Uit den Strijd
teöen
VAN LAPPEN EN BORDEN.
FOTOGRAFISCH
ATELIER „RICHE"
Vergrootingen - Reproducties
LETTEREN EN KUNST
HAARLEM'S DAGBLAD DONDERDAG 29 JANUARI 1931
TWEEDE BLAD
door
A. HEEROMA, Commissaris van Politie te Amsterdam.
Er zijn lieden, die hun weg door dit leven f
bij voorkeur zoeken langs het dun en slinge
rend koord dat gespannen is boven een ter
rein, waar de politie met uitgestoken handen
gereed staat om hen op te vangen, als hun
zwaartepunt zich te veel zijwaarts ver
plaatst- Tot die equilibristen behoort een
soort lieden, die de gelegenheid om de men-
schen van kleeding te voorzien, wi len ver
ruimen en him de moeite willen besparen
naar den winkel te gaan. Vooral in den oor
logstijd viel een mobilisatie van dat keur
corps waar te nemen en ofschoon Amster
dam a's afzetgebied niet geheel werd ver
smaad, was het toch hoofdzakelijk de pro
vincie, die tot arbeidsveld werd gekozen, zoo
dat men ze 's morgens in grooten getale aan
't Centraal Station kon zien verschijnen,
zwoegende onder groote pakken.
Ieder weet, dat in dien gezegenaen tijd de
prijzen der kleedingstoffen zich door
schaarschte in stijgende lijn bewogen, welke
lijn 't zij terloops opgemerkt de eigen
schap bezat om, toen de schaarschte was ver
dwenen, een zekeren onwil te toonen om
naar beneden te buigen. In het tijdperk der
stijgende lijn werd het niet bepaald noodig
gevonden, de salarissen mede die lijn te doen
volgen en waar de kleine man een eens ge
keerd pak niet voor de tweede maal kan la
ten keeren, speurde zijn oog naar iets, dat
zijn budgef niet te zeer bezwaarde. Dit wis
ten onze kooplieden en zij brachten binnen
zijn gezichtsveld hun pakken, waaronder zij
hadden gezwoegd en lieten de stof door zijn
vingers betasten om hem van de superioriteit
te overtuigen, wel wetende, dat ondeskundi
ge vingers de kwa'iteit niet konden beoordee-
len. En zij rekenden hem voor, dat stof en
maakloon zijn draagkracht niet te boven
zouden gaan; zij bevestigden zonder blikken
en blozen, dat de stoffen van eerste kwaliteit
waren en alleen dank zij hun vernuft -door
smokkel of andere listigheid binnen het be
reik der koopers gebracht konden worden
en dat een lap een pak met tweede pantalon
in zijn plooien verborg. De koopvers, met mee-
warigen blik op hun glimmende en aan de
mouwen doorgesleten jasjes en hun door om
zooming te korte pantalon, rekenden in ge
dachten mee, bekeken, bevoelden nog eens,
maar trachtten hun begeerte te verbergen,
wat niet noodig wa, want de koopman had
die al dadelijk op hun gezicht gelezen. Zij
wilden slim zijn, zich onverschillig houden
om te kunnen afdingen, niet vermoedende,
dat bij de prijsbepaling reeds op dergelijke
slimmigheid was gerekend en tenslotte werd
er gekocht, stond met wanhopig gebaar de
koopman zijn artikel tegen den bedongen
prijs af, als ware hij bij dergelijken handel
we'dra een geruïneerd man. En de kooper
gnuifde, liefkoosde den gekochten lap, zag
zich in gedachten reeds met een nieuw pak
bekleed en droeg het met welgevallen mee
naar huis, want dergelijke onderhandelin
gen werden by voorkeur op kantoor of werk
plaats gevoerd, buiten het wantrouwend en
spiedend vrouwelijk oog. Thuis werd wel
met eenigen schroom en of de schaduw van
een naderend onheil het licht der zelfvol
daanheid eenigszins verduisterde, de koop
meegedeeld in het besef, dat de omstandig
heden een uitgaaf voor een nieuw pak niet ge
heel gedoogden, maar ten slotte deed een
blik op het oude pak den misstap vergeven.
