Hef Mysferie der
Eeuwige Jeugd
HOE WARM HET WAS. Dc hittegolf.
die Dinsdag over ons land voer, meta morfoseerde de Amstelboorden te Am
sterdam in een compleet strand. Bij
de Beriagebrug vonden velen een
prachtige gelegenheid, om eens een
heerlijk bad te nemen.
WETENSCHAPPELIJKE WAARNEMINGEN OP DEN OCEAAN. l it de haven
onderzeeboot Hr. Ms. O. 13 vertrokken voor een tocht op den Atlantischen Oceaan
Nederlandschen
geleerde prof.
ir. A. Vening
Meinesz. voor
het verrichten
van slinger
waarnemingen
van Nleuwcdiep is
met aan boord den v
Dinsdag dc
clbckcnden
DE BEKENDE FILMACTRICE RENATE MULLER, die o.a. dc hoofdrol vertolkte in ..De Privé-
sccrctarcssc" is Dinsdag aan het Centraal Station te Amsterdam aangekomen, waar zij door Max Tak
verwelkomd werd.
TEN SPIJT VAN
ALLE MODERNE
VERKEERS
MIDDELEN is
voor de jeugd een
bokkenwagen een
geliefd speelgoed
gebleven.
EET MEER VISCH! Te
Rotterdam heeft Dinsdag dc
offiöeele opening plaats gehad
van de de nieuwe vischhal aan
dc Bagijnenstraat. Dc ope
ning geschiedde door wethou
der Hanemaaycr.
Dr CHARCOT, die de leiding
ral nemen bij de Pool-expeditie
naar Groenland.
ENKHUIZEN, GEZIEN VANUIT ZEE, de visschersplaats. die evenals zoo
vele rondom de Zuiderzee, den terugslag voelt van de drooglcggingswerk-
zaambeden.
ENGELSCH BEZOEK. In dc Amsterdamschc haven vertoeft momenteel het Engelsche motorjacht „Pellag", eigenaar majoor Hoult uit
Londen, dat een rondreis door ons land maakt. Het schip voert de vlag van dc Royal Thames Yacht Club.
FEUILLETON
(„LUZIFERS* ENDE")
Een emotioneele roman
door WALTHER KLOEPFFER.
19)
Na een korte poos hernam ze: „U kunt er
Van op aam, Mr. Bender, dab ik wat voor u
vind. En dan nog iets: wilt u me een dezer
dagen een bezoek brengen? Ook mijn zuster
Mary zal gaarne met u kennis maken. Ver
geet u het niet?"
,Jn geen geval" glimlachte Klaus. Ze
stonden voor de woning van Inez. Aan de
deur namen ze afscheid. Inez de Castco greep
zijn 'belde handen en keek hem aan. „Mijn
heer Bender, ik blijf u eeuwig dankbaar".
Ze snelde de trap op. Boven, in haar kamer,
drukte ze de hand op den hijgenden boezem
en had slechts één gedachte: „Ik heb hem
lief, ik heb hem hef!"
Klaus begaf zich naar zijn kamer. Hij
was buitengewoon tevreden over zichzelf. ,X>e
vlinder vliegt naar het licht", daoht hij:
„Laat ze er zelf voor zorgen, dat ze de
vleugels niet verbrandt".
..Bender", zei dokter Lux, „van morgen af
hebt u dienst in de spreekkamer van den
professor".
„awel, dokter".
„Vanmiddag hebt u vrij. Stel u van alles
op de hoogte, opdat u morgen uw dienst
kent".
Inez had woord gehouden. Reeds drie dagen
droeg Klaus het rood-wit gestreepte jasje
van ziekenverpleger. En nu Lux hem gezegd
had, „zich van alles op de hoogte te stellen".
werd zijn taak een stuk lichter. Niet dat
•hij de vermetele gedachte koesterde, ergens
in een verborgen hoekje van het hospitaal
zijn broer Peter te vinden, maar tooh hoopte
hij een spoor te ontdekken.
