m
H.D. VERTELLINGEN
IVsi
3
STADSNIEUWS
LANGS DE STRAAT.
De Man aan 't Venster
HAARLEM'S DAGBLAD
DONDERDAG 4 SEPTEMBER 1930
(Nadruk verboden; auteursrecht voorbehouden)*
Het nut van dienstboden
door MAX en ALEX FISCHER.
eeds vele jaren ken ik de familie
Bache, eenvoudige burgerlieden,
V~ zooals er zooveel zijn. Dikwijls
kwam ik bij hen binnenvallen en, of
ik nu 's morgens, 's middags of des
avonds kwam, altijd was mevrouw Bache met
het een of ander bezig in de keuken of in een
der kamers. Toch hield mevrouw een dienst
bode. Daarom vroeg ik mij dikwijls af, waar
om de vrouw des huizes alles zelf deed?
Als Marie 's morgens den parketvloer ging
wrijven, ergerde mevrouw zich al dadelijk
aan de manier, waarop het meisje haar werk
deed.
„Ik vraag me af. waar jij eigenlijk goed
voor bent!" voer zij tegen Marie uit, „je kunt
niet eens fatsoenlijk een vloer wrijven! Geef
dien doek en de doos was maar hier, dan
zal ik je wel eens laten zien, hoe het hoort!"
Eenige uren later was Marie in de keu
ken bezig de groente schoon te maken. Nau
welijks had mevrouw gezien op welke wijze zij
het mes hanteerde, of ze riep haar toe op
minachtenden en verontwaardigden toon:
„Laat mij het maar doen! Er deugt
weer niets van!"
En dan verzuchtte zij voor de zooveeLste
maal:
.Waarom heb ik toch zoo'n nietsnut als jij
al vijf jaar in mijn dienst! Elke maand geef
jk je zooveel geld en bovendien den kost en
alles vrij en nog kun je niet eens behoorlijk
aardappelen schillen! 't Is wèl treurig!"
Doordat ik eenigen tijd voor zaken op
reis moest, had ik de Bache's lang niet ge
sproken en toen ik terugkeerde vernam ik
dat meneer Bache door eenige ongelukkige
speculaties veel geld verloren had.
Reeds den volgenden dag zocht ik mijn
vrienden op, om hun mijn leedwezen te be
tuigen met het door hen geleden financieel
verlies.
Ik vond mevrouw Bache geheel terneerge
slagen.
„O! 't is verschrikkelijk, wat ons is over
komen!" jammerde zij. „We moeten ons nu
natuurlijk bekrimpen op alle mogelijke uit
gaven, maar het ergste van alles is, dat we
ook onze dienstbode moesten wegdoen, onze
beste, brave Marie!"
Mevrouw Bache, die ik altijd zelf aan het
werk had gezien, zooals ik hierboven reeds
opmerkte, die nooit iets overliet aan haar
dienstmeisje, uit vrees dat zij het niet naar
haar zin zou doen, zei mij nu, dat het
grootste verdriet, dat voor haar en haai- man
voortvloeide uit de catastrophe, de noodzake
lijkheid was om te scheiden van hun dienst
bode!
Ik vroeg mij af, of ik inderdaad goed ge
hoord had, maar aan h$t ernstige gezicht
van mevrouw Bache kon ik wel zien, dat zij
meende, wat zij zeide. Ik kon dan ook niet
nalaten mijn verwondering uit te spreken.
„I52em. me niet kwalijk, mevrouw" sprak ik,
».hoe is het mogelijk dat het gemis van uw
dienstbode u het meeste grieft van alles, wat
ge u thans moet ontzeggen? Misschien be
moei ik mij met zaken, die me niet aangaan,
maar ik moet u eerlijk bekennen, dat ik niet
begrijp hoe iemand als u, die toch altijd van
VTOeg tot laat in uw huishouden bezig waart,
hei een gemis kunt vinden dat Marie die u,
voor zoover ik heb kunnen beoordeelen,
zeer weinig uit de handen nam, is heenge
gaan. 't Zal natuurlijk wel aan mij liggen,
maar ik zie niet in
En toen heeft mevrouw Bache mij de 'zaak
uitgelegd.
