muller
het standpunt van het Rijkskabinet
aldus:
Het kabinet zou ermede accoord kun
nen gaan, dat de kwestie der verhoo
ging van de premiebedragen pas Iaat
in den herfst n.a.v. de algemeene her
ziening der rijksfinanciën wordt gere
geld. De Rijksregeering zal er ook geen
bezwaar tegen maken, indien de Duit
sche volkspartij haar afwijkende mee
ning in de kwestie der werkloosheids
verzekering In een verklaring voor den
Rijksdag uiteenzet, Hij zou er zich
evenwel niet mede kunnen vereenigen,
indien de Duitsche volkspartij bij de
behandeling in derde lezing van dc be
treffende wetsontwerpen zou tegen
stemmen. In dat geval zou de Rijks
kanselier zijn ontslag moeten indienen,
hetgeen automatisch de demissie van
het geheele Rijkskabinet tot gevolg
zou hebben.
Later kwam de Rijkdagfractïe der
Duitsche volkspart-ij bijeen, die tot
Woensdagavond zeven uur vergaderde
en waarin Stresemann rapport over
zijn besprekingen met den Rijkskanse
lier uitbracht.
Alhoewel alle aanwezigen op cere-
woord toezegden, niets omtrent het in
de fractiezitting besprokene mede te
deelen, is toch uitgelekt, dat de fractie
heeft besloten, zich bij de morgen te
houden eindstemming over de wets
ontwerpen te onthouden. Dit besluit ls
nog 's avonds ter kennis van Hermann
Müller gebracht.
Zoowel het Rijkskabinet als de Rijks
dagfractie der sociaal-democraten hefft
zich met. het besluit der Duitsche
volkspartij accoord verklaard. Daar
thans ook van den kant van het Cen
trum geen moeilijkheden meer worden
verwacht, kan het crisisgevaar voor-
loopig als bezworen worden beschouwd.
Vlak voor zijn dood hebben Stresemann en
de Volkspartij dus een kabinetscrisis ver
meden.
Stresemann's grootsche internationale po
litiek, die hem inderdaad een wereldnaam
heeft bezorgd is een deel van de wereld
historie geworden. In 1928 schreef de „Tagli-
che Rundschau":
„Zijn arbeid behoort tot de historie, die
hem veel rechtvaardiger en welwillender zal
beoordeelen dan vele zijner Duitsche lijdge-
nooten. Het gaat niet aan. hem voor te stel
len als den gelukkigen voortbouwer op de
vervullingspolitiek van Wirth en Rathenau,
wier theoretische, lijdelijke en op een ver
keerde beoordeeling van Duitschland's tegen
standers berustende politiek schipbreuk heeft
geleden op de bezetting van het Roergebied.
Stresemann daarentegen heeft steeds voor
een actieve toenaderingspolitiek geijverd, die
met de erkenning van Duitschland's gelijk
gerechtigdheid is bekroond".
Waar zou vroeg de Deutsche Allg. Ztg.
O]) Stresemann's 50sten verjaardag het
rijk thans zijn als Stresemann in 1923, toen
zoovelen den moed lieten zakken, zijn op
timisme niet had bewaard?
De bladen van links beoordeelden bij zijn
50sten verjaardag de verdiensten van Strese
mann eveneens zeer welwillend. In de Voss.
Ztg. noemde graaf Coudenhove-Calergi (de
voorvechter van Pan-Europa) hem „Strese
mann de Europeer" en zegt dat zijn eerste
groote werk de vernieuwing van Duitschland
is geweest en het tweede zijn streven naar
duurzamen vrede in Europa.
En Stresemann's tegenstanders konden
slechts van hem zeggen, dat- hij ccn verstan
dig tegenstander was,
Indertijd schreef Jules Saucrwcin in de'
Telegraaf:
„Ik heb In de vele reportages, waar
in ik over hem moest spieken, nooit
kunnen verhelen, dat hij mij oprechte
sympathie heeft ingeboezemd. Bij een
Journalist komt dit gevoel jegens een
staatsman zeker niet vaak voor. Ik
weet niét hoeveel menschen mij in
Frankrijk vroegen, wanneer ik van een
studiereis in Duitschland terugkwam:
,.Is Stresemann nu wel eerlijk?" Dat is
inderdaad een dwaze vraag, want in
het denken van de vragers wilden zij
zeggen: ..Is hij eerlijk in zijn verlan
gen naar toenadering tot. Frankrijk?
Én is dit verlangen ingegeven door ecu
soort toegenegenheid jegens ons land?"
