Waf we voor de jeugd doen.
Medico-Muzikaie Meditatie.
Uit de Filmwereld.
,HET WEER VAN MORGEN.'
Van alles en nog wat
Op een Haarlemsche Montessorischool.
Iri een verleden, dat nog allerminst grijs
is te noemen, ben Ik dunkt me op een be
waarschool geweest. Want behalve de naam,
die me doet denken aan een inrichting ten
bate van ieder die zich eens van iets lastigs
en overtolligs wenscht te bevrijden, koestert
mijn herinnering tallooze hartstochtelijke
vechtpartijen, soms om een bal, soms in den
tuin om oen zandvormpje niet omdat van
beide dingen de voorraad te klein was, maar
omdat ieder zich juist scheen te interesse eren
voor wat zijn buurman had, of wenschte te
bezitten. En behalve genoemde vechtpartijen
herinner ik me nog met bitterheid het spij
tige gevoel, dat Ik die steeds vriendelijke
frultmandjes boordevol gevuld met allerlei
miniatuur-fruit, van pijpaarde maakte, daar
mee toch nooit één van mijn collega's kon
overtroeven, die uit dit materiaal heele
spoortreinen wist te doen verrijzen, die dan
dagen lang in de klas werden tentoongesteld,
hetgeen behalve bewondering niet naliet af
gunst te kweeken.
Opnieuw doorleefde ik weer even die heftige
spanningen, toen lk een dezer dagen voor de
deur van een Haarl. Montessorieschool voor
voorbereidend Lager Onderwijs stond. Een
deur die zich overigens nog door niets on
derscheidde van de deuren uit de wereld der
groote menschen waarin we dagelijks ver-
keeren. Hij was alleen wat breeder, wat goed
moediger, meer gemaakt om een rollende be
weeglijke groep kinderen door te laten dan
een enkele statig-zeilend burger. Achter die
deur begint een nieuwe wereld, de wereld
van het kind, een wereld door meer dan een
eenvoudige deur die der groote menschen
gescheiden. Een wereld waarin ge u zelf de
eerste oogenblikkcn als een ongevoelige reus
voorkomt.
Langs de gangwanden zijn. laag, de kap
stokken aangebracht met er boven in een
bonte rij de namen: Leendert Coba.
Jaap. en al die anderen, deeigenooten
van deze kindergemeenschap. Bij het binnen
gaan van een lokaal ik koos er een waar
alles frisch oranje met zwart was geschilderd
wachtte me nog een verrassing. Ik, die
waarlijk niet tot de grootsten behoor, moet
me bukken om de kruk van de deur te vinden
en weer komt mijn afmeting me hier a'.s iets
storends voor. Een gevoel dat ik vrij spoedig
overwin, als ik rustig- in een hoekje van het
lokaal gezeten een twintig kleine kinderen
van 3, 4 jaar vol overgave bezig mag zien
kinderen die anders aan hun lot overgelaten
zich wat op straat zouden moeten amuseeren
of hun snel groeiende interesse binnen de
benauwde wanden van een kamer zouden
moeten bevredigen
„Mijn spelen is leercn".
In het midden van de klas zijn een paar
stevige jongetjes met oolijke gezichten bezag
blokken hout, van alle afmetingen op elkaar
te stapelen en bedienen zich daarbij van een
trapje, dat zoowel dient om het bouwwerk
tot groote hoogte voort te zetten als om er
zich achter te verschuilen bij een mogelijke
ineenstorting van wat met zooveel spanning
en glundere oogen werd opgebouwd. Een
klein bleek meisje probeert hardnekkig de
woorden te vormen, die ieder blad van het
boekje weer als een nieuw probleem brengt
en langzaam, wijzend met een vinger en voor
zichtig woord voor woord vormend, glippen
nauwelijks hoorbaar de pas geboren woorden
uit haar mond: één, peen. oorEen ijverig
meisje met blonde krullen poetst met heusche
wrijf was en huiselijke ambitie het blad van
haar tafeltje. Twee jongens stellen voor de
verfbakjes eens wat schoon te maken en ge
wapend met grappig grooten schorten gaar.
ze aan de gang met kwast en water. He:.
typische verschijnsel doet zich hier overigens
voor dat uitsluitend de jongens een onge
breidelde liefde voor kwasten en water en
schoonmaken aan den dag leggen, wat me
weer opnieuw aan den aangeboren huishou-
delijken en netten aard van de vrouw doet
twijfelen. Een ander vraagt de planten te
mogen begieten, en even ontstaat er storing
als hij midden in het lokaal met een ijverig
bouwend Jongmensch in botsing komt, en
met gieter en al op de grond terecht komt.
