Onterfd....!
EEN KOSTBARE INZENDING op dc bloemententoonstelling m „Zomerzorg" te Leiden, welke
Dinsdagmiddag geopend is ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan der afdccling Oegstgccst en
Omstreken van de Algemeens Verceniging voor Bloembollencultuur.
EEN COCKTAIL TOILETJE voor het moderne jonge meisje.
DE STRIJD RONDOM SJANGHAI. De straten In de Chlnee-
zenwijk zijn gebarricadeerd met muren van zakken zand.
„CORRONELLA" een fraaie
tulpen variëteit op de tentoon
stelling in Zomerzorg tc Lei
den, georganiseerd bij gelegen
heid van het 50-jarig bestaan
van de afdccling Ocgstgcest en
Omstreken van de Algemeen*
Verceniging voor Bloembollen
cultuur.
Mr. R. GIELEN TE MAASTRICHT, de
nieuwe directeur van het Economisch
Technologisch Instituut voor Limburg.
,ALS ER EEN SCHAAP OVF.R DE BRUG ISIn dc omgeving van Amersfoort heeft Dinsdag een jachtrit plaats gehad door de Konink- OP DE ALGEMEENE BEGRAAFPLAATS TE DEN HAAG heeft Dinsdag de teraardebestelling
Hike Nederiandsche Jachtvereeniging. Een der zwaarste hindernissen, waar veie paarden struikelden of weigerden. plaats gehad van mcj. L. Wcbcr die 35 jaar soldaat bij het Leger des Heiis was.
FEUILLETON
Naar het Engelschvan
DOLF WYLLARDE.
(Nadrnk verboden).
31)
„Inderdaad: het ls nog een verre bloedver
wante van hem, een buitengewoon knap meis
je. Harrel hield al van haar toen zij nog op
school was en ik hoop, dat Barbara ook van
hem houdt: ze waren in elk geval bijzonder
goede vrienden".
„Nu, ik mag voor Harrel Djden, dat zij met.
hem mee terugkomt."
De mannen liepen verder en de stemmen
stierven weg.
Eulalie werd vuurrood; ze trilde over haar
geheele lichaam.
„Ik wilde mij behoorlijk gedragen", mom
pelde zij, ,ik heb het dokter Meillet beloofd.
Ik heb mijn best gedaan. Maar dat is te veel!"
Zij verborg haar hoofd in de handen.
„Alles had ik hem willen terug geven. Ik had
het stuk uit de nis willen nemen en naar En
geland sturen. Ik heb toch zoo mijn best ge
daan om goed te zijn. Maar moet ik dat voor
die andere vrouw doen? Dat hij met haar kan
trouwen en haar gelukkig maken? Neen, ik
wil niet; ik wil niet!"
Zij stond op en begon onrustig de kamer op
en neer te loopen.
„Nooit heeft hU mij geschreven sinds hy
weg is", zette zij haar alleenspraak voort. „Na
tuurlijk was hij bij haar en heeft mij heele-
maal vergeten!"
Haar fijne neusvleugels trilden en zij moes.
zich inspannen om staande te blijven. Maar
plotseling richtte zij zich in haar volle lengte
op.
„Goed. Nooit zal hij het krijgen. Ik zal het
wegnemen en het vernietigen. Nooit zal hij
xnei naar op aai, mouw- wonen.;
Haastig waschte zij haar gezicht om de
sporen van haar opwinding zooveel mogelijk
te verwijderen. En toen ze de trap afging,
neuriede ze het liedje, dat Digby Harrel uit
het open venster had hooren klinken, toen hij
na zijn eerste bezoek van John Salmon's plan
tage wegreed.
Toen Eulalie aan het middagmaal verscheen
kon kapitein Morrence niets bijzonders aan
haar merken. Wel was zij bleeker dan anders,
maar zij begroette hem met dien half-schert
senden en toch zoo innemenden glimlach, dien
haar bewonderaars zoo goed van haar ken
den.
