Het Mysterie der
Eeuwige Jeugd
SCHIEDAM
KRIJGT EEM
PASSAGE. - Dc
bouw vordert snel.
Een overzicht
vanaf dc Broers-
vest.
DE GOEDERENTRAM
VAN DE DRACHTSCHE STOOMTRAM MIJ. Is
Vrijdagmorgen bij Pclzc ontspoord,
doordat plotseling ecnige koeien op de
rails kwamen. De locomotief en vier
wagens vielen om, waarbij de machinist
om het leven kwam.
DE VROEGERE PRESI
DENT VAN CHILI. Ibancz.
die uit zijn ballingschap is
teruggekeerd, zal, naar ver
luidt, de regeering van zijn
land weer op zich neme
DE NEDERLANDER BUSCH, een dor leden van het cricketteam ..De
Flamingo's" in actie tijdens een wedstrijd welke de Nederlanders te Bcckcn-
ham (Eng.) tegen dc Bcckcnham Cricketclub speelden.
DE ZEVENTIG TON
ZWARE DRAAIBRUG over
het Merwedekanaal bij Smal
Weesp to Weespcrkarspel.
Is Vrijdagmiddag gelicht
voor ecu reparatie, welke 7
dagen zal duren.
ZEG HET MET
BLOEMEN! Dc
Ncd. Lathyrusver-
ceniging houdt te
Bilthoven een inter
nationale lathyrus-
tentoonstelling.
Een hoekje van dc
expositie.
EEN SLOOTENVEGER. De heer P. Sopers te St. Michiels Gestel, heeft een slootenveger ge
construeerd. n.I. een boot, welke aan de onderzijde twee messen draagt, elk van 3 Meter lengte.
Deze messen worden in korte rukken over den bodem geschaafd, waardoor alle planten bij den wortel
worden afgesneden.
IN HET AARDBEIENLAND. Terwijl op dc velden al'» „hens aan dek" zijn om te plukken, wordt het gereedmaken voor dc verzending
naar dc veilingen met niet minder zorg verricht.
FEUILLETON
(„LUZIFERS' ENDE")
Een cmotioneelc roman
door WALTHER KLOEPFFER.
22)
Na den arbeid moest Sander voortdurend
aan het gehoorde denken, 't Was me wat
fraais! Lux en de Jap hadden daar in alle
gemoedrust een miedaad besproken, waarop
minstens tien jaar Sing-Slng stond. Mcn-
scheroof. En nu begon bij Peter's verdwij
ning te begrijpen. Anne jongen. Barak II
diende om besmettelijke zieken te isolecren.
En zouden dc zieken op een sohiip gebracht
worden? Waarschijnlijk werden ze naar het
eiland vervoerd van die Mr. Hangman, naar
het eiland, waarop ook Peter gevangen wend
gehouden.
Klaus kreeg een idee. Als hij eens de plaats
van een der zieken innam en zich naar het
onbekende eiland liet brengen. De zaak was
niet van gevaar ontbloot, maar wie nie^s
waagt, wint niets. L
Een kwartier later stond hem. het plam
kant en klaar voor oogen. Een verdraaid
aardig plannetje. Indien hij slechts een beetje
geluk had
Klaus werkte aan zijn plan. Eerst een
brief aan Inez met de mededeeling, dat hij
gedurende een paar weken op reis moest:
zijn moeder was ernstig ziek. Deze leugen
was niet te vermijden. Na een paar harte
lijke woordjes sloot hij met de verzekering
dat hij spoedig zou terugkomen. Vervolgens
ging hij Lux relsverlof verzoeken. Hij wilde
om geen argwaan te verwekken, er niet met
de noorderzon van door gaan.
Dr. Lux keek vreemd op.
„Je wilt naar Europa. Bender? En iik dacht
dat je geen reisgeld had".
„Mijn broer heeft het mij telegrafisch ge
zonden".