Hoe kort zou de vreugde zijn! De kleermaker
die de lap in een pak zou omzetten, bekeek
ook de stof, veelde met kennersvingers, mat
met kennersb'ik en aldra vernam de kooper,
dat de tweede pantalon slechts in de ver
beelding kon bestaan, ja, dat het, gezien den
maat des koopers, wellicht een broekloos pak
zou worden. Bovendien de kleermaker was
een eerlijk man gaf hij in overweging den
lap maar te laten zooals hij was, want hij
was het maakloon niet waard. En zoo was
het ook; al die lappen, in de wandeling mep-
lappen genoemd, werden bij een grossier te
Amsterdam voor enkele guldens gekocht,
waren zoo slecht van kwaliteit, dat er haast
niets van te maken was en zoo krap uitge
meten, dat de kooper al iemand van buiten
gewoon kleine maat moest zijn, wilde hij er
een pak uit krijgen. Talloozen hebben zich
verb'yd met een doode musch en konden den
lap bewaren als een herinnering aan hun
lichtgeloovigheid, maar het land is groot en
eiken morgen zag je de kooplieden weer met
nieuwe pakken het station binnen trekken,
waar dan een soort vergadering belegd werd,
waarvan één de leider was, om te bepalen
waarheen elk lid der bende zou gaan. zulks
om te voorkomen, dat men elkander in de
wielen reed. Ge ziet het: ze liepen over het
wiege'end koord en de politie stond er be
neden. keek met begeerige blikken naar den
buit. die haar wellicht niet zou ontgaan. En
die ordvine haar ook niet.
Het afzetgebied kromp geleidelijk in, want
Troosteloos tij de pakken neerzat.
besmette streken werden bij voorkeur niet
voor de tweede maal bezocht, terwijl de be
drogenen hun leed niet konden verzwijgen,
zoodat de mare van het optreden der koop
lieden zich meer en meer verspreidde, wat
hun succes niet ten goede kwam; het gevolg
was, dat het Centraal Station hen des
avonds met dezelfde pakken aan de stad uit
leverde. En zoo geschiedde het, dat mijn
vriend Jef op een keer troosteloos bij de pak
ken neerzat, mijmerende over de wispeltu
righeid der menschen, toen zijn collega
Jacques hem een plan ontvouwde, dat goed
uitgevoerd, moest leiden tot een algeheele en
vooröeelige liquidatie. Daar Jef, na kennis
van het plan te hebben genomen, meende,
dat het kon slagen, besloot men tot onmid
dellijke uitvoering en nog dienzelfden dag
zag men Jacques zijn biertje drinken in een
café, waar men wilde opereeren.
Jacques maakte een praatje met den kaste
lein, nog nog een biertje en scheen op het
punt van te vertrekken, toen Jef binnen
kwam, beladen met pakken; van Jacques
nam hij niet de minste notitie. Ook hij dronk
z'n biertje en als in gedachten opende hij
een pak en bekeek de stof. Jacques, die bij
den kastelein stond te praten, loerde even
naar Jef en mompelde, half voor zich, half
tegen den kastelein: „goeie spullen", waarop
Jef reageerde: „'t is te koop". Daarop begon
Jacques maakte een praatje met den
kastelein.
een bekijken en betasten, maar Jacques ver
klaarde dat hij zelf het goed niet kon ge
bruiken, doch wel iemand wist, die er mis
schien zin in had. Er werd een prijs genoemd,
er werd gedongen, nog eens en nog eens en
ten slotte verzekerde Jef met een zucht, dat
het niet minder dan voor vierhonderd gulden
kon.
