Het Sprookje van de dennen en den berg
UIT DE FILMWERELD.
Van alles en nog waf.
EEN EIGENAARDIG RECHTSGEDING.
Fransche Schilderkunst in Londen.
door WILLY VAN DER TAK.
Hebt u wel eens gezien, hoe wonderlijk de
dennen tegen de bergen op groeien? Aan
hun voet staan ze, dicht opeen als oen leger
van onvermurwbare, grimmig groene reuzen,
als troepen onverslaanbare, vastbesloten,
stoere krijgers, die van geen wijken willen
■weten, en die vast van plan zijn zich te
handhaven, waar ze staan, al zweepte de
sneeuwjacht dagen en nachten achtereen
om hun ooren, cal kwam er van dc bergen
lawine na lawine naar beneden, die met zoo'n
kracht tegen hun stammen aansloeg, dat ze
al hun krachten noodig hadden om op de
beer, te blijven en zich niet te laten ont
wortelen. Maar tegen de flanken van den
witten, zwijgenden berg Is het bijna, of ze in
slagorde staan geschaard, of er zich aan
stormende regimenten van het leger daar
beneden hebben losgemaakt, die moedig en
verbeten den strijd met den kolos hebben
aanvaard, die hun tanden op elkaar hebben
gezet en de beklimming zijn begonnen, be
zeten van den taaien wil om het tot een over
winning te brengen en hun heerschappij uit
to breiden tot boven op de bovenste toppen
van den laatdunkenden berg, die hen tct nu
alleen aan zijn voet heeft geduld. Dicht bij
het dal zijn de regimenten groot en sterk en
de manschappen krachtig en gezond, maar
wie hooger kijkt, ziet dat ze daar heel wat
uitgedund zijn, en dat de krachtige sterke
reuzen van eertijds door kou en ontbering
geleden hebben Kaal zijn ze, cn klein, en
diep staan hun voeten weggezakt in de
sneeuw, zoodat ze geslagen hun hoofden
buigen en voor zich heen zienEen en
kele moedige is hun vooruit gesneld, twee
meter, tien meter, en heeft het toen ook
moeten opgeven. En hoog boven hen uit ver
heft zich de berg, hoogmoedig glanzend In
het zonlicht
Dit is niet alles verbeelding. De kabouter,
een Zwitsersche bergkabouter met een baard
witter dan dc sneeuw, en ocgen, zwarter en
fonkelender dan de oogen van een ondeu-
ger.den merel, heeft mij verteld, hoe het komt
dat het er in de bergen altijd uitziet, of de
dennen en dc bergen een hardnekkigen ein-
deloozen strijd met elkaar voeren. Het is zoo
lang geleden gebeurd, dat geen mcnsch het
zich meer herinnert, en dat zell's het gan-
sche verhaal van dien dag, waarop plotse
ling alle dennen eensgezind verklaarden-, dat
ze niet meer tevreden waren in de dalen,
waar ze groeiden en dat ze meer ruimte er.
uitzicht wilden hebben, ln het vergeetboek
is geraakt. Een enkele kabouter weet er nog
van te vertellen, en hij heeft het verhaal ge
hoord van zijn grootvader en die hoorde het
weer van zijn grootmoeder, en die heeft het
weer hooren vertellen door het oudste kabou-
tervrouwtje uit het kabouterdorp, waar ze
woonde, voordat ze met haar man trouwde
en verhuisde naar de kabouterhoofdstad,
Zoo'n kabouter trof ik. Hij zat op het wiebe
lend uiteinde van een klein, fijn berijpt tak
je, en schopte met zijn puntschoenen, terwijl
ik vriendschap met hem sloot. Hij heeft me
verzekerd, dat de heele geschiedenis zoo
waar en echt was als hij zelf
Veel, oneindig Veel jaren geleden dan is
het eens gebeurde dat alle dennen de hoof
den bij elkaar staken, cn ontevreden morden
over de plaats die hun op aarde was toebe
deeld. De dalen waren smal en bedompt,
vonden ze, en het was oneerlijk, dat daar
hoog boven hen die bergen hun hellingen
maar zoo onbegroeid en ongenaakbaar om
hoog konden heffen, alsof zij zich oneindig
veel te goed vonden om ook een plaatsje te
bieden aan hen. arme dennen, die zich te
vreden moesten stellen met de smalle dalen,
waarvan ze ook altijd nog een deel moesten
afstaan aan de rivieren, die spattend over
hun steenen bedding stroomden en er niet
aan dachten zich van hun plaats te laten