„Omdat ik altijd alles zelf deed en Marie
niets, ziet u niet in in welk opzicht mijn
heele bestaan door haar afwezigheid ver
anderd is, of liever mijn leven en dat van
mijn goeden Philip? O! men kan wel zien,
dat ge vrij gezel zij t, Anders zoudt ge zóó niet
•spreken! U weet niet, wat het zeggen wil een
huishouding te hebben
Waarover denkt u eigenlijk, dat Philip en
ik samen praatten, tot vóór eenige weken,
als we alleen thuis waren? Wel, natuurlijk
over Marie, over die brave, beste Marie!
Het eerste, wat ik mijn man vroeg, als we
's morgens wakker werden, was altijd: „Wees
je wat Marie gisteravond weer voor doms
gedaan heeft, dat uilskuiken? Stel je voor...."
En als we naar bed gingen, was onze laat
ste gedachte steeds gewijd aan Marie, en
Philip zei dan: Neen maar, Valérie, nu kun
je toch nooit raden, wat Marie weer uitge
voerd heeft! 't Is ongehoord!
't Was altijd Marie en nog eens Marie en
we spraken nooit over iets anders; zij was
steeds het on dei-werp onzer gesprekken. En
nu? Waar zullen we over moeten praten, nu
wij haar niet meer hebben?
Zooals je ziet, beste vriend, zijn wij wèl te
beklagen."
Men geeft er zich inderdaad nooit voldoen
de rekenschap van, als men er een heeft,
waarvoor een dienstbode al niet goed is in
een huisgezin
OVERTREDERS DER MAXIMUM
SNELHEID.
STEEDS GROOTERE SNELHEDEN.
Ds. M. G. Blauw zendt ons een stuk over
het overtreden der maximum snelheid op
den Rijksstraatweg, waaraan we het volgen
de ontleenen:
„Welk een prachtweg is de Rijksstraatweg
in Haarlem-Noord den laatsten tijd gewor
den door zijn verbreeding, bestrating en be
bouwing! Toch wordt het zoo langzamerhand
verschrikkelijk, om er op te verkeeren of er
te wonen, omdat automobilisten en motor
wielrijders hem tot een afschuwelijke renbaan
maken. Naar ik hoor mag er slechts met een
snelheid van 30 K.M. per uur gereden wor
den. Dit doet echter ongeveer niemand. Ve
len rijden geregeld met een dubbele snelheid.
Ja er zijn er, die zelfs wel 90 K.M. rijden, of
althans zóó snel, dat het voor de motorpolitie
om eigen en anderer leven niet in gevaar te
brengen, niet raadzaam is. te pogen om deze
snelheidsmaniakken in te halen en te be
keuren. Dit geren geschiedt dagelijks, niet
tegenstaande er door de politie geregeld be
keuringen worden gemaakt. Maar het gebeurt
vooral wanneer er in Alkmaar motorwedren
nen worden gehouden. Dan is het alsof de
hel losgebroken is. Dat deze snelheidsmaniak
ken hun eigen leven en dat van anderen in
gevaar brengen, deert hun blijkbaar niet.
Maai' niet alleen ontstaat hierdoor direct
levensgevaar, door het oorverdoovende la
waai, dat vaak tot diep in den nacht duurt,
wordt het wonen aan den Rijksstraatweg
zeer onaangenaam. Aan zitten of slapen met
een open venster, hoe warm het ook is, valt
niet meer te denken. Moet dat nu zoo maar
voortgaan en van dag tot dag erger worden?
Moeten door dat onzinnige geren geregeld
menschenlevens in gevaar worden gebracht?
Hebben die snelheidsmaniakken alleen recht
om dit kwaad voortdurend te stichten en
hebben de anderen een recht om hiertegen
afdoende beschermd te worden? Het schijnt
wel zoo. 't Is dan ook te wenschen dat aan
dit schandelijke gedoe eens een einde wordt
gemaakt. Daarvan zal echter meer noodig
zijn dan een flinke uitbreiding van de kleine
motorbrigade onzer politie. Daarvoor zal
vooral noodig zijn een veel zwaarder straf
fen van de overtreders der maximumsnel
heid. Naar ik hoor krijgen ze nu gewoonlijk
een boete van een paar guldens. Dat geeft
natuurlijk niets. Maar neem ze, des noods
voor den maximumtijd door de wet bepaald,
hun rijbewijs af. Ik vermoed dat ze dan wel
wat bedaren zullen.
