Ai
HÉE f
i* v 1
- 7*
HET GEHEIM VAN HET
KONINGSGRAF
AAN DEN BRA-
BANTSCHEN
KOFFIEMAAL
TIJD. The Eng-
Hsh Folk Dance
and Song Society,
die een tournëe
door ons land
maakt, werd Maan
dag door den bur
gemeester van
's-Hertogenbosch
bi den Bosschen
Raadskelder ont
vangen.
IN HET CARLTON HOTEL TE AMSTERDAM wordt van 4—7 April
een Nederlandsche week gehouden, welke door minister Verschuur
geopend werd. Tijdens de openingszitting.
PE SCHOORSTEENEN ROOKEN WEER. - De staking in de textielindustrie, welke vele maan
den heeft geduurd, is geëindigd. Het werk is thans weer hervat en de schoorsteenen, die 100 langen
tijd werkeloos waren, kunnen nu weer rooken.
OOK IN HET ZUIDEN van ons land zijn de tulpen
▼oor een spotprijsje te koop. Een bloemen koop
man te Breda met fraaie tulpen voor slechts I cent
per stuk.
..Jhr. J. FEITH AI.S GOLFSPELER". een schilderij
van mej. C. G. Gallas op de tentoonstelling te Den
Haag van kunstwerken, deel uitmakend van de
Nederlandsche inzending voor het a.s. Olympisch
kunst-concours te Los Aaggfes.
i*
f»
f. - Zïtf V
VACANTIEGENOEGENS. Visschen mtt de bengel of bet net, naar stekeltjes en andere kleine waterdieren is een welkom tijdverdrijf voor
de jeugd gedurende lange vacantiedagen. De vangst wordt aan een nauwkeurige inspectie onderworpen.
DE HERDENKING van den 75stcn geboortedag van den Vlaamscben dichter Albrecht Rodenbach heelt
Zondag te Roulers België) plaats gehad.
FEUILLETON
OORSPRONKELIJKE ROMAN
door
HERM. K. v. d. VOORT.
SU
Voor bet eerst verfoor de Shefe zijir ka3m-
te. „Waarom?!" riep bij hartstochtelijk uit.
Niet voor dat goud! Voor de onafhankelijk
heid van mijn volk, houd ik u hier! Bedenk
wat het be teekent als gij beiden' in uw land
terugkeert en vertelt wat u hier gezien
hebt. Bij honderden zullen ze hierheen- ko
men en mijn volk, dat ik meer liefneb dan
mijn leven, tot slaven maken!"
..Een beschaafde mogendheid bestaat niet
uit slavenhalers", wierp Carew tegen.
De Siheik lachte grimmig. „Beschaafd?"
herhaalde hij schamper. „Durft u dat be
schaafd noemen? Die menschen die etkaar
in eindelooze oorlogen naar het leven staan?
Die steeds op nieuwe middelen zinnen, om
elkander te vernietigen? Durft u zich daarop
beroepen? Misschien' heeft uw eigen hand de
wapens tegen uw medemenschen gevoerd!"
De slag was raak en Carew boog het hoofd.
De onverbiddelijke logica van- dien man
was niet te ontzenuwen. Maar hij gaf het niet
op. Hun beider vrijheid en leven stond im
mers op het spel!
„Evenals gij uw land tegen anderen ziflt
verdedigen, doen ook wij dat", antwoordde
hij. ..Desnoods met wapengeweld,, zoudt gij u
tegen iedere annexatie verzetten. Wij Euro
peanen doen hetzelfde. We verjagen den in
dringer."
De Sheik glimlachte spottend. „Juist daar-
gm kan ik u niet laten gaan. Hs kan tegen
het machtige Frankrijk de kansen van zulk
een tragelijken strijd niet riskeeren."
Benoit mengde xich plotseling in het ge
sprek. „Als uw gevangenen zouden wij, mits
vrij ons woord gaven niet te zullen ontsnap
pen, 'n betrekkelijke bewegingsvrijheid heb
ben" zei hij. „Waarom zou dit woord zich
niet nog verder uitstrekken? Teruggekeerd
tn ons laad, kunnen wij daar evengoed uw
geheim bewaren als hier".
