KLENE's KAUWGOM
H. D. VERTELLINGEN.
FLITSEN
N.V. DE KENNEMER BANKVEREENIGING
GERRY RICKEBERG
HAARLEM'S DAGBLAD
DINSDAG 3 JUNI 1930
(Nadruk verboden; auteursrecht voorbehouden).
door VALENTIN* KAT A JEW.
Het Boksivonder.
Icclcren avond kon men te midden van de
menigte, die de toegangen van den circus be
stormde, een vreemden man zien. die met
den rug tegen het jgele aanplakbiljet stond
geleund, waarop' de Indrukwekkende ath-
leten met boksh and schoenen. die er als mops
honden uitzagen, waren afgebeeld.
Vier reusachtige lichtreclame-installaties
bedienden den Noordelijken. Zuidelijken.
Oostelijken en Westelijken sector van de stad.
Iedere vijf minuten maakten zij de namen
der winnaars en de resultaten der fantasti
sche Weddenschappen bekend.
Achttien vliegtuigen vlogen over den koe
pel van den circus en overstelpten de
hoeden van de laatkomers met immense hoe
veelheden strooibiljetten, waarop de voor
waarden van den bokswedstrijd en een lijst
tan de favorieten waren te lezen.
Tweeduizend Amerikanen en evenveel
Amerika an schen^ kinderen en negers niet
medegerekend, vulden avond na avond den
cnormen kubus van het Sporting-Palace.
De onbekende stak tegen de groote uni
forme menigte raglans en jumpers scherp
af. Hij droeg een vos-roode jas met opge
slagen kraag, een dikke, roode sjaal, oude,
zwijnsleeren laarzen en een leeren pet. Dit
alleen zou al voldoende zijn geweest, om de
algemecne aandacht op hem te vestigen.
Maar zijn gezicht was nog ongewoner. Een
sprietig, rood baard je.. Zeer scherpe, vooruit
springende jukbeenderen in het magere ge
zicht. Groote Adamsappel, op den neus zo
mersproeten. Het eigenaardigste aan hem
waren echter zijn «malle, giftige Mongo-
lenoogen. Zij waren geel en bekeken alle
plakkaten en hoeden met een exquise ironie,
die onmogelijk iemand eigen kon zijn, die
er geen reden toe had.
Dc toegangskaarten voor den wedstrijd
kostten fantastisch veel geld. De goedkoopste
tien dollar, de duurste....
Waar kwam die man vandaan, waar hield
hij zich mee bezig, waar overnachtte hij?
Dat was allemaal onbekend. Misschien kon
de politieagent no. 7398 daar inlichtingen
over geven, die zijn nachtronde in het vage
rayon van de dokken „Reginald Simple"
deed, of de eigenaar van een obscure bar,
waar de onbekende gewoon was, op wanhopig
crediet zijn whisky-soda te drinken, terwijl
hij aandachtig het Russlsch-Engelsche woor
denboek bestudeerde.
Maar de raglans en Jumpens drongen In
massaas door de toegangen zonder de ge
ringste aandacht aan hem te schenken.
Hij wachtte.
Een jonge, weetgierige neger, die zich
bruusk had omgedraad, om op het plakbiljet
mot dc nieuwste bulletins te zien, stootte met
zijn «choüder tegen een niet minder jongen
Amerikaan, die Juist uit zijn handschoen zijn
toegangskaartje te voorschijn haalde. De
hoed op het hoofd van den Mister waggelde
een beetje cn het kaartje viel hem uit de
hand. In angstige verlegenheid knarste de
neger zijn tanden. De Mister werd woedend.
Daar boog de onbekende snel naar. den gropd,
greep de kaart en stormde door den Ingang,
weg van het handgemeen, waar de lynch-
Justitie al een aanvang nam.
De wanden van den circus beefden nog
van het. stampen der schoenen, het kloppen
van stokken, gefluit, applaus en gebrul. De
jazzband spoelde de negerfanfare. De win
naar boog cn trok zijn handschoenen uit.
Den overwonnene wreef men met een bad
handdoek af. Sinaasappelen en sigaren vlo
gen in de arena. De directeur keek zege
vierend.
Plotseling ontstond verwarring. De hoof
den van tweeduizend Amerikanen en Ame-
rlkaanschen, kinderen cn negers niet mede-
gerekend, wendden zich om. Van boven, bij
na onder de hanebalken uit, door al de
raglans cn jumpers, hoeden en kale hoof
den. drong energiek dc onbekende naar om
laag, waarbij hij zich vluchtig voor de storing
verontschuldigde, koortsachtig bladerend in
het woordenboek.