En zooals de toestand op den Rijksstraat
weg is, is deze natuurlijk op tal van plaat
sen."
Tot zoover Ds. Blauw.
We hebben zijn klachten aan den Com
missaris van Politie overgebracht. Deze deel
de ons mede, dat de politie alles doet met
de haar ter beschikking staande middelen,
wat mogelijk is, „Dit is voor ons echter heel
moeilijk," zei de heer Tenckinck, „omdat er
zooveel drukke hoofdwegen op Haarlem uit
loop en. Hier valt dus op dit gebied veel meer
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 Cts. per regel.
MEUBELEN
Levering direct aan particulieren. Dressoir, tafel. 2 fauteuils, 4 stoelen moquette, theemeubel, spiegel
2 schilderijen, samen f118.—. Q. A. Buffet met bolle deuren {62.50
Huis-, Salon-, Slaapkamermeubelen, Bedden, Dekens, enz.
Alles MET DRIE JAAR SCHRIFTELIJKE GARANTIE. PRIMA AFWERKING,
NED. MEUBEL-INDUSTRIE „NEMI". Modelkamers voor Haarlem: KONINGINNEWEG 18
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel
/V\ Boldoovs
I
i
jmaakt blanke tan deny,
te regelen dan in andere gemeenten. Ook
komen er steeds meer motorrijwielen op den
weg, wat m.i. te wijten is aan het afbetallngs
systeem. Als tegenwoordig een boerenjongen
een paar centen heeft gespaard, dan kan hij
door dit systeem op gemakkelijke wijze een
motorrijwiel koopen. En dat zijn juist de
menschen, die de wegen thans zoo onveilig
maken. Ze springen op hun motor, kijken
triomfantelijk rond en rijden met een vaart
van 90 en meer K.M. over den weg, Toch kan
ik u de verzekering geven, dat deze overtre
ders dagelijks worden bekeurd en gestraft,
Veel méér kunnen wij er niet tegen doen,
want ik zeg herhaaldelijk tegen mijn motor-
brigades, om bij achtervolging van een over
treder niet alles op alles te zetten, want
daarmee wagen ze hun eigen leven en dat
van anderen. Niemand kan immers weten,
wat er plotseling uit een zijstraat kan schie
ten! Dit risico wil ik mijn menschen vooo*
een overtreding van de maximum-snelheid
niet laten loopen, want zij komen er meestal
met een kleine geldboete af. En daar geven
de rrteeste motorwielrijders niet om-Beter zou
het zijn om vlugger het rijbewijs af te nemen
of hechtenisstraf op te leggen. Dan zou de
schrik er wel in komen! Tegen het geraas
valt niet veel te doen. Het zijn vooral de
zoogenaamde éénpitters, die zooveel leven
maken. Auto's verwekken niet zooveel op
schudding; hoe harder die rijden, hoe man-
der geraas ze maken. Wie daar niet tegen
kan moet maar niet aan een drukken ver
keersweg gaan wonen."
TEEKENCOLLEGE „KUNST ZIJ ONS DOEL"
Het teekencollege „Kunst zij ons doel"
heeft besloten tot de oprichting van het)
„Kunst zij ons doel"'ziekte-steunfonds", dat
tot doel heeft het stichten, instandhouden en
uitbreiden van een fonds, waaruit aan door
ziekte of ongeval getroffen en daardoor
i\oodlijdende werkende leden van het ge
nootschap* gedurende eenigen tijd financlee-
len steun kan worden verleend.
Om tot het noodige kapitaal voor dit
fonds te geraken, zal als eerste poging een
verloting van kunstwerken georganiseerd
v/orden, voor dat doel afgestaan door de wer
kende leden.
Gedurende de maand September zal de
collectie in kunsthandel F. H. Smit, Groote
Houtstraat 69, waar ook loten verkrijgbaar
zijn, worden geëxposeerd.
JUBILEUM G. KL ANDERMAN.
Op 10 September hoopt de heer G. Klan-
derman den dag te herdenken, waarop hij
35 jaar geleden in dienst trad bij de Gebroe
ders Visscher, aannemers van baggerwerken.
JUBILé.
Op 10 September zal mej. M. H. J. Koppen
van Kordelaar den dag herdenken, dat zij
voor 12 1/2 jaar als werkster in dienst trad bij
mevrouw Verspoor, Coornhertstraat.