„Bedenk" voegde Carew er aan toe, „dat
wij dezen tocht slechts op eigen initiatief
ondernomen hebben en niet als de uitgezon
den spionnen van- eenige regeering. Het is
dus een zuiver persoonlijke kwestie.
Een diepe stilte volgde op deze woorden.
Met spanning wachtten de twee mannen op
het antwoord, dat over hun lot zou beslissen.
De donkere doordringenden oogen van den
Sheik schenen tot in het diepst van hun ziel
te wiHcn lezen. Eindelijk stond hij langzaam
op. „Be zal het in overweging nemen."
Toen de Sheik vertrokken was, drukte Ca
rew zijn makker hartelijk de har.d. .Archy.
je bent een geboren diplomaat! Als wij ooit
hieruit komen, zal het in hoofdzaak aan
jouw opmerking van daareven te danken
zijn
„Niet aan mij alleen", antwoordde Benoit.
„Sheik Hassan is, ondanks zijn barbaarsch
voorkomen, en zijn voor Westerlingen wel
wat zonderlinge opvattingen. een edel
mensch. Zijn handelingen zijn het gevolg van
een afgodische liefde voor het volk waarover
hij regeert, en voor zijn zoontje. Voor hun
welzijn doet hij alles en werkelijk. Henry,
daarin heeft hij mijn volle sympathie. We
hebben de menschen dagenlang bij hun
vreedzarnen arbeid gade geslagen, en ik zou
het wreed vinden, hun kalm bestaan te ver
storen."
Carew knikte. „Ik eveneens. Maar niette
genstaande dit alles, is de tocht een smade
lijk fiasco geworden en het zal ook voor
onzen braven professor een harde teleur-
steft»g zijn. Het mooiste w, dat wij het g*ai
gevonden hebben, doch het is nu nog onbe
reikbaarder dan ooit te voreo. We kunnen
gerust, zeggen, dat 't voor ons en de archaeo-
logie verloren is."
„Laat ons dankbaar zijn, ate we er zoo uit
komen" meende Benoit.
Carew zweeg. Ir. zijn hart gaf hij den an
der gelijk, maar hij vreesde 't ergeste voor de
toekomst. Van het begin af was al hun hoop
gevestigd op den rrJhouti van koning Thyrus'
schatkamer gericht geweest. De bemoeiin
gen van het bpreau „Voitier", inzake den
effectenzwerude], waren wel een troost voor
hem, maar een heel geringe. De gevaren wel
ke zij hadden doorstaan, hun zwoegen om
het graf te ontdekken, dat alles was nutte
loos geweest. Hij beefde als hij aan zijn va
der dacht. De strijd was verloren!
Den volgenden morgen werden zij reeds
vroegtijdig gewekt, door een kleinen breed-
gesch ouder den man. die hen in gebrekkig
Engelsch kwam mededeelen, dat ze zich ge
reed moesten houden vandaag nog te ver
trekken.
In spanning volgden zij den man naar het
huis van sheik Hassan, hetwelk op den top
gen van het bureau „Voitier" inzake den
legen.
Op de uitgestrekte velden in de verte werk
ten mannen en vrouwen.
Carew en Benoit sloegen dit beeM van
vrede en welvaart, nu met meer belangstel
ling gade. Als gevangenen, had alles, wat niet
met een mogelijke vlucht in verband stond,
hen weinig geïnteresseerd. Nu zij dit land
zouden gaan verlaten, konden zij zich beter
de vrees van den Sheik voor indringers in
denken. Het zou bezwaarlijk gaan, in Afrika
een plek te vinden, zoo vruchtbaar en rijk
aan natuurschoon als deze.
Ze waren nu halverwege den heuvel, maar
plotseling bleef hun gids ontsteld staan. Zijn
gelaatskleur ging van het gezonde bruin in
een ziekelijk geel over en terwijl hij den arm
uitstrekte, stiet hij onverstaanbare klanken
uit. Oarew zag, wat besn soo he*rtg deed
schrikken.