Jacques verzocht Jef te wachten, ging
heen, fluistedde in het voorbijgaan den kas
telein toe: ,,'t is te geef". Jacques bleef lang
weg en juist zou Jef vertrekken, meenende,
dat de ander niet terugkwam, toen deze
haastig binnenstapte, z'n excuus maakte over
zijn wegblijven, daar hij den door hem be
doelden koopwian niet zoo gauw had kunnen
vinden en zei, dat deze op den koop inging;
die zou het daar den volgenden dag wel ha
len. Jef vond dit goed, mits hij geld kreeg,
maar dat kon Jacques hem niet verschaffen:
hij wilde honderd gulden geven en vroeg
den kastelein of deze de overige driehonderd
wilde betalen onder voorwaarde dat daar
het goed dan bleef. Jacques nam den kaste
lein even terzijde, vertelde hem, dat het
goed zeker achthonderd gulden waard was
en beloofde hem vijftig gulden van de winst.
De kastelein, niet vermoedende, dat Jef en
Jacques tweelingbroeders in den handel wa
ren en ziende, dat Jacques zonder eenlge
weifeling honderd gulden betaalde, schoot de
rest voor en het tweetal vertrok, met ach
terlating van het goed, maar driehonderd
gulden rijker. Het behoeft niet gezegd, dat
toen de kastelein bij de pakken kon neerzit
ten, want die wachtten tevergeefs op de
terugkomst der beide kooplieden en na een
paar dagen toen de kastelein argwaan kreeg
en een deskundige bij de partij haalde, ver
nam hij dat hij de gelukkige bezitter was
van een stapel vrijwel waardelooze lappen.
Maar hierop had ik gewacht, want onze kas
telein had nog een getuige en de beide koop
lieden moesten ervaren, dat alle handel niet
tot civielrechtelijke kwesties leidt, doch dat
de strafrechter ook een woord kan mee
spreken. Groote beroering in het kamp der
meplappenhandelarenvrienden en familie
leden van Jef en Jacques kwamen opdagen,
wilden driehonderd gulden terug betalen,
maar het baatte niet; het laatste woord was
aan den strafrechter en de beide heer en kre
gen gelegenheid om in stille afzondering
nieuwe plannen te beramen.
't. zijn niet allen handelaars in stoffen, die
hun cliëntéle buiten zoeken: Amsterdam her
bergt nog een ander soort kooplieden, die
den boer opgaan, maar 't verschil is. dat die
trachten té koopen. Nu zou men zoo zeggen,
dat in den regel bij een koop de kooper de
bedrogene moet zijn, maar dit ls volstrekt
niet noodig. Het spreekwoord 2>egt: „waar
twee ruilen, moet één huilen" en 't komt er
eigenlijk maar op aan, wie de slimste is.
De lieden, die ik op het oog heb. gaan den
boer op om antiek te koopen en ledereen
weet wat mogelijkheden de handel In antiek
biedt. Eerstens is er ontzettend veel r.amaak-
antlek, vervolgens is er gerestaureerd antiek,
waaronder bijvoorbeeld te verstaan een klok,
waarvan alleen de wijzerplaat antiek is; de
rest is restauratie en eindelijk is de prijsbe
paling van antiquiteiten voor een kenner
dikwijls moeilijk, voor een leek ondoenlijk.
Nu is 't een feit. dat menschen. die een stuk
antiek bezitten, zich veelal verbeelden, dat
dat stuk een vermogen vertegenwoordigt en
zoodoende kan je geen prijs noemen, hoe
mal hoog, of ze gelooven, dat dit werkelijk de
waarde kan zijn. Ieder antiquair wil graag
wat verdienen, maar dat neemt niet weg, dat
de bonafide koopman een prijs zal bieden,
die de waarde benadert.
De vrienden, die Ik bedoel, zou ik niet
graag als bonafide antiquairs willen betite
len; verstand van 't vak hebben zij over 't al
gemeen wel, maar handelsmoraliteit ls ln
hun inventaris niet te vinden. Ze zijn zoo ge
slepen. dat zelfs handelaars soms door hen
bij den neus worden genomen, dus wat ver-
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN a 60 Cu. per regel.