ST. AUGUSTINUS-ORATORIUM.
Ter gelegenheid van het 15e Eeuwfeest
(4301930) van St.. Augustinus wordt het
door Jan Nieland getoonzette St. Augustinus
Oratorium woorden van Pater Bloem
ter uitvoering gebracht te Amsterdam: 15 en
16 September in het Concertgebouw; Utrecht
19 September in Tivoli; Haarlem 27 Septem
ber in de Gemeente Concertzaal.
Het Oratorium is door de R.-K. Oratorium»
Vereeniging Amsterdam onder directie van
Tli. van der Bijl ingestudeerd en zal door
deze met medewerking van het Concertge
bouw-Orkest ter uitvoering worden gebracht.
Als solisten werken mede: Jo Vincent, so
praan; Maurice Weynandt, tenor; Willem
Ravelli, bariton, Willy Francois, orgel.
NEDERLANDSCIIE HANDELS EN
LANDBOUWBANK.
In de buitengewone vergadering van aan
deelhouders dezer te Haarlem gevestigde
naamlooze vennootschap zijn de voorgestelde
statutenwijzigingen, die bedoelden de statuten
der Vennootschap in overeenstemming te
brengen met de nieuwe wet op de Naam
looze Vennootschappen, goedgekeurd. Het
kapitaal der Vennootschap werd gebracht op
2 1/2 millioen gulden. Ter vergadering werd
medegedeeld, dat het ter plaatsing aange
boden bedrag aandeelen ruimschoots was
overteekend, zoodat meer dan een vijfde van
dit vergroote aandeelemkapitaal thans is ge
plaatst.
KANTONGERECHT.
De afgesloten Haarlemmerstraat
te Zandvoort
Voor het Kantongerecht kwamen heden
morgen de gevolgen tot uiting vair het niet
nakomen van het verbod om de Haarlem
merstraat te Zandvoort te berijden in de
richting van West naar Oost. Wij hebben er
reeds de aandacht op gevestigd dat hon
derden weggebruikers zich hier niet stoor
den aan het ingevoerde eenrichtingsverkeer
en dat tientallen bekeuringen gemaakt zijn.
Er kwam een automobilist uit Amsterdam
voor, die op 24 Augustus bij den Tol door
de marechaussée was aangehouden. Hij zei,
niet op de hoogte te zijn geweest van de
nieuwe bepalingen en de vier borden niet
te hebben gezien. Ook beklaagde hij er zich
over, dat de marechaussée geplaatst werd
aan het eind van den weg en dan verdekt
ach', er een boom.
De ambtenaar van het O. M. mr. B. v. d.
Burg merkte omtrent het laatste op, dat dit
een kwestie is van politiebeleid. Spr. zou on
getwijfeld aan het begin van den weg
iemand zotten om te waarschuwen. Aange
zien de bepaling alleen geldt voor de maan
den Juni, Juli en Augustus is het inrijden
van deze zijde thans reeds geen overtreding
meer. Daarmee wilde spreker rekening hou
den, hij zou er niet aan denken om voor
een feit als dit 10.boete te eischen.
Mr. v. d. Burg requireerde l.of 1 dag.
Conform werd verdachte veroordeeld.
Geheel rechts van don weg.
De Kantongerechtszitting leverde ook ge
volgen op van de nieuwe bepaling in de
I-Iaarlemsche politieverordening, dat voer
tuigen geheel rechts moeten rijden.
Met name voor asfaltwegen, waarnaast
een klinkerpad ligt, blijkt deze bepaling een
goed wapen te zijn in handen der politie.
Want zonder dat er een verbod bestaat voor
fietsers om op het asfalt te rijden kan de
politie hen thans dwingen om de klinkers te
kiezen.
Er verschenen twee fietsers voor den
rechter, die op het asfalt van den Rijks
straatweg naar Velsen gereden hadden en
die deswege verbaliseerd waren. Hun ver
weer, dat zij rechts reden baatte niet,
want zij reden slechts ter rechterzijde van
het asfalt, hetgeen niet „geheel rechts van
den weg" is.
Zij kregen drie gulden boete, confonm
den eisch.