Een kort oogenbük van redelijk en menscne-
iijk heen en weer gepraat, en slachtoffer en
dader rennen met opgewekte gezichten, waar
bij eerst genoemde nog een traan schemert,
op doeken af om de ontstane waterschade
weer uit de weg te ruimen. En als ze een
maal bezig zijn. wordt ook dit een feest en
is hei een sport om nog ergens een druppel
te ontdekken, die opgeveegd dient. Een van
de meisjes zij leggen meer nog dan de
jongens een soort stipte leergierigheid aan den
dag probeert een eerste cijferreeks op het
bord; één, twee en een moeilijke drie.
Ik doe niets dan me verwonderen, dat je
op je derde of vierde jaar zooveel kunt, dat
je deuren in en uitgaat, speelgoed neem'
planten begiet, getallen schrijft, teekeningen
maakt, dat je jc gang gaat als een groot
mensch, je heel normaal en zelfbewust dooi
de ruimte beweegt de dingen die je gebruikt
hebt, opbergt en weer met iets anders bezig
gaat, dat je het van absoluut niets in drie
jaar zoover kunt brengen! Ik vind eigenlijk
dat je er in je latere leven maar een bedroefd
beetje bij leert. Terwijl ik daarover nog sta
te piekeren, trekt een tenger pips jongetje
me aan mijn rok en beduidt me in zijn ge
brekkige Nederlandsch eens mee te gaan naar
zijn tafel, waar hij houten gewichten van
opeenvolgende grootte steeds op de juiste
plaats in een balkje met gaten tracht te
plaatsen. Steeds weer opnieuw bij ieder ge
wicht moet zijn oog de grootte en die van
het gat taxeeren en telkens weer is het een
waagstuk voor hem of het werkelijk zal pas
sen. Een Jongen met donker haar en vreemde
groote oogen maakt in wilde vaart steeds
nieuwe teekeningen langs de zijden van een
metalen hoek of vierkant, die in veel richtin
gen door elkaar gelegd allerlei figuren geven
waarin veel kleur-moge 1 ijikheden schuilen.
Onstuimig vraagt hij af en toe de juffrouw-
of het niet mooi is zoo, gaat dan weer zit
ten. even weifelend, iets vaags in zijn oogen.
om dan weer opnieuw rusteloos bezig te gaan.
En men vertelt me. dat hij hier langzamer
hand wat gebonden held, wat regelmaat leer:
Vroeger wa shij steeds zoek, liep op straa'
en was ieder oovenblik niet te vinden, en zij-
eerste tijd op school was ook twljfelach'ie
Er waren dagen dat hij niet verscheen er.
dagen dat hij binnen niet te houden was. Nu
vent het, verzekert me de juffrouw. Hij be
gint geregeld te werken. Ik kan niet laten
nog eens extra naar hem te kijken, en wensoh
hem in stilte sterkte voor een strijd dien hij
rrerioemd Is te voeren en die zwaar kan zijn
Dan vergeet ik hem voor oen meisje. d3t dt
TBMKiclins noodig om kleurkrijt op ie berger
benut om even een pasje te probeeren, dat
straks bij haar gymnastiekles te pas komt
Een uurtje gymnastiek.
Eerst wat eenvoudige maten, waar je kalm
op kunt loopen, de grootsten in den buiten
ste, de kleineren in don binnensten kring.
Maar het is zaak goed naar de viool te
luisteren. Plotseling kan het melodietje
koeren, dan roept het jou om ook te wen
den en juist in de richting waar je vandaan
kwam, te gaan loopen. Soms is het wijsje
zacht en loop je voorzichtig op te je teenen
om het niet te storen, tot het Ineens weer
zoo sterk Is, dat Je met je voeten gaat stam
pen en lachen moet. Even later gaat het ving
en suizelend en -met je armen opzij gestrekt
ben je net een klein vliegmachientje, dat snel
in derondte vliegt. Al deze dingen en nog
veel meer hoor je, als je luistert. Do muziek
zegt het jc voor, maar het eischt al je aan
dacht.