GROOTE HOUTSTRAAT 169 1
TELEFOON 13472. HAARLEM
ÏNGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel
Stofzuigerhuis MAERTENS
BARTELJORISSTRAAT 16 - TEL. 10756
PHILIPS' RADIO TOESTELLEN
mag de leek dan anders dan de deur voor hen
dicht te houden? Zijn ze eenmaal bij je bin
nen, dan leet je voorzichtigheid het gewoon
lijk tegen hun welsprekendheid en brutale
durf af. Hoeveel klachten hebben mij niet
bereikt van menschen, die zij tot afgifte van
eenig goed hadden weten te bewegen.
Stel mijn vriend Maurits dwaalt ipnd ln
de buurt van Nijkerk lk noem maar wat
en vraagt belet bij den geestelijke. Daar ziet
hij een ouden stoel, dien hij wel gebruiken
kan en weet dien voor een behoorlijk prijsje
te koopen, maar weet meteen gedaan te krij
gen. dat de geestelijke hem een introductie
geeft voor een paar dames, die mooi antiek
bezitten. De introductie opent hem de deur
De introductie opent hem de deur.
en zijn oog valt al gauw op een stel Delftsche
berden, maar hij doet of hij ze niet ziet en
informeert of de dames hem een antiek ka
binet met vijf pullen willen verkoopen. De
dames zijn daaraan gehecht, verkoopen niet
en bovendien is die kast haar zelf veel waard,
dames niet onbemiddeld zijn, doch ook niet
Nu heeft Maurits al vernomen, dat dc
bepaald rijk en daarom laat hij zich niet uit
het veld slaan. Hij zegt, dat hij al jaren naar
zoo'n kast uitziet voor een schatrijken Ame
rikaan en dat zal betalen wat de dames vra
gen. Deze raken even van haar stuk want
bij haar is 't niet, dat „Geld keïne Rolle
spielt". Maurits wint terrein vraagt of hij
mag bieden. Ja. dat mag hij. maar zij blijven
vrij om 't bod te accepteeren Maurits biedt
twintig duizend gulden en de dames staan
paf, maar. zooals ik zei. menschen hebben
soms een idee. dat een ding een vermogen
vertegenwoordigt en zij willen probeeren of
de prijs nog niet hooger kan. Maurits vindt
het bod mooi. maar als 't niet anders kan.
aan moeten zij maar vragen. „Dertigduizend!"
Even nadenken van Maurits; hij cijfert wat
in een boekje, de dames knipoogen tegen
elkaar. „Eindelijk; ..Neen dames, 't kan niet,
dan verdien ik er niet aan. maar 'k zal u wat
zeggen en dat is mijn uiterste bod hij
cijfert weer en kijkt het vertrek rond geef
u mij die zes borden er bij voor honderd
gulden on dan de kast voor 29 mille; mis
schien 'k wil eerlijk zijn verdien ik aan
de bordenn een mefer -(honderd gulden) en
'k heb nu eenmaal aan mijn klant beloofd
hem zoo'n kast te leveren en eerlijk gezegd
'k mocht gaan tot dertig mille; als de
transportkosten en verzekering eraf gaan
blijft er dan toch voor mij niet zooveel over.
De dames kijken in het opene eerlijke gezicht-
De dames kijken in het open-eerlijke gezicht
van Maurits, zien de Introductie van den
pastoor, overwegen, dat als 't bod niet werd
aangenomen, zij een kapitaal renteloos lieten
staan en happen toe Maurits vindt goed
dat bij den notaris een coniract wordt op
gemaakt, pikt ïntusschen de zes borden in,
waarvoor hij eerlijk honderd gulden betaalt
en gaat mee naar den notaris, die een seri
eus koopcontract opmaakt. Maurits deponeert
een cheque op een of andere groote bank. die
geïnd kan worden als de kast wordt gehaald.
Maurits verdwijnt met zijn zes borden, waar
aan hij een paar honderd gulden verdient, die
hem weer een paar weken door de wereld
helpen, want Maurits bezit geen cent en heeft
zelfs geen vaste woonplaats De kast blijft
staan waar ze stond en de bank honoreert
geen cheque van Maurits, want hij is daar
onbekend of liever men kent zijn naam wel,
doch alleen van andere zwendelarijtjes.
