FLITSEN
UIT DE NATUUR.
TE VEEL NATUURBESCHERMING?
STADSNIEUWS
DE WEG TOT HET HART
HAARLEM'S DAGBLAD ZATERDAG 5 APRIL 1330
ZESDE BLAD
Prof. Pulle. hoogleeraar in de botanie te
Utrecht, heeft een rede gehouden waarin
hij de meening uitspreekt dat er te veel aan
natuurbescherming gedaan wordt-. Hij meent
dat in oils land niet zooveel woeste gronden
aan de productie onttrokken mogen worden
en dat slechts een zeer gering deel van onze
bevolking van de natuurbescherming profi
teert en de natuur naar waarde weet te
schatten.
't Is wel goed ook deze meening eens van
alle kanten te bezien, al hooren we een der
gelijke ook weinig verkondigen.
We kunnen er van op aan, dat de meest
vruchtbare gronden in ons land al lang
omgezet zijn in bouw-, wei- en tuinland-
De onvruchtbare gronden zijn aan de
beurt gekomen en de beste er van zijn al
lang, met de hulp van kunstmest in bouw-
of weiland omgezet. Een klein gedeelte van
deze gronden zijn door toevallige, plaatse
lijke omstandigheden nog niet ontgonnen
doch waar dit maar eenigszins mogelijk was,
is het aJ geschied. Men zie maar de vele
kunstweiden in Noord-Brabant, Twente en
andere zandstreken.
De alleronvruchtbaarste gronden zijn al
leen geschikt voor boschbouw en ook op dit
gebied is men druk aan 't werk, in hoofd
zaak is het het Staatsboschbeheer dat hier
duizenden Hectaren heide en duin omzet in
"bosch.
Wordt dit groote en nuttige werk. het pro
ductief maken van den bodem, ergens in
ons land geremd of bemoeilijkt door een
streven tot natuurbescherming? Ik geloof
niet dat er streken aan te wijzen zijn, waar
dit het geval is. Slechts bij groote uitzonde
ring lukt het aan de Vereeniging tot behoud
van Natuurmonumenten een terrein aan te
koopen en ook deze maakt den bodem pro
ductief, zoover de planten- en dierenwereld
daar niet onder lijdt. En deze laatste restric
tie is al van heel weinig Invloed op de pro
ductie. We weten toch dat een bosch met
veel vogels weinig last heeft van schadelijke
insecten, een duin met veel kleine roofdieren
weinig konijnen heeft en een rietlanden
complex als het Naardermeer een goede op
brengst geeft aan riet.
Het Staatsboschbeheer spaart in de staats-
bosschen de mooiste terreinen als plassen en
duinvalleien, maar zou dit een derving van
inkomsten van eenige beteekenis vormen van
dit bedrijf?
Zeker, de landhonger is groot door de uit
breiding van de bevolking ten plattelande,
maar deze uitbreiding is zoo sterk dat zelfs
de nieuwe Zuiderzee-droogmakerijen bij de
zelfde toeneming in de allernaaste toekomst
alle boerenzoons niet aan een boerderij met
land zullen kunnen helpen. De ruw geschat
30.000 Hectaren aan natuurmonumenten dat
er In ons land is (5533 H.A. behoort aan de
Vereeniging tot behoud van Natuurmonu
menten) zullen dus, zoo ze al geschikt waren,
voor de ontginning van geen beteekenis
zijn.
Zeker, de vereeniging, hierboven genoemd,
mag geen werk op zich nemen dat. op den
weg ligt van het Staatsboschbedrijf, nL het
exploiteeren van bosschen, zonder beteeke
nis als natuurmonument.