Toen ze van tafel opstonden, was er een
hevige wind komen opzetten. En toen Salmon
een oogenblik later naar buiten keek, kwam
er een ietwat-angsüge uitdrukking op zijn
joviaal gezicht.
.JDe wind waait uit het Noord-Oosten", zei
hij, „kapitein Morrence, ik geloof, dat. ik hulp
zal moeten inroepen en trouwens die van
iedereen, dien ik op de plantage maar te pak
ken kan krijgen".
„Waarom. John?" vroeg zijn vrouw verwon
derd. „Je denkt toch niet, dat er een orkaan
komt opzetten?"
,Jk moet tot mijn spijt bekennen dat :k dat
wèl denk", antwoordde Salmon op beslisten
toon. „Ik verwacht het al een paar dager-
maar ik wilde je niet ongerust maker, voor
het absoluut noodig was. Ik zou je aanraden
om al wat je denkt noodig te hebben in den
kelder te brengen. Juffrouw de Floissac en de
kinderen zullen je wel helpen. Wij zullen on-
dertusschen de beesten in veiligheid brengen.
Gaat u mee, kapitein, wc hebben geen tijd
meer te verliezen!"
Toen Morrence en Salmon naar de weide
galoppeerden, zagen zij boven de bosschen een
groote, donkere wolk drijven, die steeds nader
bij kwam. terwij! de wind hand over hand
toenam. Nauwelijks hadden zij de paarden
bijeen gedreven, of zij hoorden in de verte de
boomen als riet kraken onder het geweld van
oen storm, ,ii ov aioc.aers van de plantage
waren op de weide te hoop geloopen en hiel
pen hun meester. Maar ze waren nog niet
goed en wel in huis teruggekeerd en hadden
haastig alle deuren en luiken gegrendeld, of
Salmon's sombere voorspelling werd bewaar
heid.
De wind was iets gedraaid en wierp zich nu
met volle kracht op de voorzijde van het huis
Salmon schreeuwde Morrence toe om te hel
pen de zware voordeur tegen te houden, ter
wijl de zwartjes zich ijlings naar 't achterhuis
begaven. Met groote moeite slaagden de beide
mannen er in de deur tegen te houden en zoo
te verhinderen, dat de wind al wat zich in het
huis bevond, zou vernielen. Eenmaal werden
Morrence en Salmon door de kracht van den
storm teruggedrongen en met een hevigen
slag vloog de deur open. Na een heele poos
konden zij haar pas met de grootste inspan
ning weer sluiten en opnieuw trachtten zij
haar tegen te houden. Het was gaan stortrege
nen, het water begon reeds het huis binnen te
stroomen, en te oordcelen naar het geloei van
den wind en het gekraak van hout leek het
hun, alsof de plantages in den omtrek volko
men verwoest zouden worden.
„De palmen worden uit den grond gerukt",
schreeuwde Salmon. ..Daar
Morrence keek door een opening in een der
luiken in de richting van de heuvels. Dwars
over het grasveld, waar de ponnies gewoonlijk
graasden, lag een palm. waarvan de top door
de kracht van den wind afgerukt was.
Mevrouw Salmon en de kinderen waren naar
de zoogenaamde stormkamer gevlucht, een
kelderachtige ruimte onder het huis, waar zij
voor het oogenblik veilig waren. Salmon wist
niet beter dan dat Eulalie zich bij hen bevond,
maar dat was niet het geval.
Zij was bezig geweest haar pormïe te voede
ren toen Morrence en Salmon weggereden wa
ren om de beesten in veiligheid te brengen.
Zij was erg op het dier gesteld en zooals al
tijd was zij na het middageten naar den stal
gegaan om het paard zijn gewone portie brood
ie geven. Toen zag zy toon c nee en Salmon ui
wilden galop den heuvel afkomen.