Dat Maurits ook een onzekeren weg volgt
over het slingerend koord, is overduidelijk
en dat hij zijn adres maar liever niet aan
de politie opgeeft is zeer verklaarbaar, maar
Maurits is niet zoo'n onbekende persoon, dat
hij buiten de lens kan blijven en zoo zien
we ook Maurits ten slotte aan 't bureau komen
om een nader adres van zijn vriend den
Amerikaan te geven.
Meen niet, dat ik overdrijf, want ik noemde
bedragen aan de praktijk ontleend en ver
baas mij evenzeer als gij het doet. over de
onnoozelheid der menschen.
INTSITUCT VOOR ARBEIDERS;
ONTWIKKELING.
Zondagochtend spreekt de heer Landskroon
voor het Instituut voor arbeidersontwikkeling
in gebouw Rosehaghe, over „Het kapitalisme
van dezen tijd".
NASPEL „IM WESTEN NICHTS
NEUES".
NATIONAAL-SOCIALIST VEROORDEELD.
BERLIJN. 27 Januari CV.D.) In verband
met de Nationaal Socialistische demon
straties tegen de Remarquefilm ..lm Westen
nichts Neues" stond heden te Berlijn terecht
de 20-jarlge Nationaal Socialist Kuhnemund
wegens verzet tegen de politie en het versto
ren der openbare orde. Hij werd veroordeeld
tot 6 maanden voorwaardelijke gevangenis
straf en 50 Mark boete*
HET ANNA PAWLOWA-BALLET.
Het was oen avond van weemoedige herin
neringen. Telkens gingen de gedachten terug
naar de danseres, die eens de ziel was van
deze corypheeëm van den dans. Bij de Cho-
piniana was het mij of zij nu plotseling zou
komen binnenzweven, de kunstenares, wier
dansen soms niet van deze aarde scheen!
En was het niet, of wij een rouwdienst me-
demaakten. toen uit het orkest nog eenmaal
de muziek van Le Cygne opklonk en het
groote, leege toonee! met de donkere drape
rieën als een rouwkapel langzaam in het
duister vervaagde- In diepe stilte hebben de
talrijke aanwezigen dezen zwanenzang, waar
op Anna Pavlova eiken avond weer dien ont-
roerend-zinnebeeldigen dans danste, aange
hoord! Deze laatste zang van den zwaan, d e
uit het leven verglijdt, dat werd nu haar
treurmuziek! Toen de laatste k'anken ver
stierven, was het of er een stilte in de zaal
viel! Dan plotseling, klinkt bijna rauw en ruw
een mazurka van Glinka op! In bonte k'.ee-
ding komen vier dansparen aangesprongen..
het leven gaat door en stelt zijn eischen!
Maar het was moeilijk om met die schrille
tegenstelling onmiddellijk jn de stemm'ng te
komen! Hoe heel ander zou het geweest zijn.
wanneer men met de muziek van Le Cygne
begonnen was en daarop met de Chopin iana
die was als een dans van engelen in de
Elvseesche velden had aangesloten. De
stemming zou minder wreed verbroken zijn.
Anna Pavlowa is heengegaan, maar haar
geest leeft voort in haar ballet, dat zij be
zield heeft met haar groote liefde voor den
dans. haar hooge opvattingen van de kunst
en haar diepen ernst. Want welk een supe
reure danskunst werd ons gisteren geschon
ken! Wij voelden het. aldoor, dat deze kunst
stamt uit de strenge, ernstige hoogeschool
van den dans! Welk een weergaiooze tech
niek, welk een groot kunnen bij al deze dan
sers en danseressen.
De Chopiniana wordt in deze ijle. lichte
sfeer een wonder-teere droom, geheel één
met de poëzie van Chopin's walsen en pré
ludes! Wie durft nog smalen op het „ouder-
wetsche ballet", als hij zóó ziet dansen? Hoe
prachtig was dit alles van telkens verande
rende groepeering. hoe mooi werden steeds
de groepen losgewikkeld. zwermden dc witte
figuren als blanke vogels uiteen om daarna
elkander weer in rust terug te vinden! Het
was even licht en teer en immaterieel als de
muziek van Chopin!