Een minuut later stond hij In den „ring"
voor de tafel van de jury. De onbekende glim
lachte ironisch, wierp minachtend een blik
op de twaalf kampioenen, die blootshoofds
van achter het gordijn gluurden, keek in zijn
woordenboek en terwijl hij een van zijn
zwijnsleeren voeten vooruitzstte, zeidc hij zeer
nauwkeurig:
„Mijn naam Is Iwan Stepanytsch en ik ken
oen bijzonderen bokstruc, die mij in staat
zal stellen, de geachte kampioenen, die hier
vechten, den een na den ander te over
winnen."
Vol geestdrift verwijderde de Jury zich naar
dc directiekamer. Het publiek scheen do! ge
worden. De jazzband speelde de negerfanfare,
de kampioenen zagen er neerslachtig uit, Iwan
Stepanytsch- glimlachte geheimzinnig.
Daarop trad een hoogst elegante directeur
den ring binnen (rok, hooge hoed, sigaar
„Namens het kampioenschap neem ik de
uitdaging van den hooggeachten. helaas tot
nu toe onbekenden bokser Iwan Stepanytsch
aan. Ik verzoek hem, zijn voorwaarden te
stellen."
Iwan Stepanytsch bladerde wederom in
zijn woordenboek, daarna zeide hij met groote
nauwgezetheid: ,.De prijs: twintigduizend
dollar. Twee weken training, een pond roa?t-
beef, een halve Liter bier, ontbijt, middag
en avondeten dagelijks en sigaren." De voor
waarden werden aangenomen.
..Ik wed één tegen honderd, dat die kerel
deze nietsnutters hier als wandluizen zal
platdrukken!" riep de nitroglycerlnekonlng
en zwaaide met zijn chèqueboek.
Onverwijld stelden vier reusachtige plafc-
biljetten de sectoren der stad in kennis met
het opduiken van den geheimzinnigen. on
bekenden Iwan Stepanytsch die een verbluf
fend geheim voor stellige overwinning in
bokswedstrijden kende en die zich verbonden
had. alie kampioenen te overwinnen. Ge
wicht: drie-en-een-half-poed. Bojstwijdte
zoo-en-zooveel, biceps zoo en'zooveel enz.
en. De eerste wedstrijd dan en dan....
Iwan Stepanytsch betrok een van de meest
fashionable kamers van het elegantste hotel
in de Harding-street.
Tweeduizend Amerikanen en evenveel Ame-
rikaanschen, kinderen en negers niet mee
gerekend, sloten met uiterste heftigheid
weddenschappen af, het totale bedrag beliep
16.000.000 dollar.
De sportbladen vergrootten hun oplagen
tot het drievoudige. Op de beurs ontstond een
paniek.Iwan Stepanytsch ontbeet met eet
lust. Vierentwintig Amerikaanschen, waar
onder vijf hoog-gequalificeerde oude dames,
acht jonge meisjes, tien weduwen en een
millionairsdochter trachtten Iwan Stepa
nytsch' hotelkamer binnen te dringen. In
deze kamer zat Iwan Stepanytsch, at ver
strooid zijn maaltijd en speelde tusschen de
gangen gitaar.
Intusschen verloren ook de neerslachtige
kampioenen, in het vooruitzicht van hun
aanstaande nederlaag, geen tijd.
Zij besloten, coute que coute achter Iwan
Stepanvtlschs geheim te komen. Twaalf per
sonen om een tafel, zes flesschen cognac, een
gauwdief van een caféhouder en een voor
weinig geld gehuurde moordenaar welk
een heerlijk materiaal voor een misdadigers-
geschiedenis.
De circusdirecteur kreeg achterdocht.Hij
greep de tafeltelefoon, terwijl de sigarenasch
op de zijden revers van zijn rok viel.
Harry Piel, de geniale detective van Scot
land Yard. hing ironisch den hoorn op en
plakte bedachtzaam een rooden baard aan
zijn kin.
Iwan Stepanytsch at mistroostig zijn boter
ham.
De voor weinig geld gehuurde moordenaar
drukte vastberaden de pet op zijn oogen. De
kampioenen wreven zich de handen. Het
tijdstip van het gevecht naderde.
