Onterfd
FEUILLETON
Naar het Engelschvan
DOLF WYLLARDE.
(Nadruk verboden).
12)
Ze heeft, zoo weinig afleiding, het. arme kind
en op Rève d'Or wordt haar goede smaak
niet gewaardeerd. Ik kon haar moeilijk wei
geren dit voor mij te doen, dat zie je toch ook
wel in?"
„Maar waarom maakt ze geen kussenover
trekken voor de menschen, bij wie ze in be
trekking is. als ze zoo'n behoefte aan bezig
heid heeft?"
„Dat zou ze met het grootste plezier doen
en nog veel meer ook. Maar mevrouw
Salmon is zoo verbazend nuchter: die vindt
dat soort dingen Sn een tropisch land alle
maal maar overtolligen last. Bovendien heb
ben ze er altijd 'n heelen troep honden rond-
loopen en die ruïneeren al dal mooie goed
toch maar, zegt mevrouw Salmon"
„Juist. Ik ben er achter. En Juffrouw de
Flolssac komt hier af en toe binnenvallen
om de bloemen te ververschen en het huis
gezellig te maken".
„Ja. Dikwijls, als ik 's middags op de plan
tage aan het werk ben geweest en ik kom
thuis, vind ik dergelijke verrassingen", ant
woordde Dlgby vaag.
Hij had zijn schreden verhaast om een ge
sprek aan te knoopen met twee negerjongens
die in de schaduw van een paar maggo-boo-
men bezig waren een trek-os. die blijkbaar
een gewonde plek had. van zijn juk te ont-
Morrence zuchtte Hij had verder geen ge
legenheid om Harrel te ondervragen; dus hij
was aangewezen op dc waarnemingen, die
feij acm kunnen doen als Eulalie de Flolssac
straks verscheen. Met een bij na-beproefden
blik keek hij naar het portret van Lady Bar
bara Howard, toen hij de woonkamer weer
binnenkwam en hU dacht met weemoed, hoe
weinig kans de herinnering aan haar had.
tegen de tastbare werkelijkheid van Har-
rel's aantrekkelijk buurmeisje.
Het drietal van Rève d'Or verscheen om
prompt vier uur. Morrence zat te droomen op
de achtergalerij, toen ze aankwamen: hij
keek uit over den rozentuin naar de zacht
groene hellingen van San Joseph. Het eerste
wat hij hoorde van de nadering der bezoe
kers. was 't stampen van de hoeven der pon-
nies op het stalplein en even later een hel
dere. prettige kinderstem, die riep:
„Harrel
Hij keek om. Een klein, in 't wit gekleed
figuurtje was de voorgalerij komen binnen
stuiven. Toen ze hem zag. bleef het meisje
met. een ruk stilstaan, schudde haar welige
krullen en riep over haar schouder naar
iemand, die Morrence niet zien kon:
„Hij is niet hier. Bob".
„Neen. dat zal wel", antwoordde haar
broer, die nu ook zichtbaar werd. arm in
arm met zijn gastheer.
Alice vloog op haar breedgeschouderden
vriend af en klemde zich aan zijn vrijen arm
vast.
„We hebben er reuzen lang over gereden",
vertelde ze opgewonden", want Eulalie vond
dat. het. veel te warm was om hard te rijden.
Maar de ponnies zijn nog heelemaal frlsch.
dus laten we maar direct weggaan en den
theeboel meenemen!"
„Een beetje kalm aan. Allee", vermaande
Harrel. „Ga eerst mee en laat ik je voorstel
len aan kapitein Morrence
„O, pardon", zei het kind vrijmoedig-be
leefd, terwijl ze Morrence een hand gaf. Ze
keek hem met haar vroolijke. bruine oogen
zóó vriendelijk aan. dat. ze meteen zijn hart
won. ..Maar als we niet direct gaan. hebben
we maar zoo weinig tijd bij de watervallen",
voegde ze er als verontschuldigend aan toe.
„Ik zal dan maar zeggen, dat ze den thee
boel moeten inpakken", verklaarde Harrel be
reidwillig. „We kunnen een extra ponnie voor
de proviand meenemen."