Er was ook iemand, die met een bespan
nen voertuig op den Rijksstraatweg gere
den -had. Dat hij niet voortdurend geheel
rechts gereden had Verklaarde hij hierdoor,
dat hij andere voertuigen had moeten pas-
seeren. Daarna was hij onmiddellijk naar
reohfcs gedraaid.
Teneinde uit te maken waarom hij dan
toch een proces-verbaal had gekregen moet
de verbalisant gehoord worden, weshalve de
zaak uitgesteld Is.
ROEKELOOZE AUTOBESTUURDERS.
Men schrijft ons:
Dinsdagavond werden de voetgangers op
den Kampersingel, Turfmarkt en Spaame
opgeschrikt door twee luxe autos, die met
een vaart van naar schatting 100 K.M. over
den weg vlogen. Met angstig gegil stoven de
menschen van den weg op trottoirs en zoch
ten beschutting, terwijl tevens kreten van
afkeuring opgingen. Doordat deze auto's
niet over de Lange brug konden (deze was
juist" gesloten) sloven zij de Turfmarkt op
en daarna ging het langs het Spaarne rich
ting Damstraat. De wachtenden voor de brug
sloegen met ontzetting dit ergerlijk gedoe
gade en verwachtten elk oogenblik een aan
rijding. Juist op het moment, dat de brug
weder voor het verkeer open gesteld zou
worden, kwamen de auto's weder met dezelf
de vaart over het Spaarne aanrijden. Het
mocht aan het publiek gelukken één dezer
te doen stoppen, waarna de politie moeite
had om het publiek, dat handtastelijk tegen
den bestuurder wilde optreden, tegen te hou
den. Van den anderen auto Is het nummer
opgenomen, daar die met dezelfde vaart door
reed.
TEGEN VLOOTUITBREIDING.
EEN DEBATAVOND.
Een hier ter plaatse bestaand Comité van
Actie uit verschillende anti-militairistischc
vereenigingen heeft het Initiatief genomen tot
een actie tegen de aanhangige plannen tot
uitbreiding der Nederlandsche oorlogsvloot.
In overleg met de Nooit-meer.oorlog-Federatie
en de Jongeren Vredes Actie is besloten, voor
dit doel contact te zoeken met alle Haar-
lemsche vredesvereeniglngen. In de maand
September zal een debatavond worden geor
ganiseerd, waar een voor- en een tegenstan
der van genoemde plannen het woord zullen
voeren.
De Gelukkige.
„Ziezoo", zei de zon, toen de wcervoorspel-
lers en de meteorologische instituten hem
eindelijk ztfn kans gaven, en do kranten op
een goeden ochtend „warm droog weer" en
„weinig of geen bewolking" bestelden. ..en
nou zal ik jullie hebben. Jullie hebben r.og
wat van me te goed." En hij scheen zoo ge
weldig, dat in minder dan geen tijd alle boor
devolle slooten uitgedroogd waren en de hoo
rnen met angstige gezichten naar hun al
kaler wordende kruinen grepen
Op den eersten dag van dit lekkere zomer
weertje. dat nu al weer overal „hittegolf" ge
noemd wordt, fietste ik langs een weggetje,
dat van den vroegen morgen af had liggen
stoven trusschen de groene wellanden, die
aan weerskanten liggen. De koeien lagen lij
zig herkauwend met een uitdrukking van
diepe ellende in hun suffe loddcroogen op
het einde van den dag te wachten, en hcele-
maal aan het einde kwam ik een juffrouw
van vrij milde proporties tegen, die met- een
soort van gelaten wanhoop de Sahara, die
haar nog te wachten stond, opnam, een zak
doek aan de zonzijde van haar drie onder
kinnen spreidde in gedachten haar kanarie
pietje aan haar jongste nicht naliet, en toen
pas op weg dorst te sraan.
„Heelemaal aan het andere eindé ligt eertf
man", kon ik niet nalaten bij wijze van
troost tegen haar op te merken, ..die midden
in de zon in slaap is gevallen. Hij ziet vuur
rood. en de straaltjes loopen langs zijn ge
zicht, en de vliegen zoemen in zwermen om
hem heen. Het is verschrikkelijk om aan te
zien". Maar ze keek me een beetle weifelend
aan. en ik begreep onmiddeVHJk, da: ze dacht,
dat die juffrouw zeker ook erge last van de
warmte had. Dat had ik ook wel, maar niet
zoo erg als zij dacht. En ik ben maar door
gereden.