Iwan Stepanytsch kwam dagelijks per auto
naar het Sporting-Palace gereden, om te trai
nen, waarbij hij zich steeds door een haag
van 24 Amerikaanschen moest wringen, die
hem met bananen, rozen en chequeboeken
bombardeerden.
Opdat geen indiscreet oog het*geheim van
Iwan Stepanytsch zou kunnen zien, werd de
oefenzaal tegen zijn komst door alle onte
vreden kampioenen ontruimd. Iwan Stepa
nytsch trad de zaal binnen en de directeur
strekte zich in zijn stoel tegenover de geslo
ten deur uit, aandachtig luisterend.
„En nu moet er gehandeld worden: het
schijnt, dat hij al binnen is", mompelde de
gehuurde moordenaar, dve als waterleiding
buis vermomd was. Hij hing aan den buiten
muur van het gebouw op een hoogte van 3
Meter 38. Een klein breekijzer en twee flinke,
krachtige handen deden het hunne. De
schurk nam voorzichtig een dakpan van het
dak en keek door de opening in de oefenzaal.
Daar stond Iwan Stepanytsch voor den con
trolebal en bladerde peinzend in zijn woor
denboek. De moordenaar hield den adem in.
Nu zal hij het Aziatische geheim van Iwan
Stepanytsch ontdekken.
Maar ongeveer op hetzelfde oogenblik
kroop Harry Piel langs de dakgoot van den
naburigen wolkenkrabber den hoek om.
De niets vermoedende Iwan Stepanytsch
bladerde ln zijn woordenboek, keek nu en
dan naar het plafond en zeide duidelijk:
Wees zoo vriendelijk. Mister en geeft u mij
een kaartje voor een zeer snellen trein naar
Frisco".
„Duizend duivels, een goeie truc", mompel
de de misdadiger, een beetje jaloersch
„die jongen begint mij te impo.Maar hij
kon de zin niet voltooien. De zware hand van
Harry Piel kwam neer op zijn schouder.
„Geen pas van je plaats, schurk! In naam
van de wet ben Je gearresteerd". Politieman
nen naderen.
Zonder te weten, dat hij ternauwernood
den dood ontsnapt was. glimlachte Iwan Ste
panytsch den directeur bijzonder vriendelijk
toe en stapte in den auto.
„Station!" riep hij den chauffeur toe. De
auto suisde weg. Maar twee andere auto's
suisden hem na. De eene licht, met Harry
Piel, de andere zwaar beladen, een vracht
wagen met vier-en-twintig Amerikaan
schen.
Zeer dicht bij het station haalden zij Iwan
Stepanytsch in. Behendig sprong Harry Piel
uit den wagen direct in den auto van Iwan
Stepanytsch. deed den verbluften chauffeur
de handboeien aan, wendde zijn goedhartig
gezicht naar den verbleekten Iwan Stepa
nytsch en de geniale detective nam zijn hoed
af: „Mlster! Juist aan den vooravond van
den wedstrijd zoudt u het slachtoffer worden
van een bende misdadigers. Men bracht u
naar het station maar ik kom nog juist op
tijd. gelukkig
De vierentwintig Amerikaanschen zege
vierden.
„Leve Iwan Stepanytsch!" riep de menigte.
Iwan Stepanytsch bladerde ln zUn woorden
boek en zeide duidelijk, terwijl hij een bui
ging maakt: „Vergeefs hebt ge u ongerust
gemaakt. Ik ben niet bang voor schurken."
De dag van den wedstrijd. De directeur
wreef zich de handen. Droefgeestig trok
Iwan Stepanytsch het schoone tricot over
zijn magere beenen. In afwachting van hun
ontstellend lot waren de kampioenen ver
schrikkelijk opgewonden. De vier-en-twintig
Amerikaanschen zuchtten van ongeduld. Ein
delijk verscheen de directeur in de arena.
„Misters, de strijd begint. Onmiddellijk wordt
er geloot." Achter de kampioenen verscheen
de magere gestalte van Iwan Stepanytsch. De
circus weergalmde van de daverende geest
drift. Licht boog Iwan Stepanytsch. Het lot
viel op een kampioen middengewicht, een
Hollander, Van Houten genaamd. De Hollan
der verbleekte en begon in allerijl een brief
aan zijn moedertje in Amsterdam te schrij
ven. Geheimzinnig glimlachend legde Iwan
Stepanytsch zijn woordenboek op het tapijt.