verdringen. Gemord dat cr daar werd onder
die dennen! Ze staken hun hcofden bij el
kaar en ruischtcn elkaar ontevreden
en mopperend toe, en gaven het door
door de dalen, totdat op een zeke
ren morgen alle menschen en kabouters
zich afvroegen, wat er ln 's hemelsnaam aan
de hand was met die dennen, die ruischten
en kraakten, dat het oen aard had. cn zich
baloorlg schudden, dat hun naalden aan
alle kanten in het rond stoven. De heele lucht
was vol onrust, de wolken dreven dicht naast
elkaar en vroegen elkaar, wat de dennen
daar beneden toch wel in hun schild voerden,
de paar vogels die een schuilplaats hadden
gezocht tusschen het beschermende groen
vlogen verschrikt kwetterend op cn zochten
een toevlucht in de dorpen. De heele wereld
was in rep en roer, en toen plotseling het
grootste van alle wonderen gebeurde en de
dennen, die eeuwen en eeuwen lang niet van
hun plaats waren gekomen, moeizaam hun
zware voeten uit den grond omhoog trokken
en boven de sneeuw tilden, on ze twee, drie
meter verder weer neerzetten, onder een
vervaarlijk gekraak en gesteun, vlogen alle
ongelukkige menschen kinderen cn dieren,
die zich nog in hun buurt bevonden, hals
over kop weg. De dennen liepen! De bosschen
liepen, waadden door de sneeuw, klommen de
eerste berghellingen op! De aarde verging!
Help! Help!
De bosschen liepen, de ruige dennen had
den zich in beweging gezet, cn de aanval te
gen den hoogmoedigen berg was begonnen.
Ze zetten hun tan-den op elkaar, er. trokken
hun voeten omhoog en zetten ze een eind
verder weer neer ln de sneeuw, cn zonken ex
diep in weg.en trokken ze weer omhoog, en
kwamen zoo langzaam, heel langzaam ver
der. Het was een grimmige stormloop, onheil
spellend. dreigend, s:mbcr. en wie het zag,
dien sloeg de schrik om't hart.Alleen de ber
gen glimlachten wijs en onbekommerd cn do
den geen poging om den aanval, dien zij ko
men zagen, te keeren. Zij wisten beter
Het was tegen den middag van dien dag,
dat de eerste dennen bezweken. Hun voeten
gingen langzamer en langzamer, hun hoof
den brgen zich dieper en dieper, en ten
slotte bleven ze staan, overwonnen van de
zwi.igence bergen. Maar steeds kwamen er
nog nieuwe strijdkrachten aangetrokken uit.
do dalen, en nog steeds trokken dc moedige
voorsten verder. Zij wilden van geen opgeven
weten en al werd het aantal van hun volge
lingen steeds minder, en minderden hun
krachten voortdurend, ze hielden vol. Als ze
omkeken, leek het hun toe, dat ze al een
reusachtig eind gevorderd waren, maar als
zo omhoog zagen, was het hun, of ze nog
niets op den berg gewonnen hadden. Toen
keken ze maar niet meer op
Toen de avond viel hielden ze halt. Den
volgenden dag zou de aanval met vernieuw
den moed hervat worden. Ze zonken neer in
de sneeuw op de plaats waar ze stonden en slie
pen in. En in den nacht kwamen de goden,
die het doen en laten van menschen en den
nen bestleren en vonden het zoo welletjes en
benamen hun het vermogen tot loopen
weer
De dennen bleven staan, waar ze waren
en staan daar nu nog.
Maar wie zich afvraagt, hoe het komt, dat
het er in de bergen uitziet alsof de dennen
in greote legerscharen den berg zijn opge
trokken, cn tenslotte moedeloos en wanho
pig bleven steken in de sneeuw, die weet nu,
hce dat komt. En hij mag zich gelukkig prij
zen, dat dat gebeurde ver in het verleden,
lang voordat hij op aarde was, want op dien
dag dat de dennon besloten, den strijd aan
te binden met de bergen, dachten de men
schen dat de aarde verging en er zijn er zeven
gestorven van schrik!
OVER PAARDEN EN VALLENDE STERREN.
Paarden schijnen nogal eens ongelukken te
veroorzaken ln filmland, m»*»r dan de vlieg
tuigen, waarvoor de sterren gewoonlijk ge
waarschuwd worden Maar met de opnemin
gen van scènes met de laatste worden nogal
eens trucs gebruikt, wat met paarden niet
gebeurt.
