OP SLOTENBURC
DE BEKENDE DERBYRENNEN zijn
Woensdag le Epsom in Engeland gehou
den en werden gewonnen door „April
the Fifth", eigenaar Tom Walls. De
finish van de race. „April the Fifth"
gaat aan den kop.
OP DE RINGVAART
BIJ SLOTEN zijn üon-
derdagvond de beken
de jaarlijksche roei-
v. edstrijden van de
„Koninklijke" aange
vangen. - Een snapshot
tijdens het nummer
overnaadsche skiff.
Ooms („Arsa"> tegen
Blijenburg („Ainstel")
TE HAARLEM heeft Donderdag de huwelijksvoltrekking plaats
gehad tusschen Jhr. J. P. A. \an Lennep en mcj. I van Tlenhovcit.
Het bruidspaar verlaat dc kerk na de plechtigheid.
mwr-jmc i j n i u MET HET S.S. „LINGESTROOM is Donderdag een zending schdderiien uit
PANGALOS is door dc Gricksche nu j.. n-
in de hoofdstad gearriveerd, bestemd voor dc a.s. „Kembrandttentoonstclhng w
regeering ver annen. jj jun- Rijksmuscum te Amsterdam zal gehouden worden.
HET EENVOUDIG MAAL. Simpel hef gegeven, simpel ook dc opname, maar dc man die dit oogenschijnlijk onbeteekenend detail van het MARKTEN TE MIDDELBURG, genieten een internationale vermaardheid, niet in het minst door de
alledaagsche leven zag, bekeek het met het oog van den kunstenaar. aantrekkelijkheid, van dc schilderachtige Zccuwschc costuums der marktgangers
FEUILLETON
door
THéRèSE VAN ARENDSBERG.
17)
„Wel zoo, zeide de baron. ..zie je ons voor
zulke suffers aan, dat we geen drie nullen
van twee zouden kunnen onderscheiden?
Neen Ellen, wij kunnen nog best tellen, en
weten misschien beter dan jij. hoe een jong
vrouwtje wel een beetje speldengeld ln voor
raad mag hebben. Je moet niet alles aan je
man behoeven te vragen, klein ding; en is je
portemonnaie later nog weer eens ledig,
kom dan gerust bij de oudeluitjes aankloppen
hoort ge, kind!"
Door mevrouw Van Sloten, vernam Ellen,
dat het portret van Meta een lieve attentie
was van den heer en mevrouw van Havelt. en
het schrijfbureautje een cadeau van haren
aanstaanden echtgenoot, De post bracht
haar onder massa's brieven ook een pakje van
Edmond met allereli photographieën uit Be-
verloo, waaronder ééne van hun ouderlijk
huis, en eene andere van het graf van hun
nen vader.
Ellen was overstelpt door aandoening bij
al die blijken van deelneming; één schaduw
slechts viel op al het zonlicht van dien dag.
dat was de afwezigheid van Edmond. Om 12
uur kwam Van Raven met Meta koffiedrin
ken, en verrastte haar met de mededeeling,
dat zij tot den avond bleven, om 's middags
met hun drietjes cene groote wandeling te
doen. Meta bracht haar een allerliefste broche
waaron gegraveerd was ,A ma mère chérie".
Ellen dankte haar met een hartelijken kus,
-en van Raven met een trouwen blik van toe
wijding, waarna ze hem influisterde: „Dans
quatre semaines' n'est ce pas?"
24 December was daar. De heilige kerst
avond stond voor de deur. Edmond was den
vorigen dag op Slotenburg aangekomen, en
heden zouden burgemeester van Raven en
Ellen in ondertrouw worden opgenomen.
Toen de oudste wethouder en twee leden
van den gemeenteraad zich tegen drie uur
lieten aandienen, werden ze ontvangen door
den heeï en mevrouw Van Sloten en Van
Raven, waarop deze een dienstbode beval
juffrouw Howard te gaan roepen.
Met Meta aan de hand trad Ellen de ka
mer in; voor 't eerst na den dood van haar
vader had ze den rouw afgelegd, en was ln
het lichtblauw gekleed, zonder eenig sieraad
dan Meta's verjaarsgeschenk.