„Hè toe", vleide Alice, „neem liever den
ezel". En toen: „Kapitein Morrence, dit is
onze gouvernante, juffrouw de Floissac."
Morrence zag dat nog een andere persoon,
die Harrel in het voorbijgaan begroet had.
was binnengekomen, een slank, fijngehouwd
meisje in een wit-linncn japon en met een
grooten zonnehoed op, onder den rand waar
van hij een paar wonderlijk-donkere oogen
en een edel-gesneden gezicht ontdekte. Hij
hield een moment den adem in. Werkelijk, ze
hadden hem niets te veel van haar verteld.
Met een beleefden, koelen groet antwoord
op een strakke buiging stak ze hem de
hand toe en wendde zich toen onmiddellijk
tot Alice:
..We hoeven ons absoluut niet te haasten.
Meneer Harrel zorgt voor de ponnies".
Haar stem was laag en diep precies de
stem die by dit uiterlijk paste, vond Mor
rence, en hij voelde dat de moed hem ont
zonk. Ze trok hem niet in 't minst aan, hij
hield niet van dit type vrouwen, maar hij
kon zich levendig voorstellen, dat andere
mannen wel onder haar machtige bekoring
moesten komen. Wat beteekenden een portret
en een pijnlijke herinnering tegenover zoo
veel levende en levendige schoonheid! dacht
hij met diepen weemoed.
De kleine rultergroep zette zich in bewe
ging. Eulalie zat al even vast in den zadel
als de beide kinderen en Morrence bewonder
de ondanks zichzelven, de manier waarop ze
haar rijdier in de hand had. maar wat hem
minder aanstond, was het feit, dat Harrel
zij aan zij met haar reed. Hij zelf had Alice
tot gezelschap en het kind babbelde gezellig,
alsof ze elkaar al jaren kenden. Bobby vorm
de de achterhoede met den ezel. die den
mondvoorraad droeg.
De weg naar dc watervallen voerde eerst
door de verlaten terreinen van Le Saphir.
Toen hij den verwaarloosden toestand zag.
waarin zij zich bevonden, waardeerde Mor
rence dos te meer de energie, waarmee zijn
vriend L'Opale, dat waarschijnlijk even ver
wilderd was geweest, tot nieuwen bloei had ge
bracht.
Ze reden dwars door de braakliggende
plantage en verlieten haar, waar de berghel
ling begon. Naarmate de weg steeg en het
dal terugweek, werd het landschap steeds
meer wild-romantisch. Morrence keerde zich
telkens om in den zadel en liet af en toe een
uitroep van bewondering hooren. L'Opale lag
diep beneden als een speelgoedhuisje in het
hart van het dal. Het was een wereld van
groen, donker- en lichtergToen met elkaar
contrasteerend. waar doorheen zich een beek
als zilver glanzend licht kronkelde.
„Kijk. de beek!" riep Alice verrukt naar
haar metgezel. „We gaan nu langs een om
hoog-windenden weg naar haar oorsprong.
Die is vlak bij de watervallen".
Een stevige klim van ongeveer een half uur
bracht hen aan het einddoel. De sprookjes
achtige waterval deed zich onverwacht aan
hun oogen op. toen ze een hoek van den
kronkelenden weg omsloegen. Morrence keek
zijn oogen uit aan het even lieflijke als in
drukwekkende natuurwonder. Hij kon er een
voudig geen woorden voor vinden. Uit de
diepten van het oerwoud, uit het ingewand
van den berg, scheen de waterval zich los te
wringen, zich een weg banend naar buiten
in ccn stuwende golving van regenboog kleu
rig schuim. Een tropische feeënwereld leek
het hier en een oogenblik flitste het door
Morrence's geest, dat het was alsof iets van
de uitheemsche, romantische schoonheid van
dit land, zich weerspiegelde op het gezicht
van Eulalie, die, rustig rijdend, met schitte
rende oogen om z'ch heen keek.
Plotseling keerde ze zich naar hem om en
keek hem aan met een blik, die zocht te
bekoren.
