- 9S3&.
Hef U sferie der
Eeuwige Jeugd
HET SIERAAD
VAN PLAS
SEN EN
VAARTEN, dc
waterlelie, bloeit
weer in al haar
schoonheid. -
Dc blanke bloem,
het fraaie blad
en dc gcheele
omgeving zijn
voor den foto
graaf een goed
onderwerp
ALS DE KAMPERFOELIE BLOEIT.
Wie zich voor de natuur interesseert
heeft nu volop gelegenheid de bloeiende
kamperfoelie te bestudeeren. Deze
merkwaardige plant komt ook in ons
land nog veelvuldig voor en de bloeitijd
is nu ingetreden.
DE KANOVEREENIGING „DE PLASSERS" heelt Zondag wedstrijden gehouden. De start der juniores.
DE OUDSTE TAXICHAUF
FEUR VAN LONDEN.
Charles Robins, heeft de
Hrookland-wedstrijd, welke
gehouden wordt door chauf
feurs boven de 40 jaar. ge
wonnen. Henry Birkin.
de bekende Engelschc racer,
feliciteert den winnaar na
afloop van den wedstrijd.
EEN OVERZICHT TIJDENS DE INTERNATIONALE TENNIS
WEDSTRIJDEN. die Maandag tc Noordwljk aan Zee begonnen
zijn. - Voor: Alllsson en van Rijn; achter: Timmer en Knottenbelt.
.WAAR EEN NIEUWE VERBINDING TUSSCHEN NOORD EN ZUID GELEGD WORDT. Voor dc nieuwe brug over de Waal nabij Zalt-
bommel is het laatste bovenrandstuk van de 480 meter lange winterbedding- overbrugging aangebracht.
DE AMERIKANEN VAN RIJN (links EN ALLISON Credits) In linn strijd tegen Timmer en
Knottenbelt tijdens de internationale ten niswedstrljdcn te Noordwljk aan Zee
FEUILLETON
(„LÜZIFERS* ENDE")
Een emotioneele roman
door WALTHER KLOEPFFER.
23)
Ben half trur later lag het variété der
tnillioenenstad verlaten in de donkere straat.
Klaus Sander stond in een portiek, vlaik
(tegenover den artisten uitgang. Signora Lan
tadilla liet vandaag bijzander lang op zich
wachten. Waarom hij hier was? Wed, hij
had zich nu eenmaal in het hoofd gezet, alles
gewar te worden waarmede de danseres in
verband stond. Hij verzuimde niets. Mocht
Inez in een lunchroom een nieuw merk slag
room probeeren of met de directie van het
Capital Palace een contract afsluiten, moch
ten de beide zusters Dr. Lux ontvangen, of
de modiste, (hij zag alles. Het was ©en won
der. dat hij nog gelegenheid vond een uurtje
te slapen. Nu stond hij hier te wachten om
na te gaan, of de danseres een afspraak met
iemand had.
Zijn geduld werd beloond. Het liep reeds
tegen één uur toen Lantadilla in gezelschap
van twee he eren den achteruitgang van het
theater verliet. Een kostbare mantel, om
hulde haar slanke gestalte.
„Zal ik een taxi voor u roepen?"
„Dank u, directeur", antwoordde de danse
res. „Ik neem de Tube".
i De ondergrondsche spoorbaan in New
PV ïork.
Zij nam afscheid van de beide heeren en
verwijderde zich snel. Klaus had moeite haar
bij te houden. Ze sloeg den hoek om van de
volgende straat, die zeer slecht verlicht was.
Terwijl Sander op zijn gummizooien haar ge-
ruischloos volgde, verheugde hij zich over
deze slechte verlichting.
Plotseling traden uit de schaduw van een
huis twee mannen op haar toe. Een der ban
dieten liet een bedxe.ging hooren, terwijl de
ander zijn klauwen om haar (hals legde. Te
zamen probeerden ze de jonge vrouw naar
het donkere huis te trekken.
„Nachtelijke roofvogels", dacht Klaus en
stormde pp de hijgende groep menschen toe.