Allen waren betooverd door haar aanblik
In hare eenvoudige Touwkleedmg scheen ze
altijd zoo tenger, zoo bleek, zoo hulpbehoe
vend. Thans was ze een van geluk stralend
jong meisje, een hoogst elegante verschijning
eene vrouw waarop elke man trotsch zou
wezen, en mevrouw Van Sloten zag. welk een
zonnige glimlach Van Raven's gelaat verhel
derde.
De heeren vriendelijk begroetend, nam ze
plaats naast Van Raven, luisterde naar de
enkele wettelijke bepalingen, die men haar
voorlas, en teekende dan haren naam onder
den zijnen.
Baron Van Sloten stond dadelijk daarop
van zijn zitplaats op, en op Ellen toetredend,
zeide hij: „Bruid van mijn dierbaren schoon
zoon, God zegene uw verbond! Kom, mijn
kind. ga uwe aanstaande moeder omhelzen!"
en dan zich tot Van Raven wendende: ..Wil
lem, gij begrijpt, dat ik u thans niet met don
naam kan aanspreken, dien ik u tien jaar
geleden gaf. zelfs niet nu uwe tweede bruid
ons zoo dierbaar is".
..Maak haar even gelukkig, als ge het onze
Emilie deedt, ea moge bet van langer dw
Terwijl Ellen zich ondertusschen met de
oude mevrouw onderhield en Edmond ver
vuld van ernstige gedachten, peinzend voor
zich ziet. komt Meta plotseling op hem toe-
loopen, en zegt met blijde verrassing:
„Oom Edmond, zjn papa en Missie nu al
getrouwd? Ik dacht, dat het pas later zou
gebeuren".
Waarop allen fn lachen uitbarstten, waar
door het kleine ding zich bepaald beleedigd
gevoelde, want In hare oogen was deze plech
tigheid toch al zeer gewichtig.
Op Ellens verlangen was er niets groen ge
maakt. noch versierd, alles moest zonder
feestelijkheid geschieden: in het huis. waar
zooveel was getreurd om 't overlijden der
eerste vrouw, mocht de tweede niet met jui
chen en jubelen worden ontvangen. Hare in
trede moest kalm en waardig zijn; ze wilde
toonen. dat zij de eer. van Emilie's opvolg
ster te wezen, op hoogen prijs stelde, en dat
zij besefte, welk een gewicht zij aan die taak
hechtte.
Toch stemde het haar vroolijk, toen zij aan
tafel, hare glazen en die van Van Raven ver
sierd zag met sneeuwklokjes, en op tafel een
bouquet van kostbare kasbloemen ontwaarde,
een attentie van de beide broeders van den
bruidegom.
Toen zij een poosje gezeten waren, ledigde
de baron een glas op ..hun langdurig geluk",
welke' woorden den ouden man blijkbaar te
rug voerden naar „het kortstondig huwelijks
heil" van zijn eigen dochter. Van Raven nam
deze gelegenheid te baat nu zij „en petit co
mité" waren om zijn schoonouders te dan
ken voor het vertrouwen, dat zij in hem stel
den, door tot tweemaal toe hun dierbaarst
kleinood aan hem af te staan en eindelijk
nam ook Edmond het- woord, om te zeggen,
dat ook hij zijn voogd en diens echtgenoote
zooveel verschuldigd was, dat zijn leven nooit
lang genoeg zou wezen om hen dat terug te
betalen waarop de baron met zijn gewonen
humor antwoordde:
„Jongetje, wie weet wat nog gebeurt? Doch
een ding moet je me beloven als jij trpuwt
zul je zeker meerderjarig zijn, en bij gevolg
mijn roede ontwassen, maar mag ik dan
toch Je getuige zijn? Ik houd zoo van brui
loften! hé Mathilda?"
Verbaasd zagen allen op toen Edmond in
plaats van deze woorden met een grappig ge
zegde te beantwoorden, met bijzondere ernst
zeide:
„Ja mijnheer, dat zweer ik u. als ik ooit
trouw, dan zult u. en mevrouw de eerste zijn,
die uitgenoodigd worden".