Toen de Muntberg en Wolfsberg door het
Rijk overgedragen werden aan „Natuurmo
numenten" kon daar iets op aangemerkt wor
den. Nu deze vereeniging deze bosschen weer
overgedragen heeft aan het Rijk, vervalt
deze reden tot critiek,
Het tweede argument van Prof. Pulle was
wel de geringe belangstelling van het gros
van onze bevolking voor de natuur. Maar
INGEZONDEN MI
a 60 Cts. pc
-.DEELINGEN
regeL
■/illiUHHUilliiUllllHIUliiililiiiiniWniïi^inilllili.nniiiBBmii
SPAARNE
Onze Valuta Afdeeling koopt
en verkoopt vreemd bank
papier en buitenlandsche
chèques tegen de scherpste
noteeringen.
geldt dit niet ten opzichte van alle zaken
van cultureele en ideëele waarde? Hoeveel
moeite hebben goede tooneelgezelschappen
en muziek-orkesten niet om op de been te
blijven. Hoeveel kunstschatten verdwijnen
er niet naar het buitenland. Hoeveel procent
van onze ingezetenen denken met waardee
ring aan de Frans Halsen. aan de Nacht
wacht van Rembrandt, aan de bouwwerken
van onze beste architecten.
Een enquêtte onder de bevolking zou
maar een klein percentage staatsburgers op-
levren met waardeermg voor cultureele
zaken, al wordt dit aantal dagelijks grooter
door volksontwikkeling op velerlei gebied.
En nu vraag ik, hebben degenen die wel
waardeermg hebben voor het ongerepte
landschap, voor de vogels en planten, geen
recht op vervulling van hun wenschen
mogen alleen degenen cie kunst waardeuren
daarop aanspraak maken?
En wanneer degenen, die verkwikking vin
den in vrije uren in de natuur, dat zouden
moeten missen, zou dit direct ook geen gemis
zijn dat ons geheeie volk armer zou maken
omdat zijn inteJect, de vele leeraren onder,
wijzers, ambtenaren, allen die toch dage
lijks met de massa van de bevolking in
contact komen een gelegenheid missen tot
geestelijke en lichamelijke ontspanning, die
hun niet op andere wijze gegeven kan wor
den.
En moeten we niet hopen en er voor wer=
ken dat een steeds grooter deel van de be
volking zijn oogen opent voor de natuur en
ze sluit voor vee) wat als „cultuur" aange
gaapt wordt en -wat mogelijk „plezier" geeft
maar geen vreugde en „afleiding" maar geen
ontspanning en verheffing.
Aan het klot van zijn rede kwam een
uiting van Prof. Pulle die .ons Haarlemmers
meer plezier gedaan heeft, n.l- de noodzake.
lijkheid om de duinflora te beschermen op
wetenschappelijke gronden, omdat deze fiora
elders in dezen vorm niet bestaaA. Ik hoop
dat dit laatste gedeelte vooral doordringt tot
openbare lichamen, die duinen tot hun ge-
biedssfeer hebben en tot duineigenaren die
zich zouden schamen een mooi kunstvoor
werp te vernielen, maar de duinflora syste
matisch doen verdwijnen.
Het landschap en de flora van de kalk-
houdende zandgronden, zooals we dat in het
uiterste westen van België, Nederland en
Denemarken vinden, vinden we nergens
elders ter wereld in dezen vorm terug.
Beroemde Alpenweiden vinden we in on
geveer dezelfde vorm en met ongeveer de.
zelfde flora op tientallen plaatsen in de
Alpen.
Duinvalleiën als Het Zwanen-water, de
Verbrande Pan, het Kwakjes-water, Meyen.
del. vinden we nergens elders op de wereld,
ze hebben ieder hun eigen begroeiing als ge
volg van de bijzondere samenstelling van den
bodem en de stand van het grondwater.
Waar het landschap intact is doch de flora
vernietigd, herstelt zich deze zeer snel wan
neer we de oorzaken wegnemen van de ver
nietiging.
De natuurbescherming dn de duinen heeft
dus twee redenen van bestaan, een weten
schappelijke en een maatschappelijke. We
mogen de duinflora niet verder vernietigen
in t belang van de wetenschap, ln casu de
plantengeografie, We mogen het laatste
natuurschoon van de dich'bevolkte Weste
lijke provincie van ons land niet vernietigen
omdat een groot en grooter wordend deel
van de bevolking er iets moois in ziet.
En de eoonomische belangen die daardoor
aan banden gelegd moeten worden zijn niet
zoo groot dat deze een beletsel zouden zijn.