En hoeveel schoons is ons ook in de di
vertissements geschonken! Daar was de
Egyptische dans van Kirsanova wel de
eerste nu onder deze voortreffelijke danse
ressen! en Borowanski. zeer mooi van plas
tiek en costuum. Friihllngsstimmen van
Strauss, met dc golvende lijn van dc muziek
ook aldoor in de bewegingen en gedanst met
de bijna schuchtere poëzie van de ontwakende
lente in scherpe tegenstelling met de zwoele
pastorale van Cleo Nordi en Hans Heiken, die
ons de rijkheid van den zomer brachten.
Cleo Nordi zagen wij ook in Anitra's dans,
den eenigen dramatischen dans, waarin de
voortdurende bewegingen steeds weer worden
onderbroken door den telkens terugkeerenden
angst! Cleo Nordi deed, zoowel plastisch als
mimisch in deze dans sterk denken aan
d'Arcy, van wie wij hem vroeger mochten
zien.
Verrukkelijk geestig was ook nu weer het
Pizzicato, de dans volkomen één met de mu
ziek, en een blijde verrassing brachten de
zwart-witte pierrot en de schalksche, lieve
pierette, de voortreffelijke Tressahr ln
hun extra nummer, de al even fijn als geestig
uitgevoerde menuet van Mozart! Meeileepend
in zijn hartstochtelijke vaart was de Spaan-
sche dans van Nina Kirsanova, Leon Wolzl-
kowsky en Alperova. Aan het dringend ver
zoek om een herhaling uit het publiek werd
helaas niet voldaan. Prima-Vera dat wij reeds
vroeger mochten zien, bekoorde ook nu weer
door de teere kleuren der costuums en de
innig-poëtisohe uitbeelding. Het minst gelukt
vond ik jammer genoeg! de Holland-
sche dans! Neen, dan honderd maal liever die
echt-Russisoho dans, de Gopak, die met een
duizeling-wekkend entrain werd gedanst en
het publiek tot laaiend enthousiasme op
voerde!
Onze Stadsschouwburg was zeer goed bezet,
maar op dezen avond had hij geheel uitver
kocht behooren te zijn! In dit ballet toch
eeren wij immers de groote kunstenares, die
heen is gegaan.
J. B. SCHUIL.
MUZIEK.
R.-K. MUZIEKVEREENIGING
„UTILE DULCI".
Het gebouw der St. Joseph-gezellenver-
eenfging was de plaats waarheen de donateurs
en begunstigers van „Utile dulci" zich hadden
begeven om daar het concert van het ge-
zellenkorps bij te wonen. Eigenlijk is dit een
onjuistheid. Want lang niet allen, die daad
werkelijk toonden, sympathiek te staan
tegenover het korps, vonden in de groote
zaal een plaats. Zooals terecht de voorzitter
bemerkte; het gold hier. ófwel een nog groo-
tere zaal te betrekken, óf het concert te geven
op twee verschillende avonden. Wij mogen
dus veilig aannemen, dat Utile dulci alreeds
een benijdenswaardige belangstelling onder
vindt. De klinkende bewijzen kwamen daar
van tot ons in den vorm van eenige nieuwe
instrumenten. Het korps Ls flink in ledental
gegroeid, en er is geen twijfel aan: de direc
teur, de heer A. C. Jutjens. wiens leiding ons
van meetaf de zekerheid gaf. dat Utile dulci
op den goeden weg is. zal dit korps brengen
op een peil, waar het den strijd met beter
geoutilleerde gezelschappen kan doorstaan.