Van Houten gaf den brief aan den circus
directeur, drukte zijn elf kampioen-genooten
voor de laatste maal de hand en trad den
ring binnen, terwijl de handschoenen
aantrok. Er werd ge cn. Er mag gebeuren
wat wildacht r" gelukkige Hollander
en hij kon zijn eer';, i, open blik niet van
de giftige oogen van Iwan Stepanytsch af
wenden. Met de wanhoop van een ter dood
veroordeelde wierp hij zich op den onverbld-
delijken Iwan Stepanytsch en gaf hem een
slag In het gezicht.
Een seconde lang bedekte de leeren mops
hond het smalle hoofd van Iwan Stepa
nytsch.
In de doodsche stilte, die heerschte, zoem
den de ventilatoren als vliegmachines. Iwan
Stepanytsch wankelde cn viel op den grond.
De scheidsrechters grepen naar de stophor
loges en telden de seconden.
De Hollander duwde zijn hoofd tusschen
de heifdhaftige schouders en kneep de oogen
dicht. Hij was er niet over in twijfel, dat de
drie volgende seconden hem den dood zou
den brengen.
Er verliepen twee seconden, dan drie, vier,
vijf, zes.
De ventilatoren zoemden.
Zeven seconden, acht, negen, tien elf en
twaalf. Toen verliepen er nog twee minuten.
Toen kwamen er vier negers in rok te voor
schijn, pakten Iwan Stepanytsch bij handen
en voeten en droegen hem weg.
Het woedende publiek brulde. De jazzband
speelde de negerfanfare.
„Wat heeft dat te beteekenen?" schreeuwde
de directeur, terwijl hij op Iwan Stepanytsch
kwam toeloopen, die op een divan lag. Met
moeite sloeg Iyan het linker-oog in zijn op
gezwollen wang op en glimlachte verlegen.
Toen spuwde hij vier snijtanden uit en ver
langde het woordenboek. Hij bladerde er in
en zeide toen met groote duidelijkheid:
„Vier tanden, een oog en een algemeene ze
nuwschok zijn een niet al te dure tegen
waarde voor twee weken luxueus leven,
waarde heer!"
De menschenmenigte koelde haar woede
op deuren en stoelen van het Sporting-
Palace.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN A 60 Ct». per regel.
Nederlandsch Fabrikaat, prima kwaliteit, 5 tabletten 5 cents
VAN HAARLEM'S DAGBLAD No. 1591
DE ZAKDOEK
Jantje, met moeder
op visite, ontvangt
haar sein, dat hij
zijn zakdoek moet
gebruiken
zoekt in zijn rechter-
broekzak
zoekt in zün linker
broekzak
seint terug dat hij er
geen bij zidn heeft
moeder seint dat hij
er een moet hebben
en Jantje leggt zijn
zakken
seint vreugdevol dat
hij 'm heeft gevon
den
produceert een vor
meloos gekreukt ding
dat misschien eens
wit geweest is
moeder seint om die
gauw weg te stoppen
en geeft t hem haar
eigen smetteloos
exemplaar,
(Nadruk verboden»
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 Ct». per regel.
HOUTPLEIN 8 TELEFOON 13829 Uïw) ALLE BANKZAKEN
(Adv. Ingez. Med.)
De komende Herstelleening.
Lage rente en duur kapitaal.
Loopt het met de Amerikaansehc
protectie spaak? Slechte bc-
drijfscijfers over April in de V.S.
Zakcnloosheid aan de Amster-
damsche beurs. Het recht van
den sterkste.
Men maakt elkaar aan de beurzen wijs dat
heel de wereld en vooral het deel, dat bij den
internationalen handel betrokken is, in
smachtend verlangen, uitziet naar de. intro
ductie der aandeelen van de Bank voor
Internationale Betalingen en naar onder
auspiciën van deze instelling, uit te 'geven
Herstelleening. De daardoor veroorzaakte
spanning zou dan een der redenen zijn waar
om op de effectenbeurzen de vacantiegeest
eiken dag nieuwe triumfen viert en op de
goederenmarkten het gewenschte prijsher
stel uitblijft. En het zou dan ook de reden
zijn, waarom allerlei emissies van aandeelen
en obligaties den laatsten tijd zijn mislukt,
hier, zoowel als in het buitenland. Met name
in Londen hebben de bankiers zware pak
ketten fondsen „naar huls moeten nemen.