„Zoo. dan is het goed. Wanneer kom je
terug?"
,.Over een week of vijf. dokter".
..Ik wil het hopen. Goede reis". Daarmede
was de zaak afgeloopen.
Klaus maakte dat hij weg kwam. Van het
eerste beste telegraafkantoor verzond hij het
volgende telegram:
Mevrouw Gussy Sander. Prinzregenten-
strasse, Miinehen.
Ben Peter op het spoor. Wees niet onge
rust. indien eenige weken zonder bericht.
Moed houden.
Groeten. Je Zwager.
Later begaf hij zich naar zijn hospita, de
weduwe Watson, bij wie nog steeds zijn eene
koffer stond: die met den vreemden inhoud.
Hij huurde de kamer voor een maand en
deponeerde in een kist zijn radiotoestel uit
het hospitaal, 's Nachts verwijderde hij de
koperdraden op het dak der kliniek. Niets
mocht hem verraden. Uit een linnenkast stal
hij een gestreepte 'kiel met dito broek, zooals
de niet-betalende verpleegden die droegen.
Men kon nooit weten.
Klokslag twee uur sloop hij den tuin door
en naar barak EL Een der vensters stond
op een kier. Klaus wachtte. Tegen drie uur
verscheen Dr. Lux en Klaus zag door het
venster, hoe hij acht der tien patiënten
een injectie gaf. De menschen schenen reeds
onder den invloed van een slaappoeder te
zijn, want ze maakten geen enkele beweging
toen de injeotienaald hen in den arm drong.
Bij de deur zei Lux tot den ziekenverpleger:
„Smith over een half uur kun je de kerels
in de kisten stoppen. Ze krijgen ziekenhuis-
kleeren aan. Goeden nacht".
„Allright, doctor!"
Een kwartier later trad Smith naar buiten
en liep naar den zijmuur der barak, waar de
houten apenkooien stonden. Hij opende de
deksels. Een oogenblik later kwam hij terug
met een der patiënten over den schouder.
Hij legde den man in de eerste kist. Ver
volgens bracht hij de zeven overige patiën
ten. en legde steeds twee in een kist. De
vijfde kist bleef leeg. Klaus vernam het
dichtslaan der deksels en het sluiten der
hangsloten. IXan werd alles rust.
Nu kwam het er op aan. Klaus liep snel
naar zijn kamer, ontdeed zich van zijn
costuum, trok het patiëntenpak aan, sloot de
kamer af en liep weer even snel terug naar
barak II.
Hij stapte in de vijfde kist. liet het deksel
voorzichtig vallen en probeerde het hangslot
te sluiten, door een stuk staaldraad door
een der luchtgaten aldus te „bewerken".
Na de veertiende poging gelukte het hem.
Hij zat thans als een muis in den val. Ten
slotte onderzocht hij zijn „bagage" nog eens:
een brawn in g, een Zweedsche dolk, een bos
loopers, een zaklantaarn, een sigarenaan
steker, pijp en tabak. Een flinke scan geld
was niet vergeten. Tot zijn geluk had zijn
gestreepte linnen broek diepe zakken. Een
prima loopend armbandhorloge maakte hem
„compleet".
Met een blik op de radiumwijzers stelde
hij vast. dat het tegen vier uur liep. Hij
peinsde: „Die brave Peter heeft er geen flauw
idee van, in welk een toestand ik me voor
zijn plezier bevinda De koekoek mag weten
waarheen ik nu gesleept wordt. En er hangt
hier een parfum! Millefleurs is er nog niets
bij!"
Klaus vocht als een vertwijfelde tegen eer.
niesprikkel. De minuten kropen voorbij als
zieke slakken. Eindelijk klonk in de verte
het rumoer van een zware lastauto.
Kort daarop vernam hij het geluid van
voetstappen en de onaangename stem van
Ishi:
Daar staan de kisten. Maar vooral voor
zichtig behandelen.