Het allereerst valt ons in U. D. het prettige
rythme op, het gezonde rythme. dat ln den
leider den vakmuzicus verraadt, den „muzi
kant" in den besten zin des woords- Het mooie
rythme. het losse; of waar 't pas geeft: het
stramme, het straffe, voor den geest roepende
den voorbijtrekkenden troep. Dat hierbij de
dirigent niet vervalt in het automatische,
maar het geheel vlottend weet te houden, en
door goed aangebrachte nuanceering in den
sterktegraad de aandacht blijft boeien, is
mede oorzaak, dat een stuk als „Une soirée
d'automne aux Ardennes"werd aangehoord met
zoo blijkbaar welgevallen. Ook de stemming
der instrumenent onderling kon ons hoe lan
ger hoe beter bevallen. Heel in 't begin. b.v.
in de ouverture .Dans la bruyère" was zij nog
niet ideaal, en de nieuwe saxophones zullen
't mij niet euvel duiden, zoo ik hen verdenk,
hieraan debet te zijn .Verblijdend was het al
weer. hoe het goede rythme ons over dit
mancum heenhielp.
Feestelijke marschen ontbraken ook niet
op het programma, dat er mede opende en
sloot. Heette de eerste marseh Paris-Bruxelles
de laatste, ongenoemde, luisterde naar den
naam van Bruxelles-LUle, Men ziet: het
straatnamenprobleem bestaat niet in de mu
ziek. Namen zijn lichter neer te schrijven dan
goede marschen, waaronder de twee ge
speelde lang geen slecht figuur maken.
Een aardige verrassing was het kwartet
voor vier blaasinstrumenten: twee pistons,
altihoorn. b-bas. Daar was meermalen de
wonderlijke sonoriteit in den totaalklank te
merken, zooals'oek waldhoorns, die vermo
gen te geven. Solistisch trad voorts nog op
als pistonsolist de heer Ui. v. Hoeven. Aan
vankelijk deed hij. door de plano begeleid,
een aanval op onze ooren, maar halverwege
het stuk retireerde hij. door zijn wapen min
der sohorp ln te stellen, 't Geval was dat zijn
instrument, wijl hij had verzuimd, de a-stift
in te stellen, hooge stemming gaf en zoo ont
stond een bi-tonaliteit van de meest beden
kelijke soort. De fout eenmaal hersteld, luis
terden we verder gaarne naar het stuk. dat
nu ook meer recht kreeg op zijn naam ,Lie-
bestraum".
Weet men het. dat op tweeden Pinksterdag
het korps ten wedstrijd gaat naar Bilthoven?
En hoe het 2 Augustus het concours ran
Crescendo, Spaarndam. denkt te bezoeken?
Geldelijke steun, zoo stel ik mij voor. ls hier
dubbei welkom. Zoo bevelen wij het korps,
dat steeds bergop gaat. gaarne in de finan
cieel© belangstelling aan.
Op het concert deed dit o.m. de Praeses. de
weleerw. heer Mathot, nadat hij zijn tevre
denheid had betuigd met den studielast der
leden, met de zaakkundige leiding, met het
heerschen van den uitnemenden geest onder
leden on bestuur. Hij bracht voorts dank
aan het dubbelmannenkwartet „Inter Nos".
En het is ook voor den verslaggever een
bijzonder genoegen, van zijn bevindingen te
reppen, zoo die van aangenamen aard zijn. In-
ter Nos, dat onder Nico Hoogerwerf eerst korL
geleden nieuwe lauweren vlocht aan zUn
zegebeladen banier, toen het op internationale
wedstrijden te Roermond en te Tegelen
excelleerde, gaf oons van zijn kunnen weder
een hoogen dunk. Vond ik ditmaal ln ..O
Hellgen" de dynamische schakeeringen wat
kwistig aangebracht, waardoor de ioop der
s:emmen niet zoo duidelijk was te volgen ais
anders, zoo was juist die dynamiek in de
Fransche stukken van Rameau. Boieldleu en
inzonderheid bij ..Chant des matelots" oor
zaak, dat zij zoo bijzonder in den smaak
vleien.
Een op de spits gevoerde saamhoorigheid,
die het doel: grootst mogelijke klankschoon
heid bereikt op een benijdenswaardige wijze,
ziedaar Inter Nos getypeerd. Maar er is meer.
Het woord krijgt in dit zingen zijn belichting,
zoodat wij hét tekstboek niet misten, en
ook de toegift, waarvan zelfs de titel ons on
bekend was, volledig konden verstaan en
„meeleven". Het was de Hollandsche over
zetting van een Schwablsch lustig lied. Een
prettig gebeuren, dat ons deed vergeten, hoe
het sluitingsuur van dit concert te lang haast
werd verschoven.