Bouwen kunnen we ook in de nabijheid van
de duinen, bij boschbouw kunnen de mooiste
gedeelten gespaard worden, bij drinkwater
winning zijn er toch middelen tot herstel
van de Hora terwijl de economische be
teekenis van de konijnenjacht wel negatief
is.
De rede van Prof. Pulle mag niet geheel
de instemming hebben van de natuurlief
hebbers, het slot over de duinflora, waar
ik eenige argumenten aan toevoeg, maakt
weex zooveel goed dat Ik blij ben dat de
aandacht weer eens op dit upgenle vraagstuk
is gevallen.
C. SIPKES.
COMMISSIE VOOR MAAT
SCHAPPELIJK WERK.
HET BUREAU TE HEEMSTEDE.
Met een enkel regeltje hebben we al mede
gedeeld. dat ook ln Heemstede een Commis
si e voor Maatschappelijk Werk is opgericht.
Dat gebeurde op 2 Januari van dit laar en
in deze drie maanden heeft die commissie
al bewezen, dat zij in een behoefte voorziet,
want reeds 28 personen hebben haar hulp
ingeroepen. Twintig hunner zijn afdoende
geholpen; de aanvragen van de acht ande
ren zijn nog ln behandeling.
Het bureau van deze commissie is geves
tigd in de Schouwbroekerstraat 12. Het ls
eenvoudig, maar netjes en gezellig Ingericht
en is per telefoon (No. 28164) te bereiken.
De personen, die zich met het verhuren van
kamers bezig houden en van ie bemiddeling
der commissie wenschen gebruik te maken,
moeten zich schriftelijk tot het bureau wen
den of tot Mevrouw W A. de Wilde-Van
Amstel in Groenendaal (tel. 28112). Wan
neer het advies het gewenschte resultaat
heeft gehad, is men slechts een minimum
bedrag van 1.verschuldigd.
De menschert. die kost en inwoning zoe
ken. moeten zich persoonlijk tot het bureau
vervoegen. Het wordt hun zoo gemakkelijk
mogelijk gemaakt. De vrouwen kunnen te
recht op Maandagavond van 8—9 of Donder
dagmorgen van 1011 uur; de mannen op
Dinsdagavond van 8—9 of Zaterdagmiddag
van 34 uur.
Het bureau verleent ook zijn algemeene
arbeidsbemiddeling zoowel aan werkgevers
als aan werknemers. De eerst genoemden
moeten zich ook schriftelijk aanmelden. Voor
elk geval wordt ook 1.berekend. De werk
nemers moeten zich persoonlijk aanmelden
op Dinsdagavond van 89 of op Zaterdag
middag van 3—4 uur. Zij behoeven bij de
Inschrijving slechts een bedrag van 0.10
te betalen; zij ontvangen daarvoor een kaart,
die, zooaiang ze werkloos zijn, wekelijks
moet worden afgestempeld, voorloopig op
Donderdagmorgen van 1112 uur. De werk
neemsters (dienstboden en werksters hier
onder begrepen) moeten zich eveneens per
soonlijk aanmelden en wel op Maandagavond
van 89 of op Donderdagmorgen van 1011
uur. Als een dienstbode of werkster ge
plaatst wordt zijn ze een bedrag van 0.25
verschuldigd.
Tot het bekomen van kostelooze adviezen
bestaat eiken Donderdagmorgen van 1012
uur aan het bureau der commissie gelegen
heid. Het verdient aanbeveling om de vragen
acht dagen van te voren schriftelijk in te
dienen.
Uit deze gegevens ziet men dus. dat dit
bureau op alles ingericht is. Natuurlijk wordt
de striktste geheimhouding in acht geno
men. Deze commissie was in de allereerste
plaats opgericht voor leden der Ned. Herv.
Gemeente: het ls evenwel de bedoeling, dat
personen van alle gezindten advies kunnen
vragen.
Dank zij het Ijverig werken van den voor
zitter, den heer Adr. Moen, marcheert het
werk van het bureau prachtig. Door iemand,
die het weten kan, werd ons verzekerd, dat
de commissieleden onder zijn leiding prettig
werken. Hij heeft een ijzeren wil, is heel ac
tief en heeft veel voor zijn medemenschen
over.