Twee seconden later suisde zijn wandelstok
door de lucht en kwam met een geweldigen
slag neer op het hoofd van een der beide
schurken. De kerel zakte in elkaar als een
zoutzak. De andere bandiet trok een mes en
poogde het Sander in de borst te s too ten.
Inez zag het en begon te gillen. Met boven-
menschelijke inspanning drukte Klaus de
moordende vuist omlaag en diende zijn tegen
stander volgens alle regelen der kunst een
geweldige uppercut toe. De bandiet tuimelde
sprong overeind en was het volgend oogen-
blik in het donkere huis verdwenen. Inez
de Castro was bevrijd. Haar oogen waren
wijd geopend. Ze wilde iets zeggen, doch
er kwam geen geluid over haar lippen.
Klaus greep haar hand en verzocht haar
dringend: ..Kom mee, juffrouw! 't Is niet
noodig dat een policeman ons hier vindt.
We zouden er niets dan last door krijgen".
Nauwelijks waren ze in een dwarsstraat
of de jonge vrouw stiet een angstkreet uit.
Haar mantel was besmeurd met roode vlek
ken.
„Bloed!" riep ze. „O, mijnheer, u bent
gewond".
Klaus keek naar zijn linkerhand. Hij kon
het niet ontkennen: hij bloedde. Waar
schijnlijk had de eene bandiet hem toch
nog geraakt.
Hij stelde de danseres gerust: „Het schijnt
niet ernstig te zijn: ik kan alle vingers be
wegen. Een lichte schram, die in acht da
gen genezen is Maar nu is uw mooie man
tel bedorven". Met zijn zakdoek verbond hij
de hand.
Inez gaf geen antwoord. Met kleine, haas
tige pasjes stapte ze naast hem voort. Kot-
se kng greep ze de gewonde hand van haar
redder en drukte er schuw een kus op. Ze
moest het doen, alhoewel ze er zelf van
bloosde. Klaus keek haar verbaasd aan:
.Maar juffrouw de Castro!"
.Bop kent u mijn naam?" stamelde ze.
„Dat is heel eenvoudig. Ik heb een kamer
bij de weduwe Watson in de Kensington-
street, vlak tegenover uw woning".
Hij dankte den hemel voor dit toeval.
Inez was hem nu dank verschuldigd; hij
besloot, van deze omstandigheid gébruik te
maken. Het was in Peter's belang.
„Zal ik een taxi voor u bestellen of wilt
u te voet naar huis gaan. Met de bloed
vlekken op uw mantel kunt u niet in de
Tube".
„Ik zou het liefst te voet gaan. tenminste
als u me wilt vergezellen", antwoordde ze
gedwee en peinsde: ..Waar heb ik dien man
toch meer gezien?"
..Prachtig: dan gaan we maar te voet.
Mag ik me even voorstellen? Nicolaas Ben
der". Hij lachte.
„Vertelt u eens, Mr. Bender: hoe komt
het dat
„Dat ik op het juiste oogernblik ter plaat
se was?", viel hij haar ln de rede. „Toeval,
anders niet. Ik wilde vanavond de beroem
de Lantadilla zien dansen, stond na de
voorstelling met een paar andere bezoekers
te spreken en ging juist naar huis, «toen de
geschiedenis voorviel. Wij zijn er nog ge
nadig afgekomen".
„Hebt u veel pijn, Mr. Bender?" Haar
y.vart fiuweelen oogen waren vol medelijden
„U moet naar den dokter, Mr.
,B«iet noodig, miss de Castro. Zulke klei
nigheden knap ik zelf op. In het behande
len van wonden heb ik nJ. eenige ervaring".
,JZou ik misschien mogen vragen, welk
beroep u hebt, Mr. Bender. Denk niet dat :k
nieuwsgierig ben. Maar ik zou den man, die
mij het leven heeft gered, gaarne nader leèren
kennen".
„Miss de Castroikik ben niets".
antwoordde hij aarzelend.