G. J. KALT.
LEDENCONCERT DF.R O. V.
Met groote blijdschap hebben wc onzen
eminenten Hollandschcn cellist. Carcl van
Leeuwen Boomkamp weer op het podium be
groet. Zijn lange afwezigheid en de inkrim
ping zijner werkzaamheden hebben hem
blijkbaar goed gedaan: gezond en flink was
zijn voorkomen. Gezond en flink was ook
zijn spel, maar tevens van een artistieke
fijnheid en voornaamheid en daarbij van een
technische volkomenheid. In het concert
van den vroeg-achttiende-eeuwschen com
ponist Math las Monn, een werk, welks stijl
aan die van Vivaldi en Tartlni doot denken,
kwamen die eigenschappen nog maar ten
deelc voor den dag; het meest bekoorde wel
het alla slclllana gehouden Adagio, dat
door het orkest iets te snel word Ingezet,
maar door toedoen van den solist spoedig zijn
rustig pastoraal karakter kreeg. Hot concert
aan Hekking opgedragen van Cornells Dop
per echter gaf den solist volop gelegenheid
met zijn talent te woekeren. Een bepaalde
stijl of richting is in dit werk moeilijk te
ontdekkeen: het sluit zich nu hier, dan daar
bij aan. Midden in het vrij conservatief be
ginnende Allegro non troppo treden onver
wachts Debussy-achtige heele-toonsch reden
op; een fantasie-rijk, zeer mooi klinkend
Adagio volgt. Het Intermezzo mendelssohnt
een beetje en de finale gaf me Hollandsche
impressies.Maar als celleconcert lij kit 't wei
nig op andere soortgenooten en het stelt den
solist voor een zeer dankbare taak, en
dus was het geen wonder dat Van Leeuwen
Boomkamp aan het. slot oen ovatie ontving,
zooals we zelden bij de concerten der H.O.V.
hebben meegemaakt. De componist was in
de zaal aanwezig, maar vertoonde zich niet
op het podium, terwijl tooh velen dat gaarne
gezien zouden hebben. Dirigent en orkest
hadden ook een groot aandeel in het succes,
want het concert, is zeer symphonisch be
handeld.
Met een veelzlns fijne en geestige inter
pretatie van Haydn's paukensiag-syn. .ronie
werd het concert van Woensdag geopend;
nadat we met Doppers celloconcert verschil
lende tijdperken als in vogelvlucht hadden
doorloopen. vormden de door het orkest met
virtuositeit gespeelde Drie Dansen uit ,.E!
Sombrero de tres Plcos" van Da Falla een
luidruchtig maar niet onvermakelijk slot. In
al die soort Spaansche muziek zijn de instru
mentale effecten echter meer op den voor
grond tredend dan de melodische vinding, die
vrij schraal ls. Van Doppers Adagio kan men
dat gelukkig niet zeggen.
K. DE JONG.
AGENDA
DONDERDAG 29 JANUARI
c;em. Concertzaal: Voordracht en filmver-
tooning over Maggi's Voedingsmiddelen.
8 45 uur nam.
Palace: „Friederlke". Variéténummer op
het tooneei. 815 uur.
Luxor Theater: Apachenllefje" en „De
jacht naar het geluk Tooneei: The 4 Vree's.
8.15 uur.
Rembrandt Theater: ..Skandal um Eva".
Tooneei: Larette (goochelaar) 7 en 9.15 uur.
VRIJDAG 30 JANUARI
Schouwburg Jansweg: „De Vrouwe van
Shenstonc". 8.15 uur.
Bioscopen Nieuw programma.
Teyler'.s Museum, Spaarne 16. Geopend op
werkdagen van 11—3 uur. behalve 's Maan
dags, toegang vrij.
Heems'f d eA erdenhout: Rest.
„Boekenrode": Voordracht cn fiimvertooning
over Maggi's Voedingsmiddelen. 8 uur.