Wie de overgave, de ernstige toewijding en
de vroolijkhcid op al die kleine gezichten ziet,
begrijpt dat dat juist het groote is van deze
gymnastieklessen. Ze zijn niet alleen, bewe
ging, maar ze leer en bovendien naar muziek
luisteren, het karakter van een eenvoudig
wijsje begrijpen. Ze leeren muziek een inhoud
geven.
Voor ik het eigenlijk weet. ben ik weer
bezig dit vertrouwde kinderhuis te verlaten
en als de breede deur weer onherroepelijk
achter me gesloten is, vind ik het eigenlijk
maar een matig genoegen weer in de wereld
der groote menschen terug te zijn: die dei-
kinderen is zooveel warmer en veiliger. Zoo
als een bloem die zidh steeds verder en
opener ontvouwt geen enkele pretentie heeft
maar in dit stille openb'oeien van een vol
maakte schoonheid is. zoo is de sfeer van het
kind dat langzaam aan. tastend, meer en
meer de dingen van het leven binnen zijn
bereik haalt, van een zuiverheid en onge
brokenheid die ontroeren en die je even met
tegenzin weer de groote verwarde wereld doen
binnengaan Een wereld waaraan ook zij
zullen moeten wennen. En het is niet in de-
laatste plaats de taak van de Montessorie
school, om dien overgang zoo geleidelijk mo
gelijk te doen zijn. Maar tevens om zooveel
mogelijk van die gaafheid en ongeschonden
heid van het kind te bewaren. Het kan de
groote maatschappij niet dan ten goede ko
men.
Weer tusschen de menschen terug, bewaar
ik als een kostbare herinnering aan dit uit
stapje in de kinderwereld twee kleurige fi
guren, samengesteld uit hier en daar weife
lende lijnen, waarmee een paar kleine ukken
mij hun vertrouwen schonken. Een hoopvol
teelcen!
VR S.
DIEPE BRONNEN EN MIJNEN.
De diepste bron ter wereld is wel die in
Vera Cruz, waar een olieboor een diepte van
10.585 voet. Deze slaat dus de bron in Okla
homa met 500 voet.
Frankrijk heeft de diepste Europeesche
bron. Het is een Artesische put bij Gobelins
die een diepte van 6000 voet moet hebben
en die 400.000 gulden aan construeeren ge
kost heeft. Toen het water bereikt werd.
bleek het slecht en nutteloos te zijn.
Er gaan vreemde verhalen over diepe
boringen. Zoo vertelt men van iemand, die
vele jaren geleden bij Indianapolis grond
bezat, en daar een bron boorde. Het water,
dat hij vond, bleek zout te zijn, zóó zout.
dat hij goede zaken met het gewonnen zout
maakte. Later kocht een maatschappij zijn
terreinen en zij wist. door tot 700 voet te
boren, nog tienmaal zooveel zout te ver
krijgen. Toen de toevloed verminderde, boor
de men nog dieper en toen spoot een ge
weldige straalzoet water naar boven.
zoodat de bron nutteloos werd voor de maat
schappij. Nog weer later onderzocht een
scheikundige het water en ontdekte, dat er
mineralen inzaten. Toen is de bron weer
in gebruik genomen.
De twee diepste mijnen ter wereld zijn
goudmijnen. De eene is de Village Deep. bij
Johannesburg in Zuld-Afrika, waar goud ge
dolven wordt op een diepte van bijkans
anderhalve mijl. De ander is de San Juan
de Rey Mijn in Brazilië, die ongeveer 7000
voet diep is. Het hoofdbezwaar van werken
op zulk een groote diepte is dit, dat de tem
peratuur zoo hoog is. Op den bodem van de
BrazIIiaansdhe mijn heerscht een tempera
tuur van 117 gr. Fahrenheit, dat is ongeveer
de temperatuur van een Turksch bad. De
lucht wordt met ijs gekoeld, doch langer dan
twee uren kan niemand er blijven werken.
WAT IS EEN HAMER?
en oudste uitvinding door den mensch ge
daan was wc] de hamer, zegt Tit Bits.
Men kan vrijwel niets in elkaar zetten
zonder hamer. A! zal men het werktuig ook
niet direct gebruiken, toch was het noodig
voor het maken der werktuigen die men moet
bezigen. De hamer was het eerste instrument
dat de kracht van den mensch versterkte,
om iets te bereiken wat voor zijn bloote
vuist onmogelijk was. Vermoedelijk is de
hamer uitgevonden door een verren voor
ouder, die een steen gebruikte om de schaal
van een cester te verbreken. De oudste ha
mers hadden geen handvat of steel. Het
waren eenvoudig steen en. die makkelijk in
de hand gehouden konden worden.