.Prachtig, vindt u niet?" vroeg ze.
Het was de eerste maal, dat se zich tot bem
wendde en hem aankeek, sinds het oogenblik
van hun kennismaking. Hij zag haar schoon
heid. maar die liet hem onberoerd.
..Heel mooi", antwoordde Morrence koel en
stijfjes.
Met een ruk, zichtbaar ontstemd, draaide
ze zich om, steeg af en hielp Alice met het
uitpakken van de picnicmandjes.
Morrence keek peinzend naar haar. Hij was
overtuigd dat ze een diepe genegenheid voor
Harrel koesterde; dat bleek uit alles en toch
was 't haar een doorn in het oog, dat een
andere man zich onverschillig durfde toonon
voor haar charmes. „Wat een coquet nest!''
dacht hij grimmig.
Ze gebruikten hun openlucht-maaltijd in
de onmiddellijke nabijheid van de waterval
len; het geruisch van het neerstortende water
vormde een indrukwekkende tafelmuziek.
Morrence luisterde naar Alice's vroolijk ge
praat, maar hij was daardoor niet zoo in be
slag genomen, of hij merkte heel goed. hoe
juffrouw de Floissac. naast wie Harrel op zijn
elleboog leunde, voortdurend op gedempten
toon tegen hem praatte. Het ergerde den ka
pitein onuitsprekelijkaf en toe waren er
van die veelbeteekenende pauzes in het. ge
sprek, en die stonden hem heelemaal niet
aan. Opnieuw bedacht, hij met smart., dat de
herinnering aan Barbara niet tegen de voort
durende nabijheid van Eulalie bestand zou
blijken, dat 't eind zou zijn dat Harrel. een
zaam en vervreemd van zijn relaties in En
geland, met Eulalie trouwde. En hij was over
tuigd, dat dit onstuimige, onevenwichtige
meisje zijn vriend dood-ongelukkig zou ma
ken. Dat moest hij trachten te verhinderen,
het kostte wat het wilde!
Om te beginnen moest hij maar eens een
eind maken aan dit onderhoud, vond Mor
rence.
(Wordt vervolgd).
Het stoffelijk overschot van den piloot T.
Wiersma, die bij het vliegongeluk van de
„Ooievaar" tc Bangkok om het leven kwam,
is Maandag op „Zorgvliet" te Amsterdam
ter aarde besteld.
HET NIEUWSTE SNUFJE VOOR DEN LANDBOU WER is op de „Grflne Woche" te Berlijn «cn wagen, welke
voor het vervoer
op het land ge
bruikt kan wor
den en welke,
door het feit dat
aan de wielen
luchtbanden zijn
gemonteerd, een
belangrijke be
sparing aan trek-
AAN DEN TOREN
VAN DE KERK
IN DE GASTHUIS
STRAAT TE TIL
BURG worden op
het oogenblik hcr-
stcllings werkzaam
heden verricht.
OP DE BEGRAAF
PLAATS „CROOS-
WIJK" TE ROT
TERDAM had
Maandag de be
grafenis plaats van
piloot J. v. Onlangs
een der slacht
offers van de
vliegramp te Bang
kok.
OP WAALSDORP te Den Haag zijn Maandagmiddag proeven genomen met kogelvrij pantsei
glas. Het glas barstte wel, doch de kogels gingen er niet doorheen.
DE HEER A. L. G.
H. M. COENEN, bur
gcmccsstcr van Roosen
daal cn N.>spen, heelt
ontslag gevraagd
NABIJ NIEUWENDAM moest Maandag een militair vliegtuig, bestuurd door piloot Nijhoff,
een noodlanding maken. Persoonlijke ongevallen hadden niet plaats. Het vliegtuig zakte
door zijn landingsgestel, terwijl de propcllor vernield werd.
ONDER AUSPICIËN VAN DE ALLIANCE FRAN?AISE is Maandagavond in het Koloniaal Instituut te Amsterdam ozn Confcrcnce-comcdi*
gegeven „Une soiree chez Ia princesse Mafhilde".