Toen ik terug kwam heb ik Ijverig uitgeke
ken naar haar stoffelijk overschot, maar ik
kon het niet vinden, en begreep daaruit, dat
ze den overtocht blijkbaar toch overleefd
had en dat nichtje Coba het nog een poosje
zonder tante's Pietje zou moeten doen. Maar
de man lag or nog. nu meer paars dan rood,
en een stuk of wat muggen hadden zich gon
zend van tevredenheid over liet lekkere maal
bij de vliegen gevoegd, en hulden hem in een
grijs wolkje. Ik heb mijn hoofd afgewend en
mijn gezond verstand, dat mij altijd voor
houdt, dat. ik een beetje minder bemoel-alle-
rig moet zijn. voerde een zwaren strijd met
mijn goeie liart, dat per sé wilde, dat. Ik af
stapte en hem wakker maakte. Mijn ge
makzucht besliste tenslotte, dat het toch
werkelijk te veel gevergd was om in zoo'n
hitte een paar beweedngen te maken, die
niet beslist noodzakelijk waren, en dus reed
ik door.
Maar het noodlot wilde, dat ik dien dag
nog een keer langs dat snikheete wegget-1»
moest, en van uit de verte zag ik al, dat dé
man er nog lag. hoewel het vijf uur later
was. Hij lag nu op zijn anderen kant. en er
lag zoo'n glimlach van gelukzalige tevreden
heid op ziin donkerrood, dik opgezwollen ge
zicht. dat lk er niets meer van begreep. Liefe
lijke droomen misschien".
En toen ik nog een uur later weer terug
kwam. was hij blijkbaar ontwaakt, en zat
zielsgelukkig op hetzelfde plaatsje met zijn
handen in zijn schoot voor zich uit te staren.
Zijn hoofd was tweemaal de natuurlijke
grootte en het was, of zijn neus vonken
schoot. Hij was tot achterin zijn nek vuur
rood verbrand, en ziin voorhoofd bladderde
al. Op tien meter afstand voelde je hem
warmte uitstralen. Toen lk langs hem ging,
draaide hij zich naar mij om. Zijn oogen
glansden. Hij moest blijkbaar zijn geluk aan
iemand uitzeggen.
„Lekker weertje, hè?" zei hU verrukt, en
liet zich weer pardoes achterover vallen.
Stom ben ik doorgereden MUn eenige ver
langen ging nog uit naar de ijskast
W. T.
JONGETJE BIJ HET HENGELEN VER
DRONKEN.
Het 7-Jarig zoontje van den arbeider v. d.
PI:, aan den Schinkeldijk te Haarlemmer
meer, had, terwijl het zat te hengelen, het
ongeluk in de Ringvaart te vallen, meldt het
Volk. Hoewel dadelijk pogingen in het werk
werden gesteld het knaapje, dat direct in de
diepte was gezonken, te redden, wat na eeni
ge oogenblikken ook gelukte, bleken de le
vensgeesten reeds geweken te zijn.
MR. DR. W. F. VAN LEEUWEN.
Men seint ons uit Den Haag:
Er is nog steeds geen verandering geko
men in den toestand van den oud-vice-pre
sident van den Raad van State Mr. Dr. W.
F. van Leeuwen. Zijn toestand blijft hoogst
onrustbarend.
FEUILLETON
Drie Avonturen van den Franschen
Meester-Detective
MARC MICHEL.
2)
Ontdekte u voetsporen?
Neen. Dat is wel heel merkwaardig,
maar er was niets te ontdekken, dat erop
wees, dat er iemand geweest was. Er lag al
leen een fijn laagje zand op de vensterbank,
wat er altijd ligt bij westenwind; het zand
komt uit het Bois. Ais er iemand met zijn
voeten op de vensterbank was geweest, had
den er absoluut voetsporen op de venster
bank waarneembaar moeten zijn. Maar niets
daarvan.
Is het niet mogelijk, dat de verschijning
aan het venster een product van overspan
nen zenuwen is geweest?
Dat heb ik mij eerst ook afgevraagd.
Maar tien minuten later kreeg ik het bewijs.
Wat deed u? Alarmeerde u uw be
diende?