Anna Q. Nilsson heeft jarenlang niet op
kunnen treden door een rij-ongeluk. Joan
Bennett is pas teruggekeeerd in de studio na
eon afwezigheid van maanden wegens een
gebroken heup, ook door een val van haar
paard. Barbara Stanwijck ontsnapte onlangs
nauwelijks aan den dood, toen haar paard
steigerde, viel en haar in de verdrukking
bracht.
Thans ligt Colin Clive, bekend uit De
groote Reis (Journey's End) in het zieken
huis. Vlak voor Kerstmis maakte hij een wan
delrit, zijn paard schrok en stortte neer bij
een poging om een hoog hek over te springen.
Dit tochtje komt hem duur te staan. Want
hij stond op het punt te beginnen aan een
nieuwe film, waarbij hij 5000 per week ver
diende.
HET ONTSTAAN DER „TALKIES".
Hoe oud zijn de „talkies"? Wanneer is men
voor het eerst met de sprekende film .be
gonnen?
Bernard Brown geeft er in zijn boek „Tal
king Pictures" het volgende antwoord op: de
wieg van dit populaire volksamusement stond
ln een kleine studio ln het Engelsche plaats-
Je Brixton. Daar was het, zegt Brown in zijn
bock vol technische bijzonderheden, dat
Eugène Lauste zijn eerste geslaagde geluids
film fabriceerde ongeveer 24 jaar geleden.
Al voor 1910 had hij een kleine sprekende
film gemaakt, waarin de geluidsgolven naast
het beeld op de film waren vastgelegd.
Hij was echter zijn tijd vooruit. Zijn pa
tent, ln 1907 verkregen, bewijst alles. Doch na
16 Jaar geploeterd to hebben om zijn uitvin
ding ingang te doen vinden, moest hij zijn
pogingen opgeven, daar geen financleele pro
feet het. als een goud-mijn beschouwde.
Lauste. ln plaats de vruchten ervan te pluk
ken, schoot er al zijn geld bij ln.
Volgens de laatste berichten heeft dc thans
73-jarige Lauste nu een werkplaats in Hloom-
fleld. New-Yersey (Amerika) en Is er w?er
wat boven op gekomen.
Maar van de groote vlucht, die de geluids-
fllmlndustrie genomen heeft, profiteeren an
deren, en niet hij.
Applaus-platen.
De radio-omroep laat niets onbeproefd om
den luisteraars zooveel mogelijk een indruk
van „locale kleur" te geven.
Dc Engelsche omroepmaatschappijen ma
ken hiertoe bij in de studio gegeven con
certen gebruik van gramofoon-platen, waarop
het applaus van een stampvolle concertzaal
is vastgelegd. Deze platen worden na het
muziekstuk afgedraaid om voor den luis
teraar de uitzending te verlevendigen.
De volgende speel-geschiedenis eindigt nu
eens niet tragisch.
Een Engelsche mevr. Gould, moest op at
test van haar dokter naar Zuid-Frankrijk.
Toen nu het pond deprecieerde bleek zij plot
seling nog slechts f 30 te bezitten. Naar En
geland terug? Geen geld. Zij pakte haar kof
fers trok naar MonteCarlo en ging voor het
eerst van haar leven in het casino spelen.
In drie kwartier had zij 10.000 gulden bij
eengegaard, in anderhalf uur 50.000 gewon
nen.
En toen hield ze met spelen op!
Recordwaanzin.
Ook op radiogebied heeft men in Amerika een
recordwedstrijd georganiseerd en wel wie het
langst naar dc radio kan luisteren. Een jon
ge dame wist zich het „kampioenschap
radioluisteraar" te veroveren door 106 uren
achtereen, zonder in te slapen, voor den
luidspreker te blijven zitten en do program
ma's te „volgen".
Een ander staaltje van recordwaanein werd
door den Amerlkaanschen componist Peter
Maurice gegeven. Deze componeerde in een
vliegtuig een nieuwen schlager. Het manus
cript werd onderweg op een stoomschip neer
geworpen, waarop zich eer. orkestdichter be
vond die zonder dralen bij de melodie een
versje schreef en daarna tekst en muziek aan
een omroopmaatsc.happij in New-York door
gaf, welke direct daarna het nummer uit
zond.