Hij zou wel een rare Duitscher en een
rare staatsman zijn, wanneer hij ge
leid werd door een opwelling van zijn
hart ten gunste van dc natie, die de
zijne verslagen heeft. Overigens heb ik
nooit Stresemann hooren zeggen zoo
als sommige vreemdelingen beweren
gehoord te hebben dat hij bekoord
was door de Fransche cultuur en dat
Frankrijk voor Wem een geestelijk va
derland was. Als hij zulke dingen had
gezegd dan zou hij niet eerlijk geweest
zijn. Maar hij is eerlijk geweest en is
het nog nu zijn overtuiging, dat er
voor Duitschland geen verstandige po
litiek bestaat en geen weder-opkomst
mogelijk is zonder dc vriendschap van,
of minstens een zeer minzame ver
standhouding tot Frankrijk".
Men ziet het. door ieder commentaar loopt
die draad van oprechte waardeering. voor
den eerlijken openhartigen en impulsieven
Staatsman, die zijn leven heeft gegeven voor
de wederopbeuring van zijn land met als eer
ste eisch: Internationale toenadering, verge
vingsgezindheid, weg met de revanche-idee.
Stresemann Is in het harnas gestorven
en het feit dat hij dat harnas, ondanks
zijn zwakke gestel (hij leefde op streng
dieet) bijna nimmer heeft afgelegd, moet
wel mede de oorzaak zijn van dezen plotse
lingen dood.
Zijn leven.
Dr. Gustav Stresemann werd den lOden
Mei 1878 te Berlijn geboren. Hij is dus slechts
51 jaar oud geworden. Hij studeerde aan de
hoogeschool in Berlijn en later te Leipzig ge
schiedenis en staatswetenschappen. In 1912
en 1913 was hij leider van het verbond van
Saksische industrieelen en lid van de Duitsch-
Amerikaansche Kamer van Koophandel. Hij
woonde toen te Dresden waar hij lid van den
gemeenteraad was. Sedert 1907 was hij met
onderbreking in de jaren 1913 en 1914, lid
van den rijksdag. In 1917 werd hij na den
dood van Bassermann voorzitter van dc na-
tionaal-liberale rijksdagfractic. Toen na de
revolutie in 1918 uit. de natlonaal-liberale
partij de Duitsche Volkspartij ontstond, werd
Stresemann haar leider en hij Ls dit tot nu
toe gebleven.
Van 13 Aug. 1923 tot 30 November 1923 was
dr. Stresemann rijkskanselier en rijksminis
ter van Buitenlandsche Zaken. In het daar
op volgend kabinet-Marx werd hij weer mi
nister van Buitenlandsche Zaken, welke func
tie hij tot zijn dood toe bekleedde.
In Februari 1925 leidde hij met een voor
stel voor een veiligheidsverdrag mot Frank
rijk de politiek in, die in October 1925 de
conferentie van Locarno en op 1 December
1925 de onderteekening van het veiligheids
verdrag en de daarmee verbnnd houdende
arbitrageverdragen te Londen tot gevolg had.
Op 30 December 1926 werd dr. Stresemann
tegelijk met Briand en Chamberlain de No
belprijs voor den vrede toegekend.
Begin Maart 1927 was hij de eerste Duit
scher die een zitting van den Volkenbonds
raad presideerde.
Op 25 Jan. 1928 werd hij door dc universi
teit te Heidelberg benoemd tot doctor hono
ris causa.
Kort daarop werd dr. Stresemann ernstig
ziek.
Op 5 Augustus 1928 begaf Dr. Stresemann
zich voor de onderteekening van het Kellogg-
pact naar Parijs. Een nieuwe ernstige ziekte
in "t voorjaar van 1929 maakte opnieuw een
langdurig verblUf in een badplaats noodza
kelijk.
In Augustus van dit. jaar nam dr. Strese
mann deel aan de conferentie in Den Haag,
waarna hij r.aar Genève ging om deel te ne
men aan de Volkenbondsvcrgaderlng. Nog
gisteren had dr. Stresemann een conferentie
gehad met rijkskanselier Hermann Müller.
Omtrent den verderen levensloop van dr.
Stresemann kan nog gemeld worden, dat hij
van 1906 tot 1912 ook gemeenteraadslid van
Dresden is geweest, van 1920 tot 1923 voor
zitter van de Rijksdag-fractie van de Duit
sche Volkspartij.
Dr. Stresemann was in 1903 in het huwe
lijk getreden met Kathe Kieefeld, een zuster
van dr. Kurt von Kieefeld.
Zijn dood.
De Rijksminister van buitenlandsche zaken
moest sinds eenige dagen op bevel van zijn
artsen het bed houden wegens een aanval
van bronchitis. De ziekte liet zich r.iet ern
stig aanzien, zoodat Dr. Stresemann Woens
dag voor korten tijd zdjn bed cn woning ver-