Ja; ik rende de trap af, haalde hem
achter zijn krantje weg en we doorzochten
samen den heelen tuin. Maar vinden deden
we niets. Ik begon mijn „vizioen" meer en
meer toe te schrijven aan geschokte zenuwen.
Inplaats daarvan lag er een kaartje op mijn
bureau; „Nog twee dagen!" stond erop.
Daarop besloot u het huls te verlaten?
Ik kreeg inderdaad den indruk, dat ik
in gevaar was. Ik zou in huis trouwens niet
hebben kunnen slapen. Ik bestelde telefo
nisch een auto en liet me naar het Hotel des
Champs Elysées brengen.
Daar hebt u heel verstandig aan gedaan,
zei de detective, terwijl hij ernstig en pein
zend keek.
Ik voelde er weinig voor, vervolgde mr.
Malterre, om de Süreté in de zaak te
halen; ik wilde daar niet den indruk vesti
gen, dat ik me ook maar eenigszins liet inti-
miteeren. Bovendien geloof ik. dat ik een
dergelijke raadselachtige zaak, zooals waar
schijnlijk geen van mijn collega's ooit heeft
meegemaakt, in niemands handen beter kan
stellen dan in de uwe, eindigde hij met een
hoffelijke buiging. De rechterlijke macht
beseft heusch wel welk een grooten steun zij
in uw arbeid heeft.
De detective liet deze lofrede over zich
heengaan zonder een spier van zijn ernstig,
krachtig gezicht te vertrekken en vroeg
rustig:
Tot hoe laat bent u in uw kabinet bezig?
Tot zeven uur.
Ik zal u vanavond om zeven uur per auto
van uw bureau halen en met u naar huis
rijden. Overigens had ik gaarne, dat u mij
een machtiging zoudt geven om alle ruimten
in uw huis te betreden en dat u uw bediende
telefonisch van mijn komst op de hoogte zoudt
stellen. Ik zou graag vanochtend uw woning
nog nauwkeurig inspecteeren.
Mr. Malterre voldeed aan het verzoek en
schreef op een visitekaartje een paar woor
den. Hij reikte het den detective.
Ik dank u, zei Mare Michel-
Dus tot ziens, om zeven uur, antwoordde
de rechter.
Ik zal zorgen dat ik op tijd ben, was het
wederwoord.
De deur viel achter den bezoeker dicht. De
detective stond op, trok zijn jas aan en ver
liet een paar minuten later eveneens het
huis.
Het sloeg juist half zeven toen Monsieur
Malterre zijn bureau verliet en de straat op
liep. Noch van Marc Michel, noch van een
auto was in velden of wegen een spoor te be
kennen. De rechter wandelde langzaam de
straat af en wilde juist den rijweg oversteken
om de brug over te gaan, toen een blijkbaar
stomdronken arbeider op hem toewaggelde.
Het scheelde maar een haartje of hij was
met hem in botsing gekomen. Maar toen de
dronken man vlak bij hem was fluisterde
deze hem in:
Gaat u links den hoek om en stapt u
daar in de auto. De chauffeur is een assis
tent van mij; hij zal u naar huis rijden.
Wacht u daar op me; ik kom direct bij u.
Maar haast u wat: u wordt gevolgd.
Hoogst verbaasd keek de rechter den pseu-
do-dronken man na, die alweer verder
zwaaide. Dat was immers de stem van Mare
Michel geweest! Hij keek in de linksche zij
straat: daar stond inderdaad een auto. Hij
liep er naar toe.
De chauffeur groette niet, maar fluisterde
bijna zonder dat een beweging van de lippen
waarnam:
Bent u monsieur Malterre?
Ja.
Stapt u dan vlug in.
Toen de rechter den voet op de treeplank
gezet had. zette de wagen zich al in bewe
ging. Mr. Malterre keek door het klefne ruitje
achter in'de kap en zag niet ver van de auto
de dronken arbeider midden op de straat
staan. Hij scheen niet dan met de grootste
moeite zijn evenwicht te kunnen bewaren en
balanceerde heen en weer, waarbij hij nu
eens het rechter-, dan weer het linkerbeen
pmhoog hief. Een man liep hard in de rich
ting van de auto: het leek wel alsof hij het
voertuig volgen wilde.
Was het toeval of opzet? De dronken
man scheen naar den hardlooper toe te wag
gelen, stak een been uit met het gevolg, dat
de ander erover struikelde en pardoes tegen
den grond sloeg.