De ondcrgrondsche spoorwegmaatschappij
in Lor.den zal haar uitbreidingsplannen moe
ten wijzigen. Zij had nl. een lijn willen aan
leggen, waarvoor ze het huisje van den heer
Sucklir.g noodig had, aan Golders Green
Road. De eigenaar weigert echter het te ver-
koopen voor 10-000 pond. zelfs niet voor
meer. HU is 85 jaar oud en heeft het bewoond
van den dag af dat hij 30 cent per dag ver
diende. Extra-geld maakte hij door stoelen te
verhuren op Zondag voor hanengevechten.
Naast het huisje is een smidse, waar hij nog
geregeld werkt.
Dr. Robert Innes, Engelsch natuurkundige,
zei onlangs, dat ons klimaat geregeld war
mer wordt. Het klimaat hangt af van den
toestand van de atmospheer, Kool-dioxyde
ln de lucht heeft de uitwerking van een deken
het maakt het weer warmer. En kool-
dioxyde wordt geproduceerd door heit gebruik
van kolen en benzine o.a. door den mensch.
Langzamerhand zullen de zomers dus
warnier worden en de winters minder streng
of nog zachter.
./C wandelende kat.
Een inwoner van Exeter, tn Zuid-West
Engeland, nam voor een week-end zijn kat
mee naar Exmouth- Den volgenden dag was
het dier verdwenen. Toen de familie eenige
dagen later naar hun woning In Exeter te
rugkeerden, vond zij poes op de stoep zitten.
ZU had den afstand van ongeveer 20 K.M.
rustig te voet afgelegd!
Toen de bekende Engelsche schrijver Tem
ple Thurston aan zijn eerste succes-roman
„Sally Bishop" werkte was hij zoo arm, dat
hij soms geen geld om tc eten had. Toch was
dit vrijwillige armoede. Want zijn vrouw had
zoo juist „John Chilcote, M.P." geschreven,
een boek, dat grooten opgang maakte, waar
voor zij al spoedig 100.000 pond gekregen
had, tooneel- en filmrechten inbegrepen.
Maar Temple Thurston wilde niet op kosten
van zijn vrouw leven: hij wilde zélf slagen.
En ten slotte is hem dit gelukt.
Krassin op zoek naar bourgeois".
(Van onzen Parijschen correspondent).
PARIJS, Januari.
Men behoeft maar even naar het publiek
te kijken, dat zich voor de deuren van een
rechtszaal verdringt, om precies te weten,
wat voor 'n soort zaak zal voorkomen. Hij- die
nu in het Palais de Justice kwam, zou geen
oogenblik geaarzeld hebben om te zeggen:
daar wordt zeker straks een Rus ter verant
woording geroepen. Zelden of nooit zagen we
zoo'n vreemd gezelschap. Russen, Georgiërs,
Oekraïnen, Polen, Finnen, alles brabbelde
dooreenalles was „odschen" en „charra-
cho" of hoe men t schrijven mag ge
heimzinnige, slangachtige vrouwen, typen
van spionnen, zoo weggeloopen uit een ver
haal van Gaston Leroux, baardige kerels, met
versleten pelsjassen en astrakan mutsen,
halve-meneeren, wier duister vak verraden
wordt door hun houding en loerende blikken,
dat alles kriewelde daar door elkaar totdat
een gendarme de hooge zaaldeuren ontsloot
en 't publick gelegenheid had om tc vechten
om 'n zit of staanplaats.
Het gebeurt zeker niet eiken dag, dat de
Sovjet regeering bij een bourgeois-republiek
komt aankloppen met 't verzoek, een bolsje
wist te laten veroordeelen door een bour-
geols-rcchtbank.
Het is een statige oude heer, met spier
witte haren, keurig gekleed, die zich in on
berispelijk Fransch uitdrukt. In 't geheel niet
het type van een bolsjewist. De Sovjets ver
wijten Zalenski, gewezen advocaat te Tiflls,
gedurende vijf jaren directeur van de afdee-
ling Handel op het Russische gezantschap in
de Rue de Grenelle te Parijs, dat hij zich in
zijn functie heeft meester gemaakt van een
bedrag van 350.000 francs, opbrengst van
'.andelsrelaties.