Klaus wandelde den tuin in. Onwillekeurig
gingen zijn blikken langs het als laboratorium
dienstdoende gebouw omhoog en bij deze ge
legenheid zag hij iets zeldzaams. Tussohen
het dak van het heerenhuis en dat der kliniek
liep een naalddunne koperdraad, welke aan
beide uiteinden door een porceleinen knopje
geïsoleerd was. Daar deze draad ruim twin
tig meter boven den beganen grond was uit
gespannen en bovendien tamelijk verroest
was, kon hij slechts door een zeer scherp
oog worden waargenomen. ,Een antenne!"
was Sander's eerste gedachte. Doch welke
moeite hij zich ook gaf, hij kon nergens een
afleidingsdraad ontdekken.
..Hm, hm! Een antenne zonder invoerlei-
ding? Wat beteekende dat?" Terwijl hij nog
over het probleem nadacht, verscheen aan t
venster van het laboratorium het eerbied
waardige profiel van 'professor Angel.
Sander's kamer lag onder de hanebaiken
der kliniek. Voor hij zich dien avond ter
ruste begaf, kwam er een idee bij hem op.
Hij opende het venster en kon zoo gemak
kelijk den loop van den geheimzinnigen
koperdraad volgen. Tot zijn verbazing ont
dekte hij, dat er toch een afvoerdraad was.
doch zoo prachtig verborgen, dat iemand,
die er niet naaT had gezocht, hem onmoge
lijk kon ontdekken.
Deze draad liep naar een venster op de
eerste verdieping, die tot de woning van Dr
Lux behoorde. Deze omstandigheid verdub
belde Sander's argwaan. ..Waartoe dimt al
die geheimzinnigheid?" vroeg hij zich af.
..Indien het een gewone antenne is, behoeft
men haar niet te verbergenHet is toch geen
misdaad, een radiotoestel te bezitten!" Hier
was iets niet in den haak. Hij zou er wel ach
ter komen.
HOOFDSTUK IX.
Professor Angels spreekkamer lag in het
parterregedeelte der kliniek. In een daaraan
grenzende zaai wachtten óe patiënten die
den vermaarden geneesheer wilden consul
teeren. Alle klassen der maatschappij waren
er vertegenwoordigd. De voorname lady zat
er naast den hongerenden artist, de senator
naast de straatdeern, de gentleman naast
den fabrieksarbeider. Hier bestond geen
standsverschil: slechts menschen. lijdende
menschen kwamen hier om den beroemden
geneesheer hulp en bijstand te vragen.
Niemand kwam tevergeefs. Met den dag
wies de stroom zijner patiënten. Vaak ge
beurde het, dat de wachtenden tot in den
tuin stonden. Want in heel New York bestond
slechts één Tommy AngeL
Angel was buitengewoon bemind. Voorai
bij de legenden. Men aanbad hem. Waar hij
zich liet zien boog men deemoedig en in
diepen eerbied het hoofd.
Een geheimzinnige fluïdum stroomde van
hem uit en doordrong de on telbaren, die
van hem genezing verwachtten. Een massa
hypnose hield de menschen gevangen. Het
volk nam verlegen hoed of pet af, als Tommy
Angel zich op straat vertoonde.
.Hender, laat den eersten patiënt binnen
komen", beval Di'. Lux. die naast den pro
fessor in de spreekkamer stond.
Klaus opende de deur. Men droeg de
eerste patiënte, een jonge arbeidster, binnen
Toen Klaus tie deken ter zijde sloeg, die
over de vrouw lag uitgespreid, zag men door
pijn vertrokken ledematen en gewrichten
waarover de huid in losse plooien hing. Ge-
vvrichtstuberculose, door medische kopstuk
ken ongeneeslijk verklaard.
Angel's blik ging over de Jammerlijke ge
stalte der ten doode opgeschreven jonge
vrouw. Zijn machtige oogen sloten zich een
wijle en dan vroeg hij zacht: „Welke dokto
ren hebt u tot dusver geraadpleegd, moeder
tje?"
eZ noemde de namen. Er waren drie spe
cialisten voor gewrichtstuberculose bij: .En?"