Bevestig zoo'n steen aan een steel en gij
hebt een krachtig werktuig, een hamer. Maak
het eene eind scherp door de ruwheden eraf
te slijpen en gij hebt een steenen bijl, of bei
tel. De boor was een puntige bei teel. die eerst
rondgedraaid werd in de handpalmen; la
ter werd dit gedaan door boogpezen. En met
een hamer, beitel en boor kon de mensch
zich meer maken. Alles is dus gebaseerd op
de gebruikmaking van een hamer.
De grootste uitvinding der moderne tij
den is die van den electromagneet, zonder
welke de electriciteit eigenlijk nog niets zou
beteekenen. Dank zij genoemde uitvinding
en het werk van Michael Faraday is electri
citeit nu reeds een der nuttigste dienaren
van den mensch en zij zal later waarschijn
lijk nog veel meer beteekenen.
Maar ondanks ditwij danken alles
aan den man, die voor de eerste maal een
oester met een steen stuksloeg.
Als gij aan tien personen vraagt wat zij
beschouwen als de grootste uitvinding ooit
gedaan, dan zal de meerderheid de stoom
machine noemen, de dynamo, de telegraaf.
Maar dit zijn gevolgen van veel vroegere en
veel belangrijker ontdekkingen. De grootste
Chaliapin als Don Quichotte.
Paul Morand, de Franschc auteur, heeft
een scenario geschreven voor een film van
..Don Quichottewelke film geregisseerd zal
worden door Charlie Chaplin en Chaliapin,
den Russischen zanger, die de hoofdrol zal
spelen.
Het scenario volgt het boek van Cervantes,
doch schept toch een eigen vorm. Chaliapin
zal als Don Quichotte optreden, terwijl een
Parijsch acteur de rol van Sancho Panza zal
vervullen. Voor de Engelsche versie zal hier
voor een Londensch acteur worden gekozen.
Ronald G'olman en Richard
Bart helmess,
de beide filmspelers, hebben verlof van het
Japansche Ministerie van Oorlog gekregen
als burgerlijke belangstellenden den strijd in
China bij te wonen.
Charlie Chaplin zal zich waarschijnlijk bij
hen voegen.
Victor McLaglen,
die 7 jaar geleden naar Hollywood vertrok,
omdat hij eraan wanhoopte op het tooneel
iets te bereiken, komt nu voor 8 weken te
rug naar Engeland op een salaris van meer
dan 1000 pond per week. Ilij zal voor Wilcox
van de British and Dominions Films een
film spelen. Wilcox deelde mede, dat het als
ster optreden van McLaglen het begin is van
de campagne om Britsche acteurs, die in
den vreemde beroemd werden weer op te
eischen.
Toen Wilcox McLaglen voor het eerst een
engagement gaf, verdiende de laatste 20
pond per week.
De 3 stevige broers van Victor, n.l. Cyril,
Kenneth en Clifford, zoons van wijlen bis
schop McLaglen, zijn ook filmacteurs.
Ivor Novcllo,
de Engelsche acteur en auteur is in Londen
teruggekeerd na een G maandelijkscli verblijf
in Hollywood, waar hij scenarios schreef.
Over Greta Garbo zei hij:
„Meer betooverend buiten het tooneel, dan
er op. Mijn eerste indruk was die van een
slanke, goed gebouwde dame in matrozen-
broek en trui en met een muts. Zij heeft
wimpers als strulsveeren.
Zij bezit een kostelijk gevoel voor humor".
Norma Talmadge,
de schoonzustor van den grooten filmkomiek
Buster Keaton we herinneren haar als
Dame aux Camélias zal naar Parijs gaan
om daar een schcldingsactie to beginnen
togen haar man. Joseph Schenck, met wie ze
in 1916 gehuwd is.
..Er is geen ander", zei ze. „En ik zal ook
niet hertrouwen. Ik beschouw Schenck nog
steeds als mijn beste vriend."
Joseph Schenck verklaarde, dat zij al 5
jaar gescheiden geleefd hadden door zijn
drukken werkkring. „Ik heb een fout gemaakt
door Norma te lang alleen te laten toen ik
president werd van de United Artists".
Colleen Moore
is voor de tweede maal getrouwd. Haar eerste
man was John Mc Cormick, waarmee ze in
1923 huwde en waarvan ze In 1930 scheidde.