Een paar honderd passen van hen af, ln de
laagte bij den boschrand, was het zoontje
van den Sheik bezig, met kwajongensachtige
handigheid, in een langen dunnen boom re
klimmen. Als hij boven was, liet hij zich met
een vaartje weer terugglijden, en herhaalde
dan hetzelfde spelletje opnieuw. De drie
mannen waren echter niet de eenige toe
schouwers. In het kreupelhout, onzichtbaar
voor den kleinen jongen lag een groote
leeuwin. Nu en dan liepen krampachtige ril
lingen over het groote geel-bruine lijf. Blijk
baar wachtte zij met berekening haar kans
af
Het knaapje gleed nu weer omlaag, en
leunde even. wat vermoeid, tegen den stam.
Zij zagen, dat het ondier zich gereed maakte
voor den sprong. Hun gids draalde zijn buks.
een modern repeteergeweer, trillend van
angst, om en om in zijn handen. Maar hij
durfde niet te schieten, daar het zoontje van
den scheik bijna met zijn lichaam het groote
roofdier beschermde. Carew ontroerde en hij
rukte het geweer uit de handen van den
ander. Toen hij aanlegde, kreeg de man
eensklaps zijn spraakvermogen weer terug.
..Niet schieten effendi!" jammerde hij.
„Niet schieten! U zult het. kind dooden!" Be
noit greep den zenuwachtigen man vast en
trok hem een eind van Carew weg Weer
knielde deze neer en steunde met zijn wang
op de kolf, Het kind kwam maar heel even
naast den blauwen loop van het geweer, en
vermoedde nog niets van het dreigend ge
vaar, dat hem boven het hoofd hing. Carew
hield zijn adem in en zijn hart scheen op te
houden met kloppen, toen hij snel den trek
ker twee maal achtereen overhaalde
De knallende schoten brachten oen ware
opschudding teweeg. Het zoontje van Sheik
Hassan sprong verschrikt opzij, maar hij
was ongedeerd en vier meters van hem at
wentelde de groote leeuwin zich in doods
strijd!
De dewem van be* hwta vwn d*n Stofk
vlogen open, en hijzelf, gevolgd door een aan
tal anderen, stormde naar buiten. Zijn vor-
schende blik viel het eerst op Carew, die het
nog rookende geweer in de hand hield. Toen
keek hij verwonderd naar zijn boodschapper,
die uitgelaten van vreugde een rondedans
uitvoerde, en direct daarop bemerkte hij de
doodc leeuwin beneden. Dicht daarbij stond
zijn zoontje, de kleine bruine knuistjes op
den rug houdend, met kinderlijke nieuws
gierigheid naar het groote dier te kijken.
Met een kreet wierp de Sheik zijn mannen
opzij en snelde weg. Nooit zouden Carew en
Benoit zijn blik vergeten, toen hij even later
met het kind op den arm terugkeerde Zijn
oogen straalden van een heilige vreugde en
Carew wist. dat hij door zijn koelbloedige
daad dien man voor eeuwig tot zijn schulde
naar had gemaakt.
De man. die hem naar het huLs van den
Sheik had gelold, deed aan zijn gebieder, en
zijn mannen, welke hem omringden, een op
gewonden verslag van het gebeurde, waarbij
van tijd tot tijd op Carew bewonderende
blikken werden geworpen. Toen de man zijn
verhaal beëindigd had, trad de Sheik op hem
toe. Zijn handen grepen die van Carew.
,.Gij hebt het dierbaarste wat Ik op deze
wereld bezit, mijn zoon, gered", zei hij en
zUn anders zoo vaste stem trilde. „Elsch van
mij wat gij wilt, vreemdeling, en ik zal u ge
hoorzamen".
.Jk eisch niets anders, dan de vrijheid
voor mijn vriend en mij", antwoordde Carew
eenvoudig.
..Die Ls u reeds eerder toegestaan. Wenscht
u niets meer?"
Wordt vervolgdV,