Een kwartiertje later hield de auto bij de
Porte Mailboot stil. De chauffeur opende het
portier en zei:
Monsieur Michel laat u verzoeken hier
te willen uitstappen, monsieur Malterre.
Loopt u alsjeblieft langzaam naar huis. U
hoeft niet bang te zijn: ik volg u.
De rechter liep langzaa mde Avenue op en
Kruiste de Rue Parmentier en de Rue Sa-
blonville, zonder dat er iets bijzonders ge
beurde. Toen hij omkeek, zag hij, dat de auto
hem op geringen afstand volgde. Op de Place
de Marché was een oploopje: een man deelde
papieren uit. Monsieur Malterre pakte er ook
een aan; vouwde het open en schok: hij las
de woorden:
„Nog één dag. Monsieur Malterre!"
Toen hij bij zijn huis kwam wachtte zijn
bediende hem al in de open voordeur Ze
waren juist naar binnen gegaan, toen de
electrische schel overging. Er stond een brie
venbesteller in de deur. maar het was wel
merkwaardig, dat hij geen enkelen brief bij
zich had!
Wat verlangt u? vroeg de rechter.
De brievenbesteller glimlachte alleen maar:
hij nam zijn pet af en keek monsieur Malterre
strak aan. Deze keek den brievenbesteller eens
wat meer van nabij en kon een uitroep van
verbazing niet onderdrukken:
Monsieur Michel!
Ja, ik ben het. Gaat u maar rustig naar
boven, monsieur Malterre en trekt u zich
maar niets van mijn aanwezigheid aan. Als
u me noodig hebt ben ik bij u. Neemt u voor
alle zekerheid deze kleine revolver mee.
De rechter ging naar zijn appartementen
op de eerste étage en genoot zijn souper. De
aanwezigheid in huis van niemand minder
dan Marc Michel gaf hem een ongekend ge
voel van veiligheid. Nadat hij gegeten had,
ging hij. alsof er niets aan de hand was,
naar zijn studeerkamer en al spoedig slaag
de hij erin zich s&heel in zijn werk te ver
diepen. De buitenjaloezieën had hij neerge
laten.
Hij was zoowat een uur aan het werk ge
weest. toen hij heel duidelijk een geluld
hoorde alsof de latten van de jaloezieën van
elkaar getrokken werden. Hij luisterde een
oogenblik gespannen, draaide snel het hoofd
ln de richting van het venster en keek ln een
bleek gezicht. Hij greep naar den revolver,
maar het gezicht verdween op hetzelfde mo
ment. Hij schoot, maar juist even te laat. Hij
wierp het venster open. trok de Jaloezie om
hoog, maar er was, net als den vorigen avond,
niets meer van het „spook" te zien. De rech
ter liep snel naar den corridor en zag juist
dat Marc Michel met groote haast naar de
tweede verdieping stormde. Hij liep hem na
en nam waar hoe de detective op het balcon
ging en daar met zijn electrische zaklantaarn
alles nauwkeurig inspecteerde.
Hier is hij geweest, zei hij zacht en wees
op de balustrade.
De heer des huizes kwam nader en ontdekte
tot zijn niet geringe verbazing een groote
ijzeren haak, die over de balconleuning ge
worpen was. Aan de haak zat een touw vast,
dat bijna tot op den grond reikte en zacht
jes fn den wind heen en weer bewoog.
Dezen haak heeft hij van beneden af
over de balustrade gegooid, verklaarde de
detective, en daarop is hij langs het touw
naar boven geklommen. Het ls een verduiveld
kranige worp: het moet een geweldig han
dige knaap zijn, die dat kunststukje heeft uit
gevoerd; vermoedelijk een gewezen jongleur
of zooiets. Daarop wijzen ook nog een paar
andere détails. Zooals u ziet is de haak om
wikkeld; natuurlijk om te maken dat het
vasthaken niet hoorbaar zou zijn. De vent Is
daarop in het touw geklommen, is aan uw
venster verschenen en is daarop als rie weer
licht verder naar boven doorgegaan. Daar
heeft hij halt gehouden en met zijn voeten
op den bovendrempel van het kozijn gesteund
uw vensters hebben, zooals Je dat bij Go
tische gebouwen ook hebt, een soort afdek.
(Wordt vervolgd).