Ze keek hem aan met een hulpelooeen
blik.
dat wil zeggen, vóór en tijdens den
oorlog was ik eerste luitenant ter zee. Door
het Verdrag van Versailles ben ik ook aan den
ddjk gezet: ik ben namelijk Duitscher. Wat
moest ik doen? Ik kwam over 'het groot©
water om hier imljin geluk te beproeven
Zonder onderbreking keek ze naar zijn
gebruind, mannelijk gelaat. Zacht en vaak
aarzelend ging hij verder:
„Ge kunt u voorstellen hoe het ging. Eerst
had ik nog een weinig geld. Het leven was
minder moeilijk. Toen ik niets meer had. werd
ik verpleger in het Vanderbiit Hospita. Acht
dagen geleden werd ik om 'n futiliteit ontsla
genEn nu, sinds acht dagen, sta ik op
straat. Hier in New York zonder betrekking
te zijn, is niet bijzonder aangenaam, miss
de Castro. Ais het water aan de lippen komt
Ach, ik loop te kletsen! Zal niet meer ge
beuren, juffrouw!"
Zoo onopvallend mogelijk liet ze haar blik
gaan over de kleeren van haar begeleider.
Zijn costuum, goed onderhouden, was een
weinig uit de mode. De manchetten waren
smetteloos, doch aan de randen vertoonden
zich eenige rafels. ,Bet gaat hem niet voor
den wind", daoht ze. Ze zocht in hoar mantel
zak naar de enveloppe, waarin ze kort te
voren haar gage had gestopt. Twee biljetten
van 500 dollars. Ze raapte al haar moed bij
elkaar om te kunnen zeggen: „Mijnheer
Benderals ik umisschien een klei
nen, dienst kan bewijzen.... ziet uik
doe het graag Haar blikken gingen
angstig naar de gebruinde trekken. ,BiJ zai
toch niet boos zijn", hoopte ze.
.Maar Miss de Castro, hoe komt u op die
gedachte", antwoordde hij scherp. .Ben ik
soms een professional, wiens beroep het is,
jonge dames het leven te redden? Men doet
altijd verkeerd, ais men te veel van zich zelf
vertelt", besloot hij geèergerd. Het klonk
•bijna echt.
Bij ceze snijdende opmerking kromp de
danseres in elkaar. Verschrikt stamelde ze:
,.Ik wilde u niet krenken, Mr. Bender. Ver
geef mij. Ik dacht, slechtsomdat u op het
oogerablik in verlegenheid bent
Moet men geild aanbieden. Enfin, ik
dank u in leder geval voor de goede bedoe
ling". Zijn stem klonk milder. „Mhar eerst
wil ik nog probeeren, of ik ergens een be
trekking als ziekenverpleger kan krijgen. Mis
schien dat men mij in een of andere kliniek
kan gebruiken". De volgende minuut zou het
blijken of zijn plan gelukte.
Inez de Castro antwoordde aarzelend:
„Misschien kan ik u in dat opzicht van
dienst zijn. Mr. Bender. Ik heb relaties. Of
weigert u dat ook?"
Sander keek haar aan. .Been. neen. Dat
is iets anders. U denkt dusvroeg hij
vol verwachting.
„Ik denk wei. dat ik het klaar speel, Mr.
Bender Ik ken ni. een ouden heer, die een
grooie kliniek heeft. Hebt u wel eens van
professor Angel gehoord?"
.Neen", loog Klaus en dacht: „Ei, ei, het
plannetjes gelukt". „O, juffrouw de Castro,
als u dat voor me kon doen!"
„Ik zal het doen", antwoordde ze vastbe
sloten. ,Jk ken Angel zeer goed. Ook de
chef-arts is mij goed bekend. Ik geloof wel
dat het gaan zal". Ze wilde zich dankbaar
toonen. Hoe heerlijk dat ze een middel had
gevonden, dat hem niet krenkte. Mt. Bender
was zoo dapper, zoo sterk, zoo trotsch zoo
welopgevoed. (Wordt vervolgd),
