Het Mysterie der
Eeuwige Jeugd
TER GELEGENHEID VAN HET 300-JARIG BESTAAN VAN DE UNIVERSITEIT VAN AMSTERDAM had Maandagmiddag dc plechtige IN DEN RIDDERZAAL TE DEN HAAG had Maandag de offirieclc opening plaat» van het 23ste tramweg,
senaatszitting plaats in de aula van Gemeentelijke Universiteit. Een overzicht tijdens dc zitting. congres. Dc opening geschiedde door Z. K. 11. Prins ilcndrik.
FEUILLETON
(„LUZIFERS' ENDE")
Een emotioneele roman
door WALTHER KLOEPFFER.
HOOFDSTUK V.
Sgnora. Lartftadüla was juist aan. haar ont
bijt. toen mevrouw Julienne Bols, de eige
nares van Pension Diana, haar met een
suikerzoet glimlachje toefluisterde:
JSxcusez. ma dhère, er zooeven een nieuwe
gast aangekomen en ik weet heusch niet.
welke plaats ik hem aan de table d'höfce moet
geven, 't Is een tip top gentleman, een
Mexicaan, maar, zooals gezegd, alle plaatsen
zijn bezet. Voila, ziet u zelf maar eens! Als
u er niets op tegen hebt. zou ik dien heer
gaarne naast
De danseres knikte verstrooid.
„Komt u maar, senor Perenra". riep me
vrouw Bods den nieuw aangekomene toe. „U
kont naast mevrouw plaats nemenMag
ik even voorstellen: se nor Dïego Pereira
mademoiselle Lantadilla".
En' hiermede liet mevrouw Bols haar gas
ten aan hun lot over, zich verheugend over
het feit, een zoo voornamen gast 'te heb
ben gekregen. Want een voornaam, heerschap
moest senor Pereira wel zijn, anders had hij
haar niet een 'biljet van twintig francs in
de vingers gedrukt, alleen om het voorrecht
6» mogen hebben, aan de table dTióte naast
raademoiseöe LantadaUa geplaatst «e wor
den.
r - vreemdeling boog diep voor de danseres
m maakte in vloeiend Spaansch zijn excuus:
„O, Senorita, het spijt me ontzettend u
te moeten storen. Er was echter niets meer
vrijIk hoop, dat u het mij niet kwalijk
neemt".
,I>at was meer dan hoffelijk: dat was be
scheiden. De danseres kon onmogelijk het
antwoord schuldig Wijven. En zoo sprak ze
vriendelijk, eveneens in het Spaansch:
,.U kunt deze plaats behouden, zoolang
het u bevalt, senor Pereira. We zullen het
wel met elkaar vinden".
Zichtbaar verheugd merkte de Mexicaan
op: „Ik geloof, dat we landgenooten zijn.
senorita. Tenminste, be oordeelen naar uw
onberispelijke uitspraak van het Spaansch.
Ik spreek slechts mijn moedertaal en
Engelsch".
Waarop de danseres belangstellend vroeg:
,3ent u geboren Mexicaan?"
..Jawel. Senorita. Tampico is mijn ge
boortestad. Ik ben advocaat en voor zaken
in Lugano. Bent u Spaansche. Senorita?"
„Bolivaansohe, senor, doch mijn vader was
een Spanjaard".
Tijdens het gesprek had de danseres haar
tafelbuur nauwkeurig opgenomen. Hij maak
te een uitstekenden indruk. Hij scheen on
geveer vijf en dertig jaar te zijn. had een
aangenaam uiterlijk en goed verzorgde han
den. .Diet onsympathiek; dacht ze bij zich
zelf. Ze stond op, knikte hem vriendelijk
toe en verliet de villa om een ochtendwan
deling te gaan maken.
Nauwelijks was ze verdwenen of senor
Pereira begaf zich naar zijn, op de tweede
verdieping gelegen kamer. Hij ging voor den
spiegel staan en knikte zijn conterfeitsei
vroolijk toe: „Je debuu't was niet zoo kwaaxl
oude jongen", mompelde hü. .Met een beetje
Leichnersdhmink en een behoorlijke dosis
brutaliteit zuil je het bij de danseres nog ver
brengen. Of je
Sander zijn".
Na het diner sloeg Klaus, Alias senor Diego
Pereira., den weg naar Gandria in. Hij slen
terde door de oude buurt van Castagnola
tot hij een smal pad bereikte, dat recht
streeks naar den oever van het meer voer
de.
Bij Rocca dl Grandria maakte hij halt,
ging hij op een bank zitten en stak een sigaret
aan.
,3e zal nu wel gauw komen", mompelde
hij, terwijl er een lichte wrevel bij hem op
kwam.
De schitterende omgeving en het gouden
zonlicht pasten namelijk niet al te goed bij
zijn voorgenomen plan. Op den tegenoverlig-
genden oever bevonden zich de in de rot
sen gebouwde magazijnen van Caprino, waar
Tessiner londwijn en rodkvieesch werd ver
kocht. Een café-orkestje ergens ia de buurt
speelde een tango. Rechts boog zich de ge
weldige rug van den Monte San Salvatore,
waarover, als een zilveren slang, de enorme
kabel van een bergspoor liepin de diep
te klotsten de blauw-groene golven tegen
de uitgevreten oeversde wereld was een
paradijsKlaus stak een tweede sagaret
aan
Eindelijk vernam hij lichte stappen op
hei pad. Een wit zomertoiletje, een snoezige
parasol en een paar linten kwamen om een
hoek te voorschijnKlaus had vernomen
dat mademoiselle in den regel deze wande
ling maakte en zich op dit punt van den
weg neergezet, om een „toevallige"' ontmoe
ting uit te lokken. Hij sprong op.