De commissie is als volgt samengesteld;
Adr. Moen, voorzitter; J. Koudijs, Kocdiefs-
laan, administrateur; H. Koper, Mevr. Dr.
G. H. A. van der Spek-Reijerse en Mevrouw
W. A. de Wilde-Van AmsteL
PROPAGANDA-TENTOONSTELLING VAN
DEN „VOLKSBOND".
De afdeeling Haarlem van den Volksbond
tegen Drankmisbruik heeft in het vroegere
winkelhuis van de firma Langeveld. Groote
Houtstraat 140 een kleine raamtentoonstel-
ling ingericht ter propaganda. Mooi werk
doet de Volksbond ten opzichte van ont
spanningsgelegenheden en ook ten behoeve
van de volksgezondheid, dit demonstreert
deze expositie van propaganda-materiaal den
beschouwer ten duidelijkste. Er zijn foto's
uitgestald van de volkskoffiehuizen, die de
Volksbond nu reeds in zooveel plaatsen van
ons land heeft opgericht, waarvan er bij
voorbeeld te Rotterdam alleen 18 zijn. In
de Maasstad heeft de Volksbond bovendien
een badhuis gesticht.
Doch het belangrijkste doei de Volksbond
thans misschien wel bij de Zuiderzeewerken.
Hier ligt een groot terrein ter bearbeiding.
Het put- en keetbazenstelsel immers is nu
Juist niet bevorderlijk aan den strijd tegen
drankgebruik en het is gelukkig, dat de
Volksbond daartegenover stelt zijn alcohol
vrije cantines, zooals die er zijn te Den
Oever, op het Kornwerderzand, te Medem-
blik, zelfs in een oud marineschip, de ,Bel-
lona". Drankbestrijding midden in zee! Wij
waren kort geleden ln de gelegenheid om de
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. J570
DE VOETBALKAARTJES
Vader ontvangt zijn
toegangsbewijs voor
den LntemaUooalen
weostryd
loopt er trotash mee
door het lomtoor om
se aan iedereen te la
ten zien
een eoIV*» vraagt
waar ae *bn. vak PP
tnfotmerrt wat de
ooliega bedoelt met
peoh. Het zijn toch
zeker goede plaatsen?
Collega legt uit dat
vak PP heelesnaal in
den hoek ver achter
de aoeliUn is
een ander coüega
raadt hem aan, voor
al een kijker mee te
nemen
een derde merkt op
dat die niet vee! zal
heipen, want je hebt
daar de zon recht in
Je jretoht
rader stopt de kaart
jes ln zUn zak en
peinst over vroeger
dagen toen h(J ronder
moeite aan het ÏUntJe
kon komen.
(Nadruk verboden.)
voortreffelijke Inrichting van de cantlne te
Medemblik zelf te constateeren en voelden
toen de waarde van instellingen als deze
voor afgelegen plaatsen, waar vele werk
lieden tesamen zijn, die na het werk af
leiding behoeven.
De tentoonstelling laat bovendien zien hoe
er propaganda gemaakt wordt met sluit-
zegels, met prentkaarten, met brochures en
boeken. A. C. C. de Vlctter's boek .Paljas"
is onder de laatste een niet weinig gewaar
deerd hulpmiddel.
De afdeeling Haarlem ls de gemeente dank
baar, wijl zij het winkelhuis beschikbaar
stelde en zij hoopt, dat het publiek op dat
drukke punt met belangstelling van de ten
toonstelling zal kennis nemen, waaruit van
zelf wel zal volgen, dat deze haar doel niet
missen zal.
JUBILEUM J. M. W. SEVENHUYSEN.
EEN ONDERSCHEIDING.
Vrijdag was het,
zooals wij reeds meld
den, feest voor den
heer J. M. W. Seven-
huysen te Heemstede.
Hij herdacht den dag,
waarop hij voor veer
tig Jaren bij de Le
vensverzekering-
Maatschappij „Haar
lem" benoemd werd
tot inspecteur. Vijf
tien Jaren later werd
hij bevorderd tot
hoofdinspecteur. Een
der oudste ambtena
ren haalde den heer Sevenhuysen met
zijn dochter per auto van zijn huls,
waarna hij ten kantore door de directie, In
specteurs, kantoorpersoneel en een deputa
tie van agenten werd ontvangen.