Nu is haar echtgenoot een makelaar A. P.
Scott. en ze is in 't geheim met hem getrouwd
Van Colleen Moore hoorde men weinig meer
sinds de talkies opkwamen.
Zelf zegt ze nu nooit meer te gaan filmen.
Duncan Rcnaldo.
de jonge vriend van Trader Horn in de be
kende film van dien naam. is bij een auto
ongeluk in Arizona lichtgewond. Otto Ma-
tiesen, de Deensche filmster werd daarbij
gedood.
Nog eens over het verband tusschen muzikaal
en lichamelijk rhythme. Dilettantische knollen
en karakterologische citroenen. Een simpele
aap uit een wetenschappelijke mouw
Door vriendelijke bemiddeling kon ik ken
nis nemen van een stukje getiteld Medico-
Muzikale Meditatie" door Dr. A. Querido in
de Februari-aflevering van het tijdschrift
„De Muziek". In dit stukje doet de schrijver
blijken van zijn boosheid op mij en dat ge
beurt heel flink hij heeft het mij eens goed
willen zeggen. Dat is gelukt, zijn stukje bruist
en kookt van jeugdig vuur.
Maar laat ik beginnen te zeggen, waarmee
ik zijn toorn heb opgewekt. Op 21 November
1931 schreef ik in dit blad een impressie
over de lichamelijke bewegingen van onze
beide voornaamste orkestdirigenten, Dr.
Mengelberg en Dr. van Anrooy. Het was een
vluchtige schets, waarbij de waargenomen
bewegingen werden getoetst aan de in de
muziek-paedagogische studies van Dalcrozc
aangegeven opvatting, dat muziek het gevoel
voor lichamelijk rhythme wekt cn onder
steunt. Ten slotte concludeerde ik, dat deze
bewering in den persoon van Dr. van Anrooy
niet bewaarheid werd: ik liet de vraag of
muziek het gevoel voor een lichamelijk
rhythme wekt en ondersteunt dan ook onbe
antwoord. Maar voegde er uitdrukkelijk aan
toe, dat ik de vergelijking opzettelijk maakte
tusschen twee personen, wier muzikale ge
voelens beven allen twijfel verheven zijn.
Mijn artikel wordt nu gekenschetst als on
belangrijk in zichzelf en als een mooi voor
beeld van de funeste gevolgen, waartoe vul
garisatie van wetenschap leiden kan.
Ik ben namelijk zoo ondeugend geweest om
een lichamelijke typeering te geven van beide
dirigenten naar de onderscheiding van de
bouwtypen door Kretschmer <Körperbau und
Charakter) en mij dus te bedienen van eenige
termen, die ook door medici worden gebruikt.
En hiermede is dc groote misdaad begaan:
mijn artikel, bedoeld als een impressie, wordt
gelezen en beoordeeld als een wetenschap
pelijke verhandeling, als een uiteenzetting
van een psychologisch probleem. Luister
maar:
„Ik weet waarschijnlijk net zooveel van
muziek-theorie als Warnier van de medicij
nen, en buig mij dus ootmoedig voor het door
hem in den aanvang van zijn stukje gelegde
onderscheid tusschen maat en rhythmiek. Dit
belet mij echter niet, om voor dilettantische
knollen in plaats van karakterologische ci
troenen te bedanken".
Groot gelijk! Ik heb de menschelijke bouw
typen volgens Kretschmer slechts aange
haald zonder mij verder te bekommeren om
de karakterontleding die Kretschmer daar
verder aan vast belieft te knoopen. Ik heb
daar niets over gezegd en dat zou ook dwaas
heid geweest zijn, want ik ken nóch Dr.
Mengelberg nóch Dr. van Anrooy persoonlijk.
Nimmer heb ik met hen ook maar één woord
gewisseld; bovendien is mij van geen van
beiden ook maar iets bekend, dat mij het
recht zou geven, mij een oordeel omtrent hun
karakter te vormen en daarover in het pu
bliek mededeelingen te doen. Dat ik door een
beschouwing van hun lichamelijke bewe
gingen „het klokhuis van hun ziel zou hebben
doorschouwd" of dit althans aan de goe
gemeente zou willen wijsmaken, blijft dan
ook heelemaal voor de wetenschappelijke re
kening van Querido.