„Es ist nicht wahr!"
De meer en meer drukkende malaise in
den wereldhandel heeft diepere oorzaken en
de groote terughoudendheid van het be
leggend publiek duidt niet op het vormen
van een reserve ten behoeve van de komen
de Duitsche Herstelleening. Integendeel, het
uitstel der emissie en de uiterst nauwkeu
rige voorbereiding wijzen er op, dat men
van het succes der millioenenleening niet
zeker is. Het opmerkelijke feit doet zich
voor dat de geldmarkt nog steeds ruimer
wordt, maar dat alleen voor geld op korten
termijn de rentekoersen dalen. Het rende
ment van prima obligaties is de laatste
maanden niet verder gedaald, waaruit de
conclusie getrokken kan worden, dat het
publiek voor zijn vaste beleggingen nog aan
een rendement van 4lA a 5 pet. blijft vast
houden. En voor buitenlandsche emissies
wenscht men op zijn minst een procent
meer, wanneer de gouden rand ontbreekt.
Te Londen is het den laatsten tijd meer
malen voorgekomen, dat de officieele emis
sie mislukte, maar dat zoodra de stukken
eenige procenten beneden den emissiekoers
waren gedaald, bankiers hun bezit aan het
publiek konden overdoen. De economische»
crisis, waarvan het bestaan niet meer wordt
betwist, heeft een psychologische uitwer
king, op de bereidwilligheid om nieuw kapi
taal te fourneeren. De levensstandaard is
nog altijd beduidend hooger dan voor den
oorlog en zij die van hun rente moeten
leven, kunen dus met het rendement, dat
toen gold, moeilijk tevreden zijn. Vandaar
dat het nog verre van zeker is, of de nieuwe
Herstelleening wel zulk een succes zal
hebben als sommigen er van verwachten,
wanneer het rendement niet meer dan 5 3.4
a 6 pet. zal bedragen. Want van redelijk
goede Duitsche obligaties is dit percentage
nog altijd grif te maken. En de economische
toestand die ook over de financieele po
tentie van Duitschland beslist, is waarlijk-
niet zoo, dat men aan de betalingscapaci
teiten van dit land in het minst niet be
hoeft te twijfelen. Bij de vaststelling van
het nieuwe plan voor Duitschlands herstel
betalingen is die twijfel door menigeen uit
gesproken en ook nu moet er mee worden
gerekend, dat de millioenen, welke door de
Herstelleening worden verkregen, voor
Duitschland geen productief kapitaal zijn,
maar moeten dienen om de vroegere ge
allieerden aan de Duitsche schadevergoedin
gen te helpen. Van een geconsolideerde ver
houding en een financieel evenwicht
tusschen de verschillende staten is er nog
geen sprake. En de sinds September 1929 in
getreden malaise zal ongetwijfeld het herstel
dier verhoudingen vertragen, omdat de op
lossing van de moeilijkheden nog steeds in
de verkeerde richting wordt gezocht.
Het eenige lichtpunt aan den donkeren
hemel der internationale handelsbeweging
is de toenemende oppositie in de Vereenig-
de Staten tegen de steeds verder doorge
voerde protectiemaatregelen dor regeering.
De nieuwe tariefwet. waardoor de invoer
rechten opnieuw zullen worden verhoogd,
vindt meer en meer bestrijding, omdat de
overtuiging veld wint dat men zich daar
door tenslotte in eigen vleesch snijdt. De
cijfers van den Amerikaanschen export over
de eerste vier maanden des jaars hebben
velen de oogen geopend. Van 1846 millioen
FEUILLETON
HET RAADSEL VAN DE DACIA
door
G. PANSTINGL.
16)
Noem slechts het woord „Dacia"! Dan laat
hu u instappen. Wacht in den wagen cp ons!"
Nq begon Hulberry tc begrijpen. De Dacia
had de zaak ln handen genemen. Daarom had
men hem vandaag afgewimpeld, toen hij zich
aangeboden had. Maar bij alle hoogachting,
die hij voor de Dacia koesterde, begreep hij
toch niet goed, hoe de jonge Chinees aan den
gouden penning kwam. Nadenkend slenterde
hij de straat langs tot de eerste zijstraat-
links. Zacht snorrend stond daar een groote,
gesloten wagen, waarvan de lichten zoo ge
dempt waren, dat zij slechts zwak gloeiden.