De directeur, de heer W. L. Hengeveld,
wenschte den jubilaris ook namens commis
sarissen hartelijk geluk en sprak den wensch
uit dat de hoofdfnspecteur nog eenige jaren
zijn zeer gewaardeerde diensten aan de
maatschappij zal mogen geven. Een enve
loppe met inhoud werd hem hierbij aange
boden.
Voorts nam de heer Ebink namens de In
specteurs het woord en wees er op dat de
samenwerking tusschen hoofdinspecteur en
inspecteurs steeds van den meest aangena-
men aard is. Ook deze spreker overhandigde
den Jubilaris een enveloppe met Inhoud, als
mede een foto in lijst voorstellende de in
specteurs.
De oud-Inspecteur Van Eijk sprak daarna
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel.
STOFZUIGERHUIS MAERTENS
BART F-LJORiSSI RAAT 16
TELEF. No. 10756
Apex Klop-Veeg-Stofzuigers f 175.—
den zoo algemeen geachten chef toe. De wis
kundige adviseur, de heer Vaz DIas. wenschte
den heer Sevenhuysen hartelijk geluk. Voorts
sprak de heer Kruljff namens het kantoor
personeel den Jubilaris toe en bood hem een
salonlamp aan.
Ten slotte nam de heer Vink namens het
agentencorp8 het woord en bracht den
Hoofdinspecteur hulde onder aanbieding van
een album en enveloppe met Inhoud.
De heer Sevenhuysen dankte geroerd al
len voor de gebrachte hulde.
Nadat de eerewijn was rondgediend deel
de de directeur nog mede, dat het de Ko
ningin behaagd heeft den jubilaris toe tc
kennen de aan de Orde van Oranje-Nassau
verbonden eeremcdallle ln goud.
Eon schat van bloemen sierde het kantoor
van den heer 8evcnhuysen.
Des middags hield de Jubilaris een druk
bezochte receptie in „Groenendaal".
ZORG VOOR NATUURMONU
MENTEN BIJ „ONDERWIJS"?,
ONJUISTHEID IN DE NIEUWE WET?
Bij de Regeering ls een wetsontwerp no
pens de bescherming van natuurmonumen
ten ln voorbereiding.
Naar het Volk ter oore komt, zou het in
het voornemen liggen, de uitvoering van de
Natuurmonumentenwet op te dragen aan het
Departement van Onderwijs, Kunsten en We
tenschappen.
Indien dit gerucht waarheid bevat, is een
tijdig woord van waarschuwing op zijn plaats
meent het blad.
Het ministerie van Onderwijs toch be
schikt over geen enkele afdeeling en over
geen enkelen ambtenaar, die de technische
kennis bezit, welke voor de verzorging en het
beheer van natuurmonumenten verelacht
wordt.
Die kennis is aanwezig bij den dionat van
Staatsboschbeheer, die onder het departe
ment van Binnenlandsche Zaken en Land
bouw re&sorteert.
Wil men dien deskundigen dienst uitscha
kelen of op zoo groot mogelljken afstand
van de natuurmonumentenzorg houden?
vraagt het blad.
FEUILLETON
Naar het Engelsch, door
J. VAN DER SLUYS.
9)
„Ga eens even mee", Alice Dim bar legde
een hand op Tony's arm en een warme uit
drukking kwam op haar gezicht. „Ik weet,
dat ik een malle oude juffrouw ben, maar
het kind heeft me
Zij brak haar zin plotseling af en ging
haar neef voor naar dc slaapkamer, waarin
't verloren schaapje vredig lag te slapen .Het
zijige haar lag als een krans om het hoofdje,
r was een zachte blos op de wangen van net
kind, een mollig handje lag op de sprei,
terwijl het andere een pop vasthield, die
juffrouw Dunbar dien morgen in het dorp
gekocht had. Zij beschutte de kaars met de
hand en keek naar het slapende kind met
een uitdrukking op het gezicht, die Tony er
nog nooit gezien had. Zij scheen op onver
klaarbare wijze plotseling zachter, vriende
lijker, menschelijker te zijn geworden.