Ik maak u wel mijn verontschuldiging,
zoo begint de lieer Zalenski. maar deze ge-
heele aanklacht is niets anders dan wraak,
omdat ik geweigerd heb het bevel van Moskou
op te volgen om naar mijn vaderland terug
te keeren. Wc weten allen maar al te goed,
dat de ongelukkige, die gevolg geeft aan
deze uitnoodiging, nimmer meer van zün reis
terugkeert. Het is het vaste middel, om men
schen, die te veel. weten, uit den weg te rui
men.
De substituut knikt bevestigend: hij heeft
al zoo dikwUls Russen voor zich gehad en al
tijd hetzelfde vernomen. Tot nu toe waren
het slecht-s particuliere aangelegenheden
waarin hij was gemoeid als officier, thans
echter had de Sovjet-regeering bijstand ge
vraagd bU de Fransche bourgeois-rechtbank.
Natuurlijk, waar wij in onze bourgeois-maat-
schappij maar één recht kennen hebben we
rechtsingang verleend, maar ik wil er toch
even op wijzen, dat hetgeen de heer Zalenski
zooeven zeide, door allen wordt bevestigd. De
groote. de zéér groote ijver welke de Sovjet-
regeering in gevallen als deze toont, schijnt
toch niet erg veel te verschillen van de auto
cratische methoden van het tsaristische Rus
land.
De president hamert, omdat deze woorden
bij het publiek een zekere ontroering teweeg
brengen. Men lacht, men grinnikt, maar er
zijn ook strakke gezichten van de geheime
agenten, die straks alles aan de Rue de Gre
nelle zullen rapporteeren.
De substituut gaat verder:
Dat de heer Zalenski geen gehoor wilde
geven aan het bevel om naar Rusland terug
te keeren, dat is zijn zaak en niet strafbaar.
Als men hem nu verwijt geld te hebben ver
duisterd, dan moeten de boeken dat toch
aantoonen en het onderzoek heeft het tegen
deel bewezen: alle c-Ufers kloppen. Nu is het
waar dat een kapitalistische boekhouding aan
de Sovjets verdacht mag schijnen(ge
lach).
De president noodigt Zalenski uit om te
vertellen, hoe hij de post van directeur van
de handelsafdeeling vond.
In 1925 ontmoette hij in Parijs Krassin. die
toen hier gezant was en hem voor 't beklee-
den van dezen post vroeg.
(Van onzen correspondent)
LONDEN, 2 Januari.
Er is een treffend verschil tusschen :1e ten
toonstelling van Fransche kunst, welke thans
ln het gebouw van de Royal Academy of
Arts te Londen wordt gehouden, en de vier
historische kunst-tentoonstellingen, dio cr de
afgeloopen winters aan vooraf zün gegaan,
dc Vlaamsche, de Itallaansche. de Nedcrlanö-
sche en de Perzische. Het treffend verschil is
dat thans het bUzonder belang der tentoon
stelling nagenoeg alleen ligt in het moderne
werk, meer precies het werk van de negen
tiende eeuw, terwijl in de voorgaande wlnter-
tcntoonstellingen (zooals ze worden aange
duid) juist ln het algemeen de schilderkunst
van den nieuwen tijd schamel aan den dag
trad in vergelijking met den luister der oude
kunst.
Men kon slechts voelen, in alle gevallen, het
Italiaansche, het Vlaamsche (Belgische) en
het Nederlandsche, dat het moderne werk
werd verdragen althans in deze verzame
lingen in Burlington House bij de gratie
van het oude. Dat dit zoo was mocht stem
men tot ontgoocheling of verdriet maar het
kon moeilijk worden ontkend en het was
daarenboven verklaarbaar. Van geen natie
kan klaarblijkelUk worden verwacht dat zij
zulk viriel scheppingsvermogen in kunst, als
de Italiaansche grooten en de Hollandsche
meesters aan beide kanten van de groote ri
vieren openbaarden, de ecuwen door vol kan
houden. In de ganse he wereldgeschiedenis
zijn er slechts luttele voorbeelden aan te wij-
zon van naties, die ln een tijdperk kunst en
schoonheid dienden met dc toewUding cn de
liefde van een religie, voor wie het scheppen
van kunst en het bezitten van kunst cn het
leven met kunst even noodig scheen voor den
geest als brood noodig was en is voor 'net li
chaam. De Grieken, dc Italianen cn de Hol
landers zün de weinige voorbeelden van na
ties. die aldus tot onschatbare waarde van
de menschheid in haar opgang door de
eeuwen, zich hebben geopenbaard. Misschien
is de macht of het vermogen, die tot zulke
glorie lelden, latent in de meeste volken. Maar
ze blijven in slapenden toestand totdat een
gelukkige constellatie van omstandigheden ze
doet ontwaken of wakker port. Want de con
stellatie, die gelukkig kan zijn voor ultbun-
digen scheppingsdrang cn de behoefte aan
hoogste schoonheid, is allerminst steeds ..ge
lukkig" ln den meer aleemcenen zin.