Hij b'.eef voor het portier staan, waar achter
dc 'bestuurder zat. Toen tikte hij tegen de ruit,
die snel cn geluidloos omlaag zakte- Een
scherp gesneden, tanig gezicht met borstelige
zwarte wenkbrauwen keek vragend naar bui:
ten. Hulberry prevelde het woord „Dacia" en
de man w::es. zonder een woord te spreken
ijir:- Mjïi duim over zijn schouder. Hulberry
stapte in en dacht bij zich zelf. dat de be
stuurder ook geen man van veel woorden
was. Toen eerst bemerkte hij in het schemer
donker. dat- cm liet- hoofd van den bestuurder
een koptelefoon hing. Hij begon langzaam in
te zien, dat de werkwij/c van de Dacia toch
moderner was dan die van Scotland Yard.
Plotseling weerklonk t en zacht gezoem. De
bestuurder van den drukte de schel
pen van de koptelefoon vaster aan zijn ooren.
Het gezoem ging in duidelijk hoorbare morse-
teekens over. De bestuurder ving de melding
op en drukte daarna meerdere malen met
ongelijke tusschenruimten een toets op de
instrument-tafel van den wagen neer. Toen
schakelde hij den motor in en reed voorbij
Soesjins huis. Daar liet hij een eigenaardig
dubbeltoon signaal tweemaal weerklinken, cn
liet ongeveer twee honderd yard verder den
wagen met gedempte lichten halt houden.
Gerry en LLSing hoorden het teeken en
richtten zich op.
„In zes minuten kan hij hier zijn."
Doodelijke stilte daalde op het huis neer.
De minuten verliepen. Van verre kwam het
geruisch van een zware auto naderbij. Voor
het huis hield zij stil. Iemand oper.de de ijze
ren poort en reed de naast het huis gebouwde
garage binnen. Toen weerklonken zware
schreden op dé trap. de kamerdeur ging open
en het licht werd opgedraaid.
Een seconde lang stond de man !n de
Europeesche kleeding en met het brutale
Mongolengezicht als vast genageld op den
drempel cn zag de verwoesting. Hij zag ook.
hoe een jonge, slanke Chinees zich bliksem
snel van den open haard oprichtte.
Een Schorre kreet van woede weerklonk,
het spannen van spieren voor een sprong,
toen een schelle Chineesche uitroep van den
jongen, die Soesjin's blik naar opzij deed
wenden.
Iii den hoek van de kamer stond een twee
de Chinees, die juist- zijn mes voor den worp
ophief. Op 't oogenblik. dat het door de ka
mer snorde, wierp Soesjin zich op den grond
en schoot.
Maar daar waar hij hecnschoot-, stond nie
mand meer. Het oogenblik waarop hij zich
neergeworpen had. was voldoende geweest.
De beide indringers waren over hem heen m
de gang gesprongen en hun schreden verdwe
nen in het donker.
Als bedwelmd richtte Soesjin zich op. Zijn
eerste ingeving was. de twee na te snellen.
Toen bedwong hij zich. Waarvoor? Zij waren
weg. Nu kwam hei- er slechts op aan. te zien
wat zij aangericht hadden. Langzaam dwaal
de zijn blik door 't verwoeste vertrek. Nog
lagen er snippers papier op den grond, bank:
biljetten daartusschen. In den open haard
verschroeiden de laatste overblijfselen van
zijn papieren. Het duizelde hem. Daar weer»
klonk schel van beneden de huisbel die schud
de hem wakker. Wie was daar? Blootshooid
snelde hij naar beneden. Aan de tuindeur
stond een gemoedelijke, robuste agent en
zag hem bezorgd aan:
„Heeft men hier geschoten? Ik meende een
schot te hooren."
Soesjin vloekte. Toen zei hij zoo rustig
mogelijk:
„Neen. agent! Dc wind heeft mij een deur
uit de hand gerukt."
De agent salueerde en ging weg.
Soesjin haalde verlicht adem. Vooral geen
opzien baren. Hij wilde geen agenten in zijn
huls
Stap voor stap onderzocht hij zijn kamer
en vond niets dan verwoesting. Geen spoor
dat hem getoond zou kunnen hebben, welk
doel die twee op het oog hadden, toen zij bij
hem binnendrongen.
Wat hadden zij van zijn papieren gestolen,
en wat hadden ze verbrand?