Tony, ik heb nog nooit zoo'n schat gezien."
Juffrouw Dunbar's woorden eindigden ln
iets, dat verdacht veel op een snik leek. „Ik
heb haar vanavond naar bed gebracht en ze
zat in haar nachtponnetje op mijn schoot en
ze speelde zoo grappig met haar rose teen
tjes. O, Tony! Ik wist niet dat kleine kin
deren zoo lief waren."
„Het is een leuk klein ding", bevestigde
Tony fluisterend, „maar ik ben toch bang,
dat er morgen iemand komt, die haar mee
noemt."
„Wie het ook is, ze zijn haar niet waard",
beweerde juffrouw Dunbar op veront
waardigden toon, toen zij en Tony weer op de
trap stonden, .anders hadden ze het schaap
niet zoo schandelijk aan haar lot overgela
ten."
Er was zoo iets zieligs in het kleine gerim
pelde gezicht en de bedroefde oogen, dat
Tony zich bukte en zijn tante een kus gaf,
terwijl hij haar vriendelijk op den schouder
klopte.
„Laten we er ons maar niet het hoofd mee
breken", zei hij, we zullen eerst maar af
wachten wat aie meneer, Ralpn Gardener te
vertellen heeft."
Den volgenden dag. toen de klok van de
kerk in Torpsley luidde, kwam er een slecht
uitziende man met een mager geagiteerd
gezicht de zitkamer van de Dunbars binnen,
waar juffrouw Dunbar al zenuwachtig den
afzender van het telegram zat af te wachten.
Baby Babs zat aan haar voeten op den vloer
te spelen en Tony stond er. met zijn rag
tegen den schoorsteenmantel geleund, glim
lachend naar te kijken. Maar toen het
dienstmeisje meneer Ralp Gardener aankon
digde en deze haastig binnenkwam, krab
belde het kleine meisje overeind en waggel
de met uitgestoken handjes naar hem toe,
terwijl zij babbelde; „PappiePappie! Hier is
keine Babs!"
De bezoeker knielde neer op den grond en
trok het kind in zijn armen, terwijl hij over
haar krullebol heen naar juffrouw Dunbar
en Tony keek.
„Ik weet niet hoe ik u bedanken moet", zei
hij „ik ben u zoo vreeseiyk dankbaar. Wie
weet wat er met haar gebeurd zou zijn als u
niet zoo vriendelijk geweest was."
„Hoe kwam het dat zoo'n klein kind al
leen op den weg was?" vroeg juffruw Dun
bar met een strenge klank ln haar stem,
toen meneer Gardener was geaan zitten met
het kleine meisje op zijn knie.
„Dat kwam doordat de vrouw die op haar
250U passen, absoluut onbetrouwbaar ge
bleken is. Ik had kleine Babs bij haar achter
gelaten ln een huisje op de hei, niet ver van
de inrichting van de dames Drivers; die
weet u zeker wel. Ik wilde het kind in le
buurt van de inrichting hebben", vervolgde
hij een weinig aarzelend, „omdat mijn arme
vrouw daar als patiënt is en het doet haar
goed het kind nu en dan te zien. Ik dacht,
dat ik me op de juffrouw die ik voor het kind
aangenomen had, verlaten kon. Ik moest na
melijk voor een poos naar het buitenland,
maar ze heeft me op een gemeene manier
bedrogen. Zij liet het kind achter by haar
oude moeder en ging zelf weg. Die moeder
was niet alleen oud, maar zelfs min of meer
kindsch. Myn kleine meld is er biykbaar in
haar eentje op uitgetrokken en toen door
die auto opgepikt. Toen haar verzorgster te
rug kwam en het kind er niet was, kwam ze
naar de stad naar mij toe. inplaats, dat -e
benul had om naar de politie te gaan. Maar
inmiddels had de politie zich al met my in
verbinding gesteld. Ik kan u niet zeggen,
hoe dankbaar ik u ben, dat u zoo lief voor
kleine Babs geweest ben." Hy streek het
kind met een teeder gebaar over het krulle-
kopje en ging voort: „Ik heb de juffrouw
natuuriyk direct haar congé gegeven, maar
nu ben ik nog verder van huis. want ik weet
absoluut niet wat ik met Babs beginnen
moet."