De stallen van Rêve d Or waren solieder ge
bouwd dan 't huis zelf. Meencnd dat er iets
niet in den haak was. wilde zij naar 't huis
teruggaan, toen plotseling de hevige regen be
gon te vallen. Een oogenblik aarzelde zij en
dat oogenblik werd noodlottig voor haar. De
wind deed de deur van den sta! met een smak
dichtvallen en haastig schoof het meisje den
grendel er voor. om te voorkomen, dat een vol
gende vlaag de deur weer zou doen open-
waaien. Eulalie beschouwde zich voorloopig
veilig in deze schuilplaats.
Enkele minuten later hoorde zij Salmon en
Morrence terugrijden. Zij gunden zich geen
tijd om de ponnies op stal te brengen, maar
dreven ze naar binnen in de stallingen naast
die. waarin zij zich bevond. Daarop waren zij
snel naar huls terug gegaan. De orkaan woed
de op dat oogenblik in zijn volle kracht. Had
zij een poging gedaan om den stal te verlaten,
dan zou zij hoogstwaarschijnlijk door den
wind opgenomen en een heel eind verder ver
pletterd tegen den grond gesmakt zijn.
Er stonden vier ponnies in dit deel van den
stal. Het meisje vreesde dat de dieren zich in
hun angst zouden losrukken en haar onder
den voet loopen en klom daarom op een der
afscheidingen tusschen de boxen. Een uur
bleef ze zoo zitten: 'oen merkte zij. dat de
storm even geleidelijk begon te bedaren als
hij opgekomen was. Zy wist echter niet. dat
het doodc punt van den orkaan op dat oogen
blik den San Joseph en Trinity bereikt had en
dat zijn hevigheid na een tijdelijke inzinking
weer zou toenemen.
Salmon was wel op de hoogte van het feit,
dat de windstilte maar kort zou duren en
maakte van de gelegenheid gebruik om de
plaatsen, die het meest van den storm te lij
den hadden, te barricadeeren. Maar Euialie
verkeerde in de meening, dat alle gevaar ge
weken was en begreep niet, waarom niemand
naar buiter. kwam om haar te zoeken.
Het zou overigens met met haar planp$£
ncoucn uu> au, kcücu.ü was, want er
was een avontuurlijk plan in haar geest ont
waakt. Terwijl zij op den stalwand had geze
ten en geluisterd naar het geweid van den
regen en den wind, was het tot haar doorge
drongen, dat Rêve d'Or zich in zeker opzicht
nog in een gunstige positie bevond, doordat de
San Joseph or aohter oprees en het huis geen
bovenverdieping had.
De ligging van L'Opale was veel gevaarlijker.
Het stond midden in de vallei tusschen twee
heuvelruggen, waarlangs de storm als door een
trechter naar zee zou worden geperst, alles
wegvagend wat hij op zijn weg ontmoette.
Bovendien bad het huls een verdieping
neen, Harrel's woning zou bezwijken onder
het geweld van den orkaan.
Eu! a lie's gedachten werden onweerstaan
baar getrokken naar het stuk perkament in
den muur. Misschien was er nog gelegenheid
om het kostbare stuk in veiligheid te brengen,
vóór dc orkaan L'Opale haa bereikt. Ze was
zich niet klaar bewust of ze het wilde redden
voor Harrel ,of het vernietigen. Zij voelde al
leen in haar koortsachtigwerkend brein een
hevig verlangen om het document te bezitten.
De wind was gaan liggen, ofschoon het nog
steeds regende en het moment scheen geko
men om het plan uit te voeren. Zij ging naar
de box van haar ponnie en zadelde het dier.
dat toen het buiten gekomen was, zijn kop
omhoog stak en de lucht opsnoof, alsof het
onraad speurde. Overal aan den horizon wa
ren dikke, zwarte wolken opgestapeld, maar
het woei bijna niet meer en de regen werd
minder.
Maar Eulalie was niet bang voor regen; snel
steeg zy op en reed heen In de richting van
de vallei.
rWordt vervolgd).