„De doktoren vertelden, dat er niets meer
aan te doen was. De ziekte was reeds te ver
gevorderd".
Angel richtte zich een weinig in de hoogte;
zijn blikken gingen als een weldoende koeste
ring over het gezicht der vrouw en zijn
klankvolle stem verkondigde de troostende
boodschap:
„U behoeft de hoop nog niet op te geven,
moedertje. Ik zal u helpen. Over acht weken
kunt u reeds loopen, al is het don eersten
tijd nog maar met een stok". Hij wendde
zich tot Lux.
.Dokter, we zullen deze vrouw tweemaal
per week vijf kubieke centimeter van prepa
raat 333 geven. Daarbij hoogtezonbestraling
en X-druppels". Dokter Lux noteerde het.
De vrouw met de vreugdelooze oogen ont
ving de boodschap als een Evangelie. Tranen
liepen haar over de wangen. Ze stamelde
haar dank.
Kalmeerend en vriendelijk streek Tommy
Angel haar over de ingevallen wangen. Zijn
oogen straalden in hemelsche barmhartig
heid. En met zijn goedige®, stem verzocht
hij:
Hender, de volgende patiënt l"
Klokslag half twee was het ochtendspreek-
uur ten einde. Klaus zou Dr. Lux bij het uit
reiken der medicijnen behulpzaam zijn.
Preparaat 333 was een lichtgele vloeistof, be
waard in uiterste kleine capsules. Toen ze
met het uitreiken der medicijnen klaar wa
ren, sprak Dr. Lux:
„Bender. we gaan nu naar zaal VTO".
Op zaal VEI lagen uitsluitend patiënten,
die door Dr. Lux persoonlijk werden behan
deld. De behandeling bestond uit een in
jectie van een witte, iichttroebele, op serum
gelijkende vloeistof, die Dc, Lu* uit een
fleschje nam, dat Klaus moest vasthouden.
Bij de vierde injectie deed Klaus een ont
dekking, die hem geweldig trof. Heel toeval
lig had hij het fleschje zoo gedraaid, dat
hem het etiket in t oog viel. Een rilling
voer hem door de leden. HU las een paar
onbeduidende woorden. Maar het handschrift
O, dat kende hU maar al te goed! Dat was
Peter's schrift! Geen twijfel mogelijk: heel
duidelijk herkende hy het schrift, de eenlgs
zins langgerekte letters van zijn broer.
Hij perste de lippen op elkaar en wist zich
met bovenmenschelijke inspanning te be-
heerschen.
Lux merkte niets. Integendeel: hy vroeg
den patiënt, hoe het hem ging. Deze, een
schatryke bankier, antwoordde:
„Uitstekend dokter. Ik voel me opnieuw ge
boren. MUn geheugen, mijn werkkracht,
mijn energie, alles komt weer terug. Ik kan
u onmogelijk zeggen, hoe gelukkig ik me ge
voel. Op vyftlg-jartgen leeftyd behoort
men nog niet tot het oud roest, nietwaar
dokter?"
■Het verheugt mij, dat u de verjongings
methode zoo goed verdraagt. Eerlijk ge
zegd was u een ruïne, toen u verleden week
bU ons in behandeling kwam", antwoordde
Lux glimlachend en stopte het fleschje in
den zak van zUn witte doktersjas; de ban
kier was de laatste patiënt.
Klaus was door de laatste wending van
het gesprek zoo mogelijk nog meer ver
baasd. HU was er nu zeker van, dat hij In
derdaad Peter's schrift had gezien en
de ontdekking van zUn broer in handen had
gehouden; het „Vitalin". HU had een spoor
ontdekt! Toen ze de zaal verlieten, vroeg hij
Lux:
.Deze verjongingsmethode sdhijnt wonde
ren te verrichten, nietwaar dokter? Zeker
een nieuwe ondekklng?"
(Wordt vervolgd).