„Hoezoo?" vroeg Juffrouw Dunbar met on
gewoon zachte stem.
„Ik moet de volgende week op reis naar
Indlë voor zakelijke aangelegenheden, die
lk niet aan een ander kan overlaten. „Ik
was al zoo blij, dat ik het met het kind zoo
goed geregeld had, maar nu dat verkeerd
geloopen ls, weet lk werkeiyk niet wat ik
moet doen."
„Is het onbescheiden om te vragen of u
moeilykheden hebt en of wy misschien in
staat zyn u te helpen", mengde Tony zich op
vriendeiyken toon in het gesprek.
Ralph Gardener's donkere oogen keken den
jongeren man met een warme uitdrukking
van dankbaarheid aan.
„Myn vrouw is in* de inrichting van de
dames Drivers. Noen, ze is niet krankzin
nig dat niet, maar ze is oververmoeid en
haar geestelijk evenwicht is verstoord. Arm
kind. ze heeft een vreeseiyke tyd gehad!"
Hy zuchtte vermoeid. „Onze andere kinderen
zyn volwassen en over de wereld verspreid.
Dit", hy keek naar het kind op zyn knie, „is
onze jongste een nakomertje. Daar mijn
vrouw noch ik familieleden hner hebben,
weet ik niet tot wien lk my wenden moet."
„Bedoelt u, dat er niemand ls, waar u het
kind met een gerust hart kunt achterlaten,
terwyi u op reis bent? Is het dat?" vroeg
juffrouw Dunbar opeens en er was een hoop
volle verwachting in haar stem.
Gardener knikte.
.Ben man ls tameiyk hulpeloos, als hy al
leen staat met een kind van drie Jaar cn
binnen een week naar Indië moet. Maar lx
hoop dat lk nog een tehuis voor haar vin
den kan."
„Juffrouw Dunbar stond op met een zachte
blos op haar kleine gezicht; haar oogen
schitterden en de hand die ze op Tony's arm
gelegd had beefde.
„Tony", fluisterde ze tegen haar neef. „Zou
ze niet hier kunnen bHJven?"
„Kom", zei Gardener, terwyi hy opstond:
„ik geloof dat Babs en ik nu maar moeten
gaan. Ik heb kamers in de stad en mijn
hospita zal de komende dagen wel voor haar i
willen zorgen." J
Tony legde een hand op den schouder van
den bezoeker. „Een oogenblik", zei hy op
warmen toon. „Myn tante en lk zouden u
willen vragen of u er bezwaar tegen zoudt
hebben als uw dochtertje by ons bUjft, ter-
wyi u op reis bent. Myn tante heeft zich al
erg aan het kind gehecht en vindt het he
lemaal niet prettig om Babs weer te moeten
missen. Zou het kleine meisje niet hier
kunnen biyven?"
..Hier kunnen bUJven?", herhaalde Garde
ner verbluft. „Maar lk ben een volkomen
vreemde voor u. Wilt u myn dochtertje wer
keiyk zoo lang een tehuis geven?"
De beteekenis van Tony s woorden sche
nen langzamerhand tot zjjn besef door ce
dringen, want er kwam een uitdrukking van
onuitsprekeiyke opluchting op zyn mager
gezicht.
wy zouden het heeriyk vinden om haar
hier te houden", zei nu Juffrouw Dunbar
terwijl haar stem van opwinding trilde, „zy
ls een kleine schat Ik dacht altyd dat lk
niet van kinderen hield, maar dezeDe
kleine oude dame kon van ontroering niet
verder.
Een glimlach lichtte over Ralph Gardener's
vermoeid gezicht.
„Ik kan niet zeggen hoe onbeachryfeiyk
dankbaar lk ben, dat lk zal kunnen weg
gaan met het rustig besef, dat onze kleine
Babs ln goede handen ls. Zou het zoo ge
schikt kunnen worden dat ze zoo nu en dan
haar moeder zou mogen zien?"
Dat kon natuuriyk en met een verlicht ge
moed ging Ralph Gardener naar Londen
terug.
'Wordt vervolgd).