Dat ik mij bediende van dc bouw-typen
volgens Kretschmer vond alleen zijn '-eden in
de omstandigheid, dat nu eenmaal vrij ali
meen wordt waargenomen, dat het type
varieerend van athletisch tot- asthetisch in
verreweg de meeste gevallen betere en zui
verder bewegingen tot stand brengt dan het
min of meer pyknische. Dit is een simpel
ervaringsfeit. Naast de onbetwistbare muzi
kaliteit van Dr. van Anrooy zou deze om
standigheid juist de beste lichamelijke bewe
gingen bij hem doen verwachten. Hierin lag
voor mij steeds het merkwaardige, wanneer
ik onze beide dirigenten op hun lichaams
bewegingen vergeleek. Daaraan koppelde ik
dc vraag, waarvan dc bevestigende beant
woording voor Dalcroze vast staat, of er ver
band bestaat tusschen muziek of muzikaliteit
en lichamelijke rhythmische bewegingen.
Querido stelt het probleem veel ruimer, al
dus: ..Wat is het verband tusschen de per
soonlijkheid en haar uitdrukkingsbewe
gingen?" En daarom praten wij verder hee
lemaal langs elkaar heen. Ik zou het hierbij
dus kunnen laten, maar toch wil ik er nog
een en ander aan toevoegen.
Querido waagt de opmerking: „Misschien
ligt de harmonie van Dr. Willem's gebaar wel
niet zoozeer in zijn eenheid met de muziek
als wel met de zaal achter hem". Weten
schappelijk is die opmerking misschien ver
antwoord, maar toch kan ik mij niet aan den
indruk onttrekken, dat hier de aap heel even
uit Querido's wetenschappelijke mouw komt
gluren. Laten wij er niet veel van zeggen,
maar den raad geven eens objectieve infor
maties te nemen bij hen, die repetities heb
ben meegemaakt onder leiding van Dr.
Mengelberg zonder „zaal achter hem". Men
zegt wel eens, dat wetenschappelijke vorming
een waarborg is voor objectiviteit, maar ik
geloof dat ook daarop uitzonderingen voor
komen.
Ook geeft Querido de verzekering, dat
Kretschmer „van zijn leven geen Führev
durch den Konzertsaal heeft geschreven".
Heb ik dat gezegd?
Overigens vind ik wel, dat wij dezen ridder
in den strijd tegen dc vulgarisatie van de
wetenschap en de funeste gevolgen daarvan
in dit humanitair streven moeten steunen Ik
wil dadelijk beginnen. Toen ik Medlco-Muzi-
kale Meditatie had gelezen en „De Muziek"
ter zijde had geschoven viel mijn oog op de
(Van onzen Londenschen correspondent)
Het verblijf, het gedrag en de reislust van
anticyclonen, depressies en andere mogelijke
vormen van luchtdruk en andere mogelijke
atmosferische formaties en kuren die alleen
de meteoroloog kent, helpen de moderne we
reld aan haar kennis vooraf van het weer
van morgen. Want men zal hebben opge
merkt dat de tijd. waarin de man die op reis
moest of de vrouw die plannen had voor een
tuinfeest, schamper sprak over weervoor
spellingen, en de betrouwbaarheid er van in
den grootst mogelijken twijfel trok, voorbij
is. ZIJ. die in deze ongeloovigheid tegenover
cie uitspraken der officieele weerprofeter
blijven volharden, doen dit eenvoudig uit
oude gewoonte en zijn hun tijd ten achter.
Dr. Simpson, de directeur van het meteoro
logisch instituut in Groot-Brittannië, sprak
de waarheid toen hij dezer dagen met ver
geeflijken eigenlof verklaarde dat de afge-
loopen jaren een aanmerkelijke toeneming
van ju: te weervoorspellingen te zien hadden
gegeven. Dc gewone burger kan dc uitspraak
slechts hartelijk en bemoedigend bevestlgan.
Het feit heeft veel rampspoed, teleurstelling
en verdriet, in den vorm van verregende ja
ponnetjes, in het water gevallen feesten en
zeeziekte verhoed. En dat Is niet alles. Met
verbazingwekkende nauwkeurigheid ontvangt
de man. die verre reizen door de lucht on
derneemt. tijding vooraf van de atmosferi
sche toestanden, welke hij op zijn snelle
tochten boven driekwart of meer van den
aardbol tegemoet gaat.