„O, Senorita, welk een toeval! Ik wilde
mijn kort verblijf hier zoo nuttig mogelijk
bestedenin het pension gaf men mij
den Taad, een wandeling naar Gandria te
maken
„Vindt u het hier niet prachtig, senor
Pereira? Ziet u maar eens in het rond:
daar is de Monte Caprino. mijn beste
vriend; ginds de Salvatore, de inham naar
Poxlezzaen welk een kleurenrijkdom.
O, senor, ik zou hier willen leven en ster
venWas u al in Gandria?
•Dog niet, senorita; ik ben eerst op den
heenweg", antwoordde Klaus en dacht: „deze
geestdrift voor de schoonheid der natuur
schijnt ongekunsteld. De jongedame is nog
tot edele gevoelens in staat". En plotseling
kwam er een ernstige twijfel hij hem op,
dat deze schoon e vrouw tevens een door
trapte mósdadigsker kon zijn. dóe medeplich
tig was aan Peter's ontvoering Hij koesterde
bijna den wensch, dat Juffrouw Lantadilla
onschuldig mocht zijn, alhoewel door dit feit
de opsporing van zijn broer nog moeilijker
zou worden Want met haar zou zijn eenig
houwast verdwijnenDe man., de eeuwige
man, kwam in concüict met den detective.
„Wilt o wat met mij oploopen?" vroeg de
danseres. Het klonk natuurlijk en ongekun
steld.
-Zeer gaarne, senorita!", antwoordde Klaus
verheugd en wandelde naast haar voort op
het smalle pad De zon lag als een glorie-
schijn op haar gezicht: haar ooren vonkel
den alsKlaus perste de lippen op
elkaar „Kerel, kerel: wordt toch n:et senti
menteel. Denk aan Peter; denk aan Gussy".
En plotseling vroeg hij: „Wat is dat voor
een origineele collierhanger, senorita? Een
mephiskokop? Een erfstuk?"
„Neen. een geschenk". Ze begon direct over
tets anders te praten. Doch zoo licht gaf
Klaus zich niet gewonnen.
Senorita"', vervolgde hij, „deze hanger
herinnert me aan een oude geschiedenis.
Kent u misschien een heer, die een paar der
gelijke imnchetknoopen draagt?"
Over het voorhoofd der danseres gleed een
nauw merkbare schaduw. Dacht ze na of
had deze vraag een wonde plek bij haar
beroerd? Klaus besloot een stapje verder te
gaan en stelde zijn vraag duidelijker: „Ik
bedoel een heer. <üe zich met medische ont
dekkingen bezjgtwrtt «a tott pekxfec in
Genua was".
IliJ keek zijn metgezellin doordringend aan
Gedurende een onderdeel van oen seconde,
drukten de schoone oogenn der danseres
hevigen schrik uit. Het was bijna als een
reflex. Doch voor Klaus was het voldoende.
..Zoo, kleintje, eindelijk heb ik je toch go-
vangen", kwam het bij hem op on hi! voelde
dat hij op hot goede spoor was. Thans was
hij nog, slechts jager, menschenjoger en
vergat al het andere.
De danseres had zich onmiddellijk her
steld. Ze dwong zich tot een verbaasd lachje
en vroeg:
..Wat zijn dat voor eigenaardige vragen,
senor Pereira? Neen, ik ken niemand die
dergelijke manohetknoopen draagt. Ik ken
al evenmin een heer, die in Genua was".
Daarbij keek ze hem een weinig spottend
aan.
.Ze liegt, natuurlijk liegt 2e", kwam het
bij hem op Doch op onverschilligen toon
vervolgde hij:
„Zoo, zoo, ik vermoedde het slechts, om
dat ik een paar dogen geleden dergelijke
manohetknoopen bij den heer tc Genua heb
gezien. Best mogelijk, dat het niet anders
dan een gelijkenis is. Overigens waren do
manchetknoopen van den heer ln kwestie
op de keerzijde gegraveerd: een vreemd
woord en drie getallen stonden er op. Toen
ik zooeiven uw collierhanger zag, moe«t ik er
onwillekeurig aan denken".
Waarop de danseres spottend antwoord
de:
„U hebt abuis, senor Pereira. Mijn hanger
behoorde nooit tot een garnituur en er staat
evenmin iets op gegraveerd. Trouwens dat
zou ik zelf het best weten".
Wordt vervolgda
jT
TIEN MILLIOEN POSTZEGELS PER DAG. In de drukkerijen der Franscbe Posterijen te Parijs
worden dagelijks meer dan tien millioen postzegels vervaardigd om in de schrijflust der Fransche
onderdanen te voorzien. En deze tien millioen zijn noodig. Een der grootc machines, waar
langs het papier, dat bedrukt moet worden, zich voortbeweegt.
IEDER JAAR heeft in Nemi bij Rome een groot aardbeienfeest plaats. In optocht worden
de versch geplukte vruchten door kinderen het stadje rond gedragen.
DE PRESIDENT VAN FRANKRIJK heeft te Parijs
dc tentoonstelling ter herinnering aan den bekenden
schi'dcr Delacroix bij jclegenheid van diens vijftig-ten
sterfdag geopend. President Lebrun bezichtigt de
expositie
BH GELEGENHEID DER MANIFESTA
TIE VAN OUD-STRIJDERS TE ANT
WERPEN kwam het tot ernstige botsingen
met groepen, die een tegen-manifestatie
hielden. Talrijke personen werden gear
rcstccrd.