Waarmede slechts op andere v.yze is :^z?gd
dat schoonheid veelal uit zorg en moeite, vit
smart en zweet wordt geboren.
De Grieken,, de Italianen, de Vlamingen, de
Hollanders hebben hun tijd gehad in plasti
sche cn picturale kunst. Wellicht komt hun
tijd terug in de zelfde of in andere kunsten.
Wanneer men thans door de zalen van Bur
lington House gaat beseft men dat de Fran-
schen hun tijd juist hebben gehad en er wel
licht nog in zijn. Er ls kunst, meestal schil
derkunst maar ook decoratieve kunst in ta-
pUten, beeldhouwwerk, kunst in voorwerpen
(objets d'arts). De tentoonstelling gaat terug
tot 1200 en illustreert Fransche kunst tot 1900
toe. Dit zegt de catalogus. De schikking is
chronologisch. Men begint met het oudste
werk in zaal I en eindigt met neo-impressio-
nismc in zaal II. Deze orde is zoo veel moge
lijk gehandhaafd al heeft hier en daar Corot
zich reeds aan ons geopenbaard voordat het.
bestaan van Greuze ons is bekend geworden.
De Primitieven verschijnen ons allerminst, ais
specifiek Fransch. Men kan zich om beurten
bij de Vlamingen en de Italianen wanen.
Maar de kunsthistorici erkennen een büzon-
dere Fransche primitieve school en de Lon-
dennnrs, die in vorige tentoonstellingen pri
mitieve schilderkunst hebben leeren liefheb
ben. kunnen er het bestuur van de tentoon-
stellng niet dankbaar genoeg voor zijn dat
het hun als aan iedereen die Burlington
House kan bereiken en men zou willen dat de
gansche wereld het kon voor haar leerling en
verheffing de gelegenheid heeft verschaft
zulke precieuse curiosa cn tevens zulke heer-
lUke voorbeelden van devote antieke kunst
t,e laten zien als de drieluiken of dcelen van
drieluiken van den meester van Moulins. Dat
is nu reeds vijf achtereenvolgende winters
het onschatbare voorrecht van de Engelschcn
geweest, dat de schoonste kunst van volken,
waarvoor men in het algemeen verre reizen
moet doen voor de aanschouwing, als het ware
voor hun huisdeuren komt. Hier komt de berg
naar Mohammed.
En hoe vreemd en oneigen moet de berg
zijn voor de oogen van de groote scharen, die
ongetwUfeld weer tot 5 Maart Burlington
House zullen binnenstroomen. Niet roo zeer
za) dat het geval zün bU de aanschouwing
van het werk tot het begin der achttiende
eeuw. Poussln. Boucher. Watteau en Frago-
nard. die het picturaal evenwicht ln een En
gelsch gemoed niet zullen verstoren, die in
reproductie populair bekend zijn en dus als
oude be'. enden maar als het ware ln leven
den lUve kunnen worden begroet. De ware
tractarie krijgt men of behoort men tc
krygen in het werk van de negentiende
eeuw; en hoe later in die eeuw hoe heerlijker
txaetaUc.
De vitaliteit en de dichterlijke verbeelding
in de doeken van Watteati bekoren en boeien
in hooge mate en moeten hem altijd blijven
stempelen tot veel meer dan een begaafd
meester, ook al zün zijn tafereelen, zoo ka
rakteristiek voor zijn tijd, zeer geïdealiseerd.
Dat feit maakt veel van zijn werk kunst voor
een clique, als hoedanig het te klein is, geme
ten met den eenigen maatstaf, dien kunst mag
worden aangemeten. Dit geldt in nog "noogere
mate voor Boucher en Fragonard, die naar
allen schijn voor een frivole clique hebben
geschilderd. Frivool als zoodanig was Wat
teau niet- en dat was ook niet te verwachten
van een kunstenaar, die lust en bezieling
vond in het werk van Tenlers, van Ostade
en Rubens.