Wat hij verder zei ging voor Klaus verlo
ren. want plotseling voelde hij, hoe zijn kist
opgenomen en in een vrachtauto geladen
werd. Uren lang duurde de rit. Eindelijk, op
Sander's horloge stond het zeven uur, stopte
de auto. De kisten werden afgeladen en op
een schip gebracht, zooals Klaus duidelijk
aan de schommelende beweging van zijn
„woning" merkte. Door middel van een kraan
werden de kisten in een ruim geheschen, waar
het naar gloeiende machine-olie stonk.
Gelijktijdig werd het stikdonker.
Vijf minuien later sliep Sander, die reeds
acht en veertig uur niet uit de kleeren was
geweest, als een marmot. Het was niet een
zijner geringste talenten, dat hij zelfs onder
dergelijke omstandigheden kon slapen.
Als laatste van een groepje, in gestreepte
ziekenhuiskleeren gekleede mannen, liep
Klaus over een weg, die naar het hospitaal
van het Isla del diabolo voerde. Het was
een treurige stoet. Achteraan kwamen Ishi,
de gele kapitein en een uitgemergelde kerel,
die met .governor" werd aangesproken. Aan
zijn commandostem herkende Klaus hem
zonder moeite als de beruchten Mr. Hang
man van golflengte 2210.
Gedurende den marsch door de havenbuurt
gaf Klaus zijn oogen terdege den kost. Op
den hoek van een straat stond een donker,
zeldzaam mooi meisje, waarschijnlijk een
Singaleesche, en keek met onverholen
nieuwsgierigheid naar den vreemden troep
Het meisje stond tegen een dadelpalm ge
leund: een safraangele sarong omhulde haar
slanke gestalte. I>e weelderige, blauw-zwarte
haren droeg ze in 't midden gescheiden.
Toen Sander voorbij kwam, scheen ze zich
te verbazen Deze krachtige man paste niet bij
de overige lieden, voor het grootste deel
wandelende ruïnes. Zijn mannelijke trekken
imponeerden haar. Ze keek hem doordrin
gend aan en lachte hem toe. Hij knikte
vriendelijk terug.
De governor, die dit intermezzo niet ont
gaan was, rdep haai' woedend toe:
„Scheer je weg, Atimeh! Je weet, dat ik
dat lanterfanten niet wil zien!"
De koffiebruine oogen van het meisje
scholen vuur Ze zei echter niets, boog het
hoofd en verdween in een okergeel geverfd
huisje met groene jaloezieën.
Hoe langer de tocht duurde, hoe grooter
Klaus' verbazing werd. De gedachte, in
Peter's nabijheid te zijn, ontroerde hem hef
tig. Toen de kleine troep door de midden-
scad trok, werd men begroet door een oor-
verdoovend lawaai van gierende stoomflui
ten, mokerende hamers en rammelende ket
tingen. Hier bevond men zich in een om
geving, waar het hooglied van den arbeid
gezongen, neen gebruld werd. Daarbij een
mengelmoes van alle rassen en volkeren der
aarde, die het onmogelijk maakte, de ethno-
grafie van het eiland slechts in de verte
te benaderen. Chineezen en Japanners, Ne
gers en Europeanen, Roodhuiden en MaJeiers
alles krioelde hier door elkaar. Hetgeen Klaus
bijzonder trof, w<as de omstandigheid, dat al
deze menschen even vlijtig en ingespannen
werkten. Luiaards scheen men hier niet te
kennen. Een eigenaardige stad!
Eindelijk bereikten zij de bovenstad waar
de verschillende klinieken en laboratoria
stonden. Voor een dezer gebouwen bleven
ze staan. Een aantal in het wit gekleede zie
kenverplegers kwam naar buiten, kreeg van
Mr. Hangman verschillende opdrachten en
weldra werden de patiënten van elkaar ge
scheiden. om naar verschillende zalen te
worden gebracht.
(Wordt vervolgd).,