Het geheim van deze nauwkeurigheid ligt
in de inlichtingen, welke de weerinstellingen
over de gansche wereld van elkaar ontvanger
en aan elkaar geven. Zoo verklaarde het Dr
Simpson, die tevens onthulde dat er than
over Europa, Noord-Afrika en den Atlanti-
schen Oceaan meer dan 500 weerkundige sta
tions zijn verspreid, die per radio berichten
uitwisselen binnen twee uur na waarneming.
Politiek verschil van inzicht mag een onover
komelijke belemmering zijn voor uitwisseling
van Journalistieke berichten en diplomatieke
gedachten tusschen Rusland en dc rest van
Europa, het kan noch wii beletten dat Mos
kou aan Londen en Londen aan Moskou met
voorbeeldige openhartigheid en wederzijdsch
vertrouwen vertellen hoe letterlijk de lucht
staat boven hun gebied. Indien men een
thans waarlijk actueel genoeg voorbeeld
wil geven van de zegeningen van vrijhandel,
van onbelemmerd verkeer, dan kan men niet
beter doen dan te verwijzen naar het van
alle douane- en andere grenswachtersinmen
ging vrije internationale meteorologische
werk. „Geen berichtendienst in de wereld"
zeide Dr. Simpson, „is zoo snel als die van
den internationalen weerkundigen dienst".
De uitkomst is een aanmerkelijk verbeterde
weervoorspelling, waarvan het publiek in het
algemeen, de landbouwers, de verkeersvlie
gers, de scheepvaart de vruchten plukken.
De moraal van deze geschiedenis dringt
zich op. De staatslieden der wereld zijn traas
en onwillig van twijfelzucht (om het op z'n
zachtst, uit te drukken) met betrekking tot
het heil van internationale samenwerking.
Engeland heeft nog tijd om zijn „clerk of
the weather" naar Genève te sturen, des
noods in de plaats van zijn Foreign Secre
tary. teneinde er met het voorbeeld van zijn
dienst te bewijzen dat met vereende krach
ten alle naties tezamen en eik afzonderlijk
het best kunnen worden gediend.
in mijn nabijheid liggende Radio-Bode en wel
speciaal op: 17 Februari j.l. Radio-Paris, 7.50
n.m. Prof. Roger; A quol sert la glande thy-
roïde? Stel U voor. dat iedereen die zoon
lawaaikastje in zijn huiskamer heeft zoo
maar kennis kan nemen van de functie van
de schildklier. Is dat nu niet het tc grabbelen
gooien van de wetenschap voor het vulgus?
Vandaag of morgen schrijft dc eerste de
beste leek er een stukje over in „een net
dagblad". En daar werken toe mee de directie
van Radio-Paris en een professor, terwijl de
Fransche regeering dit alles tolereert. Het zal
dringend noodig zijn dat Querido eenige boo
ze brieven en artikeltjes over dit geval
schrijft.
Voor mijn lezers, die belang stellen in de
vraag of er verband bestaat tusschen muzi
kaliteit cn het uitvoeren van rhythmische
lichaamsbewegingen nog het volgende:
Een van de sporten, waarvoor zuivere rhyth
mische bewegingen wel van zeer veel belang
zijn, is het roeien. En nu heeft men al her
haaldelijk kunnen constate eren. dat de beste
roeiers over het algemeen muzikaal zijn. Hoe
wel hieromtrent natuurlijk nog geen sta
tistieken bestaan, is de vermelding van het
feit, dat men dit verband telkens weer waar
neemt, toch wel de moeite waard.
Dalcroze wijst in zijn „Rhythmus. Musik
und Erziehung" telkens weer op dit verband.
Hij zegt o.m.:
„Laten wij eens bij een orkestdirigent
speciaal bij een met temperament kijken,
door welke bewegingen hij het rhythme aan
geeft en overdraagt. Men ziet, hoe hij het
rhythme door middel van zijn geheele lichaam
beleeft en uitbeeldt-; hoe ieder gewricht, iede
re spier er toe bijdraagt, den rhythmischen
indruk beter te doen doordringen: kort ge
zegd, hoe zijn geheele uiterlijke verschijning
het spiegelbeeld wordt van zijn voorstelling
der muzikale beweging en de uitvoerenden
zoo bezielt, dat zijn eigen voorstelling van het
rhythme tot de hunne wordt".