De laatste vier zalen bevatten de open
baring van Fransche kunst, die aan deze ten
toonstelling haar eminent belang verleent,
zeker voor de Engelschen die nu van aange
zicht tot aangezicht komen te staan tegen
over opvattingen van schilderkunst;, die hun
door de bank ook nu nog vreemd zijn. Maar
voor iedereen, zelfs al kent men een Renoir,
een Manet. een Dogas, is deze verzameling
van meer dan tweehonderd Fransche moder
nen, van Corot tot Renoir, een even schoon
als indrukwekkend monument van nationale
kunst van een eeuw, vigoureus, uitbundig en
van en voor en over het volk.
De tentoonstelling bevat meer dan 2000
stukken. Het Louvre heeft tenslotte, ondanks
alle wrUving welke over de kwestie van uit-
leenen ontstond, prachtig uitgepakt en heeft
bijna 200 van zijn schatten afgestaan. Andere
Fransche musea en verzamelingen leveren
verder het leeuwenaandeel. Maar verder schij
nen alle landen Rusland alleen uitgezon
derd dlc Fransche kunst bezitten aan hst
welslagen der tentoonstelling te hebben me
degewerkt. Het Teylermuseum heeft zijn land
schappen van Claude Gellec en Een Turk, van
Watteau, afgestaan. Er zijn eenige Primitie
ven uit het Rijksmuseum. Van het Museum
Boymans kwamen de portretten op een doek
van de Champaigne en Nicolas de Platte. Dr.
Deterding, mevrouw BJoch te Amsterdam zijn
Nederlandsche of semi-Nederlandsche parti
culieren. die doeken hebben geleend Er is
ook een portret van Van Gogh, door Gauguin,
uit de verzameling Van Gogh in Amsterdam.
Noch op den pers-dag noch gedurende de
„private view", toen de grooten en beroem
den van het land en hun dames er elkaar ver
drongen en men gepointilleerd werk son hoo
ren aanduiden als „mozaïek1- door de dames
van Mayfair, was er gelegenheid rustig te
kijken. En Goethe's decreet, dat kunst er is
om te worden bekeken en niet om er over te
praten, werd er op de meest imposante wijze
veronachtzaamd.
A. V, R*
Maar u weet toch wel dat ik fel anti
bolsjewist ben, dat dit één van de redenen is,
waarom ik het vaderland verliet, zoo ant
woordde ik aan Krassin.
Dat doet er niets toe: voor dat werk
hebben we geen bolsjewistische uilskuikens
noodig, maar integendeel een bourgeois met
echte bourgeois-begrippen. Iemand die voor
alles leep en handig is en de wetten goed
kent, want we werken voornamelijk met
schooiers en oplichters.
Ik nam het aanbod aan en dacht waar zelfs
'n Krassin zoo sprak, dat 't einde van 't
bolsjewisme naderde".
Het voornaamste verwijt, dat men Zalenski
thans maakt, is, dat hij een bedrag van
193.000 francs, welke de Fransche fiscus, na
erkenning van een vergissing „rembourseer
de" niet zou hebben afgedragen. Ondanks de
verklaring van talrüke getuigen, dat Zalenski
wel degelijk dit bedrag had terugbetaald,
houden de Sovjets vol, dat Zalenski het ln
zijn zak heeft gestoken.
Enln letterlijken zin is dit ook juist.
Madame Gregorieff, huishoudster, legde de
volgende verklaring af:
Het bewys, dat meneer wèl het geld
heeft afgedragen is, dat hij, opgewonden, ont
hutst, naar huis telefoneerde: hij had het
geld, een bundel dollars, in zijn broekzak
laten zitten en mij opgedragen om zijn broek
naar een uitstoomerij te zenden. Meneer is
erg verstrooid
De president: Inderdaad. Maar het is niet
ledereeen gegeven om zoo maar eens twee
honderd duizend francs in zijn broekzak te
vergeten(gelach).
Als er geen bewijs is. geen kwitantie, dat
Zalenski het geld in kas heeft gestort, al
hoewel de getuigen van wèl verklaren, dan is
er óók geen enkel bewijs, dat het n i e t werd
afgedragen. De boeken wijzen echter uit, dat
Zalenski niets ten eigen bate heeft behouden.
En daarom achtte de voorzitter het ook
maar verstandiger om zün vonnis op te
schorten. Hetgeen zooveel zeggen wil als
vryspraak van Zalenski en een dankbetui
ging dat hij ons een blik heeft laten werpen
in den bolsjewistischen heilstaat, waarin
zelfs de groote mannen, zooals een Krassin,
wel hard oordeelen over hun schapen.