HU snelde naar het vuur. Slechts kleine
stukjes papier waren niet verbrand. Daarl-us*
schen ook stukjes van bankbiljetten. Wat had
dat te beteekenen? Ze hadden de bankbiljet-
ton verbrand, inplaats van ze mee te nemen.
Rc;»f kon dus niet hun doel geweest zijn. Maar
wat dan?
Yw;c Chineezen in zijn huis. ZU moesten
dus wat gezocht hebben. Maar wat? Had
Engeland misschien de hand in het spel? Was
men zUn propaganda-ai'beid op het- spoor
gekomen, of misschien andere dingen? Neen!
Waarom dan Chineezen?
Tusschen de papieren snippers op don
grond lag ook een hoek van het blad met de
adressen van zijn politieke agenten in Enge
land. Dat Gerry dit hoekje uitgescheurd en
zorgvuldig neergelegd had, kon hij natuurlijk
niet weten.
Sesjin martelde zjjn brein en vond geen
antwoord op alle vragen, die hem bestormden.
Zijn blik viel op het- mes. dat nog in den
deurpost» stak. Hij trok het er uit. Het zat
heel diep, het was dus ernstig gemeend ge
weest. Dat- Li-Sing, die met het mes een vlieg
aan den wand ken steken,- zorgvuldig er naast
gemikt, had. wist Soesjin immers niet. Slechts
één ding wist hijHet mes was echt. was van
ginds afkomstig. HU woog het in zyn hand.
Voor zU'n geestesoog verrezen beefden 'üt
vroeger jaren. Van Tsjlta tc-:- Wladiwostok
naar beneden tot Moekóen. Van de rooftoch
ten uit de omwenteling, toen hU zelf zulke
messen tot aan het heft tusschen ribben had
zien zitten. Toen hij zelf.
De safe! B Una had hU het uitgeschreeuwd.
Hij liet het- mes vallen, stormde naar den
muur, greep naar den knopde deur gaf
mee. Leeg! Leeg!ZUn hand vloog naar
de geheime deur in den zij-waad, daar gaapte
een gat. Sidderend tasste zün hand er in.
„Leeg! Leeg'
HU tuimelde achterover alsof hij een slag
gekregen had.
De officieele Russische geheime code was
weg. Zijn particuliere aanteek&ningcn waren
wag. Adressen vanzakenvrienden in verre
landen, waarheen koopwaar ging. levende
koopwaar. Wel had hij alles Ln geheimschrift
geschreven, waar geen code voor 'bestond,
omdat hU de teekens in zUn hoofd had; maar
alles was verdwenen. Verdwenen waren ooi:
de kostbare sieraden, het resultaat van list
en moeizaam gesmede plannen.
Nog eens tastten zUn vingers onderzoekend
de ruimte af. Niets! Toch... een reepje pa
pier. Zacht papier. HU haalde het voor den
dag. Het was rtjstpapier. zooals het door de
Chineezen gebruikt wordt.
En met een penseel waren woorden daarop
geschilderd. Niet in het Chineesch! In slecht,
gebrekkig Russisch. Zooals het geschreven
wordt door den Chinees, die ln MandsjoerUe
woont en die Russisch spelt volgens het ge
hoor.
„Denk aan Charbin!"
HU staarde naar de woorden. Waarom
moest hU aan Charbin denken? HU had daar
toch niet meer geroofd en gemoord dan in
andere streken van MandsjoerUe. En tooii
moest hU aan Charbin denken!
HU zocht in zUn herinnering, tot zün her
sens gloeiden. HU zocht en weelde koortsach
tig :n het verleden. HU begon bU zün laatste
verlof, -toen hü ais onderofficier van het- kei
zerlijk Russische leger in zün geboortedorp
in MandsjoerUe teruggekomen was. Heel in
het- begin was de oorlog wel in zün smaak ge
vallen. Teen reed men nog te paard door 't
eigen cn 't vüandehjke land. Men vocht cn men
leefde als heer.Wanneer men in een dorp kwam
plunderde men het. Onverschillig, of het een
Russisch of een vUandelük dorp was. Men
roofde datgene waar men zin in had. Of het
een vrouw was. of een gouden crucifix. In het
eigen land was men immers altijd de over*
winnaar. Maar toen was dc aardigheid van
den oorlog af. Geen paard, geen dorp met
vrouwen on geen gouden crucifixen. Verve
lende loopgravendienst, dien Soesjin haatte.
15).
(Wordt vervolgd)*