„En ik?" vroeg Meta met haar lief stem
metje.
„Jij misschien nog eerder dan de eersten",
lachtte Edmond. „Meta. wij zijn immer el
kanders trouwste vrienden Ik zal nooit trou
wen zonder jou toestemming, doe jij 't dan
heusch ook nooit zonder de mijne?"
„Hier heb je mijn hand er op", verzekerde
de zevenjarige dame met grooten ernst.
„Meta", kind. wat weet jij nu toch van
trouwen en beloven", berispte haar vader
haar; begrijp toch wel, dat oom Edmond al
lang dokter Ls. als jij volwassen meisje bent.
en denk je, dat hij dan nog zoo dwaas zal
zijn zoo'n bakvlschje om raad te vragen?"
Droevig liet ze haar lipje hangen, die kleine
zachte Meta. Traantjes welden op in haar
oogen en ze zag erg schuw haar vader aan.
Daarop moedig en vastberaden als ze was,
stapt ze op Edmond toe en zegt:
„Oom, pa heeft gelijk, u zult mij nooit
raad kunnen vragen, ik ben niet alleen nu
te kinderachtig, ook zelfs dan nog zal ik het
zijn. Maar met mij is het anders. Ik zal bij
alles, wat mij ooit overkomt, bij u te rade
gaan. U hebt mijne belofte, dat weet u".
.Rest, lief kind", hernam Edmond. „ik mag
voortaan als eén oudere broer voor je zijn.
niet waar?"
„Neen, dat gaat niet", plaagde Ellen, „vroe
ger was je alleen ,oom" in naam, nu ook In
derdaad weldra. Maar ooms mogen wel een
soort overwicht op hunne nichtjes hebben,
en zorg jij maai. dat je hei hiec boadT,
In de bibliotheek, die eerlang tot zitkamer
van Van Raven werd ingericht, brandde dien
avond een groote menigte kaarsjes aan en
rondom een met geschenken beladen kerst
boom.
Eenige kinderen van de Zondagsschool, die
te Aalhcim door Emilie was opgericht, waren
uitgenoodigd en zongen onder pianobegelei
ding van Ellen met hun kinderlijke, reine
stemmetjes het le vers van Ge/. 229.
Daarna werd hun leder een pakje overhan
digd, en werd hun chocolade en krentenbrood
Jes gepresenteerd. Ook voor elk der dienst
boden was er iets aan den boom te vinden,
en werden alle drie tevens verrast door een
goed uitgevoerd portret van Van Raven en
Ellen. Ook voor Edmond en Meta waren ver
scheidene aardige cadeaux op tafel gedepo
neerd; zelfs mevrouw Van Sloten vond er voor
haar een sierlijk breimandje. cn een mooi
brillenhuis; de oude baron een bier- en wijn
glas, beide met zijne initialen gegraveerd;
Van Raven een meerschuimen tabaks- en si-
garenpijp cn Ellen een theeblad met 12 Ja-
pansche kopjes. Doch daar het hier het Sint-
Nicolaasfeest verving, werden alle geschen
ken als surprises beschouwd, en mocht men
raden noch gissen.
Later toen de kinderen onder geleide van
Hendrik waren huiswaarts gekeerd, on dc fa
milie gezellig bijeen zat, kwam Dr. Wilbrand
bruidegom cn bruid nog even gelukwcnscheni
en bleef den verderen avond op Slotenburg
doorbrengen. Allen waren even dankbaar on
opgeruimd gestemd, cn niemand kon zich
voorstellen, dat één jaar geleden op dezen
heiligen kerstavond do oude lui somber en
eenzaam met hun beidjes hier hadden ge
zeten, Van Raven met Meta ln zijn doodsch
huis en Edmond en Ellen in diepen rouw als
verlaten weezen. Hoe dikwijls zou in deze ge
lukkige ure in Ellen's hart dc wenseh met
zijn opgekomen: „Mochten onze ouders ge
tuigen kunnen zijn van dc onverwachte wen
ding m hei levenslot hunner kinderen-.
«Won* wMgdft