HENRY A. Th. LESTURGEON.
OPLICHTING DOOR MIDDEL'
VAN MUIZEN.
Als een dame, dïneerend in een restau
rant, een deel van een insect vindt tusschen
haar doppertjes, en hevig daarvan onder
den indruk is, omdat ze ervan overtuigd is
de rest opgegeten te hebben, dan zal de
directie alle moeite doen om de zaak te rege
len, soms zelfs een schadevergoeding in geld
aanbieden, zooals we lezen in een Engelsch
blad.
Er zijn al vele dergelijke gevallen van dit
genre voorgekomen, vooral den laatsten tijd
tijdens de feestdagen. En dikwijls heeft men
een financieele tegemoetkoming aangeboden
om aan deze zaak geen ruchtbaarheid te
geven. Want reclame is zooiets allerminst.
Doch nu is men er achter gekomen, dat
in de meeste gevallen zoo'n beestje niet ln
de keuken, doch aan tafel zelf in de spijs
verzeild is geraakt. Het is namelijk een lis
tige truc van oplichtsters, die aan tafel een
of ander Insect of iets dergelijks in de eet
waren weten te stoppen om op die wijze ln
het bezit van een geldswaarde te komen.
Het ls al een oude truc, doch pasgeleden
is zc weer opnieuw In zwang gekomen.
Een variant op deze wijze van geldmaken
werd onlangs toegepast in Duitschland. Een
vrouw stapte een slagerswinkel binnen en
toonde een worst, waar een stuk muis in
zat. Haar zoon was in dienzelfden winkel in
dienst geweest, doch kortgeleden ontslagen
en zij liet doorschemeren dat zij het geval
met de muis zou laten gaan, indien dc zoon
teruggenomen zou worden.
De slager liet de zaak echter niet schie
ten en daar het hem gelukte te bewijzen, dat
de muis in de worst was gestopt, nadat die
laatste den winkel had verlaten, werden
moeder en zoon gearresteerd wegens poging
tot oplichting.
NIEUWJAARSGEBRUIK.
Er was een oude, schotsche gewoonte op
Nieuwjaar, „first footing" geheeten. De eer
ste persoon, die na middernacht, tusschen 31
Dec. en 1 Januari bij iemand binnenkwam,
moest bepaalde ceremoniën verrichten en
verwaarloozlng van enkele daarvan zou on
geluk aanbrengen.
De eerste „foot", dc eerst stap in het nieu
we jaar in een woning moest door een slan
ken donkeren man gezet worden. Een blond
iemand bracht onbetwistbaar ongeluk. Even
nadat de klok 12 had geslagen, klopte de be
zoeker op de deur en schreed zwijgend naar
den haard, waar men het vuur laag had laten
branden. Hij legde er nieuwen brandstof op.
die hij bij zich droeg. Dan plaatste hU brood
en zout op tafel, waarna hij de bewoners een
gelukkig Nieuwjaar wenschte. Men offreerde
hem brood en wijn en de ceremonie was
voorbij.
Thans is deze gewoonte afgesleten tot het
brengen van een klein geschenk door iemand
die 's morgens vroeg aankomt. Een bewijs
van vriendschap dus.
DE STEM UIT DE LUCHT.
Wilde dieren, zoo zegt men, delneen terug
voor het menschelijk oog zou de mensc-hc-
lljke stem misschien invlced uitoefenen
op de inboorlingen!
Het klinkt wel optimistisch maar het idee
is in volle ernst aan de hand gedaan in ver
band met de operaties van vliegtuigen bo
ven het Nocrd Brltsch-Indische gebied en
andere plaatsen, waar men met weerspanni
ge stammen te doen heeft.
De vliegtuigen moeten voorzien worden
van microfoons, versterkers en luidsprekers.
Wanneer nu van een dorp last wordt onder
vonden, zal daarboven een vliegtuig moeten
cirkelen, waarin iemand ln een microfoon
spreekt in het dialect, door den lastigen stam
gesproken. Door de versterkers zal" de stem
uit de lucht als iets dreigends over het dorp
klinken en zal zij meer succes kunnen heb
ben dan welke andere middelen ook.
Nu al is de goedkoopste manier om rust
te brengen, althans betrekkelijke rust in de
weerbarstige streken het werk met. vliegtui
gen en de nieuwe methode zou misschien de
kosten van dit politiewerk sterk verlagen, j