Ên op een andere plaats in zijn interessant
boek:
„De tijd is niet meer ver verwijderd, waar
in de nog altijd bestaande tegenstelling tus
schen het rhythme van het lichaam en dat
van de muziek den toeschouwer evenzeer be-
leedigen zal als een onzuivere noot in een
koor "of een slecht volgehouden maat in een
orkest". Dalcroze beschikt in verband met
de groote aantallen leerlingen van allerlei
soort, die hij onder zijn leiding heeft gehad,
over uitgebreid ervaringsmateriaal en heeft
niet reeds Multatuli gezegd: „Er is een aan
houdende wisseling van dienst tusschen we
tenschap en empirie. Veelal bestaat de func
tie der eerste alleen in 't formuleeren van
wat de laatste gevonden heeft".
Ten slotte stel ik er prijs op te verklaren,
dat ik zeer veel eerbied heb voor de weten
schap en haar objectieve, toegewijde beoefe
naars; zóó veel, dat zelfs geschrijf als van
Querido niet in staat is aan dien eerbied af
breuk te doen.
H. L. WARNIER
Sinds 1926 heeft Frankrijk zijn bevolking,
met meer dan 1 millioen vermeerderd. Op
het oogenblik telt het bijna 42.000.000 zielen.
In FrankrijTc leven 2.891 000 vreemdelingen,
waarvan ongeveer een half millioen in Parijs.
Vroeg nit dc veeren
is een gezegde, waar Sir Robert McAlpine
niet aan gelooft. ..Ik geloof aan hard wer
ken", zei hij tot de News Chronicle maar niet
in vroeg opstaan. Ik ben in de laatste 30 ja
ren geen tien maal opgestaan om te ontbij
ten. Ik doe dit steeds in bed".
En met dat al is hij 85 jaar geworden!
De quick step wordt iets minder snel, nl. 4
maten per minuut, en de slow-fox 6 maten.
De tango zal daarentegen iets vlugger ge
danst worden 3234 malen per minuut
doch de nieuwe wals blijft het tempo van
verleden jaar houden.
Aldus besloot de danscontrolecommissie
het in Engeland.
Het record links-handigen wordt opgeeischt
door de familie van William Hardcastle uit
Pateley Bridge (Engeland).
Zijn vier zonen, zeer goede cricketers,
bowlen rechts, doch zijn left-handers aan
bat. Ook zijn getrouwde dochter en acht klein
kinderen zijn links.
Edgar Wallace.
besprak ideeën en plannen bij al zijn werk
met zijn vrouw Jim, die vroeger zijn secreta
resse was. Zij las alles, wat haar man schreef.
En wanneer men in het theater het met
Edgar Wallace over technische of zakelijke
dingen wou hebben, was dikwijls zijn ant
woord: „Spreek Jim er maar over".
In de Canadeesche stad Toronto werd bij
de laatste burgemeestersverkiezing bepaald,
dat de burgervader tweemaal per week over
den plaatselijken zender de bevolking moet
toespreken, teneinde een inniger contact met
de burgers te verkrijgen.
De telegraafdraden in Oost-Afrika moeten
aan heel hooge palen worden vastgemaakt,
vanwege den hoogen bouw der giraffes, die
de draden stuk plegen te trekken.
Voor het amusement der Londenaren zijn
66 schouwburgen aanwezig 19 variété
theaters en meer dan 150 bioscopen.
Dc droom kwam uit.
In 1883 droomde een Engelschman, dat de
Derby-paardenrennen door St. Blaisse ge
wonnen werd. Den volgenden dag wedde hij
op dat paard. Men lachte hem uit. want St.
Blaisse was een outsider. Enkele uren later
had hij 800 pond gewonnen. De thans 83-
jarige eigenaar van de toen verkregen goud
stukken heeft ze nog steeds bewaard, omdat
ze hem geluk aanbrachten, zooals hij zei. En
ondanks het feit. dat iedereen op het oogen
blik zijn goud duur verkoopt, blijft hij zijn
stukken vasthouden.
Mevr. Charlotte St an way uit Essex (Enge
land) en mevr. Ruth Ogel uit Blackmore zijn
75 jaar geleden op den zelfden dag geboren,
zijn hun leven lang vriendinnen geweest,
stierven binnen een uur na elkaar en wer
den op hetzelfde uur begraven.
Henry Hall,
de opvolger van Jack Payne bij de B.B.C. als
leider van het dans-orkest, vertelde, dat hij
zijn band. die op 15 Maart voor het eerst
speler, zal, thans compleet heeft Voor 14 te
bezetten plaatsen hadden.... 700 sollicitan
ten ingeschreven!
